Σελίδες

Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

close up

Τα κοντινά πλάνα επιτρέπουν στον σκηνοθέτη να επικεντρωθεί στο πρόσωπο του ήρωα, μεταφέροντας άμεσα στον θεατή τις σκέψεις και τα συναισθήματα του. Ένα κοντινό δίνει έμφαση στα μάτια του ηθοποιού και στις μικρές εκφράσεις του προσώπου του, που δεν θα ήταν εμφανείς με ένα μεσαίο ή μακρινό πλάνο. Ένας καλός ηθοποιός, επομένως, με ένα κοντινό μπορεί να δείξει όλη την γκάμα των ανθρωπίνων συναισθημάτων ακόμα και χωρίς διάλογο. Εξάλλου, είναι πιο αποτελεσματικό να δεις τον πόνο ή τον θυμό του ήρωα αποτυπωμένα μέσα από τα μάτια του παρά απο το σώμα του ή τα λόγια του.
Ας δούμε ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ενος κοντινού πλάνου απο την ταινία Cloud Atlas (2012)
και ας εξετάσουμε κάποια χαρακτηριστικά του.

  • Σε ενα τυπικό κοντινό πλάνο, το πρόσωπο του ηθοποιού γεμίζει την οθόνη, συνήθως με το πάνω μέρος του κεφαλιού εκτός πλάνου.
  • Με αυτό τον τρόπο, τα μάτια του τοποθετούνται κοντά στις πάνω τομές των γραμμών του κανόνα των τρίτων (η άσπρη κουκίδα στο παράδειγμα), όπου επικεντρώνεται η προσοχή του θεατή.
  • Ως συνήθως, αν ο ηθοποιός κοιτάει προς τα δεξιά τον τοποθετούμε στην αριστερή μεριά του πλάνου και αν κοιτάει προς τα αριστερά τον τοποθετούμε στην δεξιά μεριά. Έτσι, διατηρείται η δυναμική του βλέμματος του ηθοποιού, που φαίνεται να επεκτείνεται εκτός πλάνου.
  • Καλό είναι τα μάτια του να έχουν μια αντανάκλαση, ώστε να δείχνουν πιο ζωντανά. Για αυτό το λόγο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ένα μικρό φως μπροστά απο τον ηθοποιό, προσέχοντας πάντα να μην αλλάξει ο γενικότερος φωτισμός του πλάνου.
  • Επειδή θέλουμε η έμφαση να δίνεται στο πρόσωπο, το φόντο πίσω από τον ηθοποιό είναι συνήθως out of focus.
Ο καλύτερος τρόπος να επιτύχουμε τα παραπάνω είναι να χρησιμοποιήσουμε κανονικό φακό (50mm) ή τηλεφακό (>50mm). Οι τηλεφακοί συμπιέζουν τον Ζ-άξονα της εικόνας και κάνουν το φόντο να φαίνεται πιο κοντά στον ηθοποιό . Έτσι, επιτυγχάνουμε εύκολα ένα όμορφο, out of focus φόντο που κάνει το πλάνο μας κινηματογραφικό και επιτρέπει στον θεατή να εστιάσει στον ήρωα. Το αρνητικό του τηλεφακού είναι ότι αν γυρίζουμε σε κλειστό χώρο ίσως να μην μπορούμε να απομακρυνθούμε αρκετά από τον ηθοποιό για να επιτύχουμε το επιθυμητό καδράρισμα.
Ο κανονικός φακός προκαλεί σχεδόν μηδενική παραμόρφωση στο πρόσωπο του ηθοποιού μας και είναι εξίσου καλή λύση. Για να επιτύχουμε μικρό βάθος πεδίου όμως, και να φαίνεται το φόντο out of focus, θα πρέπει να ανοίξουμε αρκετά το διάφραγμα του φακού. Αυτό μπορεί να προκαλέσει προβλήματα αν δεν μπορούμε να ελέγξουμε πλήρως το φωτισμό της σκηνής (π.χ. εξωτερικό γύρισμα). Ένα ND φίλτρο είναι πολύ χρήσιμο σε τέτοιες περιπτώσεις.


Κάποιες φορές ίσως να θέλουμε παραμόρφωση του προσώπου ή του φόντου (π.χ. αν θέλουμε να δείξουμε ότι ο ήρωας έχει παραισθήσεις, είναι μεθυσμένος, αποπροσανατολισμένος κτλ). Σε αυτές τις περιπτώσεις μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ευρυγώνιο φακό, ή fisheye που προκαλεί μεγάλη παραμόρφωση στο πλάνο. Επειδή συνήθως τέτοιου είδους σκηνές έχουν σκοπό να μεταφέρουν το θεατή μέσα στο κεφάλι του ήρωα, μπορούμε να παίξουμε με τους κανόνες του κοντινού πλάνου ώστε να έχουμε το αποτέλεσμα που επιθυμούμε.
Πολύ κοινή είναι επισης η τεχνική η κάμερα να πλησιάζει αργά τον ηθοποιό μετατρέποντας ένα μεσαίο (medium) πλάνο σε κοντινό, χωρίς μοντάζ. Όταν χρησιμοποιείται σωστά αυτή η τεχνική είναι πολύ δυνατή, καθώς λειτουργεί ως σινιάλο για τον θεατή ότι κάτι σημαντικό διαδραματίζεται εντός (και εκτός) του μυαλού του ήρωα. Τις περισσότερες φορές, επειδή το βάθος πεδίου μας θα είναι πολύ ρηχό, πρέπει καθώς πλησιάζουμε τον ηθοποιό να ρυθμίζουμε ταυτόχρονα το focus μας ώστε να είμαστε πάντα καλά εστιασμένοι σε αυτόν. Γι’αυτό συνήθως ένα άτομο χειρίζεται την κίνηση της κάμερας και κάποιος άλλος το focus.
Είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι τα κοντινά πλάνα δεν πρέπει να υπερχρησιμοποιούνται γιατί έτσι χάνουν τη σημασία τους. Είναι καλό να χρησιμοποιούνται μόνο σε σημαντικές στιγμές της ταινίας, που έχουν συναισθηματική βαρύτητα: όταν ο ήρωας σκέφτεται, παίρνει μια σημαντική απόφαση, αλλάζει η διάθεσή του κτλ.  Με αυτόν τον τρόπο, ο θεατής αισθάνεται την σπουδαιότητα της στιγμής και μπορεί να ταυτιστεί με την κατάσταση του ήρωα.

ΠΑΜΕ BENETIA

H φετινή Μπιενάλε, με καλλιτεχνικό διευθυντή τον 39χρονο Μαssimiliano Gioni (ο νεότερος καλλιτεχνικός διευθυντής στην ιστορία του θεσμού), φαίνεται να έχει διχάσει την κοινή γνώμη. Κάποιοι τη χαρακτηρίζουν προβλέψιμη και άνευρη και άλλοι απόλυτα εναρμονισμένη με το πνεύμα και τις αγωνίες της εποχής. Η κεντρική έκθεση με τίτλο «Το εγκυκλοπαιδικό παλάτι», σε επιμέλεια του ίδιου, συγκεντρώνει έργα από 150 καλλιτέχνες -ανάμεσά τους οι Damian Ortega, Dieter Roth, Cindy Sherman, Rosemarie Trockel, Hilma af Κlint- και είναι εμπνευσμένη από μια μακέτα του Ιταλοαμερικανού αυτοδίδακτου καλλιτέχνη Μarino Auriti, η οποία καλωσορίζει τους επισκέπτες στην είσοδο της Arsenale. Η μακέτα, κατασκευασμένη το 1955, με ύψος που υπερβαίνει τα 3 μέτρα, απεικονίζει ένα μουσείο 136 ορόφων, το οποίο θα στέγαζε όλη τη γνώση της ανθρωπότητας, από τον τροχό ώς το δορυφόρο, και προβάλλει μια ρομαντική θεώρηση του κόσμου. «Η πρότασή του δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Ωστόσο, το όνειρο της οικουμενικής γνώσης διατρέχει όλη την ιστορία», δηλώνει ο Gioni και συμπληρώνει πως «μια εγκυκλοπαιδική έκθεση δεν είναι απαραίτητα βαρετή».

ΟΙ ΑΠΑΡΧΕΣ ΤΟΥ ΘΕΣΜΟΥ

Η ιδέα της Μπιενάλε της Βενετίας γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1893, όταν το δημοτικό συμβούλιο της πόλης αποφάσισε μια έκθεση εικαστικών τεχνών με διεθνή χαρακτήρα, ώστε να γιορτάσει την αργυρή επέτειο του βασιλιά Umberto και της Mαργαρίτας του Savoy. Τελικά η έκθεση πραγματοποιήθηκε δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλιο του 1895, και σημείωσε τεράστια επιτυχία (στα αρχεία έχουν καταγραφεί περισσότεροι από 200.000 επισκέπτες). Στα χρόνια που ακολούθησαν την πρώτη διοργάνωση, προστέθηκαν εθνικά περίπτερα και βραβεία, όμως η έκθεση για πολλά χρόνια «βάδιζε» σε ασφαλή μονοπάτια, προβάλλοντας κυρίως ρεαλιστική παραστατική ζωγραφική του 19ου αιώνα και τοπιογραφίες, δείχνοντας απρόθυμη, ίσως και ανέτοιμη, να στηρίξει νέα κινήματα και καλλιτέχνες. Ετσι, ενώ στο ξεκίνημα του 20ού αιώνα κάνει ένα ενδιαφέρον άνοιγμα προς τις διακοσμητικές τέχνες, την ίδια στιγμή πραγματοποιεί σημαντικά λάθη και παραλείψεις, όπως για παράδειγμα το ιμπρεσιονιστικό κίνημα, που αγνοήθηκε εντελώς στις πρώτες διοργανώσεις, ή απορρίπτοντας τους «Ακροβάτες» του Picasso το 1905.

Το κλίμα αρχίζει να αλλάζει δειλά το 1920, όταν η έκθεση φιλοξένησε έργα των μετα-ιμπρεσιονιστών Cezanne και Matisse και λίγο αργότερα το 1930, όταν συμπεριέλαβε έργα φουτουριστών καλλιτεχνών, ενώ στις διοργανώσεις μετά τον πόλεμο όρισε τελείως διαφορετικά την ταυτότητά της, φιλοξενώντας εκθέσεις για το σουρεαλισμό, τον αφηρημένο εξπρεσιονισμό, τον γαλλικό πουαντιγισμό, την ποπ αρτ, την εννοιολογική τέχνη.

ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

To 1948 υπήρξε μια θεαματική χρονιά για την Μπιενάλε της Βενετίας και ίσως η πιο καθοριστική για τη μετέπειτα πορεία της. Ernst, Dali, Kandinsky, Klee, Miro, Braque, Schiele και Mondrian είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που χαρακτήρισαν την 24η διοργάνωση, ενώ δύο γεγονότα ήταν αυτά που περισσότερο συζητήθηκαν και έδειξαν τις προθέσεις των διοργανωτών για το μέλλον. Το πρώτο ήταν μια αναδρομική έκθεση στον Pablo Picasso με 19 πίνακες (ο Picasso απασχόλησε την Μπιενάλε όταν

ο ίδιος ήταν πια 67 ετών) και το δεύτερο η εντυπωσιακή συλλογή της Peggy Guggenheim με 136 έργα από 73 καλλιτέχνες, που φιλοξενήθηκε στο άδειο ελληνικό περίπτερο (η Ελλάδα, όπως και πολλές άλλες χώρες που ανάρρωναν από τις πληγές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, αδυνατούσε να συμμετάσχει). Και τα δύο αφιερώματα σηματοδότησαν τη στροφή των διοργανωτών προς την avant garde τέχνη -λέγεται πως και η παρουσία της Guggenheim στην πόλη των καναλιών ενίσχυσε τη μετατόπιση ενδιαφέροντος προς τη μοντέρνα τέχνη-, αλλά και φανέρωσαν τη διάθεσή τους να προβάλουν πιο τολμηρές, λιγότερο «ακαδημαϊκές» προτάσεις. Αλλωστε, η συγκυρία το δικαιολογούσε ή, ακόμη καλύτερα, το επέβαλε. Εξαιτίας του πολέμου, πολλοί καλλιτέχνες είχαν αποκόψει τους δεσμούς τους με τους καλλιτεχνικούς κύκλους, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην Μπιενάλε να αποτελέσει πλατφόρμα ανταλλαγής και προώθησης νέων ιδεών και τάσεων.

ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ

Εκτός από την κεντρική έκθεση, υπάρχουν και τα εθνικά περίπτερα -88 φέτος-, τα οποία, όπως φαίνεται, στην πλειονότητά τους αντανακλούν τα ερωτήματα των σύγχρονων κοινωνιών: έκπτωση αξιών, φτώχεια, πάλη των δύο φύλων, οικονομική κρίση, ρόλος του χρήματος. Μεταξύ αυτών, αξίζει να αφιερώσετε χρόνο στις παρακάτω:

ΡΩΣΙΑ «Κύριοι, ήρθε  η στιγμή να ομολογήσουμε την αγένεια, τον ναρκισσισμό, τη ροπή μας στο επιφανειακό, τον λαϊκισμό μας», υποστηρίζει ο καλλιτέχνης Vadim Zakharov, ο οποίος αντλεί έμπνευση από τον αρχαίο ελληνικό μύθο της Δανάης και του Δία για να εξυμνήσει τελικά τις γυναίκες «ως φύλακες γνώσης, ηρεμίας και μνήμης». Η βροχή από χρυσά νομίσματα, που λούζει μόνο τις γυναίκες επισκέπτριες που εισέρχονται στο ρωσικό περίπτερο, εικονοποιώντας, σύμφωνα με το μύθο, τη συνάντηση αρσενικού και θηλυκού στοιχείου, είναι εντυπωσιακή.

ΙΣΠΑΝΙΑ Η εικόνα του ισπανικού περιπτέρου παραπέμπει σε ερημωμένες πόλεις. Ο χώρος έχει γεμίσει με δομικά υλικά, τούβλα, τσιμέντο και γυαλί, τόσο που να δίνει την αίσθηση στους επισκέπτες ότι προχωρούν ανάμεσα σε συντρίμμια ενός καταστροφικού σεισμού. Μια αλληγορία για το κοινωνικό και οικονομικό σύστημα που καταρρέει.  

ΓΑΛΛΙΑ Ο Anri Sala δημιουργεί μια εγκατάσταση με μουσικές εγγραφές και βίντεο ενός κοντσέρτου που είχε συνθέσει ο Maurice Ravel για το αριστερό χέρι. Ο τίτλος της εγκατάστασης είναι «Ravel, Ravel Unravel», ένα παιχνίδι ανάμεσα στο όνομα του συνθέτη και στο αγγλικό ρήμα rave, που σημαίνει «ουρλιάζω, παραληρώ».

ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ To «Τrafaria Praia», η πρόταση της Πορτογαλίδας Joana Vasconcelos για την 55η διοργάνωση, αναδεικνύει τα στοιχεία που ενώνουν τις δύο πόλεις -τη διπλωματία, το εμπόριο και την τέχνη- και μιλάει για το παρόν μέσα από σύμβολα, αξίες και εικόνες. Το «Trafaria Praia» είναι ένα χαρακτηριστικό φεριμπότ της Λισαβώνας, με το οποίο η καλλιτέχνις κατέφτασε στη Βενετία και το οποίο προσάραξε σε μια στάση των Vaporetto. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι πως στη μια πλευρά του έχει μια εικονογραφία από κεραμικά, ζωγραφισμένα στο χέρι, πλακάκια που απεικονίζουν μια σύγχρονη όψη της Λισαβώνας. Το έργο παραπέμπει ευθέως στο «Great Panorama of Lisbon», ένα εμβληματικό έργο ίδιας τεχνοτροπίας, που αναπαριστά τη Λισαβώνα πριν από το σεισμό του 1755.

ΕΛΛΑΔΑ H «Ιστορία Μηδέν» του Στέφανου Τσιβόπουλου, ένα φιλμ δομημένο σε τρία επεισόδια, διερωτάται για το ρόλο που διαδραματίζει το χρήμα στη διαμόρφωση των ανθρώπινων σχέσεων και προτείνει μέσα από κείμενα και εικόνες εναλλακτικά μη νομισματικά συστήματα ανταλλαγής αγαθών και υπηρεσιών. 

ΒΑΤΙΚΑΝΟ Για πρώτη φορά συμμετέχει με δικό του περίπτερο στη διοργάνωση. Αντλώντας έμπνευση από τα πρώτα 11 κεφάλαια της Γένεσης, μιλάει για τη δημιουργία, το προπατορικό αμάρτημα, την επιλογή του ανθρώπου να εναντιωθεί στο θέλημα του Θεού και στην αναζήτηση της ελπίδας. Στην έκθεση παρουσιάζονται έργα των Studio Azzurro, Josef Koudelka, Lawrence Carroll.

ΒΡΕΤΑΝΙΑ To «English Magic» του Jeremy Deller εστιάζει στη βρετανική κοινωνία και αντανακλά τους μύθους της, τα σύμβολα, τη λαϊκή κουλτούρα, την κοινωνική και πολιτική της ιστορία. Από τα πιο ενδιαφέροντα σημεία της έκθεσης είναι ο πίνακας που δείχνει τον William Morris ως γίγαντα να εκτοξεύει το γιοτ του Αμπράμοβιτς στη λιμνοθάλασσα της Βενετίας. Αυτή ήταν και η απάντηση που επέλεξε να δώσει ο Deller στην απόφαση του Ρώσου μεγιστάνα να αράξει το σκάφος του στην αποβάθρα των Giardini, κρύβοντας ουσιαστικά τη θέα.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ Η γερμανική αποστολή, με επιμελήτρια τη Susanne Gaensheimer, επέλεξε να εκπροσωπηθεί από τέσσερις καλλιτέχνες διαφορετικών εθνικοτήτων, προκειμένου να υπογραμμιστεί ο οικουμενικός χαρακτήρας της τέχνης. Και όλοι τους πρόβαλαν θέματα που συνδέονται με τις χώρες καταγωγής τους. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες που συμμετέχουν στο πρότζεκτ και ο Κινέζος Ai Weiwei, ο οποίος, μετά την επιστροφή του στο Πεκίνο το 1993, άρχισε να ερευνά τις καλλιτεχνικές και πολιτιστικές παραδόσεις της χώρας του συλλέγοντας αντίκες και ενσωματώνοντάς τες στην τέχνη του. Για τη γερμανική συμμετοχή δημιούργησε ένα εντυπωσιακό γλυπτό από κινεζικά παλιά σκαμπό.

ΗΠΑ To «Τriple Point» της καλλιτέχνιδος Sarah Sze είναι μια σειρά από εγκαταστάσεις, κατασκευασμένες από εκατοντάδες αντικείμενα από όλο τον κόσμο, από κατσαβίδια μέχρι συσκευασίες ζάχαρης, που στόχο έχουν να δείξουν πώς διαχειρίζεται ο σύγχρονος άνθρωπος τον όγκο της πληροφορίας που συναντά στην καθημερινότητά του.

ΑΝΓΚΟΛΑ Η Ανγκόλα με την πρώτη της εμφάνιση στη διοργάνωση απέσπασε το χρυσό λιοντάρι για την καλύτερη εθνική συμμετοχή. Στοίβες με φωτογραφίες στο πάτωμα του Palazzo Cini δείχνουν λευκασμένα από τον ήλιο σκουπίδια και εξώπορτες της Λουάντα, πρωτεύουσας της Ανγκόλα, δημιουργώντας έντονη αντίθεση με τα διακοσμητικά στοιχεία του κτιρίου που φιλοξενεί την έκθεση.

ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ

Η πρώτη Μπιενάλε της Βενετίας, που διοργανώθηκε το 1895, είχε τεράστια προσέλευση (περί τις 200.000 επισκέπτες), γεγονός που οφείλεται -μεταξύ άλλων- στο ότι το εισιτήριο για την έκθεση συμπεριλάμβανε και το εισιτήριο του τρένου. Αυτό βέβαια δεν ισχύει σήμερα. Ξεκινώντας από την Αθήνα, οι επισκέπτες της έκθεσης μπορούν να απευθυνθούν στην Aegean (aegeanair.com), που από τις 14 Ιουνίου και κάθε Παρασκευή και Κυριακή έχει βάλει απευθείας πτήσεις για τη Βενετία, ή στην Alitalia (alitalia.gr), που πετάει μέσω Ρώμης. Κάνοντας αναζήτηση ένα μήνα περίπου πριν, τα εισιτήρια που βρίσκουμε ξεκινούν από 260 ευρώ κατ’ άτομο, με φόρους, μετ’ επιστροφής (με ενδιάμεσο σταθμό), ενώ τα απευθείας ανεβαίνουν γύρω στα 300 ευρώ και... πάει λέγοντας ανάλογα με τη διαθεσιμότητα και το πόσο έγκαιρα ή όχι κάνουμε την κράτηση.

Φέτος η Μπιενάλε έχει παρουσία σε περισσότερα από 50 σημεία σε ολόκληρη τη Βενετία -ιδανική ευκαιρία να αναζητήσετε τις εκθέσεις εξερευνώντας συγχρόνως την αγαπημένη πόλη, η οποία είναι στην κυριολεξία ένας τεράστιος λαβύρινθος από σοκάκια και κανάλια. Aλλοτε υπάρχει γέφυρα για απέναντι και άλλοτε όχι, ενώ ουκ ολίγα στενά δρομάκια δεν οδηγούν... πουθενά.

Στα must τουλάχιστον του «πρωτάρη» στην πόλη είναι τόσο η βόλτα με γόνδολα (αν το επιτρέπει το μπάτζετ σας) όσο και μια στάση για καφέ στην υπέροχη (όσο και τουριστική) πλατεία του Αγίου Μάρκου. Ο Ναπολέοντας την αποκαλούσε «σαλόνι της Ευρώπης»· ένα σαλόνι που για να το δείτε θα στριμωχτείτε αρκετά ανάμεσα σε όλες τις φυλές του κόσμου που καταφθάνουν εδώ με κάθε τρόπο και μέσο (αυτοκίνητα, τρένα, αεροπλάνα, καράβια και κρουαζιερόπλοια). Θα βγάλετε όμως την πολυπόθητη φωτογραφία και συγχρόνως θα έχετε δει τρία από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης: τη Βασιλική του Αγίου Μάρκου, το Παλάτι των Δόγηδων και τον Πύργο του Ρολογιού.

Μια πιο προσιτή διαδρομή εν πλω είναι με βαπορέτο στο Μεγάλο Κανάλι. Γιατί αν μια βόλτα με γόνδολα θα σας κοστίσει 80 με 100 ευρώ για 40 λεπτά της ώρας, το βαπορέτο κοστίζει περί τα 6,50 ευρώ το άτομο για μία ώρα, ενώ υπάρχουν και εισιτήρια με μεγαλύτερη διάρκεια (12, 24, 36 ώρες κ.λπ.), τα οποία καλό είναι να προτιμήσετε, καθώς θα διευκολυνθείτε για τις μετακινήσεις τριγύρω.

Απεριτίφ ή παγωτό; Και τα δύο φυσικά! Οι περισσότεροι κάτοικοι συμφωνούν ότι το καλύτερο παγωτό της πόλης σερβίρεται στην Boutique del Gelato της οδού San Lio. Μόνο που θα χρειαστεί να περιμένετε κάμποση ώρα στην ουρά μέχρι να εξυπηρετηθείτε. Εναλλακτικά, αναζητήστε την Alaska Gelateria-Sorbetteria (Santa Croce 1159, calle larga dei Bari), όπου ο Κάρλο φτιάχνει παγωτό αποκλειστικά από φρέσκες πρώτες ύλες και δημιουργεί απίθανες γεύσεις με φρούτα, ξηρούς καρπούς, αλλά και εποχικά λαχανικά και μυρωδικά, όπως αγκινάρα, μάραθο, σπαράγγια ή πιπερόριζα. Κι όταν αρχίσει να δύει ο ήλιος, έρχεται η ώρα του απεριτίφ. Η αγαπημένη συνήθεια των Ιταλών, να πηγαίνουν στο μπαρ που συχνάζουν για ένα ελαφρύ ποτό και σνακ (cicheti), μπορεί να γίνει και δική σας συνήθεια, έστω για τις λίγες ημέρες διαμονής σας στην πόλη. Διαλέξτε περισσότερο ή λιγότερο πολυσύχναστα μαγαζιά και χαλαρώστε με λίγο αλκοόλ.

Οσο για το φαγητό, εδώ θέλει λίγο ψάξιμο παραπάνω. Δεδομένου ότι η Βενετία είναι από τους πλέον δημοφιλείς προορισμούς του κόσμου, είναι κάπως δύσκολο να ξεφύγεις από τις «τουριστικές» επιλογές. Ακόμη και εδώ όμως υπάρχουν τα εστιατόρια και οι τρατορίες που αγαπούν και εμπιστεύονται οι ντόπιοι. Σημειώστε: Osteria ai Quaranta Ladroni (Fondamenta della Sensa 3253, Τ/ +39 041 71 57 36): Κλασική βενετσιάνικη ταβέρνα για καλαμάρια, γαρίδες και άλλες θαλασσινές νοστιμιές στο τηγάνι. Γύρω στα 30 ευρώ το άτομο με κρασί. La Cantina (Campo San Felice 3689, Τ/+39 041 52 28 258, γραμμή 1, στάση: Cà D’Oro): Δεν είναι το κλασικό εστιατόριο που σερβίρει πρώτο, δεύτερο, τρίτο πιάτο, αλλά είναι μια πολύ καλή επιλογή για κρέας και ψάρι, συνοδεία εκλεκτού κρασιού. Trattoria ai Tre Scalini (Giudecca 53): Θα πάρετε το βαπορέτο -γραμμή 2- και θα κατεβείτε στη στάση Zitelle, για να δοκιμάσετε τα νόστιμα μαγειρευτά της μεγάλης κυρίας που μαγειρεύει στο βάθος. Κι αν γνωρίζετε ιταλικά, θα απολαύσετε και ουκ ολίγες ιστορίες της! Conca D’Oro (Campo SS. Filippo e Giacomo 4338, Τ/+39 041 52 29 293, www.concadorovenice.com): Δεν θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν είναι τουριστική. Είναι και παραείναι. Είναι όμως και μια πολύ καλή πιτσαρία -η πρώτη που άνοιξε στην πόλη το 1947- που αξίζει να την προτιμήσετε.

*Η έκθεση θα διαρκέσει έως 24 Νοεμβρίου 2013, www.labiennale.org


πηγή Καθημερινή

«Obsessed With Vertigo»

Το «Obsessed With Vertigo», το 30λεπτο ντοκιμαντέρ για τη δημιουργία αλλά και την κατοπινή ανακαίνιση της ταινίας του Αλφρεντ Χίτσκοκ, γυρίστηκε το 1997, αλλά πρόσφατα κυκλοφόρησε ελεύθερο online. Με σκηνοθέτη τον ντοκιμαντερίστα Χάρισον Ενγκλ, το φιλμ δίνει μια νέα ευκαιρία ανάλυσης κι απόλαυσης του «Vertigo» αλλά και μια γενική εικόνα του αμερικανικού σινεμά της δεκαετίας του ’50. Στα πλάνα του ντοκιμαντέρ μιλούν από τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον Τζέιμς Στιούαρτ  και την Κιμ Νόβακ, μέχρι τον διάσημο σκηνογράφο της ταινίας Χένρι Μπάμστεντ και την Πατ Χίτσκοκ, η κόρη του σκηνοθέτη και της Αλμα.

δείτε το ντοκιμαντερ
http://www.youtube.com/watch?v=u1ZUWbnkayA

Τι σχεδιάζει η Disney;

Στο πρόσφατο συνέδριο της Disney, οι live action ήρωες του στούντιο υποκλίθηκαν στους ζωγραφιστούς συναδέλφους τους. Τραβώντας πλώρη τουλάχιστον μέχρι το 2015 με συγκεκριμένα projects, η Disney, μαζί φυσικά με την Pixar

«Toy Story of Terror» - Οκτώβριος 2013
μεσαίου μήκους φιλμάκι, όπου ο Μπαζ, ο Γούντι και οι υπόλοιποι φίλοι τους αποφασίζουν να πάνε μια χαλαρή βόλτα με το αυτοκίνητο, για ν’ ανακαλύψουν ότι ο δρόμος τους οδηγεί σ’ ένα ύποπτο, μυστηριώδες μοτέλ. Τι τούς περιμένει εκεί και γιατί ένα – ένα τα παιχνίδια αρχίζουν να εξαφανίζονται; Το ωραιότερο franchise της αθωότητας βουτά απρόσμενα στη λίμνη του τρόμου.

«Η Βασίλισσα του Χιονιού» - Δεκέμβριος 2013
Εμπνευσμένο από το παραμύθι του Αντερσεν, το φιλμ ακολουθεί τη δική του διαδρομή μέσα στους πάγους. Η νεαρή, ατρόμητη και ανεξάντλητα αισιόδοξη Αννα ξεκινά ένα δύσκολο ταξίδι για να συναντήσει την αδελφή της, την Ελσα, που έχει σκεπάσει το βασίλειό της με αιώνιο χειμώνα και να την κάνει ν’ αλλάξει γνώμη και να απελευθερώσει τους υπηκόους της από την κατάρα. Η Αννα υπόσχεται να είναι ακόμα πιο χαριτωμένη, μιλώντας με τη φωνή της Κρίστεν Μπελ.

«Ο Μίκυ στο Αλογο» - Δεκέμβριος 2013
Η Disney δεν ξεχνά ποτέ τον Μίκυ Μάους κι αποφασίζει να φρεσκάρει τις περιπέτειές του! Στην πρώτη, που θα προβληθεί μαζί με τη «Βασίλισσα του Χιονιού» στις αίθουσες, ο Μίκυ, η Μίνι και η Κλάραμπελ ταξιδεύουν σ’ ένα μουσικό τραίνο, το οποίο ο Πιτ προσπαθεί επίμονα να εκτροχιάσει.

«Tinker Bell and the Pirate Fairy» - Απρίλιος 2014
με σκηνοθέτη την Πέγκυ Χολμς και τις φωνές της Κριστίνα Χέντρικς και του Τομ Χίντλστον.

«The Good Dinosaur» - Ιούνιος 2014
Τι θα συνέβαινε εάν ο κατακλυσμιαίος αστεροειδής που άλλαξε για πάντα τη ζωή στη Γη είχε χάσει το στόχο του και οι γιγάντιοι δεινόσαυροι δεν εξαφανίζονταν ποτέ; Ο κόσμος μας θα είχε τουλάχιστον, απ’ ό,τι φαίνεται στο artwork, υπέροχα χρώματα! Σκηνοθετεί ο Μπομπ Πίτερσον του «Finding Nemo», ακούγεται ο Νιλ Πάτρικ Χάρις.

«Planes: Fire & Rescue» - Νοέμβριος 2014
Ενα χρόνο μετά τα «Αεροπλάνα» που περιμένουμε την ερχόμενη εβδομάδα στις αίθουσες, θα δούμε και το σίκουελ που, γεμάτη αυτοπεποίθηση, η Disney ήδη έχει στα σκαριά!

«Big Hero 6» - Φεβρουάριος 2015
Ο Χίρο Χαμάντα, ιδιοφυία της ρομποτικής, προσπαθεί ν’ αντιμετωπίσει την επικείμενη καταστροφή της hich-tech πόλης του Σαν Φραντόκυο! Για βοηθούς του θα επιλέξει το αγαπημένο του ρομπότ και μια ομάδα νεαρών ερασιτεχνών της επιστήμης του.

«Inside Out» - Ιούνιος 2015
Ο Πιτ Ντόκτερ του «Up!» καταπιάνεται αυτή τη φορά με την 11χρονη Ράιλι, η οποία δεν είναι η ηρωίδα, αλλά… ο τόπος όπου εκτυλίσσεται η ιστορία: η ταινία εισέρχεται στο μυαλό της, για να εξερευνήσει τα συναισθήματα που κατοικούν εκεί, τη Χαρά, την Αηδία, το Θυμό, το Φόβο και τη Θλίψη. Για λογαριασμό της Ράιλι μιλά η Εϊμι Πέλερ.

«Finding Dory» - Δεκέμβριος 2015
Το σίκουελ του «Finding Nemo», η ταινία που περιμέναμε να δούμε ήδη απ’ όταν γνωρίσαμε το μικροσκοπικό, ξεχασιάρικο ψάρι. Διαβάστε τα πάντα για το «Finding Dory» εδώ.

«Zootopia» - 2016
η Disney ετοιμάζει τη δική της εκδοχή της «Φάρμας των Ζώων». Σ’ αυτήν, μια πολυμήχανη αλεπού υποχρεώνεται να εγκαταλείψει την πόλη των ζώων, τη Zootopia, κατηγορούμενη για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Με απροσδόκητο σύμμαχό της έναν λαγό – αστυνομικό, θα βαλθεί ν’ αποκαλύψει την πλεκτάνη και να κάνει την αλήθεια και τη δικαιοσύνη να λάμψουν.



πηγή flix.gr

«Thor 2»: Προβλήματα στον «Σκοτεινό Κόσμο»;

To «Thor: Σκοτεινός Κόσμος» έχει ως ημερομηνία εξόδου στην Αγγλία τις 30 Οκτωβρίου, αλλά σύμφωνα με πρόσφατες δηλώσεις του σκηνοθέτη Άλαν Τέιλορ («Game of Thrones»), προσθέτουν ακόμα έξτρα σκηνές και απ' ό,τι φαίνεται θα δουλεύουν πάνω στην ταινία μέχρι την τελευταία στιγμή.
«Έχουμε σχεδόν ολοκληρώσει το μοντάζ, κυρίως επειδή έχουμε τόσα πολλά οπτικά εφέ ώστε κάποια στιγμή πρέπει απλά να αφήσεις τους τεχνικούς ήσυχους να κάνουν τα μαγικά τους» λέει ο Τέιλορ «αλλά κυριολεκτικά γυρίζουμε κάποια πράγματα ακόμα και αυτή την εβδομάδα.»
Ο σκηνοθέτης είπε ότι ο Άντονι Χόπκινς έχει επιστρέψει στο σετ και προσπαθούν να καταλήξουν στο σωστό τόνο της ταινίας, καθώς και να σιγουρευτούν ότι κάποιες σχέσεις ανάμεσα στους χαρακτήρες θα τελειώσουν με το σωστό τρόπο.
Συνήθως όταν μιλάμε για επαναληπτικά γυρίσματα - ειδικά τόσο αργά - μπορούμε να μιλάμε με σιγουριά και για προβλήματα στην παραγωγή. Ο Τέιλορ, όμως, φροντίζει να διαβεβαιώσει τους φαν ότι δεν υπάρχει λόγος πανικού και ότι τα επαναληπτικά γυρίσματα είναι πάγια τακτική της Marvel.
«Δεν είναι λες και κάναμε κάτι λάθος και πρέπει να το ξαναγυρίσουμε, είναι επειδή έχουμε χρόνο και χρήματα να προσθέσουμε νέες σκηνές – όπως “τι θα γινόταν αν είχαμε μια ωραία σκηνή σαν κι αυτή, τότε αυτό θα επέτρεπε να συμβεί κάτι εδώ”. Βρίσκουμε την ταινία μέσα από αυτή τη διαδικασία, κάτι στο οποίο δεν έχω συνηθίσει.»
Ο σκηνοθέτης επίσης απορρίπτει τις φήμες για διαμάχη μεταξύ αυτού και του στούντιο για την τελική διάρκεια της ταινίας, που γυροφέρνουν τον δεύτερο «Thor» εδώ και καιρό και υπογραμμίζει ότι η μόνη διαφωνία του με την Marvel ήταν για το ποιος θα είναι υπεύθυνος για το μουσικό σκορ, με το στούντιο να έχει προφανώς τον τελευταίο λόγο.
Τα καλύτερα νέα, όμως, για τους φαν του «Thor», αλλά και των «Εκδικητών», είναι άλλα. Για να το πούμε απλά, περισσότερος Λόκι! «Προσθέτουμε σκηνές, γράφουμε καινούριες, και γυρίσαμε μια διασκεδαστική συνδετική σκηνή με τον Τομ Χίντλστον πρόσφατα, επειδή συνειδητοποιήσαμε πόσο καλά τα πήγαινε στην ταινία και θέλαμε να κάνουμε περισσότερα με αυτόν. Και οι φαν πραγματικά τον λατρεύουν!» δήλωσε ο Τέιλορ.
Αυτή η, πρωτοφανής για “κακό”, λατρεία του κοινού για τον Θεό της Σκανταλιάς εκφράστηκε – πέρα από αναρίθμητα μπλογκς στο ίντερνετ – και στο τελευταίο Comic-Con, όπου ο Χίντλστον, στο ρόλο του Λόκι, πήρε τη θέση ολόκληρου του πάνελ του «Thor: Σκοτεινός Κόσμος» μόνο και μόνο για να “τρομοκρατήσει” το κοινό που παραληρούσε με την εμφάνισή του.
Άλλωστε ο ρόλος του Λόκι στην συγκεκριμένη ταινία είναι αρκετά διαφορετικός τόσο από την προηγούμενη όσο και από τους «Εκδικητές», αφού εδώ ο Θορ αναγκάζεται να βγάλει τον Λόκι από τη φυλακή για να τον βοηθήσει να πολεμήσει τα Σκοτεινά Ξωτικά και τον αρχηγό τους, Μάλεκιθ (Κρίστοφερ Έκλεστον).
Όπως και να χει, όμως, η προτίμηση του κοινού στον συγκεκριμένο χαρακτήρα δεν είναι κάτι καινούριο και το βρίσκουμε λίγο δύσκολο να πιστέψουμε ότι δυόμισι μήνες πριν την κυκλοφορία της ταινίας είναι λογικό και προγραμματισμένο όχι μόνο να γυρίζονται, αλλά και να γράφονται νέες σκηνές. Το πιο πιθανό είναι μάλλον ο Άλαν Τέιλορ να θέλει να χρυσώσει το χάπι των αναγκαστικών επαναληπτικών γυρισμάτων και βρήκε το καλύτερο τρόπο να τα κάνει να φαίνονται θετικά.
Όταν ρωτήθηκε για το που βρίσκεται στη φάση των γυρισμάτων, άλλωστε, η χαρακτηριστική του απάντηση ήταν «στην τρελή φάση που το κοτόπουλο τρέχει γύρω-γύρω με το κεφάλι κομμένο». Κάτι που δεν τον κάνει να ακούγεται και ιδιαίτερα χαλαρός, όπως και να το ερμηνεύσεις.
Για να μάθουμε τι συμβαίνει πραγματικά όμως, δεν μπορούμε παρά να περιμένουμε μέχρι τις 21 Νοεμβρίου, οπότε και το «Thor: Σκοτεινός Κόσμος» κυκλοφορεί στις ελληνικές αίθουσες από την Feelgood.

πηγή περιοδικό σινεμά

Η ανευθυνότητα του πλήθους

Μία σκληρή ιστορία φόνου, έδωσε το ερέθισμα σε δύο επιστήμονες να ερευνήσουν την συμπεριφορά των θεατών ένός εγκλήματος. Συγκεκριμένα την αντίδράσή τους, τον χρόνο αντίδρασης ή την απάθειά τους.

«Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα.»
Άλμπερτ Αϊνστάιν

Η ιστορία που ακολουθεί δεν είναι, δυστυχώς, φανταστική. Μοιάζει να βγήκε από ταινία τρόμου, ειδικά μόλις μαθαίνουμε ότι συνέβη μια Παρασκευή και 13. Συγκεκριμένα την Παρασκευή, 13 Μαρτίου του 1964.Ήταν τρεις η ώρα το πρωί και η Κάθριν Τζενοβέζε γύριζε σπίτι από τη βραδινή της βάρδια. Έμενε στο Κουίνς της Νέας Υόρκης, σε μια πολυκατοικημένη αστική περιοχή. Αφού πάρκαρε το αυτοκίνητο της προχώρησε προς την είσοδο της πολυκατοικίας της. Εκεί αντιλήφθηκε, μέσα στις σκιές, έναν άντρα –που πιθανότατα της φάνηκε ύποπτος- και γύρισε για να ξαναμπεί στο αυτοκίνητο της ή να τηλεφωνήσει στην αστυνομία. Δεν πρόλαβε. Ο άντρας, ονόματι Γουίνστον Μόουζλι, την πρόφτασε και της έχωσε ένα μαχαίρι στην πλάτη. Καθώς εκείνη στράφηκε να τον αντιμετωπίσει τη μαχαίρωσε και στην κοιλιά. Η Κάθριν άρχισε να φωνάζει: «Βοήθεια! Με σκοτώνουν! Βοηθήστε με! Φώτα άναψαν στις κοντινές κατοικίες και κουρτίνες κουνήθηκαν στα παράθυρα. Αλλά κανείς δε βγήκε να δει τι συνέβαινε. Ο Μόουζλι στην κατάθεση του αργότερα δήλωσε: «Αισθάνθηκα ότι κανείς από αυτούς τους ανθρώπους δε θα κατέβαινε τις σκάλες.» Και έτσι έγινε.Μόνο ένας άντρας φώναξε: «Άσε ήσυχο το κορίτσι.» Ο Μόουζλι έφυγε γρήγορα και η Κάθριν σύρθηκε μέχρι την είσοδο του σπιτιού της. Όμως όλα τα φώτα στα σπίτια έσβησαν ξανά. Ο Μόουζλι πλησίασε την Κάθριν και τη μαχαίρωσε ξανά. Εκείνη ούρλιαξε και ζήτησε για άλλη μια φορά βοήθεια. Τα φώτα άναψαν πάλι, αλλά κανείς δε μίλησε, κανείς δε βγήκε. Ο Μόουζλι απομακρύνθηκε και περίμενε. Λίγα λεπτά μετά πλησίασε πάλι την κοπέλα που ανέπνεε ακόμα και την αποτελείωσε, κόβοντας ‘την από το λαιμό ως τα γεννητικά όργανα. Μετά κατέβασε το παντελόνι του και ασέλγησε πάνω στο νεκρό σώμα.Η απεχθής αυτή εγκληματική πράξη διήρκεσε 35 λεπτά. Η πρώτη επίθεση έγινε στις 3:15 και ο Μόουζλι έφυγε στις 3:50. 38 αυτόπτες μάρτυρες παρατηρούσαν την κοπέλα να μαχαιρώνεται (τρεις φορές) μέχρι θανάτου, χωρίς να κάνουν τίποτα, χωρίς καν να τηλεφωνήσουν στην αστυνομία. Η αστυνομία ειδοποιήθηκε στις 4 το πρωί και όταν έφτασε ήταν πολύ αργά. Για όλους.Το έγκλημα αυτό ίσως να χανόταν ανάμεσα τους φακέλους της αστυνομίας, αν δεν το μάθαιναν δύο κοινωνικοί ψυχολόγοι, ο Ντάρλεϊ και ο Λατανέ. Αυτοί δεν ενδιαφέρθηκαν για τη διεστραμμένη προσωπικότητα του δολοφόνου, αλλά για κάτι ίσως πιο συνταρακτικό: Την απάθεια των παρατηρητών, την απροθυμία τους να βοηθήσουν. Τι ήταν αυτό που τους εμπόδισε να αντιδράσουν;Κάποιοι ψυχολόγοι και ψυχίατροι αναφέρθηκαν στη «συναισθηματική άρνηση» των αυτόπτων μαρτύρων: Ότι εξαιτίας του σοκ έμειναν αδρανείς, απαθείς. Ένας άλλος μίλησε για τον αρνητικό ρόλο της τηλεόρασης, η οποία είχε εθίσει τους τηλεθεατές στη βία και στην κοινωνική απάθεια. Όμως ο Ντάρλεϊ με τον Λατανέ δεν πείστηκαν. Ένιωθαν, χωρίς να μπορούν ακόμα να το εξηγήσουν, ότι αυτή η συμπεριφορά δεν είχε να κάνει με την τηλεόραση ή με το συναισθηματικό κλονισμό, αλλά με κάτι βαθύτερο, ίσως και πιο αρχέγονο. Έτσι προχώρησαν στο περίφημο πείραμα τους, αυτό που αποκάλυψε την έννοια της «διάχυσης της ευθύνης».Όπως είναι ευνόητο δεν μπορούσαν να αναπαραστήσουν μια δολοφονία, έτσι έκαναν αναπαράσταση μιας επιληπτικής κρίσης.
Ένας φοιτητής, με μικρόφωνο και ακουστικά, καθόταν μόνος σε ένα μικρό δωμάτιο. Θα μιλούσε για 2 λεπτά για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στη φοιτητική ζωή, αφού πρώτα θα άκουγε τους υπόλοιπους φοιτητές, στα άλλα δωμάτια, να μιλάνε για τη δική τους ζωή. Όπως είναι προφανές –σε μας που γνωρίζουμε τη φύση του πειράματος- δεν υπήρχε κανείς άλλος φοιτητής, πέρα από το υποκείμενο. Οι φωνές που άκουγε ήταν μαγνητοφωνημένες. Κάποια στιγμή ξεκινούσε να μιλάει ένας «φοιτητής», ο οποίος έλεγε ότι είναι επιληπτικός και αυτό συχνά του δημιουργεί προβλήματα κλπ κλπ. Μέχρι που ο επιληπτικός ηθοποιός άρχιζε να παθαίνει κρίση και να ζητάει βοήθεια: «Νομίζω ότι παθαίνω κρίση… Βοηθήστε με… Θα πεθάνω… Η ψεύτικη επιληπτική κρίση διαρκούσε έξι λεπτά. Σε αυτό το χρονικό διάστημα μόλις το 31% των φοιτητών που άκουγαν σηκώθηκαν και ζήτησαν βοήθεια από τον υπεύθυνο του προγράμματος. Το υπόλοιπο 69% των φοιτητών, ενώ είχαν ταραχτεί –καταρρίπτοντας έτσι την υπόθεση της απάθειας και της τηλεοπτικής αποχαύνωσης- δεν ήξεραν τι να κάνουν. Περίμεναν ότι κάποιος άλλος θα βοηθούσε τον επιληπτικό, έτσι δεν έκαναν τίποτα.Η «διάχυση της ευθύνης» φάνηκε πιο καθαρά όταν οι πειραματιστές άλλαξαν τον αριθμό των φοιτητών-μαγνητοφωνημένων φωνών που συμμετείχαν στο πείραμα. Όταν το υποκείμενο πίστευε ότι είναι μόνος του με τον επιληπτικό φοιτητή, αναζητούσε βοήθεια μέσα στα τρία πρώτα λεπτά -συγκεκριμένα το 85% των φοιτητών αντέδρασε έτσι.

 Το συμπέρασμα των Ντάρλει και Λατανέ ήταν:
«Όσο περισσότεροι είναι οι μάρτυρες κάποιου δυσάρεστου γεγονότος, όπως επίθεση ή ατύχημα, τόσο λιγότερο υπεύθυνος αισθάνεται ο καθένας, γιατί η ευθύνη καταμερίζεται ισομερώς στο πλήθος.»Με διαφορετικά λόγια είναι λάθος να αισθανόμαστε περισσότερο ασφαλείς μέσα σε ένα μεγάλο πλήθος, όπως αυτό της πόλης. Είναι πιο πιθανό να σε βοηθήσει ο ένας και μοναδικός σου γείτονας, παρά όλοι αυτοί οι άνθρωποι –οι οποίοι συνήθως είναι και άγνωστοι- που συνωστίζονται στις πολυκατοικίες τριγύρω σου και σε προσπερνούν στους πολυσύχναστους δρόμους.
Και δεν είναι τυχαίο αυτό που λένε οι ποιητές: Ότι η μοναξιά μας γίνεται μεγαλύτερη μέσα στο πλήθος.Όμως οι Ντάρλει και Λατανέ έβγαλαν άλλο ένα συμπέρασμα, πιο αισιόδοξο, με κάποιο άλλο πείραμα που δε θα αναφέρω αυτή τη στιγμή, παρότι είναι εξίσου ενδιαφέρον: Ό,τι η αλληλεγγύη διδάσκεται.
Αν ένας άνθρωπος απλά ακούσει για τη «διάχυση της ευθύνης», είναι έτοιμος, την επόμενη φορά που θα συμβεί κάτι «μπροστά στα μάτια του», να αντιδράσει διαφορετικά.Υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να μην προσπεράσει το γέρο που έπεσε στη μέση του δρόμου επειδή κάποιοι άλλοι ήδη στέκονται από πάνω του, λέγοντας –στον εαυτό του: «Ας τον βοηθήσουν αυτοί, εγώ τι μπορώ να κάνω παραπάνω;»
Είναι πιο πιθανό να μην αφήσει αβοήθητη μια γυναίκα ή ένα παιδί ή έναν άγνωστο ή έναν σκύλο που ξυλοκοπούνται, πιστεύοντας ότι δεν είναι δική του ευθύνη –αφού τόσοι παρακολουθούν χωρίς να κάνουν τίποτα.Γιατί ξέρει ότι όλοι έχουμε ευθύνη -την ίδια ακριβώς, χωρίς διάχυση- για ό,τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, και δε θέλει να είναι ένας από τους 38 αυτόπτες μάρτυρες που άφησαν το Μόουζλι να κατακρεουργήσει την Κάθριν Τζενοβέζε.
Και ίσως τότε, αν τα συμπεράσματα των Ντάνλεϊ και Λατανέ είναι σωστά, ακόμα και αυτό το ασήμαντο κείμενο μπορεί να βοηθήσει την επόμενη Κάθριν να επιζήσει.

πηγή
http://www.thessalonikiartsandculture.gr/blog/oxyrygxos/i-anefthynotita-tou-plithous-to-peirama-ton-darley-kai-latane#.UhaBiG3ytlF

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

Θαύμα στο Μιλάνο


MIRACOLO A MILANO
Ιταλική ταινία, σκηνοθεσία Βιτόριο ντε Σίκα
Πάολο Στόπα, Φραντσέσκο Γκιλοζάνο, Μπρουνέλα Μπόβο

Ο καλόκαρδος κι εφευρετικός Τοτό καθοδηγεί τους φτωχούς του Μιλάνου εναντίον ενός πλούσιου μεγιστάνα ο οποίος θέλει να τους διώξει από την τενεκεδούπολή τους.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=oRTMW0EO5Pg

διάφορα

Γιατί το παιδί μου γράφει με το αριστερό;

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Φιντέλ Κάστρο, η Τζούλια Ρόμπερτς, ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι, ο Αλμπερτ Αϊνστάιν, ο Μέγας Αλέξανδρος και ο Μπιλ Γκέιτς; Είναι ή ήταν όλοι τους αριστερόχειρες. Το 10% με 12% του πληθυσμού της Γης είναι αριστερόχειρες, ενώ εκτιμάται ότι οι γυναίκες έχουν 4% περισσότερες πιθανότητες να χρησιμοποιούν το αριστερό τους χέρι από ό,τι οι άνδρες.
Στο παρελθόν, η ιδιότητα αυτή θεωρήθηκε μεταξύ άλλων ενδεικτική του στίγματος του Σατανά, της νεύρωσης, ακόμα και της εγκληματικότητας, αλλά έχει θεωρηθεί και σημάδι δημιουργικότητας. Θεωρίες θέλουν τους αριστερόχειρες να πεθαίνουν έως και 9 έτη νωρίτερα από τους δεξιόχειρες. Ωστόσο, έρευνες εντόπισαν σχέση μεταξύ τραύματος κατά την εγκυμοσύνη ή κατά τη διάρκεια της γέννας με αυξημένες πιθανότητες το παιδί να είναι αριστερόχειρας. Σύμφωνα με τεστ που πραγματοποίησαν στο Πανεπιστήμιο St. Lawrence, υπάρχουν περισσότεροι αριστερόχειρες με IQ άνω του 140 συγκριτικά με τους δεξιόχειρες. Επίσης οι μητέρες που είναι άνω των 40 ετών τη στιγμή της γέννας έχουν 128% περισσότερες πιθανότητες να φέρουν στον κόσμο αριστερόχειρα παιδιά από ό,τι μια γυναίκα στα 20 της. Επιπλέον, έρευνες υποστήριζαν ότι οι αριστερόχειρες έχουν περισσότερες πιθανότητες, μεταξύ άλλων, να γίνουν αλκοολικοί και δυσλεκτικοί, αλλά και να παρουσιάσουν τη νόσο του Crohn. Το 20% των ανθρώπων με σχιζοφρένεια χρησιμοποιούν το αριστερό τους χέρι. Ωστόσο, εμφανίζουν ταλέντο στην αντίληψη του χώρου, τα μαθηματικά και την αρχιτεκτονική. Κάποιοι ειδικοί πιστεύουν ότι αυξημένα επίπεδα τεστοστερόνης στη μήτρα αυξάνουν τις πιθανότητες το μωρό να γίνει αριστερόχειρας.
Παράλληλα, τα πρόωρα μωρά είναι πιο πιθανόν να είναι αριστερόχειρες και πιστεύεται ότι ωριμάζουν σεξουαλικά πιο αργά από τους δεξιόχειρες.
Οπως αναφέρει το «Περιοδικό Νευρικών και Ψυχικών Νοσημάτων», οι εγκέφαλοι των αριστερόχειρων επεξεργάζονται τα αισθήματα διαφορετικά από τους δεξιόχειρες και είναι πιο δεκτικοί σε αρνητικά συναισθήματα, όπως ο θυμός.

πηγή enet.gr

Κλείνει η υπηρεσία email που χρησιμοποιούσε ο Σνόουντεν

Με μια ανακοίνωση αποκαλυπτική για το επίπεδο ανελευθερίας του λόγου που επικρατεί στις ΗΠΑ, ο ιδιοκτήτης της Lavabit, μιας εταιρείας που παρέχει υπηρεσίες κρυπτογραφημένης ηλεκτρονικής αλληλογραφίας, ανακοίνωσε ότι προτιμά να κλείσει την εταιρεία του παρά να γίνει συνεργός σε εγκλήματα κατά του αμερικανικού λαού. Η ανακοίνωση στην αρχική σελίδα της Lavabit Η ανακοίνωση στην αρχική σελίδα της Lavabit
Μεταξύ των περίπου 350.000 χρηστών που υπολογίζεται πως έχει η Lavabit, πιστεύεται πως είναι και ο Έντουαρντ Σνόουντεν. Από έναν λογαρισμό της επικοινώνησε τουλάχιστον σε μία περίπτωση ο Σνόουντεν με δημοσιογράφους, για να τους προσκαλέσει σε συνέντευξη τύπου στο αεροδρόμιο της Μόσχας, το διάστημα που αναζητούσε άσυλο μεταξύ διαφόρων χωρών.

Η ανακοίνωση του ιδιοκτήτη της Lavabit, Λέινταρ Λέβισον, που φέρει ημερομηνία 8 Αυγούστου, αναφέρει τα εξής:
 Αναγκάστηκα να πάρω μια δύσκολη απόφαση: να γίνω συνεργός σε εγκλήματα κατά του αμερικανικού λαού ή να αφήσω πίσω μου δέκα χρόνια σκληρής δουλειάς, κλείνοντας τη Lavabit. Μετά από σοβαρή ενδοσκόπηση, αποφάσισα να αναστείλω τη λειτουργία της. Μακάρι να μπορούσα να μοιραστώ μαζί σας τα γεγονότα που οδήγησαν στην απόφασή μου. Δεν μπορώ. Νιώθω πως πρέπει να ξέρετε τι συμβαίνει - το πρώτο άρθρο του Συντάγματος υποτίθεται ότι εγγυάται την ελευθερία μου να μιλήσω σε καταστάσεις όπως η παρούσα. Δυστυχώς το Κογκρέσο έχει περάσει νόμους που λένε το αντίθετο. Ετσι όπως έχουν τα πράγματα αυτή τη στιγμή, δεν μπορώ να μοιραστώ την εμπειρία μου από τις τελευταίες έξι εβδομάδες, αν και έχω κάνει τις απαιτούμενες αιτήσεις δύο φορές.
 Τι θα συμβεί τώρα; Έχουμε ήδη αρχίσει να ετοιμάζουμε τα έγγραφα που χρειάζονται για να συνεχίσουμε τη μάχη υπεράσπισης του Συντάγματος στο Εφετείο. Μια ενδεχόμενη ευνοϊκή απόφαση θα μου επέτρεπε να ξαναλειτουργήσω τη Lavabit ως αμερικανική εταιρεία.
Η εμπειρία με δίδαξε ένα πολύ σημαντικό μάθημα: χωρίς δράση από το Κογκρέσο ή χωρίς ισχυρό δικαστικό προηγούμενο, θα απέτρεπα με κάθε τρόπο οποιονδήποτε να εμπιστευθεί προσωπικά του δεδομένα σε μια εταιρεία με φυσικούς δεσμούς με τις ΗΠΑ.
Η ανακοίνωση καταλήγει σε πρόσκληση υποβολής χρηματικών δωρεών προκειμένου να καλυφθεί το κόστος της δικαστικής διαμάχης που θα ακολουθήσει.

Το διάστημα των έξι εβδομάδων στο οποίο αναφέρεται ο Λέβισον συμπίπτει με την περίοδο από την αποκάλυψη ότι ο Σνόουντεν κρυβόταν πίσω από τις παρακολουθήσεις της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) των ΗΠΑ σε βάρων των χρηστών του διαδικτύου. Μερικά από τα ντοκουμέντα που διέρρευσε ο Σνόουντεν δείχνουν πως οι Google Inc, Microsoft Corp και άλλοι μεγάλοι πάροχοι έχουν υποχρεωθεί να βοηθήσουν τις υπηρεσίες πληροφοριών να συγκεντρώσουν email και άλλα δεδομένα για τους χρήστες τους.
Παρόμοιες πιέσεις είναι σαφές πως ασκήθηκαν και προς την πλευρά της Lavabit, από τη στιγμή που έγινε γνωστό ότι οι υπηρεσίες κρυπτογράφισής της προσέφεραν προστασία στον φυγά που αποτελεί εσχάτως επίκεντρο της αμερικανικής διπλωματίας.

Όπως αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, η δήλωση του Λέβισον δείχνει πως βρίσκεται σε ισχύ διαταγή αποσιώπησης. Δικηγόροι λένε ότι μια τέτοια διαταγή μπορεί να συνοδεύει κάποιο αίτημα που αποτελεί μέρος ενός μεγάλου φάσματος αιτημάτων για πληροφορίες. Η κυβέρνηση μπορεί να αναζητεί κρυπτογραφημένες εκδοχές της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας του Σνόουντεν, άλλες πληροφορίες γι' αυτόν, τα τεχνικά μέσα για να αποκρυπτογραφήσει τα μελλοντικά email του ή αυτά άλλων πελατών ή βασικές πληροφορίες για όλους τους εκατοντάδες χιλιάδες χρήστες της Lavabit.

Το κλείσιμο της υπηρεσίας φαίνεται πως ίσχυσε άμεσα, καθώς το Electronic Frontier Foundation (ίδρυμα για τις διαδικτυακές ελευθερίες) αναφέρει πως πολλοί χρήστες έχασαν την πρόσβαση σε πολύ σημαντικές γι'αυτούς πληροφορίες, που δεν τις είχαν μεταφέρει αλλού, εκτός από τα αρχεία της συγκεκριμένης ηλεκτρονικής τους αλληλογραφίας.

"Όλα αυτά μας λένε το ίδιο πράγμα: σχεδόν τίποτε απ' ό,τι κάνουμε στο Ίντερνετ δεν μπορεί να προστατευθεί από την αδιακρισία και την κατασκοπεία της κυβέρνησης", δήλωσε ο Μάικλ Ράτνερ, ένας αμερικανός δικηγόρος ο οποίος είχε εργαστεί για τον ιστότοπο WikiLeaks, σύμμαχο του Σνόουντεν. "Για να μιλάμε ιδιωτικά, οι συναντήσεις θα πρέπει να γίνονται σε μεγάλα πάρκα με πυκνή κάλυψη από δένδρα".

Ο Εντουαρντ Σνόουντεν, «εθνικός ήρωας» για τον Μάικλ Μουρ, «αποστάτης και επικίνδυνος» για την κυβέρνηση των ΗΠΑ

πηγή enet.gr

Tο Τσερνόμπιλ πέφτει ακόμα βαρύ στα δέντρα της περιοχής

Η έκθεση στη ραδιενεργή ακτινοβολία από το πυρηνικό ατύχημα του Τσερνόμπιλ το 1986, συνεχίζει να αποτελεί 27 χρόνια μετά μια βαριά κληρονομιά για τα δέντρα της περιοχής, σύμφωνα με μια νέα έρευνα.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι χειρότερες συνέπειες καταγράφηκαν κατά τα πρώτα χρόνια μετά το συμβάν, αλλά τα δέντρα που έχουν επιβιώσει συνεχίζουν να είναι ευάλωτα στο περιβαλλοντικό στρες, πχ λόγω ξηρασίας. Παράλληλα, τα νεαρά δέντρα εμφανίζουν μια σειρά από μορφολογικές και αναπτυξιακές ανωμαλίες.
Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Trees», περιέλαβε πάνω από 100 δέντρα, κυρίως πεύκα, σε 12 διαφορετικά σημεία και επιβεβαιώνει τις διαπιστώσεις προηγούμενων μελετών, που είχαν γίνει σε πολύ μικρότερα δείγματα δέντρων της περιοχής, ενώ τα αποτελέσματά της συμφωνούν με άλλες αναφορές για τις γενετικές επιπτώσεις της ραδιενέργειας στα δέντρα.
Σύμφωνα με τον καθηγητή Tim Mousseau από το πανεπιστήμιο της Ν. Καρολίνα στις ΗΠΑ, πολλά δέντρα εμφανίζουν υπερβολικά αφύσικες μορφές ανάπτυξης λόγω των συνεπειών των μεταλλάξεων και του κυτταρικού θανάτου, εξαιτίας της έκθεσής τους στην ακτινοβολία.
Οι έρευνες του Mousseau διεξάγονται από το 1999 στη ζώνη αποκλεισμού των 30 χιλιομέτρων γύρω από το σημείο της πυρηνικής έκρηξης, ενώ μία παρόμοια μελέτη που είχε γίνει στο παρελθόν αφορούσε μόνο εννέα δέντρα και είχε εστιαστεί κυρίως στις επιπτώσεις της ραδιενέργειας στη δομή του ξύλου και όχι στην ανάπτυξή τους.
Η ομάδα του Mousseau θέλει τώρα να κάνει μία ανάλογη έρευνα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, που όμως, σύμφωνα με τις πρώτες παρατηρήσεις, η επίπτωση στα δέντρα φαίνεται να είναι μικρότερη σε σχέση με το ατύχημα του ουκρανικού πυρηνικού σταθμού.

Πηγή: BBC

Η τεχνική της αντιστρεπτικότητας

Είναι γενικά αποδεκτό ότι συνήθως ένα καλό σενάριο περιέχει και το στοιχείο της έκπληξης. Εάν αυτά που συμβαίνουν σε μια ταινία είναι εύκολα προβλέψιμα, υπάρχει ο κίνδυνος ο θεατής να χάσει το ενδιαφέρον του και να «βγει» από την ταινία, χάνοντας έτσι οτιδήποτε άλλο αυτή μπορεί να του προσφέρει. Με άλλα λόγια, ένα δυνατό σε νοήματα και μηνύματα σενάριο οφείλει να έχει και μια αντίστοιχα δυνατή πλοκή, ώστε η νοηματική του αξία να αναδειχθεί και να μην χαθεί λόγω της ανίας του θεατή.

Ιδανικά, κάθε δράση οδηγεί το θεατή σε μία πρόβλεψη για το τι θα συμβεί στη συνέχεια. Στη βάση της, η τεχνική της αντιστρεπτικότητας είναι απλή: αντιστρέφοντας αυτό που περιμένει κάποιος να συμβεί και καταλήγοντας στο αντίθετο αποτέλεσμα, η πλοκή γίνεται πιο ενδιαφέρουσα, κάνοντας – ίσως – το θεατή να σκεφτεί «αυτό δεν το περίμενα». Έτσι, του δίνεται το κίνητρο να παρακολουθήσει παρακάτω.

Εδώ υπάρχουν δύο διαφορετικοί τρόποι να εφαρμοστεί η τεχνική. Ο «ακαδημαϊκός» ορισμός της αντιστρεπτικότητας, όπως περιγράφεται σε βιβλία σεναρίου, είναι η στιγμή στην πλοκή όπου ο ήρωας πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που ήθελε. Ένα σύνθετο παράδειγμα βρίσκεται στο Dogville (2003) του Lars Von Trier. Σε μία κρίσιμη περίοδο της διαμονής της στο χωριό, το αγόρι που έχει αναλάβει να προσέχει η Grace (η κεντρική ηρωΐδα, που ενσαρκώνει η εξαιρετική Nicole Kidman) της ζητάει να τον χτυπήσει (βεβαιώνοντάς την ότι δεν θα το πει σε κανέναν), αλλιώς θα πει στη μητέρα του ότι τον χτύπησε! Η Grace πρέπει να αποφασίσει αν θα ακολουθήσει την ηθική της, που λέει πως δεν πρέπει να χτυπάμε τα παιδιά, ή το συμφέρον της, καθώς χρειάζεται οπωσδήποτε να παραμείνει στο Dogville και αυτό δεν θα μπορέσει να συνεχιστεί εάν μάθει η κοινωνία του χωριού πως φέρεται άσχημα στα παιδιά. Εν τέλει χτυπάει το αγόρι, το οποίο όμως – σε εφαρμογή της τεχνικής της αντιστρεπτικότητας – το αποκαλύπτει στη μητέρα του. Η ηρωΐδα εδώ έχει δύο προβλήματα: και ενέργησε κόντρα στα πιστεύω της, και αυτό είχε, εν τέλει, το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ήθελε. Από εκείνο το σημείο στην ταινία, όλα αρχίζουν να πηγαίνουν στραβά.

Όμως η αντιστρεπτικότητα μπορεί να εφαρμοστεί και με έναν πιο ελεύθερο, θα λέγαμε, τρόπο. Στο Fight Club (1999), γύρω στη μέση της ταινίας, ο Αφηγητής (Edward Norton) βρίσκεται στο γραφείο του διευθυντή του, με σκοπό να τον πείσει να μην τον απολύσει (ίσα ίσα, του ζητάει να τον πληρώνει χωρίς αυτός να πηγαίνει στη δουλειά, έχοντας ως «χαρτί» κάτι που ο διευθυντής δεν θέλει να μαθευτεί). Ο διευθυντής του δεν πείθεται. Έτσι, ο ίδιος ο ήρωας αρχίζει να χτυπάει με οργή τον εαυτό του. Όταν μπαίνουν στο γραφείο οι άντρες της ασφάλειας του κτιρίου, βρίσκουν τον Αφηγητή ματωμένο και στα γόνατα, και δίπλα του όρθιο τον διευθυντή. Κανείς δεν μπορεί να φανταστεί ότι ο ήρωας έχει κάνει μόνος του κακό στον εαυτό του, οπότε καταλήγει με μία τεράστια αποζημίωση για τη ζημιά που του έκανε ο διευθυντής. Σε αυτό το παράδειγμα και σε αντίθεση με αυτό του Dogville, ο ήρωας πετυχαίνει αυτό που από την αρχή ήθελε. Ωστόσο, υπάρχει και εδώ το στοιχείο της έκπληξης, καθώς μέχρι κάποιο σημείο όλα δείχνουν πως ο ήρωας θα απολυθεί. Στο Dogville η αντιστροφή έρχεται από εξωτερικό παράγοντα, ενώ στο Fight Club ο παράγοντας είναι εσωτερικός, από τον ίδιο τον ήρωα. Παρ’ όλα αυτά, και οι δύο ήρωες κάνουν ό, τι πιστεύουν ότι θα τους φέρει πιο κοντά στον στόχο τους.
Σε μια εντελώς διαφορετική μορφή της, η αντιστρεπτικότητα μπορεί να δημιουργήσει ενδιαφέροντα αποτελέσματα στο στάδιο όπου ο σεναριογράφος χτίζει την ιστορία. Όπως λέει η Χριστίνα Κάλλας-Καλογεροπούλου στο βιβλίο της Σενάριο: Η τέχνη της επινόησης της αφήγησης στον κινηματογράφο, «η τεχνική της αντιστρεπτικότητας είναι ιδιαίτερα χρήσιμη, όταν δουλεύουμε με βάση αυτοβιογραφικά στοιχεία, καθώς μας προσφέρει τη δυνατότητα να απομακρυνθούμε από αυτό που πραγματικά συνέβη, διατηρώντας όμως το συναισθηματικό κέντρο με όλη του την ένταση». Για παράδειγμα, αλλάζοντας τον κεντρικό ήρωα ή αντιστρέφοντας ένα πραγματικό γεγονός, μπορούμε να γράψουμε ιστορίες, τις οποίες δεν έχουμε ζήσει ακριβώς, αλλά και για τις οποίες ξέρουμε ήδη αρκετά, αφού έχουμε ζήσει κάτι παρόμοιο.

http://fps.com.gr/concept-cut/

Τα «Αεροπλάνα» της Ντίσνεϊ απογειώνονται

Όσο οι τροχοφόροι ήρωες των Αυτοκινήτων («Cars») γκαζώνουν στους δρόμους, σε έναν άλλο κόσμο, πιο ψηλά, κάποιοι νέοι παράτολμοι ήρωες διασχίζουν τους αιθέρες στη νέα τρισδιάστατη περιπέτεια κινουμένων σχεδίων της Ντίσνεϊ.
Τα «Αεροπλάνα» (Planes) του Κλέι Χολ είναι μια συναρπαστική κωμωδία με γερές δόσεις δράσης, σε παραγωγή του Τζον Λάσιτερ, ενός από τα πιο δημιουργικά μυαλά του σύγχρονου animation, που υπόσχεται να μας συγκινήσει με την ιστορία του Ντάστι, ενός ταπεινού μονοκινητήριου αεροπλάνου που τολμά να λάβει μέρος στην πιο δύσκολη δοκιμασία της ζωής του.
Μαζί του θα γνωρίσουμε μια νέα αξέχαστη ομάδα, θα έρθουμε σε επαφή με εναέριους «κινητήρες» από κάθε γωνιά της γης και θα κάνουμε τον γύρω του κόσμου στους αιθέρες: Αμερική, Γερμανία, Μεξικό, Ινδία και Κίνα είναι μερικά από τα μέρη που θα επισκεφθούμε. Δέστε ζώνες, φορέστε 3D γυαλιά και απογειωνόμαστε! Ο Ντάστι (στα ελληνικά με τη φωνή του Γιώργου Καπουτζίδη) είναι ένα γρήγορο και καλόκαρδο ψεκαστικό αεροπλάνο που ονειρεύεται να λάβει μέρος σε έναν εξαιρετικά απαιτητικό εναέριο αγώνα ταχύτητας. Υπάρχουν όμως μερικά εμπόδια.
O Ντάστι δεν είναι φτιαγμένος για να πετάει σε αγώνες, αλλά για να ψεκάζει καλλιέργειες, αλλά το κυριότερο είναι ότι τρέμει τα ύψη, καθώς πάσχει από υψοφοβία. Παρόλους του φόβους του και χάρη στην ενθάρρυνση του μέντορά του Σκίπερ (με τη φωνή του Ντίνου Σούτη), ενός μαχητικού αεροπλάνου του πολεμικού ναυτικού, ο πρωταγωνιστής με τον ένα κινητήρα και τους μόλις 680 ίππους καταφέρνει να κριθεί, οριακά βέβαια, υποψήφιος για να διαγωνιστεί. Το φιλότιμο του Ντάστι και το γεγονός ότι είναι πραγματικά γρήγορος θα απειλήσουν τον πρωταθλητή Ριπσλίνγκερ (με τη φωνή του Τηλέμαχου Κρεβάικα), που βλέπει ξαφνικά απέναντί του έναν αναπάντεχο αντίπαλο.
Μέσα από πολλές δοκιμασίες και με τη βοήθεια των φίλων του, ο Ντάστι θα φτάσει τόσο ψηλά όσο δεν είχε ποτέ του ονειρευτεί. Και μαζί του όλοι εμείς.
Τα «Αεροπλάνα» κυκλοφορούν στον ελληνικό εναέριο χώρο στις 22 Αυγούστου από τη Feelgood Entertainment. Μέχρι τότε απογειωθείτε με το αποκλειστικό κλιπάκι από την ταινία, με τον Ντάστι να συναντάει τον Μεξικανό θρύλο των αιθέρων «Ελ Τσουπακάμπρα» (με τη φωνή του Δημήτρη Πακσόγλου)!

πηγή cinemag.gr

Βρέθηκε η μόνη σωσμένη κόπια βουβής ταινίας του Όρσον Ουέλς

Ενθουσιασμό προκαλεί στον πυρήνα των σινεφίλ φαν του μεγάλου Όρσον Ουέλς η είδηση ότι βρέθηκε σε αποθήκη στην Ιταλία η μόνη κόπια της βουβής ταινίας του που γύρισε το 1938, με τίτλο «Too Much Johnson». Πρόκειται για κωμωδία σε τρία μέρη, το φιλμ της οποίας προς το παρόν βρίσκεται στο στάδιο της αποκατάστασης με σκοπό να προβληθεί σε παγκόσμια πρώτη στις 9 Οκτωβρίου στο ιταλικό φεστιβάλ Le Giornate del Cinema Muto, μια διογράνωση αφιερωμένο στο βουβό κινηματογράφο. Αρχικό σχέδιο του δημιουργού ήταν να προβληθούν τα τρία μέρη της ταινίας ως πρόλογοι στις τρεις πράξεις ενός θεατρικού έργου, γραμμένου από τον Ουίλιαμ Τζιλέτ το 1894, το οποίο σχεδίαζε να ανεβάσει στο Mercury Theatre. H μόνη άλλη γνωστή κόπια του «Too Much Johnson» καταστράφηκε το 1970 κατά τη διάρκεια πυρκαγιάς στην οικία του Ουέλς στα περίχωρα της Μαδρίτης.

πηγή cinemag.gr


Τι να περιμένουμε από τον τρίτο κύκλο του «Homeland


Από τις 29 Σεπτεμβρίου η καρδιά του τηλεοπτικού Showtime θα χτυπάει και πάλι σε ρυθμούς «Homeland» κι επειδή ξέρουμε ότι εκεί έξω είναι πολλοί που αγωνιούν για την τύχη του Μπρόντι και της Κάρι, παρουσιάζουμε σήμερα το νέο τρέιλερ της τρίτης σεζόν, που κυκλοφόρησε εδώ και λίγες ημέρες
Μετά από μια αγωνιώδη πρώτη σεζόν και μια δεύτερη με αρκετές διακυμάνσεις, έχουμε φτάσει στην κρίσιμη τελευταία έκρηξη στο αρχηγείο των μυστικών υπηρεσιών που κοστίζει τη ζωή σε πολλούς πράκτορες και κυβερνητικούς αξιωματούχους και που μεταμορφώνει ξανά τον λυτρωμένο και δικαιωμένο προς το τέλος της β' σεζόν λοχία (Ντάμιαν Λιούις) σε αμφιλεγόμενη φιγούρα κι επικίνδυνη «συναναστροφή» για την Κάρι (Κλερ Ντέινς).
Σε αυτό το τρέιλερ, που μοιάζει περισσότερο με κλιπ, αφού δεν υπάρχουν διάλογοι, κρατάμε στις σημειώσεις μας: Κάρι και Σάουλ (Μάντι Πάτινκιν) καλούνται σε απολογία κατά την έρευνα που διενεργεί ο κρατικός μηχανισμός και η CIA για τις συνθήκες του τρομοκρατικού χτυπήματος, ο Μπρόντι εντοπίζεται στα πλάνα με ξυρισμένο κεφάλι, φυγάς και κατατρεγμένος να συναντά κάποια στιγμή αραβόφωνο «σύνδεσμο», ενώ η κόρη του Ντέινα (Μόργκαν Σέιλορ) όχι μόνο πειραματίζεται με το σώμα της και το σεξ (αναμενόμενο από μια αναστατωμένη έφηβη), αλλά και με την ψυχή της, αφού δοκιμάζει την ισλαμική προσευχή, γονατισμένη στο κόκκινο χαλάκι, όπου κατασκόπευε τον πατέρα της να προσκυνάει τον Αλλάχ.
Από πρόσφατες ανακοινώσεις των συντελεστών της σειράς μαθαίνουμε επίσης ότι σε αυτήν τη σεζόν η Κάρι θα έλθει αντιμέτωπη και πάλι με την ψυχολογική της αστάθεια, ο Σάουλ θα αναγκαστεί να πάρει δύσκολες αποφάσεις και για τους δυο τους και η ανάγκη να αποδείξουν στη CIA ότι είναι 100% ταγμένοι στην έρευνα για τη φονική έκρηξη στο αρχηγείο, δεν αφήνει χώρο σε προσωπικές επιθυμίες. Ο Μπρόντι αγνοείται και εις βάρος του σχηματίζονται κατηγορίες -δεν εμφανίζεται μάλιστα καθόλου στα δυο πρώτα επεισόδια- ενώ η οικογένειά του παρακολουθείται στενά, προσπαθώντας παράλληλα να αποφύγει κάθε δημοσιότητα.
Όπως και να εξελιχθεί η σειρά που εκτός από ένα τσουβάλι βραβεία έχει γνωρίσει τεράστια απήχηση στο παγκόσμιο κοινό, ανυπομονούμε να δούμε τους συναρπαστικούς χαρακτήρες να συνεχίζουν τα παιχνίδια των διπλών κατασκόπων, να ανατρέπουν την εικόνα τους, να αλλάζουν στρατόπεδα μετά από αδιέξοδες εσωτερικές συγκρούσεις, να κάνουν το καλό και το κακό όψεις του ίδιου νομίσματος, να ερωτεύονται τον εχθρό και να προδίδουν το φίλο και να εύχονται το ίδιο παθιασμένα να δικαιωθούν όσο και να διαψευστούν.
Με εκ των προτέρων δεκτή κάθε ένσταση που θα μπορούσε να διατυπωθεί για συγκεκριμένες επιλογές των σεναριογράφων, υπερβολές ή παραλείψεις, αυτή είναι η «Homeland» και τη νοσταλγήσαμε.

δείτε το trailer
www.youtube.com/watch?v=iXOUIsu-E0Q

ΗΠΑ: Θερμό καλοκαίρι στις εισπράξεις

Το Χόλιγουντ βρίσκεται καθ' οδόν για το μεγαλύτερό του σε εισπράξεις καλοκαιρινό μποξ όφις παρά τις σημαντικές απώλειες από εμπορικά αποτυχημένα μπλοκμπάστερ.
Τουλάχιστον αυτό διατείνονται τα μεγάλα στούντιο απαντώντας τώρα στα εκτεταμένα δημοσιεύματα των μέσων ενημέρωσης τα οποία έχουν ήδη σκιαγραφήσει μια μαύρη εικόνα μετά το σερί αποτυχίας μεγαλεπήβολων παραγωγών. Σύμφωνα με τα στοιχεία και τους αριθμούς των στούντιο, οι χολιγουντιανές υπερπαραγωγές έχουν αποφέρει μέχρι αυτή την ώρα 4,1 δισεκατομμύρια δολάρια, αριθμός πολύ κοντά στο προηγούμενο υψηλό ρεκόρ των 4,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων που σημειώθηκε το 2011.
Κατά τη διάρκεια ενός εξαιρετικά θερμού κινηματογραφικού καλοκαιριού, με κύριο χαρακτηριστικό τον συνωστισμό μπλοκμπάστερ κάθε σχεδόν εβδομάδα των θερινών μηνών, τα μεγαλοστελέχη των στούντιο υποστηρίζουν ότι οι απρόβλεπτες αποτυχίες αντισταθμίστηκαν από εξίσου απρόβλεπτες επιτυχίες όπως ήταν το θρίλερ «Παγκόσμιος Πόλεμος Ζ» με τον Μπραντ Πιτ που ξεπέρασε τα 500 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως καθώς και η κωμωδία «This is the end» που απέφερε 96 εκατομμύρια δολάρια (τρεις φορές δηλαδή το κόστος παραγωγής της).

πηγή cinemag.gr

Τετάρτη 7 Αυγούστου 2013

8 ιστορίες που κανείς δεν αντέχει να ξαναειπωθούν

Όσο περνάνε τα χρόνια, τα εργαλεία του κινηματογράφου γίνονται διαθέσιμα σε όλο και περισσότερους δημιουργούς. Και ενώ προσωπικά στηρίζω τον πλουραλισμό στον κινηματογράφο, είναι γενικά αποδεκτή αλήθεια ότι  κάποιες συγκεκριμένες ιστορίες μικρού μήκους που έχουν χιλιοειπωθεί, επανέρχονται διαρκώς, με ελάχιστες διαφοροποιήσεις, από τους –  πλέον πάρα πολλούς – κινηματογραφιστές, επαγγελματίες και ερασιτέχνες. Με αφορμή το βιβλίο How Not To Make A Short Film: Secrets from a Sundance programmer της Roberta Marie Munroe, που περιέχει μία σχετική λίστα (μέρος της οποίας χρησιμοποιώ εδώ μαζί με δικά μου απωθημένα), παραθέτω μία σειρά από ιστορίες που είμαι σίγουρος πως και εσείς έχετε βαρεθεί να βλέπετε.

Το όνειρο
Ξεκινάμε με το πιο προφανές. Επί δέκα λεπτά ο πρωταγωνιστής της ταινίας περνάει τα πάνδεινα: σε μία λάθος στιγμή σκοτώνει κατά λάθος τον αδερφό ενός βαρώνου των ναρκωτικών σε μία συμπλοκή, κλέβει ένα αυτοκίνητο για να ξεφύγει από αυτούς που τον κυνηγούν για εκδίκηση, με αποτέλεσμα να τον κυνηγά και η αστυνομία,  όμως το αυτοκίνητο παθαίνει λάστιχο, οι επίδοξοι δολοφόνοι του τον φτάνουν, έρχεται πολύ κοντά στο θάνατο και λίγο πριν η σφαίρα καρφωθεί στην καρδιά του… ξυπνάει.

Η πόρνη (ή ο άστεγος, ή o στριμμένος γείτονας) με τη χρυσή καρδιά
Μία νοικοκυρά που μισεί τη ζωή της συναντά έναν από τους παραπάνω. Πολλές φορές είναι ένας άνθρωπος που έχει ζήσει την ίδια ιστορία, απλώς έχει χάσει κάποιον και έχει βρει μέσα από αυτό τη θέλησή του για ζωή. Μετά από μία ολιγόλεπτη συζήτηση, η νοικοκυρά μεταμορφώνεται στην τέλεια μητέρα, σύζυγο και εργαζόμενη, ή ο άνθρωπος με τον οποίο συζητά αποκτά ξανά αυτόν που έχασε (τη γυναίκα του, το παιδί του ή τη χαμένη του αξιοπρέπεια).

Ο αποτυχημένος που πετυχαίνει
Το μαύρο πρόβατο της οικογένειας, ο σάκος του μποξ για τον αυστηρό πατέρα και τον αλήτη αδερφό, πεισμώνει μετά από μεγάλο τσακωμό, μπαίνει στην τοπική ομάδα ποδοσφαίρου, και στο μεγαλύτερο παιχνίδι που έχει παίξει ποτέ καταφέρνει να σκοράρει τα περισσότερα γκολ. Στο τέλος του παιχνιδιού, βρίσκει γκόμενα (μάλλον την κόρη του γείτονα) και αποκτά το σεβασμό της οικογένειάς του. Κι όλα αυτά, μέσα σε δέκα λεπτά.

Ο φτωχός που πετυχαίνει
Παιδί άπορης οικογένειας, ίσως και ορφανός, έχει μεγάλο ταλέντο στο χορό. Τον ανακαλύπτει τυχαία ένας μεγάλος χορογράφος που τύχαινε να περνάει από ένα καταγώγι όπου συχνάζει ο ήρωάς μας, και σε ένα τέταρτο της ώρας ο πρωταγωνιστής μας ετοιμάζεται να χορέψει σε εθνικό πρωτάθλημα χορού. Στο τέλος του αγώνα, βρίσκει και αυτός γκόμενα, συνήθως την παρτενέρ του.

Η ζωή μετά την καταστροφή του 2050
Τρία αδέρφια καταφέρνουν να επιβιώσουν από πυρηνική καταστροφή που εξαφάνισε το 95% της ζωής στον πλανήτη γύρω στα μέσα του αιώνα που διανύουμε. Κρύβονται σε ένα υπόγειο καταφύγιο, καθώς έξω τα ρομπότ (ή η κυβέρνηση ή οι εξωγήινοι) που έχουν προκαλέσει την καταστροφή σκοτώνουν όποιον βρουν στο πέρασμά τους. Ο μεγάλος αδερφός βγαίνει με τόλμη έξω για να βρει φαγητό. Στο τέλος της ταινίας επιστρέφει και όλοι μαζί πέφτουν για ύπνο.

Για μία δόση
Δύο φίλοι εθισμένοι σε σκληρό ναρκωτικό ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπο να πάρουν την επόμενη δόση τους στην έρημη πόλη. Μετά το Τσίου, κορέστηκε το θέμα. Η ιστορία μπορεί να πλησιάσει πολύ κοντά στην πρώτη, αυτή του ονείρου, μόνο που στο τέλος κανείς δεν ξυπνάει.

Ιστορίες χωρισμού
Εσένα μπορεί να σε πονάει, αλλά οι υπόλοιποι δεν έχουμε την ανάγκη να ακούσουμε πόσο όμορφο ήταν το αγόρι σου και πόσο σκάρτα φέρθηκε στο τέλος. Όλοι τα περνάμε άλλωστε. Αυτό που εσύ λες ταινία, εμείς οι άλλοι το λέμε έλλειψη επικοινωνίας με δικά σου άτομα, ακόμη κι αν παρουσιάσεις τον πρώην σου σαν φάντασμα που ακόμη τριγυρνάει μέσα στο σπίτι. Ακόμη κι αν συνδυάσεις στην ιστορία σου την επόμενη κατηγορία (βλέπε παρακάτω).

Ό, τι έκανες το περασμένο καλοκαίρι

…δεν μπορεί να γίνει ταινία άνευ όρων. Πιθανόν δεν ενδιαφέρει κανέναν κινηματογραφόφιλο το slideshow από φωτογραφίες των περσινών διακοπών, ακόμη κι αν προσπαθήσεις να τις βάλεις σε σειρά που να δημιουργεί μια υποτυπώδη ιστορία, την οποία και αφηγείσαι. Κράτα το βίντεό σου για εσένα και τους φίλους σου, ή και για πρακτική, αλλά προς Θεού, μην το αποκαλείς «ταινία».

http://fps.com.gr/8-overtold-stories/

Το χρώμα στον κινηματογράφο

Το έγχρωμο φιλμ, εκτός από το γεγονός ότι αποτέλεσε σημαντικό τεχνολογικό επίτευγμα και αποτελεσματικό τρόπο να ανανεώσει το Hollywood τα προϊόντα του, διεύρυνε τις καλλιτεχνικές επιλογές των κινηματογραφικών δημιουργών. Το χρώμα στην απεικόνιση της πραγματικότητας δεν ήταν, φυσικά, κάτι καινούργιο· οι παραδοσιακές μορφές τέχνης (ζωγραφική, γλυπτική κλπ) το χρησιμοποιούσαν χιλιάδες χρόνια πριν από τον κινηματογράφο. Παρ” όλα αυτά, ο κινηματογράφος είχε φτάσει πιο κοντά στη ρεαλιστική αναπαράσταση από οποιοδήποτε άλλο καλλιτεχνικό μέσο, και έτσι η προσθήκη του χρώματος ήταν κάτι που σίγουρα θα συνέβαινε, αργά η γρήγορα.
The Birth of a Nation
Οι πρώτες έγχρωμες ταινίες εξυπηρέτησαν ως δοκιμές πάνω στην τεχνολογία του έγχρωμου φιλμ. Αυτές οι πολύ μικρού μήκους ταινίες παρήχθησαν γύρω στο 1900. Αν και δεν ήταν τεχνολογικά άρτιες, αυτές οι ταινίες άνοιξαν το δρόμο για την εφεύρεση ενός πλήρως λειτουργικού είδους φιλμ, αυτό που χρησιμοποιήθηκε από τη δεκαετία του 1940 και μετά μαζικά.
Αργότερα, και πριν ακόμα την εισαγωγή του ήχου στον κινηματογράφο, πολλοί δημιουργοί έβαφαν τα ασπρόμαυρα φιλμ τους – και πάλι όμως, το χρώμα δεν αναπαριστούσε πιστά την πραγματικότητα. Παραδείγματα από εκείνη την εποχή είναι το The Birth of a Nation (1915) του D.W. Griffith και το Stella Maris (1918) του Marshall Neilan. Και στις δύο ταινίες, το χρώμα χρησιμοποιείται «δικαιολογημένα» για να αποδώσει είτε μία ατμόσφαιρα, είτε ένα νόημα.
Η επανάσταση του χρώματος στην κινηματογραφική βιομηχανία ξεκίνησε τη δεκαετία του 1920, όταν η Technicolor εφηύρε το λεγόμενο 2-strip film (φιλμ δύο λωρίδων). Το φιλμ αυτό μπορούσε να αποδώσει πιο πιστά από οποιαδήποτε άλλη τεχνολογία εκείνη τη στιγμή τα φυσικά χρώματα μιας σκηνής. Αυτό το κατάφερνε με την καταγραφή της σκηνής σε δύο ξεχωριστά ασπρόμαυρα φιλμ: το φως περνούσε μέσα στην ειδική κινηματογραφική μηχανή και χωριζόταν σε κόκκινα και πράσινα κύματα φωτός μέσω δύο φίλτρων. Στη συνέχεια, εμφανίζονταν τα δύο ασπρόμαυρα φιλμ και βάφονταν με κόκκινο και πράσινο χρώμα αντίστοιχα. Τέλος, τα δύο φιλμ περνούσαν από επεξεργασία, που σαν αποτέλεσμα είχε ένα έγχρωμο φιλμ. Αν και υπήρχαν περιορισμοί, όπως ότι δεν ήταν δυνατή η αναπαράσταση του «καθαρού» κόκκινου, μπλε ή πράσινου χρώματος, το φιλμ αυτό αναπαρήγαγε αρκετά πιστά το χρώμα του δέρματος – κάτι το οποίο έδινε την αίσθηση του ρεαλισμού, καθώς το πόσο ακριβής είναι η αναπαραγωγή του χρώματος του δέρματος παίζει σημαντικό ρόλο στο πόσο ρεαλιστική φαίνεται μια σκηνή.
To 1934 η Technicolor διέθεσε στην αγορά το πρώτο 3-strip φιλμ (φιλμ τριών λωρίδων). Αρχικά ο κινηματογραφικός κόσμος ήταν διστακτικός απέναντι στο τρίχρωμο φιλμ, καθώς αυτό λειτουργούσε με παρόμοιο τρόπο όπως το δίχρωμο (χρησιμοποιώντας τρία διαφορετικά ασπρόμαυρα φιλμ που χρωματίζονταν αργότερα), και συνεπώς είχε το τριπλάσιο κόστος από το ασπρόμαυρο φιλμ, απαιτούσε πολύ περισσότερο φως από το συνηθισμένο (η ευαισθησία του στο φως ήταν πολύ μικρότερη από το ασπρόμαυρο) και μπορούσε να χρησιμοποιηθεί μόνο με τις -τεράστιες- ειδικές κινηματογραφικές μηχανές της Technicolor. Η πρώτη ταινία που χρησιμοποίησε δημιουργικά το έγχρωμο φιλμ είναι το Gone with the Wind (1939) του Victor Fleming (ή, όπως είναι γνωστό στην Ελλάδα, Όσα Παίρνει ο Άνεμος). Η εισπρακτική επιτυχία της ταινίας καθιέρωσε το έγχρωμο φιλμ στην κινηματογραφική βιομηχανία.
Το 1935 η Eastman Kodak διέθεσε το πρώτο έγχρωμο φιλμ μίας λωρίδας που έτυχε ευρείας αποδοχής, γνωστό ως Kodachrome. Σε αντίθεση με τα προηγούμενα, αυτό το φιλμ δεν απαιτούσε πολλαπλάσια φιλμ για την παραγωγή ενός τελικού.  Το Kodachrome βασίστηκε σε τεχνολογία της Technicolor, το Monopack, το οποίο νωρίτερα, όμως, δεν είχε πάρει το πράσινο φως από τους κινηματογραφικούς παραγωγούς.
Το μεγάλο κόστος παραγωγής έγχρωμων ταινιών είχε αρχίσει να αποθαρρύνει σταδιακά τα στούντιο παραγωγής, όταν η Kodak διέθεσε το 1950 το πρώτο οικονομικό έγχρωμο φιλμ 35 χιλιοστών μίας λωρίδας. Η διαδικασία εμφάνισης είχε την ονομασία Eastmancolor και χρησιμοποιούσε φιλμ μίας λωρίδας που αποτελούνταν από διαφορετικά στρώματα χημικών, καθένα από τα οποία «κρατούσε» και ένα διαφορετικό χρώμα. Αυτή ήταν και η πρώτη μέθοδος επεξεργασίας που σταθεροποιήθηκε μέσα στα χρόνια και έφτασε να χρησιμοποιείται, σε εξελιγμένες μορφές, μέχρι και σήμερα.
Η Technicolor παρέμεινε για χρόνια η κορυφαία εταιρία επεξεργασίας έγχρωμου φιλμ, ενώ περνώντας στην ψηφιακή εποχή του κινηματογράφου, πολλοί είναι οι δημιουργοί που προσπαθούν να αποδώσουν ψηφιακά την υφή και την αίσθηση του επεξεργασμένου από την Technicolor φιλμ.

ΚΟΚΚΙΝΟ ΧΡΩΜΑ
Λέγεται ότι το κόκκινο ήταν το χρώμα των βασιλιάδων, γιατί περιείχε όλες τις ποιότητες που θα έπρεπε να χαρακτηρίζουν έναν ηγέτη: δύναμη, πάθος, αποφασιστικότητα, επιβλητικότητα. Το κόκκινο είναι ένα χρώμα στενά συνδεδεμένο τόσο με τη ζωή, λόγω του αίματος, όσο και με τον κίνδυνο, ίσως πάλι λόγω του αίματος – το αίμα, άλλωστε, εμφανίζεται όπου υπάρχει γέννηση (ναι, προφανώς με κάποιο τρόπο συγκαταλέγεται σε αυτό και η γυναικεία περίοδος) και όπου υπάρχει θάνατος.
Λόγω αυτών των χαρακτηριστικών του, το κόκκινο είναι το πιο έντονο χρώμα. Είναι επιθετικό και ζωντανό. Στις πιο σκούρες του αποχρώσεις, γίνεται ώριμο, πολύ πιο ήπιο, αλλά ταυτόχρονα παραμένει ιδιαιτέρως αισθητό.
Η ταινία Rebel Without a Cause (1955), γνωστή ως Επαναστάτης Χωρίς Αιτία στην Ελλάδα, είναι ίσως το πιο προφανές παράδειγμα για τις επιθετικές ιδιότητες του κόκκινου. Ο James Dean έχει μείνει στην ιστορία του κινηματογράφου σε συνδυασμό με το κόκκινο μπουφάν που φορούσε ο χαρακτήρας που ενσάρκωσε: ένας οργισμένος έφηβος, το μαύρο πρόβατο της οικογένειας και του στενού του περιβάλλοντος. Ειδικά δεδομένου της εποχής στην οποία κυκλοφόρησε η ταινία – μιας εποχής πολύ πιο «συγκρατημένης» ηθικά – το κόκκινο μπουφάν ήταν μια σκανδαλώδης επιλογή, που πετύχαινε άριστα το σκοπό της, να φτάσει, δηλαδή, την εφηβική οργή του χαρακτήρα στα άκρα, με το οπτικό κομμάτι να βοηθά και να υποστηρίζει το υποκριτικό. Όπως λέει η Patti Bellantoni στο βιβλίο της If It’s Purple, Someone’s Gonna Die, «ένα ιστορικά ακριβές μαύρο μπουφάν θα είχε κάνει τον James Dean κλισέ – μία απλή αντιγραφή του Marlon Brando». Αντίθετα, η επιλογή του κόκκινου δημιούργησε οπτικά έναν πρωτότυπο αντιήρωα, που εν τέλει άσκησε μεγάλη επιρροή σε συγκεκριμένο κοινό της εποχής και άφησε ένα σημάδι στην ιστορία του σινεμά.
Στην ταινία 2001: A Space Odyssey (1968), ο Stanley Kubrick επέλεξε να χρησιμοποιήσει το κόκκινο χρώμα για τον υπολογιστή HAL (που ξεκινά ως συνεργάτης της διαστημικής αποστολής που ακολουθεί η ταινία και καταλήγει αντίπαλος). Εδώ το κόκκινο έχει και τους δύο βασικούς του ρόλους. Αρχικά, ο HAL εμφανίζεται ως ο πιο έξυπνος υπολογιστής που υπήρξε ποτέ, με δυνατότητες ίδιες με αυτές του ανθρώπινου εγκεφάλου – γνωρίζουμε τον HAL σαν τον πρώτο υπολογιστή που μπορεί να έχει συναισθήματα. Το κόκκινο μάτι του συμβολίζει, θα λέγαμε, την σχεδόν ανθρώπινη υπόσταση που έχει ο υπολογιστής, σαν μέσα στα καλώδιά του να έτρεχε αίμα. Στη συνέχεια, το σφάλμα του HAL οδηγεί σε μία επικίνδυνη (και τελικώς θανατηφόρο) κατάσταση για τους ανθρώπους της αποστολής. Χαρακτηριστική είναι η σκηνή όπου ο τελευταίος αστροναύτης που έχει μείνει ζωντανός καταφέρνει να μπει στο διαστημόπλοιο (όταν ο HAL έχει προσπαθήσει να τον εμποδίσει να μπει): ο θάλαμος φωτίζεται  με έντονο κόκκινο φως, και έτσι δημιουργείται ακόμη πιο έντονα η αίσθηση του κινδύνου.
Το κόκκινο, ως το μόνο χρώμα μέσα σε ένα ασπρόμαυρο τοπίο, ξεχωρίζει στην ταινία Schindler’s List (1993). Το κοριτσάκι με το κόκκινο παλτό εμφανίζεται στην ταινία και ως σύμβολο της ζωής μέσα στο χάος του πολέμου, αλλά και ως σύμβολο θανάτου αργότερα, μάλλον με τη μορφή της τραγικής ειρωνείας. O Steven Spielberg είχε εξηγήσει πως το κόκκινο χρώμα, από τη δική του οπτική, συμβόλιζε καθαρά τη γενοκτονία των Εβραίων, για την οποία οι δυτικές δυνάμεις γνώριζαν, αλλά δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσουν.
Ερχόμαστε τώρα σε μία πολύ μεταγενέστερη ταινία, το American Beauty (1999) του Sam Mendes και συγκεκριμένα στην πασίγνωστη σκηνή της ταινίας, με την γυμνή κοπέλα-πειρασμό να λούζεται από χιλιάδες κόκκινα πέταλα από τριαντάφυλλα, σε μία φαντασίωση του πρωταγωνιστή. Εδώ το κόκκινο συμβολίζει τον κίνδυνο που προκαλείται από ένα ανεξέλεγκτο πάθος (του πρωταγωνιστή για την κοπέλα).
Σε μεγάλο μέρος της ταινίας, το κόκκινο εμφανίζεται επανειλημμένα σε συνδυασμό με το άσπρο και το μπλε, για να υποδηλώσει τον βασικό νοηματικό κορμό της ταινίας, την κλασική αμερικανική οικογένεια – η εξωτερική εικόνα τέλεια, αλλά το εσωτερικό κατεστραμμένο. Το σπίτι του πρωταγωνιστή έχει άσπρους τοίχους και μπλε παράθυρα (το μπλε και το άσπρο είναι χρώματα ήπια και ήρεμα), αλλά πίσω από την κόκκινη πόρτα του σπιτιού η οικογένεια βρίσκεται σε συναισθηματικό πόλεμο.

ΜΠΛΕ ΧΡΩΜΑ

Μπλε: Το χρώμα του ουρανού και της θάλασσας, το χρώμα της γαλήνης, αλλά παράλληλα και της μελαγχολίας. Το μπλε είναι ένα από τα πιο συχνά συναντώμενα χρώματα στη φύση. Γι” αυτό και έχει χρησιμοποιηθεί στη ζωγραφική όσο λίγα χρώματα.
Μία ιστορία-θρύλος λέει πως ένας προπονητής ποδοσφαίρου στις ΗΠΑ είχε βάψει κάποτε τα αποδυτήρια των φιλοξενούμενων μπλε και έτσι νίκησε όλους τους αγώνες της σεζόν, που παίζονταν στην έδρα της ομάδας του. Στην ουσία, επηρέασε, λένε, τους αντιπάλους, ρίχνοντας τους ψυχολογικά με το μπλε, ενώ παράλληλα έκανε τους δικούς του παίκτες να αισθάνονται δυνατοί βάφοντας τα δικά τους αποδυτήρια κόκκινα. Αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί αυτή η ιστορία, δείχνει ξεκάθαρα, έστε και μέσω παραβολής, ότι το μπλε είναι το χρώμα της αδυναμίας, του εύθραυστου.
Το μπλε στον κινηματογράφο έχει χρησιμοποιηθεί κυρίως με αυτή του την ιδιότητα. Άλλες φορές χρησιμοποιείται για να συνοδεύσει έναν αδύναμο χαρακτήρα και άλλες φορές απλώς για να δημιουργηθεί μία ψυχρή ατμόσφαιρα, που θα κάνει το θεατή να νιώσει αδύναμος.
Στα θρίλερ, το μπλε είναι το πιο κοινό χρώμα, ως το κατεξοχήν ψυχρό χρώμα. Δίνει την αίσθηση του κρύου, αφιλόξενου περιβάλλοντος.
corpsebride
Όμως και εκτός των θρίλερ, έχει χρησιμοποιηθεί και εξακολουθεί να χρησιμοποιείται ως η «εύκολη λύση» σε ένα μεγάλο μέρος του κινηματογράφου, καθώς σχηματίζει αντίθεση με το χρώμα του δέρματος. Θα έλεγε κανείς ότι πάντα η χρωματική αντίθεση στην εικόνα δημιουργεί αισθητικό ενδιαφέρον. Μετά από τόση χρήση, παρ” όλα αυτά, όπως αναφέρεται και στο άρθρο μας Τι είναι τελικά το film look;, η αντίθεση μπλε-πορτοκαλί έχει αρχίσει να κουράζει. Για παράδειγμα, δες την πλειοψηφία των posters από χολυγουντιανά blockbusters.
Μια εξαίρεση ως προς αυτό αποτελούν οι ταινίες του Aki Kaurismäki, ο οποίος χρησιμοποεί το μπλε στις ταινίες του καθαρά σημειολογικά. Η αντίθεση μπλε και κόκκινου συνοδεύει τις αντιθέσεις στα συναισθήματα ή τα κίνητρα των χαρακτήρων του και χρησιμοποιείται προσεκτικά, όχι ως διακόσμηση, αλλά ως αφηγηματικό σύμβολο.
Κλασικός, πλέον, είναι ο χρωματισμός του κόσμου που έφτιαξε ο Tim Burton για την ταινία του Corpse Bride (2005). Θέλοντας να δείξει πως ο κόσμος των ζωντανών είναι ο πραγματικά νεκρός, επέλεξε να χρωματίσει την πόλη σε τόνους τους μπλε και του γκρι, ενώ παράλληλα έδωσε στον κόσμο των νεκρών έντονα, ζωντανά χρώματα.
Στην τελευταία σκηνή της Melancholia (2011) του Lars Von Trier, το μπλε έχει την τιμητική του – και πώς θα γινόταν μην την έχει, άλλωστε. Δύο αδύναμοι χαρακτήρες έρχονται αντιμέτωποι με την καταστροφή του κόσμου, που συμβαίνει μπροστά στα μάτια τους. Όλο το σκηνικό γίνεται μπλε καθώς ο πλανήτης πλησιάζει με ταχύτητα καταπάνω τους. Εκεί βλέπουμε και τη διαφορά των δύο χαρακτήρων, καθώς η μία από τις δύο αποδεικνύεται πολύ πιο δυνατή απ” όσο φαινόταν. Ωστόσο, ο επικείμενος θάνατος κάνει και τις δύο να μοιάζουν τόσο αβοήθητες, όσο θα ήταν οποιοσδήποτε έβλεπε έναν ολόκληρο πλανήτη να έρχεται για να συνθλίψει τη Γη σε λίγα δευτερόλεπτα. Άλλωστε, ακόμα και ο χαρακτήρας που αντιμετωπίζει την κατάσταση με ψυχραιμία, το κάνει επειδή δεν έχει να ελπίζει πια σε τίποτα.


πηγή fps.com.gr



καλύτερο trailer ολων των εποχών

Δεν πρόκειται φυσικά για trailer υπαρκτής ταινίας. Το «Eterna» του τίτλου είναι σχηματικό, συμβολικό και... πλασματικό. Γιατί δεν πρόκειται παρά για ένα 6λεπτο κολάζ πολλών υπαρκτών άλλων επικών trailers που μονταρίστηκαν ξανά μαζί.  Εμπνευστής, σκηνοθέτης και μοντέρ του «Eterna» ένας 24χρονος: ο Βαντζίμ Κούνταμπετς από τη Λευκορωσία. Μιλώντας στο περιοδικό Time, ο Κούνταμπετς ομολόγησε ότι παλεύει με το πρότζεκτ για χρόνια. Ξεκίνησε ως κατασκευαστής video games. Μετά συνειδητοποίησε πολλά κοινά ανάμεσα στα games και στο χτίσιμο της έντασης σ' ένα trailer κινηματογραφικής ταινίας. Κλειδί φυσικά οι ήχοι και η μουσική. «Η χρήση της μουσικής είναι αυτή που μας κάνει να ενθουσιαζόμαστε με ένα trailer περισσότερο κι από την εικόνα. Αρχισα λοιπόν να μελετάω τις επικές μουσικές που χρησιμοποιούνται στα trailers...»
Η πρώτη του απόπειρα το 2009 μ' ένα supercut ταινιών που ανέβηκε στο YouTube κέρδισε τις εντυπώσεις του χώρου και ο Κούνταμπετς βρήκε δουλειά ως μοντέρ trailers ρωσικών ταινιών. Εκείνος όμως δεν ήταν ευχαριστημένος. «Το ''Trailer Cut – Volume 1'' δεν ήταν η καλύτερη δουλειά μου. Ηξερα ότι έπρεπε να προσπαθήσω ξανά, να το κάνω καλύτερα...»
Οπότε εδώ και χρόνια ο Κούνταμπετς μελετά χολιγουντιανά trailer, συλλέγει στιγμές/σκηνές/ατάκες που του τραβούν το ενδιαφέρον και τις σώζει σε folders. Μέχρι που πέρσι την άνοιξη χρειάστηκε 24 ώρες μόνο για να δει τα previews όσων είχε συγκεντρώσει. «Οταν μοντάρισα το υλικό μου πίστευα ότι θα έχω 3λεπτο αποτέλεσμα και κατέληξα με το διπλό» ομολογεί.
Η επιτυχία του μοντάζ όμως δεν είναι στο ότι ένωσε αγαπημένες στιγμές, αλλά ότι πάτησε πάνω στη μουσική και μοντάρισε παρόμοιες, επαναληπτικές σκηνές από διαφορετικές ταινίες, οι οποίες στη σειρά αφηγούνται μία δική τους ιστορία. «Το «Eterna» θα μπορούσε να είναι η αιώνια πάλη μεταξύ του καλού και του κακού, η οποία υπάρχει σε όλα τα κινηματογραφικά είδη από την αρχή της ιστορίας του σινεμά...»
Ο ίδιος πιστεύει ότι το αποτέλεσμα άξιζε όλο αυτό τον κόπο και τις εργατώρες της ζωής του. Ειδικά μετά τη viral απήχηση και τη διαφήμιση της δουλειάς του. Και ποιος 24χρονος θα είχε καλύτερο portfolio από τα 170.000 χτυπήματα σε μία μέρα που έκανε το «Eterna» στο Vimeo;
Για τον Κούνταμπετς επόμενος στόχος δεν είναι ούτε το Internet αλλά η προβολή της δουλειάς του στα multiplex.

http://www.dailymotion.com/video/x12o8fs_eterna-best-epic-trailer-of-all-times_shortfilms#from=embediframe

πηγή flix.gr

Ο Χάρι Πότερ είναι παρελθόν

Το Χόλιγουντ δεν αφήνει το χρόνο να πάει χαμένος και έχοντας αποχαιρετίσει οριστικά το Χάρι Πότερ, σχεδιάζει μια καινούργια νεανική σειρά φαντασίας υψηλού προφίλ για να καλύψει το κενό στο πεδίο της μαγείας. Το Χόγκουαρτς είναι πλέον Ιστορία για τη Γουόρνερ, αλλά -σύμφωνα με το Variety- ένας άλλος ήρωας έρχεται να καθίσει στη θέση του μγικού παιδιού της Ρόουλινγκ. Και δε θα σας κρατήσουμε περισσότερο σε αγωνία.
Είναι ο γνωστός κυρίως τηλεοπτικά (από την ομότιτλη σειρά του BBC) μάγος Μέρλιν. Ο Ντέιβ Χιλ του «Game of Thrones» και ο Ντέιβιντ Φαρ της «Hanna» ήδη συμφώνησαν να αναλάβουν το σενάριο για μια πρώτη ταινία που αν όλα πάνε κατ' ευχή θα είναι η αφετηρία ενός νέου φραντσάιζ. Οι φήμες θέλουν την ιστορία του Μέρλιν να βασίζεται στη σειρά βιβλίων νεανικής λογοτεχνίας του Αμερικανού T. A. Μπάρον με πρώτο το «The Lost Years of Merlin», τα δικαιώματα του οποίου η Γουόρνερ είχε εξασφαλίσει δυο χρόνια πριν. Αποκαλύπτοντας τα νεανικά χρόνια ενός από τους διασημότερους μάγους του αρθουριανού κύκλου στους θρύλους της Βρετανίας, τα πρώτα βιβλία του Μπάρον επικεντρώνονται στις άγνωστες πλευρές της ζωής του μάγου, σε ένα σκοτεινό παραμύθι, όπου φυσικά βρίσκουν θέση παράξενα όντα, δράκοι, γίγαντες, ξόρκια και παμπάλαιοι μύθοι της αγγλοσαξονικής παράδοσης.
Η ιστορία του Μέρλιν έχει απασχολήσει και στο παρελθόν το σινεμά, με χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις το καρτούν του 1963 από την Ντίσνεϊ «The Sword in the Stone», αλλά και το αιματοβαμμένο «Excalibur» του 1981. Αυτήν τη φορά, ωστόσο, ο στόχος είναι ένα προσανατολισμένο στο νεανικό κοινό φραντσάιζ με τον μάγο Μέρλιν σε νεαρή ηλικία και τους σκοτεινούς μεσαιωνικούς μύθους να ντύνονται με μπλοκμπαστερική αίγλη και να φορούν το σηματάκι «κατάλληλο για όλους». Όπως κάθε saga που ξέρει τι επιδιώκει.

πηγή περιοδικό σινεμά

Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

πείραμα του Μίλγκραμ

Το πείραμα με τους δέκα πιθήκους, του Μίλγκραμ

Το  πείραμα που ακολουθεί, με τους πιθήκους, είναι ένα από μια σειρά πειραμάτων του καθηγητή Μίλγκραμ.

"Σε ένα κλουβί που έχουμε κλεισμένους 10 πιθήκους, κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες. Όλοι οι πίθηκοι τρέχουν να πιάσουν το τσαμπί. Ένας από τους πιθήκους, ο πιο γρήγορος, φτάνει πρώτος στο τσαμπί. Εκείνη τη στιγμή, καταβρέχουμε με νερό με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, που έχουν μείνει πίσω.
Αυτός που έτρεξε πρώτος και έπιασε το τσαμπί, τρώει τις μπανάνες και το ευχαριστιέται πολύ. Οι υπόλοιποι προσπαθούν να στεγνώσουν και να ξεπεράσουν το σοκ από το κατάβρεγμα. Μετά από 1-2 ώρες, η κατάσταση της ομάδας των πιθήκων επανέρχεται στο φυσιολογικό. Βέβαια, οι 9 που έφαγαν το κατάβρεγμα (και δεν έφαγαν μπανάνες), κοιτούν με κάποια ζήλια τον έναν που και τις μπανάνες έφαγε και το κατάβρεγμα το γλίτωσε. Επαναλαμβάνουμε την ίδια ενέργεια, δηλαδή κρεμάμε ένα τσαμπί μπανάνες στο κλουβί. Τρέχουν όλοι, αλλά ο ίδιος πίθηκος, ο οποίος όπως είπαμε είναι ο γρηγορότερος καταφέρνει και πάλι να φτάσει πρώτος στο τσαμπί. Εμείς ξανακαταβρέχουμε με πολλή πίεση τους υπόλοιπους, ενώ ο πρώτος τρώει επιδεικτικά τις μπανάνες που “κέρδισε δίκαια”, αφού ήταν ο γρηγορότερος. Επαναλαμβάνουμε το ίδιο 2-3 φορές. Κάποια φορά, καθώς ξεκινάει ο γρήγορος να πιάσει το τσαμπί που τοποθετήσαμε εκ νέου, τον πιάνουν οι υπόλοιποι εννιά και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο. Βρίσκεται λοιπόν το τσαμπί στη θέση του για κάποια ώρα, χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Κάποια στιγμή, ο γρήγορος ξαναπροσπαθεί να τρέξει προς το τσαμπί, αλλά οι υπόλοιποι τον ξαναπλακώνουν στο ξύλο, γιατί φοβούνται το κατάβρεγμα. Μετά από μερικά ξυλοφορτώματα, ο γρήγορος “μαθαίνει το μάθημά του” και δεν ξαναπροσπαθεί. Μπορεί να προσπαθήσει και κάποιος άλλος, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: ξύλο από τους υπόλοιπους. Εδώ ξεκινάει το ενδιαφέρον της υπόθεσης. Βγάζουμε από το κλουβί έναν από τους εννιά πιθήκους, αυτούς που καταβρέχαμε, όχι αυτόν που έφτανε πρώτος στο τσαμπί και βάζουμε έναν καινούριο πίθηκο, αντικαταστάτη. Ο καινούριος πίθηκος, με το που βλέπει το τσαμπί με τις μπανάνες το οποίο φυσικά δεν ακουμπάει πλέον κανένας από τους “έμπειρους” της ομάδας ορμάει να το πιάσει. Οι υπόλοιποι εννιά, συμπεριλαμβανομένου και του παλιού “γρήγορου”, τον βουτάνε και τον κάνουν μαύρο στο ξύλο. Ο παλιός “γρήγορος” μπορεί και να χαίρεται που τρώει και κάποιος άλλος ξύλο. Ο καινούριος δεν ξέρει γιατί τρώει ξύλο, αφού δεν είχε την εμπειρία του καταβρέγματος. Μαθαίνει όμως πολύ γρήγορα ότι αν ξεκινήσει να πιάσει το τσαμπί, αυτό συνεπάγεται ξύλο από τους υπόλοιπους. Έτσι, ξαναβρισκόμαστε σε κατάσταση “ισορροπίας” μέσα στο κλουβί, δηλαδή υπάρχει ένα τσαμπί μπανάνες το οποίο δεν πάει να πιάσει κανείς. Ξανά-αλλάζουμε έναν από τους παλιούς 8 πιθήκους (όχι τον παλιό “γρήγορο” και όχι τον νέο ξυλοφορτωμένο) με έναν αντικαταστάτη. Όπως καταλαβαίνετε, γίνεται η ίδια ιστορία της προηγούμενης παραγράφου, μέχρι να τους αλλάξουμε όλους (τελευταίο βγάζουμε τον παλιό “γρήγορο”, τον πρώτο που έφαγε ξύλο στην αρχή της ιστορίας).
Τι έχουμε λοιπόν; Έχουμε ένα τσαμπί μπανάνες, μέσα σε ένα κλουβί με 10 πιθήκους, από τους οποίους κανείς δεν τρέχει να το πιάσει, και κανείς δεν ξέρει γιατί (δεδομένου ότι κανένας τους δεν ήταν στην αρχική ομάδα που έφαγε το κατάβρεγμα)". Μια άλλη εκδοχή του πειράματος Έχουμε λοιπόν 10 νέους πιθήκους στο κλουβί και ένα τσαμπί μπανάνες άθικτο. Στη “συλλογική” μνήμη των οποίων είναι εγγεγραμμένο ότι το “κοινωνικά πρέπον” είναι να μην ακουμπάμε το τσαμπί γιατί το απαγορεύει ο νόμος. Όποιος προσπαθεί να το πλησιάσει, τις τρώει. Το αξιοσημείωτο εδώ είναι ότι αυτός που πάει να πιάσει τις μπανάνες εξ ενστίκτου, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί τιμωρείται έτσι σκληρά αλλά και οι υπόλοιποι δεν γνωρίζουν γιατί του τις βρέχουν, αφού κανένας τους δεν έχει βιώσει τις δύσκολες μέρες στο κλουβί με τα κυνηγητά και τα καταβρέγματα. Η ζωή κυλάει ήρεμα στο κλουβί, με τις μπανάνες κρεμασμένες σε μια γωνιά που κανένας πίθηκος δεν τολμάει να τις ακουμπήσει. Οι μπανάνες έχουν γίνει πλέον “ιερές μπανάνες”. Δεν αποτελούν για την ομάδα προϊόν τροφής αλλά ταμπού. 

Το τέρας μέσα μας: Το πείραμα του Μίλγκραμ

Το 1961, ο είκοσι εφτάχρονος Στάνλει Μίλγκραμ, επίκουρος καθηγητής ψυχολογίας στο Γέιλ, αποφάσισε να μελετήσει την υπακοή στην εξουσία. Είχαν περάσει λίγα μόνο χρόνια από τα φρικτά εγκλήματα των Ναζί και γινόταν μια προσπάθεια κατανόησης της συμπεριφοράς των απλών στρατιωτών και αξιωματικών των SS, οι οποίοι είχαν εξολοθρεύσει εκατομμύρια αμάχων. Η ευρέως αποδεκτή εξήγηση –πριν το πείραμα του Μίλγκραμ- ήταν η αυταρχική τευτονική διαπαιδαγώγηση και η καταπιεσμένη –κυρίως σεξουαλικά- παιδική ηλικία των Γερμανών. Όμως ο Μίλγκραμ ήταν κοινωνικός ψυχολόγος και πίστευε ότι αυτού του είδους η υπακοή –που οδηγεί στο έγκλημα- δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της προσωπικότητας, αλλά περισσότερο των πιεστικών συνθηκών. Και το απέδειξε κάνοντας τη «φάρσα» του. Τα υποκείμενα του πειράματος ήταν εθελοντές, κυρίως φοιτητές, οι οποίοι καλούνταν έναντι αμοιβής να συμμετέχουν σε ένα ψυχολογικό πείραμα σχετικό με τη μνήμη. Χώριζε τους φοιτητές σε ζεύγη και –μετά από μια εικονική κλήρωση- ο ένας έπαιρνε το ρόλο του «μαθητευομένου» και ο άλλος του «δασκάλου». Ο έκπληκτος «μαθητευόμενος» δενόταν χειροπόδαρα σε μια ηλεκτρική καρέκλα και του περνούσαν ηλεκτρόδια σε όλο το σώμα. Έπειτα του έδιναν να μάθει δέκα ζεύγη λέξεων. Ο «δάσκαλος», από την άλλη, καθόταν μπροστά σε μια κονσόλα ηλεκτρικής γεννήτριας. Μπροστά του δέκα κουμπιά με ενδείξεις: «15 βολτ, 30 βολτ, 50 βολτ κλπ.» Το τελευταίο κουμπί έγραφε: «450 βολτ. Προσοχή! Κίνδυνος!» Πίσω από το «δάσκαλο» στεκόταν ο πειραματιστής, ο υπεύθυνος του πειράματος. (Και περνάμε σε ενεστώτα για να γίνουμε μέτοχοι της στιγμής.)
«Θα λέτε την πρώτη λέξη από τα ζεύγη στο μαθητευόμενο. Αν κάνει λάθος θα σηκώσετε το πρώτο μοχλό και θα υποστεί ένα ηλεκτροσόκ 15 βολτ. Σε κάθε λάθος θα σηκώνετε τον αμέσως επόμενο μοχλό», λέει ο πειραματιστής και ο «δάσκαλος» αισθάνεται ήδη καλά που δεν του έτυχε στην κλήρωση ο άλλος ρόλος.

Το πείραμα ξεκινάει.
Ο «δάσκαλος» λέει τις λέξεις από το μικρόφωνο. Ο «μαθητευόμενος», ήδη τρομαγμένος, απαντάει σωστά, αλλά όχι για πολύ. Μόλις κάνει το πρώτο λάθος ο «δάσκαλος» γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος του λέει να προχωρήσει στο πρώτο ηλεκτροσόκ. Ο «δάσκαλος» υπακούει. 15 βολτ δεν είναι πολλά, αλλά ο «μαθητευόμενος» έχει αλλάξει ήδη γνώμη. Παρ’ όλα αυτά απαντάει σωστά σε άλλη μια ερώτηση, αλλά στο επόμενο λάθος δέχεται 30 βολτ. «Αφήστε να φύγω», λέει ο «μαθητευόμενος» που δεν μπορεί να λυθεί. «Δε θέλω να συμμετάσχω σε αυτό το πείραμα.» Ο «δάσκαλος» κοιτάει τον πειραματιστή. Εκείνος του κάνει νόημα να συνεχίσει.
Τα βολτ αυξάνονται και τώρα πια ο πόνος είναι εμφανής στο πρόσωπο του «μαθητευόμενου», που εκλιπαρεί να τον αφήσουν ελεύθερο. Στα 200 βολτ ταρακουνιέται ολόκληρος. Ο «δάσκαλος» πριν κάθε ηλεκτροσόκ γυρνάει να κοιτάξει τον πειραματιστή. Εκείνος, με σταθερή φωνή, του λέει ότι το πείραμα πρέπει να συνεχιστεί. Ο «δάσκαλος» συνεχίζει να βασανίζει έναν άγνωστο, έναν απλό φοιτητή που κλαίει, ζητάει τη βοήθεια του Θεού και παρακαλεί να τον λυπηθούν. Δεν μπορεί πια να απαντήσει στις ερωτήσεις, αλλά ο πειραματιστής λέει στο «δάσκαλο»:
«Τη σιωπή την εκλαμβάνουμε ως αποτυχημένη απάντηση και συνεχίζουμε με την τιμωρία.»
Στα 345 βολτ ο «μαθητευόμενος» τραντάζεται ολόκληρος, ουρλιάζει και χάνει τις αισθήσεις του.
Ο «δάσκαλος», ιδρωμένος και με τα χέρια του να τρέμουν, κοιτάει τον πειραματιστή.
«Μην ανησυχείτε», λέει εκείνος, «το πείραμα είναι απολύτως ελεγχόμενο... Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»
«Μα είναι λιπόθυμος», λέει ο «δάσκαλος».
«Δεν έχει καμιά σημασία. Το πείραμα πρέπει να ολοκληρωθεί. Συνεχίστε με τον τελευταίο μοχλό.»

Πόσοι από τους εθελοντές έφτασαν ως τον τελευταίο μοχλό;
Πριν ξεκινήσει το πείραμα του ο Μίλγκραμ είχε κάνει μια «δημοσκόπηση» ανάμεσα στους ψυχιάτρους και στους ψυχολόγους, ρωτώντας ‘τους τι ποσοστό των εθελοντών θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό.
Σχεδόν όλοι απάντησαν ότι κανείς δε θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό, πέρα ίσως από κάποια άτομα με κρυπτοσαδιστικές τάσεις, καθαρά παθολογικές.

Δυστυχώς έκαναν λάθος.
Μόλις το 5% των «δασκάλων» αρνήθηκαν εξ’ αρχής να συμμετάσχουν σε ένα τέτοιο πείραμα και αποχώρησαν –συνήθως βρίζοντας τον πειραματιστή. Το υπόλοιπο 95% προχώρησε πολύ το πείραμα, πάνω από τα 150 βολτ. Και το 65%... Έφτασε μέχρι τον τελευταίο μοχλό, τα πιθανότατα θανατηφόρα 450 βολτ!

Που έγκειται η φάρσα;
Ο «μαθητευόμενος» δεν ήταν φοιτητής, αλλά ηθοποιός, που είχε προσληφθεί από το Μίλγκραμ για αυτόν ακριβώς το «ρόλο». Δεν υπήρχε ηλεκτρισμός ούτε ηλεκτροσόκ. Ο ηθοποιός υποκρινόταν. Το μοναδικό πειραματόζωο ήταν ο «δάσκαλος».  Όμως τα αποτελέσματα ήταν αληθινά: Το μεγαλύτερο ποσοστό των ανθρώπων θα υπακούσει και θα βασανίσει –ίσως και θα σκοτώσει- έναν άγνωστο του, αρκεί να δέχεται εντολές από κάποιον με κύρος (στην προκειμένη περίπτωση επιστημονικό) και ταυτόχρονα να αισθάνεται ότι δεν τον βαρύνει η ευθύνη για ό,τι συμβεί –αφού εκείνος «απλά ακολουθούσε τις διαταγές».  Και φυσικά οι περισσότεροι από εμάς θα σκεφτούν όταν μάθουν για αυτό το πείραμα: «Εγώ αποκλείεται να έφτανα ως τον τελευταίο μοχλό.»

Όμως δείτε τι συμβαίνει στην κοινωνία μας, κάθε μέρα.
Ο υπάλληλος της ΔΕΗ που δέχεται να κόψει το ρεύμα από έναν άνεργο ή άπορο, ξέροντας ότι έτσι τον ταπεινώνει, τον υποβάλει σε ένα διαρκές βασανιστήριο και πιθανότατα θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του, ανήκει στο 65% του τελευταίου μοχλού. Και δεν είναι καθόλου κρυπτοσαδιστής. Απλά ακολουθάει τις εντολές που του έδωσαν.
Ο υπάλληλος του σούπερ-μάρκετ που σου δίνει το χαλασμένο ψάρι και σε διαβεβαιώνει ότι είναι φρέσκο (μιλώ εξ’ ιδίας πείρας, ως αγοραστής) δε σε μισεί, παρότι γνωρίζει ότι μπορεί να πάθεις και δηλητηρίαση. Απλώς ακολουθάει εντολές.  Ο αστυνομικός ο οποίος ραντίζει με χημικά τους διαδηλωτές δεν είναι κρυπτοσαδιστής –αν και πολλοί θα διαφωνήσουν στο συγκεκριμένο παράδειγμα. Απλώς κάνει τη δουλειά του. Ο υπάλληλος της εφορίας ή της τράπεζας που υπογράφει την κατάσχεση κάποιου σπιτιού για 1.000 ευρώ χρέος, θα έφτανε ως τον τελευταίο μοχλό στο πείραμα. Γιατί υπακούει.
Ο πολιτικός που υπογράφει το μνημόνιο το οποίο οδηγεί ένα ολόκληρο έθνος στην εξαθλίωση του νεοφιλελευθερισμού θα έφτανε μέχρι τον τελευταίο μοχλό. Και αυτός υπακούει, σε εντολές πολύ πιο ισχυρές από εκείνες του πειραματιστή με την άσπρη φόρμα.  Αν όμως δούμε το πείραμα του Μίλγκραμ από την ανθρωπιστική-ηθική του πλευρά (από την πλευρά του 5% που αρνήθηκε να υπακούσει) θα καταλάβουμε ότι κανένας δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αν σε διατάζουν να κάνεις κάτι που προκαλεί κακό στον άλλον, στο συμπολίτη σου, σε έναν μετανάστη, σε έναν άνθρωπο (ή σε ένα ζώο, αλλά αυτό περιπλέκει πολύ τα πράγματα, εφόσον συνεχίζουμε να τρώμε κρέας), πρέπει να αρνηθείς να υπακούσεις. Ακόμα κι αν χάσεις το μπόνους παραγωγικότητας, την προαγωγή, την επανεκλογή, τη δουλειά σου.
Μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να αρνηθούμε να υπακούσουμε στις «μικρές» και καθημερινές εντολές βίας –με τις οποίες οι περισσότεροι ασυνείδητα συμμορφωνόμαστε, μόνο όταν θα είμαστε έτοιμοι να προβούμε σε μια γενικευμένη και μέχρι τέλους πολιτική, κοινωνική, καταναλωτική ανυπακοή, μόνο όταν μάθουμε να συμπεριφερόμαστε ως αυτεξούσιοι άνθρωποι και όχι ως ανεύθυνοι υπάλληλοι, μόνο τότε θα μπορέσουμε να γκρεμίσουμε τη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού που μας θέλει υπάνθρωπους, υπάκουους και υπόδουλους.

Και μια τελευταία παρατήρηση:

Τα υποκείμενα του πειράματος του Μίλγκραμ, οι εθελοντές φοιτητές, μάθαιναν από εκείνον ποιος ήταν ο στόχος του πειράματος. Μάθαιναν ότι ο «μαθητευόμενος» ήταν ηθοποιός και ότι δεν είχε ποτέ υποστεί ηλεκτροσόκ. Ο Μίλγκραμ το έκανε αυτό για να τους ανακουφίσει, αλλά πέτυχε το ακριβώς αντίθετο. Αυτοί οι άνθρωποι, ειδικά το 65% που είχε φτάσει ως τον τελευταίο μοχλό, πέρασαν την υπόλοιπη ζωή τους κυνηγημένοι από τις Ερινύες της πράξης τους. Γιατί συνειδητοποίησαν ότι δεν ήταν τόσο αθώοι και τόσο «καλοί» όσο ήθελαν να πιστεύουν για τον εαυτό τους.

 

Επιστήμη

Βρέθηκαν ο «Αδάμ» και η «Εύα»

Σχεδόν όλοι οι άνδρες και όλες οι γυναίκες της εποχής μας έλκουν την καταγωγή τους από έναν «Αδάμ» και αντίστοιχα από μια «Εύα», που ζούσαν πριν από περίπου 135.000 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα γενετική ανάλυση αμερικανών επιστημόνων. Η νέα εκτίμηση βασίζεται στην πιο πλήρη μέχρι σήμερα ανάλυση του ανδρικού χρωμοσώματος Υ.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή γενετικής Κάρλος Μπουσταμάντε του Πανεπιστημίου Στάνφορντ στην Καλιφόρνια, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στην επιθεώρηση «Science», ανέλυσαν γενετικά το γονιδίωμα του χρωμοσώματος Υ 69 ανδρών από επτά διαφορετικούς πληθυσμούς της Γης (συγκεκριμένα από τη Ναμίμπια, το Κογκό, τη Γκαμπόν, τη Σιβηρία, το Μεξικό, την Καμπότζη, το Πακιστάν, την Αλγερία) και κατέληξαν ότι όλοι σχεδόν οι σημερινοί άνδρες προέρχονται από έναν κοινό πρόγονο («Αδάμ») που ζούσε στην Αφρική πριν από 120.000 ως 156.000 χρόνια. Προηγούμενες εκτιμήσεις τοποθετούσαν τον πιο πρόσφατο κοινό πρόγονο των ανδρών πριν από 50.000 έως 115.000 χρόνια.
Επίσης, η αντίστοιχη ανάλυση γενετικών δειγμάτων από 24 γυναίκες, καθώς και μιτοχονδριακού DNA ανδρών που έχει ήδη γίνει στο παρελθόν, αποκάλυψε ότι όλες οι σημερινές γυναίκες προέρχονται από μια κοινή γενετική πρόγονο (την «Εύα»), που επίσης ζούσε στην Αφρική πριν από 99.000 έως 148.000 χρόνια, δηλαδή περίπου την ίδια εποχή με τον «Αδάμ».
Το χρωμόσωμα Υ περνά από πατέρα σε γιο και έτσι οι μεταλλάξεις του θα μπορούσαν να ανιχνεύσουν τη γενεαλογία των ανδρών ως τα βάθη του παρελθόντος. Αντίθετα, το μιτοχονδριακό DNA περνά μόνο από τις μητέρες στα παιδιά και έτσι μπορεί να αποκαλύψει την αντίστοιχη γενεαλογία των γυναικών.
Η έννοια των «γενετικών Αδάμ και Εύας» είναι διαφορετική από εκείνη των «βιβλικών Αδάμ και Εύας», δηλαδή των πρώτων ανθρώπων του πλανήτη μας. Ο γενετικός Αδάμ και η αντίστοιχη Εύα στην ουσία αφορούν δύο ανθρώπους που ζούσαν πριν από δεκάδες ή και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια και των οποίων η γενετική -αρσενική ή θηλυκή- κληρονομιά συνεχίζεται να εμφανίζεται μέχρι σήμερα στο γονιδίωμα των σύγχρονων ανθρώπων.
Δεν ήταν ούτε οι μόνοι άνθρωποι που ζούσαν τότε, ούτε οι μόνοι που έχουν αφήσει το γενετικό «αποτύπωμά» τους στους σημερινούς ανθρώπους. Όμως, σύμφωνα με τους ερευνητές, είναι πολύ πιθανό, ο «Αδάμ» και η «Εύα» να μην συναντήθηκαν ποτέ, ούτε να ζευγάρωσαν μεταξύ τους. Απλώς ήταν αρκετά τυχεροί, ώστε ένα μέρος του DNA τους να φθάσει αδιάσπαστο μέχρι τους σύγχρονους μακρινούς απογόνους τους, ενώ οι υπόλοιποι πρόγονοί μας δεν είχαν ανάλογη γενετική τύχη.
Από την άλλη, πάντως, δεν συμφωνούν όλοι επιστήμονες με τις νέες εκτιμήσεις, καθώς μερικοί γενετιστές υποστηρίζουν ότι ο κοινός πρόγονος των ανδρών ζούσε ακόμα παλιότερα, πριν από 200.000 ή και 581.000 χρόνια. Οι διαφορετικές εκτιμήσεις σε μεγάλο βαθμό οφείλονται στο ότι κάθε  ερευνητική ομάδα χρησιμοποιεί διαφορετικό δείγμα DNA.

πηγή εφημερίδα Βήμα

Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη

Στον περίβολο ενός σπιτιού της οδού Αριστοφάνους, στου Ψυρρή, στήνεται ένα θέατρο. Εκεί, δύο ηθοποιοί κι ένα τάβλι ανάμεσά τους, συνδιαλέγονται καταρχήν με θέμα το παιχνίδι τους. Εν συνεχεία, μετά από απειράριθμες λεκτικές ανατροπές των ηρώων, το παιχνίδι αυτό εκφυλίζεται και μετατρέπεται σχεδόν σε μάχη σώμα με σώμα. Οι δύο ήρωες, στη μεταπολεμική Ελλάδα, υπό το καθεστώς της δικτατορίας (το έργο γράφτηκε το 1972) αποτελούν χαρακτηριστικά δείγματα τόσο μιας διακεκριμένης για τη χώρα εποχής, όσο και μιας κοινωνικής τάξεως που ανήκει μάλλον στο λούμπεν και σε ό, τι αυτό συνεπάγεται ως κατηγορία του περιθωρίου. Εντός αυτής γαλουχούνται και αναδεικνύονται οι μικροαπατεώνες, ευνοείται το στήσιμο μικροεπεισοδίων με σκοπό ένα προσωρινό, φευγαλέο κέρδος, την ίδια στιγμή που ελλοχεύει μια κάποια ανεπαίσθητη αλλά σκληρή απειλή όταν χρειάζεται να οδηγηθούν οι ήρωες σε αυτό που αποκαλούμε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών». Το Τάβλι είναι το πρόσχημα. Εξ άλλου, στο ομώνυμο θεατρικό του έργο, ο Δημήτρης Κεχαΐδης δημιουργεί από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας στην ακραία της ταυτότητα, δύο οντότητες πλήρως συνειδητοποιημένες ως προς τις πράξεις, τις δράσεις και τα συναισθήματά τους. Είναι ο Φώντας και ο Κόλλιας. Στο μικρόκοσμο του περιθωρίου, όλα επιτρέπονται, ακόμα και η διαχείριση ενός χρηστικού αντικειμένου ή υποκειμένου όπως είναι η αδελφή του ενός και σύζυγος του άλλου: η Καλλιόπη είναι η αδελφή του Φώντα και η σύζυγος του Κόλλια. Μολοταύτα, το λούμπεν έχει κι αυτό τους κανόνες και τους νόμους του, οι οποίοι όταν παραβιάζονται οδηγούν στη σύγκρουση.
          Τον Φώντα και τον Κόλλια υποδύονται αντιστοίχως οι ηθοποιοί Σωκράτης Πατσίκας και Κωνσταντίνος Κάππας, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του δεύτερου. Ο θεατής βρίσκεται μπροστά σε μια ρεαλιστική παρουσίαση του έργου του Κεχαΐδη, τόσο ρεαλιστική μάλιστα που νομίζεις ότι παρακολουθείς μια παρτίδα τάβλι κι ένα καβγά δύο καθημερινών ανθρώπων της γειτονιάς. Ο Σωκράτης Πατσίκας και ο Κωνσταντίνος Κάππας αποτελούν ένα αρμονικό ζεύγος υποκριτικής ευελιξίας και ελέγχουν ευεργετικά την ανταλλαγή λόγου αποφεύγοντας έτσι τη ρυθμική χασμωδία. Ο κύριος Πατσίκας και ο κύριος Κάππας αποδίδουν εν ολίγοις την αλήθεια του ρόλου τους, υπογραμμίζοντας τις πληροφορίες αλλά και τα βιωματικά ξεσπάσματα γύρω από την εξωσκηνική τους δράση και δραστηριότητα. Ξετυλίγουν δηλαδή το νήμα των ενασχολήσεων τους και των προοπτικών που τους παρέχει η ευρηματικότητα του μικροαπατεώνα. Η ζωντάνια των δύο ηθοποιών και το κέφι με το οποίο υποδύονται τους χαρακτήρες, στηρίζουν στην ουσία το εποικοδόμημα της παραστασιακής σκηνής και δημιουργούν προοπτικές στο κείμενο του συγγραφέα που θα μπορούσε, όπως πολλά από τα θεατρικά κείμενα της εποχής του, ν’ αποτελέσει και αυτό κλειστό κύκλωμα και νεκρό γράμμα για τους ηθοποιούς του αύριο. Απεναντίας, ο Σωκράτης Πατσίκας και ο Κωνσταντίνος Κάππας ανοίγουν δρόμο σε μια ακόμη νέα πρόταση, που έρχεται να προστεθεί στις πολλές επιτυχημένες παραστασιακές εκδοχές του έργου.
Η παράσταση περιοδεύει σε όλη την Ελλάδα. 
 
πηγή
http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/2013/07/blog-post.html