Σελίδες

Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012

ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΑ-ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΝΕΑ

Ως έννοια τον έχουμε τοποθετήσει πολύ ψηλά και ως αριθμό όλοι θα θέλαμε να τον έχουμε όσο γίνεται ψηλότερο. Παρ’ όλα αυτά ο δείκτης νοημοσύνης – το περίφημο IQ – φαίνεται ότι τελικά δεν αντιπροσωπεύει αυτό που νομίζαμε. Η μεγαλύτερη μελέτη που έχει γίνει ποτέ ως σήμερα κατέληξε ότι η ανθρώπινη ευφυΐα είναι υπερβολικά σύνθετη ώστε να μπορεί να μετρηθεί μόνο με μια παράμετρο.
Αντ’ αυτής προτείνει την εκτίμηση του «δυναμικού» του μυαλού μας μέσα από τρεις διαφορετικές συνιστώσες – τη βραχυπρόθεσμη μνήμη, τη συλλογιστική και τη λεκτική ικανότητα. Και φέρνει τα πάνω κάτω στην αντίληψη που είχαμε ως τώρα για τη νοημοσύνη μας.

Η ευφυΐα δεν είναι μόνο μια

Τα τεστ IQ χρησιμοποιούνται εδώ και δεκαετίες για τη μέτρηση της ανθρώπινης νοημοσύνης – λαμβάνονται μάλιστα συχνά υπόψη στην αξιολόγηση υποψηφίων προς κάλυψη διαφόρων θέσεων ή μπορούν να χαρίσουν το λεγόμενο «πιστοποιητικό ευφυΐας» της Mensa. Παρ’ όλα αυτά η νέα μελέτη υποστηρίζει ότι είναι θεμελιωδώς λανθασμένο γιατί δεν λαμβάνει υπόψη το γεγονός ότι το ανθρώπινο μυαλό είναι ιδιαίτερα σύνθετο και αποτελείται από πολλά διαφορετικά «συστατικά».
«Τα αποτελέσματα καταρρίπτουν μια για πάντα την ιδέα ότι ένα μόνο μέτρο νοημοσύνης, όπως το IQ, αρκεί για να συλλάβει όλες τις διαφορές της γνωσιακής ικανότητας που βλέπουμε στους ανθρώπους» δήλωσε ο δρ Ρότζερ Χάιφιλντ, πρώην διευθυντής του «New Scientist», νυν διευθυντής εξωτερικών υποθέσεων του Μουσείου Επιστημών του Λονδίνου και αρθρογράφος της «Telegraph», και ένας από τους συγγραφείς της μελέτης η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Neuron».
«Ολοι μπορούμε να σκεφτούμε ανθρώπους που είναι κακοί στη συλλογιστική αλλά έχουν εξαιρετική μνήμη ή εκπληκτική ικανότητα στον λόγο. Τώρα, μια για πάντα, μπορούμε να πούμε ότι δεν υπάρχει ένα μεμονωμένο μέτρο όπως το IQ που να συλλαμβάνει όλη τη νοημοσύνη που βλέπουμε στους ανθρώπους» πρόσθεσε ο δρ Χάιφιλντ.

Η μεγαλύτερη έρευνα που έγινε ποτέ

Η έρευνα, με επικεφαλής ειδικούς του Πανεπιστημίου του Δυτικού Τορόντο στον Καναδά, έγινε online από τις ιστοσελίδες του «New Scientist», της «Telegraph» και του «Discovery» το 2010 και προσέλκυσε την – απρόσμενη, όπως λένε οι ειδικοί – συμμετοχή 110.000 ατόμων. Από αυτές τις συμμετοχές 44.600 κρίθηκαν κατάλληλες για να περιληφθούν στο δείγμα προς μελέτη – το μεγαλύτερο που έχει εξεταστεί ποτέ.
Οι συμμετέχοντες απάντησαν σε 12 τεστ συλλογιστικής, σχεδιασμού, μνήμης και προσοχής και σε ερωτήσεις σχετικά με τις προσωπικές τους συνήθειες και προτιμήσεις. Αναλύοντας τις απαντήσεις οι ερευνητές είδαν ότι η νοημοσύνη εμφανίζεται στους ανθρώπους με διάφορες εκφάνσεις και ότι είναι αδύνατον να αξιολογηθεί με βάση ένα και μόνο μέτρο. Αντιθέτως, τουλάχιστον τρεις δείκτες φάνηκαν να απαιτούνται για κάτι τέτοιο: η βραχυπρόθεσμη μνήμη, η ικανότητα διατύπωσης λογικών συλλογισμών και η ικανότητα χειρισμού της γλώσσας.
Στη συνέχεια οι επιστήμονες εξέτασαν στον εγκεφαλικό τομογράφο 16 συμμετέχοντες και είδαν ότι τα τρία αυτά χαρακτηριστικά συνδέονται με τρία ξεχωριστά κυκλώματα του εγκεφάλου – δηλαδή τρία διαφορετικά πρότυπα νευρωνικής δραστηριότητας.  «Το βασικό συμπέρασμα είναι: γνωσιακά, αυτό που κάνει το ένα άτομο να διαφέρει από ένα άλλο – αυτό που συχνά αποκαλούμε νοημοσύνη – είναι υπερβολικά σύνθετο για να το συνοψίσουμε σε έναν μεμονωμένο παράγοντα – τον δείκτη IQ» τόνισε ο καθηγητής Έιντριαν Οουεν, από το Ινστιτούτο Εγκεφάλου και Νου του Πανεπιστημίου του Δυτικού Τορόντο, επικεφαλής της μελέτης.

Μετά τα τόσο ενδιαφέροντα αποτελέσματα, οι ειδικοί ξεκινούν νέο «γύρο» ερευνών. Αν θέλετε να συμμετάσχετε στο νέο τεστ που έχουν σχεδιάσει, μπορείτε να το κάνετε εδώ.

http://www.cambridgebrainsciences.com/user/login/challenge/2

Ο αμερικανικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός GlacierWorks δημιούργησε μια εκπληκτική διαδραστική εικόνα του Εβερεστ. Η εικόνα αποτελεί σύνθεση 477 φωτογραφιών υψηλής ανάλυσης που τράβηξε ένας ορειβάτης την περασμένη άνοιξη στον παγετώνα Khumbu που βρίσκεται στο Εβερεστ. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν μια διαδραστική φωτογραφία δύο δισεκατομμυρίων εικονοστοιχείων (pixel). Ο χρήστης μπορεί να περιηγηθεί σε όλο μήκος και πλάτος της περιοχής περιοχή και να ζουμάρει σε όποιο σημείο επιθυμεί με την εφαρμογή να του δίνει την αίσθηση ότι βρίσκεται πραγματικά εκεί ο ίδιος!

δειτε το everest

https://s3.amazonaws.com/Gigapans/EBC_Pumori_050112_8bit_FLAT/EBC_Pumori_050112_8bit_FLAT.html

Game

H Irrational Games, δίνει στο κοινό μία μικρή γεύση δράσης από τα 5 πρώτα λεπτά του πολυαναμενόμενου BioShock Infinite. Το τρίτο παιχνίδι της δημοφιλούς σειράς Bioshock ξεφεύγει από το υποβρύχιο περιβάλλον που είχαν οι δύο προηγούμενοι τίτλοι του παιχνιδιού και τους μεταφέρει σε μία αιωρούμενη  φανταστική πόλη του 1912. Ο παίχτης παίρνει το ρόλο του Booker DeWitt, ενός πρώην ιδιωτικού ντετέκτιβ ο οποίος έχει αναλάβει μια νέα υπόθεση εξαφάνισης μίας νεαρής γυναίκας η οποία βρίσκεται μέσα στην αιωρούμενη πόλη Columbia η οποία βρίσκεται μέσα στα σύννεφα.
 Ο DeWitt είναι ο μόνος που μπορεί να βρει την χαμένη πόλη και να σώσει την κοπέλα όμως σίγουρα στο δρόμο του θα βρει πολλά εμπόδια τα οποία θα αφανίσει με τον βαρύ οπλισμό που βρίσκει...

Το νέο Bioshock Infinite αναμένεται να κυκλοφορήσει στις 26 Μαρτίου για Xbox 360, PS3, PC





δείτε το video
http://www.youtube.com/watch?v=C7Z3PLDggL8&feature=player_embedded

H Creative Assembly κυκλοφόρησε  το πρώτο βίντεο behind the scenes για το πολύ αναμενόμενο Total War: ROME II. ο βίντεο που ονομάζεται “The Unmaking of Carthage” παρουσιάζει τη λογική πίσω από τον εντυπωσιακό νέο τακτικό χάρτη, και το συνδυασμό ναυμαχίας με μάχη την ίδια στιγμή και στον ίδιο χώρο.

δείτε το video
http://www.youtube.com/watch?v=tPpYfKdTAWs&feature=player_embedded

Νέος τίτλος της δημοφιλούς σειράς videogames, Resident Evil θα είναι διαθέσιμο μετά τις κονσόλες και στα PC.Η Capcom, ανακοίνωσε οτι το Resident Evil 6 θα μπορεί να αγοραστεί μέσω του Steam από τις 22 Μαρτίου 2013.  Το παιχνίδι θα κυκλοφορήσει και σε physical copy, παρ’ όλα αυτά όσοι αγοράσουν μέσω του Steam θα έχουμε επιπλέον steam achievements, friend support, leaderboards.
 Επιπλέον οι παίκτες PC θα πάρουν δωρεάν το DLC που διατίθεται προς αγορά, αυτήν την στιγμή στις κονσόλες.

Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος:
OS: Windows Vista®/XP, Windows 7, Windows 8
Processor: Intel® CoreTM2 Duo 2.4 Ghz or better, AMD AthlonTM X2 2.8 Ghz or better
Memory: 2 GB RAM
Hard Disk Space: 16 GB free hard drive space
Video Card: NVIDIA® GeForce® 8800GTS or better
DirectX®: 9.0c or greater
Sound: Standard audio device

Προτεινόμενες απαιτήσεις συστήματος:
OS: Windows Vista®/XP, Windows 7, Windows 8
Processor: Intel® CoreTM 2 Quad 2.7 Ghz or better, AMD PhenomTM II X4 3 Ghz or better
Memory: 4 GB RAM
Hard Disk Space: 16 GB free hard drive space
Video Card: NVIDIA® GeForce® GTX 560 or better
DirectX®: 9.0c or greater
Sound: Standard audio device

Μία νέα σειρά βίντεο υπόσχεται να σας μεταφέρει στον κόσμο του νέου Tomb Raider.
Το πρώτο επεισόδιο της σειράς εξετάζει το πώς η Lara Croft πρέπει να χρησιμοποιήσει το μυαλό της για να μπορέσει να επιβιώσει και πως σιγά σιγά μετατρέπεται από καθημερινή κοπέλα στην Lara Croft που έχουμε γνωρίσει στους προηγούμενους τίτλους του δημοφιλούς videogame.
Έτσι μέσα από την το σύστημα αναβάθμισης δεξιοτήτων που υπάρχει στο παιχνίδι ο παίχτης μπορεί και αποκτάει δεξιότητες και διάφορα εργαλεία, για να μπορέσει να επιβιώσει κατά την εξερεύνηση του νησιού που ξεκινάει η ιστορία.

δείτε το video
http://www.youtube.com/watch?v=W3IW_KWOhX0&feature=player_embedded

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Το Μερίδιο των Αγγέλων (The Angels' Share)
Aγγλική ταινία, σκηνοθεσία Κεν Λόουτς
με τους: Τζον Χένσοου, Πολ Μπράνιγκαν, Ρότζερ Άλαν

Ο νεαρός Ρόμπι, μικροαπατεώνας που πρόκειται σύντομα να γίνει πατέρας, καταδικάζεται από το δικαστήριο σε κοινωνική εργασία και καταδιώκεται από μπράβους που τον απειλούν. Η γευσιγνωστική ικανότητά του, μια ετερόκλητη παρέα κι ένα πανάκριβο μαλτ ουίσκι όμως θα του δώσουν μια απρόσμενη διέξοδο.

δείτε το trailer

http://www.youtube.com/watch?v=NcQIvmR21VU

Ραλφ. Η Επόμενη Πίστα (Wreck-it Ralph)
Animation
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ριτς Μουρ

Ο Καταστροφέας Ραλφ είναι ένας ήρωας videogame, στο οποίο ο Μαστρο-Φέλιξ κερδίζει πάντα όλη τη δόξα και το ποθητό χρυσό μετάλλιο. Αποφασισμένος να εξασφαλίσει ένα μετάλλιο και για τον εαυτό του, ο Ραλφ θα , με καταστροφικές συνέπειες, ένα σωρό βιντεο-παιχνίδια.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=_q6DDm-3urE

Η Ζωή του Πι (The Life of Pi)
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Ανγκ Λι με τους: Ιρφάν Καν, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Σουράι Σάρμα

Ο νεαρός Ινδός Πι Πατέλ είναι ο μοναδικός επιζών ενός ναυαγίου, ο οποίος διέσχισε τον ωκεανό σε μια βάρκα με συνεπιβάτιδα μια άγρια τίγρη. Χρόνια αργότερα αφηγείται την απίστευτη ιστορία του σε έναν Καναδό συγγραφέα.



δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=mZEZ35Fhvuc

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Game of Thrones

Super-sized επεισόδια επέβαλαν οι δημιουργοί του «Game of Thrones», Ντέιβιντ Μπένιοφ και Νταν Γουάιζ, καθώς αυτός ο κύκλος έχει το μεγαλύτερο κομμάτι του action (και στηρίζεται στο 973 σελίδων βιβλίο της σειράς «A Storm of Swords»).

Δε θα αλλάξει όμως ο αριθμός των επεισοδίων: και η τρίτη σεζόν αποτελείται από 10 επεισόδια. Ομως κάθε εβδομάδα, η διάρκεια των επεισοδίων θα είναι για ελάχιστα λεπτά μεγαλύτερη.

«Τα επιπλέον λεπτά που προστίθενται σε κάθε επεισόδιο θα μπορούσαν να αποτελέσουν ένα ακόμα επιπλέον» ομολογεί ο Γουάιζ. «Ευτυχώς που το κανάλι του ΗΒΟ μας επιτρέπει να είμαστε κάπως χαλαροί με τους χρόνους. Δεν μπορούμε φυσικά να παραδώσουμε επεισόδια που ξεπερνούν την μία ώρα, αλλά σ' αυτό τον κύκλο... πλησιάζουμε στα όρια!»

«Μία super-sized σεζόν μόνο αναλογεί στο επικό ''Storm of Swords'' βιβλίο» εξηγεί ο Μπένιοφ. «Πέρσι παραδίδαμε επεισόδια διάρκειας 50-52 λεπτών. Φέτος αγγίζουν τα 57-58...»

Επιπλέον, το φινάλε του τρίτου κύκλου ενδέχεται να ξεπερνά την μία ώρα. Τα επεισόδια ακόμα δουλεύονται στο μοντάζ, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε μία σαφή εικόνα και οι διάρκειες μπορεί να προσαρμοστούν, αλλά το κανάλι του ΗΒΟ δείχνει αποφασισμένο να μας κρατήσει το ενδιαφέρον στον πόλεμο των θρόνων. «Και τα 10 επεισόδια θα είναι ακόμα πιο πλούσια φέτος, τόσο σε επίπεδο παραγωγής, όσο και πραγματικής διάρκειας» δηλώνει το ΗΒΟ με επίσημη δήλωσή του. «Το φινάλε θα ξεπερνά την μία ώρα...»

πηγή flix.gr

Χρυσές Σφαίρες 2013: Οι Υποψηφιότητες

Χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις ανακοινώθηκαν πριν από λίγο οι υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών για τις καλύτερες ταινίες και τηλεοπτικές στιγμές του 2012.

Το «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ κέρδισε τις περισσότερες υποψηφιότητες: 7 (ανάμεσά τους αυτή της Καλύτερης Ταινίας, του Α' Ανδρικού για τον Ντάνιελ Ντέι Λούις, του Β' Ανδρικού για τον Τόμι Λι Τζόουνς και του Β' Γυναικείου για τη Σάλι Φιλντ). Το «Argo» του Μπεν Αφλεκ, το «Django Unchained» του Κουέντιν Ταραντίνο σκόραραν από 5 υποψηφιότητες το καθένα.
Το «Les Miserables»  συγκέντρωσε 4 υποψηφιότητες, μία εκ των οποίων το σίγουρο Οσκαρ της χρονιάς: αυτό στην Αν Χάθαγουεϊ στην κατηγορία Β' Γυναικείου.|
Στις απουσίες σημειώνουμε το «Xόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι» που δεν συγκίνησε τους Ξένους Ανταποκριτές στο Χόλιγουντ, αλλά και το - παραμένει φαβορί για τα Οσκαρ

Καλύτερη Ταινία - Δράμα
Argo
Zero Dark Thirty
 Lincoln
Life of Pi
Django Unchained

Καλύτερη Ταινία - Κωμωδία ή Μιούζικαλ
The Best Exotic Marigold Hotel
Les Miserables
Silver Linings Playbook
Moonrise Kingdom
Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη

Καλύτερος Ηθοποιός - Δράμα

Ντάνιελ Ντέι Λίουις («Lincoln»)
Τζον Χοκς («The Sessions»)
Ντένζελ Ουάσινγκτον («Flight»)
Χοακίν Φίνιξ («The Master»)
Ρίτσαρντ Γκιρ («Arbitrage»)

Καλύτερη Ηθοποιός - Δράμα
Τζέσικα Τσαστέιν («Zero Dark Thirty»)
Ρέιτσελ Βάις («Τhe Deep Blue Sea»)
Ελεν Μίρεν («Hitchcock»)
Ναόμι Γουοτς («The Impossible»)
Μαριόν Κοτιγιάρ («Σώμα με Σώμα»)

Καλύτερος Ηθοποιός - Κωμωδία ή Μιούζικαλ
Μπράντλεϊ Κούπερ («Silver Linings Playbook»)
Χιου Τζάκμαν («Les Miserables»)
Τζακ Μπλακ («Bernie»)
Γιούαν ΜακΓκρέγκορ («Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη»)
Μπιλ Μάρεϊ («Hyde Park on Hudson»)

Καλύτερη Ηθοποιός - Κωμωδία ή Μιούζικαλ
Τζένιφερ Λόρενς («Silver Linings Playbook»)
Εμιλι Μπλαντ («Ψαρεύοντας Σολομούς στην Υεμένη»)
Τζούντι Ντενς («The Best Exotic Marigold Hotel»)
Μάγκι Σμιθ («The Best Exotic Marigold Hotel»)
Μέριλ Στριπ («Ποτέ Δεν Είναι Αργά»)

Β' Ανδρικός Ρόλος
Αλαν Αρκιν («Argo»)
Κριστόφ Βαλτζ («Django Unchained»)
Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν («The Master»)
Τόμι Λι Τζόουνς («Lincoln»)
Λεονάρντο Ντι Κάπριο («Django Unchained»)

Β' Γυναικείος Ρόλος
Σάλι Φιλντ («Lincoln»)
Αν Χάθαγουεϊ («Les Miserables»)
Ελεν Χαντ («The Sessions»)
Νικόλ Κίντμαν («The Paperboy»)
Εϊμι Ανταμς («The Master») («Τhe Master»)

Καλύτερος Σκηνοθέτης
Κουέντιν Ταραντίνο («Django Unchained»)
Στίβεν Σπίλμπεργκ («Lincoln»)
Ανγκ Λι («Life of PI»)
Κάθριν Μπίγκελοου («Zero Dark Thirty»)
Μπεν Αφλεκ («Αrgo»)

Καλύτερο Σενάριο
Μαρκ Μπόαλ (Zero Dark Thirty)
Τόνι Κούσνερ (Lincoln)
Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (Silver Linings Playbook)
Κουέντιν Ταραντίνο (Django Unchained)
Κρις Τέριο (Argo)

Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
Brave
Frankenweenie
Rise of the Guardians
Hotel Transylvania
Wreck-It Ralph

Καλύτερη Μουσική
Life of Pi
Argo
Anna Karenina
Cloud Atlas
Lincoln

Καλύτερο Τραγούδι
For You (Act of Valor)
Not Running Anymore (Stand Up Guys)
Safe and Sound (The Hunger Games)
Skyfall (Skyfall)
Suddenly (Les Miserables)

Καλύτερη Ξένη Ταινία
Aγάπη
A Royal Affair
Αθικτοι
Σώμα με Σώμα
Kon-Tiki

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Στις τηλεοπτικές κατηγορίες μεγάλος νικητής αποδείχθηκε το κανάλι του ΗΒΟ και ιδιαίτερα η τηλεταινία «Game Change» για την άνοδο και πτώση της Σάρα Πέιλιν, που σκόραρε τις περισσότερες (5) υποψηφιότητες. Μεγάλη η απουσία του «Game of Thrones», αλλά και ευχάριστες εκπλήξεις όπως η παρουσία του «Newsroom» στην δραματική κατηγορία και στο Α' Ανδρικό ρόλο - δικαίως για τον Τζεφ Ντάνιελς. Το «Homeland» της Fox κέρδισε 4 υποψηφιότητες και περιμένουμε να δούμε αν θα σαρώσει και τις 4 - όπως έκανε και στα βραβεία ΕΜΜΥ.

Καλύτερη Τηλεοπτική Σειρά - Δράμα
 «Breaking Bad»
«Boardwalk Empire»
«Downton Abbey»
«Homeland»
«The Newsroom»

Α' Γυναικείος ρόλος – Δραματική σειρά
Κόνι Μπράιτον («Nashville»)
Γκλεν Κλόουζ («Damages»)
Κλερ Ντέινς («Homeland»)
Μισέλ Ντόκερι («Downton Abbey»)
Τζουλιάνα Μαργκόλιζ («The Good Wife»)

A' Ανδρικός ρόλος – Δραματική σειρά
Στιβ Μπουσέμι («Boardwalk Empire»)
Μπράιαν Κράνστον («Breaking Bad»)
Τζεφ Ντάνιελς («The Newsroom»)
Τζον Χαμ («Mad Men»)
Ντέμιεν Λιούις («Homeland»)

Καλύτερης Τηλεοπτική Σειρά - Κωμωδία

«Big Bang Theory»
«Episodes»
«Girls»
«Modern Family»
«Smash»

Α' Γυναικείος ρόλος – Κωμική σειρά
Ζόι Ντεσανέλ («New Girl»)
Τζούλια Λούις-Ντρέιφους («VEEP»)
Λένα Ντάναμ («Girls»)
Τίνα Φέι («30 Rock»)
Εϊμι Πέλερ («Parks and Recreations»)

Α' Ανδρικός ρόλος – Κωμική σειρά

Αλεκ Μπόλντγουιν («30 Rock»)
Ντον Τσιντλ («House of Lies»)
Λούις Σι Κέι («Louie»)
Ματ Λε Μπλανκ («Episodes»)
Τζιμ Πάρσονς («Big Bang Theory»)

Καλύτερη Τηλεταινία ή Μίνι Σειρά
 «Game Change»
«The Girl»
«Hatfields & McCoys»
«The Hour»
«Political Animals»

Α' Ανδρικός Ρόλος σε Τηλεταινία ή Μίνι Σειρά

Κέβιν Κόστνερ («Hatfields & McCoys»)
Μπένεντικ Κάμπερμπατς («Parade's End»)
Γούντι Χάρελσον («Game Change»)
Τόμπι Τζόουνς («The Girl»)
Κλάιβ Οουεν («Hemingway & Gellhorn»)

Α' Γυναικείος Ρόλος σε Τηλεταινία ή Μίνι Σειρά
Νικόλ Κίντμαν («Hemingway & Gellhorn»)
Τζέσικα Λανγκ («»)
Σιένα Μίλερ («The Girl»)
Τζούλιαν Μουρ («Game Change»)
Σιγκούρνεϊ Γουίβερ («Political Animals»)

Β' Ανδρικός Ρόλος σε Τηλεοπτική Σειρά, Μίνι - Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία

Μαξ Γκρίνφιλντ («New Girl»)
Εντ Χάρις («Game Change»)
Ντάνι Χιούστον («Magic City»)
Μάντι Πάτινκιν («Homeland»)
Ερικ Στόουνστριτ (Modern Family)

Β' Γυναικείος Ρόλος σε Τηλεοπτική Σειρά, Μίνι - Σειρά ή Τηλεοπτική Ταινία
Χέιντεν Πανετιέρ («Nashville»)
Αρτσι Πανιάμπι («The Good Wife»)
Σάρα Πόλσον («American Horror Story»)
Μάγκι Σμιθ (Downton Abbey)
Σοφία Βεργκάρα (Modern Family)

H φετινή τελετή απονομής των Χρυσών Σφαιρών θα γίνει την Κυριακή 13 Ιανουαρίου με οικοδέσποινες την Τίνα Φέι και την Εϊμι Πέλερ.

πηγή flix.gr

BEYOND THE HILLS (2012), του Cristian Mungiu

Η νέα ταινία του Κρίστιαν Μουνγκίου επιβεβαιώνει την ανάγκη και ταυτόχρονα την τόλμη του Ρουμάνου σκηνοθέτη να κοιτάζει κατάματα τις όχι και τόσο κολακευτικές πτυχές του παρελθόντος και του παρόντος της πατρίδας του. Με το 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες, αποτύπωσε το ηθικό και κοινωνικό πορτρέτο της εποχής Τσαουσέσκου, αφήνοντας μέσα από τις φορμαλιστικές επιλογές να αναδυθούν οι αναλογίες με το σήμερα. Με το Πέρα από τους Λόφους, η αιχμηρή κριτική του στρέφεται κατά του σκοταδισμού της θρησκείας και συγκεκριμένα της Ορθοδοξίας που, όπως και στην Ελλάδα, δεν είναι η επίσημη αλλά η επικρατούσα στη βορειοανατολική αυτή γωνιά των Βαλκανίων. Φυσικά, ο Μουνγκίου διαθέτει τη σπάνια εκείνη λεπτότητα των μεγάλων καλλιτεχνών που του επιτρέπει να αποφεύγει τις χυδαιότητες μιας μανιχαϊστικής απεικόνισης των μαυροντυμένων πιστών του απομονωμένου μοναστηριού όπου σχεδόν αποκλειστικά λαμβάνει χώρα η ιστορία του. Ούτε οι νεαρές καλόγριες, ούτε το γηραιό ζευγάρι που ηγείται της Μονής δε διανοούνται έστω για μια στιγμή ότι πράττουν κάτι λάθος ή, ακόμα περισσότερο, ότι μπορούν να βλάψουν - αντί να βοηθούν - τους συνανθρώπους τους. Το βραβευμένο στις Κάννες σενάριο κρατάει σοφά μιαν απόσταση από τις δύο πλευρές (από την μία οι πιστοί του Χριστού κι από την άλλη η Αλίνα, πιστή στον έρωτά της), αφήνοντας τη σκηνοθεσία να αναδείξει με τρόπο καίριο μα υπαινικτικό τη θέση του φιλμ και του δημιουργού του.

Κάπου στα πρώτα λεπτά της ταινίας, όταν για πρώτη φορά η Αλίνα και η Βοϊτσίτα θα βρεθούν στο δωμάτιο της δεύτερης στο μοναστήρι, η καθεμία θα κληθεί να ξεκαθαρίσει τη θέση της αναφορικά με το κοινό ή μη μέλλον τους. Οι δυο τους μεγάλωσαν μαζί στο ορφανοτροφείο, αχώριστες φίλες κι αφοσιωμένα ερωτευμένες μεταξύ τους. Όταν ενηλικιώθηκαν και μην έχοντας τα εφόδια (δηλαδή το χρήμα) για να ενταχθούν αρμονικά στην κοινωνία, οι δρόμοι τους χωρίστηκαν. Η μία κατέληξε στη Γερμανία, δουλεύοντας όπου μπορούσε για να επιβιώσει, η άλλη διάλεξε το (μάλλον ευκολότερο κατά τον Μουνγκίου) δρόμο του θεού. Κι αν η Βοϊτσίτα κατόρθωσε να απαλλαχτεί της αβάσταχτης μοναξιάς εγκαταλείποντας κάθε προσδοκία για τα εγκόσμια προς υπόσχεση καλύτερων επουράνιων ημερών, η Αλίνα ζει στο κοινωνικοοικονομικό παρόν (του τεράστιου χωριού που λέγεται Ευρώπη) και η μόνη της ελπίδα συγκεντρώνεται στον έρωτά της για τη φίλη της.  Αυτόν τον μακροσκελή διάλογο - διακήρυξη (προ)θέσεων, ο Μουνγκίου θα τον καδράρει με ένα μόνο (μεσαίο) πλάνο. Κι αν το σενάριο αφήνει επαρκή χώρο και στις δύο ηρωίδες για να εκθέσουν τα θέλω τους, κι αν η Βοϊτσίτα βρίσκεται χωρικά πιο κοντά στην κάμερα (κι άρα στο θεατή), η εστίαση της εικόνας φωτίζει σε όλη τη διάρκεια αυτού του ακινητοποιημένου πλαν σεκάνς την Αλίνα, ξεκαθαρίζοντας διακριτικά αλλά με σαφήνεια την πλευρά που διαλέγει ο Ρουμάνος σκηνοθέτης. Αρκετά αργότερα, κάπου στην μέση της ταινίας, όταν η Βοϊτσίτα ανακοινώνει στην Αλίνα πως η ίδια θα γυρίσει στο μοναστήρι αφήνοντάς την μόνη στο ανάδοχο σπίτι, η δεύτερη μένει εκτός κάδρου ενώ η πρώτη, απομονωμένη στη δεξιά γωνία της εικόνας, θα εκτεθεί από την κάμερα του Μουνγκίου όσο ανακοινώνει την απόφασή της να εγκαταλείψει τη φίλη της.

Σε επίπεδο στιλιστικό, το φιλμ καθιστά ξεκάθαρο τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του κορυφαίου νέου δημιουργού του βαλκανικού σινεμά, όπως ακριβώς το γνωρίσαμε στο προ πενταετίας φιλμ του. Μία προτίμηση σε πλάνα μεγάλης διάρκειας και σε σιωπές που υπερτονίζουν την έξωθεν επιβαλλόμενη απομόνωση, διακόπτεται από απότομες στιγμές έξαψης και βίας, με κάμερα στο χέρι που γκρεμίζει μονομιάς τη φαινομενική γαλήνη των προηγούμενων σκηνών (ο πανικός που η "δαιμονισμένη" Αλίνα σκορπίζει στο μοναστήρι αποτυπώνεται σε σεκάνς σπάνιας δυναμικής). Η αναγνωρίσιμη φόρμα συνοδεύεται (μέχρι τώρα έστω) με θεματολογία θαρραλέα, γεγονός που μετατρέπει τον Μουνγκίου σε έναν από τους δυστυχώς όχι πολλούς σκηνοθέτες των οποίων αναμένουμε τη συνέχεια της φιλμογραφίας με εξαιρετικό ενδιαφέρον. Μοναδική παρατήρηση (κι όχι ακριβώς ένσταση), που συνιστά λογική επέκταση της δυσκολίας του θέματος του Πέρα από τους Λόφους, είναι η μάλλον συγκεχυμένη άποψη που το φιλμ προτάσσει ως προς τις εναλλακτικές λύσεις απέναντι στην τυφλή θρησκευτική πίστη. Αν κι αρκετές φορές αφήνεται να εννοηθεί πως ένας από τους λόγους που η Αλίνα δεν εγκαταλείπει οικειοθελώς το μοναστήρι είναι ο οικονομικός (είναι μια μονάδα ξεβρασμένη από το σύστημα, δεν έχει πουθενά αλλού να στραφεί), ωστόσο η εμμονοληπτική προσκόλληση της στη Βοϊτσίτα και το γεγονός πως εξαρχής έχουμε να κάνουμε με έναν έρωτα ομοφυλοφιλικό, έχουν ως συνέπεια το φιλμ να δανείζει εαυτόν κάλλιστα σε ερμηνείες ψυχαναλυτικές. Κι αν ο ψυχολόγος, ως εκπρόσωπος μιας προσέγγισης πιο ..."επιστημονικής", παρουσιάζεται ως πρόοδος έναντι του παπά, το φιλμ φλερτάρει επικίνδυνα με το συντηρητισμό. Όλα αυτά βέβαια δεν μειώνουν στο ελάχιστο τη σκηνοθετική δουλειά του Μουνγκίου που όχι μόνο δε γλιστράει στις παγίδες του σεναρίου του, αλλά κατορθώνει ταυτόχρονα να περάσει και υπόνοιες μιας πολιτικής αλληγορίας με φόντο το ολοκληρωτικό, πατριαρχικό καθεστώς ενός μοναστηριού.

πηγή
http://www.filmgaze.blogspot.gr/

trailer
http://www.youtube.com/watch?v=jAt7gVFYXpw


COSMOPOLIS (2012), του David Cronenberg

 To Cosmopolis είναι ένα κλασικό κρονενμπεργκικό δημιούργημα, κατεξοχήν αλλεργικό σε ημίμετρα. Είτε το αποθεώνεις σε σημείο λατρείας είτε το μισείς μέχρι χλευασμού. Βασισμένο σε ένα εμβληματικό λογοτεχνικό έργο της εποχής μας (κι αν ακόμα δεν έχει αναγνωριστεί ως τέτοιο, οφείλει να γίνει σύντομα), η γραφή του Ντε Λίλο βρίσκει την κατάλληλη δίοδο έκφρασης στο ιδιαίτερο σύμπαν του Καναδού σκηνοθέτη όπου η αποστασιοποίηση δεν είναι μια εξωγενής επιλογή, αλλά εγγράφεται στην ίδια τη φόρμα του φιλμ - στο κλινικό, μεταλλικό βλέμμα του Κρόνενμπεργκ απέναντι σε έναν κόσμο έρμαιο των παθών του και της (όποιας) κρίσης.

Ο Έρικ Πάκερ είναι πιστός της καπιταλιστικής θρησκείας που δοξάζει την αγία τριάδα του σεξ, του χρήματος και του θανάτου. Ή, ακριβέστερα, η ζωή του ορίζει κι ορίζεται από τον κυβερνο-καπιταλισμό, ένα χώρο εικονικής πραγματικότητας όπου το κεφάλαιο δε γίνεται ύλη αλλά περιμένει ένα σημαίνον χωρίς σημαινόμενο, όπου η έννοια του ρεαλισμού έχει αντικατασταθεί από εκείνη της προσομοίωσης (διαπίστωση που καθορίζει την αισθητική των εικόνων που διασχίζουν τα παράθυρα της λιμουζίνας του ήρωα). Εκεί, τέλος, όπου ο χρόνος διαιρείται διαρκώς σε ολοένα και μικρότερα τμήματα θυμίζοντας την τεχνητή αναπνοή με την οποία ο μετα-μεταμοντέρνος άνθρωπος αγωνίζεται να νοηματοδοτήσει την έμφυτή του τάση για επιβίωση - κι όποιος δεν μπορεί να ακολουθήσει (βλέπε, ο ήρωας του Πωλ Τζιαμάτι κι εμείς, οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί κοντά του), πετάγεται στον κάδο των απορριμμάτων.

Ανάμεσα στους τίτλους αρχής κι εκείνους του τέλους, ανάμεσα στις χαοτικές πινελιές του Πόλοκ και τα υπερβατικά χρώματα του Ρόθκο, η κάμερα του Κρόνενμπεργκ ακολουθεί τις διαδρομές του Έρικ, τις σαρκικές και διανοητικές του αναζητήσεις για μια ολόκληρη μέρα που θα μπορούσε να είναι σαν όλες τις άλλες αν ο ήρωάς μας δεν ήθελε πεισματικά να πάει για κούρεμα. Για να χωρέσει ένα (σχεδόν) εικοσιτετράωρο στα εκατό λεπτά της διάρκειάς του (λογοτεχνική και φιλμική αναφορά στον Οδυσσέα του Τζόυς), η ταινία είναι γεμάτη αφηγηματικές ελλείψεις απότομες, σχεδόν ανήκουστες μέχρι σήμερα στα κινηματογραφικά εγχειρίδια, θυμίζοντας ένα θεατρικό όπου οι πράξεις αλληλεπικαλύπτονται, όπως ακριβώς οι θόρυβοι που, αριστερά και δεξιά, χτίζουν την ηχητική πραγματικότητα του εικοστού πρώτου αιώνα (η περιβόητη πρόοδος του ανθρώπινου γένους αποδίδεται με ιδιαίτερα πρωτότυπο τρόπο στον περί θορύβων διάλογο του Έρικ με την Ελίζ την ώρα ενός "γυμνού" γεύματος). Η σκηνοθεσία του Κρόνενμπεργκ αντιμετωπίζει με χαρακτηριστική ευκολία τον - κατά μεγάλο χρονικό διάστημα - εγκλεισμό της αφήγησης στο εσωτερικό της (άνετης, είναι η αλήθεια) λιμουζίνας του ήρωα. Το ντεκουπάζ και το μοντάζ του συλλαμβάνουν με απλότητα, θαρρείς ενστικτώδη, την ιλιγγιώδη πραγματικότητα που στροβιλίζει γύρω από το χειρουργικά λευκό του οχήματος. Οι ακατάπαυστοι διάλογοι οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στην πολιτική επανάσταση του ήρωα (η καταστροφή του κυβερνο-κεφαλαίου σε μία και μόνο ημέρα είναι κατεξοχήν πράξη επαναστατική) αλλά συμβάλουν ταυτόχρονα στην υπνωτιστική ατμόσφαιρα ενός φιλμ όπου όλα όσα συμβαίνουν διαφεύγουν της (αγαπημένης σε κριτικούς και θεατές) ψυχαναλυτικής ερμηνείας, διότι πολύ απλά εντάσσονται στο χώρο του μυθολογικού. 
 
Το Cosmopolis συναντά την κλιμάκωσή του (και παράλληλα το κλειδί για όλα τα αινίγματά του) στην εικοσάλεπτη διαλογική αντιπαράθεση του Έρικ με τον "μανιακό" διώκτη του, Ρίτσαρντ Σίτς (Richard Sheets = Rich are shits). Ο τελευταίος, ένας απολυμένος υπάλληλος της εταιρείας του Έρικ, ερμηνευμένος με το γνωστό μπρίο του Τζιαμάτι, επιθυμεί να μείνει γνωστός ως Μπένο Λεβίν. Δηλαδή με ένα όνομα που φέρνει υπερβολικά (για να αποτελεί ακούσια επιλογή) σε εκείνο του Μπένυ Λεβί, μαρξιστή φιλοσόφου και πολιτικού ακτιβιστή κατά τη διάρκεια του Μάη του '68, μαθητή του Σαρτρ και θαυμαστή του Λεβινάς. Ο υπαρξισμός του πρώτου και η αναζήτηση για τον Άλλο του δεύτερου εντοπίζονται με άνεση στα λόγια του αντι-ήρωα του Τζιαμάτι που θα εξηγήσουν στο φλύαρο Έρικ τα αιτία της συλλογικής μας και ατομικής του κρίσης. Κάθε πράξη (ακόμα και η δολοφονία του) δικαιολογείται από την ύπαρξή μας και μόνο. Και ουσιώδες στοιχείο της ταυτότητάς μας ως υποκείμενα του υπάρχειν είναι το απρόβλεπτο, το καινοφανές, το δημιουργικά νέο. Με άλλα λόγια, το ασύμμετρο, εκείνο που ξεφεύγει κάθε προϋπάρχουσας χαρτογράφησης για να δημιουργήσει νέες, εξίσου πρόσκαιρες. Αυτό είναι η ζωή: το απρόβλεπτα ατίθασο γιουάν, ο ασύμμετρος προστάτης του Έρικ, ο Μπένο Λεβίν. Κι αν το μεγάλο της πρόβλημα είναι, όπως τονίζει η ηρωίδα της Σαμάνθα Μόρτον, το ότι παραμένει διαρκώς και πάντα σύγχρονη, η ρίζα του κακού βρίσκεται στην αποθέωση που επιφυλάξαμε όλο τον προηγούμενο αιώνα στην αρμονία, στην "τέλεια" ισορροπία.

 Αυτό που διαφεύγει του Έρικ, εμπιστευόμενος τυφλά τα χιλιοεπεξεργασμένα μοντέλα της "επιστημονικής στρατιάς" του (όπως οι τράπεζες και τα "μεγάλα κεφάλια" στην αρχή της κρίσης πίσω στο 2008), είναι πως η χεγκελιανή διαλεκτική της αντίθεσης (το γιουάν ανεβαίνει, άρα στη συνέχεια θα πέσει) έχει χάσει πια το νόημά της. Ο Μπένο θα του δείξει πως η αλήθεια βρίσκεται στη δυσαρμονία κι εκείνη τη στιγμή ο Κρόνενμπεργκ σπάει τον αυτόματο πιλότο του σαν-κοντρσαν για να καδράρει τον Τζιαμάτι α-συμμετρικά, με μια κλίση εκτός φιλμικής νόρμας. Αυτή η ικανότητα του ανθρώπου να δημιουργεί εκ του μηδενός συνιστά την ουσία του πράττειν, που ως καθεαυτό εμπειρία (κι όχι ιδέα μιας εμπειρίας) δεν μπορεί να απορροφηθεί από το κραταιό σύστημα του κυβερνο-καπιταλισμού. Γι'αυτό και η αυτοπυρπόληση ενός διαδηλωτή αποτελεί το λεπτό σημείο τομής του φιλμ όπου ο ήρωας θα αποφασίσει να βγει εκτός αυτοκινήτου, εκτός μοντέλων, εκτός πρόβλεψης, και να στραφεί προς τη δράση.

Ο αρουραίος (rat = rational, δηλαδή η "επιστημονική" μας εκλογίκευση) έγινε η νέα νομισματική μονάδα. Κάποιος πρέπει να τον εξολοθρεύσει.

http://www.filmgaze.blogspot.gr/

trailer
http://www.youtube.com/watch?v=q3ZmIwteUAY

Αδικος κόσμος

Οι όμορφοι άνθρωποι χτίζουν όμορφους κόσμους. Όπως οι βρώμικοι κατασκευάζουν βρώμικους και οι άδικοι αποτελούν την πλειοψηφία ενός άδικου τόπου τον οποίο χειρίζονται με εξίσου άδικο τρόπο.  Βέβαια, ανάμεσα σε αυτούς υπάρχουν και μερικοί που κινούνται κάπου στο ενδιάμεσο, όχι γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά αλλά γιατί δεν έχουν αποφασίσει ακόμα σε ποια κατηγορία θέλουν να ανήκουν. Κάπως έτσι,  οικοδομήσαμε την Ελλάδα, φτάνοντας στο σήμερα, χωρίς να γνωρίζουμε τι είναι αυτό που μας αποτελεί και τελικά, μας χαρακτηρίζει. Μέσα σ’ αυτήν τη σαχλαμάρα που ζούμε, κάποιοι προσπαθούν να παραμείνουν δίκαιοι.
Η ταινία ξεκινάει με έναν άνθρωπο, μόνο, σε ένα έρημο παγκάκι. Έναν άνθρωπο που μοιάζει να μη χωράει στον τόπο που τον γέννησε, στριμωγμένος, θαρρείς, σε μια γωνιά που κανείς άλλος δεν ήθελε να βρίσκεται. Ο Σωτήρης (εξαιρετικός ο Καφετζόπουλος) είναι αστυνομικός, ένα όργανο της τάξης δηλαδή, ο οποίος αποφασίζει στη ζωή και στη δουλειά του να είναι δίκαιος με εκείνους που η ζωή  έτυχε να είναι άδικη. Μια απόφαση που γεννοβολάει ερωτήματα στο θεατή, τόσο για το παρελθόν του πρωταγωνιστή όσο και για τον τόπο του. Αυτό το δεύτερο (ο τόπος) μοιάζει να είναι η κινητήριος δύναμη της ταινίας, ο παράγοντας γύρω και μέσα στον οποίο περιστρέφονται όλα. Ένας τόπος που μοιάζει να ματώνει, αφήνοντας λεκέδες, τους οποίους ελάχιστοι γνωρίζουν πώς να ξεβρομίσουν.
Ο τόπος του Σωτήρη είναι ο τόπος του σήμερα. Η χώρα που θέλουμε όλοι να αλλάξουμε αλλά κανείς δεν τολμάει να κάνει την πρώτη κίνηση. Είναι ο τόπος που θα κυνηγήσει αυτόν που θα κλέψει ένα ζευγάρι κάλτσες και ένα κομμάτι ψωμί, αλλά θα προσπαθήσει να καλύψει εκείνον που θα αφανίσει την αμεροληψία. Είναι ο τόπος που θα προωθήσει αυτόν που έχει τις κατάλληλες γνωριμίες αλλά θα κρατήσει στην αφάνεια εκείνον που έχει τα προσόντα όμως δε γνωρίζει τους κατάλληλους ανθρώπους. Είναι ο τόπος που σου βάζει το όπλο στο χέρι και πατάει τη σκανδάλη, χωρίς να μπορείς να προβάλεις αντίσταση. Ο τόπος του Σωτήρη απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί ένας όμορφος κόσμος, ηθικός, αγγελικά πλασμένος. Αντιθέτως, μοιάζει με τερατούργημα οικοδομικών διαστάσεων, το οποίο όμως εσωκλείει στα σπλάχνα του μια λιλιπούτεια θέση και για τους άλλους, τους διαφορετικούς.
Ο Σωτήρης θα συναντήσει τη Δώρα (ιδανική στο ρόλο η Θεοδώρα Τζήμου) εν μέσω ειλικρινούς αναζήτησης και κακουργηματικής ενοχής. Η Δώρα θα γνωρίσει τον Σωτήρη τη στιγμή της προσωπικής και ηθικής της αμφισβήτησης. Οι δυο τους δε θα ταιριάξουν αμέσως, θα βρεθούνε όμως δέσμιοι, ο καθένας της δικής του αμαρτίας. Οι δυο αυτοί χαρακτήρες θα αναζητήσουν την καθαρότητα της συνείδησης, αμήχανοι μπροστά στην ειλικρίνεια και χαμένοι στη μετάφραση όσων πρέπει να ειπωθούν αλλά λέγονται διστακτικά.
Με πολύχρωμο ρεαλισμό και ουμανιστική διάθεση, ο Φίλιππος Τσίτος θα χτίσει τον Άδικο Κόσμο του, επάνω στην ευαισθησία και την ειλικρίνεια των ανθρώπων της διπλανής πόρτας. Και θα κατασκευάσει ένα παραμύθι, σαν αυτό που μοιάζει να έχει ανάγκη το ελληνικό σινεμά. Ένα παραμύθι προβληματισμένο όπως και οι ήρωές του και μελαγχολικό όπως οι διαθέσεις τους. Ένα παραμύθι που θέλει να μιλήσει αλλά τρέμει μπροστά στις λέξεις, γι’ αυτό και σε στιγμές στέκεται σιωπηλό. Ίσως και να μη χρειάζεται να ξεστομίσει κάτι, άλλωστε οι ήρωές του μιλάνε περισσότερο με τα βλέμματα και τις εκφράσεις τους παρά με τις λέξεις. Ένα παραμύθι που σπαρταράει για να γίνει πραγματικότητα, αρκεί οι άνθρωποι να αρχίσουν να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν. Να αλλάξουν πρώτα τον εαυτό τους και μετά αυτό τον υπέροχο αλλά θρασύδειλο τόπο που έτυχε να ζούμε.
 
πηγή
 http://cinenoxoi.blogspot.gr/

δείτε το trailer

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

ο Σπίτι στο Τέλος του Δρόμου
House at the End of the Street

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μαρκ Τόντεραϊ με τους: Τζένιφερ Λόρενς, Ελίζαμπεθ Σου, Μαξ Τιεριό, Εύα Λινκ.
Η νεαρή Ελίσα μετακομίζει με τη μητέρα της σε μια καινούργια πόλη, δίπλα σε ένα σπίτι όπου μια κοπέλα είχε σκοτώσει τους γονείς της. Η Ελίσα πιάνει φιλίες με τον γιο της οικογένειας, ο οποίος κρύβει ένα επικίνδυνο μυστικό.

δείτε το trailer






http://www.dailymotion.com/video/xvhui6_house-at-the-end-of-the-street-tv-spot_shortfilms#.UMSupIY-8yE

The Master
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Πολ Τόμας Άντερσον με τους: Γιόακιν Φίνιξ, Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Έιμι Άνταμς, Λόρα Ντερν
Ο Φρέντι Κιούελ, αλκοολικός και άνεργος βετεράνος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρίσκει καταφύγιο στη σέκτα του χαρισματικού Λάνκαστερ Ντοντ, ο οποίος περιδιαβαίνει την Αμερική του ’50 προπαγανδίζοντας το πνευματικό κίνημά του The Cause.



δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=FxA0vkeLVsY

Ημερολόγια Αμνησίας
Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Στέλλα Θεοδωράκη
Super-8 φιλμάκια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 συνδυάζονται με σύγχρονο ντοκιμαντερίστικο υλικό, συνθέτοντας ένα προσωπικό κινηματογραφικό ημερολόγιο

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=lwl27QER8Ss

Ξενοδοχείο για Τέρατα
Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τζέντι Ταρτακόφσκι

Ο Δράκουλας χτίζει στην Τρανσιλβανία έναν πύργο-πολυτελές θέρετρο για όλα τα τέρατα, κρύβοντας την ύπαρξή του από τους ανθρώπους. Στη γιορτή των γενεθλίων της κόρης του όμως ένας νεαρός ταξιδιώτης εμφανίζεται από το πουθενά.

δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xv29xo_yyyyyyyyyy-yyy-yyyyyy-hotel-transylvania-official-trailer_shortfilms

Άμλετ
Σοβιετική ταινία, σκηνοθεσία Γκριγκόρι Κόζιντσεφ με τους: Ινοκέντι Σμοκτουνόφσκι, Αναστασία Βερτίνσκαγια, Μιχαήλ Ναζβάνοφ
Ο νεαρός πρίγκιπας της Δανίας Άμλετ μαθαίνει για τη δολοφονία του βασιλιά πατέρα του από τον θείο του και σχεδιάζει την εκδίκησή του



δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=XzdVx4MuzQM

Oscars 2013

θα γράψουν ιστορία

1. Η Κάθριν Μπίγκελοου θα γίνει η πρώτη γυναίκα με δύο υποψηφιότητες για Οσκαρ σκηνοθεσίας.

Πριν τρία χρόνια είχε γίνει η πρώτη γυναίκα σκηνοθέτης που κέρδισε Οσκαρ (για το «Hurt Locker»). Φέτος η φόρα - της τελευταίας στιγμής - του «Ζero Dark Thirty», την φέρνει και πάλι φαβορί, με ήδη δύο βραβεία σκηνοθεσίας (από τους κριτικούς της Νέας Υόρκης και το National Board of Review), όχι μόνο για την υποψηφιότητα αλλά και για το βραβείο. Αν συμβεί αυτό θα γίνει και η πρώτη γυναίκα που κερδίζει δύο Οσκαρ σκηνοθεσίας.

2. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο θα πάρει το πρώτο του Οσκαρ.

Αγνοημένος επιδεικτικά πολλές φορές, υποψήφιος μέχρι σήμερα δύο φορές για Α' Ανδρικό Ρόλο (για το «Aviator» του 2004 και το «Blood Diamond» του 2006) και μια φορά για Β' Ανδρικό Ρόλο (στο «Τι Βασανίζει τον Γκίλμπερτ Γκρέιπ;» του 1993), ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο χρειάστηκε τον Ταραντίνο του για να είναι αυτή τη στιγμή φαβορί για το Οσκαρ Β' Ανδρικού Ρόλου για το «Django Unchained».

3. H Εμανουέλ Ριβά θα γίνει η πιο ηλικιωμένη υποψήφια ηθοποιός για το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου.

Αν η Εμανουέλ Ριβά βρει τη θέση που της αξίζει στην πεντάδα των υποψήφιων γυναικών για Α' Γυναικείο Ρόλο για την «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, στα 85 της χρονία θα είναι η πιο ηλικιωμένη υποψήφια για πρώτο ρόλο αφού τα πρωτεία κρατάει μέχρι σήμερα η Τζέσικα Τάντι που όχι μόνο ήταν υποψήφια αλλά κέρδισε και το Οσκαρ για τον «Σοφέρ της Κυρίας Νταίζη» σε ηλικία 80 ετών.

4. O Nτάνιελ Ντέι Λίουις θα γίνει ο ηθοποιός με το ρεκόρ των τριών Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου.

Αν ο Ντάνιελ Ντέι Λίουις, υποψήφιος στα σίγουρα για το «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, κερδίσει το Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου θα γίνει ο πρώτος άνδρας ηθοποιος με τρία Οσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου. Οι άλλοι δύο άνδρες ηθοποιοί που έχουν κερδίσει 3 Οσκαρ είναι ο Γουόλτερ Μπρέναν (όλα Β' Ανδρικού Ρόλου) και ο Τζακ Νίκολσον (δύο Α' Ανδρικού και ένα Β' Ανδρικού Ρόλου).

5. O Γουες Αντερσον θα πάρει το πρώτο του Οσκαρ.

Αν ο Γουες Αντερσον φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες του πρωτότυπου σεναρίου για το «Moonrise Kindgom» και κερδίσει, αυτό θα είναι το πρώτο του Οσκαρ. Η προηγούμενη φορά που ήταν υποψήφιος ήταν το 2009 στην κατηγορία καλύτερου κινουμένου σχεδίου με το «Fantastic Mr. Fox» και το 2001 πάλι για το σενάριο της «Οικογένειας Τένενμπαουμ».

6. Ο Τζον Γουίλιαμς θα σπάσει το δικό του ρεκόρ ως ο πιο πολλές φορές υποψήφιος για Οσκαρ καλύτερης μουσικής.

Αν ο Τζον Γουίλιαμς είναι υποψήφιος για τη μουσική του «Lincoln», τότε θα αυξήσει κατά μια τις υποψηφιότητές του στις 48, καταρρίπτοντας το δικό του ρεκόρ που είναι αυτό του πιο πολλές φορές υποψήφιου συνθέτη στην ιστορία των Οσκαρ και ταυτόχρονα του πιο πολλές φορές υποψήφιου εν ζωή ανθρώπου στα Οσκαρ. Το ρεκόρ, ωστόσο, των πιο πολλών υποψηφιοτήτων κρατάει ο Γουολτ Ντίσνεϊ.

7. H Kουβενζάνε Γουόλις θα γίνει η πιο νέα ηθοποιός υποψήφια για Οσκαρ.

Στα εννιά της χρόνια, η πρωταγωνίστρια του «Βeasts of the Southern Wild» του Μπεν Ζάιτλιν, θα γίνει η πιο νεαρή υποψήφια για Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. Η Τατούμ Ο' Νιλ που κρατάει ακόμη και μέχρι σήμερα τα πρωτεία ήταν 10 ετών όταν κέρδισε την υποψηφιότητα και το Οσκαρ για το «Paper Moon» του 1973.

8. O Tιμ Μπάρτον θα πάρει το πρώτο του Οσκαρ.

Αν το «Frankenweenie» φτάσει μέχρι τις υποψηφιότητες και πάρει το Οσκαρ, αυτό θα είναι το πρώτο Οσκαρ που παίρνει ποτέ στην καριέρα του ο Τιμ Μπάρτον, ο οποίος δεν έχει προταθεί ποτέ για Οσκαρ σκηνοθεσίας και η προηγούμενή του υποψηφιότητα (και μοναδική) ήταν αυτή για την ίδια κατηγορία του κινουμένου σχεδίου με τη «Νεκρή Νύφη».

9. Το «Hobbit: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι» θα συνεχίσει την πορεία της σίκουελ τριλογίας του.

Αν το «Hobbit: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι» είναι υποψήφιο για Οσκαρ καλύτερης ταινίας θα γίνει το πρώτο πρίκουελ και αρχή μιας νέας τριλογίας που συνεχίζει επάξια το μύθο του σίκουέλ του. Και οι τρεις ταινίες της τριλογίας του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» ήταν υποψήφιες για Οσκαρ Καλύτερης Ταινίας με την «Επιστροφή του Βασιλιά» να κερδίζει και το Οσκαρ.

10. H Tζούντι Ντεντς ή ο Χαβιέ Μπαρδέμ θα γίνουν οι πρώτες υποψηφιότητες ηθοποιών στην ιστορία των ταινιών του Τζέιμς Μποντ.
Αν η Τζούντι Ντενς ή ο Χαβιέ Μπαρδέμ καταφέρουν να εξασφαλίσουν μια υποψηφιότητα Β' Γυναικείου ή Β' Ανδρικού Ρόλου αντίστοιχα για το «Skyfall», θα γίνουν οι πρώτοι ηθοποιοί που το καταφέρνουν σε ολόκληρη την ιστορία των ταινιών του Τζέιμς Μποντ. Μέχρι σήμερα, οι ταινίες του Τζέιμς Μποντ έχουν προταθεί μόνο για δευτερεύοντα βραβεία και αρκετά από αυτά για καλύτερη μουσική ή τραγούδι.

ΠΡΟΒΛΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΟΣΚΑΡ
Οσο οι Ενώσεις Κριτικών της Αμερικής ολοκληρώνουν τις προβολές τους και ψηφίζουν ανά πόλη τα βραβεία τους, όσο οι Ξένοι Ανταποκριτές στο Λος Αντζελες ετοιμάζονται να ανακοινώσουν τις υποψηφιότητες των Χρυσών Σφαιρών, όσο όλοι μας περιμένουμε την αναγγελία των οσκαρικών υποψηφιοτήτων στις 10 Ιανουαρίου

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ
Συνυπολογίζοντας την οσκαρική βαρύτητα των υπερπαραγωγών («Les Miserables», «Lincoln», «Life of Pi», «Anna Karenina»), τη στιβαρή υπόσταση των φεστιβαλικών επιτυχιών («Argo», «Silver Linings Playbook», «The Master», «Amour»), την επικινδυνότητα όσων δεν έχουμε δει ακόμα («Zero Dark Thirty», «Django Unchained», «Promised Land»), κι όσων έρχονται με δύναμη από το περιθώριο («Beasts of the Southern Wild», «Μοοnrise Kingdom», «Middle of Nowhere») και... όχι μόνο («Skyfall», «Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή», «The Hobbit: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι») ετοιμάσαμε τη δική μας δεκάδα.
Πρέπει να περιμένουμε να δούμε τη ζημιά θα κάνει ο Κουέντιν Ταραντίνο με το «Django Unchained», ο Πίτερ Τζάκσον με το πρώτο μέρος της «The Hobbit» τριλογίας, κι αν επίσης η φόρα που πήρε ξανά το «Moonrise Kingdom» του Γουές Αντερσον (κερδίζοντας το Gotham Award και αρκετές υποψηφιότητες για τα Independent Spirit Awards) κάνει την έκπληξη.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ
Από τον Στίβεν Σπίλμπεργκ στον Τομ Χούπερ, από τον Ανγκ Λι στην Κάθριν Μπίγκελοου κι από τον Πολ Τόμας Αντερσον στον Μίκαελ Χάνεκε τα νερά θολώνουν επικίνδυνα στην κατηγορία σκηνοθεσίας.
Εχει πάρει μεγάλη φόρα ο Ντέιβιντ Ο' Ράσελ και το «Silver Linings Playbook» και ίσως αυτό τον επιβάλει στην πεντάδα - αν και δεν έχει καμία πιθανότητα να κερδίσει. Μία τέτοια περίπτωση θα είναι και η επιλογή του Πολ Τόμας Αντερσον («The Master»). Μην ξεχνάμε όμως τον Κουέντιν Ταραντίνο («Django Unchained») και την ανατροπή που μπορεί να προκαλέσει ή το πώς θα επιβάλλει ο Μίκαελ Χάνεκε την παρουσία του στα φετινά Οσκαρ. Γιατί ακούγεται πάρα πολύ!

Α' ΑΝΔΡΙΚΟΥ ΡΟΛΟΥ

Τι λένε οι προβλέψεις:
Ντάνιελ Ντέι Λούις («Lincoln»)
Χοακίν Φίνιξ («The Master»)
Τζον Χοκς (The Sessions)
Ζαν Λουί Τρεντινιάν («Amour»)
Αντονι Χόπκινς («Htichcock»)

Ο Ντένζελ Ουάσινγκτον έχει συγκλονίσει τους αμερικανούς κριτικούς με το «Flight». Αντίθετα, ο Χοακιν Φίνιξ έχει τσαντίσει την Ακαδημία με τις απαξιωτικές δηλώσεις του. Επίσης είναι δυνατόν να μη βρεθεί θέση για τον Χιου Τζάκμαν («Les Miserables»);

Α' ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΥ ΡΟΛΟΥ

Οι προβλέψεις λένε:
Κουαβεζανέι Γουόλις («Beasts of the Southern Wild»)
Εμανουέλ Ριβά («Amour»)
Τζέσικα Τσαστέιν («Zero Dark Thirty»)
Τζένιφερ Λόρενς («Silver Linings Playbook»)
Ναόμι Γουότς («The Impossible»)

Μένει να δούμε αν η Ελεν Μίρεν συγκλονίζει στο «Hitchcock» κι αν η Κίρα Νάιτλι θα πείσει τα μέλη της Ακαδημίας ως «Anna Karenina».

πηγή flix.gr


Οι πιο ακριβοπληρωμένοι

Αυτοί είναι 10 πιο ακριβοπληρωμένοι ηθοποιοί που δεν το αξίζουν, σύμφωνα με το Forbes:

 1.Εντι Μέρφι (φέρνει πίσω 2.30 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 2.Κάθριν Χάιγκλ (φέρνει πίσω 3.40 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 3.Ρις Γουίδερσπουν (φέρνει πίσω 3.90 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 4.Σάντρα Μπούλοκ (φέρνει πίσω 5 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 5.Τζακ Μπλακ (φέρνει πίσω 5.20 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 6.Νίκολας Κέιτζ (φέρνει πίσω 6 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 7.Ανταμ Σάντλερ (φέρνει πίσω 6.30 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 8.Ντένζελ Γουάσινγκτον (φέρνει πίσω 6.30 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 9.Μπεν Στίλερ (φέρνει πίσω 6.90 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)
 10.Σάρα Τζέσικα Πάρκερ (φέρνει πίσω 7 δολάρια για κάθε δολάριο που πληρώνεται)


πηγή flix.gr

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Σώμα με Σώμα

 De Rouille et d' Os / Rust and Bone
Δραματική, Διάρκεια: 120'

Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Ζακ Οντιάρ με τους: Μαριόν Κοτιγιάρ, Σελίν Σαλέτ, Ματίας Σένερτς, Αρμάν Βερντίρ

Ο Αλί, ο οποίος μεγαλώνει μόνος τον μικρό γιο του κι εργάζεται ως μπράβος σε νυχτερινό μαγαζί, γνωρίζει τη Στεφανί, μια εκπαιδεύτρια φαλαινών στο τοπικό ενυδρείο. Έπειτα από ένα τρομερό ατύχημα που θα αφήσει τη Στεφανί ανάπηρη, η σχέση των δυο τους θα πάρει απροσδόκητη τροπή.


δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Gchck-Yycic

Τεχνολογικά νέα


Μέσα στο 2013 θα δούμε τα “εύκαμπτα” smartphones

Μπορεί σε πολλούς τα “εύκαμπτα” smartphones να ακούγονται σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας, όμως δεν αποκλείεται να τα δούμε στην αγορά μέσα στο 2013.
Ήδη η Samsung και η Nokia βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο ανάπτυξης αυτής της τεχνολογίας και πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν οτι τα πρώτα εύκαμπτα κινητά τηλέφωνα θα βγουν στην αγορά στις αρχές του 2013. Με την εύκαμπτη οθόνη πλέον ο χρήστη θα μπορεί να στρίψει την οθόνη του κινητού του προς οποιαδήποτε κατεύθυνση θέλει ενώ ακόμα θα μπορεί να το διπλώσει για να χωρέσει παντού ενώ δεν αποκλείεται η Samsung να ενσωματώσει αυτή την τεχνολογία στο Galaxy S4!
 Επίσης οι εύκαμπτες οθόνες επειδή κατασκευάζονται από πλαστικό αναμένεται να είναι πολύ δύσκολο να σπάσουν, τα πάνελ που θα χρησιμοποιούν είναι τεχνολογίας OLED ενώ μιας και το υλικό τους είναι τέτοιο, αυτόματα ρίχνουν το βάρος της συσκευής αλλά και το κόστος
Τέλος πολλοί “επίλεκτοι” πελάτες της Samsung έχουν δοκιμάσει τις νέες αυτές οθόνες για να πουν εντυπώσεις και σχόλια στην εταιρία...
Το μόνο που μένει τώρα είναι να δούμε πότε θα ανακοινωθούν κι επίσημα οι πρώτες συσκευές που χρησιμοποιούν αυτή την εύκαμπτη τεχνολογία.



πηγή newsit.gr



Ο Γούντι Αλεν κλείνει τα 77 και μας συμβουλεύει

Γεννήθηκα την 1η Δεκεμβρίου του ’35. Οι γονείς μου άρχισαν να με παίρνουν μαζί τους στο σινεμά όταν ήμουν περίπου πέντε χρονών. Μαγεύτηκα. Ζούσαμε σε μία μικροαστική γειτονιά του Μπρούκλιν και πρέπει να υπήρχαν 25 κινηματογράφοι στους οποίους μπορούσα να πάω με τα πόδια. Περνούσα λοιπόν ατελείωτες ώρες στο σινεμά. Εκείνη την εποχή τα στούντιο έβγαζαν πάρα πολλές ταινίες κάθε χρόνο. Σ’ έναν μήνα μπορούσε να δει κανείς ταινίες με τον Τζέιμς Κάγκνεϊ, τον Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, τον Γκάρι Κούπερ, μιούζικαλ με τον Φρεντ Αστέρ, κινούμενα σχέδια του Ντίσνεϊ – ήταν απίστευτη η πληθώρα, η ποικιλία των επιλογών.
Μεγαλώνοντας, παρατηρούσα ότι οι γονείς των άλλων παιδιών στη γειτονιά δεν τα άφηναν να βλέπουν ταινίες. Τα καλοκαίρια συνήθως τους έλεγαν «Πηγαίνετε να παίξετε έξω στον ήλιο, στο φρέσκο αέρα, κινηθείτε, κολυμπήστε». Υπήρχε και όλη αυτή η παραφιλολογία εκείνη την εποχή ότι οι ταινίες σού καταστρέφουν τα μάτια και τέτοιες ανοησίες. Οι γονείς μου δεν έδιναν σημασία σ’ αυτά, ούτε με απέτρεψαν ποτέ από το να πηγαίνω σινεμά. Από την άλλη, κι εγώ σιχαινόμουν το καλοκαίρι – σιχαινόμουν τη ζέστη, τον ήλιο που έκαιγε. Η καλύτερή μου ήταν να βρίσκομαι σ’ έναν κινηματογράφο με κλιματισμό. Και υπήρχαν φορές που πήγαινα τέσσερις, πέντε, έξι φορές τη βδομάδα, ή και κάθε μέρα ακόμα, ανάλογα με το χαρτζιλίκι μου. Επίσης, οι κινηματογράφοι τότε έπαιζαν δύο ταινίες μ’ ένα εισιτήριο. Η καλύτερή μου! Το χειμώνα βέβαια, με το σχολείο, τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μπορούσα να πηγαίνω μόνο τα σαββατοκύριακα. Συνήθως πήγαινα Σάββατα, Κυριακές και πολλές φορές και Παρασκευές κατευθείαν μετά το σχολείο...
Εχει ειπωθεί ξανά στο παρελθόν ότι, αν υπάρχει μία θεματική που διατρέχει όλες τις ταινίες μου, είναι η αντίστιξη πραγματικής ζωής και φαντασίας. Αυτή η πάλη κυριαρχεί στο έργο μου. Νομίζω τελικά ότι όλα πηγάζουν από το γεγονός ότι μισώ την πραγματικότητα. Και το κακό είναι ότι μόνο εκεί μπορεί κανείς να απολαύσει μία ωραία μπριζόλα. Πιστεύω ότι αυτό το κουβαλάω από τα παιδικά μου χρόνια, όταν συνεχώς δραπέτευα μέσα από το σινεμά. Από μικρός εντυπωσιαζόμουν πολύ εύκολα κι, επιπλέον, μεγάλωνα την αποκαλούμενη «Χρυσή Εποχή του Κινηματογράφου», την εποχή όλων αυτών των υπέροχων ταινιών. Θυμάμαι να βγαίνει η «Καζαμπλάνκα» στα σινεμά, «Ο Ουρανός της Δόξας», όλα αυτές οι μεγάλες αμερικανικές ταινίες, τα έργα του Πρέστον Στάρτζες και του Φρανκ Κάπρα, αυτά αποτελούσαν τη διαφυγή σου από την πραγματικότητα. Μπορούσες να αφήσεις πίσω σου το φτωχικό σου σπίτι, μαζί με όλα σου τα προβλήματα με το σχολείο και την οικογένειά σου και να μπεις στον κόσμο του σινεμά. Εκεί όπου όλοι έμεναν σε ρετιρέ με λευκά τηλέφωνα, οι γυναίκες ήταν υπέροχες, οι άντρες μιλούσαν με έξυπνα ευφυολογήματα, κι όλα ήταν αστεία, κι όλα έβρισκαν λύση στο τέλος, και υπήρχαν πραγματικοί ήρωες και όλα ήταν τέλεια. Νομίζω λοιπόν ότι αυτό δεν με εντυπωσίαζε απλώς, αλλά είχε σαρωτική επιρροή πάνω μου. Και ξέρω πάρα πολλούς συνομήλικούς μου που δεν μπόρεσαν ποτέ να ξεπεράσει αυτή την επιρροή. Που έχουν πρόβλημα με τη ζωή τους, γιατί ακόμα και σήμερα –στα πενήντα και τα εξήντα τους- δεν μπορούν να αποδεχθούν ότι η πραγματική ζωή δεν λειτουργεί έτσι, ότι όλα όσα μεγάλωσαν να πιστεύουν, να νιώθουν και να ονειρεύονται, θεωρώντας τα πραγματικότητα, δεν ήταν αληθινά, αλλά αντιθέτως η ζωή είναι πολύ πιο σκληρή και πολύ πιο άσχημη.
Οταν καθόσουν απέναντι στην μεγάλη οθόνη νόμιζες ότι αυτός είναι ο κόσμος. Δεν σκεφτόσουν ποτέ ότι αυτός είναι «ο κόσμος του σινεμά». Σκεφτόσουν απλά ότι αυτός δεν είναι ο δικός σου κόσμος. Ο δικός σου κόσμος ήταν στο Μπρούκλιν σ’ ένα φτωχοδιαμέρισμα, όμως ο κόσμος εκεί έξω ζούσε όπως στις ταινίες: έκανε ιππασία, γνώριζε πανέμορφες γυναίκες, και τα βράδια έπιναν κοκτέιλ. Ζούσαν μία διαφορετική ζωή από σένα. Κι αυτό συνηγορούσε και με όσα διάβαζες στις εφημερίδες, όπου κάποιοι πλούσιοι όντως ζούσαν σ’ ένα διαφορετικό, ευτυχισμένο κόσμο, όπως αυτό των ταινιών. Αυτή η αντίθεση ονείρου και πραγματικότητας σε συνθλίβει. Εγώ δεν το ξεπέρασα ποτέ. Και ξέρω πολύ κόσμο που δεν το έχει ξεπεράσει επίσης...

Κι αυτή είναι η λίστα των 10 αγαπημένων ταινιών του Γούντι, όπως ο ίδιος την έστειλε στο «Sight and Sound»:

1.«Κλέφτης Ποδηλάτων» του Βιτόριο Ντε Σίκα (1948)

2.«Η Εβδομη Σφραγίδα» του Ινγκμαρ Μπέργκμαν (1957)

3.«Πολίτης Κέιν» του Ορσον Γουέλς (1941)

4.«Amarcord» του Φεντερίκο Φελίνι (1973)

5.«8½» του Φεντερίκο Φελίνι (1963)

6.«Τα 400 Χτυπήματα» του Φρανσουά Τριφό (1959)

7.«Rashomon» του Ακίρα Κουροσάβα (1950)

8.«Η Μεγάλη Χίμαιρα» του Ζαν Ρενουάρ (1937)

9.«Η Διακριτική Γοητεία της Μπουρζουαζίας» του Λουίς Μπουνιουέλ (1972)

10.«Σταυροί στο Μέτωπο» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ (1957)

flix.gr

το βιβλίο του Woody Alen "Ο Γούντι Αλεν για τον Γούντι Αλεν"
Εκδότης: Μεταίχμιο
Ημ. έκδοσης: Δεκέμβριος, 2007
Πρωτότυπο: Woody Allen on Woody Allen (Αγγλικά)


Βραβεία Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου

Αναλυτικά τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου για το 2012:

    Καλύτερη Ταινία: («Αγάπη») του Μίκαελ Χάνεκε
    Καλύτερη Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε («Αγάπη»)
    Καλύτερη Ηθοποιός: Εμανουέλ Ριβά («Αγάπη»)
    Καλύτερος Ηθοποιός: Ζαν Λουί Τρεντινιάν («Αγάπη»)
    Καλύτερη Φωτογραφία: Σον Μπόμπιτ («Shame»)
    Καλύτερο Σενάριο: Τομπάιας Λίντχολμ και Τόμας Βίντερμπεργκ («Το Κυνήγι»)
    Καλύτερο Μοντάζ: Τζο Γουόκερ («Shame»)
    Καλύτερη Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρία Ντζούρκοβιτς («Kι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι»)
    Καλύτερη Μουσική: Αλμπέρτο Ιγκλέσιας («Kι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι»)
    Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων: «Alois Nebel» του Τόμας Λούνακ (Tσεχία)
    Καλύτερο Ντοκιμαντέρ: «Winter Nomads» του Μανουέλ φον Στίλερ (Ελβετία)
    Καλύτερη Ταινία Μικρού Μήκους: «Superman, Spiderman or Batman» του Τούντορ Γκιουργκίου (Ρουμανία)
    Βραβείο Κοινού: «Hasta la Vista» του Τζέφρι Εντχόβεν (Βέλγιο)
    Τιμητικό Βραβείο: Ελεν Μίρεν
    Βραβείο για τη συνεισφορά του στον κινηματογράφο: Μπερνάρντο Μπερτολούτσι


η "αγάπη" του Χάνεκε κέρδισε 4 βραβεία (Σκηνοθεσίας, καλύτερης ταινίας, καλύτερων ηθοποιών), οι ταινίες (shame) και (και ο κλήρος έπεσε στον Σμάιλι) ΄πηραν απο 2 βραβεία, το shame φωτογραφίας και μοντάζ και (κλήρος έπεσε στον Σμάιλι) καλλιτεχνικής διεύθυνσης και μουσικής

Holy Motors (2012)

 Όπου και αν βρισκόμαστε, είμαστε θεατές. Σε οποιοδήποτε μέρος, σε οποιαδήποτε αίθουσα και σε οποιονδήποτε δρόμο και αν βαδίσουμε, παραμένουμε ανώνυμοι παρατηρητές ενός έργου που άλλοτε γνωρίζουμε και άλλοτε δεν έχουμε ιδέα που και πως θα καταλήξει. Και όμως, η θέαση μας γοητεύει. Μας γοητεύει και μας υπνωτίζει,  πλημμυρίζοντας το μυαλό και την καρδιά με εικόνες και συναισθήματα για μια ζωή γεμάτη συγκινήσεις. Η κατά Σαίξπηρ αλήθεια, ότι ο όλος ο κόσμος είναι μια απέραντη σκηνή κι όλοι οι άντρες και γυναίκες είναι απλώς ηθοποιοί, όχι απλά επαληθεύεται εδώ, αλλά μοιάζει να εδραιώνεται πλέον στις συνειδήσεις εκείνων που τολμούν να αψηφήσουν την αναμφίβολη πραγματικότητα. Να εδραιώνεται σαν τη μοναδική αλήθεια, ενός παράλογου και ανήλεου κόσμου στον οποίο οφείλουμε τα πάντα και ταυτόχρονα, δεν του χρωστάμε τίποτα απολύτως.  
Το Holy Motors δεν είναι απλά μια ταινία για το σινεμά, είναι το σινεμά το ίδιο. Είναι εμπνευσμένο, παθιασμένο και ειλικρινές, από το πρώτο δευτερόλεπτο, μέχρι να πέσουν(;) οι τίτλοι τέλους, ερωτευμένο με τις ιστορίες και ηδονισμένο με τις κινηματογραφικές εικόνες όχι μίας, αλλά κάθε εποχής. Γι’ αυτό και γίνεται επικίνδυνα εθιστικό. Μπορείς να το παρακολουθείς ξανά και ξανά, σα ναρκωτικό που θα το νιώσεις να κυλάει μέσα σου και να γίνεται ένα μαζί σου, μέχρι η καρδιά να λαχταρήσει και τα όνειρα να συγχρονιστούνε στο ίδιο καρδιοχτύπι. Εκείνα τα όνειρα που περιμένεις Με Κομμένη την Ανάσα να πραγματοποιηθούν, μήπως και καταφέρεις, έστω και για μια στιγμή, να γίνεις αναπόσπαστο κομμάτι τους.
Η ιστορία της ταινίας είναι απροσδόκητα απλή αλλά ταυτόχρονα εξαιρετικά σύνθετη. Ένας  ηθοποιός περιπλανιέται στους ανώνυμους και επώνυμους δρόμους του Παρισιού, χρησιμοποιώντας τα πίσω καθίσματα μιας λευκής λιμουζίνας ως καμαρίνι και μεταμορφώνεται συνεχώς, οικειοποιώντας εννέα διαφορετικούς ρόλους και εννέα διαφορετικούς χαρακτήρες, όσοι και οι μήνες που εκκολάπτεται ένας άνθρωπος μέσα στη μήτρα της μητέρας του. Βέβαια, ηθοποιός σημαίνει φως και στη Πόλη του Φωτός το μόνο που απομένει να κάνει ένας ηθοποιός είναι να λάμψει. Έτσι και ο Denis Lavant ακτινοβολεί σε κάθε δευτερόλεπτό της ταινίας, σε κάθε μεταμόρφωση του κορμιού του και σε κάθε μορφασμό του ευμετάβλητου προσώπου του. Γίνεται ο  φτωχός και ο πλούσιος, ο θύτης και το θύμα, η πεντάμορφη και το τέρας σε ένα σώμα, μια ψυχή. Άλλοτε με μια μαγκούρα στο χέρι να ζητιανεύει πενταροδεκάρες και άλλοτε με ένα ακορντεόν κρεμασμένο στο στήθος, να σου ξεσκίζει την καρδιά, σκορπίζοντας με ένα πονεμένο πάθος τα κομμάτια της στους πολύφωτους δρόμους της Γαλλικής πρωτεύουσας.
Έτσι το Holy Motors μετατρέπεται σε ταξίδι. Ένα ατμοσφαιρικό, παραπλανητικό, νοσταλγικό ταξίδι από το σινεμά του χτες, μέχρι τα όνειρα και τις αξίες που μένουν για το αύριο. Μια παρ-αισθησιακή, ερωτική και ταυτόχρονα αινιγματική περιήγηση στην άβυσσο της bigger than life ονείρωξης των ανθρώπων και τη διαρκή αυτοτιμωρία του να είσαι (και να μένεις) για πάντα ο εαυτός σου. Ξέρεις όμως, όταν κοιτάζεις αχόρταγα την άβυσσο, κάποια στιγμή θα σε κοιτάξει και εκείνη με τον ίδιο τρόπο. Και τότε γίνεσαι ένα μαζί της, βυθισμένος στη αγκαλιά της και μεθυσμένος από όλα όσα ήθελες αλλά δεν μπόρεσες να είσαι. Έτσι το Holy Motors γίνεται το όνειρο και η πραγματικότητα μαζί, η αλήθεια και το ψέμα σε μια στιγμή ακόρεστης συμβίωσης.
Έπειτα, είναι και οι μηχανές. Demons to some, angels to others όπως έχω ακούσει να τις αποκαλούνε, τα άγια αυτά δημιουργήματα τα όποια μας καλωσορίζουν στα σπλάχνα τους (“Welcome to the Machine”;) και είτε ως κάμερες απαθανατίζουν τους ανθρώπους, είτε ως μηχανές προβολής, σκορπάνε τις εικόνες σε εκείνους που τις έχουν περισσότερο ανάγκη. Και μεταμορφώνουν τις στιγμές μας σε κάτι συναρπαστικό. Διότι, ξέχασα να πω, οι στιγμές μέσα σε μια κινηματογραφική αίθουσα είναι το ίδιο σημαντικές (και ιερές) με εκείνες απ’ έξω, κομμάτι της ζωής μας και ας μη το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι. Σε αυτές τις μηχανές ο Carax  αφιερώνει ένα κομμάτι της ψυχής του και τις χαρίζει τη φωνή που ποτέ δεν τους δόθηκε. Και οι μηχανές, σαν ζωντανοί οργανισμοί το μόνο που ζητάνε είναι να συνεχίσουν να υπάρχουν. Να συνεχίσουν να τροφοδοτούνε εμάς τους ανθρώπους με όλα όσα μισούμε, όλα όσα αγαπάμε και τελικά όλα όσα μας κρατάνε ζωντανούς, απαθανατίζοντας έναν αέναο και παθιασμένο έρωτα, σε κάθε του στιγμή, σαν να είναι και η τελευταία.

Ευτυχώς όμως, ποτέ δεν είναι.

http://www.youtube.com/watch?v=uuICidzey5c

πηγή
http://cinenoxoi.blogspot.gr/

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΘΕΑΤΡΟ

ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ

Ο Γιάλομ θέλησε να γράψει ένα διδακτικό μυθιστόρημα που να αναφέρεται στην πνευματικά αναβράζουσα Βιέννη του 1882. Δύο μεγάλες προσωπικότητες του 19ου αιώνα σε κρίση μέσης ηλικίας, μια διπλή ψυχοθεραπεία, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια επινοημένη συνάντηση των δύο «τεράτων» που αναπτύσσουν μια δυναμική σχέση με απόψεις και κοσμοθεωρίες σε διαξιφισμούς μέχρι τελικής πτώσεως.
Ο εύπορος γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, δέχεται την επίσκεψη μιας θυελλώδης γυναίκας, που του ζητά να γιατρέψει έναν φίλο της, καθηγητή φιλοσοφίας, από την κατάθλιψη. Μόνο που ο ασθενών δεν θα πρέπει να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, αλλά να θεωρεί πως ακολουθεί αγωγή για άλλους λόγους, όπως για τις ημικρανίες του. Ο Μπρόιερ δέχεται να αναλάβει τον «περίεργο» ασθενή, Νίτσε, και, τελικά, από την πρώτη κιόλας συνάντηση, ο γιατρός υποτάσσεται στο πνεύμα του φιλοσόφου. Τις συναντήσεις τους τις συζητά με τον νεαρό μαθητευόμενό του, Ζίγκμουντ Φρόυντ. Αργότερα, ο Μπρόιερ ζητά από τον Νίτσε να κάνουν μια ανταλλαγή: ο γιατρός θα κουράρει το σώμα του φιλοσόφου και ο φιλόσοφος θα ελευθερώσει το μυαλό του γιατρού από τις αλλότριες σκέψεις. Η δυνατή καθημερινή επαφή θα τους οδηγήσει σε μια ανυπέρβλητης αξίας συζήτηση, για το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή του ανθρώπου.
130 χρόνια μετά τα υποτιθέμενα γεγονότα, 20 χρόνια από τη συγγραφή του μυθιστορήματος, και μετά την ύπαρξη μιας ομώνυμης ταινίας, η Ευαγγ.Ανδριτσάνου διασκευάζει το βιβλίο του Γιάλομ σε θεατρικό κείμενο και δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί (Νίκος Χατζόπουλος, Ακύλας Καραζήσης) σκηνοθετούν τους εαυτούς τους στους δύο βασικούς ρόλους!
Η παράσταση στηρίζεται στην υποκριτική δεινότητα των τριών ηθοποιών (στον ρόλο του νεαρού Φρόιντ ο, επίσης πολύ καλός, Χάρης Φραγκούλης) που, συγχρόνως, παίζουν και αφηγούνται.
Σκηνή πασαρέλα με τους ήρωες να πηγαινοέρχονται και να λογομαχούν σε μικρή απόσταση από το κοινό, λιτότατο σκηνικό (Ελ.Μανωλοπούλου), μόνο τα απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα κι ένας έξυπνος και πρωτότυπος τρόπος για την μουσική (Κορνήλιος Σελαμσής) της παράστασης: τα μουσικά κομμάτια βρίσκονται εγκιβωτισμένα σε βάζα διασκορπισμένα στο πάτωμα της σκηνής. Όταν πρέπει να μπει κάποιος ήχος (τις περισσότερες φορές) ή κάποιο κομμάτι, ένας ηθοποιός ανοίγει το ηχομονωμένο βάζο και ακούγεται η μουσική, έπειτα το κλείνει και το ξαναβάζει στη θέση του. Οι τρεις σύντομες γυναικείες παρουσίες «ενσαρκώνονται» από ένα ανδρείκελο-κούκλ, το οποίο παίρνει μορφή και ζωή με την βοήθεια των τριών ηθοποιών. Όλες οι αλλαγές των ηθοποιών γίνονται επί σκηνής κι επίσης, ακόμα, κι όταν κάποιος δεν παίζει παραμένει εκεί και παρακολουθεί τον διάλογο των άλλων δύο! Οι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί δεν εγκαταλείπουν την σκηνή ούτε στο διάλειμμα! Δύσκολο έργο και για τους συντελεστές και για τους θεατές, αλλά αξίζει τον κόπο να σπεύσετε να παρακολουθήσετε τις τελευταίες παραστάσεις αυτού του σχεδόν τρίωρου εγχειρήματος!

Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
Τηλ.: 2103255444
Παραστάσεις: Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ., Κυρ. 8.30 μ.μ.
Μέχρι 2/12
Εισ.: € 18, φοιτ.-νεανικό έως 23 ετών: € 14.
Απαραίτητη η προαγορά εισιτηρίων!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΔΙΑ
Πριν μερικά χρόνια είδα για πρώτη φορά ένα διαφορετικό είδος stand up comedy: ο Δημ.Δημόπουλος έκανε αυτό το είδος θεάτρου με επιτυχία, χωρίς βωμολοχίες και χωρίς φαλλοκρατισμό! Ένα τέτοιο είδος σταντ απ κωμωδίας κάνει τον τελευταίο καιρό κι ο Αντώνης Κρόμπας. Πέρυσι στέναζε από τον κόσμο και σειόνταν από τα γέλια το Trova bar με την παράσταση «Εις γαμοκοινωνία»! Φέτος, λοιπόν, αποφάσισε να το μεταφέρει σε μεγαλύτερο χώρο για να προσφέρει άφθονο γέλιο σε περισσότερο κόσμο! Έτσι και έγινε: γέμισε ασφυχτικά το τεράστιο θέατρο Ήβη, στην πρεμιέρα και ο κόσμος έκλαιγε από τα γέλια! Αυτή η θεατρική σάτιρα, δεν είναι “μία απ’ τα ίδια“, αλλά ένα μείγμα καλής επιθεώρησης, stand up comedy, παρλάτας και βαριετέ!
Μέσα σε ένα παραλήρημα γέλιου, χορού και πανηγυρικής ατμόσφαιρας εμφανίζονται ο πρωθυπουργός, παπάδες, αστρολόγοι, γιάπηδες σε κρίση μέσης ηλικίας, Ελληνάρες, οπαδοί του Πανιωνίου, λαϊκοί αοιδοί..... και παρακολουθούμε και δύο ιστορίες παράξενου έρωτα... Η δίωρη ξεκαρδιστική παράσταση κλείνει με μια ιστορία σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο για ένα χωριό όπου η απογραφή καταμέτρησε  309 και μισό κατοίκους!!! Γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Κρόμπας, ο οποίος πλαισιώνεται από άλλους δύο εξαίρετους κωμικούς, τον γνωστό μας Γιάννη Δρακόπουλο και την Βούλα Τσαπακίδου.
Οι εκπλήξεις αρχίζουν πριν καν μπείτε στο φουαγιέ, συνεχίζονται με κεράσματα ρακής και επειδή η παράσταση δεν απέχει πολύ από καμπαρέ-stand up, επιτρέπεται το ποτό μέσα στην αίθουσα!
Δευτερότριτα, λοιπόν, στο Θέατρο ΉΒΗ μια σάτιρα:
αμφιβόλου ηθικής  και αισθητικής πτωχής
 μια παράσταση παρίας -κατωτάτης  ευφυΐας
 έλλειψης αλληλουχίας - άκρατης βωμολοχίας
 τάσης μεγαλομανίας -  βίας σεξ και αμαρτίας…»

Ήβη
Σαρρή 27, Ψυρρή
Τηλ.: 2103213112
Παραστάσεις: Βραδ: Δευτ.-Τρ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 17, μειωμένο: € 15.

Ηρώ Μητρούτσικου
 

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

 loud Atlas
Φαντασίας Διάρκεια: 172'

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τομ Τίκβερ, Άντι και Λάνα Γουατσόφσκι
 με τους: Τομ Χανκς, Χάλι Μπέρι, Χιου Γκραντ, Χιούγκο Γουίβινγκ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ

Έξι διαφορετικές ιστορίες, από τον Ειρηνικό του 1849 μέχρι τη Χαβάη ενός μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος, ενώνουν την κοινή μοίρα των ανθρώπων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

δειτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xu6z7b_cloud-atlas_shortfilms

Frankenweenie
Animation Διάρκεια: 87'
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον

Χάνοντας τον αγαπημένο του σκύλο σε δυστύχημα, ο νεαρός Βίκτορ θα πειραματιστεί με τον ηλεκτρισμό και θα τον επαναφέρει στη ζωή με απρόοπτες συνέπειες.



δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xrulbw_frankenweenie-official-trailer_shortfilms

Δάσος
Rengeteg / Forest
Σινεφίλ Διάρκεια: 90'

Ουγγρική ταινία, σκηνοθεσία Μπένεντεκ Φλίγκαουφ
με τους: Ρίτα Μπράουν, Λάζλο Σίφερ, Μπάρμπαρα Τσόνκα

Μέσα στο πλήθος, κάποιοι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι περνούν την πόρτα ενός ουγγαρέζικου πολυκαταστήματος. Η κάμερα ακολουθεί τις μικρές ιστορίες τους.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iQMLie02v8w

ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Ορέστεια (458 π.Χ)
Είναι σχεδόν γενικά παραδεδεγμένο σήμερα, ότι ο Αισχύλος ξεκίνησε από λόγους κυρίως πολιτικούς για ν' ανεβάσει στη σκηνή, το 458 π.Χ., την Τριλογία Ορέστεια, της οποίας βάση είναι ο μύθος του Ορέστη. Ανάμεσα στις μεγάλες δίκες που δικαστήκαν πάνω στον αττικό λόφο, του Αρείου Πάγου, αναφερόταν απ' την παράδοση κι η δίκη του μητροκτόνου Ορέστη. Εκεί, χάρη στην επέμβαση της Αθηνάς, ο μητροκτόνος κηρύχθηκε όχι αθώος, αλλά ελεύθερος απ' τον φόνο. Χάρη του σκοπού, που επεδίωκε ο ποιητής, εισάγει στον μύθο μια μικρή καινοτομία : παριστάνει τον "Άρειο Πάγο" να έχει συσταθεί τότε για πρώτη φορά απ' την Αθηνά κι αποκλειστικά για να δικάσει τον Ορέστη κι απ' αυτό παίρνει αφορμή να εξάρει τη θεϊκή αρχή και τη σπουδαιότητα του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου ή μάλλον πολιτικού Σώματος, το οποίο απ' την εποχή των Μηδικών είχε συγκέντρωση στα χέρια του την ανώτατη διοίκηση της Αθηναϊκής πολιτείας, που όμως τελευταία, το 458 π.Χ., κινδύνευε να χάσει και τα τελευταία του πολιτικά προνόμια, κάτω απ' τ' αμείλικτα πλήγματα της δημοκρατικής μερίδας, της οποίας ηγείτο ο Περικλής. Συγχρόνως ο ποιητής στο πρόσωπο του Ορέστη παίρνει αφορμή να πανηγυρίσει μ' όλη την πόλη τη συμμαχία που έγινε κείνη την εποχή ανάμεσα στην Αθήνα και το Άργους, με την οποία εγκαινιαζόταν η νέα, αντίθετη του Φιλολάκωνα κι αριστοκρατικού Κίμωνα, εξωτερική πολιτική του Περικλή, που αποσκοπούσε στην ηγεμονία των Αθηνών σ' όλη την Ελλάδα με την ταπείνωση της Σπάρτης. Εννοείται ότι οι λοιπές μεταβολές που επέφερε ο ποιητής στον μύθο, δεν υπαγορευτήκαν από πολιτικούς λόγους, αλλά απ' τη σύγκρουση της παλιάς δωρικής παράδοσης προς το αττικό πνεύμα. Ο νόμος του αίματος, το δίκιο των νεκρών (στο οποίο κατά τη δωρική παράδοση επιβάλλει σιγή η βίαιη παρέμβαση του Απόλλωνα που αποκρούει τις Ερινύες με τα βέλη του) ήταν πράγματα πολύ σεβαστά για τον Αττικό του 5ου π.Χ. αιώνα, ώστε έτσι να ικανοποιείται μ' αυτή τη λύση. Στον Αισχύλο το έγκλημα του Ορέστη δεν δικαιολογείται, δεν αθωώνεται. Ο μητροκτόνος απλώς παίρνει χάρη, με την επέμβαση της Αθηνάς, η οποία αντιπροσωπεύει το πιο ανθρώπινο συναίσθημα της επιείκειας.
Οι τραγωδίες που αποτελούν την τριλογία είναι :

Αγαμέμνων
Ο Αγαμέμνων που είναι το πρώτο δράμα της τριλογίας Ορέστεια, είναι το δράμα μιας συνταρακτικής αγωνίας που μεγαλώνει απ’ τη μια σκηνή στην άλλη. Στο κέντρο του δράματος, τη στιγμή που περιμένουμε να φανεί ο νικητής βασιλιάς, ο ποιητής εκφράζει - με το στόμα βέβαια του Χορού - καθαρά και συγκεκριμένα τη σκέψη του. Ο Αγαμέμνων δεν είναι το θύμα ζηλότυπων θεών. Η ευτυχία δεν φέρνει αναγκαστικά τη συμφορά. Η δυστυχία είναι πάντα το παιδί του εγκλήματος. Είναι μια δίκαιη κι αναπόφευκτη τιμωρία. Στο άδικο γένος η παλιά αμαρτία γεννάει μια νέα αμαρτία. Η λέξη δικαιοσύνη διαφωτίζει όλη τη συνέχεια του δράματος. Με την είσοδο του Αγαμέμνονα και την προφητική φωνή της Κασσάνδρας η τραγωδία αγγίζει το δραματικότερο σημείο του πάθους. Η ατμόσφαιρα γεμίζει από φόβο. Σε λίγο ακούγονται οι κραυγές του Αγαμέμνονα που σφάζεται. Η Κλυταιμνήστρα όρθια μπροστά στα ματωμένα πτώματα του βασιλιά και της Κασσάνδρας αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τον Χορό και καυχιέται για το έγκλημά της. Οι Ερινύες όμως που την ακούν, την οικτίρουν. Τα γεγονότα θ’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Η δολοφονία του Αγαμέμνονα θα έχει τις συνέπειές της.
Χοηφόροι
Το καινούργιο έγκλημα θέλει καινούργια πληρωμή. Αυτό φαίνεται καθαρά απ’ τα πρώτα λόγια του χορικού που λένε οι Χοηφόρες, οι γυναίκες που φέρνουν προσφορές στον τάφο του νεκρού Αγαμέμνονα. Η ίδια η Κλυταιμνήστρα διέταξε αυτές τις προσφορές και τώρα τα κορίτσια μ’ επικεφαλής την Ηλέκτρα προχωρούν προς τον τάφο που δίπλα του έχει κρυφτεί ο Ορέστης ο οποίος γύρισε πίσω στον τόπο του. Γίνεται η αναγνώριση των αδερφών κι ο Ορέστης αποφασίζει το φονικό σχέδιο θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Έτσι πέφτει νεκρός ο Αίγισθος, στο τέλος πέφτει νεκρή κι η Κλυταιμνήστρα. Και σ’ αυτού του έργου το τέλος, όπως και στον Αγαμέμνονα, ο φονιάς στέκεται πάνω απ’ τα πτώματα των δυο θυμάτων του. Όμως ενώ ακόμα ο Ορέστης κάνει τον απολογισμό του, τον αρπάζει η τρέλα (μανία) φέρνοντάς τον έξω απ’ τη σκηνή αναζητώντας τη λύτρωση με τη βοήθεια ενός θεού. Οι Χοηφόρες είναι το δεύτερο δράμα της Ορέστειας. Ο Χορός στο τέλος του δράματος, απαριθμεί τα τρία φοβερά εγκλήματα που σημάδεψαν την οικογένεια των Ατρειδών Κι αναρωτιέται ως που θα τραβήξει η κατάρα που χτυπάει χρόνια τώρα, το τραγικό παλάτι κι αν θα εξευμενιστεί η πικρή οργή που καταδιώκει τον άθλιο μητροκτόνο.

Ευμενίδες
Στις Ευμενίδες που είναι η Τρίτη τραγωδία κι αποτελεί την Κάθαρση, οι φοβερές μορφές των Ερινυών, που καταδιώκουν τον Ορέστη, αποτελούν τον Χορό. Η σκηνή με την οποίαν ανοίγει το έργο τις δείχνει αποκαμωμένες, κοιμισμένες, αφού κυνήγησαν τον Ορέστη ως το ιερό των Δελφών. Εδώ όμως παρουσιάζεται ο Απόλλων κι υπόσχεται τη συμπαράστασή του στον καταδιωκόμενο. Έτσι του παρέχεται ασφαλής συνοδεία ως την Ακρόπολη της Αθήνας, όπου θα βρει δικαστές να δικάσουν την περίπτωσή του (μια απ’ τις σπάνιες αλλαγές σκηνικού χώρου). Εκεί γίνεται μια τυπική δίκη. Η κορυφαία του Χορού απαγγέλλει την κατηγορία μπροστά στους Αθηναίους που έχουν συγκεντρωθεί. Ο ίδιος ο Απόλλων υπερασπίζεται τον Ορέστη κι η Αθηνά αποφασίζει υπέρ του Ορέστη. Την ίδια στιγμή η κρίση αυτή βρίσκει τη θέση της στη σύγχρονη αθηναϊκή ιστορία : λίγο πριν, το 462 π.Χ. με μια μεταβολή του πολιτεύματος, αποφασίστηκε η μεταφορά στον Άρειο Πάγο της δικαιοπραξίας των φονικών ζητημάτων. Έτσι βλέπουμε ότι ο μητροκτόνος Ορέστης δικάζεται από έναν Άρειο Πάγο που δεν υπήρχε στον καιρό του. Τα πνεύματα της εκδίκησης εξευμενίζονται και σαν Ευμενίδες (καλόγνωμες) πια θεές θα έχουν στην Αθήνα έναν τόπο λατρείας τους στο εσωτερικό της πόλης.

ΠΗΓΉ
http://theatrical-evenings-a3.blogspot.gr/

 

Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου σας μαθαίνει σινεμά

Με γενικό τίτλο «Film Factory» και στέγη τη Σχολή Καλών Τεχνών, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου διοργανώνει στις 15, 16 και 17 Δεκεμβρίου μια σειρά από σεμινάρια και workshops για όσους ενδιαφέρονται να μυηθούν στο θαυμαστό κόσμο των οπτικοακουστικών μέσων με εισηγητές βραβευμένα μέλη της Ακαδημίας. Οπως αναφέρει το δελτίο τύπου της Ακαδημίας: «Φιλοδοξία μας, είναι να θεμελιωθεί ένας ακόμη ετήσιος θεσμός, που θα έχει χαρακτήρα εκπαιδευτικό και χρήσιμο όχι μόνο για τους νέους κινηματογραφιστές, αλλά για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τις πτυχές της οπτικοακουστικής δημιουργίας. Η διοργάνωση αυτή της ΕΑΚ, αποσκοπεί επίσης στην ώσμωση μεταξύ των σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών (σχολές υποκριτικής, κιν/φου, εικαστικών τεχνών, ωδεία, κ.α.).»

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα παρακάτω:

WORKSHOPS / ΑΙΘΟΥΣΑ Α

Σάββατο 15 Δεκέμβρη

11:00 Μεταμφιέσεις-Αλλοιώσεις / Κατερίνα Βαρθαλίτου

Πώς μακιγιάρεται ένα πρόσωπο για το σινεμά σε αντίστιξη με το μακιγιάζ που χρειάζεται για μια θεατρική παράσταση; Πώς συνεργάζεται ο μακιγιέρ με τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη; Πώς συμβάλλει το μακιγιάζ στο χτίσιμο ενός ρόλου; Η Κατερίνα Βαρθαλίτου θα συζητήσει με τη σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα για τις διάφορες πτυχές του κινηματογραφικού μακιγιάζ.

12:50 Διάλειμμα

13:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Α' μέρος)

Απευθύνεται σε αρχάριους παραγωγούς που θέλουν να ανακαλύψουν τα μυστικά της παραγωγής μεγάλου μήκους ταινιών σε διεθνές επίπεδο. Ανάπτυξη, χρηματοδότηση συμπαραγωγή, παραγωγή, post production, αγορές, φεστιβάλ (Απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό προς helfiac@gmail.com)

15:00 Διάλειμμα

16:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (B' μέρος)

17:50 Διάλειμμα

18:00 Η Παιδική Ηλικία μιας Ταινίας / Γιώργος Γκικαπέππας

Τι μεσολαβεί ανάμεσα στη σύλληψη μιας σκηνής και στην αποτύπωσή της στο χάρτη που λέγεται σενάριο; Εφ’ όσον δεν υπάρχουν αυθεντίες και όλα μπορεί να ανατραπούν, ας δούμε μαζί τι είναι αυτό που κάνει μια σκηνή ξεχωριστή και γιατί. Κι ας δούμε γιατί αυτή η σκηνή είναι πολύτιμη και απαραίτητη, εξίσου αυτόνομη μα και αλληλένδετη με ολόκληρο το στόχο του σεναρίου, που κάθε φορά είναι δικός μας και μοναδικός.

20:00 Τέλος ημέρας

Κυριακή 16 Δεκέμβρη

12;00 Η Παιδική Ηλικία μιας Ταινίας / Γιώργος Γκικαπέππας

14:00 Διάλειμμα

15:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Γ’ μέρος)

16:50 Διάλειμμα

17:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά /Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Δ’ μέρος)

19:00 Τέλος ημέρας

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη

13:00 Ο Χαρακτήρας / Αντώνης Καφετζόπουλος, (Α’ μέρος)

Μια σειρά από ιδέες για το χαρακτήρα σαν ελάχιστο δομικό συστατικό στις αφηγηματικές τέχνες. Προτάσεις και υποθέσεις εργασίας για σεναριογράφους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. (Απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό προς helfiac@gmail.com)

15:00 Διάλειμμα

15:30 Ο Χαρακτήρας / Αντώνης Καφετζόπουλος, (Β’ μέρος)

17:30 Τέλος ημέρας

ΜASTERCLASSES / ΑΙΘΟΥΣΑ Β

Σάββατο 15 Δεκέμβρη

12:00 Acting for Camera / Ολια Λαζαρίδου, Ηλίας Δημητρίου

Μικρές συμβουλές και τεχνικές για τον ηθοποιό που αντικρίζει για πρώτη φορά την κάμερα, το εργαλείο που διαπερνά την επιδερμίδα, όπως το χαρακτήρισε ο Ηλίας Καζάν. Τι πρέπει να προσέξει ο ηθοποιός σε μια οντισιόν πως θα ερμηνεύσει ένα ρόλο κοιτώντας ένα σημάδι. Το φως, η γωνία λήψης, η φωνή, και το όλο παίξιμο μπροστά στον φακό.

14:00 Διάλειμμα

15:00 Ο ήχος σε βάθος / Αρης Λουζιώτης, Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, Κώστας Βαρυμτιοπιώτης

Θα δούμε χωριστά όλα τα στοιχεία τα οποία αποτελούν το soundtrack μιας ταινίας, όπως το φόλευ, τα ηχητικά, το sound design, τις ατμόσφαιρες. Θα χτίσουμε μαζί βήμα βήμα, τον ήχο μιας βουβής σκηνής. Και θα δείξουμε διάφορα εργαλεία για τη δημιουργία ήχων.

16:50 Διάλειμμα

17:00 Ο ήχος του Σκηνικού / Γιώργος Γεωργίου

Ενα σκηνικό εκτός από τους φυσικούς ήχους που παράγει μπορεί να παίξει και δραματουργικά ρόλο σε μια ταινία. κάθε τι που υπάρχει στο σκηνικό επιδέχεται συνειδητής ή υποσυνείδητης μετάφρασης. Εχει να κάνει με το στόχο του σκηνογράφου. Οποιοδήποτε αντικείμενο υπάρχει μέσα στο κινηματογραφικό περιβάλλον δίνει έναυσμα στο θεατή για διαφορετικές μεταφράσεις.

19:00 Διάλειμμα

19:30 Διεύθυνση Φωτογραφίας Οδηγίες Χρήσης / Γιώργος Αργυροηλιόπουλος

Μέσα από οπτικά παραδείγματα και συζήτηση θα εξερευνήσουμε πέντε θεμελιώδη ερωτήματα: Τι δουλειά κάνει ο Διευθυντής Φωτογραφίας; Τεχνικός ή καλλιτέχνης; (το μυστηριώδες 5 %). Τεχνολογία η έμπνευση; (το εργαλείο κάνει τον μάστορα;) Προετοιμασία ή ένστικτο; (πέτυχε ή έτυχε;). Η σχετικότητα του χρόνου (το μάτι είναι φοβερό, το χέρι ευλογημένο).

21:30 Τέλος ημέρας

Κυριακή 16 Δεκέμβρη

12:00 Κινηματογραφική γλώσσα και Ντοκιμαντέρ / Χρήστος Καρακέπελης

Η σχέση της κινηματογραφικής γλώσσας στο σύγχρονο ντοκιμαντέρ και η ολοένα πιο αμφίδρομη ροή υλικού, ύφους και μεθόδων από το ντοκιμαντέρ στη μυθοπλασία.

14:00 Διάλειμμα

15:00 Από το θέμα στη γέννηση ενός βλέμματος / Χρηστος Καρακέπελης

Πώς ένα θέμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση ενός ντοκιμαντέρ και κυρίως πώς περνάμε από το θέμα στη γέννηση ενός βλέμματος. Οι συμμετέχοντες καλούνται να φέρουν τις δικές τους ιδέες και προτάσεις, με στόχο να επιλέξουμε κάποιες από αυτές πάνω στις οποίες μπορεί να γίνει μια συζήτηση για το βλέμμα και τον τρόπο υλοποίησης τους.

16:50 Διάλειμμα

17:00 Αυτοσχεδιασμός και Ρεαλισμός / Γιάννης Οικονομίδης

Ο Γιάννης Οικονομίδης θα μιλήσει για τον τρόπο που αναζητάει το ρεαλιστικό, το φυσικό, το «αληθινό», κάνοντας εξαιρετικά μακροχρόνιες πρόβες με τους ηθοποιούς του, όπου οι αυτοσχεδιασμοί και η δουλειά πάνω στην γλώσσα, καταλήγουν να διαλύσουν το σενάριο και να το ανασυνθέσουν εξ αρχής.

19:00 Διάλειμμα

19:30 Μουσική για κινηματογράφο / Γιάννος Αιόλου

Το πρώτο μέρος θα κάνουμε μια γρήγορη ιστορική αναδρομή μιλώντας για συνθέτες- σταθμούς στο scoring ταινιών, για μουσικές σχολές και τρόπους scoring. Στο δεύτερο μέρος, θα μιλήσουμε για το πώς αντιμετωπίστηκε το soundtrack της ταινίας «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» και οι ιδιαιτερότητες του.

21:30 Τέλος ημέρας

Η είσοδος σε όλα τα σεμινάρια και τα εργαστήρια είναι ελεύθερη και ανοιχτή στο κοινό. Στα εργαστήρια υποκριτικής και παραγωγής των Αντώνη Καφετζόπουλου και Αλεξάνδρας Μπουσίου, λόγω περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων, απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό στο mail: helfiac@gmail.com.

Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και στα e-mails info@hellenicfilmacademy.gr & helfiac@gmail.com

http://www.hellenicfilmacademy.gr/HFA2/

«Frankenweenie»

Ενα μικρό αγόρι, ψιλόλιγνο με πολλά μαύρα μαλλιά, περνάει τις μέρες του στη μικρή πόλη του Νιου Χόλαντ με τους γονείς του και το μοναδικό του φίλο: το σκύλο του τον Σπάρκι! Οταν ο Σπίθας πέσει στις ρόδες ενός περαστικού αυτοκινήτου, το αγόρι θα προσπαθήσει, με τη βοήθεια των μαθημάτων του και μιας δυνατής καταιγίδας, να τον ξαναφέρει στη ζωή. Το αγόρι λέγεται Βίκτορ. Βίκτορ Φράνκενσταϊν.
Ο Τιμ Μπάρτον πρωτοασχολήθηκε με την ιστορία του Βίκτορ και του Σπάρκι στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τριάντα χρόνια αργότερα… ξαναφέρνει τους ήρωές του στη ζωή, με τη βοήθεια εκατοντάδων μαριονετών, μιας ακαταμάχητης ομάδας animators και λίγων ηθοποιών που του έχουν σημαδέψει την καριέρα – ναι, η Γουαϊνόνα Ράιντερ έχει πρώτο ρόλο.

δειτε τα παρακάτω video

http://www.dailymotion.com/video/xva5m6_frankenweenie-interviews_shortfilms#from=embediframe

http://www.dailymotion.com/video/xva62m_frankenweenie-biggerproblem_shortfilms#from=embediframe

http://www.dailymotion.com/video/xva76h_frankenweenie-sparky-is-alive_shortfilms#from=embediframe

ένα όσκαρ στο ebay

Γνωρίζει κανείς τι συμβαίνει όταν ανέβεις στη σκηνή να παραλάβεις το Οσκαρ σου και αυτό είναι... σπασμένο, ελαττωματικό, έχει τυπογραφικό λάθος; Η Ακαδημία αναλαμβάνει αμέσως να το επιδιορθώσει και να σου το στείλει ολοκαίνουργιο. Κάτι τέτοιο συνέβη το 1979, όταν ο Ααρον Ρόσιν κέρδισε το Οσκαρ Ηχου για τον «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσιμίνο.
Μόνο που το Οσκαρ πήγε για επισκευή και... χάθηκε. Κάποιος το έκλεψε και δεν βρέθηκε ποτέ. Αυτό για την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της: τα Οσκαρ δεν αναπαράγονται, είναι μοναδικά, δεν πωλούνται, δεν αγοράζονται, δεν έχουν «τιμή». Το σήμα κατατεθέν είναι πολύ καλά προστατευμένο και καθιστά οποιαδήποτε τέτοια πράξη παράνομη. Αν κάποιος νικητής σκεφτεί να πουλήσει το Οσκαρ του, μόνο η Ακαδημία μπορεί να το αγοράσει πίσω - σύμφωνα με συμβόλαιο που ο νικητής είχε προϋπογράψει και για το ποσό του... ενός δολαρίου!

Fast forward στο σήμερα. Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ένας τύπος ονόματι Τζέιμς Ντιουν, έβγαλε στο eBay «ένα σπάνιο Οσκαρ» προς πώληση.H Ακαδημία κατέθεσε μήνυση σε ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Ουάσινγκτον, σοβαρεύει τα πράγματα και δηλώνει τις αυστηρότατες προθέσεις της Ακαδημίας να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει.
Ο Ντιουν πάντως σταμάτησε την δημοπρασία και πούλησε το Οσκαρ πολύ γρήγορα  όταν κατάλαβε την γκάφα του. Διαφήμιζε ότι πρόκειται για «σπάνιο Οσκαρ της προ-1950 εποχής». Το αγαλματάκι έφερε, δήλωνε ο Ντιουν, τον αριθμό «1928». Αυτό το στοιχείο έχει βάλει φωτιές στην έρευνα, καθώς ο ίδιος αριθμός/κωδικός, λέγεται ότι υπήρχε και στο κλεμμένο Οσκαρ. Φυσικά, μέχρι στιγμής όλα είναι αβάσιμα. Ο Ντιουν μπορεί να διαβάζει ή να διαδίδει κάποιες πληροφορίες λάθος; Επίσης, πρόκειται για αληθινό Οσκαρ ή απομίμηση.
Ο αγοραστής Εντγκαρντ Φρανσίσκο πάντως πίστεψε την γνησιότητά του. Τώρα βρέθηκε κι αυτός μπλεγμένος. Γιατί είναι εξίσου παράνομο να αγοράζεις κλεμμένο Οσκαρ. Η Ακαδημία επικοινώνησε και με τους δύο. Ο Ντιουν εξήγησε ότι αγόρασε το Οσκαρ σ' ένα τυχαίο παζάρι αντικειμένων, από αυτά που συνηθίζονται στην Αμερική σε περίπτωση μετακόμισης ή χρεωκοπίας. Ο Φρανσίσκο από την άλλη πλευρά είπε ότι το πήγε σε ειδικό εκτιμητή κι εκείνος τον πληροφόρησε ότι ήταν κάλπικο και για αυτό το... πέταξε! Μάλιστα ζητούσε από τον Ντιουν 15.000 δολάρια αποζημίωση.
Ολα αυτά, όχι απλά δεν ικανοποίησαν την Ακαδημία, αλλά την αγρίεψαν περισσότερο: η ευκολία που κάποιος «πετάει» ένα Οσκαρ, κάποιες αντικρουόμενες μαρτυρίες ανάμεσα στους δύο, η «σύμπτωση» του «1928» στοιχείου.
Αποτέλεσμα; Η μήνυση και στους δύο, πωλητή και αγοραστή, ζητώντας αποζημιώσεις: αν το Οσκαρ ήταν αυθεντικό  οι κατηγορούμενοι καλούνται να πληρώσουν 150.000 δολάρια. Αν ήταν ψεύτικο, αλλά καταχράστηκαν το copyright του για την αγοραπωλησία, καλούνται να πληρώσουν 25.000.

πηγή flix.gr

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

La Jetée (1962)


 Υπήρχε ένα φως το οποίο σταμάτησε να μας φωτίζει. Σταμάτησε να ρίχνει τις αχτίδες του επάνω στους ανθρώπους και αυτοί με τη σειρά τους κρύφτηκαν ο ένας απ’ τον άλλο, φοβισμένοι και απόμακροι, χωρίς ποτέ να καταλάβουν τα αίτια της παρανοειδούς πλέον ύπαρξής τους. Ημέρα της κρίσης, ημέρα της αποκάλυψης, όπως θέλεις μπορείς να το ονομάσεις, είχε φτάσει πάντως η στιγμή που ο άνθρωπος θα εγκατέλειπε την επιφάνεια του πλανήτη στον οποίο μέχρι τώρα ήτανε κυρίαρχος, για να εγκατασταθεί στις υπόγειες στοές και στους ακάθαρτους υπονόμους, σαν αρουραίος σε φυγή. Ο ουρανός, η ελευθερία, η ανατολή και η δύση του ηλίου, ήταν πλέον μια φαντασίωση για τους περισσότερους, μια μακρινή ανάμνηση για τους πιο τυχερούς. Η ραδιενέργεια παρέμεινε ο μόνος κάτοικος της ερειπωμένης επιφάνειας, μιας επιφάνειας που χτίσαμε σε εκατό ζωές αλλά μας πήρε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για να αφανίσουμε.
Και όμως, μέσα στην ακατανόητη συνείδηση, βασιλεύει η εικόνα εκείνης. Η σάρκα μοιάζει να ηττάται, το πνεύμα όμως στέκει ζωντανό. Εξουθενωμένο, αλλά ζωντανό.
Για τον Γάλλο Chris Marker η παραπάνω ιστορία μπορεί να ειπωθεί μονάχα μέσα από χαμηλής ποιότητας (lo-fi) φωτογραφίες, αναπαριστώντας μια ασπρόμαυρη και ψυχρή πραγματικότητα, όχι τελείως απίθανη για τα παν-ανθρώπινα δεδομένα. Άλλωστε  ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο χρεώνεται η εξαφάνιση του ανθρώπινου πολιτισμού δεν αποτελεί πλέον σενάριο κακοήθους φαντασίας αλλά ειλικρινή απειλή για τις μέρες που έρχονται. Ένας πόλεμος που συμβαίνει για όλους τους λάθος λόγους οδηγώντας τους πολιτισμούς αυτού του κόσμου προς την πιο λάθος κατεύθυνση.
Παρόλη όμως τη μετα-αποκαλυπτική του αύρα, το La Jetée είναι κατά βάθος μια ρομαντική ιστορία. Μια ιστορία για έναν άνθρωπο ο οποίος σημαδεύτηκε από μια εικόνα της παιδικής του ηλικίας, μια γυναικεία φιγούρα που στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά, όσες εικόνες και αν χαθούνε από τον πραγματικό κόσμο που μας περιβάλλει. Τα κύματα του χρόνου δεν μπορούν να ξεπλύνουν την αίσθηση του συνειδητού αλλά και τη δύναμη του υποσυνείδητου, ειδικά τη στιγμή που αυτό λαχταρά και ονειρεύεται αδυνατώντας να ξεχωρίσει την αλήθεια απ’ το ψέμα, την επιθυμία από την εμπειρία και την ολοκλήρωση από τη μετέωρη αίσθηση του ανολοκλήρωτου πόθου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο ιδιοφυές Vertigo το οποίο ο ίδιος ο Marker θεωρεί τη μεγαλύτερη επιρροή για το παρόν φιλμ.
Αυτός ο άντρας θα χρονοταξιδέψει στο παρελθόν με στόχο να ανακαλύψει τα αίτια της ανθρώπινης  κατάρρευσης, αναζητώντας παράλληλα εκείνη, μέσα στη μουντή πραγματικότητα μιας ανεμοδαρμένης προβλήτας (Jetée) αεροδρομίου. Οι δυο τους θα συναντηθούνε, θα μιλήσουνε, θα περπατήσουν δίπλα δίπλα και θα γοητευτούνε από την απλή καθημερινότητα των ανθρώπων, αντικρίζοντας παρέα τη χαρά, την αγωνία, τη ζωή και το θάνατο. Το θάνατο ενός τυχαίου περαστικού, η εικόνα του οποίου αδυνατεί επίσης να εξασθενίσει. Χωρίς να μπορεί να γίνει σαφές αν όλα τα παραπάνω  είναι η πραγματικότητα, αν είναι το πεπρωμένο, ή ακόμα, μια σύντομη ψευδαίσθηση αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Ο Marker δομεί έναν 28λεπτο, κυρίως, συναισθηματικό γρίφο, με το σθένος και τη δύναμη της μνήμης, του έρωτα, της επιθυμίας και της αγωνίας, σε ένα ταξίδι στο χρόνο που πέρασε και στο χρόνο που θα έρθει. Με αυτό τον τρόπο χαρίζει στον κινηματογράφο μια από τις πιο πειραματικές (από άποψη κατασκευής) και ταυτόχρονα αριστουργηματικές (από άποψη αποτελέσματος) στιγμές της επιστημονικής φαντασίας. Ένα ταξίδι ενδεδυμένο με το soundtrack της ζωής που δεν ζήσαμε ακόμα και τους ψίθυρους της λαχτάρας να αντηχούν στα λιγοστά καρέ της ταινίας.  Ένα ταξίδι το οποίο εκκινεί από το ζοφερό παρόν, βυθίζεται στο παρελθόν (το οποίο πλέον φαντάζει με απέραντο νεκροταφείο ονείρων της εποχής), προσπαθεί να αισιοδοξήσει για το μέλλον που έρχεται, για να αγκυροβολήσει τελικά (ξανά) στο παρελθόν και να αφεθεί στην αγκαλιά την μοίρας που μας έχει επιλέξει.
Της μοίρας που μας ανοιγοκλείνει τα μάτια και μας πλανεύει, σαν ακαταμάχητη και αδυσώπητη πλανεύτρα που είναι.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=9GENscwqjzY

πηγή
http://cinenoxoi.blogspot.gr/

Naked (1993), του Mike Leigh

Το'σκασα απ'το Μάντσεστερ για να αποφύγω το ξύλο και έρχομαι εδώ και με δέρνουν" Τρομακτικά πεσιμιστικό, ποιητικό και λανθανόντως ρεαλιστικό, σκοταδιστικό έπος χαμένων ονείρων, το "Naked" περιγράφει τον εφιάλτη της αστικής αποξένωσης που προσγειώνεται στο Λονδίνο και επισφραγίζει τον αντονιονικό τρόμο από την ανάποδη: ακατάσχετη φλυαρία, εντατικό πρόσωπο με πρόσωπο, παλιοί έρωτες που ψάχνουν τη χαμένη αλήθεια του παρελθόντος, ένα χέρι που απλώνεται σπάνια μονάχα για να χτυπήσει. Ένας μάγος ανατόμος του ανθρώπινου ψυχισμού πλησιάζει κοντά και επικίνδυνα τις ρυτίδες του προσώπου, σαν την καταπίεση μιας ζωής μαύρης από μέσα που έσκασε και θέλει να αποδράσει, μιας ζωής που καλύπτεται από μία χειρότερη (η έξοχη σκηνή με τον αφισοκολλητή) και αυτή με τη σειρά της από μία χειρότερη, περιμένοντας τη λύτρωση του θανάτου. Μόνο που τα περιφερόμενα φαντάσματα δε θα λυτρωθούν ποτέ, καθώς γι'αυτά δεν υπάρχει χρόνος (η σκηνή με το φύλακα), άρα και ζωή, άρα και θάνατος (αφού, παρότι άχρονος, προϋποθέτει τη ζωή), επιβεβαιώνοντας το λαβύρινθο της πιο μαύρης και αδιέξοδης ταινία που είδατε ποτέ.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=BkHRyjmIq1A&feature=player_embedded

πηγή
http://www.filmgaze.blogspot.gr/ 

Η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ διαθέσιμη δωρεάν στο διαδίκτυο

Στο Διαδίκτυο κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τίτλο The White Shadow, στην οποία ο Χίτσκοκ κρατούσε ρόλο σεναριογράφου, βοηθού σκηνοθέτη και παραγωγού. Η ταινία που χρονολογείται το 1924 θα προβάλλεται δωρεάν για δύο μήνες από την ιστοσελίδα του National Film Preservation Foundation των ΗΠΑ.
Σε αυτή τη βουβή ταινία ο Χίτσκοκ έγραψε το σενάριο, ήταν βοηθός σκηνοθέτη, μοντέρ και σχεδιαστής παραγωγής. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη καθόταν ο Γκράχαμ Κατς. Εκεί εμφανίζεται για πρώτη φορά το όνομα του Χίτσκοκ στη μεγάλη οθόνη. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Κλάιβ Μπρουκ και Μπέτι Κόμπσον – η τελευταία στο διπλό ρόλο δίδυμων αδελφών.
Οι μπομπίνες από το The White Shadow βρέθηκαν πρόσφατα ανάμεσα σε κόπιες αμερικανικών νιτρικών φιλμ, τα οποία είχαν αφεθεί στο Κινηματογραφικό Αρχείο της Νέας Ζηλανδίας το 1989. Στα μέσα Δεκεμβρίου αναμένεται να δημοπρατηθούν στο Λος Άντζελες φωτογραφίες από την χαμένη βωβή ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ο Αετός του Βουνού» (The Mountain Eagle).

δείτε την ταινία εδώ
http://www.filmpreservation.org/preserved-films/screening-room/the-white-shadow-1924

πηγή περιοδικό σινεμά

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Θεατρική έξοδο

«Ακρότητες»

Στο θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζεται το ψυχολογικό θρίλερ «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε (1978), σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη. Ένα αγωνιώδες έργο δωματίου, όπου ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και αντιστρόφως. Μια γυναίκα μόνη, σε ένα απομονωμένο σπίτι, δέχεται επίθεση από έναν, μάλλον ψυχοπαθή, εισβολέα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο εισβολέας-βιαστής αναχαιτισθεί, ακινητοποιηθεί και αρχίζει να παρακαλάει και να εκβιάζει το –μόλις λίγο πιο πριν- θύμα του; Ποιός θα είναι, στο τέλος, ο νικητής; Αυτός που ηττήθηκε; Και ποιός πραγματικά είναι ο ηττημένος; Ποιόν θα πιστέψει η αστυνομία; Ποιόν πιστεύουν οι δύο συγκάτοικοι της κοπέλας; Τα όρια ανάμεσα στην αυτοάμυνα, την αυτοδικία και την εκδίκηση είναι δυσδιάκριτα. Μπορεί η αλήθεια να είναι άλλη από αυτή που φαίνεται; Δύσκολο είδος θεάτρου για να παρουσιαστεί πάνω στην σκηνή, αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το αγωνιώδες και γεμάτο ανατροπές κείμενο. Η Έφη Μουρίκη είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεμάτη νεύρο και ένταση, ρόλο που έπαιξε και η Φάρα Φόσετ, στη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης πολύ καλός ως ο διαταραγμένος επίδοξος βιαστής με τα δύο (τουλάχιστον) πρόσωπα. Δύο ρόλοι που εναλλάσσονται συνέχεια. Πότε έχει ο ένας το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Είναι αδύνατον να προβλέψεις το τέλος του έργου.  Κι όταν έρχονται και οι δύο συγκάτοικοι, τα πράγματα, αντί να διευκολυνθούν, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο! Θα υπάρξει κάθαρση ή θα οδηγηθούμε σε τραγωδία;

Όσοι αντέχετε, μπορείτε να βρεθείτε στο θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8 & Στουρνάρη, Πολυτεχνείο, ΕξάρχειαΤηλ.: 2108252242-3 ), κάθε Δευτέρα και τρίτη  για να παρακολουθήσετε ένα θρίλερ δωματίου!

«Μια γιορτή στου Νουριάν»

Νομίζω ότι έχω ξαναπεί ότι εάν μια παιδική παράσταση είναι καλή, τότε συγκρίνεται με τις καλές παραστάσεις για μεγάλους. Τί γίνεται όμως όταν μια παιδική παράσταση είναι εξαιρετική; Όταν, όχι απλά βλέπεται ευχάριστα από τους μεγάλους, αλλά θα μπορούσε άνετα να παίζεται και βράδυ!!
Ο γερμανός συγγραφέας Volker Ludwig (δημιουργός και του υπέροχου «Μορμόλη»), έγραψε το 1973 το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους με ζεστή καρδιά και χιούμορ! Η οικογένεια των μεταναστών ήταν Έλληνες! Είναι ένα έργο που διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία και το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία του δημοτικού! Τότε οι Γερμανοί ένιωθαν πραγματικά, πως απειλούνται από Έλληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Έλληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι και θα είναι, το ίδιο σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία  – και αυτό δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Έτσι, ο Ελληνοιρανός Βασίλης Κουκαλάνι μετέφρασε και διασκεύασε το έργο, μεταφέροντάς το στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα: Κάθε Σαββατοκύριακο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης και τα παιδιά του πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτή τη φορά, όμως, του έχει πάρει την αγαπημένη τους θέση για την σκηνή τους, ο κ. Νουριάν (Β.Κουκαλάνι) με τον γιο του. Μεγάλο πρόβλημα!! Μπορούν οι δυο μπαμπάδες να περάσουν καλά μαζί; Μπορούν τα παιδιά τους να παίξουν και να διασκεδάσουν παρέα; Και πώς θα μάθουν στην ανήλικη Πακιστανή που καθαρίζει το κάμπινγκ, να ονειρεύεται στα Ελληνικά; Μα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.. Πώς θα συνεννοηθούν; Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ εκμεταλλεύεται τους μετανάστες; Θα καταφέρουν να αλλάξουν γνώμη στον ρατσιστή μπαμπά που επαναλαμβάνει ατάκες που ακούει στην τηλεόραση;
Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Τόσο σκηνοθετικά (Παντελής Δεντάκης-Β.Κουκαλάνι) και καλλιτεχνικά (υπέροχα σκηνικά), όσο και από παιδαγωγική άποψη. Μια ρεαλιστική ιστορία καθημερινότητας με την οποία τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν άμεσα και να αναγνωρίσουν στο οικείο τους περιβάλλον. Ο ευφυής και κωμικός τρόπος που παρουσιάζει τα ζητήματα ρατσισμού και προκαταλήψεων, κάνει πέρα τον διδακτισμό. Όλο το θέατρο σειέται από τα γέλια κι ο Γιώργος Δάμπασης κλέβει την παράσταση ως ο Ελληνάρας Παπαδάκης!
Μια ανατρεπτική κωμωδία για όλες τις ηλικίες, με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση. Για να μην ξεχνάμε πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Μια εκπληκτική καλλιτεχνικά παράσταση, που όμως δίνει και τροφή για σκέψη στα παιδιά και παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. ΒικτωρίαςΤηλ.: 2108210991 ).κάθε Κυριακή και το εισιτήριο κοστίζει 8€



 Οι «Νταντάδες» του Σκούρτη μας μιλούν για την κρίση (;)

Ο Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίζεται με το έργο του “Οι νταντάδες” στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ένα έργο-σταθμό στη σύγχρονη δραματουργίας μας. Ακολούθησαν τα έργα: “Οι μουσικοί”, “Οι εκτελεστές”, “Οι ηθοποιοί” και “Οι παγιδευτές” (2005, άπαιχτο ακόμη). Επίσης το “Θρίλερ του έρωτα” και η μεγάλη επιτυχία του “Κομμάτια και θρύψαλα”, που παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, κι από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. Έχει γράψει μυθιστορήματα, καθώς και μια σειρά έργων με ήρωα τον κακόμοιρο Καραγκιόζη. Κάνει ένα καθαρά Ελληνικό θέατρο με τύπους που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα...
 "Οι νταντάδες" ανέβηκαν για πρώτη φορά επί δικτατορίας, από το Θέατρο Τέχνης, την άνοιξη του 1970. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (κύριος Σταύρος). Δύο χρόνια μετά, το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, στην Ν.Υόρκη!
Το έργο μιλά για τα αποτελέσματα της εξουσίας που οδηγεί σε εξαθλίωση εσωτερική και ανισορροπία κοινωνική, χωρίς να προσδιορίζει για ποιά εξουσία μιλά. Οι πολλές μορφές εξουσίας (που παραλλάσσονται ανάλογα με τις καταστάσεις ή τις εποχές) περιγράφονται αλληγορικά, καθώς και το τί μπορεί να πάθει από αυτές ο άνθρωπος. Ωστόσο, η γραφή του Σκούρτη είναι πάντα ρεαλιστική. Τα έργα του αποτελούν μορφή κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας και ο ίδιος δηλώνει ότι η οργή τον έκανε συγγραφέα! Σήμερα, η οικονομική κρίση είναι μια μορφή εξουσίας κάτω από την οποία συνθλίβεται το άτομο, όπως το ’70 συνθλιβόταν από την δικτατορία. Οι "Νταντάδες" είναι ένα μεγάλο έργο, γιατί κάθε εποχή μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά. Πάντα, θα σημαίνει κάτι. Όπως σημαίνουν και τα ονόματα και των τριών ηρώων...
Ο Πέτρος και ο Παύλος, αποφυλακισμένοι πρόσφατα, τριγυρίζουν άστεγοι , πεινασμένοι, άνεργοι. Επάνω στην απελπισία τους, εμφανίζεται ένας κύριος, και τους προτείνει μια εύκολη δουλειά με υψηλές απολαβές, ευχάριστη διαμονή και πλούσια υλικά αγαθά. Αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Στην πορεία προκύπτουν όροι και απαιτήσεις, που δοκιμάζουν τους ίδιους αλλά και την φιλία τους. Οι συγκρούσεις με τους εαυτούς τους, αλλά και μεταξύ τους είναι αναπόφευκτες.
Το έργο γράφτηκε το 1970, μέσα στην χούντα και με νωπές ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Μεταφερμένο στο σήμερα, εξακολουθεί να πραγματεύεται τα ίδια ζητήματα: τί είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει, να ανεχθεί και να πιστέψει, στο όνομα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος. Ο απλός άνθρωπος με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Ανυπεράσπιστος μπροστά της δέχεται ως αλήθεια, ηθική και ζωή, το ψέμα, την ανηθικότητα και τέλος τον θάνατο. «Κάποιοι» από την εξουσία, πάντα θα κλέβουν τη ζωή των απλών ανθρώπων μέσα σε μια φθαρμένη κοινωνία, η οποία κλονίζεται ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα;)
Η φετινή παράσταση των Νταντάδων παρουσιάζεται από τρία νέα παιδιά, σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Όλο, σχεδόν, το έργο εκτυλίσσεται στο πολυτελές, αλλά κλειστοφοβικό, σπίτι του εργοδότη Σταύρου, κι έτσι η παράσταση παίζεται σε ένα διαμέρισμα στον Κεραμεικό! Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε παράσταση σε διαμέρισμα (μέχρι και σε γκαρσονιέρα έχουμε δει), αλλά το «Studio της Οδού Πλαταιών» εκτός από θεατράκι είναι και χώρος μαθημάτων.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο αυτής της παράστασης είναι ότι οι τρεις ηθοποιοί (Ανδ.Αντωνιάδης, Μ.Βαζαίος, Μ.Καβίδας) συνσκηνοθετούν! Είναι συχνό το φαινόμενο ένας ηθοποιός που παίζει να σκηνοθετεί κιόλας, ή μια παράσταση να έχει δύο σκηνοθέτες. Αυτό, όμως, (να παίζουν τρεις και να αυτοσκηνοθετούνται συγχρόνως) μόνο στην περσινή παράσταση των: Καταλειφού, Οικονομίδου Κοκκίνου το είδαμε, αλλά εκεί υπήρχε και ένας (τέταρτος) αμιγώς σκηνοθέτης (Π.Παπαδόπουλος).
Εδώ, λοιπόν, τρία νέα παιδιά καταφέρουν να σκηνοθετήσουν μια πολύ καλή παράσταση και να υποδυθούν τρεις διαφορετικούς τύπους, έγκλειστους σε μια περίεργη συνθήκη. Ο κύριος, η εξουσία δηλαδή, ζητά από τους δύο άνεργους φίλους να υπηρετούν και να λατρεύουν με την ψυχή τους κάτι το οποίο είναι πεθαμένο, αλλά αυτοί θα πρέπει να το αγαπήσουν με πάθος αληθινό, να θυσιαστούν για μια πεθαμένη ιδέα-ιδεολογία
και να αφιερώσουν την ίδια την ζωή και την ελευθερία τους! Ο Σκούρτης έχει πάρει ιδέες από το “1984” του ‘Οργουελ κι έφτιαξε ένα καθαρά Ελληνικό έργο με αρκετές δόσεις χιούμορ, παρόλη την τραγική ειρωνεία που το διαπερνά!
Όσοι, λοιπόν, θέλετε να δείτε ένα καλό ελληνικό έργο να γελάσετε αλλά και να προβληματιστείτε, ο «κύριος» θα σας περιμένει σπίτι του,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 9.30, μέχρι τις 6 Δεκέμβρη....

“Στούντιο της οδού Πλαταιών”

Πλαταιών 4 και Πειραιώς, Κεραμεικός (7’ από το Metro Kεραμεικός)
Τηλ.: 213-0058407, 6984-036147
Εισιτήρια: 10 , 5 Ε

πηγή  free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"                               
 από την Ηρώ Μητρούτσικου