Σελίδες

Τρίτη 22 Ιανουαρίου 2013

« ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ»

Το θεατρικό έργο του Άλμπερτ Όστερμαγιερ, που βασίζεται στην πολυβραβευμένη αριστουργηματική γερμανική ταινία του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ, «Οι Ζωές των Άλλων» (όπου ερμήνευε εκπληκτικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ούλριχ Μίχε), παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Θησείον. Ένας γερμανός θεατρικός συγγραφέας, πιστός στο καθεστώς, αλλά φίλος με καλλιτέχνες που είναι στη μαύρη λίστα, είναι σχεδόν παντρεμένος με μια διάσημη ηθοποιό, την οποία, όμως, έχει ερωτευτεί και ένας υπουργός του καθεστώτος! Για να τον βγάλει ο τελευταίος από την μέση, αναθέτει την παρακολούθηση του συγγραφέα σε έναν πράκτορα, πολύ αποτελεσματικό και πολύ πιστό στο σύστημα. Ο πράκτορας, όμως, μάρτυρας της ζωής των άλλων, κατά τη διάρκεια των παρακολουθήσεων, αρχίζει να τρέφει αισθήματα συμπάθειας για το ζευγάρι, το οποίο δεν γνωρίζει τίποτα και τέλος αναθεωρεί και καλύπτει τον συγγραφέα. Στο επίκεντρο του έργου είναι αυτή η μεταστροφή και οι λόγοι για τους οποίους βάζει την ανθρωπιά του πάνω από την πίστη στο καθεστώς, καθώς και η εισβολή στον ιδιωτικό χώρο και τη ζωή των ανθρώπων. Βλέπουμε την παρανοϊκή κατάσταση που επικρατούσε στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας με την Στάζι να παραμονεύει κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο ατόπημα, για να τιμωρήσει... Παρακολουθήσεις, κοριοί, καταδότες, ανακρίσεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια, αποτελούσαν κοινό τόπο και οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από το καθεστώς μιας αόρατης τρομοκρατίας.
Το συγκεκριμένο έργο δεν θεατροποιείται εύκολα. Πρόκειται για κατασκοπευτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται από το 1987 ή ‘88 έως τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 (πτώση του τείχους του Βερολίνου: 9/11/89). Η ταινία είχε ισχυρά μελοδραματικά στοιχεία και δεν στηριζόταν στον διάλογο, αλλά στα πλάνα! Θεωρώ οτι η μεταφορά ήταν πολύ καλή, και σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή παράσταση, η οποία, όμως, δεν απογειώθηκε.... Της έλειπε ο ρυθμός της ταινίας και φοβάμαι ότι αν δεν είχα δει την ταινία θα μπερδευόμουν σε αρκετές εναλλαγές σκηνών. Αν, ωστόσο, εσείς σκοπεύετε να δείτε την παράσταση μην δείτε ή μην ξαναδείτε την ταινία! Έκανα το λάθος να ξαναδώ την ταινία πρόσφατα και αυτό μου στέρησε πολύ από την μαγεία που θα μπορούσε να μου προσφέρει η παράσταση! Δείτε το κινηματογραφικό έργο αφού έχετε δει πρώτα το θεατρικό, και κάντε τότε τις συγκρίσεις σας...
Το πρώτο που σου τραβάει την προσοχή μπαίνοντας στην αίθουσα του Θησείου, είναι το αριστουργηματικό σκηνικό (Κική Πίττα). Η σκηνή είναι πασαρέλα (δηλ. οι θεατές κάθονται αντικριστά, δεξιά και αριστερά και στην μέση είναι η μακρόστενη σκηνή) και είναι γεμάτη φακέλους, χαρτιά, καθώς και τα απαραίτητα έπιπλα εποχής του έργου. Έτσι, μέσα σε μερικά μέτρα παρουσιάζεται κρεβατοκάμαρα, σαλόνι, ανακριτικό γραφείο-βιβλιοπωλείο καθώς και η σοφίτα παρακολούθησης πάνω από το διαμέρισμα των καλλιτεχνών!
Τα κρυμμένα μικρόφωνα που χρησιμοποιούνταν μόνο κατά την διάρκεια της παρακολούθησης, έδιναν αυτή την αίσθηση του μη ιδιωτικού. Επίσης, δυνατή ήταν η σκηνή αυτοκτονίας, όπου η Μάσχα βγαίνει κανονικά στον δρόμο.
Οι ρόλοι τέσσερις: ο Κώστας Μπερικόπουλος παίζει εκπληκτικά τον γλοιώδη υπουργό που όμως έχει και αδυναμίες και συναισθήματα. Ο Γιώργος Συμεωνίδης αλλάζει τέσσερις, τουλάχιστον(!), διαφορετικούς ρόλους και είναι πολύ καλός σε όλους. Ωστόσο, φοβάμαι ότι πολλοί θεατές συχνά θα μπερδεύονταν με τις εναλλαγές των ρόλων, γιατί τα στοιχεία των ρούχων του που χρησιμοποιούσε για να δηλώσει τον κάθε ρόλο (εκτός από το εμφανές εργατικό καπέλο του βοηθού του πράκτορα) δεν ήταν πολύ διαφορετικά!
Η Άννα Μάσχα παίζει την διάσημη, αλλά αδύναμη και εξαρτημένη από ναρκωτικά ηθοποιό. Αν και καλή, όπως πάντα, δεν ξέρω αν φταίει η ίδια η Μάσχα, η σκηνοθεσία ή το καθόλου σέξυ κουστούμι της (Άγγελος Μέντης) που δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο υπουργός είναι ξετρελαμένος μαζί της.
Ο, πάντα εκπληκτικός και αγαπημένος, Μανώλης Μαυροματάκης, ως πράκτορας, δεν κατάφερε να με πείσει για το πόσο σκληρός και στρατευμένος ήταν αυτός ο άνθρωπος στην αρχή του έργου ώστε να φανεί έντονα η αλλαγή του μετά. Στον επίλογο, όσο άνευρη και στημένη λάθος είναι η σκηνή, ο Μαυροματάκης είναι απλά καλός ως αλλαγμένος πια άνθρωπος στο νέο καθεστώς της Γερμανίας! Αυτή η σκηνή είναι πολύ σημαντική και η τελευταία φράση του πράκτορα πολύ σημαντική και η σκηνοθέτης την τοποθέτησε (λόγω σκηνογραφίας) στην άκρη της αίθουσας και έτσι έχασε πολύ... Θεωρώ οτι στο τέλος του έργου πρέπει να έχεις συμπαθήσει και τον συγγραφέα και τον πράκτορα (άντε και την ηθοποιό), κάτι όμως που δεν συνέβη στην παράσταση για τον πράκτορα.....
Ο Φάνης Μουρατίδης, δεν κατάφερε να με πείσει ότι είχε μπει στη σάρκα του σημαντικού αυτού συγγραφέα και δεν διέκρινα ποτέ την αγωνία που περνάει αυτός ο ρόλος.
Η σκηνοθεσία είναι της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν (Knutsen) και νομίζω ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτές τις μη ολοκληρωμένες ερμηνείες των καλών αυτών ηθοποιών. Προφανώς, δεν υπήρξε η απαιτούμενη εμβάθυνση, αλλά στάθηκε κυρίως στο πως θα κινήσει τους ηθοποιούς και θα στήσει αυτό το, ομολογουμένως, δύσκολο έργο σε αυτή την δύσκολη, αλλά ευρηματική, σκηνική λύση που της έδωσε η σκηνογράφος Κ.Πίττα. Αυτό το κατάφερε πολύ καλά, ομολογουμένως.

Θέατρο Θησείον: (Τετάρτη ως Κυριακή) Τουρναβίτου 7, Ψυρρή-Θησείο
Τηλ.: 2103255444
Οι ζωές των άλλων
Παραστάσεις: Απόγ: Σάβ., Κυρ. 6.30 μ.μ. Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 18, φοιτ.-ανέργ.: € 14.

http://www.attikipress.gr/40412/oi-zwes-twn-allwn

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου (ΙΙ:) Είδη Πλάνων και Γωνίες Λήψης

Ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη του βλέμματος. Γι’ αυτό και ο τρόπος που ένας σκηνοθέτης στήνει την κάμερα του, το είδος πλάνου που χρησιμοποιεί αλλά και η γωνία λήψης καθορίζουν όχι μόνο τη ματιά του πάνω στο θέμα του και το ύφος του, αλλά σε τελική ανάλυση την ηθική του στάση… Η γνώση λοιπόν των εκφραστικών του μέσων και συγκεκριμένα της κλίμακας των πλάνων και των γωνιών λήψεις θα μπορούσε να παρομοιαστεί με τη γνώση του συντακτικού και της γραμματικής μιας γλώσσας. Αν δεν τα κατέχεις σε βάθος είσαι καταδικασμένος να μην μπορείς να αρθρώσεις σωστά τον φιλμικό «συλλογισμό» σου, να μην μπορείς να «μιλήσεις» με τις δικές σου δυνάμεις και να περιμένεις ως καλλιτέχνης πότε θα σε καταλάβει ο οίστρος για να σου δώσει ξένα φώτα…

Συνοψίζοντας θα έλεγα ότι μόνο αυτός που γνωρίζει τη γλώσσα του κινηματογράφου ανοίγει καινούργιους δρόμους, ενώ αυτός που την αγνοεί περιμένει από άλλους να τους ανοίξουν για να ακολουθήσει. Δυστυχώς σήμερα στην Ελλάδα οι περισσότεροι από όσους ασχολούνται με το σινεμά όχι μόνο είναι ατάλαντοι, αλλά δεν γνωρίζουν και τη γλώσσα του μέσου. Δύο-τρία πλάνα αν δεις από τις ταινίες τους καταλαβαίνεις αμέσως πως έρχονται είτε από τη διαφήμιση, είτε από την τηλεόραση ή ότι είναι κινηματογραφικά απαίδευτοι. Σημασία έχει η κατανόηση της λογικής της κινούμενης εικόνας και όχι η αποστήθιση μιας βαρύγδουπης φιλμικής ορολογίας. Σ’ αυτό το τεύχος ως φυσική συνέχεια αυτών που είπαμε στο προηγούμενο για τον Ρεαλισμό και τον Φορμαλισμό θα μιλήσουμε για την κλίματα των πλάνων και τα είδη των γωνιών λήψεις.

Τα Είδη των Πλάνων

Τα διαφορετικά κινηματογραφικά πλάνα ορίζονται από την ποσότητα του υλικού που υπάρχει μέσα στο κάδρο της οθόνης. Στην πράξη όμως, ο προσδιορισμός των πλάνων ποικίλλει αξιοσημείωτα. Ένα μεσαίο πλάνο για κάποιον σκηνοθέτη μπορεί να θεωρηθεί γκρο πλάνο για έναν άλλο. Επιπλέον, όσο μακρύτερο σε διάρκεια είναι ένα πλάνο, τόσο λιγότερο ακριβείς είναι οι προσδιορισμοί του. Γενικά, τα πλάνα καθορίζονται με βάση την ποσότητας της ανθρώπινης φιγούρας που διακρίνεται στο κάδρο της οθόνης. Το πλάνο δεν ορίζεται απαραίτητα από την απόσταση μεταξύ της κάμερας και του φωτογραφημένου αντικειμένου, επειδή μερικές φορές συγκεκριμένοι φακοί παραμορφώνουν τις αποστάσεις. Για παράδειγμα, ένας τηλεφακός μπορεί να δώσει ένα γκρο πλάνο στην οθόνη, τη στιγμή που η κάμερα σε αυτά τα πλάνα είναι συνήθως πολύ μακριά από το αντικείμενο.

Μολονότι υπάρχουν πολλά είδη πλάνων στο σινεμά, τα περισσότερα από αυτά υπάγονται σε έξι βασικές κατηγορίες: (1) στα πολύ γενικά πλάνα, (2) στα γενικά πλάνα, (3) στα πλήρης πλάνα, (4) στα μεσαία πλάνα, (5) στα γκρο πλάνα, και (6) στα τρε γκρο πλάνα. Το βάθος πεδίου πλάνο είναι συνήθως μία παραλλαγή του γενικού ή του πολύ γενικού πλάνου.

Το πολύ γενικό πλάνο γυρίζεται από πολύ μεγάλη απόσταση, μερικές φορές τόσο μακρινή που φτάνει τα 250 μέτρα. Είναι σχεδόν πάντα ένα εξωτερικό πλάνο και δείχνει ένα μεγάλο μέρος της τοποθεσίας που διαδραματίζεται η ιστορία της ταινίας. Τα πολύ γενικά πλάνα επίσης χρησιμεύουν ως χωροταξικά κάδρα αναφοράς για τα κοντινότερα πλάνα, και γι’ αυτό το λόγο κάποιες φορές ονομάζονται και θεμελιώδη πλανα. Όταν οι άνθρωποι συμπεριλαμβάνται στα πολύ γενικά πλανα, συνήθως φαίνονται στην οθόνη σαν απλές κουκίδες. Η πιο αποτελεσματική χρήση αυτών των πλάνων συχνά συναντάται στα επικά φιλμ, όπου η τοποθεσία παίζει έναν σημαντικό ρόλο όπως στα γουέστερν, στις πολεμικές, στις ιστορικές και στις ταινίες με σαμουράι. Δεν είναι τυχαίο ότι οι μεγαλύτεροι μαστόροι των πολύ γενικών πλάνων είναι οι σκηνοθέτες που μεγαλούργησαν με τα επικά είδη ταινιών όπως ο Ντέιβιντ Γκρίφιθ, ο Σεργκέι Αϊζενστάϊν, ο Τζον Φορντ, ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Ακίρα Κουροσάβα.

Το γενικό πλάνο είναι ίσως το πιο πολύπλοκο στο σινεμά, και ο ίδιος ο όρος ένας από τους πιο ανακριβής. Συνήθως η έκταση των γενικών πλάνων αντιστοιχεί στην απόσταση μεταξύ του κοινού και της σκηνής στο θέατρο. Η κοντινότερη έκταση αυτής της κατηγορίας είναι το πλήρης πλάνο, το οποίο μόλις περιλαμβάνει το ανθρώπινο σώμα σε όλη του την έκταση, με το κεφάλι να αγγίζει την κορυφή του κάδρου, και τα πόδια να είναι κοντά στη βάση. Ο Τσάρλιν Τσάπλιν και άλλοι κωμικοί της χοντρής φαρσοκωμωδίας που πήρε το όνομα σλάπστικ προτιμούσαν τα πλήρη πλάνα επειδή ήταν τα καλύτερα προσαρμοσμένα στην τέχνη της παντομίμας, αλλά επίσης ήταν αρκετά κλειστά για να συλλάβουν σε κάθε περίπτωση ένα πλήθος εκφράσεων του προσώπου. Τα γενικά πλάνα προτιμούν οι περισσότεροι ρεαλιστές σκηνοθέτες, καθώς αυτά περιλαμβάνουν ένα σημαντικό τμήμα του χώρου δράσης μαζί με το ανθρώπινο σώμα σε όλη την έκταση του. Αυτές οι εκτάσεις ταιριάζουν ιδανικά στους κινηματογραφιστές που μεταδίδουν τις ιδέες τους κυρίως μέσα από τη σκηνοθεσία –τη διευθέτηση των αντικειμένων και των φιγούρων μέσα σε ένα ενοποιημένο χώρο.

Το μεσαίο πλάνο περιλαμβάνει μιά φιγούρα από τα γόνατα ή τη μέση προς τα πάνω. Είναι ένα λειτουργικό πλάνο, χρήσιμο για γύρισμα εξωτερικών σκηνών, για τη μεταφορά της κίνησης, και για διάλογο. Χρησιμοποιείται επίσης για το πέρασμα ανάμεσα σε γκρο πλάνα και γενικά, και για την επανεγκατάσταση της συνάφειας μετά από ένα κοντινό ή γενικό πλάνο. Υπάρχουν αρκετές παραλλαγές των μεσαίων πλάνων. Το διπλό πλάνο περιέχει δύο φιγούρες από τη μέση και πάνω. Το τριπλό πλάνο περιέχει τρεις φιγούρες. Πέρα από το τριπλό, το πλάνο τείνει να γίνει ένα πλήρες, εκτός και αν οι φιγούρες βρίσκονται στο φόντο. Το πάνω από τον ώμο (αμόρσα) πλάνο συνήθως περιέχει δύο φιγούρες με τη μία να στέκεται με ένα τμήμα της πλάτης της γυρισμένη στην κάμερα, και την άλλη να κοιτάζει την κάμερα. Αυτό το πλάνο είναι χρήσιμο σαν μία παραλλαγή του κλασσικού διπλού πλάνου, και ως ένας τρόπος που δίνει έμφαση στην κυριαρχία του ενός προσώπου πάνω στο άλλο. Το μεσαίο πλάνο είναι πολύ χαρακτηριστικό στο Αμερικανικό σινεμά και οι Γάλλοι κριτικοί αναφέρονται σε αυτό αποκαλόντας το «le plan americain» -το αμερικανικό πλάνο. Είναι ιδανικό για πνευματώδης διαλόγους σε κωμωδίες όπως το His Girl Friday. Το μεσαίο πλάνο ήταν το αγαπημένο του Χάουαρντ Χοκς επειδή διατηρούσε την αλληλεπίδραση μεταξύ δύο προσωπικοτήτων: Το πλάνο είναι αρκετά κοντινό ώστε να μας επιτρέπει να δούμε τις εκφράσεις του προσώπου, αλλά και αρκετά μακρινό ώστε να συλλάμβάνει τη γλώσσα του σώματος ενός ηθοποιού. Το οπτικό στυλ του Χοκς είναι ένα από τα πιο ανεπιτήδευτα στο Αμερικανικό σινεμά. «Μ’ αρέσει να λέω μία ιστορία όσο πιο απλά γίνεται», εξηγεί, «με τη κάμερα στο ύψος του ματιού». Αντιπαθούσε τη βιρτουόζικη κινηματογράφηση και τα επιδέξια φωτιστικά εφέ. «Θέλω να βλέπω τη σκηνή όπως θα έδειχνε αν την κοιτούσα», έλεγε, και αυτό συνήθως σήμαινε μεσαία διπλά πλάνα. Βλ. Φωτογραφία His Girl Friday. Όπως οι περισσότεροι κλασικοί στυλίστες, πίστευε ότι η καλύτερη τεχνική είναι αυτή η οποία σπάνια τραβάει την προσοχή πάνω της.

Το γκρο πλάνο δείχνει πολύ λίγο ή καθόλου από τον χώρο της σκηνής, και επικεντρώνεται πάνω σε ένα σχετικά μικρό αντικείμενο –το ανθρώπινο πρόσωπο, για παράδειγμα. Καθώς το γκρο πλάνο μεγενθύνει το μέγεθος ενός αντικειμένου, τείνει να εξυψώνει τη σπουδαιότητα των πραγμάτων, συχνά υποδηλώνοντας μία συμβολική σημασία. Το τρε γκρο πλάνο είναι μία παραλλαγή αυτού του πλάνου. Έτσι, αντί για ένα πρόσωπο, το τρε γκρο πλάνο μπορεί να δείξει μόνο το ένα μάτι του προσώπου ή το στόμα του.

Το βάθος πεδίου πλάνο είναι συνήθως γενικό πλάνο, αποτελούμενο από έναν αριθμό εστιασμένων αποστάσεων, και φωτογραφημένων σε βάθος. Μερικές φορές αποκαλείται και ευρυγώνιο πλάνο επειδή απαιτεί έναν ευρυγώνιο φακό για τη λήψη. Αυτός ο τύπος του πλάνου συλλαμβάνει αντικείμενα σε κοντινές, μεσαίες και μακρινές αποστάσεις ταυτόχρονα, και όλες σε αδρή εστίαση. Το πλάνο είναι χρήσιμο για τη διατήρηση της ενότητας του χώρου, ως εκ τούτου όμως μειώνει τη σημασία του μοντάζ, στο οποίο τα τμήματα σχετίζονται λεπτομερώς με το χωροταξικό τους περιβάλλον. Τα αντικείμενα στο βάθος πεδίου πλάνο είναι προσεκτικά τοποθετημένα σε μία διαδοχή επιπέδων. Χρησιμοποιώντας αυτή τη διαστρωματική τεχνική, ο σκηνοθέτης μπορεί να οδηγήσει το μάτι του θεατή από τη μία απόσταση στην άλλη. Γενικά, το μάτι ταξιδεύει από μία κοντινή έκταση σε μία μεσαία και από εκεί σε μία μακρινή. Η φωτογραφία σ’ αυτό το είδος πλάνου διατηρεί την αδρότητα της εικόνας σε όλα τα επίπεδα της απόστασης, ενθαρρύνοντας τον θεατή να αναλύσει τις αλληλοσυσχετίσεις ανάμεσα τους. Η τεχνική τείνει να είναι πιο αντικειμενική από τη μαλακή εστίαση, συντηρώντας τη συνεκτικότητα του πραγματικού χρόνου και χώρου.

Οι Γωνίες Λήψεις.

Η γωνία από όπου ένα αντικείμενο έχει φιλμαριστεί μπορεί συχνά να χρησιμεύσει ως ένα σχόλιο του δημιουργού πάνω στο θέμα. Κατά μία έννοια, οι γωνίες λήψεις μπορούν να παρομοιαστούν με τη χρήση των επιθέτων από ένα συγγραφέα: Συχνά αντανακλούν την άποψη του ή της για ένα θέμα. Αν η γωνία είναι μικρή, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένας λεπτός τρόπος για συναισθηματικό χρωματισμό. Αν η γωνία είναι ακραία, μπορεί να εκφράζει το πιο σημαντικό νόημα μιας εικόνας. Το είδωλο ενός ατόμου που είναι φωτογραφημένο από ψηλά στην πράξη υποδηλώνει μία αντίθετη ερμηνεία από μία εικόνα του ίδιου προσώπου τραβηγμένου από χαμηλά. Το θέμα μπορεί να είναι πανομοιότυπο στις δύο εικόνες, αλλά όσον αφορά την πληροφορία που αποκομίζουμε και από τις δύο, είναι καθαρό ότι η φόρμα είναι το περιεχόμενο, και το περιεχόμενο η φόρμα.

Οι κινηματογραφιστές στη ρεαλιστική παράδοση τείνουν να αποφεύγουν τις ακραίες γωνίες. Οι περισσότερες από τις σκηνές τους είναι γυρισμένες από το ύψος του ματιού, περίπου ενάμιση μέτρο από το έδαφος –κατά προσέγγιση με τον τρόπο που ένας πραγματικός παρατηρητής θα έβλεπε τη σκηνή. Συνήθως αυτοί οι σκηνοθέτες προσπαθούν να συλλάβουν την καθαρότερη εικόνα από ένα αντικείμενο. Τα στο ύψος του ματιού πλάνα σπανία είναι εγγενώς δραματικά, καθώς τείνουν να είναι φυσιολογικά. Ουσιαστικά όλοι οι σκηνοθέτες χρησιμοποιούν κάποια πλάνα γυρισμένα στο ύψος του ματιού, ιδιαίτερα στις ρουτινιάρικες σκηνές που απλά δίνουν πληροφορίες στο θεατή.

Οι φορμαλιστές σκηνοθέτες δεν ενδιαφέρονται πάντα για την καθαρότερη εικόνα ενός αντικειμένου, αλλά για την εικόνα η οποία αιχμαλωτίζει καλύτερα τη βαθύτερη έκφραση ενός αντικειμένου. Οι ακραίες γωνίες συνεπάγονται παραμορφώσεις. Παρόλλο αυτά πολλοί κινηματογραφιστές νιώθουν ότι με το να διαστρέφουν τη ρεαλιστική επιφάνεια ενός αντικειμένου, επιτυγχάνουν μεγαλύτερη αλήθεια –μία συμβολική αλήθεια. Τόσο οι ρεαλιστές όσο και οι φορμαλιστές σκηνοθέτες γνωρίζουν ότι ο θεατής τείνει να ταυτίζεται με το φακό της κάμερας. Ο ρεαλιστής επιθυμεί να κάνει το κοινό να ξεχάσει εντελώς ότι υπάρχει η κάμερα. Ο φορμαλιστής διαρκώς τραβάει την προσοχή σε αυτήν.

Οι διευθυντές φωτογραφίας συχνά σχολιάζουν ότι η κάμερα «θέλει» συγκεκριμένα άτομα, και «δε θέλει» άλλα, ακόμη και όταν αυτά τα άλλα μπορεί να είναι όμορφα στην πραγματική ζωή. Ηθοποιοί με υψηλή φωτογένεια όπως η Μέριλιν Μονρόε σπάνια νιώθουν άβολα μπροστά από την κάμερα. Στην πραγματικότητα, συχνά παίζουν μ’ αυτήν, παγιδεύοντας την προσοχή μας. Ο φωτογράφος Ρίτσαρντ Αβέντον λέει για τη Μέριλιν: «Όχι μόνο κατανοούσε τη φωτογραφία, αλλά επίσης καταλάβαινε τι κάνει σπουδαία μία φωτογραφία –όχι η τεχνική, αλλά το περιεχόμενο. Ήταν πιο άνετη μπροστά από την κάμερα παρά μακριά από αυτήν». Ο Φιλίπ Χάλσμαν πήγε ακόμη μακρύτερα, τονίζοντας ότι το ανοικτό της στόμα και το συχνά ανοικτό ντεκολτέ ήταν αληθινή πρόκληση: «Προσπαθούσε να αποπλανήσει την κάμερα σαν να ήταν ανθρώπινο πλάσμα… Ήξερε ότι ο φακός της κάμερας δεν ήταν απλά ένα γυάλινο μάτι αλλά ένα σύμβολο για τα μάτια εκατομμυρίων αντρών, γι’ αυτό και η κάμερα τη διέγειρε δυνατά».

Τα είδη των γωνιών λήψης.

Υπάρχουν πέντε βασικές γωνίες στο σινεμά: (1) Το «βλέμμα του πουλιού», (2) η ψηλή γωνία, (3) το πλάνο στο ύψος του ματιού, (4) η χαμηλή γωνία, και (5) η λοξή γωνία. Όπως και στην περίπτωση του ορισμού των πλάνων, υπάρχουν πολλά ενδιάμεσα είδη γωνιών λήψεις. Για παράδειγμα, υπάρχει μία αξιοσημείωτη διαφορά ανάμεσα σε μία χαμηλή και μία υπερβολικά χαμηλή γωνία –μολονότι συνήθως, φυσικά, τέτοιες διαφορές τείνουν να είναι ζητήματα διαβάθμισης. Γενικότερα, όσο πιο ακραία είναι η γωνία, τόσο εκτρέπει την προσοχή και έλκει το μάτι εις βάρος του φωτογραφημένου θέματος. Σε μερικές περιπτώσεις, το σχόλιο μίας γωνίας είναι πιο σημαντικό από το ίδιο το αντικείμενο.

Το «βλέμμα του πουλιού» είναι συνήθως η πιο αποπροσανατολιστική γωνία από όλες, επειδή περιλαμβάνει μία σκηνή τραβηγμένη ακριβώς πάνω από το κεφάλι του ηθοποιού. Και αφού σπάνια βλέπουμε γεγονότα από αυτή την προοπτική, το θέμα τέτοιων πλάνων μπορεί αρχικά να φαίνεται μη αναγνωρίσιμο και αφηρημένο, όπως οι καλειδοσκοπικές διευθετήσεις του χορογράφου Μπάσμπι Μπέρκλεϊ ο οποίος απελευθέρωσε την κάμερα από την τυραννία του «τόξου του θεατρικού προσκηνίου». Συχνά φιλμάριζε τους χορευτές του από ασυνήθιστες γωνίες όπως αυτές με το «βλέμμα του πουλιού». Το στυλ του ήταν το πιο αφαιρετικό από όλους τους Αμερικάνους χορογράφους. Μερικές φορές δεν σκοτίζονταν καν να χρησιμοποιήσει χορευτές, προτιμώντας ένα ομοιόμορφο, τυχαίο σχηματισμό από κομψές κοπέλλες που χρησιμοποιούσε σαν υλικό της κάμερας, σαν να ήταν κομμάτια γυαλιού σε ένα μεταβαλλόμενο καλειδοσκόπιο σταθερών συμμετρικών σχημάτων. Βλ. Φωτογραφία Dames. Γι’ αυτό το λόγο, οι κινηματογραφιστές τείνουν να αποφεύγουν αυτή τη θέση της κάμερα. Σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ωστόσο, αυτή η γωνία λήψης μπορεί να είναι πολύ εκφραστική. Κατ’ ουσίαν, το «βλέμμα του πουλιού» πλάνο μας επιτρέπει να περιιπτάμεθα πάνω από μία σκηνή όπως οι παντοδύναμοι θεοί. Οι φωτογραφημένοι άνθρωποι φαίνονται σαν μυρμήγκια και ασήμαντοι. Οι σκηνοθέτες των οποίων τα θέματα περιστρέφονται γύρω από την ιδέα της μοίρας –ο Χίτσκοκ και ο Φριτς Λανγκ, για παράδειγμα– τείνουν να προτιμούν τις ψηλές γωνίες. Ενίοτε αυτοί οι κινηματογραφιστές χρησιμοποιούν το «βλέμμα του πουλιού» πλάνο τη στιγμή της μεγαλύτερης επίδρασης της μοίρας –όπως στη περίφημη δολοφονία στις σκάλες στην Ψυχώ.

Συνήθως τα πλάνα με ψηλές γωνίες λήψεις δεν είναι τόσο ακραία, και γι’ αυτό το λόγο δεν είναι τόσο αποπροσανατολιστικά. Η κάμερα είναι τοποθετημένη πάνω σε γερανό, ή σε κάποιές ψηλές φυσικές τοποθεσίες, αλλά η αίσθηση της παντοδυναμίας του κοινού δεν είναι υπερβολική. Κάπως παρόμοιο με τη άποψη του παντογνώστη αφηγητή στη λογοτεχνία, οι υψηλές γωνίες λήψεις δίνουν στο θεατή μία αίσθηση γενικής εποπτείας, αλλά δεν υπονοούν απαραίτητα τη μοίρα ή το πεπρωμένο. Όσον αφορά το φωτογραφημένο αντικείμενο, οι ψηλές γωνίες μειώνουν το ανάστημα των αντικειμένων, και συνήθως περιλαμβάνουν το έδαφος ή το πάτωμα σαν φόντο. Η κίνηση επιβραδύνεται: Αυτή η γωνία λήψης τείνει να είναι αναποτελεσματική για τη μετάδοση της αίσθησης της ταχύτητας, και χρήσιμη για την υποδήλωση βαριεστημάρας. Η σπουδαιότητα του σκηνικού ή του περιβάλλοντος αυξάνεται: Το περιβάλλον συχνά φαίνεται να καταπίνει τους ανθρώπους. Οι υψηλές γωνίες λήψεις μειώνουν τη σημασία του αντικειμένου. Ένα πρόσωπο φωτογραφημένο από ψηλά φαίνεται ακίνδυνο και ασήμαντο. Αυτή η γωνία είναι επίσης αποτελεσματική για τη μετάδοση της αυτοπεριφρόνησης ενός χαρακτήρα. Οι υψηλές γωνίες τείνουν να υποδηλώνουν παγίδευση, αδυναμία, ή τρωτότητα. Όσο πιο ψηλή η γωνία, τόσο τείνει να υπαινίσσεται μοιρολατρία. Η γωνία της κάμερας μπορεί να γίνει αντιληπτή από το φόντο ενός πλάνου: Οι υψηλές γωνίες συνήθως δείχνουν το έδαφος ή το πάτωμα, ενώ οι χαμηλές τον ουρανό ή το ταβάνι. Βλ. Φωτογραφία Bonnie and Clyde.

Αλλά το δραματικό περιβάλλον πάντα παίρνει το προβάδισμα από τις τυπικές συμβάσεις. Στην ταινία του Χίτσκοκ North by Northwest, για παράδειγμα, ένα υψηλής γωνίας πλάνο παράγει το αντίθετο αποτέλεσμα. Ο κακός έχει μόλις μάθει ότι η ερωμένη του είναι πράκτορας του εχθρού. Μέσα σε λίγα λεπτά, πρόκειται να πετάξουν από τον ωκεανό για μια αποστολή. Ο κακός εμπιστεύεται τη εξήγηση του στον μπράβο του: «Αυτό το ζήτημα διευθετείται καλύτερα από μεγάλο ύψος…πάνω από το νερό». Καθώς το λέει, η κάμερα κινείται σαρωτικά προς τα πάνω σε μία ακραία υψηλή γωνία. Το αποτέλεσμα είναι να δώσει έμφαση όχι στην τρωτότητα του κακού, αλλά της ηρωίδας. Η γωνία επίσης αυξάνει τη δική μας αίσθηση ανασφάλειας καθώς ταυτιζόμαστε έντονα μαζί της.

Υπάρχουν μερικοί κινηματογραφιστές που αποφεύγουν της γωνίες επειδή είναι πολύ παραπλανητικές και δεσμευτικές. Στις ταινίες του Γιαπωνέζου μάστορα Γιασουχίρο Όζου, η κάμερα είναι συνήθως τοποθετημένη ένα μέτρο από το έδαφος –σαν ένας παρατηρητής να κοίταζε τα γεγονότα καθισμένος με το Γιαπωνέζικο στυλ. Ο Όζου μεταχειρίζονταν τους χαρακτήρες του σαν ίσους. Η προσέγγιση του μας αποθαρρύνει από το να τους δούμε είτε καταδηκτικά είτε συναισθηματικά. Στο μεγαλύτερο μέρος, είναι συνηθισμένοι άνθρωποι, ούτε πολύ ενάρετοι ούτε πολύ διεφθαρμένοι. Αλλά ο Όζου τους αφήνει να αποκαλύψουν τους εαυτούς τους. Πίστευε ότι οι εκτιμήσεις των αξιών υποδηλώνονται διαμέσω της χρήσης των γωνιών λήψης, και διατηρούσε την κάμερα του ουδέτερη και απαθή. Τα πλάνα από το ύψος των ματιών μάς επιτρέπουν να διαμορφώσουμε τις ιδέες μας γύρω από το τι είδους ανθρώποι μάς παρουσιάζονται.

Οι χαμηλές γωνίες λήψεις έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα από τις ψηλές. Αυξάνουν το ανάστημα και έτσι είναι χρήσιμες για την υποδήλωση καθετότητας. Πιο πρακτικά, αυξάνουν το ανάστημα ενός κοντού ηθοποιού. Η κίνηση επιταχύνεται, και ιδιαίτερα στις σκηνές βίας, οι χαμηλές γωνίες λήψης αιχμαλωτίζουν μία αίσθηση σύγχυσης. Οι σκηνές μάχης στους Επτά Σαμουράι του Κουρουσάβα είναι επιβλητικά αποτελεσματικές, εν μέρη επειδή πολλές από αυτές είναι τραβηγμένες από χαμηλές θέσεις. Το περιβάλλον είναι συνήθως ελαχιστοποιημένο στις χαμηλές γωνίες, και συχνά ο ουρανός ή το ταβάνι είναι το μόνο φόντο. Ψυχολογικά, οι χαμηλές γωνίες εντείνουν τη σπουδαιότητα του θέματος. Η φιγούρα δεσπόζει απειλητικά πάνω στον θεατή, ο οποίος αισθάνεται ανασφαλής και κυριαρχημένος. Ένα πρόσωπο τραβηγμένο από κάτω εμπνέει φόβο, δέος, και σεβασμό. Γι’ αυτό το λόγο, οι χαμηλές γωνίες λήψεις χρησιμοποιούνται συχνά στα προπαγανδιστικά φιλμ ή στις σκηνές που περιγράφουν ηρωισμό. Όταν μία υπερβολικά χαμηλή γωνία συνδυάζεται με έναν παραμορφωτικό της προοπτικής του κάδρου ευρυγώνιο φακό, ο χαρακτήρας μπορεί να φανεί απειλητικός, επειδή δεσπόζει πάνω από την κάμερα –και από εμάς– όπως ένας πανύψηλος γίγαντας. Βλ. Φωτογραφία Nosferatu.

Η λοξή γωνία περιλαμβάνει μία πλευρική κλίση της κάμερας. Όταν η εικόνα προβάλεται, ο ορίζοντας είναι λοξός. Ένας άντρας φωτογραφημένος με μία λοξή γωνία θα φαίνεται σαν να πρόκειται να πέσει προς μία πλευρά. Αυτή η γωνία μερικές φορές χρησιμοποιείται για υποκειμενικά πλάνα –για να υποδηλώσει για παράδειγμα την έλλειψη ισορροπίας ενός μεθυσμένου. Ψυχολογικά, οι λοξές γωνίες υποδηλώνουν ένταση, μετάβαση, και επικείμενη κίνηση. Οι φυσικές οριζόντιες και κάθετες γραμμές μιας σκηνής μετατρέπονται σε ασταθείς διαγώνιες. Οι λοξές γωνίες λήψης δεν χρησιμοποιούνται συχνά, επειδή μπορούν να αποπροσανατολίσουν το θεατή. Στις σκηνές που αποδίδεται βία, ωστόσο, μπορούν να είναι αποτελεσματικές στη ακριβή σύλληψη αυτής της αίσθησης της οπτικής ανησυχίας.

επιμέλεια: Μίμης Τσακωνιάτης

Βιβλιογραφία Understanding Movies του Λούις Τζιαννέττι.

πηγη
http://camerastyloonline.wordpress.com/2008/06/19/mathimata_aistitikis_kinfou_ii_by_mimis_tsakoniatis/

Νέος Κανονισμός Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων του Ε.Κ.Κ.

Ο νέος Κανονισμός Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου (Ε.Κ.Κ.), θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Φεβρουαρίου 2013 και αποτελεί εξέλιξη του προηγούμενου Κανονισμού, τον οποίο και αντικαθιστά στο σύνολο του.

Το Ε.Κ.Κ. συνέταξε τον παρόντα κανονισμό, με σκοπό να ανταποκριθεί στις τρέχουσες οικονομικές συνθήκες της χώρας, καθώς και στις πολύπλευρες ανάγκες της κινηματογραφικής παραγωγής, λαμβάνοντας όμως υπόψη και τις παρατηρήσεις της κινηματογραφικής κοινότητας.

Ο Νέος Κανονισμός Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων, αποτελείται από καινοτόμα προγράμματα, ενισχύει τη συνεργασία μεταξύ σεναριογράφου, σκηνοθέτη, παραγωγού, από την αρχή της ιδέας του μελλοντικού έργου, με στόχο την πρόσβαση των ελληνικών ταινιών σε ευρωπαϊκά προγράμματα καθώς και την εύρεση συμπαραγωγών.

Στο Νέο Κανονισμό περιλαμβάνονται 9 Χρηματοδοτικά Προγράμματα εκ των οποίων το Πρόγραμμα για Νέους Σκηνοθέτες (1η ή 2η ταινία) και Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων Ντοκιμαντέρ είναι σε συγχρηματοδότηση με την ΕΡΤ.

1.Πρόγραμμα «Συγγραφή Σεναρίου – Development» 2.Βασικό Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων 3.Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων Χαμηλού Προϋπολογισμού 4.Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων για Παιδιά και Εφήβους 5.Πρόγραμμα για Νέους Σκηνοθέτες (1η ή 2η ταινία) (συγχρηματοδοτούμενο από ΕΚΚ και ΕΡΤ κατ’ αναλογία 50%-50%) 6.Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων Μικρού Μήκους 7.Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων Ντοκιμαντέρ (συγχρηματοδοτούμενο από ΕΚΚ και ΕΡΤ κατ’ αναλογία 50%-50%) 8.Πρόγραμμα Κινήτρων για Προσέλκυση Ξένων Παραγωγών στην Ελλάδα με μειοψηφική συμμετοχή Έλληνα συμπαραγωγού 9.Πρόγραμμα Ενίσχυσης Ολοκληρωμένου Κινηματογραφικού Έργου

Με τον Νέο Κανονισμό δημιουργείται το Πρόγραμμα Παραγωγής Κινηματογραφικών Έργων για Παιδιά και Εφήβους, προκειμένου το ΕΚ.Κ. να στηρίξει τον κινηματογράφο που απευθύνεται σε ένα νέο κοινό, να προτρέψει τη νέα γενιά να ασχοληθεί με αυτήν την τέχνη και να τη συνδέσει με την εκπαίδευση.

Το Πρόγραμμα για Νέους Σκηνοθέτες (1η ή 2η ταινία) απευθύνεται σε όσους κάνουν τα πρώτα βήματά τους στον κινηματογραφικό χώρο προκειμένου να βρουν έκφραση οι καινοτόμες ιδέες τους. Για το λόγο αυτό, το Ε.Κ.Κ. έχει ήδη υπογράψει ιδιωτικό συμφωνητικό χορηγίας με την ΟΠΑΠ Α.Ε. ύψους 1.500.000 ευρώ για τα έτη 2012-2014, χρήματα τα οποία θα διατεθούν αποκλειστικά για το έργο νέων σκηνοθετών.

Το Πρόγραμμα Κινήτρων για Προσέλκυση Ξένων Παραγωγών στην Ελλάδα με μειοψηφική συμμετοχή Έλληνα συμπαραγωγού, έχει στόχο την μεγαλύτερη δυνατή προσέλευση ξένων ταινιών, ως αναπτυξιακό εργαλείο της κινηματογραφικής αγοράς για την εφαρμογή ενός νέου μοντέλου τουριστικού μάρκετινγκ – τον «κινηματογραφικό τουρισμό», προβάλλοντας στο εξωτερικό τη χώρα μας, που ειδικά αυτή την περίοδο έχει τεράστια σημασία για την εικόνα της. Το Ε.Κ.Κ. βρίσκεται ήδη σε συνεργασία με τον ΕΟΤ για την καλύτερη δυνατή εφαρμογή του.

Το Ε.Κ.Κ., πέρα από την παραγωγή ταινιών, θεωρεί εξίσου σημαντικά τα ζητήματα της διανομής της ταινίας στις αίθουσες και της προώθησης της σε διεθνή και εγχώρια φεστιβάλ. Σχετικά με αυτά τα δύο ζητήματα θα υπάρξει στο μέλλον ξεχωριστός κανονισμός.

Σκοπός του Ε.Κ.Κ. είναι να δώσει προοπτική και να στηρίξει τις προσπάθειες των Ελλήνων κινηματογραφιστών, προκειμένου οι επιτυχίες του Ελληνικού κινηματογράφου διεθνώς, να μη θεωρηθούν ευκαιριακά πυροτεχνήματα, αλλά να γίνουν η απαρχή μιας αναπτυξιακής προοπτικής τόσο οικονομικά όσο και καλλιτεχνικά για τον κινηματογραφικό χώρο. Η κινηματογραφική τέχνη, εκτός από έκφραση ανησυχίας πνεύματος, είναι και ένα αναπτυξιακό εργαλείο και μόνο έτσι πρέπει να προσεγγίζεται από την Πολιτεία και τα θεσμικά όργανα που εντέλλονται να την στηρίζουν.

Σήμερα, το Ε.Κ.Κ. κάνει κάθε προσπάθεια προκειμένου να μειώσει το χρέος του προς την κινηματογραφική κοινότητα – χρέος μικρότερο από αυτό του Ελληνικού δημοσίου προς το Ε.Κ.Κ. Για να εφαρμοστεί ο Νέος Χρηματοδοτικός Κανονισμός, πρέπει και η Πολιτεία να προβεί στις απαραίτητες ενέργειες προκειμένου να αποδοθεί στο Ε.Κ.Κ. το χρέος από την επιστροφή του Φ.Π.Α από το 2006 έως σήμερα, ποσό που ανέρχεται στα 4.500.000 ευρώ, καθώς και από τη μηδενική επιστροφή του ειδικού φόρου εισιτηρίων, η οποία για το 2012 ανέρχεται στο ποσό των 3.000.000 ευρώ περίπου. Το Ε.Κ.Κ. διεκδικεί με κάθε νόμιμο τρόπο την επιστροφή αυτών των χρημάτων.

Ο νέος Κανονισμός Χρηματοδοτικών Προγραμμάτων είναι από σήμερα διαθέσιμος σε ηλεκτρονική μορφή στην ιστοσελίδα του Φορέα στη διεύθυνση www.gfc.gr

πηγή
 http://camerastyloonline.wordpress.com/2013/01/14/neos-kanonismos-xrimatodotikon-programmaton-ekk/


ΑΣΠΙΣ ΤΟΥ ΜΕΝΑΝΔΡΟΥ

ΥΠΟΘΕΣΗ

Σ’ αυτό το δράμα υπάρχουν δυο γέροι αδέρφια. Ο πρωτότοκος ο Σμικρίνης, που είναι ανύπαντρος και φιλάργυρος ζει με μια γριά υπηρέτρια. Δεν υποχωρεί μπροστά σε τίποτα για να πετύχει τον σκοπό του, αλλά προσέχει το φέρσιμό του και φροντίζει να κρύψει το πάθος του για την πλεονεξία και την τσιγκουνιά, αιτιολογώντας τα καμώματά του με προθέσεις αφιλοκέρδειας. Ο δευτερότοκος αδερφός του ο Χαιρέστρατος είναι αντίθετα καλός άνθρωπος, πλούσιος και γενναιόδωρος που του αρέσει η καλή ζωή. Παντρεύτηκε μια γυναίκα που είχε απ’ τον πρώτο της γάμο έναν γιο, τον Χαιρέα. Απ’ αυτή και τον Χαιρέστρατο γεννήθηκε και μια κόρη. Ο Χαιρέστρατος όμως έχει πάρει στο σπίτι του και μια ορφανή ανιψιά του (που δεν αναφέρεται τ’ όνομά της). Αυτή είχε έναν αδερφό τον Κλεόστρατο που πήγε στρατιώτης να πολεμήσει στην Ασία μόνο και μόνο για να πλουτίσει και να μπορέσει ν’ αποκαταστήσει τη φτωχή αδερφή του. Τώρα οι δυο νέες ξαδέρφες είναι σε ηλικία γάμου. Ο γιος της γυναίκας του Χαιρέστρατου ο Χαιρέας, θέλει να παντρευτεί την αδερφή του Κλεόστρατου κι αυτό επιδοκιμάζεται κι απ’ τον πατριό του. Ανάμεσα στα πρόσωπα της κωμωδίας αυτής είναι κι ο παιδαγωγός του Κλεόστρατου Δάος, δούλος απ’ τη Φρυγία ο οποίος καθώς νομίζει πως ο τελευταίος αυτός σκοτώθηκε στον πόλεμο, μεταφέρει όλη του την αφοσίωση στην αδερφή του «μακαρίτη», τη μοναδική του κληρονόμο. Μετά από διάφορες κωμικές περιπέτειες έρχεται το τέλος του έργου που κι απ’ αυτό, όπως κι απ’ το υπόλοιπο έργο δε μας σώζονται πολλοί στίχοι (30 στίχοι απ’ την πέμπτη πράξη). Σ’ αυτούς γίνεται λόγος για έναν διπλό γάμο (πολύ συνηθισμένος στη Νέα Αττική Κωμωδία). Πρόκειται για τον γάμο του Χαιρέα με την αδερφή του Κλεόστρατου και του τελευταίου με την κόρη του Χαιρέστρατου. Όσο για τον Σμικρίνη, ο γυρισμός του Κλεόστρατου του άλλαξε όλα τα πονηρά του σχέδια. Ο ψευτοπεθαμένος Χαιρέστρατος αναστήθηκε κι η κωμωδία τελειώνει με τον εξευτελισμό του Σμικρίνη και τη νίκη των ερωτευμένων και του έξυπνου και πιστού υπηρέτη Δάου.

Κατέβασε το σενάριο του «Moonrise Kingdom»

Ο Γουές Άντερσον και ο Ρόμαν Κόπολα σου δίνουν την ευκαιρία να «κατεβάσεις» και ν’ αποκτήσεις ολόκληρο το σενάριο του «Moonrise Kingdom». Αν νομίζεις πως βαριέσαι να το διαβάσεις, ειλικρινά, κάνε τον κόπο και δες τι έχουν κάνει
Ολοκληρώνοντας την οσκαρική καμπάνια για το «Moonrise Kingdom» του Γουές Άντερσον, η αμερικανική εταιρεία Focus αποφάσισε να κάνει focus στη μοναδική υποψηφιότητα που διεκδικεί, τελικά, το φιλμ. Έτσι, λοιπόν, διέθεσε ολόκληρο το πρωτότυπο σενάριο που υπογράφουν ο Άντερσον και ο Ρόμαν Κόπολα, σε μορφή pdf, το οποίο μπορείς να «κατεβάσεις» από εδώ και να κρατήσεις για πάντα.
Τι το ιδιαίτερο περιλαμβάνει; Εκτός του κειμένου, που αποκτά επιπλέον συλλεκτική αξία χάρη στην υποψηφιότητα στα Όσκαρ, το pdf είναι  στολισμένο με εκπληκτικές φωτογραφίες από το φιλμ και τα γυρίσματά του, πρόχειρα σκίτσα και σημειώσεις, storyboards, σχέδια που αφορούν στα production designs, τα πάντα στο γνωστό ύφος του Άντερσον, που δίνει απίστευτη σημασία και στο εικαστικό μέρος μιας ταινίας.

κατέβασε το σεναριο
http://focusguilds2012.com/mrkscript/

πηγή freecinema.gr

Κάπου… αλλού καταναλώνουν περισσότερες ταινίες!

Τα παγκόσμια νούμερα διαψεύδουν την εγχώρια αγορά, που κλαίγεται μονίμως για τα πτωτικά της έσοδα, ενώ στον υπόλοιπο πλανήτη τα στοιχεία επισημοποιούν την άνοδο.

Τα παγκόσμια στοιχεία που αφορούν το σύνολο της κινηματογραφικής κατανάλωσης, είτε αυτή προέρχεται από το σινεμά, είτε από τις ενοικιάσεις και αγορές (οι οποίες συμπεριλαμβάνουν DVD, Blu-Ray, digital downloads και pay TV), πιστοποιούν την ανοδική τάση που το 2012 έφτασε το 2,1%, φέρνοντας εισπράξεις 62,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων (1,3 δισ. περισσότερα από το 2011)
Τα νούμερα αυτά αντιστρέφουν (με σταθερότητα) την αρνητική πορεία που διέγραψαν τα έτη 2008 και 2009 και δηλώνουν το αυξανόμενο ενδιαφέρον του καταναλωτή / θεατή για το κινηματογραφικό προϊόν. Όπως ήταν αναμενόμενο, τη μερίδα του λέοντος στα ποσοστά κρατάει η Αμερική, με το 41% της παγκόσμιας εισπρακτικής δύναμης. Η Δυτική Ευρώπη ακολουθεί με 26%, ενώ στην τρίτη θέση ανεβαίνει διαρκώς η αγορά των χωρών της Ασίας και του Ειρηνικού, που πλέον φτάνει το 25%. Οι αναλυτές θεωρούν πως μέχρι το 2016, η Ευρώπη θα έχει υποχωρήσει στην τρίτη θέση, καθώς αυξάνεται διαρκώς η δημιουργία νέων κινηματογραφικών αιθουσών, κυρίως στην Κίνα. Μόνο από τα σινεμά αυτών των χωρών ήρθαν τα 10 δισ. (το οποίο μεταφράζεται σε άνοδο κατά 12% σε σχέση με το 2011)
Γενικότερα, τα σινεμά ήταν εκείνα που στήριξαν καλύτερα την κινηματογραφική αγορά παγκοσμίως, με μια αύξηση στα έσοδα της τάξης του 7% (βλέπε 33,4 δισ. για το 2012). Για τις επόμενες χρονιές, δε, προβλέπεται σταθεροποίηση αυτής της αύξησης στα 2 – 3%, έως και το 2016.
Εκεί που ο κόσμος ξοδεύει λιγότερο, πια, είναι το retail. Τα έσοδα από πωλήσεις και ενοικιάσεις στον τομέα του home entertainment είχαν καθοδική πορεία μέσα στο 2012, με πτώση 3% (αν και τα συνολικά κέρδη των 23,7 δισ. δεν είναι καθόλου αμελητέα, πόσω μάλλον για ένα προϊόν «έτοιμο). Το μέλλον εδώ είναι σαφώς δυσοίωνο, αν και η «εναλλακτική» λύση με τις ψηφιακές πλατφόρμες και το download δε δείχνουν ακόμη ικανές να «μπαλώσουν» την ήττα που υφίσταται ο κλάδος. Οι καταναλωτές που αγόρασαν ή είδαν στο σπίτι ταινίες με την τελευταία – και πολυδιαφημισμένη – μέθοδο απέφεραν πέρσι το σχετικά χαμηλό ποσό των 4,9 δισ. δολαρίων.

πηγή freecinema.gr

Στα γυρίσματα του τρίτου κύκλου του «Game of Thrones»!

Ακριβώς σε δύο μήνες από τώρα ξεκινάει ο τρίτος πολυαναμενόμενος κύκλος του «Game of Thrones» και μετά από δύο teasers (που όμως δεν πρόσφεραν ούτε μια καινούρια εικόνα της σειράς) και μερικά production videos, το ΗΒΟ δίνει τώρα στη δημοσιότητα μια ματιά στα γυρίσματα της σειράς.

Σεναριογράφοι, παραγωγοί και οι αγαπημένοι ηθοποιοί του «Game of Thrones» δίνουν μερικές πληροφορίες για όσα θα δούμε στα μεγαλύτερης διάρκειας 10 καινούρια επεισόδια, στους πολλούς νέους χαρακτήρες που θα γνωρίσουμε και στην φαντασία που ενισχύεται έναντι της ιστορικής δράσης.

δειτε το video
http://www.dailymotion.com/video/xwxil3_game-of-thrones-season-3-invitation-to-the-set_shortfilms?start=1

πηγή flix.gr

Δείτε ξανά, ολόκληρο το «Toy Story»

Το φιλμ κινουμένων σχεδίων του Τζον Λάσετερ χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να ολοκληρωθεί, αλλά οι δυο φοιτητές που γύρισαν αυτό το ρημέικ χρειάστηκαν ακριβώς τον μισό χρόνο για να το καταφέρουν.
Ο Τζόνασον Πόλεϊ και ο Τζέσε Περότα, είναι 19 και 21 ετών αντίστοιχα και σπουδάζουν σινεμά στην Αριζόνα απ όπου κατάγονται. Οι δυο τους αποφάσισαν να γυρίσουν το ρημέικ του φιλμ κινουμένων σχεδίων σαν άσκηση: «Θέλαμε να αποκτήσουμε λίγη πρακτική εξάσκηση και την ίδια στιγμή να κάνουμε κάτι που να το διασκεδάσουμε» λέει ο Πόλεϊ. «Ξεκινήσαμε να κάνουμε μία μόνο σκηνή, αλλά γρήγορα αντιληφθήκαμε ότι δεν μας έφτανε, θέλαμε να γυρίσουμε ολόκληρη την ταινία», λέει ο Περότα.
Οι δυο τους πήραν τον ήχο από το πρωτότυπο φιλμ και ξαναγύρισαν κάθε πλάνο του φιλμ με αληθινά παιχνίδια (και ηθοποιούς όπου εμφανίζονται) χρησιμοποιώντας lo fi λύσεις για να τα κάνουν να κινούνται, όπως σύρματα, ή σπάγκους.
Για τους πρώτους έξι μήνες, οι δυο τους έκαναν γυρίσματα μόνο τα σαββατοκύριακα, αλλά σύντομα άρχισαν να απασχολούνται αρκετές ώρες την ημέρα και παρ' ότι υπήρχαν φορές που φοβόντουσαν ότι δεν θα τα καταφέρουν, αποφάσισαν να προχωρήσουν. «Το είχαμε ήδη πει σε όλους, είχαμε φτιάξει ένα τρέιλερ και το είχαμε ανεβάσει στο internet, πολύ απλά δεν μπορούσαμε να κάνουμε πίσω» λέει ο Περότα.
Κι έκαναν πολύ καλά. Οι δυο τους ανέβασαν το φιλμ online (δείτε το ολόκληρο πιο κάτω) το περασμένο Σάββατο και το video ήδη πλησιάζει τις 3 εκατομμύρια θεάσεις, έχοντας προφανώς γίνει viral και πιθανότατα εξασφαλίσει δουλειά στους δύο νεαρούς, πριν ακόμη τελειώσουν την

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=5G0j_Huv2Fg

πηγή flix.gr

Και οι κριτικοί του Λονδίνου ψηφίζουν «Αγάπη»!

Με τρία μεγάλα βραβεία έφυγε από την τελετή των βραβείων του London Critics' Circle χθες το βράδυ, Κυριακή 20 Ιανουαρίου, η «Αγάπη» του Μίκαελ Χάνεκε, κερδίζοντας πλέον τον τίτλο της πιο πολυβραβευμένης ταινίας της χρονιάς, με ένα σερί διακρίσεων που ξεκίνησαν με τον Χρυσό Φοίνικα του Φεστιβάλ Καννών, συνεχίστηκαν με το βραβείο της Καλύτερης Ταινίας από τα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου και δεν δείχνουν να σταματούν ούτε στις πέντε υποψηφιότητες για Οσκαρ που κέρδισε κόντρα σε όλες τις προβλέψεις, ούτε στις πολλαπλές διακρίσεις από αμερικανικές ενώσεις κριτικών κινηματογράφου που συνεχίζει να κατακτά...
Το London Critics' Circle αποτελείται από περισσότερους από 120 μέλη (κριτικούς, δημοσιογράφους, συγγραφείς) και ειδικά φέτος ψήφισαν ανάμεσα σε 200 τίτλους ταινιών απ' όλον τον κόσμο, φέρνοντας την «Αγάπη» στην κορυφή και μοιράζοντας τα υπόλοιπα βραβεία τους στη «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι και στο «Τhe Master» του Πολ Τόμας Αντερσον, χωρίς κανείς να αγνοεί τις βρετανικές κατηγορίες των βραβείων τους που τιμούν τους ανθρώπους που έκαναν τη Μ.Βρετανία περήφανη τη χρονιά που πέρασε.
Σημειώνουμε φυσικά την παντελή απουσία του «Skyfall» από οποιοδήποτε βραβείο, αλλά και την επίδραση που θα έχουν τα συγκεκριμένα βραβεία στην απονομή των φετινών Bafta

Αναλυτικά τα βραβεία:
    Ταινία της Χρονιάς: Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε
    Ξενόγλωσση Ταινία της Χρονιάς: Σώμα με Σώμα του Ζακ Οντιάρ
    Ντοκιμαντέρ της Χρονιάς: The Imposter
    Βρετανική Ταινία της Χρονιάς: Berberian Sound Studio του Πίτερ Στρίκλαντ
    Ανδρας Ηθοποιός της Χρονιάς: Χοακίν Φίνιξ (Τhe Master)
    Γυναίκα Ηθοποιός της Χρονιάς: Εμανουέλ Ριβά (Αγάπη)
    Β' Ανδρικός Ρόλος: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (The Master)
    B' Γυναικείος Ρόλος: Αν Χάθαγουεϊ (Les Miserables)
    Βρετανός Ηθοποιός της Χρονιάς: Τόμπι Τζόουνς (Berberian Sound Studio)
    Βρετανίδα Ηθοποιός της Χρονιάς: Αντρεα Ράισμπορο (Ο Χορός των Κατασκόπων)
    Νεαρός Ηθοποιός της Χρονιάς: Τομ Χόλαντ (The Impossible)
    Σκηνοθέτης της Χρονίας: Ανγκ Λι (H Ζωή του Πι)
    Σεναριογράφος της Χρονιάς: Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη)
    Πρωτοεμφανιζόμενος Βρετανός Κινηματογραφιστής: Αλις Λόου και Στιβ Οραμ (σεναριογράφοι του «Sightseers»)
    Τεχνικό Επίτευγμα: Η Ζωή του Πι

Οι 10 Καλύτερες Ταινίες της Χρονιάς
    Αγάπη
    The Master
    Η Ζωή του Πι
    Argo
    Beasts of the Southern Wild
    Zero Dark Thirty
    Κάποτε στην Ανατολία
    Django, Ο Τιμωρός
    Tabu
    Σώμα με Σώμα

πηγή flix.gr

Λογοκρισία στο «Skyfall»: Οι Κινέζοι θα δουν έναν… άλλον Τζέιμς Μποντ

Η ελπίδα δημοσιογράφων και κοινού ότι η κυβέρνηση της Κίνας έγινε πιο ελαστική με τις τέχνες (μετά την τηλεοπτική προβολή του «V for Vendetta»), μάλλον διαψεύδεται άδοξα. Το «Skyfall» που θα δουν οι θεατές της Κίνας είναι… διαφορετικό από του υπόλοιπου κόσμου.
Το «Skyfall» θα βγει στις κινεζικές αίθουσες την ερχόμενη Δευτέρα, αλλά σύμφωνα με τον Τύπο η ταινία έχει… κοπεί και ραφτεί στα μέτρα των επιταγών της κρατικής λογοκρισίας. Η σκηνή που, κατά τα λεγόμενα, έχει αφαιρεθεί εντελώς, βρίσκεται στο κομμάτι της ταινίας που εκτυλίσσεται στη Σανγκάη και όπου ο πληρωμένος δολοφόνος Πατρίς του Ολα Ραπάς μπαίνει στο γυάλινο ουρανοξύστη και πυροβολεί το φρουρό.
Επιπλέον, καθώς η ταινία προβάλλεται υποτιτλισμένη, μέρος των διαλόγων… χάνεται στη μετάφραση: από τη συζήτηση του Τζέιμς Μποντ με τη Σεβερίν της Μπερενίς Μαρλό στο καζίνο του Μακάο, το σημείο όπου εκείνη υπονοεί ότι είναι πόρνη από τα παιδικά της χρόνια παραλείπεται βολικά.
Η περίπτωση του «Skyfall» δεν είναι εξαίρεση στην πρακτική της κινεζικής λογοκρισίας: συχνά σκηνές που θεωρείται ότι δεν ενδείκνυνται για το τοπικό κοινό κόβονται από αμερικανικές ταινίες, όπως έχει συμβεί με τίτλους σαν το «Οι Αντρες με τα Μαύρα 3» ή τους προηγούμενους «Πειρατές της Καραϊβικής». Επιπλέον, εάν αναρωτιέστε γιατί το «Skyfall» βγαίνει τόσο αργά στην κινεζική αγορά, αφού έχει κάνει τον εξαιρετικά επιτυχημένο του κύκλο στον κόσμο, αυτό συμβαίνει γιατί οι αρχές καθυστερούν την προβολή αμερικανικών ταινιών προκειμένου να πριμοδοτήσουν την εγχώρια παραγωγή και, αυτή τη φορά συγκεκριμένα, την προβολή των εμπορικών κινεζικών ταινιών «Back to 1942» και «The Last Supper», δύο ιστορικά έπη, επιδοτούμενα από το κράτος.

πηγή flix.gr

Εσείς πόσα θα δίνατε για το Batmobile;

Δημοπρασία στην Αριζόνα μεταμορφώθηκε σε πραγματικό event: το συγκεντρωμένο πλήθος (μία μείξη από συλλέκτες αυτοκινήτων και φανατικούς του Batman) επευφημούσαν κάθε χτύπημα σ' ένα συγκεκριμένο θρυλικό κομμάτι: το πρώτο από τα 6 συνολικά Batmobiles που κατασκευάστηκαν για την 60ς cult Batman σειρά του ABC.
Οταν η τελική τιμή άγγιξε τα 4.6 εκατομμύρια δολάρια έγινε πραγματικό πανηγύρι: κραυγές και χειροκροτήματα ενώθηκαν με το κοινό να τραγουδάει εν χορώ το διάσημο μουσικό σήμα της σειράς.
Το αυτοκίνητο είχε σχεδιάσει ο θρυλικός Τζορτζ Μπάρις - ειδικός κατασκευαστής αυτοκινήτων για το Χόλιγουντ. Φήμες θέλουν τον Μπάρις να εμπνέεται, χτίζει και παραδίδει το Batmobile μέσα σε... 15 μέρες το 1966. Ως βάση είχε χρησιμοποιηθεί ένα Ford Futura του 1955. Η μετατροπή του είχε κοστίσει 15.000 δολάρια τότε. Ανάμεσα στα gadgets που είχε ήταν το Batphone και ένας ψεκαστήρας λαδιών (για να γλιστράνε τα αυτοκίνητα που το κυνηγούσαν).
Μέχρι χθες, το Batmobile βρισκόταν στην προσωπική συλλογή του Μπάρις. Ο νέος ιδιοκτήτης του είναι ο Ρικ Σαμπέιν, επιχειρηματίας και συλλέκτης αυτοκινήτων από το Φίνιξ, και όπως δηλώνει, φανατικός της σειράς. «Μεγάλωσα παρακολουθώντας τον Μπάτμαν και ήρθα στη δημοπρασία αποφασισμένος: δε θα έφευγα χωρίς το Batmobile!»
Το έξτρα μπόνους για τον νέο του ιδιοκτήτη: έχει κανονική άδεια κυκλοφορίας - μπορείς δηλαδή να το οδηγεί κανονικά, αν αυτό επιλέξει! Εκείνος όμως έχει άλλα σχέδια: «Θα γκρεμίσω ένα τοίχο στο σπίτι μου και το Batmobile θα τοποθετηθεί στο σαλόνι μου».
Πάντως η τιμή που κατάφερε να πιάσει το Batmobile (οι εκτιμητές πριν από τη δημοπρασία δεν είχαν διανοηθεί το ποσό αυτό), ισοφαρίζει το ρεκόρ ενός άλλου, διάσημου κινηματογραφικού αυτοκινήτου: της Aston Martin DB5 που οδηγούσε ο Σον Κόνερι ως πράκτορας 007 στο «Goldfinger». Αυτή θα τη βάζαμε κι εμείς στο σαλόνι μας!

πηγή flix.gr

Η κινεζική λογοκρισία κόβει 40 λεπτά από το «Cloud Atlas»

Το «Cloud Atlas» των Τίκβερ-Γουατσόφσκι είναι έτοιμο για την πρεμιέρα του στο Πεκίνο. Μόνο που οι Κινέζοι λογοκριτές έκοψαν το... 1/4 της ταινίας
Βασισμένο σε ένα βιβλίο που ήταν, σύμφωνα με τον συγγραφέα του, Ντέιβιντ Μίτσελ, αδύνατον να κινηματογραφηθεί, το φιλμ των τριών σκηνοθετών δοκίμασε να κάνει το αδύνατο δυνατό. Σε κάποιους το τελικό αποτέλεσμα άρεσε, σε άλλους καθόλου, όλοι συμφώνησαν ότι το επικό όραμα των Τίκβερ-Γουατσόφσκι, με μια διάρκεια που αγγίζει τις τρεις ώρες, με μισή ντουζίνα ιστορίες που εξελίσσονται ταυτόχρονα σε διαφορετικούς τόπους και διαφορετικούς χρόνους
Ομως η είδηση ότι στην Κίνα θα παιχτεί με 40 λεπτά λιγότερη διάρκεια (από 169' σε 130') δεν έχει σε τίποτα να κάνει με αναθεώρηση των σκηνοθετών για την αφηγηματική ροή και τη δημιουργία ενός πιο σφιχτού cut. Είναι καθαρά θέμα λογοκρισίας. Από όσα διαβάζουμε μάλιστα, οι ίδιοι οι σκηνοθέτες δεν συμμετείχαν στο νέο μοντάζ, αλλά άφησαν τον έλεγχο στους Κινέζους συμπαραγωγούς της ταινίας και την εταιρεία «Dreams of the Dragon Pictures» (έβαλαν 10 εκατομμύρια δολάρια και μετά ακόμα 3 για τα δικαιώματα διανομής στην Κίνα). Μάλιστα οι Τίκβερ-Γουατσόφσκι έκαναν δηλώσεις στον κινεζικό Τύπο, λέγοντας ότι «καταλαβαίνουν τους περιορισμούς που οδήγησαν στο κόψιμο της ταινίας».
Ολες λοιπόν οι σκηνές σεξ, κόπηκαν. Ο πυροβολισμός στο κεφάλι, κόπηκε. Ο «παθιασμένος έρωτας» της Κορεάτισας σερβιτόρας, κόπηκε. Ο ομοφυλοφιλικός έρωτας, κόπηκε.
Ο CEO της εταιρείας παραγωγής «Dreams of the Dragon Pictures», που ανέλαβε το νέο μοντάζ δήλωσε ότι όλο το υλικό που πετάχτηκε έγινε με τις υποδείξεις των κανονισμών της Κρατικής Οργάνωσης Ραδιοφώνου, Κινηματογράφου και Τηλεόρασης.
«Το κοινό στην Κίνα επιθυμεί να δει απλά μία popcorn ταινία, οπότε την προσαρμόσαμε στις ανάγκες της τοπικής αγοράς, δημιουργώντας μία Κινεζική βερσιόν».
Να θυμίσουμε ότι πριν από λίγο καιρό το ίδιο έγινε και με το «Skyfall». Αντίθετα όμως με τον Σαμ Μέντες και τους Τίκβερ-Γουατσόφσκι, ο Ντέιβιντ Φίντσερ δεν επέτρεψε ποτέ να βάλουν χέρι στο «Κορίτσι με το Τατουάζ»

πηγή flix.gr


Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2013

«Φινάλε» για το Windows Live Messenger

Τίτλοι τέλους για την υπηρεσία Windows Live Messenger της Microsoft στις 15 Μαρτίου. Οι χρήστες θα χρησιμοποιούν πλέον το Skype. Η Microsoft κλείνει οριστικά την υπηρεσία Windows Live Messenger στις 15 Μαρτίου. Από εκείνη την ημερομηνία και μετά οι χρήστες δεν θα μπορούν πλέον να τη χρησιμοποιούν και θα πρέπει να στραφούν στο Skype. Η εταιρία, σύμφωνα με το BBC, έστειλε σχετικό ηλεκτρονικό μήνυμα στους χρήστες της υπηρεσίας, ενθαρρύνοντάς τους πλέον, προτού το Messenger τεθεί εκτός λειτουργίας, να εξοικειωθούν έγκαιρα με το Skype, το οποίο η Microsoft απέκτησε τον Οκτώβριο του 2011, αντί 8,5 δισ. δολαρίων. Ήδη από πέρυσι το Νοέμβριο, η εταιρία είχε κάνει γνωστό, ότι προτίθεται να σταματήσει την υπηρεσία Windows Live Messenger, χωρίς τότε να δώσει ακριβή ημερομηνία. Για να διευκολύνει την μετάβαση των χρηστών στο Skype, η Microsoft πρόσθεσε ένα εικονίδιο αναβάθμισης στην επιφάνεια εργασίας του Messenger, το οποίο, αν πατηθεί, απεγκαθιστά το τελευταίο και πλέον εγκαθιστά το Skype στον υπολογιστή. Μέχρι τις 15 Μαρτίου, το Messenger θα λειτουργεί κανονικά. Η συγκεκριμένη υπηρεσία άμεσης ανταλλαγής μηνυμάτων ξεκίνησε ως MSN Messenger το 1999 και μετονομάσθηκε αργότερα σε Windows Live Messenger. Εκτιμάται, ότι τη χρησιμοποιούσαν περίπου 300 εκατ. χρήστες κάθε μήνα σε όλο τον κόσμο. Η Κίνα είναι η μόνη χώρα στον κόσμο όπου το Messenger θα συνεχίσει να λειτουργεί και μετά τις 15 Μαρτίου, λόγω ειδικής συμφωνίας της Microsoft με την κινεζική κυβέρνηση.

πηγή kathimerini.gr

Μαθήματα Αισθητικής Κινηματογράφου: Ρεαλισμός και Φορμαλισμός

Ο κινηματογράφος είναι μία τέχνη που οφείλει την ύπαρξη του στη φωτογραφία. Γι’ αυτό παραφράζοντας τη αρχετυπική ρήση «Εν αρχή ην ο Λόγος» σε «Εν αρχή ην η φωτογραφία» θα επιχειρήσουμε από αυτή τη στήλη να καλύψουμε το χαοτικό κενό θεωρίας που υπάρχει στη χώρα μας τόσο σε επίπεδο κινηματογραφικών σχολών όσο και θεωρητικών βιβλίων. Σ’ αυτό το τεύχος θα μιλήσουμε για τους δύο αισθητικούς πόλους που εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα με τη γέννηση του κινηματογράφου και δημιούργησαν μία εκπληκτική διαφορά δυναμικού δίνοντας ώθηση στη νεαρή τέχνη να αναπτυχθεί και να φωτίσει με απαράμιλλο τρόπο τις σκοτεινές αίθουσες, τον «Ρεαλισμό και τον Φορμαλισμό». Στη συνέχεια θα αναφερθούμε στα «Πλάνα και τις Γωνίες Λήψεις», στο «Φωτισμό και το Χρώμα», στους «Φακούς, Φίλτρα, Φιλμ, Τρικέζα» και στους «Κορυφαίους Διευθυντές Φωτογραφίας». Ευχόμαι τα κείμενα αυτά να βοηθήσουν όλους τους μελλοντικούς έλληνες διευθυντές φωτογραφίας και κινηματογραφιστές στο έργο τους, αλλά και όλους τους λάτρεις της 7ης τέχνης που επιθυμούν να γνωρίσουν βαθύτερα τη γλώσσα του κινηματογράφου και να απολαμβάνουν σε βάθος την κρυφή γοητεία του…

Ρεαλισμός και Φορμαλισμός.

Λίγο πριν το τέλος του 19ου αιώνα, οι ταινίες άρχισαν να αναπτύσσονται σε δύο βασικές κατευθύνσεις: στις Ρεαλιστικές και στις Φορμαλιστικές. Ο Ρεαλισμός σαν κινηματογραφικό στυλ προσπαθεί να αντιγράψει την όψη της αντικειμενικής πραγματικότητας όπως συνήθως αυτή γίνεται αντιληπτή, δίνοντας έμφαση στις αυθεντικές τοποθεσίες και λεπτομέρειες της, στα γενικά και μεγάλης διάρκειας πλάνα και επιδιώκωντας ένα μίνιμουμ παραμορφωτικών τεχνικών. Ο Φορμαλισμός είναι ένα στυλ κινηματογράφησης στο οποίο οι αισθητικές φόρμες παίρνουν το προβάδισμα από το θέμα της ταινίας ως περιεχόμενο. Ο χρόνος και ο χώρος όπως συνήθως γίνεται αντιληπτός είναι συχνά παραμορφωμένος. Η έμφαση δίνεται στα ουσιαστικά, συμβολικά χαρακτηριστικά των αντικειμένων και των ανθρώπων, και όχι απαραίτητα στην εξωτερική εμφάνιση. Οι φορμαλιστές είναι συχνά λυρικοί, και ενσυνείδητα οξύνουν το στυλ τους με σκοπό να τραβήξουν την προσοχή σ’ αυτό σαν να έχει αξία από μόνο του. Στα μέσα του 1890 στη Γαλλία, οι αδελφοί Λυμιέρ διασκέδαζαν το κοινό με τις μικρού μήκους ταινίες τους που είχαν ως θέμα τους καθημερινά περιστατικά. Τέτοια φιλμ όπως Η άφιξη του τραίνου γοήτευαν τους θεατές ακριβώς επειδή έμοιαζαν να αιχμαλωτίζουν τη ροή και την αυθορμητισμό των γεγονότων όπως αυτά φαίνονταν στην πραγματική ζωή. Την ίδια όμως στιγμή, ο Τζορτζ Μελιές δημιουργούσε μία σειρά από φανταστικά φιλμ τα οποία έδιναν έμφαση σε καθαρά επινοημένα γεγονότα. Τέτοια φιλμ όπως το Ταξίδι στη Σελήνη ήταν τυπικά μείγματα μίας «εκκεντρικής» αφήγησης και μιας «ταχυδακτυλουργικής» φωτογραφίας. Από πολλές πλευρές, οι Λυμιέρ μπορεί να θεωρηθούν ως οι θεμελιωτές της ρεαλιστικής παράδοσης στο σινεμά, και ο Μελιές της φορμαλιστικής.

Ο Ρεαλισμός και ο Φορμαλισμός είναι απλά γενικοί παρά απόλυτοι όροι. Όταν συνηθίζουμε να προτείνουμε μία τάση προς μία τέτοια πολικότητα, τέτοιες ταμπέλες μπορεί να είναι χρήσιμες, αλλά στο τέλος είναι απλά ταμπέλες. Λίγες ταινίες είναι αποκλειστικά φορμαλιστικές στο στυλ, και λιγότερες ακόμη είναι εντελώς ρεαλιστικές. Υπάρχει επίσης μία σημαντική διαφορά ανάμεσα στον ρεαλισμό και την πραγματικότητα, μολονότι αυτή η διάκριση συχνά ξεχνιέται. Ο Ρεαλισμός είναι ένα ιδιαίτερο στυλ, ενώ αντιθέτως η φυσική πραγματικότητα είναι η πηγή όλων των πρώτων υλών μίας ταινίας, είτε αυτή είναι ρεαλιστική είτε φορμαλιστική. Ουσιαστικά όλοι οι σκηνοθέτες του κινηματογράφου τείνουν προς το φωτογραφίσιμο κόσμο για το θεματικό υλικό τους, αλλά τι κάνουν με αυτό το υλικό –πως το μορφοποιούν και το χειρίζονται- είναι κάτι που καθορίζει τη στυλιστική τους έμφαση.

Στις περισσότερες ρεαλιστικές ταινίες, υπάρχει μία στενή αντιστοιχία με τις εικόνες της καθημερινής πραγματικότητας. Αυτό το αξιακό κριτήριο αναγκαστικά συνεπάγεται μία σύγκριση ανάμεσα στον εσωτερικό κόσμο της ταινίας με το εξωτερικό περιβάλλον το οποίο ο κινηματογραφιστής έχει επιλέξει να εξερευνήσει. Το ρεαλιστικό σινεμά τείνει να καταπιάνεται με ανθρώπους από κατώτερα κοινωνικά επίπεδα και συχνά να εξετάζει ηθικά ζητήματα. Ο καλλιτέχνης σπάνια εισβάλλει στα υποκείμενα, αλλά προτιμάει να τα αφήνει να μιλάνε για λογαριασμό τους. Αντί να εστιάζει σε ασυνήθιστα γεγονότα, ο ρεαλισμός τείνει να δίνει έμφαση στα βασικά βιώματα της ζωής. Είναι ένα στυλ το οποίο υπερέχει στο να μας κάνει να αισθανθούμε την ανθρωπιά των άλλων. Η ομορφιά της φόρμας συχνά θυσιάζεται με σκοπό τη σύλληψη της υφής της πραγματικότητας όπως συνήθως αυτή λαμβάνεται. Οι ρεαλιστικές εικόνες συχνά δείχνουν ακατέργαστες, τυχαίες στο σχεδιασμό τους. Συχνά μεταδίδουν μία γνώριμη ποιότητα φωτογραφικού ενσταντανέ. –καθώς οι άνθρωποι συλλαμβάνονται εξ απήνης. Τα υποκείμενα της ιστορίας είναι γενικά χαλαρά οργανωμένα και περιλαμβάνουν πολλές λεπτομέρειες οι οποίες δεν προάγουν απαραίτητα την πλοκή αλλά προσφέρονται αυτά καθευτά, υψώνοντας έτσι την αίσθηση της αυθεντικότητας.

Γενικότερα οι ρεαλιστικές ταινίες επιχειρούν να αναπαράξουν την επιφάνεια της συμπαγής πραγματικότητας με όσο το δυνατόν λιγότερη παραμόρφωση της. Στη φωτογράφηση αντικειμένων και γεγονότων, ο κινηματογραφιστής προσπαθεί να προτείνει την αφθονία της ίδιας της ζωής. Και οι δύο, ρεαλιστές και φορμαλιστές σκηνοθέτες πρέπει να επιλέξουν (και γι’ αυτο το λόγο, να δώσουν έμφαση) σε συγκεκριμένες λεπτομέρειες από τη χαοτική εξάπλωση της πραγματικότητας. Αλλά το στοιχείο της επιλεκτικότητας στις ρεαλιστικές ταινίες είναι λιγότερο εμφανές. Οι Ρεαλιστές, με λίγα λόγια, προσπαθούν να συντηρήσουν την ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος τους δεν είναι παραποιημένος, ότι είναι ένας αντικειμενικός καθρέπτης του αληθινού κόσμου. Οι Φορμαλιστές, από την άλλη μεριά, δεν ενδιαφέρονται για κάτι τέτοιο. Αυτοί σκόπιμα στυλιζάρουν και παραμορφώνουν τις πρώτες ύλες τους με τέτοιο τρόπο που μόνο κάποιος πολύ αφελής θα μπορούσε να πάρει μία χειραγωγημένη εικόνα ενός αντικειμένου ή γεγονότος για πραγματικό.

Σε μία ρεαλιστική ταινία σπάνια προσέχουμε το στυλ επειδή ο καλλιτέχνης τείνει να είναι σεμνός, αποτραβηγμένος από το μάτι του θεατή. Τέτοιοι κινηματογραφιστές αγωνιούν περισσότερο με το «τι» θα δείξουν παρά με το πως θα το μεταχειριστούν. Χρησιμοποιούν την κάμερα συντηρητικά. Ουσιαστικά γι’ αυτούς είναι ένας μηχανισμός εγγραφής που αναπαράγει την επιφάνεια των αισθητών αντικειμένων με όσο το δυνατόν λιγότερο σχόλιο. Μερικοί ρεαλιστές αποσκοπούν σε μία ακατέργαστη όψη των εικόνων τους, μία όψη που δεν εξωραίζει τα υλικά με μία ενσυνείδητη ομορφιά στη φόρμα. «Αν είναι πολύ ωραία, είναι λάθος» είναι η ανεπιφύλακτη αξίωση τους. Η υψηλή αξία γι’ αυτούς βρίσκεται πάνω στην απλότητα, τον αυθορμητισμό, και την ευθύτητα. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι αυτές οι ταινίες στερούνται καλλιτεχνίας, αφού, στο απώγειο του, το ρεαλιστικό σινεμά ειδικεύεται στην τέχνη του να κρύβει την τέχνη.

Οι φορμαλιστικές ταινίες είναι στυλιστικά φανταχτερές. Οι σκηνοθέτες τους ενδιαφέρονται να εκφράσουν την ακλόνητα υποκειμενική εμπειρία της πραγματικότητας τους, και όχι το πως άλλοι άνθρωποι θα μπορούσαν να την δουν. Οι φορμαλιστές συχνά αναφέρονται ως «οι εξπρεσσιονιστές» επειδή η αυτοέκφραση τους είναι το λιγότερο το ίδιο σημαντική με το ίδιο το αντικείμενο. Εξπρεσσιονισμός είναι το στυλ της κινηματογράφησης που δίνει έμφαση στην ακραία διαστροφή, στον λυρισμό και στην καλλιτεχνική αυτοέκφραση σε βάρος της αντικειμενικότητας. Οι εξπρεσσιονιστές συχνά εμπλέκονται με πνευματικές και ψυχολογικές αλήθειες, οι οποίες αισθάνονται πως μπορούν να μεταφερθούν καλύτερα με τη διαστροφή της επιφάνειας του υλικού κόσμου. Η κάμερα χρησιμοποιείται σαν μία μέθοδο σχολιασμού πάνω στο αντικείμενο του θέματος, ένας τρόπος να δίνουν έμφαση στο ουσιαστική παρά στην αντικειμενική του φύση. Στις φορμαλιστικές ταινίες υπάρχει ένας υψηλός βαθμός χειραγώγησης, επαναμορφοποίησης της πραγματικότητας. Αλλά είναι ακριβώς αυτά τα «παραμορφωμένα» προιόντα της φαντασίας τα οποία μπορούν να είναι τόσο καλλιτεχνικώς εντυπωσιακά σε αυτές τις ταινίες.

Το φορμαλιστικό σινεμά είναι σε μεγάλο βαθμό ένα σινεμά του σκηνοθέτη: Παρεισφρήσεις του δημιουργού είναι συνηθισμένες. Υπάρχει ένα μεγάλος βαθμός χειραγώγησης του αφηγηματικού υλικού, και η οπτική παρουσίαση είναι στυλιζαρισμένη. Η ιστορία χρησιμοποιείται ως ένα όχημα για τις προσωπικές εμμονές του κινηματογραφιστή. Η αφοσίωση στην αντικειμενική πραγματικότητα σπάνια αποτελεί ένα κατάλληλο αξιακό κριτήριο. Τα περισσότερα τεχνητά είδη –μιούσικαλ, επιστημονική φαντασία, φανταστικά φιλμ- είναι γενικά ταξινομημένα ως φορμαλιστικά. Οι περισσότερες ταινίες αυτού του είδους ασχολούνται με ασυνήθιστους χαρακτήρες και γεγονότα όπως αυτό το θανάσιμο παιχνίδι σκακιού ανάμεσα σε έναν μεσαιωνικό ιππότη και τη φιγούρα του Θανάτου στην ταινία Η Έβδομη σφραγίδα του Μπέργκαν. Αυτό το στυλ κινηματογράφου υπερέχει στο να ασχολείται με ιδέες –πολιτικές, θρησκευτικές, φιλοσοφικές– και συχνά είναι το μέσο που επιλέγουν προπαγανδιστές καλλιτέχνες. Η υφή των ταινιών είναι πυκνά συμβολική: Τα συναισθήματα εκφράζονται μέσα από φόρμες, όπως ο δραματικά υψηλός σε κοντράστ φωτισμός αυτού του πλάνου. Βλ. Η Έβδομη Σφραγίδα. Οι περισσότεροι από τους μεγαλύτερους στυλίστες του κινηματογράφου είναι φορμαλιστές.

Οι περισσότεροι ρεαλιστές θα αξιώσουν ότι το μεγαλύτερο ενδιαφέρον τους είναι με το περιεχόμενο παρά με τη φόρμα ή την τεχνική. Το θέμα μελέτης τους είναι πάντα υπέρτατο, και οτιδήποτε τους αποσπά απο το περιεχόμενο βλέπεται με δυσπιστία. Στις πιο ακραίες φόρμες του, το ρεαλιστικό σινεμά τείνει προς το ντοκιμαντέρ, με την έμφαση του στην κινηματογράφηση πραγματικών γεγονότων και ανθρώπων. Για παράδειγμα στην ταινία Hearts and Minds του Αμερικανού Πήτερ Ντέιβις που γύρισε το 1975 για τον πόλεμο του Βιετνάμ η συναισθηματική επίδραση της ντοκιμαντερίστικης εικόνας συνήθως αντλεί τη δύναμη της από την αλήθεια της παρά από την ομορφιά της.

Η καταγγελία του Ντέιβις για την καταστροφή του Βιετνάμ συνίσταται πρωταρχικά σε φιλμ επικαίρων. Αυτή η φωτογραφία δείχνει μερικά Βιετναμεζάκια που τρέχουν να ξεφύγουν από μία ξαφνική επιδρομή Αμερικανικών βομβαρδιστικών αεροσκαφών στο χωριό τους, και τα ρούχα τους στην ουσια έχουν εξαυλωθεί από τα κορμιά τους λόγω των ναπάλμ. «Πρώτα βομβαρδίζουν μέχρι να κορεστούν», παρατηρεί ένας Βιετναμέζος, «και ύστερα το φιλμάρουν». Ήταν εικόνες σαν και αυτές οι οποίες τελικά έστρεψαν την πλειοψηφία των Αμερικανών ενάντια στον πόλεμο. Ο Φερνάντο Σολάνα και ο Οκτάβιο Γκετίνο, κινηματογραφιστές του Τρίτου Κόσμου έχουν τονίσει: «Κάθε εικόνα που εγγράφεται, φέρει μαρτυρία, αντικρούει ή βαθαίνει την αλήθεια μιας κατάστασης είναι κάτι περισσότερο από μία εικόνα ταινίας ή απλά καλλιτεχνικό γεγονός. Γίνεται κάτι το οποίο το Σύστημα βρίσκει αχώνευτο». Παραδόξως, σε καμία χώρα εκτός από τις Η.Π.Α δεν θα μπορούσε μία τοσο αυτοκαταδικαστική ταινία να επιτραπεί στα δημόσια κύματα μετάδοσης εικόνων – τα οποία ελέγχονται, ή το λιγότερο διοικούνται, από τις κυβερνήσεις.

Το φορμαλιστικό σινεμά, από την άλλη, τείνει να δίνει έμφαση στην τεχνική και στην εκφραστικότητα. Το πιο ακραίο παράδειγμα αυτού του στυλ κινηματογράφησης βρίσκεται στο σινεμά της αβάν-γκαρντ. Στο σινεμά της αβάν-γκαρντ, το περιεχόμενο συχνά καταστέλλεται χάριν της αφαίρεσης και της έμφασης στην ομορφιά της ίδιας της φόρμας. Όπως πολλοί καλλιτέχνες αυτής της «διαλέκτου», ο Μπέλσον ξεκίνησε σαν ζωγράφος και ελκύστηκε από το σινεμά λόγω των χρονικών και κινητικών του διαστάσεων. Επηρρεάστηκε έντονα από τον Ευρωπαίο καλλιτέχνη της αβάν-γκαρντ Χανς Ρίχτερ, ο οποίος προάσπιζε το «Απόλυτο Φιλμ» -ένα διαγραμματικό σινεμά της καθαρής φόρμας που διαχωρίζεται από ένα αναγνωρίσιμο περιεχόμενο. Οι δουλειές του Μπέλσον είναι εμπνευσμένες από φιλοσοφικές σκέψεις που απορρέουν πρωταρχικώς από τις Ανατολικές θρησκείες, αλλά αυτές είναι ουσιαστικά προσωπικές πηγές και σπάνια παρουσιάζονται με σαφήνεια στα ίδια τα φιλμ. Η φόρμα είναι το αληθινό περιεχόμενο στις ταινίες του Μπέλσον. Οι ζωντανεμένες εικόνες του είναι περισσότερο γεωμετρικά σχήματα, διαστελλόμενοι και συστελλόμενοι κύκλοι φωτος, και κινητικές δίνες. Τα πρότυπα του επεκτείνονται, παγώνουν, τρεμοσβήνουν, και σχάζονται δημιουργώντας άλλα σχήματα, απλά και μόνο για να επανασχηματιστούν και να εκραγούν και πάλι. Είναι ένα σινεμά ασυμβίβαστης αυτοέκφρασης – προσωπικό, συχνά απροσπέλαστο, και εικονοκλαστικό. Πολλές από αυτές τις ταινίες είναι εντελώς αφηρημένες, καθαρές φόρμες (οι οποίες είναι ανεικονιστικά χρώματα, γραμμές, και σχήματα) και συνθέτουν το μοναδικό περιεχόμενο.

Αλλά αυτά είναι απλά γενικεύσεις. Στον εκλεκτικό κόσμο του σινεμά, υπάρχουν πολλές επικαλύψεις, και πολλές εξαιρέσεις. Για παράδειγμα, πολλά καλά ντοκιμαντέρ είναι στυλιστικά φορμαλιστικά, και υπάρχουν μερικά παραδείγματα ρεαλιστικών αβάντ-γκαρντ ταινιών, όπως οι δουλειές του Άντι Γουόρχολ. Οι περισσότερες αφηγηματικές ταινίες εμπίμπτουν ανάμεσα στα δύο αυτά άκρα, σε ένα στυλ που οι κριτικοί αναφέρονται σ’ αυτό αποκαλώντας το «Κλασσικό σινεμά». Το Κλασσικό σινεμά είναι ένας αόριστος αλλά βολικός ορισμός που χρησιμοποιείται για να προσδιορίσει το στυλ των δεσπόζουσων ταινιών μυθοπλασίας που παράχθησαν στην Αμερική, χοντρικά από τα μέσα του αιώνα μέχρι το τέλος της δεκαετίας του ’60. Το Κλασσικό Παράδειγμα (Classical Paradigm) είναι μία ταινία δυνατή σε ιστορία, σταρς και αξίες παραγωγής, με ένα υψηλό επίπεδο τεχνικών επιτευγμάτων, και μονταρισμένη σύμφωνα με τις συμβάσεις του κλασσικού μοντάζ. Το οπτικό στυλ είναι λειτουργικό και σπάνια αποσπά το βλέμμα του θεατή από τους χαρακτήρες που δρουν. Οι ταινίες αυτής της μορφής είναι δομημένες αφηγηματικά, με μία καθαρά προδιαγεγραμένη σύγκρουση, με πλοκή που εντείνει την ανοδική δραματουργική κλίμακα, και μία λύση που δίνει έμφαση σε ένα τυπικό κλείσιμο.

Το κλασσικό σινεμά αποφεύγει τις ακρότητες του ρεαλισμού και του φορμαλισμού χάριν μιας ελαφριά στυλιζαρισμένης παρουσίασης η οποία έχει το λιγότερο μία επιφανειακή αληθοφάνεια. Οι ταινίες αυτής της φόρμας είναι συχνά όμορφα δομημένες, αλλά το στυλ σπάνια τραβάει την προσοχή από μόνο του. Οι εικόνες είναι προσδιορισμένες από τη σχέση τους με την ιστορία και τους χαρακτήρες περισσότερο, παρά σαν μία επιθυμία για αυθεντικότητα ή μόνο για την ομορφιά της φόρμας. Το συνεπαγόμενο ιδανικό είναι ένα λειτουργικό, αόρατο στυλ: Τα εικονογραφικά στοιχεία είναι υποδεέστερα της παρουσίασης των χαρακτήρων σε δράση. Το κλασσικό σινεμά είναι προσανατολισμένο στην ιστορία. Η αφηγηματική γραμμή σπάνια επιτρέπεται να περεκτραπεί, ή να θριμματιστεί από παρεισφρήσεις του δημιουργού. Μία υψηλή ανταμοιβή έχει τοποθετηθεί πάνω στις ψυχαγωγικές αξίες της ιστορίας, η οποία συνήθως διαμορφώνεται έτσι ώστε να συμμορφώνεται στις συμβάσεις ενός λαικού είδους. Συχνά οι χαρακτήρες ερμηνεύονται από σταρς παρά από άγνωστους ηθοποιούς, και οι ρόλοι τους είναι μερικές φορές ραμμένοι για να εκθέτουν τα προσωπικά τους θέλγητρα. Τα ανθρώπινα υλικά είναι κυρίαρχα στο κλασσικό σινεμά. Οι χαρακτήρες είναι γενικά ελκυστικοί και ελαφρά ρομαντικοί. Το κοινό ενθαρρύνεται να ταυτιστεί με τις αξίες και τους σκοπούς τους.

Οι κριτικοί και οι ειδικοί κατηγοροποιούν τις ταινίες σύμφωνα με μία ποικιλία κριτιρίων, και μόνο λίγα απ’ αυτά είναι σαφή. Δύο από τις πιο κοινές μέθοδοι ταξινόμησης είναι από το στυλ και το είδος. Τα τρία κύρια στυλ –ρεαλισμός, κλασσικό σινεμά, και φορμαλισμός– θα μπορούσαν να θεωρηθούν περισσότερο ως ένα συνεχές φάσμα πιθανοτήτων, παρά ως αεροστεγής κατηγορίες. Παρόμοια, τα τρία είδη ταινιών – ντοκιμαντέρ, μυθοπλασίες, αβάντ-γκαρντ φιλμς- είναι επίσης όροι ευκολίας, επειδή συχνά επικαλύπτονται. Ρεαλιστικά φιλμ όπως το Distant Thunder ακουμπάνε στο ντοκιμαντέρ ενώ φορμαλιστικές ταινίες όπως Η Έβδομη Σφραγίδα έχουν μία προσωπική ποιότητα που υποδηλώνει τον παραδοσιακό ορισμό της αβάντ-γκαρντ. Τα περισσότερα μυθοπλαστικά φιλμ, ιδιαίτερα αυτά που έχουν παραχθεί στην Αμερική, τείνουν να συμμορφώνονται στο Κλασσικό Παράδειγμα. Το Κλασσικό Σινεμά μπορεί να ειδωθεί ως ένα ενδιάμεσο στυλ που αποφεύγει τις ακρότητες του ρεαλισμού και του φορμαλισμού – παρόλο που οι περισσότερες ταινίες κλασσικής φόρμας ακουμπάνε στο ένα ή στο άλλο είδος.

Ακόμη όμως και οι όροι φόρμα και περιεχόμενο δεν είναι τόσο ξεκάθαροι όσο αυτοί πολλές φορές φαίνονται. Στην πραγματικότητα, από πολλές απόψεις οι όροι είναι συνώνυμοι, μολονότι αυτοί μπορεί σίγουρα να είναι χρήσιμοι προτάσσοντας έναν βαθμό έμφασης. Η φόρμα ενός πλάνου –ο τρόπος με τον οποίο ένα υποκείμενο έχει φωτογραφηθεί- είναι το αληθινό του περιεχόμενο, και όχι απαραίτητα ότι το υποκείμενο προσλαμβάνεται να είναι στην πραγματικότητα. Ο θεωρητικός της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακ Λιούαν επισήμανε πως το περιεχόμενο ενός μέσου είναι στην πραγματικότητα ένα άλλο μέσο. Για παράδειγμα, μία φωτογραφία (μία οπτική εικονα) που αναπαριστά έναν άντρα που τρώει ένα μήλο (γεύεται) συμπεριλαμβάνει δύο διαφορετικά μέσα: Το καθένα μεταδίδει πληροφορία –περιεχόμενο– με ένα διαφορετικό τρόπο. Μία προφορική περιγραφή της φωτογραφίας ενός άντρα που τρώει ένα μήλο θα συμπεριλάμβανε ακόμη ενά άλλο μέσο (γλώσσα), το οποίο μεταδίδει πληροφορία με έναν άλλο τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, η ακριβής πληροφορία προσδιορίζεται από το μέσο, μολονότι επιφανειακά και τα τρία έχουν το ίδιο περιεχόμενο.

Στη λογοτεχνία, ο αφελής διαχωρισμός της φόρμας από το περιεχόμενο αποκαλείται «η αίρεση της παράφρασης». Για παράδειγμα, το περιεχόμενο του Άμλετ μπορεί να βρεθεί σε ένα σχεδιάγραμμα κολλεγίου, αλλά κανείς δεν θα προτείνει σοβαρά ότι το έργο και το σχεδιάγραμμα είναι τα ίδια «εκτός από τη φόρμα». Το να παραφράζεις μία καλλιτεχνική πληροφορία σημαίνει αναπόφευκτα να αλλάζεις το περιεχόμενο της όπως και τη φόρμα της. Η καλλιτεχνία δεν μπορεί ποτέ να μετρηθεί από το θέμα της μόνο. Ο τρόπος της παρουσίασης –η φόρμα της– είναι το αληθινό περιεχόμενο των πινάκων ζωγραφικής, των λογοτεχνίκων και των θεατρικών έργων. Το ίδιο εφαρμόζεται και στις ταινίες.

Ο Γάλλος κριτικός Αντρέ Μπαζέν σημείωνε: «Ένας τρόπος να καταλάβεις καλύτερα τι προσπαθεί ένα φιλμ να πει είναι να μάθεις πως το λέει αυτό». Ο Μπαζέν διατύπωσε τη θεωρία της οργανικής φόρμας, της πίστης ότι η φόρμα και το περιεχόμενο είναι αμοιβαία εξαρτώμενα το ένα από το άλλο στο φιλμ όπως σε οποιοδήποτε άλλο είδος τέχνης. Ο Αμερικανός κριτικός Χέρμαν Τζ. Βέινμπεργκ διατύπωσε το θέμα λακωνικά: «Ο τρόπος που μία ιστορία είναι ειπωμένη είναι μέρος της ιστορίας. Μπορείς να πεις την ίδια ιστορία άσχημα ή καλά. Μπορείς επίσης να την πεις αρκετά καλά ή θαυμάσια. Εξαρτάται από το ποιος λέει μία ιστορία».

Η φόρμα και το περιεχόμενο είναι καλά να χρησιμοποιούνται ως σχετικοί όροι. Είναι χρήσιμες έννοιες για προσωρινά απομονωμένες ειδικές όψεις της τέχνης με σκοπό μία πιο στενή εξέταση. Ένας τέτοιος διαχωρισμός είναι πλαστός, φυσικά, αλλά αυτή η τεχνική μπορεί να αποφέρει περισσότερο λεπτομεριακές ενοράσεις πάνω στη δουλειά της τέχνης ως συνόλου. Ξεκινώντας με την κατανόηση των βασικών συστατικών της ταινίας ως μέσου –τα διαφορετικά γλωσσικά συστήματα, όπου αυτά υπήρξαν- θα δούμε πως η φόρμα και το περιεχόμενο στο σινεμά, όπως και στις άλλες τέχνες, είναι εν τέλει τα ίδια.

πηγή
http://camerastyloonline.wordpress.com/2008/06/10/mathimata_aisthitikis_kinfou_i_by_mimis_tsakoniatis/

Η Pixar ανοίγει… ομπρέλα.

H επερχόμενη ταινία της Pixar, το «Monsters University», που έρχεται στους κινηματογράφους τον Ιούνιο και αποτελεί το τελευταίο sequel για το studio, για αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, ευτυχώς, θα κρατάει αγκαζέ το «The Blue Umbrella», από το οποίο κυκλοφόρησε ένα πρώτο film clip, αντί teaser!
Πρωταγωνιστεί μια μπλε ομπρέλα που δείχνει να κάνει τα γλυκά μάτια προς μια άλλη… όμοιά της, κόκκινης απόχρωσης. Το «αίσθημα» θα διακοπεί άδοξα από τις… καιρικές συνθήκες, όμως, μια στρατιά από αντικείμενα θα θελήσουν να βοηθήσουν για να ταιριάξουν και πάλι. Το φιλμάκι σκηνοθέτησε ο Σάστσκα Ανσέλντ, layout artist και συνεργάτης της Pixar από το 2008

πηγη free cinema

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=3wY7KQmPYlo 

Χρώμα στον χειμώνα με 37 ταινίες animation από τη Γερμανία

Τα φιλμ που συνθέτουν το αφιέρωμα είναι γυρισμένα όλα ανάμεσα στο 2000 και το 2007 κι έχουν διακριθεί σε γερμανικά αλλά και διεθνή φεστιβάλ. Οι δημιουργοί τους σπούδασαν σε Ανώτατες Σχολές της χώρας – Ακαδημία Κινηματογράφου Baden-Württemberg, Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης «Konrad Wolf» Potsdam-Babelsberg, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Νέων Μέσων για την Τέχνη Κολωνία, Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Kassel – και εργάζονται τώρα πια στο χώρο της παραγωγής ή της εκπαίδευσης.
Οι κινηματογραφιστές του προγράμματος δεν δίνουν απλώς ζωή σε διάφορα υλικά, σε κούκλες ή σχέδια, αλλά πλάθουν και ολόκληρους κόσμους με τους πιο διαφορετικούς τρόπους. Το φάσμα των κινηματογραφικών τους τεχνικών εκτείνεται από το σχέδιο, την κινούμενη κούκλα, τη ζωγραφική και την animation με πλαστελίνη μέχρι και την τρισδιάστατη computer animation.
Οι προβολές θα γίνουν στον χώρο του BETON 7, (Πύδνας 7, Βοτανικός), στις 15 Ιανουαρίου, 22 Ιανουαρίου, 12 Φεβρουαρίου και 19 Φεβρουαρίου. Η είσοδος θα είναι δωρεάν.

Πρόγραμμα:

Τρίτη 15 Ιανουαρίου, 20:30

Εδώ κι Εκεί (85´): 12 ταινίες για τις σχέσεις μεταξύ φίλων, γειτόνων, συντρόφων, για τις συναντήσεις με τον πλησίον ή τον απέναντι

Τρίτη 22 Ιανουαρίου

Σ’ αυτόν και σ’ άλλους κόσμους (84´): Από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη κι ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους με 10 ταινίες

Τρίτη 12 Φεβρουαρίου


Εκείνος κι Εκείνη (89´): 7 ταινίες για τον έρωτα

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου
Όνειρα και δαιμόνια (79´): Η ώρα που ξυπνάνε τα φαντάσματα σε 8 ταινίες

Αναλυτικά οι ταινίες της ενότητας «Εδώ κι Εκεί»

Ο Kαναπές (Sofa), (2001, 3´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο, Κάμερα, Μοντάζ, Animation, Παραγωγή: Hyekung Jung

Ό,τι συμβαίνει στον καναπέ σε δυο διαφορετικά, αλλά όμορα σαλόνια, την ίδια χρονική στιγμή. Μια γυναίκα, μια γάτα κι ένας άντρας … Μπορούν οι τοίχοι να χωρίζουν κόσμους;

Jam Session, (2005, 10´) // Σκηνοθεσία, Κάμερα, Animation: Izabela Plucinska. Παραγωγή: Ανώτατη Σχολή Κινηματογράφου και Τηλεόρασης «Konrad Wolf», Potsdam-Babelsberg

Το διαμέρισμα ενός ζευγαριού μέσης ηλικίας βρίσκεται ακριβώς πάνω από ένα jazz club. Οι θόρυβοι κι η δυνατή μουσική δεν αφήνουν το αντρόγυνο να κοιμηθεί. Μήπως όμως αυτό είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται το ζευγάρι;

Παράθυρα με θέα (Fenster mit Aussicht), (2001, 9΄) // Σκηνοθεσία, Σενάριο: Vera Lalyko. Animation: Vera Lalyko, Urte Zintler, Felix Herzog, Gero Schlierkamp, Παραγωγή: Ανώτατη Σχολή Νέων Μέσων για την Τέχνη, Κολωνία

Έχετε βαρεθεί τις παλιές σας κουρτίνες; Χρόνια τώρα η ίδια και η ίδια θλιβερή θέα;! Η τεχνολογία έχει την τέλεια λύση: Τζάμια Ψευδαισθήσεων – Τα παράθυρα του μέλλοντος!

Άσπρο (Weiß), (2006, 5´) //Σκηνοθεσία, Σενάριο, Κάμερα, Μοντάζ, Animation, Παραγωγή: Florian Grolig

Στα βάθη του άσπρου κυριαρχεί μονοτονία. Ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του σ’ ένα πολυδιάστατο παιχνίδι σε κατάλευκο πεδίο. Μπορεί ο χώρος να είναι η απουσία εμποδίων;

Δεν έχει χώρο για τον Gerold (Kein Platz für Gerold), (2006, 5´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο, Κάμερα, Μοντάζ: Daniel Nocke. Animation: Anja Perl, Heidi Wittinger, Volker Willmann

Μετά από 10 χρόνια στο κοινόβιο ο Gerold, ο κροκόδειλος, παίρνει πόδι. Μήπως η νέα συγκάτοικος, η Ellen, το γκνού, έχει βάλει το χεράκι της; Έχει πέσει ίντριγκα; Όπως και να’ χει, εκείνες οι ωραίες έξαλλες εποχές δεν είναι σήμερα παρά μόνον μια ανάμνηση.

Κυριακή 1 (Sonntag 1), (2005, 6´) // Σκηνοθεσία, Κάμερα, Μοντάζ, Animation, Μουσική, Παραγωγή: Jochen Kuhn. Σενάριο: Olaf Meltzer

Ένας άντρας περιπλανιέται στην πρωινή κυριακάτικη πόλη. Τί βλέπει;

Η Πτώση (Fallen), (2004, 6´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο, Κάμερα, Μοντάζ, Παραγωγή: Peter Kaboth. Animation: Peter Kaboth, Maria Spirko

Δυο άνθρωποι πέφτουν απ’ την ταράτσα ενός κτηρίου. Το βλέμμα όμως επικεντρώνεται στους ανθρώπους που έχουν συγκεντρωθεί στο σημείο που θα διαδραματιστεί η πτώση και σ’ ό,τι συμβαίνει εκεί.

Η Σχεδία (Das Floß), (2004, 10´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο: Jan Thüring. Animation: Jan Thüring, Heiko Scherm. Παραγωγή: Ακαδημία Κινηματογράφου Baden-Württemberg

Μετά από μια άγρια θύελλα δυο ναυτικοί, ο Morty και ο Ernest, πλέουν πάνω σε μια σχεδία στη θάλασσα. Μαζί παλεύουν για την επιβίωση. Όταν όμως πιάνουν ένα μικρό ψάρι, αποκαλύπτεται τί σημαίνει αληθινή φιλία.

Κάδρα/Εικόνες παραθύρων (Bildfenster/Fensterbilder), (2007, 6´) //Σκηνοθεσία, Σενάριο, Κάμερα, Animation, Παραγωγή: Bert Gottschalk

Από τη μια λογής λογής οπτικό υλικό (φωτογραφίες, βίντεο, φιλμ), αναλογικά ή ψηφιακά επεξεργασμένο, από την άλλη εικόνες προσόψεων πολυκατοικιών μιας μεγαλούπολης. Εικόνες μονταρισμένες σαν κολάζ πάνω σ’ ένα κλασικό κομμάτι του Franz Schubert.

Η Είδηση (The Message), (2000, 6´) // Σκηνοθεσία: Raimund Krumme. Animation: Raimund Krumme, Herdis Albrecht, Sara Albrecht, Kris van Asphen, John Foulk, Elke Stoessel, Aygün Völker. Παραγωγή: Raimund Krumme & Heinz Busert

Η είδηση «εκείνος έχει επιστρέψει» περνά από στόμα σε στόμα κι αυτονομείται.

Quercus, (2004, 12´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ, Animation: Vuk Jevremovic

Μια γέρικη βαλανιδιά αφηγείται την ιστορία της ζωής της: 2.000 χρόνια ιστορίας της πεπερασμένης ανθρώπινης φύσης και της απεριόριστης δύναμης της φύσης σε 12 λεπτά: Μια συναρπαστική περιπέτεια, μια απολαυστική εμπειρία για τα μάτια.

Mr. Schwartz, Mr. Hazen & Mr. Horlocker, (2006, 7´) // Σκηνοθεσία, Σενάριο, Μοντάζ, Κάμερα, Animation: Stefan Müller Ο κος Schwartz φωνάζει την αστυνομία, γιατί ενοχλείται από το θόρυβο στην πολυκατοικία που μένει και προκαλεί αλυσιδωτές αντιδράσεις που οδηγούν στο απόλυτο χάος.

πηγή flix.gr

περισσότερες πληροφορίες
http://www.goethe.de/ins/gr/ath/deindex.htm?wt_sc=athen
http://www.beton7.com/

Ο Μίκαελ Χάνεκε αποσύρει την «Αγάπη»

Το συγκλονιστικό του δράμα για τους τελευταίους μήνες της σχέσης ενός ηλικιωμένου ζευγαριού, που έρχεται αντιμέτωπο μα την φθορά του σώματος και του πνεύματος, κέρδισε τον περασμένο Μάιο τον Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Από τότε μέχρι σήμερα, βρέθηκε στις πρώτες θέσεις στις λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς θριάμβευσε στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου, κέρδισε ήδη μια υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και μοιάζει να έχει ήδη κρατημένη μια θέση στην ίδια κατηγορία και στα Οσκαρ.
Ομως στα βραβεία της Αυστριακής Ακαδημίας Κινηματογράφου που θα απονεμηθούν στις 23 Ιανουαρίου, το φιλμ του Χάνεκε θα ήταν υποψήφιο μόνο σε συγκεκριμένες κατηγορίες, καθώς είναι κατά βάση γαλλική παραγωγή. Ακόμη κι έτσι θα μπορούσε να διεκδικήσει τα βραβεία της σκηνοθεσίας, του σεναρίου και του μοντάζ και φυσικά θα είχε σημαντικές πιθανότητες να τα κερδίσει.
Ετσι, ο Χάνεκε αποφάσισε να αποσύρει την ταινία του ολοκληρωτικά από την διαδικασία, όχι γιατί εκνευρίστηκε, αλλά κάνοντας μια «εξαιρετικά γενναιόδωρη χειρονομία» όπως την χαρακτήρισε η πρόεδρος της Ακαδημίας Μαρλένε Ρόπακ.
Ο παραγωγός της ταινίας Βάιτ Χαϊντούσκα έστειλε μια επιστολή στην Ακαδημία, εξηγώντας τους λόγους που ο Χάνεκε αποσύρει την ταινία του γράφοντας ανάμεσα σε άλλα: «Ο Μίκαελ πιστεύει πως ένα βραβείο από την Αυστριακή Ακαδημία Κινηματογράφου, θα βοηθήσει πολύ περισσότερο άλλους σκηνοθέτες στην προσπάθειά τους να γυρίσουν μια επόμενη ταινία, απ΄όσο θα βοηθούσε τον ίδιο. Χωρίς να θέλει να υποτιμήσει τα Αυστριακά Βραβεία Κινηματογράφου, αισθάνεται ότι έχει τιμηθεί ήδη αρκετά διεθνώς με αυτό το φιλμ και πως κάποιο άλλο φιλμ θα έπρεπε να έχει την ευκαιρία να κερδίσει στη θέση του».
Με την «Αγάπη» να μην συμμετέχει πλέον στα βραβεία, ο δρόμος ανοίγει για άλλες μικρότερες ταινίες όπως το «Grenzgänger» του Φλόριαν Φλίκερ που έχει και τις περισσότερες υποψηφιότητες (συνολικά 7) φέτος, αλλά και για το «Paradise: Love» του Ούλριχ Ζάιντλ, ο οποίος συμμετέχει κανονικά στη διαδικασία των βραβείων...

πηγή flix.gr

οι ποιο αποτυχημένες ταινίες της χρονιάς

Θριαμβευτής στην πρώτη θέση, το «The Ghastly Love of Johnny X». Ανήλικοι επαναστάτες σε αναμορφωτήριο της Αμερικής του ’50 πρωταγωνιστούν σ’ ένα… μουσικοχορευτικό μελόδραμα επιστημονικής φαντασίας, σε μια ταινία από την οποία δε λείπει πραγματικά τίποτα, εκτός ίσως από ένα καλύτερο μάρκετινγκ. Το φιλμ του Πολ Μπάνελ βγήκε στις 26 Οκτωβρίου, σε μία (1) αίθουσα κι αποκόμισε στη συνολική του διάρκεια 117 δολάρια, έκανε δηλαδή, πολύ χοντρικά, λιγότερα από 15 εισιτήρια.  Στη δεύτερη θέση στέκεται περήφανα το «Playback», του ελληνοαμερικανού Μάικ Νικλς (όχι Νίκολς), με πρωταγωνιστή μάλιστα το πάλαι ποτέ teenage ίνδαλμα Κρίστιαν Σλέιτερ. Πρόκειται για αστυνομική ιστορία τρόμου, με τον Σλέιτερ ως αστυνομικό να διερευνά το φόνο ενός παιδιού σε μια μικρή πόλη και να πέφτει επάνω σε κακόβουλα πνεύματα που δεν τον αφήνουν σε ησυχία.
Το φιλμ βγήκε στις 16 Μαρτίου σε μία, επίσης, αίθουσα. Εκανε στο ταμείο 252 δολάρια την πρώτη εβδομάδα προβολής (περίπου 30 εισιτήρια) και τη δεύτερη εβδομάδα άλλα… 12 δολάρια (την είδε, δηλαδή, ένας ακόμα θεατής) και κάπου εκεί εξαφανίστηκε!

δείτε τα trailer
http://www.dailymotion.com/video/xwe9mr_the-ghastly-love-of-johnny-x-trailer_shortfilms#from=embediframe

http://www.dailymotion.com/video/xweaiv_playback-trailer_shortfilms#from=embediframe

πηγή flix.gr

«7333 Seconds of Johanna»: ρεκόρ μεγαλύτερης ταινίας γυρισμένης ως μονοπλάνο!

Στις 7 Οκτωβρίου, μετά από μήνες προετοιμασίας και προβών, η Ανέτ Σκάλμπεργκ και το συνεργείο της ήταν έτοιμοι: σε 122 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα θα είχαν καταρρίψει το ρεκόρ του Αλεξάντερ Σοκούροφ, ο οποίος το 2003 είχε γυρίσει την «Ρωσική Κιβωτό» του σε ένα μοναδικό μονοπλάνο 96 λεπτών. Αντιπρόσωποι του βιβλίου Guinness ήταν επίσης παρόντες για να καταγράψουν το νέο ρεκόρ, όπως και έγινε: η ταινία της Σκάλμπεργκ, τα «7333 Seconds of Johanna», κατά 26 λεπτά μεγαλύτερη από του Σοκούροφ, πέρασε στην Ιστορία.
Το γύρισμα έγινε 70 λεπτά έξω από την Στοκχόλμη, στην Ουψάλα της κεντρικής Σουηδίας. Ξεκίνησε στις 9.35 το πρωί και ολοκληρώθηκε στις 11.37. Ο διευθυντής φωτογραφίας της Σκάλμπεργκ, Γιάσπερ Κλιβένας, χρησιμοποίησε μία Canon C300 HD.
Η ίδια η Σκάλμπεργκ, η οποία πέτυχε το εγχείρημα στην τέταρτη λήψη, ομολόγησε ότι η επιτυχία οφείλεται στην τεχνική αρτιότητα του συνεργείο της, και πάνω απ' όλα στο δέσιμο της ομάδας.
Πέρα από ρεκόρ και επιτεύγματα βέβαια η ερώτηση παραμένει: απαιτούσε το θέμα της ταινίας, ένα τέτοιο εγχείρημα, ή η πρόκληση της φόρμας καπέλωσε την ίδια την ιστορία; Από το πρώτο δεκάλεπτο πειραματισμό στο «Rope» του Αλφρεντ Χίτσκοκ, μέχρι το εξαιρετικό «PVC-1» του Σπύρου Σταθουλόπουλου τα μονοπλάνα έχουν σημασία όταν σταματάς να προσέχεις την τεχνική. Οταν το στιλ γίνεται αόρατο και η ενέργεια της κινηματογράφησης έχει λόγο για να ενισχύσει την ιστορία.
Σύμφωνα με την Σκάλμπεργκ, ο λόγος που ήθελε την ταινία γυρισμένη ως μονοπλάνο είναι για να αποδώσει την συναισθηματική ένταση της ηρωίδας της. Η «Τζοάνα» (ερμηνευμένη από την ίδια την σεναριογράφο/σκηνοθέτη, καθώς η ιστορία είναι αυτοβιογραφική) είναι μία παντρεμένη γυναίκα που τριγυρνά στους δρόμους της Ουψάλα, ψάχνοντας να βρει τον εαυτό της και τι επιθυμεί να κάνει: να πάρει διαζύγιο ή να μείνει σ' έναν γάμο στον οποίο είναι δυστυχισμένη.
Η Σκάλμπεργκ ήθελε να μεταφέρει την νεορεαλιστική ένταση της κινηματογραφικής καταγραφής μίας τέτοιας θεματολογίας, ένα σκαλί πιο πάνω από ό,τι θα έκανε ένας νατουραλιστής κοινωνικός σκηνοθέτης όπως, παραδείγματος χάρη, ο Κεν Λόουτς στο «Ladybird Ladybird».

πηγή flix.gr

Τα Χρυσά Βατόμουρα

Με συντριπτική παρουσία σε όλες τις κατηγορίες των φετινών Χρυσών Βατόμουρων, το δεύτερο μέρος της «Χαραυγής» κλείνει οριστικά το κεφάλαιο «Twilight Saga» και για τις χειρότερες ταινίες του 2012, κλέβοντας την αίγλη ακόμη και από τον Ανταμ Σάντλερ, ο οποίος ακολουθεί με οκτώ υποψηφιότητες για το «That's my Boy».

Χειρότερη Ταινία
    Battleship
    The Oogieloves in Big Balloon Adventure
    That's My Boy
    A Thousand Words
    The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II

Χειρότερος Σκηνοθέτης
    Σον Αντερς (That's My Boy)
    Πίτερ Μπεργκ (Battleship)
    Μπιλ Κόντον (The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II)
    Τζον Πουτς (Atlas Shrugged: Part II)
    Τάιλερ Πέρι (Good Deeds / Madea's Witness Protection)

Χειρότερη Ηθοποιός
    Κάθριν Χάιγκλ (One for the Money)
    Μίλα Γιόβοβιτς (Resident Evil: Retribution)
    Τάιλερ Πέρι (Madea's Witness Protection)
    Κρίστεν Στίουαρτ (The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II)
    Μπάρμπρα Στρέιζαντ (The Guilt Trip)

Χειρότερος Ηθοποιός
    Νίκολας Κέιτζ (Ghost Rider 2: Spirit of Vengeance / Seeking Justice)
    Εντι Μέρφι (Α Thousand Words)
    Ρόμπερτ Πάτινσον (The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II)
    Τάιλερ Πέρι (Alex Cross / Good Deeds)
    Ανταμ Σάντλερ (That's My Boy)

Χειρότερος Β' Γυναικείος Ρόλος
    Τζέσικα Μπίελ (Playing For Keeps / Total Recall)
    Μπρούκλιν Ντέκερ (Battleship / What to Expect When You're Expecting)
    Ασλεϊ Γκριν (The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II)
    Τζένιφερ Λόπεζ (Τι να Περιμένεις Οταν Είσαι Εγκυος)
    Rihanna (Battleship)

Χειρότερος Β' Ανδρικός Ρόλος

    Ντέιβιντ Χάσελχοφ (Piranha 3DD)
    Τέιλορ Λότνερ (The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II)
    Λίαμ Νίσον (Battleship / H Οργή των Τιτάνων)
    Νικ Σγουάρντσον (That's My Boy)
    Vanilla Ice (That's My Boy)

Χειρότερο Συνολικό Καστ
    Battleship
    The Oogieloves in Big Balloon Adventure
    That's My Boy
    The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II
    Madea's Witness Protection

Χειρότερο Σενάριο
    Atlas Shrugged Part II
    Battleship
    That's My Boy
    A Thousand Words
    The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II

Χειρότερο Ριμέικ ή Σίκουελ
    Ghost Rider 2: Spirit of Vengeance
    Pirannha 3DD
    Red Dawn
    The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II
    Madea's Witness Protection

Χειρότερο Ζευγάρι
    Οποιοιδήποτε δύο ηθοποιοί από το The Three Stooges
    Μακένζι Φόι και Τέιλορ Λότνερ στο The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II
    Κρίστεν Στίουαρτ και Ρόμπερτ Πάτινσον στο The Twilight Saga: Breaking Dawn Part II
    Ο Τάιλερ Πέρι και η γυναικεία εκδοχή του στο Madea's Witness Protection
    Ο Ανταμ Σάντλερ και ο Αντι Σάμπεργκ, η Λέτιον Μίστερ ή η Σούζαν Σαράντον στο That's My Boy

Βραβεία BAFTA 2013: Οι υποψηφιότητες

Μπορεί οι προβλέψεις να ήθελαν το βρετανικό «Skyfall» να μονοπωλεί τις φετινές υποψηφιότητες των BAFTA, αλλά οι τελικές επιλογές της Βρετανικής Ακαδημίας Κινηματογράφου έκλιναν τελικά προς τον αμερικάνικο Λευκό Οίκο με το «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ να συγκεντρώνει 10 υποψηφιότητες. Ακολουθούν με τις περισσότερες υποψηφιότητες το «Les Miserables» του Τομ Χούπερ - που διέσωσε το βρετανικό ηθικό των βραβείων - και το «H Zωή του Πι» του Ανγκ Λι με εννιά, ενώ το «Skyfall» συγκέντρωσε οκτώ υποψηφιότητες αλλά όχι και μια θέση στην πεντάδα των καλύτερων ταινιών.

Καλύτερη Ταινία
    Επιχείρηση: Argo
    Les Miserables
    Η Ζωή του Πι
    Lincoln
    Zero Dark Thirty

Καλύτερη Βρετανική Ταινία
    Αννα Καρένινα
    Εξωτικό Ξενοδοχείο Μάριγκολντ
    Les Miserables
    Επτά Ψυχοπαθείς
    Skyfall

Καλύτερος Ηθοποιός
    Μπεν Αφλεκ (Επιχείρηση: Argo)
    Μπράντλεϊ Κούπερ (Silver Linings Playbook)
    Ντάνιελ Ντέι Λίουις (Lincoln)
    Χιου Τζάκμαν (Les Miserables)
    Χοακίν Φίνιξ (The Master)

Καλύτερη Ηθοποιός
    Τζέσικα Τσαστέιν (Zero Dark Thirty)
    Μαριόν Κοτιγιάρ (Σώμα με Σώμα)
    Τζένιφερ Λόρενς (Silver Linings Playbook)
    Ελεν Μίρεν (Hitchcock)
    Εμανουέλ Ριβά (Αγάπη)

Β' Ανδρικός Ρόλος
    Αλαν Αρκιν (Argo)
    Κριστόφ Βαλτζ (Django Unchained)
    Χαβιέ Μπαρδέμ (Skyfall)
    Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (The Master)
    Τόμι Λι Τζόουνς (Lincoln)

B' Γυναικείος Ρόλος
    Εϊμι Ανταμς (The Master)
    Τζούντι Ντεντς (Skyfall)
    Σάλι Φιλντ (Lincoln)
    Ελεν Χαντ (The Sessions)
    Αν Χάθαγουεϊ (Les Miserables)

Καλύτερη Σκηνοθεσία
    Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη)
    Μπεν Αφλεκ (Επιχείρηση: Argo)
    Κουέντιν Ταραντίνο (Django Unchained)
    Ανγκ Λι (H Zωή του Πι)
    Κάθριν Μπίγκελοου (Zero Dark Thirty)

Καλύτερο Ντοκιμαντέρ
    The Imposter
    Marley
    McCullen
    Searching For Sugar Man
    West Of Memphis

Διασκευασμένο Σενάριο
    Κρις Τέριο (Επιχείρηση: Argo)
    Μπεν Ζάιτλιν και Λούσι Αλιμπαρ (Beasts of the Southern Wild)
    Ντέιβιντ Μαγκί (H Ζωή του Πι)
    Τόνι Κούσνερ (Lincoln)
    Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (Silver Linings Playbook)

Πρωτότυπο Σενάριο
    Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη)
    Κουέντιν Ταραντίνο (Django Unchained)
    Πολ Τόμας Αντερσον (The Master)
    Γουες Αντερσον και Ρόμαν Κόπολα (Moonrise Kingdom)
    Μαρκ Μπόαλ (Zero Dark Thirty)

Καλύτερη Ταινία Κινουμένων Σχεδίων
    Brave
    Frankenweenie
    ParaNorman

Καλύτερο Βρετανικό Ντεμπούτο
    The Imposter
    McCullin
    Wild Bill
    The Muppets
    I Am Nasrine

Ξενόγλωσση Ταινία
    Αγάπη
    Κυνηγοί Κεφαλών
    Το Κυνήγι
    Σώμα με Σώμα
    Αθικτοι

Ανερχόμενος Σταρ
    Ελίζαμπεθ Ολσεν
    Αντρεα Ράισμπορο
    Σουράζ Σαρμά
    Τζούνο Τεμπλ
    Αλίσια Βικάντερ

Καλύτερη Μουσική
    Ντάριο Μαριανέλι (Αννα Καρένινα)
    Αλεξαντρ Ντεσπλά (Επιχείρηση: Argo)
    Μίκαελ Ντάνα (H Ζωή του Πι)
    Τζον Γούιλιαμς (Lincoln)
    Τόμας Νιούτον (Skyfall)

Καλύτερη Φωτογραφία
    Σίμους ΜακΓκάρβεϊ (Αννα Καρένινα)
    Ντάνι Κόεν (Les Miserables)
    Κλαούντιο Μιράντα (Η Ζωή του Πι)
    Γιάνους Καμίνσκι (Lincoln)
    Ρότζερ Ντίκινς (Skyfall)

Καλύτερο Μοντάζ
    Γουίλιαμ Γκόλντεμπεργκ (Επιχείρηση: Argo)
    Φρεντ Ράσκιν (Django Unchained)
    Τιμ Σκουίρες (Η Ζωή του Πι)
    Στίουαρτ Μπερντ (Skyfall)
    Ντίλαν Τίσενορ, Γουίλιαμ Γκόλντεμπεργκ (Zero Dark Thirty)

Καλλιτεχνική Διεύθυνση
    Σάρα Γκρίνγουντ, Κέιτι Σπενσερ (Αννα Καρένινα)
    Ιβ Στίουαρτ, Ανα Λιντς- Ρόμπινσον (Les Miserables)
    Ντέιβιντ Γκρόπμαν, Ανα Πίνοκ (H Zωή του Πι)
    Ρικ Κάρτερ, Τζιμ Ερικσον (Lincoln)
    Ντένις Γκάσνερ, Ανα Πίνοκ (Skyfall)

Κοστούμια
    Ζακλίν Ντουράν (Αννα Καρένινα)
    Μπεατρίξ Αρούνα Πάζτορ (Μεγάλες Προσδοκίες)
    Πάκο Ντελγκάντο (Les Miserables)
    Τζοάνα Τζόνστον (Lincoln)
    Κόλιν Ατγουντ (H Χιονάτη και ο Κυνηγός)

Μακιγιάζ / Κομμώσεις
    Αννα Καρένινα
    Hitchock
    Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι
    Les Miserables
    Lincoln

Ηχος
    Django Unchained
    Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι
    Les Miserables
    Η Ζωή του Πι
    Skyfall

Οπτικά Εφέ
    Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή
    Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι
    Η Ζωή του Πι
    Οι Εκδικητές
    Προμηθέας

Μικρού Μήκους Μυθοπλασίας
    The Curse
    Good Night
    Swimmer
    Tumult
    The Voorman Project

Μικρού Μήκους Κινουμένων Σχεδίων
    Here To Fall
    I'm Fine Thanks
    The Making Of Longbird

oscar 2013

Tα 5.783 επίσημα μέλη της Ακαδημίας Κινηματογράφου, Τεχνών και Επιστημών της Αμερικής ψήφισαν, ο καθένας στην κατηγορία του για να βγουν οι πεντάδες των υποψηφιοτήτων. Αργότερα, όταν ανοίξουν οι κάλπες για τα ίδια τα βραβεία, όλοι ψηφίζουν για όλους και τα αποτελέσματα θα τα παρακολουθήσουμε στην τελετή απονομής των 85ων Βραβείων Οσκαρ στις 24 Φεβρουαρίου
Μεγάλος νικητής, όπως αναμενόταν, είναι το «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το οποίο συγκέντρωσε 12 υποψηφιότητες [ταινίας, σκηνοθεσίας, διασκευασμένου σεναρίου, α' ανδρικού ρόλου (Ντάνιελ Ντέι Λούις), β' ανδρικού (Τόμι Λι Τζόουνς), β' γυναικείου (Σάλι Φιλντ), διεύθυνση φωτογραφίας, ενδυματολογίας, μοντάζ, μουσικής, καλλιτεχνικής διεύθυνσης και μιξάζ].
Ακολουθεί ο Ανγκ Λι με τη «Ζωή του Πι» να συγκεντρώνει συνολικά 11 υποψηφιότητες (είναι φυσικό να είναι μείον, όταν δεν βρίσκεται σε καμία κατηγορία ηθοποιών), ενώ αντιθέτως το «Silver Linings Playbook» του Ντέιβιντ Ο Ράσελ, βρίσκεται να συναγωνίζεται σε 8 κατηγορίες - 4 εκ των οποίων είναι οι πεντάδες των α' και β' ηθοποιών (με τους Μπράντλεϊ Κούπερ, Τζένιφερ Λόρενς, Ρόμπερτ Ντε Νίρο και Τζάκι Γουίβερ). 8 υποψηφιότητες και για το «Les Miserables» του Τομ Χούπερ, δυστυχώς όμως τα περισσότερα σε τεχνικές κατηγορίες. Tο «Argo» του Μπεν Αφλεκ, το οποίο συγκέντρωσε 7 υποψηφιότητες, βρέθηκε να ακολουθεί καθώς έχασε σε μία πολύ κρίσιμη κατηγορία: αυτή της σκηνοθεσίας με τον Αφλεκ να βρίσκεται αιφνιδιαστικά εκτός κούρσας! Από 5 υποψηφιότητες συγκέντρωσαν: το «Zero Dark Thirty» της Κάθριν Μπίγκελοου , το «Django: O Τιμωρός» του Κουέντιν Ταραντίνο, το «Skyfall» του Σαμ Μέντες (κυρίως όμως σε τεχνικές κατηγορίες). Ο μοναδικός που μπορεί να πανηγυρίζει με το νούμερο 5 είναι ο Μίκαελ Χάνεκε που με την «Αγάπη» του έσπασε τα φράγματα της ξενόγλωσσης ταινίας και συναγωνίζεται το Χόλιγουντ επί ίσοις όροις σε 4 ακόμα πεντάδες!

αλλά είχαμε και ανατροπές και απουσίες,

Η Κάθριν Μπίγκελοου ήταν ένα από τα σίγουρα οσκαρικά στοιχήματα στην κατηγορία της σκηνοθεσίας που εκτός απο αυτήν έμεινε έξω και οι Κουέντιν Ταραντίνο,Μπεν Αφλεκ, Τομ Χούπερ.  Εκτός από τον Ταραντίνο ο «Django: ο Τιμωρός» υπέστη ένα ακόμα πλήγμα: για άλλη μία φορά ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο ζει το σνομπάρισμα της Ακαδημίας και παραμένει εκτός οσκαρικής κούρσας κι εκτός πεντάδας β' ανδρικού ρόλου
Ο Πολ Τόμας Αντερσον είδε το «The Master» να καταποντίζεται και να καταλήγει με υποψηφιότητες μόνο στις ερμηνείες (Α' ανδρικού για τον Χοακίν Φοίνιξ, Β' Ανδρικού για τον Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Β' Γυναικείου για την Εϊμι Ανταμς).
Ο Σαμ Μέντες και το «Skyfall», αντιθέτως, έχασαν στις ερμηνείες: ούτε ο Χαβιέ Μπαρδέμ, ούτε η Τζούντι Ντεντς πέρασαν στις αντίστοιχες πεντάδες.
επίσης η ταινία του Κριστοφεν Νοναλ δεν εχει ούτε μια υποψηφιότητα και το «Hobbit» κέρδισε μόνο  3 υποψηφιότητες κι αυτές σε τεχνικές κατηγορίες.

αλλά είχαμε και ρεκόρ

με την  Εμανουέλ Ριβά («Αγάπη») να είναι η πιο ηλικιωμένη υποψήφια ηθοποιός για το Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου. 86 ετών και στον αντίποδα η Κουαβεζανέι Γουόλις («Beasts of the Southern Wild») είναι και επισήμως πιο νέα ηθοποιός υποψήφια για Οσκαρ μόλις 9 ετων. Τέλος ο Τζον Γουίλιαμς έσπασε το προσωπικό του ρεκόρ ως ο πιο πολλές φορές υποψήφιος για Οσκαρ καλύτερης μουσικής με την 48η υποψηφιότητά του με το «Lincoln».

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ

Καλύτερης Ταινίας
Lincoln του Στίβεν Σπίλμπεργκ
Επιχείρηση: Argo του Μπεν Αφλεκ
Zero Dark Thirty της Κάθριν Μπίγκελοου
Les Miserables του Τομ Χούπερ
Η Ζωή του Πι του Ανγκ Λι
Silver Linings Playbook του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ
Αγάπη του Μίκαελ Χάνεκε
Beasts of the Southern Wild του Μπεν Ζάιτλιν
Django Unchained του Κουέντιν Ταραντίνο

Σκηνοθεσίας
Στίβεν Σπίλμπεργκ (Lincoln)
Ανγκ Λι (Η Ζωή του Πι)
Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη)
Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (Silver Linings Playbook)
Μπεν Ζάιτλιν (Beasts of the Southern Wild)

Α’ Ανδρικού Ρόλου
Ντάνιελ Ντέι Λίουις (Lincoln)
Μπράντλεϊ Κούπερ (Silver Linings Playbook)
Ντένζελ Ουάσινγκτον (Flight)
Χοακίν Φίνιξ (The Master)
Χιου Τζάκμαν (Les Miserables)

Α’ Γυναικείου Ρόλου
Τζέσικα Τσαστέιν (Zero Dark Thirty)
Κουβενζέιν Γουόλις (Beasts of the Southern Wild)
Ναόμι Γουοτς (The Impossible)
Tζένιφερ Λόρενς (Silver Linings Playbook)
Εμανουέλ Ριβά (Αγάπη)

Β’ Ανδρικού Ρόλου
Αλαν Αρκιν (Argo)
Ρόμπερτ Ντε Νίρο (Silver Linings Playbook)
Κριστόφ Βαλτζ (Django Unchained)
Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν (The Master)
Τόμι Λι Τζόουνς (Lincoln)

Β’ Γυναικείου Ρόλου
Σάλι Φιλντ (Lincoln)
Αν Χάθαγουεϊ (Les Miserables)
Ελεν Χαντ (The Sessions)
Εϊμι Ανταμς (Τhe Master)
Tζάκι Γουίβερ (Silver Linings Playbook)

Διασκευασμένου Σεναρίου
Τόνι Κούσνερ (Lincoln)
Κρις Τέριο (Επιχείρηση: Argo)
Ντέιβιντ Ο' Ράσελ (Silver Linings Playbook)
Ντέιβιντ Μαγκί (H Ζωή του Πι)
Μπεν Ζάιτλιν (Beasts of the Southern Wild)

Πρωτότυπου Σεναρίου
Τζον Γκέιτινς (Flight)
Μαρκ Μπόαλ (Zero Dark Thirty)
Μίκαελ Χάνεκε (Αγάπη)
Κουέντιν Ταραντίνο (Django Unchained)
Γουες Αντερσον, Ρόμαν Κόπολα (Moonrise Kingdom)

Animation Ταινίας

Frankenweenie
Πειρατές
Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα
ParaNorman: Μια Μεταφυσική Ιστορία
Brave

Ξενόγλωσσης Ταινίας
Amour του Μίκαελ Χάνεκε (Αυστρία)
War Witch του Κιμ Νγκούγιεν (Καναδάς)
Νο του Πάμπλο Λαραΐν (Χιλή)
Α Royal Affair του Νικολάι Αρσέλ (Δανία)
Kon-Tiki των Γιοακίμ Ρένινγκ και Εσπεν Σάντμπεργκ (Νορβηγία)

Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης
Αννα Καρένινα
Lincoln
Les Miserables
H Zωή του Πι
Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι

Διεύθυνσης Φωτογραφίας
Σίμους ΜακΓκάρβεϊ (Αννα Καρένινα)
Ρόμπερτ Ρίτσαρντσον (Django Unchained)
Κλαούντιο Μιράντα (H Ζωή του Πι)
Γιάνους Καμίνσκι (Lincoln)
Ρότζερ Ντίκινς (Skyfall)

Ενδυματολογίας
Αννα Καρένινα
Les Miserables
Lincoln
Η Χιονάτη και ο Κυνηγός
Καθρέφτη, Καθρεφτάκι Μου

Ντοκιμαντέρ Μεγάλου Μήκους
5 Broken Cameras
Searching for Sugar Man
The Gatekeepers
How to Survive a Plague
The Invisible War

Ντοκιμαντέρ Μικρού Μήκους
Ιnocente
Kings Point
Mondays at Racine
Open Heart
Redemption

Μοντάζ
Zero Dark Thirty
Επιχείρηση: Argo
Lincoln
Η Ζωή του Πι
Silver Linings Playbook

Μακιγιάζ και Κομμώσεις
Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι
Les Miserables
Hitchcock

Μουσικής Επένδυσης
Τζον Γουίλιαμς (Lincoln)
Μίκαελ Ντάνα (Η Ζωή του Πι)
Τόμας Νιούμαν (Skyfall)
Ντάριο Μαριανέλι (Αννα Καρενίνα)
Αλεξάντρ Ντεσπλά (Επιχείρηση: Argo)

Τραγουδιού
Skyfall (Skyfall)
Suddenly (Les Miserables)
 Pi's Lullaby (Η Ζωή του Πι)
Everybody Needs a Best Friend (Ted)
Before my Time (Chasing Ice)

Μικρού Μήκους (Animation)
Adam and Dog
Fresh Guacamole
Head over Heels
Maggie Simpson in "The Longest Daycare"
Paperman

Μικρού Μήκους (Live Action)
Asad
Buzkashi Boys
Curfew
Death of a Shadow
Henry

Μοντάζ Ηχου
Skyfall
Argo
H Zωή του Πι
Django Unchained
Zero Dark Thirty

Μιξάζ
Eπιχείρηση: Argo
H Ζωή του Πι
 Skyfall
Les Miserables
 Lincoln

Οπτικών Εφέ
Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι
Η Ζωή του Πι
Οι Εκδικητές
Προμηθέας
Η Χιονάτη και ο Κυνηγός