Σελίδες

Δευτέρα 24 Φεβρουαρίου 2014

Tα παραμύθια «θρέφουν» τα παιδιά

Μακροπρόθεσμα οφέλη φαίνεται πως έχει η συχνή ομιλία των γονιών στα «βλαστάρια» τους όπως επίσης και η σύντομη αλλά συχνή ανάγνωση παραμυθιών, υποστηρίζουν αμερικανοί επιστήμονες.

Ερευνητές από το Πανεπιστημίο Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, αναφέρουν ότι, πέραν της συχνής ομιλίας,  η 10λεπτη ανάγνωση μιας ιστοριούλας πριν από τον ύπνο, θα μπορούσε να ενισχύσει τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών, οδηγώντας σε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο και μακροπρόθεσμα σε μια καλή θέση εργασίας και σε έναν ευτυχισμένο γάμο.

Οι ειδικοί  υποστηρίζουν ότι η παρακολούθηση τηλεόρασης δεν προσφέρει κάτι στα μικρά παιδιά, ως προς την καλλιέργεια και την κατανόηση της γλώσσας. Αντίθετα, τα βιβλία χάρη στην πλούσια γλώσσα που περιέχουν φαίνεται να εξάπτουν την φαντασία των παιδιών, ενώ παράλληλα ενεργοποιούν τη μνήμη τους με τρόπο ώστε να είναι σε θέση να ακολουθούν την πλοκή της ιστορίας.

«Η επίδραση της ομιλίας στα μικρά παιδιά είναι τόσο σημαντική που θα πρέπει να θεωρείται ισάξια με εκείνη της διατροφής» αναφέρει χαρακτηριστικά η ψυχολόγος δρ Αν Φέρναλντ.

«Οι γονείς που επιθυμούν λοιπόν το παιδί τους να πάει καλά στο σχολείο, καλά θα κάνουν να του μιλάνε πολύ όταν είναι μικρό. Η ευθύνη μας απέναντι στο παιδί μας είναι να το ταΐζουμε και να φροντίζουμε να είναι καθαρό και ασφαλές. Νομίζω ότι πλέον υπάρχουν αρκετές επιστημονικές αποδείξεις που υποδεικνύουν ότι στη λίστα θα πρέπει να προστεθεί ακόμα κάτι: η εκμάθηση από τη βρεφική ηλικία. Πολύ προτού το παιδί αρχίσει να μιλάει, “ρουφάει” πληροφορίες σχετικές με τη γλώσσα» τονίζει η ειδικός.

Προφορικά ερεθίσματα «χτίζουν» αστραπιαία αντίληψη

Μέσα από μια σειρά μελετών σε μωρά, οι αμερικανοί επιστήμονες εντόπισαν μεγάλη διαφορά ως προς την ταχύτητα επεξεργασίας της γλώσσας ανάμεσα σε παιδιά των οποίων οι γονείς τούς μιλούσαν πολύ από νωρίς και σε άλλα που δεν είχαν τα ίδια προφορικά ερεθίσματα από τόσο μικρή ηλικία.

Η ταχύτητα ως προς την επεξεργασία της γλώσσας, κατά τους επιστήμονες, είναι πολύ σημαντική καθώς ενισχύει την αντίληψη και επιτρέπει στον εγκέφαλο να περνάει στην επόμενη λέξη ή στα επόμενα ερεθίσματα που ακολουθούν.

«Ουσιαστικά είναι σαν να χτίζει κανείς έναν εγκέφαλο ο οποίος δημιουργεί έννοιες, εικόνες και σκέψεις οι οποίες έχουν παρέλθει αλλά και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν» λέει η δρ Φέρναλντ.

πηγή το βήμα

O Μάρτιν Σκορσέζε γράφει για το μέλλον του κινηματογράφου

Αγαπητή Φρανσέσκα,

σου γράφω αυτό το γράμμα για το μέλλον. Το κοιτάζω μέσα από τον φακό του κόσμου μου. Μέσα από τον φακό του κινηματογράφου, που έχει υπάρξει το κέντρο αυτού του κόσμου.

Τα τελευταία χρόνια, έχω συνειδητοποιήσει ότι η ιδέα του σινεμά με την οποία μεγάλωσα, που υπάρχει στις ταινίες που σου έδειχνα από τότε που ήσουν παιδί, και που ήκμαζε όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες, τελειώνει. Δεν αναφέρομαι στις ταινίες που έχουν ήδη γίνει. Αναφέρομαι σε αυτές που έρχονται.

Δεν θέλω να φαίνομαι απεγνωσμένος. Δεν γράφω αυτές τις λέξεις σε πνεύμα ήττας. Αντίθετα, νομίζω πως το μέλλον είναι λαμπρό.

Ξέραμε πάντα ότι οι ταινίες είναι μια βιομηχανία, και ότι η τέχνη του κινηματογράφου υπήρχε επειδή ευθυγραμμιζόταν με τις προϋποθέσεις της βιομηχανίας. Κανένας από εμάς που ξεκινήσαμε τις δεκατίες του ’60 και του ’70 δεν είχαμε αυταπάτες γι” αυτό. Ξέραμε ότι έπρεπε να δουλέψουμε σκληρά για να προστατέψουμε αυτό που αγαπούσαμε. Επίσης ξέραμε ότι θα μπορεί να περνούσαμε και δόσκολες περιόδους. Και φαντάζομαι πως καταλάβαμε, σε κάποιο επίπεδο, ότι μπορεί να αντικρίζαμε ένα σημείο στο χρόνο, όπου κάθε απρόσφορο ή απρόβλεπτο στοιχείο στην κινηματογραφική διαδικασία θα ελαχιστοποιούνταν, ακόμα και θα απαλοιφόταν. Το πιο απρόβλεπτο στοιχείο από όλα; Το σινεμά. Και οι άνθρωποι που το δημιουργούν.

Δεν θέλω να επαναλάβω αυτά που έχουν ειπωθεί και γραφτεί από τόσους πολλούς πριν από εμένα, σχετικά με όλες τις αλλαγές στη βιομηχανία, και παίρνω θάρρος από τις εξαιρέσεις στην γενική τάση στον κινηματογράφο – ο Ουές Άντερσον, o Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο Αλεξάντερ Πέιν, οι Αδερφοί Κοέν, ο Τζέιμς Γκρέι και ο Πολ Τόμας Άντερσον, όλοι καταφέρνουν να τελειώσουν τις ταινίες τους, και ο Πολ όχι μόνο γύρισε το The Master σε φιλμ 70mm, αλλά και το πρόβαλε έτσι σε μερικές πόλεις. Όποιος νοιάζεται το σινεμά πρέπει να είναι ευγνώμων.

Και συγκινούμαι, επίσης, από τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να φτιάχνουν τις ταινίες τους σε όλο τον κόσμο, στη Γαλλία, τη Νότιο Κορέα, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Αφρική. Γίνεται συνεχώς δυσκολότερο, αλλά καταφέρνουν να τελειώνουν τις ταινίες.

Αλλά δεν νομίζω πως είμαι απαισιόδοξος όταν λέω πως η τέχνη του σινεμά και η κινηματογραφική βιομηχανία τώρα διαχωρίζονται. Η οπτικοακουστική ψυχαγωγία και αυτό που ξέρουμε ως κινηματογράφο – κινούμενες εικόνες που δημιουργούνται από άτομα – φαίνεται πως οδηγούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο μέλλον, πιθανόν θα βλέπεις όλο και λιγότερο αυτό που αναγνωρίζουμε ως σινεμά σε μεγάλες multiplex οθόνες, και όλο και περισσότερο σε μικρούς κινηματογράφους, στο Ίντερνετ, και φαντάζομαι, σε μέρη και καταστάσεις που δεν μπορώ να προβλέψω.

Άρα γιατί είναι το μέλλον τόσο φωτεινό; Επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της μορφής τέχνης, οι ταινίες μπορούν να γίνουν με πολύ λίγα χρήματα. Αυτό ήταν ανήκουστο όταν εγώ μεγάλωνα, και οι ταινίες υπερβολικά χαμηλού προϋπολογισμού ήταν πάντα η εξαίρεση αντί ο κανόνας. Τώρα γίνεται το ανάποδο. Μπορείς να έχεις όμορφες εικόνες με οικονομικές κάμερες. Μπορείς να γράψεις ήχο. Μπορείς να μοντάρεις, να μιξάρεις και να κάνεις color correction στο σπίτι σου. Όλο αυτό συμβαίνει.

Αλλά με την προσοχή που δίνεται στα μηχανήματα του κινηματογράφου και στην πρόοδο της τεχνολογίας που έχουν οδηγήσει σε αυτή την επανάσταση στην κινηματογραφική δημιουργία, υπάρχει ένα σημαντικό πράγμα να θυμάσαι: τα εργαλεία δεν κάνουν την ταινία, εσύ την κάνεις. Σε απελευθερώνει το να παίρνεις μια κάμερα και να αρχίζεις να τραβάς, και μετά να συνδέεις τα πλάνα σου στο Final Cut Pro. Το να κάνεις μια ταινία – αυτή που έχεις ανάγκη να κάνεις – είναι κάτι άλλο. Δεν υπάρχουν συντομεύσεις.

Αν ο Τζον Κασσαβέτης, ο φίλος και μέντοράς μου, ζούσε σήμερα, θα χρησιμοποιούσε σίγουρα όλο τον εξοπλισμό που υπάρχει. Αλλά θα έλεγε τα ίδια πράγματα που πάντα έλεγε – πρέπει να είσαι απόλυτα προσηλωμένος στο έργο, πρέπει να δίνεις όλο σου τον εαυτό, και πρέπει να προστατεύεις την αρχική σπίθα που σε οδήγησε να κάνεις την ταινία. Πρέπει να την προστατέψεις με τη ζωή σου. Στο παρελθόν, επειδή η παραγωγή μιας ταινίας στοίχιζε τόσο πολύ, έπρεπε να προστατευθούμε ενάντια στην εξουθένωση και στον συμβιβασμό. Στο μέλλον, θα πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου από κάτι άλλο: τον πειρασμό να πας με το ρεύμα, και να αφήσεις την ταινία να ξεφύγει και να παρασυρθεί από αυτό.

Δεν είναι κάτι που απασχολεί μόνο το σινεμά. Δεν υπάρχουν συντομεύσεις για τίποτα. Δεν λέω ότι όλα πρέπει να είναι δύσκολα. Λέω ότι η φωνή που σε κινεί είναι η δική σου φωνή – αυτό είναι το εσωτερικό φως, όπως το εννοούν οι Κουάκεροι.

Αυτό είσαι εσύ. Αυτό είναι η αλήθεια.

Με όλη μου την αγάπη,

ο Μπαμπάς

πηγή
http://fps.com.gr/martin-scorsese-on-future-of-cinema/

Οι Αρχές της Κινηματογραφικής "Εκμετάλλευσης"

Αντί εισαγωγής, μια τεχνική διευκρίνηση αναφορικά με τον τίτλο του παρόντος κειμένου. Η ζωή μιας κινηματογραφικής ταινίας διανύει, σε ευθύγραμμη πορεία, τρία στάδια: παραγωγή-διανομή-εκμετάλλευση. Με απλά λόγια, μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία της δημιουργίας της, φεύγει από τα χέρια των παραγωγών για να πάει σε εκείνα των διανομέων. Αυτοί με τη σειρά τους αναλαμβάνουν να την προωθήσουν στους αιθουσάρχες προκειμένου να φτάσει στον αρχικό της προορισμό, δηλαδή το κοινό. Στην πράξη, η διαδρομή αποδεικνύεται λιγότερο ευθεία μιας και οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη προηγούνται, τις περισσότερες φορές, ακόμα και της έναρξης των γυρισμάτων. Το παραπάνω σχήμα, με μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις, είναι σε ισχύ τα τελευταία εκατό χρόνια και σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο, στα πρώτα του βήματα, το κινηματογραφικό θέαμα ακολουθούσε άλλες ατραπούς για να δώσει το παρόν στο ραντεβού του με τους θεατές.
Από τα τέλη του 1895, οι κινηματογραφικές παραστάσεις γίνονται αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής καθημερινότητας - τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις και, ειδικότερα, στο Παρίσι. Όμως, ο Cinématographe της εποχής ενσωματώθηκε ευθύς εξαρχής στα ήδη υπάρχοντα θεάματα. Για παράδειγμα, από το 1898 έως το 1914, τα διάσημα Folies Bergères συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους ολιγόλεπτες προβολές φιλμ. Στο Théâtre Robert Houdin, ο Georges Méliès παρουσιάζει τις ταινίες του ως διάλειμμα ανάμεσα στις διάσημες ταχυδακτυλουργικές του παραστάσεις. Το σινεμά δεν προκάλεσε καμία ριζική μεταστροφή με την εμφάνισή του, απλώς εμπλούτισε το, έτσι κι αλλιώς, ετερόκλιτο μενού της "φθηνής" ψυχαγωγίας για τα λαϊκά, εργατικά στρώματα. Η μεγάλη αλλαγή αρχίζει να διαφαίνεται γύρω στα 1908-1910, οπότε κι ο κινηματογράφος αστικοποιείται κι αποκτά σταδιακά μια ξεχωριστή, αυτόνομη πολιτιστική οντότητα.
Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, αυτής της πρώτης περιόδου, οι ταινίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από εντυπωσιακές "ατραξιόν" και λογίζονται ως η νεότερη εξέλιξη στην παράδοση των music hall, του βαριετέ και των παραστάσεων "μαγείας". Εγκαταλείποντας τις τελεολογικές αναγνώσεις που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες την Ιστορία, προσδίδοντας χαρακτήρα προορισμού και μονιμότητας στη σημερινή μορφή του κινηματογραφικού θεάματος, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως οι ιδιαιτερότητες του σινεμά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα δεν συνιστούν συμπτώματα παιδικής ηλικίας μιας εν δυνάμει τέχνης που ακόμα δεν είχε λάβει την "αρμόζουσα" εξέλιξή της. Αντιθέτως, ένας προβληματισμός διακειμενικότητας (ή ορθότερα, κατά το γαλλικό όρο, μιας intermédialité) είναι επιτακτικός προκειμένου να κατανοήσουμε την ιστορική θέση του σινεμά εκείνα τα χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο, διαπιστώνουμε πως μία συγκεκριμένη μορφή εκμετάλλευσης επιβάλλει το δικό της τύπο "θεατή" που με τη σειρά του δίνει συγκεκριμένη κατεύθυνση στην παραγωγή, δηλαδή στο είδος, το στυλ και το περιεχόμενο των ταινιών που γυρίζονται. Έτσι, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ο βασικός παράγοντας για την κατανόηση του επονομαζόμενου "πρώιμου" κινηματογράφου, είναι οι περιοδεύουσες εκθέσεις, δηλαδή τα πανηγύρια.
 Έως το 1908, η έννοια της κινηματογραφικής αίθουσας, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν υφίσταται. Ο βασικός φορέας εκμετάλλευσης των κινηματογραφικών προϊόντων είναι τα πανηγύρια που αγοράζουν ταινίες προκειμένου να τις προβάλλουν, ανάμεσα σε άλλες ατραξιόν, κατά τις ετήσιες περιοδείες τους. Πρόκειται για ένα πολυσύνθετο θέαμα: θεατρικά δρώμενα στήνονται στους δρόμους και τις πλατείες ώστε να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των κατοίκων της πόλης ή του χωριού και να τους οδηγήσουν μέσα στις αυτοσχέδιες αίθουσες όπου έναντι εισιτηρίου θα παρακολουθήσουν μια σειρά από φιλμ. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της προβολής, όμως, είμαστε πολύ μακριά από τις σημερινές συνθήκες θέασης ταινιών. Δεν υπάρχει ο κανόνας της σιωπής, αντιθέτως βρισκόμαστε σε ένα θέαμα πληθωρικό, εξωστρεφές, με έναν κράχτη να συνοδεύει ηχητικά την επί της οθόνης αφήγηση και το κοινό να φωνάζει και να συζητάει ελεύθερα.
Απαραίτητη επισήμανση: τα πανηγύρια ακολουθούσαν τη λογική του περιοδεύοντος θιάσου. Γυρνούσαν τη χώρα (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, κι αλλού) και το ταξίδι τους κρατούσε τουλάχιστον ένα χρόνο. Κατά συνέπεια, δεν είχαν καμία απολύτως ανάγκη να ανανεώνουν το πρόγραμμά τους. Προέβαλλαν τις ίδιες ακριβώς ταινίες, πολλές φορές επί χρόνια, αφού οι συνθήκες της κοινωνικής δικτύωσης στις αρχές του 20ου αιώνα απείχαν παρασάγγας από τη σημερινή κατάσταση, κι έτσι μια ταινία παρέμενε "νέα" για τους κατοίκους απομακρυσμένων περιοχών ακόμα και χρόνια μετά τη δημιουργία της. Επιπρόσθετα, οι υπεύθυνοι των πανηγυριών γύριζαν και οι ίδιοι ταινίες: σε κάθε πόλη, έστηναν κατά τη διάρκεια της μέρας την κάμερα σε διαφορετικά μέρη (κεντρικές πλατείες, αγορές, κτλ), κινηματογραφούσαν τους περαστικούς και τους καλούσαν να έρθουν το βράδυ στο πανηγύρι, αν θέλουν να δουν τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη (με το αζημίωτο προφανώς). Προσφάτως, βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός από παρόμοιες ταινίες στα Βρετανικά Αρχεία και τους δόθηκε η ονομασία "τοπικά φιλμ". Η παρακολούθησή τους μας δίνει αρκετές πληροφορίες πάνω στην καινοτομία της κινούμενης εικόνας στην ανθρώπινη Ιστορία: είναι χαρακτηριστικό πως άντρες, γυναίκες και παιδιά στέκονται και ποζάρουν ακίνητοι, συνηθισμένοι στο στήσιμο μιας φωτογραφίας αλλά όχι στο γύρισμα μιας ταινίας.
Προκειμένου να χτίσει το πορτρέτο του πρώιμου κινηματογράφου, η θεωρία προχώρησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 σε μία βασική μεταστροφή: αντικείμενο μελέτης δε θα ήταν πλέον οι "ταινίες", αλλά η "παράσταση" στο ετερογενές σύνολό της όπου ο χρόνος που αναλογούσε στο σινεμά δεν ήταν παρά λίγα μόλις λεπτά ολόκληρης της βραδιάς. Έτσι, για παράδειγμα, εκτός από την ιδιαιτερότητα του χώρου προβολής, μπορέσαμε να εκτιμήσουμε για πρώτη φορά το ρόλο του "κράχτη". Η παρουσία του ήταν σχεδόν αδιάλειπτη μέχρι τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ο βωβός κινηματογράφος δεν ήταν ποτέ πραγματικά σιωπηρός και το σινεμά ήταν εξαρχής ένα θέαμα οπτικοακουστικό. Επιπλέον, οι ταινίες δεν ήταν αυτόνομες, κλειστές δημιουργίες. Οι σκηνοθέτες/παραγωγοί ήξεραν και λάμβαναν υπόψη πως η αφήγησή τους θα είχε ως συμπλήρωμα το κείμενο του κράχτη κι έτσι οι θεατές θα ήταν σε θέση να ακολουθήσουν με σαφήνεια την ιστορία. Το συμπέρασμα, σε κάθε περίπτωση, είναι πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία του σινεμά εάν δεν καταλάβουμε τις αληθινές πρακτικές θέασης των ταινιών.
Από το 1907 κι έπειτα, μπαίνουμε σε μια περίοδο μετάβασης. Η κινηματογραφική βιομηχανία συνειδητοποίησε πως τα λαϊκά στρώματα δεν συνιστούσαν ένα κοινό κερδοφόρο κι αποφάσισε να στραφεί προς την εύπορη μπουρζουαζία. Η αλλαγή στην εμπορική στρατηγική των μεγάλων εταιρειών θα επιφέρει μια ριζική μετάλλαξη του κινηματογραφικού θεάματος και θα στρώσει το δρόμο προς τη σημερινή του, γνωστή σε όλους μας μορφή. Σιγά-σιγά χτίζονται οι πρώτες σκοτεινές αίθουσες, εξειδικευμένες για την προβολή ταινιών (στις ΗΠΑ αποκτούν την ονομασία nickelodeon από την τιμή του εισιτηρίου). Όμως, η εξέλιξη με τις μεγαλύτερες συνέπειες ήταν η τροποποίηση του συστήματος διανομής κι εκμετάλλευσης. Η Pathé, ο απόλυτος κυρίαρχος στην παγκόσμια αγορά του σινεμά (ακόμα και στην Αμερική, έως και το 1914 και την έναρξη του πολέμου), αποφασίζει να εγκαταλείψει το σύστημα πώλησης των ταινιών της και να περάσει σε αυτό της ενοικίασης. Τα πάντα αλλάζουν εν μια νυκτί! Πλέον, όσοι επιθυμούν να προβάλουν ταινίες, οφείλουν να αλλάζουν το πρόγραμμά τους συχνά για λόγους οικονομικούς, γεγονός που επιδρά άμεσα στην παραγωγή: ο ρυθμός δημιουργίας αυξάνεται δραματικά. Επιπλέον, με το παλαιό σύστημα της αγοράς, οι "εκμεταλλευτές" απολάμβαναν μεγάλης ελευθερίας, αφού μπορούσαν ακόμα και να μοντάρουν εκ νέου τις ταινίες της ιδιοκτησίας τους. Τώρα, η έννοια του τελικού ελέγχου επί του φιλμ περνάει στους παραγωγούς.
Τα πανηγύρια θα μπουν σε ένα μεγάλο αγώνα προκειμένου να προστατεύσουν την ατραξιόν που θεωρούσαν ολότελα δική τους. Όμως, ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν οικονομικούς κολοσσούς σαν τη Pathé και τη Gaumont. Ο κινηματογράφος μπαίνει κι επίσημα στα μεγαλοαστικά σαλόνια κι αποκτά την αυτονομία του ως θέαμα. Από το 1908, εμφανίζονται οι λεγόμενες "ταινίες τέχνης", ιστορικά δράματα με κουστούμια που απευθύνονταν σε ένα κοινό καλλιεργημένο, αντιγράφοντας ουσιαστικά τις συμβάσεις του θεάτρου. (Σταδιακά, η διάρκεια των ταινιών θα μεγαλώσει κι από τη μία μόλις μπομπίνα (10-15 λεπτά), φτάνουμε στα μέσα της δεκαετίας του ΄10 σε έναν μέσο όρο κοντά στις δύο ώρες, σύμβαση που ισχύει μέχρι και σήμερα (και που επίσης οφείλεται στην επιρροή της θεατρικής παράστασης). Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου, το επίκεντρο της βιομηχανίας θα μεταφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα μεγάλα στούντιο αρχίζουν να ιδρύονται το ένα μετά το άλλο. Κι αν η συνέχεια είναι μια ιστορία γνωστή σε όλους, ας κρατήσουμε τη βαρύνουσα σημασία της αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε στρατηγικές κέρδους, στο πολιτιστικό κύρος του σινεμά και στο είδος των ταινιών που γυρίζονται, ως οδηγό για την κατανόηση του μέλλοντος που μας επιφυλάσσει η αγαπημένη μας τέχνη.



πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/02/blog-post_11.html

Το «12 Χρόνια Σκλάβος»

 το «12 Χρόνια Σκλάβος» κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και τα προγνωστικά είναι υπέρ του), τότε θα είναι η πρώτη ταινία μαύρου δημιουργού που κερδίζει την ανώτατη τιμή στα σημαντικότερα βραβεία της αμερικανικής βιομηχανίας, και αυτή η εξέλιξη μπορεί να σταθεί συμβολική για όλους εκείνους που βιώνουν ακόμη την διάκριση.
Αυτό τουλάχιστον πιστεύει η Σέριλ Μπουν Άιζακς, η πρόεδρος της Ακαδημίας, η οποία σε δηλώσεις αποκάλεσε την ταινία ως κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. «Θα έλεγα ότι μια μεγάλη πόρτα έχει πλέον ανοίξει. Πιστεύω ότι η κινηματογραφική βιομηχανία θα είναι πιο ανοιχτή και ενήμερη για τις διαφορετικές φωνές.»
Η αισιοδοξία της, βέβαια, μοιάζει περισσότερο προσωπική ευχή, παρά ρεαλιστική παρατήρηση - στην πραγματικότητα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει μετά τις νίκες μαύρων ηθοποιών και κινηματογραφιστών, και η νίκη του «12 Χρόνια Σκλάβος» μπορεί μεν να βοηθήσει αλλά σε ανεπαίσθητο, ουσιαστικά, βαθμό σε μια βιομηχανία που αποφεύγει με πείσμα οποιοδήποτε είδους μεγάλο ρίσκο σε όλες τις μορφές του, και ιδιαίτερα όσον αφορά το σε ποιον δίνει θέσεις με δύναμη.

«Το "Django Unchained" ήταν καλύτερη ταινία»

Εν τω μεταξύ, και ενώ το «12 Χρόνια Σκλάβος» έχει αναμενόμενα ανοίξει και πάλι την συζήτηση σχετικά με την απεικόνιση της σκλαβιάς στο σινεμά, ο παραγωγός Χάρβεϊ Γουάινστιν δήλωσε ότι θεωρεί το «Django Unchained» του Κουέντιν Ταραντίνο ανώτερη ταινία. «Για μένα ο "Django" είναι ένα πολιτικό αριστούργημα. Μου άρεσε το "12 Χρόνια Σκλάβος" αλλά ο Κουέντιν κάλυψε πολύ από αυτό το έδαφος πρώτος, και χειρίστηκε την βία, την σκλαβιά και την καταπίεση, ρίχνοντας φως στο Αμερικανικό Ολοκαύτωμα, όπως το αποκαλούσε.»

πηγή περιοδικό σινεμά

«Game of Thrones»

Tέταρτη σεζόν του «Game of Thrones» είναι περίπου επτά εβδομάδες μακριά (6 Απριλίου, δηλαδή) και το HBO κυκλοφόρησε ένα 15λεπτο featurette με άφθονες εικόνες από τα νέα επεισόδια, υλικό από τα γυρίσματα και συνεντεύξεις με τους βασικούς συντελεστές. Νέοι χαρακτήρες, καινούριες εξωτικές τοποθεσίες και άφθονη δόση ίντριγκας και συγκρούσεων προμηνύει το βίντεο «Ice and Fire: A Foreshadowing» για την νέα, και φυσικά πολυαναμενόμενη, σοδειά επεισοδίων, η οποία θα βασιστεί στο δεύτερο μισό του τρίτου βιβλίου. Μερικοί από τους βασικούς ηθοποιούς της σειράς απαντούν, επίσης, σε ερωτήσεις των φαν της σειράς, ενώ προειδοποιούν ότι η τέταρτη σεζόν θα ξεπεράσει την τρίτη όσον αφορά την κλίμακα του θεάματος αλλά και τις συγκλονιστικές εξελίξεις – και αν θυμάστε ακόμη τον Red Wedding (που σιγά μην τον ξεχάσατε), θα καταλάβετε ότι αυτό σημαίνει πολλά.

http://www.youtube.com/watch?v=J5iS3tULXMQ