Σελίδες

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

διάφορες ειδήσεις

Γιατί οι μπαλαρίνες δεν ζαλίζονται

Ο λόγος που οι έμπειροι χορευτές δεν ζαλίζονται από τις επαναλαμβανόμενες και γρήγορες περιστροφές είναι ότι έχουν μάθει να καταστέλλουν τα σήματα που στέλνουν τα όργανα της ισορροπίας στο έσω αφτί, δείχνει μια σχετικά μικρή αλλά πρωτότυπο μελέτη με μπαλαρίνες.
«Η ζάλη, η οποία είναι το αίσθημα ότι κινούμαστε ενώ στην πραγματικότητα είμαστε ακίνητοι, είναι ένα συχνό πρόβλημα» σχολιάζει ο Μπάρι Σίμουνγκαλ, επικεφαλής της μελέτης στο Imperial College του Λονδίνου.
«Οι χορευτές του μπαλέτου φαίνεται ότι μπορούν να εκπαιδεύουν τον εαυτό τους ώστε να μην ζαλίζονται, οπότε αναρωτηθήκαμε αν θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε τις ίδιες αρχές προκειμένου να βοηθήσουμε τους ασθενείς μας» αναφέρει.
Το όργανο της ισορροπίας στον άνθρωπο είναι το αιθουσαίο σύστημα του έσω αφτιού (τμήμα του λαβυρίνθου) το οποίο αποτελείται από μια σειρά από κοιλότητες και κανάλια τα οποία φέρουν τριχίδια στα τοιχώματα και είναι γεμάτα υγρό.
Όταν κανείς περιστρέφεται απότομα το υγρό κινείται, κουνά τα τριχίδια και δημιουργεί έτσι την αίσθηση της κίνησης. Όταν κανείς σταματά να περιστρέφεται, το υγρό συνεχίζει να κινείται λόγω αδράνειας και δημιουργεί το αίσθημα ζάλης.

Τα νέα ευρήματα

Η τελευταία μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Cerebral Cortex», δείχνει ότι ο εγκέφαλος των χορευτών έχει μάθει να καταστέλλει τα σήματα που λαμβάνει από το αιθουσαίο σύστημα. Τα σήματα αυτά διαβιβάζονται στον εγκέφαλο αλλά και στα μάτια, προκειμένου να σταθεροποιείται το βλέμμα. Στο πείραμα συμμετείχαν 29 μπαλαρίνες και 20 αθλήτριες της κωπηλασίας παρόμοιας ηλικίας και φυσικής κατάστασης.
Όλες οι εθελόντριες κάθισαν με τη σειρά σε μια καρέκλα την οποία περιέστρεφαν γρήγορα οι ερευνητές μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Όταν η περιστροφή σταμάτησε, οι εθελόντριες έπρεπε να δείξουν πόσο γρήγορα ένιωθαν ότι περιστρέφονταν (δηλαδή πόσο ζαλίζονταν) γυρίζοντας έναν μοχλό. Ταυτόχρονα, οι ερευνητές μετρούσαν τις ανακλαστικές κινήσεις των ματιών που οφείλονται στα σήματα του αιθουσαίου συστήματος.
Σε επόμενη φάση, οι εθελόντριες υποβλήθηκαν και σε μαγνητικές τομογραφίες προκειμένου να εντοπιστούν τυχόν διαφορές στους εγκεφάλους τους. Όπως έδειξε η ανάλυση, η αίσθηση της ζάλης και οι ανακλαστικές κινήσεις των ματιών διαρκούσαν πολύ λιγότερο στις μπαλαρίνες σε σχέση με τις αθλήτριες της κωπηλασίας. Επιπλέον, οι μαγνητικές τομογραφίες αποκάλυψαν διαφορές σε δύο περιοχές του εγκεφάλου των μπαλαρίνων: στην παρεγκεφαλίδα, η οποία λαμβάνει σήματα από αιθουσαίο σύστημα και είναι υπεύθυνη για τον προσανατολισμό και το συντονισμό των κινήσεων· και στον φλοιό του εγκεφάλου, όπου γίνεται αντιληπτή η αίσθηση της ζάλης. Συγκεκριμένα, η περιοχή της παρεγκεφαλίδας που δέχεται σήματα από το αφτί ήταν μικρότερη στις μπαλαρίνες -ίσως επειδή οι χορεύτριες έχουν μάθει να αγνοούν αυτά τα σήματα και να εστιάζονται στη χορογραφία. «Δεν είναι χρήσιμο για μια χορεύτρια του μπαλέτου να νιώθει ότι ζαλίζεται ή χάνει την ισορροπία της. Ο εγκέφαλος προσαρμόζεται έπειτα από χρόνια εκπαίδευσης ώστε να καταστέλλει αυτή την πληροφορία. Κατά συνέπεια εξασθενίζει το σήμα που φτάνει στις περιοχές του εγκεφάλου οι οποίες ευθύνονται για την αντίληψη της ζάλης» λέει ο δρ Σίμουνγκαλ.«Αν μπορούσαμε να παρέμβουμε στην ίδια περιοχή του εγκεφάλου, ή τουλάχιστον να την παρακολουθούμε στους ασθενείς με χρόνια ζάλη, θα μπορούσαμε να βρούμε πώς να τους βοηθήσουμε περισσότερο» επισημαίνει.

H τεχνική του «spotting»

Για να μάθουν να εκτελούν γρήγορες πιρουέτες, οι μπαλαρίνες εφαρμόζουν μια τεχνική που ονομάζεται «spotting», στην οποία πρέπει να κρατούν σταθερό το βλέμμα σε ένα συγκεκριμένο σημείο στο ύψος των ματιών τους, όσο γίνεται περισσότερο, καθώς περιστρέφονται. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλι είναι το τελευταίο μέρος του σώματος που εκτελεί την περιστροφή και το πρώτο που επανέρχεται στην αρχική του θέση.
Σύμφωνα με την έρευνα, η καταστολή του αισθήματος της ζάλης δεν οφείλεται σε αυτή την τεχνική αλλά σε προσαρμοστικές μεταβολές του εγκεφάλου.
Τα ευρήματα αυτά, επισημαίνουν οι ερευνητές, θα μπορούσαν να αποδειχθούν χρήσιμα στην ωτορινολαρυγγολογία -περίπου ένας στους τέσσερις ανθρώπους θα εμφανίσει κάποια στιγμή χρόνια ζάλη.


Όλα τα συντάγματα του κόσμου σε μια ιστοσελίδα από την Google

Η Google δημιούργησε ένα νέο ιστότοπο (www.constituteproject.org) όπου συγκέντρωσε κάτω από μια ενιαία «στέγη» τα κείμενα όλων των συνταγμάτων του κόσμου, με στόχο, όπως είπε, να βοηθήσει τις χώρες του πλανήτη να μάθουν η μία από την άλλη και έτσι να αποφύγουν πολιτικές κρίσεις και συγκρούσεις. Η νέα online βάση δεδομένων με τα συντάγματα, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο, παρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη και οι εκπρόσωποι της αμερικανικής εταιρίας δήλωσαν ότι θα είναι πολύ χρήσιμο να μάθει η μία κυβέρνηση -και γενικότερα οι ειδικοί και οι μη ειδικοί σε κάθε χώρα- τι έχει κάνει η άλλη στο παρελθόν, όσον αφορά το Σύνταγμά της. Ο ιστότοπος δημιουργήθηκε με τη βοήθεια ερευνητών από την οργάνωση σύγκρισης των συνταγμάτων Comparative Constitutions Project. Η αρχική ιδέα «έπεσε» το 2008, όταν υπήρξε ανάγκη να δημιουργηθούν νέα συντάγματα για το Ιράκ και το Αφγανιστάν και έγινε αντιληπτό ότι δεν υπήρχε μια σχετική κεντρική πηγή γνώσεων σχετικά με την παγκόσμια συνταγματική εμπειρία, εύκολα προσβάσιμη από όλους. Όπως έγινε γνωστό, πέντε έως επτά νέα συντάγματα συντάσσονται κάθε χρόνο κάπου στη Γη, στο πλαίσιο συνήθως κάποιας συνταγματικής μεταρρύθμισης ή αλλαγής καθεστώτος. Ο νέος ιστότοπος επιτρέπει στους χρήστες να κάνουν αναζήτηση ανά χώρα και ανά έτος, καθώς επίσης να ψάχνουν τι προβλέπουν τα διάφορα συντάγματα για επιμέρους ζητήματα.

πηγή το βήμα

Αυτό είναι το Total War: Rome II

δείτε το trailer του παιχνιδιού, ένα απο καλύτερα παιχνίδια στρατηγικής

http://www.youtube.com/watch?v=9daUkQEOCkU

FRANCES HA (2013)

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Νόα Μπάουμπαχ
ΚΑΣΤ: Γκρέτα Γκέργουιγκ, Μίκι Σάμνερ, Μάικλ Έσπερ, Άνταμ Ντράιβερ, Μάικλ Ζέγκεν
 
Η Φράνσις ζει στη Νέα Υόρκη, σχεδόν δεν έχει δικό της διαμέρισμα, νομίζει ότι είναι επαγγελματίας χορεύτρια αλλά δε χορεύει και τόσο καλά, λέει πως προτιμά να κάνει έρωτα και όχι σεξ αλλά είναι single, αλλού πατάει κι αλλού βρίσκεται.
Η Φράνσις είναι 27 χρονών. Δείχνει μεγαλύτερη, αλλά συμπεριφέρεται τόσο «ανώριμα». Περνάει αυτή τη φάση, κατά τη διάρκεια της οποίας πρέπει να μεγαλώσει. Να βρει τη θέση της, σε μια συντροφική αγκαλιά, σε ένα σπιτικό, στην κοινωνία. Αλλά είναι «undateable», πάντα μοιράζεται ένα διαμέρισμα με φίλους γιατί τα οικονομικά της δεν επιτρέπουν κάτι διαφορετικό και, αν και αγαπά το χορό, δεν έχει απολύτως κανένα μέλλον ως χορεύτρια. Δεν είναι ο ιδανικός χαρακτήρας με τον οποίο θα επεδίωκες να πιάσεις φιλίες ή να κάνεις μια σοβαρή σχέση, όμως, είναι μια ηρωίδα που θα αισθανθείς να αναπνέει δίπλα σου στο κάθισμα του σινεμά.
Η ταινία ξεκινά δίχως τα παραμικρά credits ή τίτλο και γρήγορα μαρτυρά δύο – προφανείς – αγάπες του Νόα Μπάουμπαχ που θα κάνουν τους φανατικούς κινηματογραφόφιλους να μειδιάσουν από ευχαρίστηση: τις μουσικές του Ζορζ Ντελρί από το σύμπαν των εικόνων τού Φρανσουά Τριφό και το ταιριαστό μαυρόασπρο μιας Νέας Υόρκης σχεδόν… γουντιαλενικής. Για την ακρίβεια, είναι λες και ο Άλεν μπήκε στο σώμα του Τριφό την περίοδο που θα γύριζε το «Manhattan», αλλά ξέχασε να βάλει μέσα τον εαυτό του και τις νευρώσεις του! Η Φράνσις δεν είναι ένας θηλυκός κλώνος των αυτοβιογραφικών χαρακτηριστικών του Άλεν, ούτε και το φιλμ αποτελεί μια τόσο εύκολη αναφορά στη γαλλική nouvelle vague. Η «Frances Ha» έχει μια δική της, σημερινή ιδιοσυγκρασία που τρέχει σε δικούς της ρυθμούς, αρκετά αβίαστα, όχι σα να την κυνηγάει η εποχή της αλλά σα ν’ ακολουθεί από συνήθεια αυτή τη ρουτίνα των αποσπασματικών στιγμών της κάθε μέρας.
Όπου κι αν βρεθεί, στη Νέα Υόρκη, το Σακραμέντο ή και το… Παρίσι, η Φράνσις είναι η ίδια αφελής απόγονος της Νταϊάν Κίτον σε συνδυασμό με τη slacker-ιά των 90′s και την – χωρίς έγνοιες για το μέλλον – απάθεια των σημερινών hipsters. Κυρίως, όμως, το αιώνιο παιδί που θα σκοντάψει και θα πέσει, θα σηκωθεί και δε θα καταλάβει πως ματώνει (όπως στην… άκυρη σκηνή της αναζήτησης ενός ΑΤΜ). Μέσα της, ποτέ δε θα ματώσει η Φράνσις. Γιατί ζει με μια ελευθερία και τον αυθορμητισμό τού απόλυτου τώρα, με άγνοια απέναντι σε συνέπειες (είναι φτωχή, αλλά θα χρεώσει μια πιστωτική με εισιτήριο για υπερατλαντικό ταξίδι… ενός weekend!) και απίστευτες άμυνες καταπολέμησης του… δράματος. Δεν είναι αξιολύπητη ή κατεστραμμένη (δεν κατοικεί σε ευρωπαϊκή ταινία, γι’ αυτό…), είναι ένας άνθρωπος αδέξια ευτυχισμένος. Κι αυτό σε αφοπλίζει.
Μακρινός συγγενής και του αγορίστικου «Superbad», ίσως, αλλά το φιλμ του Μπάουμπαχ δεν επιχειρεί να σηκώσει τη σημαία μιας κάποιας generation now και να κλάψει για τα νιάτα που χάνει. Η Φράνσις είναι 27. Βρίσκεται σ’ αυτή τη μετάβαση της ένταξης, μπορεί να τα καταφέρει, να χάσει ή… να χαθεί (διπλής ανάγνωσης ήττα αυτή). Λίγο πριν από το φινάλε και την εμφάνιση των credits, ο δημιουργός του φιλμ αποκαλύπτει το «μυστικό» του τίτλου. Δεν είναι κάτι μαγικό, φιγουρατζίδικα πολύπλοκο ή σημαντικό. Είναι ένα κλείσιμο του ματιού. Αισιόδοξο. Η «Frances Ha» δεν είναι ένα αριστούργημα, όπως και η ηρωίδα της δεν είναι ένας τέλειος άνθρωπος. Είναι, όμως, μια από εκείνες τις ταινίες που σε κάνουν να θέλεις να συνεχίσεις να ζεις. Αρκεί να… ζεις.
πηγή freecinema.gr

5 εύκολες παγίδες στο μοντάζ

Η διαδικασία του μοντάζ μπορεί να φαίνεται εύκολη, όμως δεδομένου του σημαντικού ρόλου της στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος, πρέπει να γίνεται με πολλή προσοχή. Όταν πρωτομπαίνουμε στη διαδικασία να φτιάξουμε μία ταινία ή ένα βίντεο, υπάρχουν τόσα πράγματα που φαίνονται συναρπαστικά, που συχνά το μοντάζ έρχεται σε δεύτερη, ή και τρίτη, μοίρα. Μέγα λάθος, βέβαια, αφού το μοντάζ, εκτός από σημαντικό κομμάτι της διαδικασίας, είναι και πολύ ενδιαφέρον.
Πέρα, όμως, από το δημιουργικό κομμάτι του, το μοντάζ έχει και κάποιους κανόνες, που με τον καιρό διαπιστώνεις πως λειτουργούν πάντα. Σε αυτό το άρθρο, θα δούμε μερικά από τα συχνότερα τα λάθη που όλοι κάνουμε σαν αρχάριοι.

Κόψε το πλάνο στη μέση μιας δράσης

Ξεκινάμε με κάτι που δεν παρατηρεί κανείς εύκολα, όμως πολλές φορές είναι αυτό που σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι πάει στραβά. Όταν υπάρχει μία αλλαγή κατάστασης, όπως όταν κάποιος σηκώνεται από μία καρέκλα ή ανοίγει μία πόρτα, η βέλτιστη λύση είναι να κόψεις στο επόμενο πλάνο ακριβώς στη μέση της αλλαγής. Μην αφήσεις το πλάνο να τρέχει αφού ο χαρακτήρας σου έχει σηκωθεί από την καρέκλα ή αφού έχει μπει στο επόμενο δωμάτιο.  Αυτό, εκτός από το να διορθώνει την “κοιλιά” των δύο δευτερολέπτων που θα υπάρχει, βοηθά πολύ και στη συνέχεια των πλάνων. Μία ξαφνική αλλαγή είναι γενικά ένα καλό σημείο να κόψεις στο επόμενο πλάνο, αφού ο θεατής δεν προλαβαίνει, λόγω ταχύτητας, να επεξεργαστεί καλά το αν υπάρχει οπτική συνέχεια ή όχι στις κινήσεις μεταξύ των δύο πλάνων.

Μην ακολουθείς πιστά τον ομιλητή σε ένα διάλογο

Όταν έχεις μία σκηνή διαλόγου και το πλάνο σου δείχνει τον Α που μιλάει, το χειρότερο που θα μπορούσες να κάνεις είναι να αλλάζεις το πλάνο στον Β ακριβώς τη στιγμή που αυτός ξεκινά να μιλάει, και πάλι πίσω στον Α όταν πάρει πάλι τον λόγο. Οποιοσδήποτε άλλος τρόπος είναι πολύ πιο ενδιαφέρων. Γενικά, προσπάθησε να μπλέκεις όσο γίνεται τα πλάνα σε σκηνές διάλογου, αφού έτσι θα μπορέσεις να δώσεις μία αίσθηση συνοχής. Εάν δεν το κάνεις και δείχνεις πάντα αυτόν που μιλάει και μόνο όταν μιλάει, κινδυνεύεις να σπάσεις την ψευδαίσθηση της χρονικής συνέχειας μεταξύ των πλάνων. Για να πάρεις και ένα παράδειγμα, παρακολούθησε μία σκηνή διαλόγου σε οποιαδήποτε ταινία – κανένας επαγγελματίας δεν θα ακολουθήσει αυτή την λανθασμένη τεχνική.
Κόψε ό,τι δεν χρειάζεσαι

Αυτό είναι κάπως προφανές, αλλά το παν στον κινηματογράφο είναι να δείχνεις ακριβώς και μόνο αυτό που χρειάζεται.

Το πιο πετυχημένο μοντάζ είναι αυτό που δίνει όλες τις πληροφορίες που πρέπει να δώσει χωρίς πλεονασμούς. Αυτό δε σημαίνει πως το αργό μοντάζ είναι λανθασμένο, αρκεί να υπάρχει λόγος. Σε μία καταθλιπτική ατμόσφαιρα, το αργό μοντάζ κάνει ακόμα πιο δυνατό το στοιχείο της αργής και βασανιστικής δυστυχίας. Σε μία κωμωδία, όμως, το μόνο που καταφέρνει το αργό μοντάζ είναι να κάνει την κωμωδία, δράμα για το θεατή.
Κόψε σε κάτι εντελώς διαφορετικό

Ένα άλλο σύνηθες λάθος είναι η διαδοχή ενός πλάνου, με ένα άλλο που δείχνει το ίδιο θέμα με το προηγούμενο, αλλά από ελαφρώς διαφορετική απόσταση ή γωνία.

Αυτή η αλλαγή από το ένα πλάνο στο άλλο φαίνεται να μην έχει κανένα νόημα – ακόμη και αν μερικές φορές έχει. Σε κάποιες περιπτώσεις είναι πολύ περίεργος ο τρόπος με τον οποίο έχει περαστεί σε όλους, δημιουργούς και θεατές, η κινηματογραφική γλώσσα. Πάντως οι κανόνες υπάρχουν, και μερικά λάθη σαν αυτό πάντα “χτυπάνε” στο μάτι, ακόμα και αν δεν μπορείς να εξηγήσεις ακριβώς γιατί.

Μερικές φορές δεν χρειάζεται να προσέχεις τόσο πολύ

Και όμως, υπάρχει και αυτό. Πολλές φορές συμβαίνει να μην κόβουμε το πλάνο εκεί που θέλαμε να το κόψουμε, γιατί μία κίνηση δεν ταιριάζει ακριβώς με την αντίστοιχη κίνηση στο επόμενο πλάνο. Όμως το πόσο αντιληπτό θα γίνει αυτό από το θεατή είναι κάτι που εξαρτάται από πολλά διαφορετικά πράγματα, και ο καλύτερος τρόπος για να το διαπιστώσεις σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά είναι να δείξεις το μοντάζ σου σε κάποιον και να δεις τι θα σου πει. Άλλωστε η διαδικασία του μοντάζ δημιουργεί περισσότερο ψευδαισθήσεις, παρά πραγματικότητες. Εάν μπορείς να δημιουργήσεις επιτυχώς την ψευδαίσθηση, μην ασχολείσαι με το αν μπορείς να (επανα)συνθέσεις την πραγματικότητα.

http://fps.com.gr/common-editing-mistakes/

Η Κίνα ρίχνει 8,2 δισεκατομμύρια δολάρια στην κινηματογραφική βιομηχανία της

Πριν λίγες μέρες το παραθαλάσσιο Κινγκντάο, το λιμάνι της βορειοανατολικής Κίνας, γέμισε με κάποιους από τους διασημότερους ανθρώπους του σύγχρονου αμερικανικού σινεμά. Η Wanda Group και ο Πρόεδρός της, Γουανγκ Τζιανλίν, έδωσαν συνέντευξη Τύπου για ν’ αποκαλύψουν ότι σύντομα, μέχρι το 2017, θα μεταμορφώσουν την Κίνα στη μεγαλύτερη κινηματογραφική υπερδύναμη του κόσμου. Και κάτι μας λέει ότι θα το καταφέρουν.
Στην εκδήλωσε παρευρέθηκαν, ανάμεσα σε άλλους, ο Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, ο Λεονάρντο ΝτιΚάπριο και η Νικόλ Κίντμαν, για να ενημερωθούν για το κτιριακό συγκρότημα Qingdao Oriental Movie Metropolis που η εταιρεία πρόκειται να εγκαινιάσει το 2017. Το συγκρότημα αυτό θα έχει ένα στούντιο παραγωγής μεγέθους 10.000 τετραγωνικών μέτρων και 19 ακόμα μικρότερους χώρους, αλλά κι ένα θεματικό πάρκο στο πρότυπο εκείνου του στούντιο της Universal στο Λος Αντζελες. Επιπλέον το συγκρότημα θα συμπεριλαμβάνει μια μόνιμη έκθεση αυτοκινήτων, μια μαρίνα για κότερα, ένα διεθνές νοσοκομείο, ξενοδοχεία και κλαμπ.
«Το μέλλον της παγκόσμιας κινηματογραφικής βιομηχανίας βρίσκεται στην Κίνα,» δήλωσε ο Γουανγκ, «γιατί έχουμε 1,3 δισεκατομμύρια ανθρώπους και ως το 2018 θα έχουμε τη μεγαλύτερη κινηματογραφική παραγωγή στον κόσμο.» Οι αμερικανοί παριστάμενοι τέντωσαν τ’ αυτιά τους, ανάμεσά τους και η Πρόεδρος της Αμερικανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, Τσέριλ Μπουν Αϊζακς, ο Τζον Τραβόλτα, η Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς, ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, η Κέιτ Μπέκινσεϊλ κι ο Κριστόφ Βαλτς, εκπρόσωποι εταιρειών πωλήσεων, ατζέντηδες και παραγωγοί.
Η Wanda έχει ήδη υπογράψει συμβόλαια με κινηματογραφικά στούντιο και μεμονωμένους παραγωγούς ώστε πάνω από 30 ξένες ταινίες να γυρίζονται κάθε χρόνο στο νέο συγκρότημα, μαζί και με περίπου 100 εγχώριες παραγωγές. Παράλληλα, στο συγκρότημα από τις αρχές του 2016 θα διεξάγεται ετήσιο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Για την ακρίβεια, ο Γουανγκ – επί 17 χρόνια αξιωματικός στον Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό της Κίνας - δήλωσε ότι το Φεστιβάλ θα γίνει ένα από τα σημαντικότερα events στον κόσμο μέσα σε τρία με πέντε χρόνια, «ανάλογα με την κρατική έγκριση».

Ο Γουανγκ Τζιανλίν, ο οποίος είναι αυτή τη στιγμή ο πλουσιότερος άνθρωπος στην Κίνα και η Wanda έχουν ήδη δωρίσει 20 εκατομμύρια δολάρια στην Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου – ναι, η προσέλευση των σταρ δεν είναι τυχαία – και σκοπεύει να διευρύνει ακόμα περισσότερο της σχέση τους. «Η οικονομία της Κίνας αναπτύσσεται ραγδαία,» είπε ο Γουανγκ, «αλλά εξακολουθεί να φτάνει στο μισό της αμερικανικής οικονομίας. Ομως σε 10 χρόνια θα έχουμε φτάσει εκεί. Η κινεζική κινηματογραφική βιομηχανία δεν μπορεί να συναγωνιστεί το Χόλιγουντ αυτή τη στιγμή, αλλά αυτό σημαίνει ότι οι δυνατότητες είναι τεράστιες. Ο στόχος μου είναι να γίνει η Wanda μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στο χώρο του πολιτισμού. Γι’ αυτό και δεν έχω αποσυρθεί ακόμα!»

Η Wanda του Γουανγκ Τζιανλίν έχει ετήσιο προϋπολογισμό 5 εκ. δολαρίων για επενδύσεις στο εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή διαθέτει 72 εμπορικά κέντρα, 38 ξενοδοχεία 5 αστέρων, περισσότερες από 6.000 κινηματογραφικές αίθουσες, 62 πολυκαταστήματα και 68 μπαρ με καραόκε. Εχει αποκτήσει ιδιοκτησία πάνω από 9 εκατομμύρια τετραγωνικά στο σύνολο, δίνοντας πάντα έμφαση στο χώρο της διασκέδασης. «Δουλεύοντας πάνω σε αγορές και απορροφήσεις εταιρειών θέλουμε να βοηθήσουμε το κινεζικό σινεμά να ταξιδέψει στο εξωτερικό,» εξήγησε ο Γουανγκ. «Πέρσι υποστηρίξαμε τρεις ταινίες, φέτος θα είναι πέντε. Οι εισπράξεις δε μας απασχολούν στ’ αλήθεια, το σημαντικό είναι να τις γνωρίσει το διεθνές κοινό. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις μας, η Κίνα θα φτάσει το επίπεδο των εισπράξεων των αμερικανικών ταινιών ως το 2018 και θα τις διπλασιάσει ως το 2023.»

Εννοείται πως οι ταινίες που θα υποστηριχθούν από τον κινηματογραφικό και επιχειρηματικό κολοσσό είναι μόνο οι εγκεκριμένες από το Κομμουνιστικό Κόμμα.

πηγη flix.gr

Βραβεία Emmy 2013

Ο Κράνστον λοιπόν έχασε τον Α’ Ανδρικό, όπως κι ο Άαρον Πολ έχασε τον Β’ Ανδρικό. Αυτοί ήταν δύο συνήθεις θριαμβευτές από το μέτωπο της Αλμπουκέρκης, όμως φέτος συνέβη το παράδοξο: Ηττήθηκαν κι οι δυο τους, η σειρά δεν κέρδισε σενάριο ή σκηνοθεσία (αυτά ήταν από τα λιγοστά βραβεία που πήγαν στους αναμενόμενους νικητές), αλλά κέρδισε για πρώτη φορά Β’ Γυναικείο για την πολύπαθη Άννα Γκαν, συμπληρώνοντας έτσι Έμμυ για το τρίο των βασικών πρωταγωνιστών της, και κυρίως, θριάμβευσε στο τελευταίο, το μεγάλο. Το «Breaking Bad» πήρε για πρώτη φορά το Έμμυ Καλύτερης Σειράς στη βραδιά που έμοιαζε να το στηρίζει λιγότερο. Εν ολίγοις, ακόμα και τώρα που το πήρε, έκπληξη μοιάζει. Ο περσινός μεγα-θριαμβευτής «Homeland», περιορίστηκε φέτος σε 2 πολύ φυσιολογικές νίκες, το ριπίτ της Κλερ Ντέινς και το μετά θάνατον βραβείο Σεναρίου στον Χένρι Μπρόμελ για το καλύτερο επεισόδιο της 2η σεζόν της σειράς, «Q&A». Επιστρέφοντας στον Α’ Ανδρικό, έχει ενδιαφέρον και η ήττα του Σπέισι.
Στο μεταξύ στις κωμικές κατηγορίες, πέραν του μεγάλου σοκ με τη Γουίβερ, δεν είχαμε καμιά άλλη τρέλα. Δεν πήγαν όλα στα μεγάλα φαβορί βέβαια, αλλά δεν είχαμε και κανένα άλλο αληθινό σοκ. «Modern Family» ξανά (και σκηνοθεσία, αλλά αξίζει να σημειωθεί πως δεν πήρε κανέναν ερμηνευτικό, άρα… τελειώνουμε φέτος; λέω ναι), Τίνα Φέι ένα τελευταίο Σενάριο, Τζιμ Πάρσονς ξανά Α’ Ανδρικό, Λούις-Ντρέιφους και πάλι, ενώ το κοντινότερο σε άλλη έκπληξη ήταν ο Τόνι Χέιλ για το «Veep».
Οι δύο πιο σταθερές κατηγορίες των βραβείων (Variety και Ριάλιτι) άλλαξαν χέρια. Ο Στίβεν Κολμπέρ πήρε τη σκυτάλη από τον Τζον Στιούαρτ, ύστερα από μια δεκαετία συνεχούς επικράτησης του «Daily Show», ενώ το «The Voice» κέρδισε το «Amazing Race», το οποίο είχε κερδίσει την κατηγορία σε κάθε χρονιά της ύπαρξής της πλην μίας.   
Λόρα Λίνεϊ και Έλεν Μπέρνστιν κέρδισαν τις γυναικείες ερμηνευτικές κατηγορίες στις Τηλεταινίες. Ποτέ μην υποτιμάς ένα αναγνωρίσιμο κινηματογραφικό πρόσωπο. Μιλώντας για κινηματογραφικό πρόσπωπο, ο Μπόμπι Καναβάλε που φέτος έκανε αίσθηση στο «Θλιμμένη Τζάσμιν», κέρδισε τον Β’ Ανδρικό Ρόλο σε Δράμα για την ερμηνεία του στο «Boardwalk Empire». Άξιος. Την παρτίδα για το «American Horror Story» έσωσε όπως αναμενόταν ο Τζέιμς Κρόμγουελ για το επικό μάσημα σκηνικού που έριξε ως Χανς Γκρούπερ / Άρθουρ Άρντεν στο μαγευτικά υστερικό «Asylum».

Αυτή είναι η λίστα των νικητών σε όλες τις κατηγορίες:

    Καλύτερη Δραματική σειρά: «Breaking Bad»
    Σκηνοθεσία Δραματικής σειράς: Ντέιβιντ Φίντσερ («House of Cards»)
    Σεναρίου Δραματικής σειράς: Χένρι Μπρόμελ («Homeland»)
    Α' Γυναικείου ρόλου Δραματικής σειράς: Κλερ Ντέινς («Homeland»)
    Α' Ανδρικού ρόλου Δραματικής σειράς: Τζεφ Ντάνιελς («The Network»)
    B' Ανδρικού ρόλου Δραματικής σειράς: Mπομπ Καναβάλε («Empire Boardwalk»)
    B' Γυναικείου ρόλου Δραματικής σειράς: Ανα Γκαν («Breaking Bad»)
    Καλύτερη Κωμική σειρά: «Modern Family»
    Σκηνοθεσία Κωμικής σειράς: Γκέιλ Μανκούζο («Modern Family»)
    Σεναρίου Κωμικής σειράς: Τίνα Φέι («30 Rock»)
    Α' Γυναικείου ρόλου Κωμικής σειράς: Τζούλια Λούις Ντρέιφους («Veep»)
    Α' Ανδρικού ρόλου Κωμικής σειράς: Τζιμ Πάρσονς («The Big Bang Theory»)
    B' Ανδρικού ρόλου Κωμικής σειράς: Τόνι Χέιλ («Veep»)
    B' Γυναικείου ρόλου Κωμικής σειράς: Mέριτ Γουίβερ («Nurse Jackie»)
    Καλύτερη Τηλεταινία ή μίνι σειρά: «Behind The Candelabra»
    Α' Ανδρικού ρόλου για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Μάικλ Ντάγκλας («Behind The Candelabra»)
    Β' Γυναικείου ρόλου για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Λόρα Λίνεϊ («The Big C»)
    Β' Ανδρικού ρόλου για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Τζέιμς Κρόμγουελ («American Horror Story: Asylum»)
    Β' Γυναικείου ρόλου για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Ελεν Μπέρστιν («Political Animals»)
    Σκηνοθεσίας για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Στίβεν Σόντερμπεργκ («Behind The Candelabra»)
    Σεναρίου για Τηλεταινία ή μίνι σειρά: Αμπι Mόργκαν («The Hour»)

πηγή flix.gr

Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Όταν Θέλουν Οι Γυναίκες

 Γαλλολιβανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Ναντίν Λαμπακί με τους: Ναντίν Λαμπακί, Λέιλα Χακίμ, Τζουλιάν Φαρχάτ

Σε ένα απομονωμένο χωριό του Λιβάνου, μια ομάδα γυναικών προσπαθεί να κρατήσει τα μίση μακριά από την τοπική κοινωνία. Μητέρες στην πλειονότητά τους αποφασίζουν να προστατέψουν με κάθε τρόπο τα παιδιά τους από έναν εμφύλιο πόλεμο: κάνουν δολιοφθορές στην κεραία της τηλεόρασης και του ραδιοφώνου, καίνε εφημερίδες και καταστρέφουν οτιδήποτε ενδέχεται να μολύνει την ειρηνική συμβίωση. Τίποτα όμως δεν μπορεί να παραμείνει αποστειρωμένο από τη θλιβερή πραγματικότητα, με το θρησκευτικό μίσος να αρχίσει να αναζωπυρώνεται ανάμεσα στους συγχωριανούς...

trailer
http://www.youtube.com/watch?v=HckWBRGGax4

ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

«August: Osage County»: το φαβορί των Οσκαρ ή ο εφιάλτης της αμερικανικής οικογένειας;

Βασισμένη στο βραβευμένο με Πούλιτζερ θεατρικό έργο του Τρέισι Λετς, μ’ ένα καστ που απλώνεται από τη Μέριλ Στριπ μέχρι τον Μπένεντικτ Κάμπερμπαρτς, περνώντας από την Τζούλια Ρόμπερτς, τον Γιούαν ΜακΓκρέγκορ και τον Κρις Κούπερ, με παραγωγό τον οδοστρωτήρα Χάρβεϊ Γουάινσταϊν, τον Τζορτζ Κλούνεϊ και τον Γραντ Χέσλοβ με φρέσκο το Οσκαρ του «Argo», η νέα ταινία του Τζον Γουελς (του «The Company Men»), το «August: Osage County» έμοιαζε το αυτονόητο στοίχημα για τα φετινά Οσκαρ, ένα φιλμ που στο συνδυασμό δημιουργού, συντελεστών και marketing θα είχε τα μεγάλα βραβεία και το μεγάλο κοινό στο τσεπάκι του. Η εντύπωση αυτή διήρκεσε μέχρι και την κυκλοφορία του τρέιλερ της ταινίας.

Αλλαξε, για καλό και για κακό, μετά την πρεμιέρα του «August: Osage County», στο Φεστιβάλ του Τορόντο. Οι πουρίστες εξοργίστηκαν γιατί το σενάριο της ταινίας αλλάζει εντελώς το φινάλε από αυτό του θεατρικού έργου. Βέβαια το σενάριο υπογράφει ο ίδιος ο Τρέισι Λετς κι επιπλέον ο Γουελς έσπευσε να δηλώσει ότι ενδέχεται να… ξαναλλάξει προς το πρωτότυπο, πριν η ταινία βγει στις αίθουσες.

Το «August: Osage County» παρακολουθεί, σύμφωνα με την επίσημη σύνοψή του, την ιστορία των δυναμικών γυναικών της οικογένειας Γουέστον, τις οποίες η ζωή έχει σκορπίσει μακριά, ώσπου μια οικογενειακή τραγωδία τις ξαναφέρνει στο πατρικό τους σπίτι, στη μικρή πόλη της κεντρικής Αμερικής και στην αγκαλιά της δυσλειτουργικής γυναίκας που τις μεγάλωσε.

Μετά την πρεμιέρα της ταινίας στο Τορόντο, οι Αμερικανοί κριτικοί βρέθηκαν σε δίλημμα. Το φιλμ δεν είναι η χαριτωμένη κοινωνική δραμεντί που υπόσχεται το τρέιλερ της, ή μάλλον δεν είναι μόνο αυτό. Είναι, παράλληλα, μια σκοτεινή καταγραφή του ανθρώπου σε κρίση, με τη Μέριλ Στριπ να χαπακώνεται αδιαλείπτως για ν’ αντιμετωπίσει τα παιδιά της, μια ειλικρινής, καθηλωτική, αλλά ενήλικη κι απαιτητική απεικόνιση της μέσης αμερικανικής οικογένειας.

δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/x14lhrd_august-osage-county-trailer-2_shortfilms#from=embediframe

πηγή
flix.gr

harry poter συνέχεια...

Η ανακοίνωση της Warner Bros. συνοψίζεται στο πολυ απλό: «μια νέα σειρά ταινιών από τον κόσμο των μαγισσών και των μάγων της Τζ. Κ. Ρόουλινγκ, εμπνευσμένη από το "Fantastic Beasts and Where to Find Them" της συγγραφέως».
Και κάπως έτσι το πνεύμα του Χάρι Πότερ ξαναζεί, σαν να μην πέρασε μια μέρα από το μεγάλο φινάλε του δεύτερου μέρους του «Ο Χάρι Πότερ και οι Κλήροι του Θανάτου», σαν να μην πρέπει πότε να κλείσει ένας κύκλος που κατάφερε μνημειωδώς να μην ξεχειλώσει, αλλά να στέκεται ως μια από τις καλύτερες εφηβικές saga της ιστορίας του σινεμά.
To «Fantastic Beasts and Where to Find Them» κυκλοφόρησε το 2001 από την Τζ. Κ. Ρόουλινγκ και υποτίθεται ότι ήταν το αντίγραφο του βιβλίου του Νιουτ Σκαμάντερ που ο Χάρι Πότερ κρατούσε στο «Ο Χάρι Πότερ και η Φιλοσοφική Λίθος» και σύμφωνα με την Ρόουλινγκ, η συγγραφέας επέλεξε τον κόσμο των μαγικών πλασμάτων γιατί ήταν διασκεδαστικό.
Η πρώτη ταινία της σειράς που θα βασίζεται στο «Fantastic Beasts and Where to Find Them» θα έχει για κεντρικό ήρωά της τον Νιουτ Σκαμάντερ, τον φανταστικό συγγραφέα του βιβλίου και όπως δηλώνει η Ρόουλινγκ δεν θα έχει σχέση με τον Χάρι Πότερ: «Αν και η ταινία θα τοποθετείται στο ευρύτερο σύμπαν των μαγισσών και των μάγων, στο οποίο έζησα ευτυχισμένη για δεκαεπτά χρόνια», το "Fantastic Beasts and Where to Find Them" δεν είναι ούτε πρίκουελ ούτε σίκουελ του Χάρι Πότερ, αλλά μια ανάπτυξη του κόσμου της μαγείας. Οι νόμοι και τα έθιμα της κρυφής κοινότητας των μάγων θα είναι οικεία σε όσους έχουν διαβάσει τα βιβλία του Χάρι Πότερ ή έχουν δει τις ταινίες, αλλά η ιστορία του Νιουτ ξεκινάει στη Νέα Υόρκη, εβδομήντα χρόνια πριν εμφανιστεί ο Χάρι Πότερ.»
Από την πλευρά της η Warner Bros. θέλει να κρύψει τη χαρά της και δεν μπορεί. Σε επίσημη ανακοίνωσή της αναφέρει: «Είμαστε τρομερά περήφανοι που η Τζο επέλεξε να συνεργαστεί μαζί μας για αυτήν την συναρπαστική εξερεύνηση του κόσμου της μαγείας. Είναι μια σπουδαία συγγραφέας, ηγέτης μιας αναγνωστικής επανάστασης σε όλον τον κόσμο που στη συνέχεια έγινε ένα κινηματογραφικό φαινόμενο χωρίς προηγούμενο. Ξέρουμε ότι οι θεατές θα είναι ενθουσιασμένοι όσο και εμείς να δουν τι επιφυλλάσσει η ιδιοφυής και χωρίς όρια φαντασία της.»

πηγή flix.gr

Tέλος εποχής για τον ελληνικό Μίκυ Μάους

Σταματά μετά από 48 χρόνια η έκδοση του περιοδικού Μίκυ Μάους στην Ελλάδα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του εκδότη των περιοδικών Κόμιξ, Χρήστου Τερζόπουλου. Το τελευταίο τεύχος του δημοφιλούς περιοδικού κυκλοφόρησε την Παρασκευή κι έχει τον τίτλο «Σκρουτζ: Το μυστήριο του Ρομπολαστέξ». Το περιοδικό Μίκυ Μάους ξεκίνησε να εκδίδεται την 1η Ιουλίου 1966 και μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει περισσότερα από 2.400 τεύχη.

Η ανακοίνωση του εκδότη στο Facebook αναφέρει:
Μερικά πράγματα όπως ο κυβερνητικός ανασχηματισμός, η υποτίμηση του νομίσματος και το κλείσιμο εφημερίδας ή περιοδικού δεν ανακοινώνονται εκ των προτέρων.
Η διακοπή της έκδοσης των περιοδικών δεν ήταν μια επιπόλαια και ξαφνική επιλογή. Εδώ και πολλούς μήνες, από την αρχή του χρόνου, είχαμε επαφές και διαπραγματευόμασταν για να βρούμε βιώσιμη λύση για τα περιοδικά. Χρειάζετε ψυχικό σθένος να γίνονται διαπραγματεύσεις με νηφαλιότητα και σύνεση χωρίς να μεταφερθεί η αγωνία στους συνεργάτες μας.
Έως τη τελευταία στιγμή κρατούσαμε την σπίθα ζωντανή μήπως μπορέσει να συνεχιστεί η έκδοση των περιοδικών. Συνεχίσαμε να κάνουμε αυτό που γνωρίζαμε να κάνουμε πάντοτε. Να να εκδίδουμε περιοδικά που να είναι όσο καλύτερα μας επέτρεπαν οι συνθήκες να φτιάξουμε. Και αυτό θα ξανακάνουμε όταν μας το επιτρέψουν οι καιροί. Δείγματα της εργασίας μας έχετε, τελευταία απόδειξη το βιβλίο του Γκόντφρεντσον.
Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ περισσότερο πάνω σε αυτό το θέμα επειδή η εμπιστευτικότητα των διαπραγματεύσεων δεν το επιτρέπει. Όμως πρέπει να γνωρίζεται με βεβαιότητα πως η διακοπή ενός έργου μιας ζωής (σχεδόν 48 χρόνια) δεν είναι μια πράξη που δεν έχει έντονη συναισθηματική φόρτιση.
Χρήστος Τερζόπουλος

Χρυσό» καλοκαίρι

Το φετινό καλοκαίρι αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποδοτικό για το αμερικανικό σινεμά, καθώς οι εισπράξεις σημείωσαν αύξηση-ρεκόρ σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Συγκεκριμένα οι καλοκαιρινές εισπράξεις του αμερικανικού box office άγγιξαν τα 4,7 δισ. δολάρια, ένα ποσό που μεταφράζεται σε αύξηση 10,2% σε σχέση με την περσινή αντίστοιχη περίοδο. Τη μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία σημείωσε η ταινία «Iron Man 2» με συνολικές εισπράξεις 408,6 εκ. δολαρίων, ενώ ανάμεσα στις πρώτες σε κέρδη ήταν και οι ταινίες «Ανθρωπος από Ατσάλι» (290 εκ. δολαρίων) και «Εγώ ο απαισιότατος 2» (355 εκ. δολάρια). Υπήρξαν βέβαια και ταινίες, όπως «Ο Μοναχικός Καβαλάρης» και το«After Earth» που δεν κατάφεραν να αντεπεξέλθουν στις υψηλές προσδοκίες τους και έφεραν απογοητευτικές εισπράξεις.
Η μεγάλη αυτή αύξηση στο αμερικανικό box office αποδίδεται κατά κύριο λόγο στον μεγάλο αριθμό ταινιών που βγήκαν στις αίθουσες το καλοκαίρι αλλά και στην αύξηση του κοινού η οποία κινήθηκε στο 6,6% σε σχέση με πέρυσι. Αλλος ένας παράγοντας που επηρέασε, σε μικρότερο όμως βαθμό, τις εισπράξεις ήταν η αύξηση του εισιτηρίου κατά 27 σεντς.
Αναφέρουμε ενδεικτικά: «Star Trek Into Darkness» (228 εκ. δολάρια), «Παγκόσμιος πόλεμος Z» (200 εκ. δολάρια), «Ο υπέροχος Γκάτσμπι» (145 εκ. δολάρια), «The Hangover» (112 εκ. δολάρια), «Το δαχτυλίδι της φωτιάς» (100 εκ. δολάρια), «Θλιμμένη Τζάσμιν» (21 εκ. δολάρια).
Ο πρόεδρος της Εθνικής Ενωσης Ιδιοκτητών Θεάτρων σημείωσε με νόημα πως η μεγάλη αυτή αύξηση των εισπράξεων αποτελεί ένα καθαρό σημάδι της δύναμης της κινηματογραφικής βιομηχανίας, παρ' όλα αυτά πρότεινε να μοιραστούν οι πρεμιέρες των μεγάλων ταινιών σε όλους τους μήνες του χρόνου και να μην περιορίζονται μόνο στην καλοκαιρινή περίοδο: «Κάποιες ταινίες του καλοκαιριού δεν πήγαν καλά εξαιτίας της συμφόρησης. Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο είχαμε πολύ μικρή παραγωγή και πολύ λίγες ταινίες μεγάλου μπάτζετ.
Ισως λοιπόν ένα από τα συμπεράσματα του φετινού καλοκαιριού θα μπορούσε να είναι πως θα πρέπει να απλώσουμε την παραγωγή και να εκμεταλλευτούμε ολόκληρη τη χρονιά» τόνισε χαρακτηριστικά ο ίδιος. Ωστόσο, ένας αναλυτής της ιστοσελίδας Hollywood.com απάντησε πως η παραπάνω πρόταση είναι αδύνατον να υλοποιηθεί, καθώς τα κινηματογραφικά στούντιο του Χόλιγουντ παραδοσιακά εκμεταλλεύονται την καλοκαιρινή περίοδο που τα σχολεία είναι κλειστά στοχεύοντας στο μεγαλύτερο δυνατό κοινό.

πηγή περιοδικό σινεμά

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Το σενάριο του Τζουράσικ Παρκ

Από το 1993, όταν ο Στίβεν Σπίλμπεργκ παρουσίασε το όραμά του για την ανάσταση των δεινόσαυρων από γενετικό υλικό διατηρημένο σε κεχριμπάρι, αρκετοί επιστήμονες επιχείρησαν να το κάνουν πραγματικότητα. Φαίνεται όμως ότι δεν θα τα καταφέρουν ποτέ: το DNA δεν διατηρείται στο κεχριμπάρι ούτε για λίγες δεκαετίες, δείχνουν οι πιο σύγχρονες τεχνικές. Στο «Τζουράσικ Παρκ» του Σπίλμπεργκ, οι επιστήμονες κλωνοποιούν δεινόσαυρους απομονώνοντας DNA από το στομάχι κουνουπιών που τσίμπησαν τα προϊστορικά ερπετά και μετά παγιδεύτηκαν σε κεχριμπάρι. Η ιδέα φαίνεται αληθοφανής. Και πράγματι, στις αρχές της δεκαετίας του 1990 διάφορες ομάδες ερευνητών υποστήριξαν ότι είχαν απομονώσει DNA από έντομα σε κεχριμπάρι ηλικίας έως 130 εκατομμυρίων ετών. Οι ισχυρισμοί τους τέθηκαν όμως σε αμφισβήτηση από το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου, το οποίο δεν κατάφερε να αναπαράγει τα αποτελέσματα. Έκτοτε, οι περισσότεροι πιστεύουν ότι το υποτιθέμενα προϊστορικό DNA προερχόταν στην πραγματικότητα από επιμόλυνση των δειγμάτων από σύγχρονα μικρόβια, ή ακόμα και από τους ίδιους τους ερευνητές.

Τα νέα ευρήματα
Η νέα μελέτη, η οποία δημοσιεύεται στην online επιθεώρηση «PLoS ONE», δείχνει τώρα να βάζει το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του Ιουράσιου Πάρκου: οι ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ εργάστηκαν με δείγματα σχετικά μικρής ηλικίας - έντομα παγιδευμένα σε κοπάλη, τη μορφή που λαμβάνει το ρετσίνι των δέντρων πριν τελικά απολιθωθεί και μετατραπεί σε κεχριμπάρι. Όλα τα έντομα είχαν ηλικία 60 έως 10.600 ετών. Επιπλέον, οι ερευνητές εφάρμοσαν μια σύγχρονη τεχνική για την απομόνωση DNA, η οποία περιορίζει την πιθανότητα επιμόλυνσης των δειγμάτων. Όλες οι αναλύσεις πραγματοποιήθηκαν σε συνθήκες υψηλής ασφάλειας και σε εργαστήρια με ατμόσφαιρα αρνητικής πίεσης, ώστε να εμποδίζεται η είσοδος ξένων σωμάτων. Στις μελέτες της δεκαετίας του 1990 είχε χρησιμοποιηθεί η τεχνική της «αλυσιδωτής αντίδρασης πολυμεράσης», ή PCR, η οποία δημιουργεί αντίγραφα των μορίων DNA ώστε να είναι δυνατή η ανάλυσή τους. Το πρόβλημα, σύμφωνα με τους συντάκτες της νέας μελέτης, είναι ότι στο PCR υπάρχει πάντα ο κίνδυνος επιλεκτικής αντιγραφής σύγχρονων μορίων DNA που μόλυναν το δείγμα. Αυτή τη φορά, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν μια νεότερη αλλά λιγότερη διαδεδομένη τεχνική, η οποία αντιγράφει μόρια DNA ακόμα και πολύ μικρού μεγέθους, γεγονός που μειώνει την πιθανότητα επιλεκτικής αντιγραφής του σύγχρονου DNA. Σε όλα τα δείγματα που εξέτασε η μελέτη, η απομόνωση DNA αποδείχθηκε αδύνατη. Και η διαπίστωση αυτή «εγείρει σημαντικές αμφιβολίες για τους ισχυρισμούς απομόνωσης DNA από απολιθωμένα έντομα σε κεχριμπάρι, πολλά εκατομμύρια χρόνια αρχαιότερο από την κοπάλη. «Θα φανταζόταν κανείς ότι η ολοκληρωτική και ταχεία εμβάπτιση στο ρετσίνι, η οποία προκαλεί σχεδόν ακαριαίο θάνατο, θα βοηθούσε στη διατήρηση του DNA στο έντομο» σχολιάζει ο Ντέιβιντ Πένεϊ, ειδικός στο κεχριμπάρι και επικεφαλής της μελέτης.«Αυτό, όμως, φαίνεται ότι δεν ισχύει. Επομένως, το σενάριο του Τζουράσικ Παρκ θα παραμείνει δυστυχής στο χώρο της φαντασίας».

πηγή το βήμα

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Διάφορα απο το διαδίκτυο

Πριν το ξύρισμα ταινία μικρού μήκους
http://www.videoman.gr/48931

Drifting Away: Η δημιουργία μιας εκπληκτικής φωτογραφίας
http://www.videoman.gr/48972

employment short film
http://vimeo.com/32966847

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

Ιούλιος Βερν 
Δεν είναι λοιπόν καθόλου ακατανόητο το γεγονός ότι ο εκδότης του Βερν απέρριψε αυτό το μυθιστόρημα, λέγοντας ότι δεν θα αρέσει στους αναγνώστες, και προέτρεψε τον νέο (τότε) συγγραφέα να επικεντρωθεί σε βιβλία ανάλογα με το σχεδόν ταυτόχρονο Πέντε εβδομάδες με αερόστατο, συμβουλή που οδήγησε στα υπόλοιπα 53 βιβλία της σειράς «Θαυμαστά ταξίδια».
Ωστόσο η βαθύτερη αντίληψη του Βερν για την εξέλιξη της τεχνολογικής πλευράς του πολιτισμού είναι παρούσα, έστω και όχι τόσο απροκάλυπτα, σε όλα τα έργα του. Το γεγονός αυτό μπορεί να το διαπιστώσει κανείς, όπως έκανα κι εγώ, διαβάζοντας σε ώριμη ηλικία τα βιβλία του μεγάλου γάλλου συγγραφέα. Η διαμορφωμένη κοσμοθεωρία που έχει πια αποκτήσει ο καθένας μας σε μεγαλύτερη ηλικία μετατοπίζει το ενδιαφέρον από την τεχνολογία και την περιπέτεια στις ανθρώπινες καταστάσεις, και τότε αναδεικνύονται ξεκάθαρα η λογοτεχνική αξία αυτών των έργων και η ποίηση που τα διακρίνει. Ο «δάσκαλος» της επιστημονικής φαντασίας αποδεικνύεται όχι μόνο προφητικός αλλά και βαθιά ποιητικός 150 χρόνια μετά την εμφάνιση του πρώτου μυθιστορήματος της σειράς «Θαυμαστά ταξίδια» Φαντάστηκε - μεταξύ άλλων - το ελικόπτερο, το δίκτυο των παγκόσμιων τηλεπικοινωνιών και τα διαστημικά ταξίδια σε μια σειρά από μυθιστορήματα που μάγεψαν πολλές γενιές εφήβων. Ο λόγος είναι για τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα Ιούλιο Βερν  και για τη σειρά των 54 μυθιστορημάτων του που είχαν εκδοθεί με τον γενικό τίτλο «Θαυμαστά ταξίδια». Εφέτος κλείνουν 150 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου από αυτά, του βιβλίου Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο.Η επαφή μου με τον Ιούλιο Βερν ξεκίνησε από πολύ μικρή ηλικία, όταν «ανακάλυψα» στην οικογενειακή βιβλιοθήκη μας πολλά από τα βιβλία του μεταφρασμένα στα ελληνικά. Γι' αυτό και εδώ χρησιμοποιώ τη μετάφραση των τίτλων αυτών των βιβλίων όπως τη γνώρισα από τις πρώτες ελληνικές εκδόσεις. Την ίδια περίπου εποχή, στα τέλη της δεκαετίας του 1950, μερικά από τα έργα του Βερν είχαν κυκλοφορήσει και σε εικονογραφημένες εκδόσεις «κόμικς», με κείμενο που έδινε μόνο τη στοιχειώδη πλοκή και πολύχρωμη εικονογράφηση. Νομίζω ότι ήταν αυτού του είδους οι εκδόσεις, από τις οποίες απουσίαζε εντελώς η λογοτεχνική πλευρά των έργων, που έδωσαν στον Βερν την εικόνα του «προφήτη της τεχνολογίας» περισσότερο από την εικόνα ενός μεγάλου λογοτέχνη. Η σειρά «Θαυμαστά ταξίδια» (Voyages extraordinaires) ξεκίνησε το 1863 με το βιβλίο Πέντε εβδομάδες σε αερόστατο, στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται τις περιπέτειες ενός άγγλου επιστήμονα, του Δρος Φέργκιουσον, ο οποίος προσπαθεί να διασχίσει την Αφρική από την ανατολική προς τη δυτική ακτή επιβαίνοντας σε ένα αερόστατο.
Η τεχνολογική «πινελιά» στο βιβλίο αυτό έγκειται στο ότι το αερόστατο του Δρος Φέργκιουσον χρησιμοποιεί υδρογόνο τόσο για την πλήρωση του σάκου όσο και για τη θέρμανση του αερίου σε αυτόν. Έτσι ο πιλότος μπορεί να πετύχει τον έλεγχο της ανόδου και της καθόδου κατά βούληση, θερμαίνοντας το υδρογόνο στον σάκο για την άνοδο και ψύχοντάς το για την κάθοδο, σε αντίθεση με τα αερόστατα της εποχής, στα οποία οι επιβάτες απέρριπταν έρμα για την άνοδο και περίμεναν τη διαφυγή ή την ψύξη του αερίου για την κάθοδο. Το στοιχείο αυτό αποτελεί ένα μικρό μόνο μέρος όλου του βιβλίου, αποδείχθηκε όμως πολύ σημαντικό στην τεράστια επιτυχία του. Από τότε στα υπόλοιπα 53 βιβλία της σειράς ο Ιούλιος Βερν προσπαθούσε, όσο μπορούσε, να περιλαμβάνει στην πλοκή εφευρέσεις ή καταστάσεις που φαίνονταν «λογικές» στην εποχή του, ως αποτέλεσμα της τεχνολογικής εξέλιξης γνωστών επιστημονικών ανακαλύψεων. Άλλες από αυτές τις ιδέες του πραγματοποιήθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα, άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες απλώς παρέμειναν ως ενδιαφέρουσες αλλά ακόμη ανεφάρμοστες συλλήψεις ενός δημιουργικού μυαλού. Σίγουρα όμως δεν ήταν ένας «κλασικός» συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας. Όπως άλλωστε είχε δηλώσει κάποτε και ο ίδιος, «σκοπός μου δεν είναι να προφητέψω αλλά να διαδώσω τη γνώση». Όπως ήδη ανέφερα, η «επιφανειακή» ανάγνωση των βιβλίων του Βερν οδήγησε τους περισσότερους να τον θεωρούν συγγραφέα επιστημονικής φαντασίας, και μάλιστα έναν από τους θεμελιωτές αυτού του είδους λογοτεχνίας. Ωστόσο η διαφορά του Ιουλίου Βερν από τους «κλασικούς» συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας είναι ίσως λεπτή αλλά ξεκάθαρη. Οι «άλλοι» συγγραφείς επιστημονικής φαντασίας φαντάστηκαν καταστάσεις που απείχαν πολύ από το επιστημονικό και τεχνολογικό επίπεδο της εποχής τους. Κλασικά παραδείγματα: ο αόρατος άνθρωπος και η εισβολή εξωγήινων (Οράτιος Γουέλς), η αναβίωση νεκρών (το τέρας του Φρανκενστάιν της Μαίρης Σέλεϊ) και η ζωή στον Αρη (Εντγκαρ Ράις Μπάροους).

«Λογικές» εφευρέσεις

Αντίθετα, ο Ιούλιος Βερν στηρίχθηκε στη γνωστή επιστήμη και τεχνολογία της εποχής του για να περιγράψει τη λογική και πιθανά αναμενόμενη εξέλιξή τους, η οποία, τις περισσότερες φορές, δεν άργησε να πραγματοποιηθεί. Το 1870 περιέγραψε στο μυθιστόρημά του 20.000 λεύγες υπό την θάλασσα ένα υποβρύχιο, τον «Ναυτίλο», το οποίο ο εφευρέτης του, πλοίαρχος Νέμο, χρησιμοποιούσε για να πετύχει την παγκόσμια ειρήνη. Τα πρώτα υποβρύχια είχαν δοκιμαστεί το 1862, κατά τη διάρκεια του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου, αλλά η αυτονομία και οι δυνατότητές τους δεν είχαν καμία σχέση με τον «Ναυτίλο», οι επιδόσεις του οποίου έμοιαζαν περισσότερο με εκείνες των σημερινών πυρηνοκίνητων υποβρυχίων. Το 1886 περιέγραψε το ελικόπτερο στο μυθιστόρημά του Ροβήρος ο κατακτητής, ενώ η πρώτη πετυχημένη πτήση ελικοπτέρου πραγματοποιήθηκε το 1906 από τους γάλλους αδελφούς Μπρεγκέ. Το 1865 (Από τη Γη στη Σελήνη) και το 1870 (Γύρω από τη Σελήνη) περιέγραψε ένα «αποτυχημένο» ταξίδι στη Σελήνη, κατά το οποίο το διαστημόπλοιο «έχασε» τον στόχο του, λόγω της βαρυτικής πάρελξης ενός αστεροειδούς, διέγραψε ένα ημικύκλιο γύρω από τον δορυφόρο μας και επέστρεψε στη Γη. Όπως είναι γνωστό, ο πρώτος άνθρωπος πάτησε το πόδι του στη Σελήνη το 1969, αλλά αξίζει να αναφερθεί ότι το 1970 το διαστημόπλοιο «Απόλλων 13», κατά την τρίτη στη σειρά διαστημική αποστολή στη Σελήνη, έπαθε μια σοβαρή βλάβη και χρειάστηκε να ακολουθήσει ακριβώς την ίδια τροχιά με αυτήν που είχε φανταστεί ο Ιούλιος Βερν ακριβώς 100 χρόνια πριν, καταλήγοντας και αυτό να προσθαλασσωθεί στον Ειρηνικό Ωκεανό. Η αγάπη του για την Αστρονομία ενέπνευσε στον Βερν άλλα τρία βιβλία: Ταξίδι σε κομήτη (1887), Η Γη άνω κάτω (1889) και Το κυνήγι του μετεώρου (1901). Στο πρώτο πραγματεύεται τη σύγκρουση της Γης με έναν κομήτη, η οποία έχει αποτέλεσμα να αποσπαστεί ένα μικρό κομμάτι της Γης με τους κατοίκους της και να ακολουθήσει τον κομήτη στην περιφορά του γύρω από τον Ήλιο, προτού επιστρέψει στη Γη. Στο δεύτερο αφηγείται την προσπάθεια των αστροναυτών του ταξιδιού στη Σελήνη που σκέπτονται, μετά την επιτυχή επιστροφή τους, να αλλάξουν την κλίση του άξονα περιστροφής της Γης για να τροποποιήσουν το κλίμα του Βόρειου Πόλου. Στο τρίτο αφηγείται την προσπάθεια δύο ερασιτεχνών αστρονόμων να εκμεταλλευθούν το χρυσάφι που περιέχεται σε έναν αστεροειδή. Και οι τρεις ιστορίες αποτελούν σήμερα αντικείμενα σοβαρών συζητήσεων στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Τέλος, το 1904 περιέγραψε στο μυθιστόρημά του Ο κοσμοκράτωρ ένα όχημα που μπορούσε να μετατραπεί σε αυτοκίνητο, αεροπλάνο, πλοίο ή υποβρύχιο, εμπνευσμένος προφανώς από την πρώτη πτήση των αδελφών Ράιτ το 1902. Είναι αξιοσημείωτο ότι στις αρχές της δεκαετίας του 1960 κυκλοφόρησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο, το Amphicar, που μπορούσε να κινηθεί και στην επιφάνεια του νερού, σαν πλοίο. Ο Ιούλιος Βερν υπήρξε ένας πολυγραφότατος συγγραφέας, με περισσότερα από 100 βιβλία στο ενεργητικό του, από τα οποία 54 ανήκουν στην περίφημη σειρά «Θαυμαστά ταξίδια». Αντίθετα ίσως από την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί, το βασικό στοιχείο στα βιβλία αυτά, όπως και στα υπόλοιπα έργα του Βερν, δεν είναι η επιστημονική φαντασία, αλλά οι ανθρώπινοι χαρακτήρες και η εξέλιξη της κοινωνίας. Το στοιχείο της επιστημονικής φαντασίας χρησιμοποιείται για να τοποθετήσει τους ανθρώπους σε καταστάσεις πρωτόγνωρες για την εποχή του και ήταν αυτό βέβαια που χάρισε τόσο ευρεία αναγνώριση στον μεγάλο συγγραφέα. Ο Ιούλιος Βερν είναι ο δεύτερος σε αριθμό μεταφράσεων συγγραφέας μετά την Αγκαθα Κρίστι. Τα έργα του είχαν μεγάλη απήχηση και διαμόρφωσαν τους χαρακτήρες εκατομμυρίων εφήβων στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ού. Πέρα από την ανάπτυξη του πνεύματος της αναζήτησης και  την εμπλοκή του μέσου αναγνώστη στην τεχνολογία, κάτι που δεν ήταν και πολύ συνηθισμένο τότε, γνωρίζουμε ότι οδήγησαν γνωστούς επιστήμονες και εφευρέτες στην υλοποίηση ιδεών που «δανείστηκαν» από τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα. Για παράδειγμα, ο πρωτοπόρος αμερικανός σχεδιαστής υποβρυχίων Σάιμον Λέικ έλεγε ότι πολλές από τις ιδέες του τις είχε δανειστεί από το βιβλίο 20.000 λεύγες υπό την θάλασσα. Τον ίδιο θαυμασμό γι' αυτό το βιβλίο είχε και ο γάλλος εξερευνητής των βυθών Ζακ Υβ Κουστό. Ο Βραζιλιάνος Αλμπέρτο Σάντος-Ντιμόν, ο οποίος κατασκεύασε το πρώτο επιχειρησιακά πλήρες πηδαλιουχούμενο αερόστατο το 1901 και ένα από τα πρώτα αεροπλάνα το 1906, απέδιδε στον Ιούλιο Βερν την έμπνευσή του γι' αυτές τις εφευρέσεις του. Ο Ρωσοαμερικανός Ιγκόρ Σικόρσκι συνήθιζε να λέει ότι πηγή της έμπνευσής του για την κατασκευή των ελικοπτέρων του ήταν το βιβλίο του Βερν Ροβήρος ο κατακτητής. Είναι επίσης γνωστό ότι και οι τρεις μεγάλοι πρωτοπόροι της πυραυλικής τεχνολογίας, ο Ρώσος Κονσταντίν Τσιολκόφσκι, ο Αυστρογερμανός Χέρμαν Ομπερτ και ο Αμερικανός Ρόμπερτ Γκόνταρντ είχαν εμπνευσθεί από το βιβλίο του Βερν Από τη Γη στη Σελήνη. Τέλος, ο αμερικανός εξερευνητής των Πόλων Ρίτσαρντ Μπερντ, επιστρέφοντας από μια πτήση πάνω από τον Νότιο Πόλο, είπε «Ο Ιούλιος Βερν με οδήγησε σε αυτό το ταξίδι», αναφερόμενος στα βιβλία Οι περιπέτειες του πλοιάρχου Χατεράς και Το μυστήριο της Ανταρκτικής.     Πέρα όμως από την επιστημονική απήχηση των βιβλίων του, ο Ιούλιος Βερν είχε επηρεάσει και πολλούς λογοτέχνες, μεταξύ των οποίων οι Γάλλοι Αρθούρος Ρεμπό, Ευγένιος Ιονέσκο,  Ζαν Κοκτό και Αντουάν ντε Σεντ-Εξυπερί. Μοντέλο του αυτοκινήτου αεροπλάνουπλοίου που οδηγείο Ροβήρος στο βιβλίο «Ο κοσμοκράτωρ» (από το Μουσείο Βερν στη Νάντη)

Ο «Μεγάλος Ανατολικός»

Για εμάς τους Ελληνες σημαντικότερη είναι ίσως η περίπτωση του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο οποίος όχι μόνο εμπνεύστηκε το οκτάτομο μυθιστόρημα-ποταμό Ο Μεγάλος Ανατολικός από το βιβλίο του Βερν Η πλωτή νήσος, αλλά συμπεριέλαβε και τον μεγάλο γάλλο συγγραφέα μεταξύ των επιβατών του υπερωκεάνιου που έδωσε το όνομά του στο βιβλίο. Αξίζει να σημειωθεί ότι το πλοίο αυτό δεν είναι δημιούργημα της φαντασίας του έλληνα συγγραφέα. Ο «Μεγάλος Ανατολικός» υπήρξε το τελευταίο μεγάλο πλοίο με τροχούς αντί για έλικες και, επειδή δεν είχε επιτυχία ως επιβατηγό, μετατράπηκε σε πλοίο πόντισης καλωδίων και πέτυχε την πρώτη τηλεγραφική σύνδεση Ευρώπης - Αμερικής. Θα πρέπει να αναφερθεί ότι ο Ιούλιος Βερν προσπάθησε να κάνει και «πραγματική» επιστημονική φαντασία σε δύο έργα του. Στο πρώτο, το βιβλίο Το Παρίσι στον 20ό αιώνα που γράφτηκε το 1863, όπως και το πρώτο της σειράς «Θαυμαστά ταξίδια», προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ο κόσμος ύστερα από 100 χρόνια, ενώ στο δεύτερο, το βιβλίο του Η ημέρα ενός αμερικανού δημοσιογράφου το 2889, που γράφτηκε το 1889, προσπαθεί να φανταστεί πώς θα είναι ο κόσμος ύστερα από 1.000 χρόνια. Για το δεύτερο είναι πολύ νωρίς να εκφέρουμε γνώμη, μπορούμε όμως να πούμε ότι πολλές από τις προβλέψεις του, όπως για παράδειγμα η εξάντληση των ορυκτών καυσίμων, εμφανίστηκαν σε πολύ συντομότερο χρονικό ορίζοντα. Για το πρώτο διαπιστώνουμε ότι είχε εκτιμήσει σωστά μερικές από τις συνέπειες της βιομηχανικής ανάπτυξης αλλά, μη γνωρίζοντας επιστημονικές ανακαλύψεις-κλειδιά, έχασε αρκετές άλλες. Αυτό το βιβλίο, που εκδόθηκε μόλις το 1993 για λόγους που εξηγώ στη συνέχεια, είχα την τύχη να το διαβάσω εκείνη την εποχή και πρέπει να ομολογήσω ότι μου έδειξε έναν Ιούλιο Βερν ποιητικό, ρομαντικό και πεσιμιστή, εντελώς διαφορετικό από αυτόν που είχα γνωρίσει στα παιδικά χρόνια μου. Στο Παρίσι του 1963 κυκλοφορούν αυτοκίνητα που λειτουργούν με πεπιεσμένο αέρα, η πόλη όμως έχει σοβαρό πρόβλημα μόλυνσης της ατμόσφαιρας από τις βιομηχανίες. Οι άνθρωποι έχουν γίνει λιγότερο κοινωνικοί εξαιτίας της εντονότερης εργασιακής απασχόλησης και παρασκευάζονται τρόφιμα από ανόργανες πρώτες ύλες. Η Γη έχει καλυφθεί από ένα πυκνό δίκτυο καλωδίων που στηρίζει τις εκτεταμένες τηλεπικοινωνίες, με τις οποίες είναι δυνατή η αποστολή εικόνων και το «παίξιμο» είκοσι πιάνων σε διαφορετικά σημεία του κόσμου από τον ίδιο καλλιτέχνη. Όλες αυτές οι προβλέψεις έχουν γίνει σήμερα λίγο-πολύ πραγματικότητα. Θα πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι ο Βερν «έχασε» πολύ  σημαντικές εξελίξεις, όπως τους κινητήρες εσωτερικής καύσης (ο βενζινοκινητήρας  εφευρέθηκε το 1876) και τις ασύρματες τηλεπικοινωνίες (τα ραδιοκύματα προβλέφθηκαν από τον Ρόμπερτ Μάξγουελ το 1867 και ανακαλύφθηκαν από τον Ρούντολφ Χερτς το 1887). Αγνοούσε επίσης τους πυραύλους, αφού η πρώτη πετυχημένη δοκιμή έγινε το 1926, και έτσι στο βιβλίο του Από τη Γη στη Σελήνη εκτοξεύει το διαστημόπλοιο από τη θέση που επέλεξε τελικά η NASA, τη Φλόριδα, και με τη σωστή ταχύτητα διαφυγής, όμως όχι με πύραυλο αλλά με ένα τεράστιο κανόνι σκαμμένο στην πλαγιά ενός βουνού. Πάνω απ' όλα όμως, «έχασε» την ψηφιακή επανάσταση των ηλεκτρονικών υπολογιστών και τον συνδυασμό της με τις ασύρματες τηλεπικοινωνίες, που έχουν διαμορφώσει αποφασιστικά την καθημερινή ζωή μας - κινητά τηλέφωνα, ραδιόφωνο, τηλεόραση. Εκείνο που εντυπωσιάζει στο βιβλίο Το Παρίσι τον 20ό αιώνα είναι ο πεσιμισμός του Βερν, εμφανέστατος από τη στάση του συγγραφέα να θεωρεί την τεχνολογική επανάσταση αίτιο υποβάθμισης όχι μόνο της καθημερινής ζωής των ανθρώπων αλλά και της καλλιτεχνικής δημιουργίας στη λογοτεχνία, στη μουσική και στις καλές τέχνες.
πηγή:
http://www.apocalypsejohn.com/2013/09/ioylios-vern-profhths-h-poihths.html?utm_source=feedburner&utm_medium=email&utm_campaign=Feed%3A+apocalypsejohn%2FvGVE+%28ApocalypseJohn.com%29

4+1 πλάνα για να καλύψεις τα βασικά σε σκηνές διαλόγου

Κάθε σκηνή της ταινίας σου περιέχει κάποιες πληροφορίες που είναι βασικές, και άλλες που είναι δευτερεύουσες. Η κάλυψη των βασικών πληροφοριών είναι πάντα η αφετηρία, όταν ξεκινάς τη λήψη τη σκηνής. Σε αυτό το άρθρο, θα μιλήσουμε για το πώς να καλύψεις σκηνές που περιέχουν διάλογο μεταξύ δύο χαρακτήρων.
Σε μία συζήτηση μεταξύ δύο χαρακτήρων, συνήθως το πιο σημαντικό στοιχείο της σκηνής είναι οι εκφράσεις και τα λεγόμενά τους. Με αυτό ως δεδομένο, μπορούμε να θέσουμε σαν κανόνα τον τρόπο με τον οποίο καλύπτουμε τέτοιου είδους σκηνές.

Το γενικό πλάνο

Η συνήθης πρακτική είναι να ξεκινάς με το γενικό πλάνο, ένα πλάνο δηλαδή που περιέχει όλο το διάλογο και στο οποίο εμφανίζονται και οι δύο χαρακτήρες. Το γενικό θα σε εξυπηρετήσει σε πολλά διαφορετικά σημεία αργότερα. Πάνω σε αυτό θα βασιστεί η απόδοση των διαλόγων από τους ηθοποιούς, ο φωτισμός και οι θέσεις των αντικειμένων, μεταξύ άλλων, για τα υπόλοιπα πλάνα της σκηνής. Εάν γίνει κάποιο λάθος κατά τη διάρκεια της λήψης, μη διστάσεις να την διακόψεις και να ξαναρχίσεις από την αρχή. Αποδεικνύεται πολύ χρήσιμο το γενικό πλάνο να καλύπτει χρονικά όλη τη σκηνή χωρίς διακοπές.
Γενικό πλάνο

Το πλάνο πάνω από τον ώμο

Μετά το γενικό, ακολουθούν τα δύο (ένα για τον κάθε χαρακτήρα) πλάνα πάνω από τον ώμο, ή “αμόρσα”. Αυτό το είδος πλάνου περιέχει τον ένα χαρακτήρα στο βάθος, στον οποίο εστιάζει η λήψη, και την πλάτη του άλλου χαρακτήρα κοντά στην κάμερα. Το ατού του πάνω από τον ώμο πλάνου είναι πως διατηρεί στην οθόνη και τους δύο χαρακτήρες, εστιάζοντας όμως μόνο στον ένα.
Πολλές φορές, μετά το γενικό θα χρειαστεί να κάνεις μικρές μετατροπές στον φωτισμό για να τελειοποιήσεις τα υπόλοιπα πλάνα. Σε μελλοντικό άρθρο θα ασχοληθούμε ειδικά με το πόσο μπορείς να αλλάξεις λεπτομέρειες μεταξύ των πλάνων, αλλά μέχρι τότε, να έχεις στο μυαλό σου ότι οι μικρές αλλαγές συνήθως περνούν απαρατήρητες από τους θεατές.

Το κοντινό (γκρο) πλάνο

Το πλάνο αυτό έρχεται πιο κοντά στα πρόσωπα των χαρακτήρων και αναδεικνύει τις εκφράσεις τους. Περιέχει ένα χαρακτήρα μόνο, από το κεφάλι μέχρι το στήθος. Σε αντίθεση με το πλάνο πάνω από τον ώμο, το κοντινό απομονώνει τον χαρακτήρα. Συνεπώς, οι κινηματογραφιστές  τείνουν να το χρησιμοποιούν μετά τη μέση της σκηνής, όταν ο θεατής έχει αντιληφθεί σίγουρα ότι υπάρχει και άλλος χαρακτήρας απέναντι από αυτόν που βλέπει.

Το πολύ κοντινό (τρε γκρο) πλάνο

Το κάδρο του πολύ κοντινού γεμίζει με το πρόσωπο του χαρακτήρα. Πρακτικά δεν υπάρχει όριο: μπορεί να οριοθετείται από τις άκρες του προσώπου, μπορεί όμως επίσης να χρησιμοποιεί μόνο τα μάτια ή το στόμα του χαρακτήρα σε όλη του την επιφάνεια. Αυτού του είδους το πλάνο γενικώς χρησιμοποιείται πολύ πιο αραιά από τα υπόλοιπα και μόνο σε κρίσιμες στιγμές του διαλόγου, όμως διατηρεί σταθερά τη θέση του στη λίστα με τα πλάνα της βασικής κάλυψης.
Κοντινό πλάνο πάνω από τον ώμο

Το πλάνο της αντίδρασης

Αυτό το πλάνο… δεν είναι πλάνο. Ο μόνος λόγος που το προσθέτω εδώ είναι γιατί οι αρχάριοι το ξεχνάνε, σχεδόν πάντα. Στην ουσία, το “πλάνο της αντίδρασης” είναι ο κανόνας πως, σε κάθε πλάνο από τα παραπάνω, αφήνουμε την κάμερα να γράφει όχι μόνο όταν ο χαρακτήρας μιλάει, αλλά και όταν ακούει τον άλλο χαρακτήρα. Κάποιοι σκηνοθέτες προτιμούν να αφήνουν τη σκηνή να “τρέχει”, ενώ άλλοι κάνουν ξεχωριστές λήψες μόνο για να πάρουν τις αντιδράσεις των χαρακτήρων σε αυτά που ακούν. Αυτό που έχει σημασία είναι πως πρέπει πάντα να έχεις την επιλογή στο μοντάζ να δείξεις όχι μόνο αυτόν που μιλάει, αλλά και αυτόν που ακούει.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΒΕΝΕΤΙΑΣ

Αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορείς να νιώσεις βλέποντας το «The Wind Rises», την αληθινή ιστορία του Γίρο Χορικόσι, ενός από τους διασημότερους μηχανικούς αεροσκαφών που διέπρεψε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στην ταινία που βρίσκει τον Χαγιάο Μιγιαζάκι μακριά από τους γιαπωνέζικους θρύλους που γέννησαν τα υπέροχα παραμύθια του («Princess Mononoke», «Spirited Away», «Ponyo on the Cliff by the Sea») να σκηνοθετεί ένα αντιπολεμικό έπος απίστευτης ομορφιάς και σκηνοθετικής τελειότητας. Στην πιο προσωπική του ταινία (ο πατέρας του Μιγιαζάκι είχε δουλέψει για τον Χορικόσι και κατά τη διάρκεια του πολέμου διατηρούσε ένα μπαρ όπου μαζεύονταν οι Ιάπωνες στρατιώτες) και αυτή που οριστικά και αμετάκλητα τον τοποθετεί χωρίς κανέναν ενδοιασμό στο πάνθεον των σύγχρονων masters, o Μιγιαζάκι σκηνοθετεί τη ζωή του Χορικόσι σαν τα σχέδια του να επρόκειτο να αποτελέσουν τα storyboards μιας live action ταινίας.
Κάθε λεπτομέρεια της Ιαπωνίας της δεκαετίας του ’30, κάθε μικρή η μεγάλη κίνηση των ηρώων του, ο κόσμος της φαντασίας έτσι όπως γίνεται ένα με τη σκληρή πραγματικότητα, οι εποχές και οι ώρες της ημέρας και τα πανέμορφα μηχανικά μέλη ενός αεροπλάνου είναι στο «The Wind Rises» ένας ολοκληρωτικός θρίαμβος του animation έτσι όπως μόνο ο Μιγιαζάκι θα μπορούσε να τελειοποιήσει στέλνοντας το είδος σε σημεία και επίπεδα που κανείς δεν είχε φανταστεί μέχρι σήμερα.
Πολύ νωρίς στο φιλμ, ο Μιγιαζάκι θα αναπαραστήσει το μεγάλο σεισμό του 1923 που ισοπέδωσε το Τόκιο σε μια σεκάνς που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ στο σινεμά και καθώς η ιστορία του ήρωά του φτάνει στην κορύφωσή της, μια ερωτική ιστορία ικανή να σου ραγίσει για πάντα την καρδιά γίνεται το αντίβαρο των μαθηματικών πράξεων, πάνω στις οποίες ο Γίρο σχεδιάζει τα αεροπλάνα του.
Το «The Wind Rises» είναι μια ταινία για τα όνειρα ή όπως είχε δηλώσει ο Μιγιαζάκι μια ταινία που εμπνεύστηκε από μια δήλωση του Χορικόσι («Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν κάτι όμορφο»), ο οποίος πετούσε από τους υπολογισμούς των κατασκευών του τα όπλα και τις βόμβες προκειμένου τα αεροπλάνα του να διασχίζουν ελεύθερα τους αιθέρες.

Χωρίς να το κρύβει, ο Μιγιαζάκι ταυτίζεται με τον Χορικόσι. Αθεράπευτα ρομαντικός, πετάει όπως και ο ήρωας του ερωτικές σαΐτες στον θεατή, χρησιμοποιεί αναφόρες στο «Μαγικό Βουνό» του Τόμας Μαν, ακούει Σούμπερτ και Μπετόβεν και χρωματίζει κάθε σκηνή με τα πραγματικά χρώματα ενός συναισθηματικού ανεμοστρόβιλου, παρασύροντας τον σε ένα παραλήρημα εικαστικής τελειότητας και ουμανιστικού θριάμβου, γράφοντας ξανά μια από τις πιο μελανές σελίδες της σύγχρονης ιστορίας αυτού του κόσμου με το πιο δυνατό αντιπολεμικό μήνυμα και με μια προτροπή πιο σημαντική από οτιδήποτε έχει να δηλώσει όλο μαζί το σύγχρονο (live action ή animation) σινεμά: να κρατήσουμε το όνειρο ζωντανό.

δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/x13dblj_the-wind-rises-trailer_shortfilms#from=embediframe


Οι σκηνοθέτες μας προτείνουν

Τιμ Μπαρτον:
Οι ταινίες που αγαπώ είναι κάτι σαν αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι παιδί και διαβάζεις μια περίεργη ιστορία ή ένα λαϊκό παραμύθι. Υπάρχει κάτι πρωτόγονο μέσα τους. Πολλές ταινίες από αυτές που μου αρέσουν, διαθέτουν το χάρισμα τα ελαττώματά τους να είναι και οι αρετές τους. Αυτές είναι οι ταινίες που όταν προβάλλονται τις βλέπω κάθε φορά. Πείτε το μαζοχισμό. Δεν ξέρω. Είναι ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου.»

η πεντάδα του Τιμ Μπαρτον:
Dracula A.D. 1972 του Αλαν Γκίμπσον (1972)
The Wicker Man του Ρόμπιν Χάρντι (1973)
The Golden Voyage of Sinbad του Γκόρντον Χέσλερ (1973)
The War of the Gargantuas του Ισίρο Χόντα (1966)
The Omega Man του Μπόρις Σάγκαλ (1971)

ο κόσμος του Τιμ Μπαρτον
http://www.dailymotion.com/video/xqw29r_the-melancholy-cinema-of-tim-burton_shortfilms#from=embediframe

Μαρτιν Σκορσέζε:
Οι περισσότερες από τις ταινίες που αγάπαει περισσότερο ο Μάρτιν Σκορσέζε είναι γνωστές. Οχι μόνο γιατί φροντίζει να τις αναφέρει πάντοτε στις συνεντεύξεις του, αλλά κυρίως γιατί μέσα από τα δύο «ιστορικά» ντοκιμαντέρ του (το «Α Personal Journey With Martin Scorsese Through American Movies» του 1995 και το «My Voyage to Italy» του 1999) έχει επανειλημμένα δηλώσει τη λατρεία του στο αμερικάνικο και ιταλικό σινεμά.

 Αce in the Hole του Μπίλι Γουάιλντερ (1951)
 All That Heaven Allows του Ντάγκλας Σερκ (1955)
 America, America του Ελία Καζάν (1963)
 Ενας Αμερικάνος στο Παρίσι του Βινσέντε Μινέλι (1951)
 Αποκάλυψη Τώρα! του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1979)
 Αρσενικό και Παλιά Δαντέλα του Φρανκ Κάπρα (1944)
 The Bad and the Beautiful του Βινσέντε Μινέλι (1952)
 The Band Wagon του Βινσέντε Μινέλι (1953)
 Το Ακρωτήρι του Φόβου του Τζ. Λι Τόμσον (1962)
 Cat People του Ζακ Τουρνέρ (1942)
 Caught του Μαξ Οφίλς (1949)
 Ο Πολίτης Κέιν του Ορσον Γουελς (1941)
 Η Συνομιλία του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1974)
Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως (Dial M for Murder) του Αλφρεντ Χίτσκοκ (1954)
Do The Right Thing του Σπάικ Λι (1989)
Μονομαχία στον Ηλιο του Κινγκ Βίντορ (1946)
The Four Horseman of the Apocalypse του Ρεξ Ινγκραμ (1921)
 Europa ’51 του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1952)
 Πρόσωπα του Τζον Κασαβέτη (1968)
 The Fall of the Roman Empire του Αντονι Μαν (1964)
 The Flowers of St. Francis του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1950)
 Force of Evil του Εϊμπραχαμ Πολόνσκι (1948)
 Forty Guns του Σάμιουελ Φούλερ (1957)
 Γερμανία Ωρα Μηδέν του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1948)
 Ο Νονός του Φράνσις Φορντ Κόπολα (1972)
 Gun Crazy του Τζόζεφ Λίουις (1950)
 Health του Ρόμπερτ Αλτμαν (1980)
 Heaven’s Gate του Μάικλ Τσιμίνο (1980)
 House of Wax του Αντρέ Ντε Τοθ (1953)
 How Green Was My Valley του Τζον Φορντ (1941)
 The Hustler του Ρόμπερτ Ρόσεν (1961)
 I Walk Alone του Μπάιρον Χάσκιν (1948)
 The Infernal Cakewalk του Ζορζ Μελιές (1903)
 Συνέβη Μια Νύχτα του Φράνκ Κάπρα (1934)
 Ο Ιάσονας και οι Αργοναύτες του Ντον Τσάφι (1963)
  Ιούλιος Καίσαρας του Τζόζεφ Μάνκιεβιτς (1953)
  Kansas City του Ρόμπερτ Αλτμαν (1996)
  Kiss Me Deadly του Ρόμπερτ Ολντριτς (1955)
  Klute του Αλαν Πάκουλα (1971)
  La Terra Trema του Λουκίνο Βισκόντι (1948)
  The Lady from Shanghai του Ορσον Γουελς (1947)
  Ο Γατόπαρδος του Λουκίνο Βισκόντι (1963)
  The Magic Box του Τζον Μπούλτινγκ (1951)
  M*A*S*H του Ρόμπερτ Αλτμαν (1972)
  A Matter of Life and Death των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρεσμπέργκερ (1946)
  McCabe & Mrs. Miller του Ρόμπερτ Αλτμαν (1971)
  The Messiah του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1975)
  Ο Καουμπόι του Μεσονυκτίου του Τζον Σλέσιντζερ (1969)
  Μίσιμα του Πολ Σρέιντερ (1985)
  Mr. Deeds Goes to Town του Φρανκ Κάπρα (1936)
  Mr. Smith Goes to Washington του Φρανκ Κάπρα (1939)
  Nashville του Ρόμπερτ Αλτμαν (1975)
  Η Νύχτα και η Πόλη του Ζιλ Ντασέν (1950): «Είναι το απόλυτο βρετανικό φιλμ νουάρ.»
  One, Two, Three του Μπίλι Γουάιλντερ (1961)
  Οθέλλος του Ορσον Γουελς (1952)
  Paisa του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1946)
  Peeping Tom των Μάικλ Πάουελ και Εμερικ Πρεσμπέργκερ (1960)
  Pickup on South Street του Σάμιουελ Φούλερ (1953)
  Ο Παίχτης του Ρόμπερτ Αλτμαν (1992)
  The Power and the Glory του Γουίλιαμ Κ. Χάουαρντ (1933)
  Stagecoach του Τζον Φορντ (1939)
  Raw Deal του Αντονι Μαν (1948)
  Τα Κόκκινα Παπούτσια του Μάικλ Πάουελ (1948)
  The Rise of Louis XIV του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1966)
  The Roaring Twenties του Ραούλ Γουολς (1939)
  Ο Ρόκο και τα Αδέρφια του του Λουκίνο Βισκόντι (1960)
  Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1945)
  Secrets of the Soul του Γκέοργκ Βίλχελμ Παμπστ (1912)    
  Senso του Λουκίνο Βισκόντι (1954)
  Σκιές του Τζον Κασαβέτη (1959)
  Shock Corridor του Σάμιουελ Φούλερ (1963)
  Some Came Running του Βινσέντε Μινέλι (1958)
  Stromboli του Ρομπέρτο Ροσελίνι (1950)
  Sullivan’s Travels του Πρέστον Στάρτζες (1941
  Sweet Smell of Success του Αλεξάντερ ΜακΚέντρικ (1957)
  Tales of Hoffman των Μάικλ Παουελ και Ερικ Πρεσμπέργκερ (1951)
  Ο Τρίτος Ανθρωπος του Κάρολ Ριντ (1949)
  T-Men του Αντονι Μαν (1947)
  Ο Αρχων του Τρόμου (Touch of Evil) του Ορσον Γουελς (1958)
  Η Δίκη του Ορσον Γουελς (1962)
 Two Weeks in Another Town του Βινσέντε Μινέλι (1962)




Φορντ Κόπολα:


Στάχτες και Διαμάντια (Ashes and Diamonds) του Αντρέι Βάιντα / 1958
Τα Καλύτερα Χρόνια της Ζωής Μας (The Best Years of Our Lives) του Γουίλιαμ Γουαιλερ / 1946
Οι Βιτελλόνι (I Vitelloni) του Φεντερίκο Φελίνι / 1953
Γιοζίμπο (Yojimbo) του Ακίρα Κουροσάβα / 1961
The Bad Sleep Well του Ακίρα Κουροσάβα / 1960
Τραγουδώντας στη Βροχή (Singin' in the Rain) των Στάντλεϊ Ντόνεν και Τζιν Κέλι / 1952
Ο Βασιλιάς της Κωμωδίας (The King of Comedy) του Μάρτιν Σκορσέζε / 1983
Οργισμένο Είδωλο (Raging Bull) του Μάρτιν Σκορσέζε / 1980
Η Γκαρσονιέρα (The Apartment) του Μπίλι Γουάιλντερ / 1960
Η Αυγή (Sunrise) του Φ. Β. Μουρνάου / 1927


πηγή flix.gr