Σελίδες

Τετάρτη 28 Νοεμβρίου 2012

ΘΕΑΤΡΟ

ΟΤΑΝ ΕΚΛΑΨΕ Ο ΝΙΤΣΕ

Ο Γιάλομ θέλησε να γράψει ένα διδακτικό μυθιστόρημα που να αναφέρεται στην πνευματικά αναβράζουσα Βιέννη του 1882. Δύο μεγάλες προσωπικότητες του 19ου αιώνα σε κρίση μέσης ηλικίας, μια διπλή ψυχοθεραπεία, ένα ταξίδι αυτογνωσίας, μια επινοημένη συνάντηση των δύο «τεράτων» που αναπτύσσουν μια δυναμική σχέση με απόψεις και κοσμοθεωρίες σε διαξιφισμούς μέχρι τελικής πτώσεως.
Ο εύπορος γιατρός Γιόζεφ Μπρόιερ, δέχεται την επίσκεψη μιας θυελλώδης γυναίκας, που του ζητά να γιατρέψει έναν φίλο της, καθηγητή φιλοσοφίας, από την κατάθλιψη. Μόνο που ο ασθενών δεν θα πρέπει να γνωρίζει περί τίνος πρόκειται, αλλά να θεωρεί πως ακολουθεί αγωγή για άλλους λόγους, όπως για τις ημικρανίες του. Ο Μπρόιερ δέχεται να αναλάβει τον «περίεργο» ασθενή, Νίτσε, και, τελικά, από την πρώτη κιόλας συνάντηση, ο γιατρός υποτάσσεται στο πνεύμα του φιλοσόφου. Τις συναντήσεις τους τις συζητά με τον νεαρό μαθητευόμενό του, Ζίγκμουντ Φρόυντ. Αργότερα, ο Μπρόιερ ζητά από τον Νίτσε να κάνουν μια ανταλλαγή: ο γιατρός θα κουράρει το σώμα του φιλοσόφου και ο φιλόσοφος θα ελευθερώσει το μυαλό του γιατρού από τις αλλότριες σκέψεις. Η δυνατή καθημερινή επαφή θα τους οδηγήσει σε μια ανυπέρβλητης αξίας συζήτηση, για το σώμα, το πνεύμα, την ψυχή του ανθρώπου.
130 χρόνια μετά τα υποτιθέμενα γεγονότα, 20 χρόνια από τη συγγραφή του μυθιστορήματος, και μετά την ύπαρξη μιας ομώνυμης ταινίας, η Ευαγγ.Ανδριτσάνου διασκευάζει το βιβλίο του Γιάλομ σε θεατρικό κείμενο και δύο εξαιρετικοί ηθοποιοί (Νίκος Χατζόπουλος, Ακύλας Καραζήσης) σκηνοθετούν τους εαυτούς τους στους δύο βασικούς ρόλους!
Η παράσταση στηρίζεται στην υποκριτική δεινότητα των τριών ηθοποιών (στον ρόλο του νεαρού Φρόιντ ο, επίσης πολύ καλός, Χάρης Φραγκούλης) που, συγχρόνως, παίζουν και αφηγούνται.
Σκηνή πασαρέλα με τους ήρωες να πηγαινοέρχονται και να λογομαχούν σε μικρή απόσταση από το κοινό, λιτότατο σκηνικό (Ελ.Μανωλοπούλου), μόνο τα απαραίτητα σκηνικά αντικείμενα κι ένας έξυπνος και πρωτότυπος τρόπος για την μουσική (Κορνήλιος Σελαμσής) της παράστασης: τα μουσικά κομμάτια βρίσκονται εγκιβωτισμένα σε βάζα διασκορπισμένα στο πάτωμα της σκηνής. Όταν πρέπει να μπει κάποιος ήχος (τις περισσότερες φορές) ή κάποιο κομμάτι, ένας ηθοποιός ανοίγει το ηχομονωμένο βάζο και ακούγεται η μουσική, έπειτα το κλείνει και το ξαναβάζει στη θέση του. Οι τρεις σύντομες γυναικείες παρουσίες «ενσαρκώνονται» από ένα ανδρείκελο-κούκλ, το οποίο παίρνει μορφή και ζωή με την βοήθεια των τριών ηθοποιών. Όλες οι αλλαγές των ηθοποιών γίνονται επί σκηνής κι επίσης, ακόμα, κι όταν κάποιος δεν παίζει παραμένει εκεί και παρακολουθεί τον διάλογο των άλλων δύο! Οι τρεις εξαιρετικοί ηθοποιοί δεν εγκαταλείπουν την σκηνή ούτε στο διάλειμμα! Δύσκολο έργο και για τους συντελεστές και για τους θεατές, αλλά αξίζει τον κόπο να σπεύσετε να παρακολουθήσετε τις τελευταίες παραστάσεις αυτού του σχεδόν τρίωρου εγχειρήματος!

Θησείον, Ένα Θέατρο Για Τις Τέχνες
Τουρναβίτου 7, Ψυρρή
Τηλ.: 2103255444
Παραστάσεις: Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ., Κυρ. 8.30 μ.μ.
Μέχρι 2/12
Εισ.: € 18, φοιτ.-νεανικό έως 23 ετών: € 14.
Απαραίτητη η προαγορά εισιτηρίων!
Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΙΔΙΑ
Πριν μερικά χρόνια είδα για πρώτη φορά ένα διαφορετικό είδος stand up comedy: ο Δημ.Δημόπουλος έκανε αυτό το είδος θεάτρου με επιτυχία, χωρίς βωμολοχίες και χωρίς φαλλοκρατισμό! Ένα τέτοιο είδος σταντ απ κωμωδίας κάνει τον τελευταίο καιρό κι ο Αντώνης Κρόμπας. Πέρυσι στέναζε από τον κόσμο και σειόνταν από τα γέλια το Trova bar με την παράσταση «Εις γαμοκοινωνία»! Φέτος, λοιπόν, αποφάσισε να το μεταφέρει σε μεγαλύτερο χώρο για να προσφέρει άφθονο γέλιο σε περισσότερο κόσμο! Έτσι και έγινε: γέμισε ασφυχτικά το τεράστιο θέατρο Ήβη, στην πρεμιέρα και ο κόσμος έκλαιγε από τα γέλια! Αυτή η θεατρική σάτιρα, δεν είναι “μία απ’ τα ίδια“, αλλά ένα μείγμα καλής επιθεώρησης, stand up comedy, παρλάτας και βαριετέ!
Μέσα σε ένα παραλήρημα γέλιου, χορού και πανηγυρικής ατμόσφαιρας εμφανίζονται ο πρωθυπουργός, παπάδες, αστρολόγοι, γιάπηδες σε κρίση μέσης ηλικίας, Ελληνάρες, οπαδοί του Πανιωνίου, λαϊκοί αοιδοί..... και παρακολουθούμε και δύο ιστορίες παράξενου έρωτα... Η δίωρη ξεκαρδιστική παράσταση κλείνει με μια ιστορία σε ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο για ένα χωριό όπου η απογραφή καταμέτρησε  309 και μισό κατοίκους!!! Γράφει, σκηνοθετεί και πρωταγωνιστεί ο Κρόμπας, ο οποίος πλαισιώνεται από άλλους δύο εξαίρετους κωμικούς, τον γνωστό μας Γιάννη Δρακόπουλο και την Βούλα Τσαπακίδου.
Οι εκπλήξεις αρχίζουν πριν καν μπείτε στο φουαγιέ, συνεχίζονται με κεράσματα ρακής και επειδή η παράσταση δεν απέχει πολύ από καμπαρέ-stand up, επιτρέπεται το ποτό μέσα στην αίθουσα!
Δευτερότριτα, λοιπόν, στο Θέατρο ΉΒΗ μια σάτιρα:
αμφιβόλου ηθικής  και αισθητικής πτωχής
 μια παράσταση παρίας -κατωτάτης  ευφυΐας
 έλλειψης αλληλουχίας - άκρατης βωμολοχίας
 τάσης μεγαλομανίας -  βίας σεξ και αμαρτίας…»

Ήβη
Σαρρή 27, Ψυρρή
Τηλ.: 2103213112
Παραστάσεις: Βραδ: Δευτ.-Τρ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 17, μειωμένο: € 15.

Ηρώ Μητρούτσικου
 

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ

 loud Atlas
Φαντασίας Διάρκεια: 172'

Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τομ Τίκβερ, Άντι και Λάνα Γουατσόφσκι
 με τους: Τομ Χανκς, Χάλι Μπέρι, Χιου Γκραντ, Χιούγκο Γουίβινγκ, Τζιμ Μπρόουντμπεντ

Έξι διαφορετικές ιστορίες, από τον Ειρηνικό του 1849 μέχρι τη Χαβάη ενός μετα-αποκαλυπτικού μέλλοντος, ενώνουν την κοινή μοίρα των ανθρώπων στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

δειτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xu6z7b_cloud-atlas_shortfilms

Frankenweenie
Animation Διάρκεια: 87'
Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Τιμ Μπάρτον

Χάνοντας τον αγαπημένο του σκύλο σε δυστύχημα, ο νεαρός Βίκτορ θα πειραματιστεί με τον ηλεκτρισμό και θα τον επαναφέρει στη ζωή με απρόοπτες συνέπειες.



δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xrulbw_frankenweenie-official-trailer_shortfilms

Δάσος
Rengeteg / Forest
Σινεφίλ Διάρκεια: 90'

Ουγγρική ταινία, σκηνοθεσία Μπένεντεκ Φλίγκαουφ
με τους: Ρίτα Μπράουν, Λάζλο Σίφερ, Μπάρμπαρα Τσόνκα

Μέσα στο πλήθος, κάποιοι άγνωστοι μεταξύ τους άνθρωποι περνούν την πόρτα ενός ουγγαρέζικου πολυκαταστήματος. Η κάμερα ακολουθεί τις μικρές ιστορίες τους.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iQMLie02v8w

ΟΡΕΣΤΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΣΧΥΛΟΥ

Ορέστεια (458 π.Χ)
Είναι σχεδόν γενικά παραδεδεγμένο σήμερα, ότι ο Αισχύλος ξεκίνησε από λόγους κυρίως πολιτικούς για ν' ανεβάσει στη σκηνή, το 458 π.Χ., την Τριλογία Ορέστεια, της οποίας βάση είναι ο μύθος του Ορέστη. Ανάμεσα στις μεγάλες δίκες που δικαστήκαν πάνω στον αττικό λόφο, του Αρείου Πάγου, αναφερόταν απ' την παράδοση κι η δίκη του μητροκτόνου Ορέστη. Εκεί, χάρη στην επέμβαση της Αθηνάς, ο μητροκτόνος κηρύχθηκε όχι αθώος, αλλά ελεύθερος απ' τον φόνο. Χάρη του σκοπού, που επεδίωκε ο ποιητής, εισάγει στον μύθο μια μικρή καινοτομία : παριστάνει τον "Άρειο Πάγο" να έχει συσταθεί τότε για πρώτη φορά απ' την Αθηνά κι αποκλειστικά για να δικάσει τον Ορέστη κι απ' αυτό παίρνει αφορμή να εξάρει τη θεϊκή αρχή και τη σπουδαιότητα του ανωτάτου αυτού δικαστηρίου ή μάλλον πολιτικού Σώματος, το οποίο απ' την εποχή των Μηδικών είχε συγκέντρωση στα χέρια του την ανώτατη διοίκηση της Αθηναϊκής πολιτείας, που όμως τελευταία, το 458 π.Χ., κινδύνευε να χάσει και τα τελευταία του πολιτικά προνόμια, κάτω απ' τ' αμείλικτα πλήγματα της δημοκρατικής μερίδας, της οποίας ηγείτο ο Περικλής. Συγχρόνως ο ποιητής στο πρόσωπο του Ορέστη παίρνει αφορμή να πανηγυρίσει μ' όλη την πόλη τη συμμαχία που έγινε κείνη την εποχή ανάμεσα στην Αθήνα και το Άργους, με την οποία εγκαινιαζόταν η νέα, αντίθετη του Φιλολάκωνα κι αριστοκρατικού Κίμωνα, εξωτερική πολιτική του Περικλή, που αποσκοπούσε στην ηγεμονία των Αθηνών σ' όλη την Ελλάδα με την ταπείνωση της Σπάρτης. Εννοείται ότι οι λοιπές μεταβολές που επέφερε ο ποιητής στον μύθο, δεν υπαγορευτήκαν από πολιτικούς λόγους, αλλά απ' τη σύγκρουση της παλιάς δωρικής παράδοσης προς το αττικό πνεύμα. Ο νόμος του αίματος, το δίκιο των νεκρών (στο οποίο κατά τη δωρική παράδοση επιβάλλει σιγή η βίαιη παρέμβαση του Απόλλωνα που αποκρούει τις Ερινύες με τα βέλη του) ήταν πράγματα πολύ σεβαστά για τον Αττικό του 5ου π.Χ. αιώνα, ώστε έτσι να ικανοποιείται μ' αυτή τη λύση. Στον Αισχύλο το έγκλημα του Ορέστη δεν δικαιολογείται, δεν αθωώνεται. Ο μητροκτόνος απλώς παίρνει χάρη, με την επέμβαση της Αθηνάς, η οποία αντιπροσωπεύει το πιο ανθρώπινο συναίσθημα της επιείκειας.
Οι τραγωδίες που αποτελούν την τριλογία είναι :

Αγαμέμνων
Ο Αγαμέμνων που είναι το πρώτο δράμα της τριλογίας Ορέστεια, είναι το δράμα μιας συνταρακτικής αγωνίας που μεγαλώνει απ’ τη μια σκηνή στην άλλη. Στο κέντρο του δράματος, τη στιγμή που περιμένουμε να φανεί ο νικητής βασιλιάς, ο ποιητής εκφράζει - με το στόμα βέβαια του Χορού - καθαρά και συγκεκριμένα τη σκέψη του. Ο Αγαμέμνων δεν είναι το θύμα ζηλότυπων θεών. Η ευτυχία δεν φέρνει αναγκαστικά τη συμφορά. Η δυστυχία είναι πάντα το παιδί του εγκλήματος. Είναι μια δίκαιη κι αναπόφευκτη τιμωρία. Στο άδικο γένος η παλιά αμαρτία γεννάει μια νέα αμαρτία. Η λέξη δικαιοσύνη διαφωτίζει όλη τη συνέχεια του δράματος. Με την είσοδο του Αγαμέμνονα και την προφητική φωνή της Κασσάνδρας η τραγωδία αγγίζει το δραματικότερο σημείο του πάθους. Η ατμόσφαιρα γεμίζει από φόβο. Σε λίγο ακούγονται οι κραυγές του Αγαμέμνονα που σφάζεται. Η Κλυταιμνήστρα όρθια μπροστά στα ματωμένα πτώματα του βασιλιά και της Κασσάνδρας αντιμετωπίζει με περιφρόνηση τον Χορό και καυχιέται για το έγκλημά της. Οι Ερινύες όμως που την ακούν, την οικτίρουν. Τα γεγονότα θ’ ακολουθήσουν τον δρόμο τους. Η δολοφονία του Αγαμέμνονα θα έχει τις συνέπειές της.
Χοηφόροι
Το καινούργιο έγκλημα θέλει καινούργια πληρωμή. Αυτό φαίνεται καθαρά απ’ τα πρώτα λόγια του χορικού που λένε οι Χοηφόρες, οι γυναίκες που φέρνουν προσφορές στον τάφο του νεκρού Αγαμέμνονα. Η ίδια η Κλυταιμνήστρα διέταξε αυτές τις προσφορές και τώρα τα κορίτσια μ’ επικεφαλής την Ηλέκτρα προχωρούν προς τον τάφο που δίπλα του έχει κρυφτεί ο Ορέστης ο οποίος γύρισε πίσω στον τόπο του. Γίνεται η αναγνώριση των αδερφών κι ο Ορέστης αποφασίζει το φονικό σχέδιο θέλοντας μ’ αυτόν τον τρόπο ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη. Έτσι πέφτει νεκρός ο Αίγισθος, στο τέλος πέφτει νεκρή κι η Κλυταιμνήστρα. Και σ’ αυτού του έργου το τέλος, όπως και στον Αγαμέμνονα, ο φονιάς στέκεται πάνω απ’ τα πτώματα των δυο θυμάτων του. Όμως ενώ ακόμα ο Ορέστης κάνει τον απολογισμό του, τον αρπάζει η τρέλα (μανία) φέρνοντάς τον έξω απ’ τη σκηνή αναζητώντας τη λύτρωση με τη βοήθεια ενός θεού. Οι Χοηφόρες είναι το δεύτερο δράμα της Ορέστειας. Ο Χορός στο τέλος του δράματος, απαριθμεί τα τρία φοβερά εγκλήματα που σημάδεψαν την οικογένεια των Ατρειδών Κι αναρωτιέται ως που θα τραβήξει η κατάρα που χτυπάει χρόνια τώρα, το τραγικό παλάτι κι αν θα εξευμενιστεί η πικρή οργή που καταδιώκει τον άθλιο μητροκτόνο.

Ευμενίδες
Στις Ευμενίδες που είναι η Τρίτη τραγωδία κι αποτελεί την Κάθαρση, οι φοβερές μορφές των Ερινυών, που καταδιώκουν τον Ορέστη, αποτελούν τον Χορό. Η σκηνή με την οποίαν ανοίγει το έργο τις δείχνει αποκαμωμένες, κοιμισμένες, αφού κυνήγησαν τον Ορέστη ως το ιερό των Δελφών. Εδώ όμως παρουσιάζεται ο Απόλλων κι υπόσχεται τη συμπαράστασή του στον καταδιωκόμενο. Έτσι του παρέχεται ασφαλής συνοδεία ως την Ακρόπολη της Αθήνας, όπου θα βρει δικαστές να δικάσουν την περίπτωσή του (μια απ’ τις σπάνιες αλλαγές σκηνικού χώρου). Εκεί γίνεται μια τυπική δίκη. Η κορυφαία του Χορού απαγγέλλει την κατηγορία μπροστά στους Αθηναίους που έχουν συγκεντρωθεί. Ο ίδιος ο Απόλλων υπερασπίζεται τον Ορέστη κι η Αθηνά αποφασίζει υπέρ του Ορέστη. Την ίδια στιγμή η κρίση αυτή βρίσκει τη θέση της στη σύγχρονη αθηναϊκή ιστορία : λίγο πριν, το 462 π.Χ. με μια μεταβολή του πολιτεύματος, αποφασίστηκε η μεταφορά στον Άρειο Πάγο της δικαιοπραξίας των φονικών ζητημάτων. Έτσι βλέπουμε ότι ο μητροκτόνος Ορέστης δικάζεται από έναν Άρειο Πάγο που δεν υπήρχε στον καιρό του. Τα πνεύματα της εκδίκησης εξευμενίζονται και σαν Ευμενίδες (καλόγνωμες) πια θεές θα έχουν στην Αθήνα έναν τόπο λατρείας τους στο εσωτερικό της πόλης.

ΠΗΓΉ
http://theatrical-evenings-a3.blogspot.gr/

 

Η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου σας μαθαίνει σινεμά

Με γενικό τίτλο «Film Factory» και στέγη τη Σχολή Καλών Τεχνών, η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου διοργανώνει στις 15, 16 και 17 Δεκεμβρίου μια σειρά από σεμινάρια και workshops για όσους ενδιαφέρονται να μυηθούν στο θαυμαστό κόσμο των οπτικοακουστικών μέσων με εισηγητές βραβευμένα μέλη της Ακαδημίας. Οπως αναφέρει το δελτίο τύπου της Ακαδημίας: «Φιλοδοξία μας, είναι να θεμελιωθεί ένας ακόμη ετήσιος θεσμός, που θα έχει χαρακτήρα εκπαιδευτικό και χρήσιμο όχι μόνο για τους νέους κινηματογραφιστές, αλλά για όσους επιθυμούν να εξερευνήσουν τις πτυχές της οπτικοακουστικής δημιουργίας. Η διοργάνωση αυτή της ΕΑΚ, αποσκοπεί επίσης στην ώσμωση μεταξύ των σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών (σχολές υποκριτικής, κιν/φου, εικαστικών τεχνών, ωδεία, κ.α.).»

Δείτε αναλυτικά το πρόγραμμα παρακάτω:

WORKSHOPS / ΑΙΘΟΥΣΑ Α

Σάββατο 15 Δεκέμβρη

11:00 Μεταμφιέσεις-Αλλοιώσεις / Κατερίνα Βαρθαλίτου

Πώς μακιγιάρεται ένα πρόσωπο για το σινεμά σε αντίστιξη με το μακιγιάζ που χρειάζεται για μια θεατρική παράσταση; Πώς συνεργάζεται ο μακιγιέρ με τον ηθοποιό και το σκηνοθέτη; Πώς συμβάλλει το μακιγιάζ στο χτίσιμο ενός ρόλου; Η Κατερίνα Βαρθαλίτου θα συζητήσει με τη σκηνοθέτη Όλγα Μαλέα για τις διάφορες πτυχές του κινηματογραφικού μακιγιάζ.

12:50 Διάλειμμα

13:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Α' μέρος)

Απευθύνεται σε αρχάριους παραγωγούς που θέλουν να ανακαλύψουν τα μυστικά της παραγωγής μεγάλου μήκους ταινιών σε διεθνές επίπεδο. Ανάπτυξη, χρηματοδότηση συμπαραγωγή, παραγωγή, post production, αγορές, φεστιβάλ (Απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό προς helfiac@gmail.com)

15:00 Διάλειμμα

16:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (B' μέρος)

17:50 Διάλειμμα

18:00 Η Παιδική Ηλικία μιας Ταινίας / Γιώργος Γκικαπέππας

Τι μεσολαβεί ανάμεσα στη σύλληψη μιας σκηνής και στην αποτύπωσή της στο χάρτη που λέγεται σενάριο; Εφ’ όσον δεν υπάρχουν αυθεντίες και όλα μπορεί να ανατραπούν, ας δούμε μαζί τι είναι αυτό που κάνει μια σκηνή ξεχωριστή και γιατί. Κι ας δούμε γιατί αυτή η σκηνή είναι πολύτιμη και απαραίτητη, εξίσου αυτόνομη μα και αλληλένδετη με ολόκληρο το στόχο του σεναρίου, που κάθε φορά είναι δικός μας και μοναδικός.

20:00 Τέλος ημέρας

Κυριακή 16 Δεκέμβρη

12;00 Η Παιδική Ηλικία μιας Ταινίας / Γιώργος Γκικαπέππας

14:00 Διάλειμμα

15:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά / Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Γ’ μέρος)

16:50 Διάλειμμα

17:00 Από την ιδέα στην παραγωγή και στη διεθνή αγορά /Αλεξάνδρα Μπουσίου, (Δ’ μέρος)

19:00 Τέλος ημέρας

Δευτέρα 17 Δεκέμβρη

13:00 Ο Χαρακτήρας / Αντώνης Καφετζόπουλος, (Α’ μέρος)

Μια σειρά από ιδέες για το χαρακτήρα σαν ελάχιστο δομικό συστατικό στις αφηγηματικές τέχνες. Προτάσεις και υποθέσεις εργασίας για σεναριογράφους, σκηνοθέτες και ηθοποιούς. (Απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό προς helfiac@gmail.com)

15:00 Διάλειμμα

15:30 Ο Χαρακτήρας / Αντώνης Καφετζόπουλος, (Β’ μέρος)

17:30 Τέλος ημέρας

ΜASTERCLASSES / ΑΙΘΟΥΣΑ Β

Σάββατο 15 Δεκέμβρη

12:00 Acting for Camera / Ολια Λαζαρίδου, Ηλίας Δημητρίου

Μικρές συμβουλές και τεχνικές για τον ηθοποιό που αντικρίζει για πρώτη φορά την κάμερα, το εργαλείο που διαπερνά την επιδερμίδα, όπως το χαρακτήρισε ο Ηλίας Καζάν. Τι πρέπει να προσέξει ο ηθοποιός σε μια οντισιόν πως θα ερμηνεύσει ένα ρόλο κοιτώντας ένα σημάδι. Το φως, η γωνία λήψης, η φωνή, και το όλο παίξιμο μπροστά στον φακό.

14:00 Διάλειμμα

15:00 Ο ήχος σε βάθος / Αρης Λουζιώτης, Αλέξανδρος Σιδηρόπουλος, Κώστας Βαρυμτιοπιώτης

Θα δούμε χωριστά όλα τα στοιχεία τα οποία αποτελούν το soundtrack μιας ταινίας, όπως το φόλευ, τα ηχητικά, το sound design, τις ατμόσφαιρες. Θα χτίσουμε μαζί βήμα βήμα, τον ήχο μιας βουβής σκηνής. Και θα δείξουμε διάφορα εργαλεία για τη δημιουργία ήχων.

16:50 Διάλειμμα

17:00 Ο ήχος του Σκηνικού / Γιώργος Γεωργίου

Ενα σκηνικό εκτός από τους φυσικούς ήχους που παράγει μπορεί να παίξει και δραματουργικά ρόλο σε μια ταινία. κάθε τι που υπάρχει στο σκηνικό επιδέχεται συνειδητής ή υποσυνείδητης μετάφρασης. Εχει να κάνει με το στόχο του σκηνογράφου. Οποιοδήποτε αντικείμενο υπάρχει μέσα στο κινηματογραφικό περιβάλλον δίνει έναυσμα στο θεατή για διαφορετικές μεταφράσεις.

19:00 Διάλειμμα

19:30 Διεύθυνση Φωτογραφίας Οδηγίες Χρήσης / Γιώργος Αργυροηλιόπουλος

Μέσα από οπτικά παραδείγματα και συζήτηση θα εξερευνήσουμε πέντε θεμελιώδη ερωτήματα: Τι δουλειά κάνει ο Διευθυντής Φωτογραφίας; Τεχνικός ή καλλιτέχνης; (το μυστηριώδες 5 %). Τεχνολογία η έμπνευση; (το εργαλείο κάνει τον μάστορα;) Προετοιμασία ή ένστικτο; (πέτυχε ή έτυχε;). Η σχετικότητα του χρόνου (το μάτι είναι φοβερό, το χέρι ευλογημένο).

21:30 Τέλος ημέρας

Κυριακή 16 Δεκέμβρη

12:00 Κινηματογραφική γλώσσα και Ντοκιμαντέρ / Χρήστος Καρακέπελης

Η σχέση της κινηματογραφικής γλώσσας στο σύγχρονο ντοκιμαντέρ και η ολοένα πιο αμφίδρομη ροή υλικού, ύφους και μεθόδων από το ντοκιμαντέρ στη μυθοπλασία.

14:00 Διάλειμμα

15:00 Από το θέμα στη γέννηση ενός βλέμματος / Χρηστος Καρακέπελης

Πώς ένα θέμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση ενός ντοκιμαντέρ και κυρίως πώς περνάμε από το θέμα στη γέννηση ενός βλέμματος. Οι συμμετέχοντες καλούνται να φέρουν τις δικές τους ιδέες και προτάσεις, με στόχο να επιλέξουμε κάποιες από αυτές πάνω στις οποίες μπορεί να γίνει μια συζήτηση για το βλέμμα και τον τρόπο υλοποίησης τους.

16:50 Διάλειμμα

17:00 Αυτοσχεδιασμός και Ρεαλισμός / Γιάννης Οικονομίδης

Ο Γιάννης Οικονομίδης θα μιλήσει για τον τρόπο που αναζητάει το ρεαλιστικό, το φυσικό, το «αληθινό», κάνοντας εξαιρετικά μακροχρόνιες πρόβες με τους ηθοποιούς του, όπου οι αυτοσχεδιασμοί και η δουλειά πάνω στην γλώσσα, καταλήγουν να διαλύσουν το σενάριο και να το ανασυνθέσουν εξ αρχής.

19:00 Διάλειμμα

19:30 Μουσική για κινηματογράφο / Γιάννος Αιόλου

Το πρώτο μέρος θα κάνουμε μια γρήγορη ιστορική αναδρομή μιλώντας για συνθέτες- σταθμούς στο scoring ταινιών, για μουσικές σχολές και τρόπους scoring. Στο δεύτερο μέρος, θα μιλήσουμε για το πώς αντιμετωπίστηκε το soundtrack της ταινίας «Το Τανγκό των Χριστουγέννων» και οι ιδιαιτερότητες του.

21:30 Τέλος ημέρας

Η είσοδος σε όλα τα σεμινάρια και τα εργαστήρια είναι ελεύθερη και ανοιχτή στο κοινό. Στα εργαστήρια υποκριτικής και παραγωγής των Αντώνη Καφετζόπουλου και Αλεξάνδρας Μπουσίου, λόγω περιορισμένου αριθμού συμμετεχόντων, απαιτείται να σταλεί αίτηση συμμετοχής και βιογραφικό στο mail: helfiac@gmail.com.

Περισσότερες πληροφορίες στο επίσημο site της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου και στα e-mails info@hellenicfilmacademy.gr & helfiac@gmail.com

http://www.hellenicfilmacademy.gr/HFA2/

«Frankenweenie»

Ενα μικρό αγόρι, ψιλόλιγνο με πολλά μαύρα μαλλιά, περνάει τις μέρες του στη μικρή πόλη του Νιου Χόλαντ με τους γονείς του και το μοναδικό του φίλο: το σκύλο του τον Σπάρκι! Οταν ο Σπίθας πέσει στις ρόδες ενός περαστικού αυτοκινήτου, το αγόρι θα προσπαθήσει, με τη βοήθεια των μαθημάτων του και μιας δυνατής καταιγίδας, να τον ξαναφέρει στη ζωή. Το αγόρι λέγεται Βίκτορ. Βίκτορ Φράνκενσταϊν.
Ο Τιμ Μπάρτον πρωτοασχολήθηκε με την ιστορία του Βίκτορ και του Σπάρκι στα μέσα της δεκαετίας του ’80. Τριάντα χρόνια αργότερα… ξαναφέρνει τους ήρωές του στη ζωή, με τη βοήθεια εκατοντάδων μαριονετών, μιας ακαταμάχητης ομάδας animators και λίγων ηθοποιών που του έχουν σημαδέψει την καριέρα – ναι, η Γουαϊνόνα Ράιντερ έχει πρώτο ρόλο.

δειτε τα παρακάτω video

http://www.dailymotion.com/video/xva5m6_frankenweenie-interviews_shortfilms#from=embediframe

http://www.dailymotion.com/video/xva62m_frankenweenie-biggerproblem_shortfilms#from=embediframe

http://www.dailymotion.com/video/xva76h_frankenweenie-sparky-is-alive_shortfilms#from=embediframe

ένα όσκαρ στο ebay

Γνωρίζει κανείς τι συμβαίνει όταν ανέβεις στη σκηνή να παραλάβεις το Οσκαρ σου και αυτό είναι... σπασμένο, ελαττωματικό, έχει τυπογραφικό λάθος; Η Ακαδημία αναλαμβάνει αμέσως να το επιδιορθώσει και να σου το στείλει ολοκαίνουργιο. Κάτι τέτοιο συνέβη το 1979, όταν ο Ααρον Ρόσιν κέρδισε το Οσκαρ Ηχου για τον «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσιμίνο.
Μόνο που το Οσκαρ πήγε για επισκευή και... χάθηκε. Κάποιος το έκλεψε και δεν βρέθηκε ποτέ. Αυτό για την Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου αποτελεί μελανό σημείο στην ιστορία της: τα Οσκαρ δεν αναπαράγονται, είναι μοναδικά, δεν πωλούνται, δεν αγοράζονται, δεν έχουν «τιμή». Το σήμα κατατεθέν είναι πολύ καλά προστατευμένο και καθιστά οποιαδήποτε τέτοια πράξη παράνομη. Αν κάποιος νικητής σκεφτεί να πουλήσει το Οσκαρ του, μόνο η Ακαδημία μπορεί να το αγοράσει πίσω - σύμφωνα με συμβόλαιο που ο νικητής είχε προϋπογράψει και για το ποσό του... ενός δολαρίου!

Fast forward στο σήμερα. Τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε ένας τύπος ονόματι Τζέιμς Ντιουν, έβγαλε στο eBay «ένα σπάνιο Οσκαρ» προς πώληση.H Ακαδημία κατέθεσε μήνυση σε ομοσπονδιακό δικαστήριο στην Ουάσινγκτον, σοβαρεύει τα πράγματα και δηλώνει τις αυστηρότατες προθέσεις της Ακαδημίας να τιμωρήσει και να παραδειγματίσει.
Ο Ντιουν πάντως σταμάτησε την δημοπρασία και πούλησε το Οσκαρ πολύ γρήγορα  όταν κατάλαβε την γκάφα του. Διαφήμιζε ότι πρόκειται για «σπάνιο Οσκαρ της προ-1950 εποχής». Το αγαλματάκι έφερε, δήλωνε ο Ντιουν, τον αριθμό «1928». Αυτό το στοιχείο έχει βάλει φωτιές στην έρευνα, καθώς ο ίδιος αριθμός/κωδικός, λέγεται ότι υπήρχε και στο κλεμμένο Οσκαρ. Φυσικά, μέχρι στιγμής όλα είναι αβάσιμα. Ο Ντιουν μπορεί να διαβάζει ή να διαδίδει κάποιες πληροφορίες λάθος; Επίσης, πρόκειται για αληθινό Οσκαρ ή απομίμηση.
Ο αγοραστής Εντγκαρντ Φρανσίσκο πάντως πίστεψε την γνησιότητά του. Τώρα βρέθηκε κι αυτός μπλεγμένος. Γιατί είναι εξίσου παράνομο να αγοράζεις κλεμμένο Οσκαρ. Η Ακαδημία επικοινώνησε και με τους δύο. Ο Ντιουν εξήγησε ότι αγόρασε το Οσκαρ σ' ένα τυχαίο παζάρι αντικειμένων, από αυτά που συνηθίζονται στην Αμερική σε περίπτωση μετακόμισης ή χρεωκοπίας. Ο Φρανσίσκο από την άλλη πλευρά είπε ότι το πήγε σε ειδικό εκτιμητή κι εκείνος τον πληροφόρησε ότι ήταν κάλπικο και για αυτό το... πέταξε! Μάλιστα ζητούσε από τον Ντιουν 15.000 δολάρια αποζημίωση.
Ολα αυτά, όχι απλά δεν ικανοποίησαν την Ακαδημία, αλλά την αγρίεψαν περισσότερο: η ευκολία που κάποιος «πετάει» ένα Οσκαρ, κάποιες αντικρουόμενες μαρτυρίες ανάμεσα στους δύο, η «σύμπτωση» του «1928» στοιχείου.
Αποτέλεσμα; Η μήνυση και στους δύο, πωλητή και αγοραστή, ζητώντας αποζημιώσεις: αν το Οσκαρ ήταν αυθεντικό  οι κατηγορούμενοι καλούνται να πληρώσουν 150.000 δολάρια. Αν ήταν ψεύτικο, αλλά καταχράστηκαν το copyright του για την αγοραπωλησία, καλούνται να πληρώσουν 25.000.

πηγή flix.gr

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

La Jetée (1962)


 Υπήρχε ένα φως το οποίο σταμάτησε να μας φωτίζει. Σταμάτησε να ρίχνει τις αχτίδες του επάνω στους ανθρώπους και αυτοί με τη σειρά τους κρύφτηκαν ο ένας απ’ τον άλλο, φοβισμένοι και απόμακροι, χωρίς ποτέ να καταλάβουν τα αίτια της παρανοειδούς πλέον ύπαρξής τους. Ημέρα της κρίσης, ημέρα της αποκάλυψης, όπως θέλεις μπορείς να το ονομάσεις, είχε φτάσει πάντως η στιγμή που ο άνθρωπος θα εγκατέλειπε την επιφάνεια του πλανήτη στον οποίο μέχρι τώρα ήτανε κυρίαρχος, για να εγκατασταθεί στις υπόγειες στοές και στους ακάθαρτους υπονόμους, σαν αρουραίος σε φυγή. Ο ουρανός, η ελευθερία, η ανατολή και η δύση του ηλίου, ήταν πλέον μια φαντασίωση για τους περισσότερους, μια μακρινή ανάμνηση για τους πιο τυχερούς. Η ραδιενέργεια παρέμεινε ο μόνος κάτοικος της ερειπωμένης επιφάνειας, μιας επιφάνειας που χτίσαμε σε εκατό ζωές αλλά μας πήρε μονάχα μερικά δευτερόλεπτα για να αφανίσουμε.
Και όμως, μέσα στην ακατανόητη συνείδηση, βασιλεύει η εικόνα εκείνης. Η σάρκα μοιάζει να ηττάται, το πνεύμα όμως στέκει ζωντανό. Εξουθενωμένο, αλλά ζωντανό.
Για τον Γάλλο Chris Marker η παραπάνω ιστορία μπορεί να ειπωθεί μονάχα μέσα από χαμηλής ποιότητας (lo-fi) φωτογραφίες, αναπαριστώντας μια ασπρόμαυρη και ψυχρή πραγματικότητα, όχι τελείως απίθανη για τα παν-ανθρώπινα δεδομένα. Άλλωστε  ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος στον οποίο χρεώνεται η εξαφάνιση του ανθρώπινου πολιτισμού δεν αποτελεί πλέον σενάριο κακοήθους φαντασίας αλλά ειλικρινή απειλή για τις μέρες που έρχονται. Ένας πόλεμος που συμβαίνει για όλους τους λάθος λόγους οδηγώντας τους πολιτισμούς αυτού του κόσμου προς την πιο λάθος κατεύθυνση.
Παρόλη όμως τη μετα-αποκαλυπτική του αύρα, το La Jetée είναι κατά βάθος μια ρομαντική ιστορία. Μια ιστορία για έναν άνθρωπο ο οποίος σημαδεύτηκε από μια εικόνα της παιδικής του ηλικίας, μια γυναικεία φιγούρα που στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά, όσες εικόνες και αν χαθούνε από τον πραγματικό κόσμο που μας περιβάλλει. Τα κύματα του χρόνου δεν μπορούν να ξεπλύνουν την αίσθηση του συνειδητού αλλά και τη δύναμη του υποσυνείδητου, ειδικά τη στιγμή που αυτό λαχταρά και ονειρεύεται αδυνατώντας να ξεχωρίσει την αλήθεια απ’ το ψέμα, την επιθυμία από την εμπειρία και την ολοκλήρωση από τη μετέωρη αίσθηση του ανολοκλήρωτου πόθου. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στο ιδιοφυές Vertigo το οποίο ο ίδιος ο Marker θεωρεί τη μεγαλύτερη επιρροή για το παρόν φιλμ.
Αυτός ο άντρας θα χρονοταξιδέψει στο παρελθόν με στόχο να ανακαλύψει τα αίτια της ανθρώπινης  κατάρρευσης, αναζητώντας παράλληλα εκείνη, μέσα στη μουντή πραγματικότητα μιας ανεμοδαρμένης προβλήτας (Jetée) αεροδρομίου. Οι δυο τους θα συναντηθούνε, θα μιλήσουνε, θα περπατήσουν δίπλα δίπλα και θα γοητευτούνε από την απλή καθημερινότητα των ανθρώπων, αντικρίζοντας παρέα τη χαρά, την αγωνία, τη ζωή και το θάνατο. Το θάνατο ενός τυχαίου περαστικού, η εικόνα του οποίου αδυνατεί επίσης να εξασθενίσει. Χωρίς να μπορεί να γίνει σαφές αν όλα τα παραπάνω  είναι η πραγματικότητα, αν είναι το πεπρωμένο, ή ακόμα, μια σύντομη ψευδαίσθηση αδύνατο να πραγματοποιηθεί.
Ο Marker δομεί έναν 28λεπτο, κυρίως, συναισθηματικό γρίφο, με το σθένος και τη δύναμη της μνήμης, του έρωτα, της επιθυμίας και της αγωνίας, σε ένα ταξίδι στο χρόνο που πέρασε και στο χρόνο που θα έρθει. Με αυτό τον τρόπο χαρίζει στον κινηματογράφο μια από τις πιο πειραματικές (από άποψη κατασκευής) και ταυτόχρονα αριστουργηματικές (από άποψη αποτελέσματος) στιγμές της επιστημονικής φαντασίας. Ένα ταξίδι ενδεδυμένο με το soundtrack της ζωής που δεν ζήσαμε ακόμα και τους ψίθυρους της λαχτάρας να αντηχούν στα λιγοστά καρέ της ταινίας.  Ένα ταξίδι το οποίο εκκινεί από το ζοφερό παρόν, βυθίζεται στο παρελθόν (το οποίο πλέον φαντάζει με απέραντο νεκροταφείο ονείρων της εποχής), προσπαθεί να αισιοδοξήσει για το μέλλον που έρχεται, για να αγκυροβολήσει τελικά (ξανά) στο παρελθόν και να αφεθεί στην αγκαλιά την μοίρας που μας έχει επιλέξει.
Της μοίρας που μας ανοιγοκλείνει τα μάτια και μας πλανεύει, σαν ακαταμάχητη και αδυσώπητη πλανεύτρα που είναι.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=9GENscwqjzY

πηγή
http://cinenoxoi.blogspot.gr/

Naked (1993), του Mike Leigh

Το'σκασα απ'το Μάντσεστερ για να αποφύγω το ξύλο και έρχομαι εδώ και με δέρνουν" Τρομακτικά πεσιμιστικό, ποιητικό και λανθανόντως ρεαλιστικό, σκοταδιστικό έπος χαμένων ονείρων, το "Naked" περιγράφει τον εφιάλτη της αστικής αποξένωσης που προσγειώνεται στο Λονδίνο και επισφραγίζει τον αντονιονικό τρόμο από την ανάποδη: ακατάσχετη φλυαρία, εντατικό πρόσωπο με πρόσωπο, παλιοί έρωτες που ψάχνουν τη χαμένη αλήθεια του παρελθόντος, ένα χέρι που απλώνεται σπάνια μονάχα για να χτυπήσει. Ένας μάγος ανατόμος του ανθρώπινου ψυχισμού πλησιάζει κοντά και επικίνδυνα τις ρυτίδες του προσώπου, σαν την καταπίεση μιας ζωής μαύρης από μέσα που έσκασε και θέλει να αποδράσει, μιας ζωής που καλύπτεται από μία χειρότερη (η έξοχη σκηνή με τον αφισοκολλητή) και αυτή με τη σειρά της από μία χειρότερη, περιμένοντας τη λύτρωση του θανάτου. Μόνο που τα περιφερόμενα φαντάσματα δε θα λυτρωθούν ποτέ, καθώς γι'αυτά δεν υπάρχει χρόνος (η σκηνή με το φύλακα), άρα και ζωή, άρα και θάνατος (αφού, παρότι άχρονος, προϋποθέτει τη ζωή), επιβεβαιώνοντας το λαβύρινθο της πιο μαύρης και αδιέξοδης ταινία που είδατε ποτέ.

δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=BkHRyjmIq1A&feature=player_embedded

πηγή
http://www.filmgaze.blogspot.gr/ 

Η πρώτη ταινία του Χίτσκοκ διαθέσιμη δωρεάν στο διαδίκτυο

Στο Διαδίκτυο κυκλοφόρησε η πρώτη ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τίτλο The White Shadow, στην οποία ο Χίτσκοκ κρατούσε ρόλο σεναριογράφου, βοηθού σκηνοθέτη και παραγωγού. Η ταινία που χρονολογείται το 1924 θα προβάλλεται δωρεάν για δύο μήνες από την ιστοσελίδα του National Film Preservation Foundation των ΗΠΑ.
Σε αυτή τη βουβή ταινία ο Χίτσκοκ έγραψε το σενάριο, ήταν βοηθός σκηνοθέτη, μοντέρ και σχεδιαστής παραγωγής. Στην καρέκλα του σκηνοθέτη καθόταν ο Γκράχαμ Κατς. Εκεί εμφανίζεται για πρώτη φορά το όνομα του Χίτσκοκ στη μεγάλη οθόνη. Στην ταινία πρωταγωνιστούν οι Κλάιβ Μπρουκ και Μπέτι Κόμπσον – η τελευταία στο διπλό ρόλο δίδυμων αδελφών.
Οι μπομπίνες από το The White Shadow βρέθηκαν πρόσφατα ανάμεσα σε κόπιες αμερικανικών νιτρικών φιλμ, τα οποία είχαν αφεθεί στο Κινηματογραφικό Αρχείο της Νέας Ζηλανδίας το 1989. Στα μέσα Δεκεμβρίου αναμένεται να δημοπρατηθούν στο Λος Άντζελες φωτογραφίες από την χαμένη βωβή ταινία του Άλφρεντ Χίτσκοκ «Ο Αετός του Βουνού» (The Mountain Eagle).

δείτε την ταινία εδώ
http://www.filmpreservation.org/preserved-films/screening-room/the-white-shadow-1924

πηγή περιοδικό σινεμά

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Θεατρική έξοδο

«Ακρότητες»

Στο θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζεται το ψυχολογικό θρίλερ «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε (1978), σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη. Ένα αγωνιώδες έργο δωματίου, όπου ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και αντιστρόφως. Μια γυναίκα μόνη, σε ένα απομονωμένο σπίτι, δέχεται επίθεση από έναν, μάλλον ψυχοπαθή, εισβολέα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο εισβολέας-βιαστής αναχαιτισθεί, ακινητοποιηθεί και αρχίζει να παρακαλάει και να εκβιάζει το –μόλις λίγο πιο πριν- θύμα του; Ποιός θα είναι, στο τέλος, ο νικητής; Αυτός που ηττήθηκε; Και ποιός πραγματικά είναι ο ηττημένος; Ποιόν θα πιστέψει η αστυνομία; Ποιόν πιστεύουν οι δύο συγκάτοικοι της κοπέλας; Τα όρια ανάμεσα στην αυτοάμυνα, την αυτοδικία και την εκδίκηση είναι δυσδιάκριτα. Μπορεί η αλήθεια να είναι άλλη από αυτή που φαίνεται; Δύσκολο είδος θεάτρου για να παρουσιαστεί πάνω στην σκηνή, αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το αγωνιώδες και γεμάτο ανατροπές κείμενο. Η Έφη Μουρίκη είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεμάτη νεύρο και ένταση, ρόλο που έπαιξε και η Φάρα Φόσετ, στη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης πολύ καλός ως ο διαταραγμένος επίδοξος βιαστής με τα δύο (τουλάχιστον) πρόσωπα. Δύο ρόλοι που εναλλάσσονται συνέχεια. Πότε έχει ο ένας το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Είναι αδύνατον να προβλέψεις το τέλος του έργου.  Κι όταν έρχονται και οι δύο συγκάτοικοι, τα πράγματα, αντί να διευκολυνθούν, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο! Θα υπάρξει κάθαρση ή θα οδηγηθούμε σε τραγωδία;

Όσοι αντέχετε, μπορείτε να βρεθείτε στο θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8 & Στουρνάρη, Πολυτεχνείο, ΕξάρχειαΤηλ.: 2108252242-3 ), κάθε Δευτέρα και τρίτη  για να παρακολουθήσετε ένα θρίλερ δωματίου!

«Μια γιορτή στου Νουριάν»

Νομίζω ότι έχω ξαναπεί ότι εάν μια παιδική παράσταση είναι καλή, τότε συγκρίνεται με τις καλές παραστάσεις για μεγάλους. Τί γίνεται όμως όταν μια παιδική παράσταση είναι εξαιρετική; Όταν, όχι απλά βλέπεται ευχάριστα από τους μεγάλους, αλλά θα μπορούσε άνετα να παίζεται και βράδυ!!
Ο γερμανός συγγραφέας Volker Ludwig (δημιουργός και του υπέροχου «Μορμόλη»), έγραψε το 1973 το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους με ζεστή καρδιά και χιούμορ! Η οικογένεια των μεταναστών ήταν Έλληνες! Είναι ένα έργο που διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία και το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία του δημοτικού! Τότε οι Γερμανοί ένιωθαν πραγματικά, πως απειλούνται από Έλληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Έλληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι και θα είναι, το ίδιο σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία  – και αυτό δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Έτσι, ο Ελληνοιρανός Βασίλης Κουκαλάνι μετέφρασε και διασκεύασε το έργο, μεταφέροντάς το στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα: Κάθε Σαββατοκύριακο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης και τα παιδιά του πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτή τη φορά, όμως, του έχει πάρει την αγαπημένη τους θέση για την σκηνή τους, ο κ. Νουριάν (Β.Κουκαλάνι) με τον γιο του. Μεγάλο πρόβλημα!! Μπορούν οι δυο μπαμπάδες να περάσουν καλά μαζί; Μπορούν τα παιδιά τους να παίξουν και να διασκεδάσουν παρέα; Και πώς θα μάθουν στην ανήλικη Πακιστανή που καθαρίζει το κάμπινγκ, να ονειρεύεται στα Ελληνικά; Μα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.. Πώς θα συνεννοηθούν; Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ εκμεταλλεύεται τους μετανάστες; Θα καταφέρουν να αλλάξουν γνώμη στον ρατσιστή μπαμπά που επαναλαμβάνει ατάκες που ακούει στην τηλεόραση;
Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Τόσο σκηνοθετικά (Παντελής Δεντάκης-Β.Κουκαλάνι) και καλλιτεχνικά (υπέροχα σκηνικά), όσο και από παιδαγωγική άποψη. Μια ρεαλιστική ιστορία καθημερινότητας με την οποία τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν άμεσα και να αναγνωρίσουν στο οικείο τους περιβάλλον. Ο ευφυής και κωμικός τρόπος που παρουσιάζει τα ζητήματα ρατσισμού και προκαταλήψεων, κάνει πέρα τον διδακτισμό. Όλο το θέατρο σειέται από τα γέλια κι ο Γιώργος Δάμπασης κλέβει την παράσταση ως ο Ελληνάρας Παπαδάκης!
Μια ανατρεπτική κωμωδία για όλες τις ηλικίες, με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση. Για να μην ξεχνάμε πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Μια εκπληκτική καλλιτεχνικά παράσταση, που όμως δίνει και τροφή για σκέψη στα παιδιά και παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. ΒικτωρίαςΤηλ.: 2108210991 ).κάθε Κυριακή και το εισιτήριο κοστίζει 8€



 Οι «Νταντάδες» του Σκούρτη μας μιλούν για την κρίση (;)

Ο Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίζεται με το έργο του “Οι νταντάδες” στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ένα έργο-σταθμό στη σύγχρονη δραματουργίας μας. Ακολούθησαν τα έργα: “Οι μουσικοί”, “Οι εκτελεστές”, “Οι ηθοποιοί” και “Οι παγιδευτές” (2005, άπαιχτο ακόμη). Επίσης το “Θρίλερ του έρωτα” και η μεγάλη επιτυχία του “Κομμάτια και θρύψαλα”, που παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, κι από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. Έχει γράψει μυθιστορήματα, καθώς και μια σειρά έργων με ήρωα τον κακόμοιρο Καραγκιόζη. Κάνει ένα καθαρά Ελληνικό θέατρο με τύπους που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα...
 "Οι νταντάδες" ανέβηκαν για πρώτη φορά επί δικτατορίας, από το Θέατρο Τέχνης, την άνοιξη του 1970. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (κύριος Σταύρος). Δύο χρόνια μετά, το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, στην Ν.Υόρκη!
Το έργο μιλά για τα αποτελέσματα της εξουσίας που οδηγεί σε εξαθλίωση εσωτερική και ανισορροπία κοινωνική, χωρίς να προσδιορίζει για ποιά εξουσία μιλά. Οι πολλές μορφές εξουσίας (που παραλλάσσονται ανάλογα με τις καταστάσεις ή τις εποχές) περιγράφονται αλληγορικά, καθώς και το τί μπορεί να πάθει από αυτές ο άνθρωπος. Ωστόσο, η γραφή του Σκούρτη είναι πάντα ρεαλιστική. Τα έργα του αποτελούν μορφή κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας και ο ίδιος δηλώνει ότι η οργή τον έκανε συγγραφέα! Σήμερα, η οικονομική κρίση είναι μια μορφή εξουσίας κάτω από την οποία συνθλίβεται το άτομο, όπως το ’70 συνθλιβόταν από την δικτατορία. Οι "Νταντάδες" είναι ένα μεγάλο έργο, γιατί κάθε εποχή μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά. Πάντα, θα σημαίνει κάτι. Όπως σημαίνουν και τα ονόματα και των τριών ηρώων...
Ο Πέτρος και ο Παύλος, αποφυλακισμένοι πρόσφατα, τριγυρίζουν άστεγοι , πεινασμένοι, άνεργοι. Επάνω στην απελπισία τους, εμφανίζεται ένας κύριος, και τους προτείνει μια εύκολη δουλειά με υψηλές απολαβές, ευχάριστη διαμονή και πλούσια υλικά αγαθά. Αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Στην πορεία προκύπτουν όροι και απαιτήσεις, που δοκιμάζουν τους ίδιους αλλά και την φιλία τους. Οι συγκρούσεις με τους εαυτούς τους, αλλά και μεταξύ τους είναι αναπόφευκτες.
Το έργο γράφτηκε το 1970, μέσα στην χούντα και με νωπές ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Μεταφερμένο στο σήμερα, εξακολουθεί να πραγματεύεται τα ίδια ζητήματα: τί είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει, να ανεχθεί και να πιστέψει, στο όνομα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος. Ο απλός άνθρωπος με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Ανυπεράσπιστος μπροστά της δέχεται ως αλήθεια, ηθική και ζωή, το ψέμα, την ανηθικότητα και τέλος τον θάνατο. «Κάποιοι» από την εξουσία, πάντα θα κλέβουν τη ζωή των απλών ανθρώπων μέσα σε μια φθαρμένη κοινωνία, η οποία κλονίζεται ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα;)
Η φετινή παράσταση των Νταντάδων παρουσιάζεται από τρία νέα παιδιά, σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Όλο, σχεδόν, το έργο εκτυλίσσεται στο πολυτελές, αλλά κλειστοφοβικό, σπίτι του εργοδότη Σταύρου, κι έτσι η παράσταση παίζεται σε ένα διαμέρισμα στον Κεραμεικό! Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε παράσταση σε διαμέρισμα (μέχρι και σε γκαρσονιέρα έχουμε δει), αλλά το «Studio της Οδού Πλαταιών» εκτός από θεατράκι είναι και χώρος μαθημάτων.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο αυτής της παράστασης είναι ότι οι τρεις ηθοποιοί (Ανδ.Αντωνιάδης, Μ.Βαζαίος, Μ.Καβίδας) συνσκηνοθετούν! Είναι συχνό το φαινόμενο ένας ηθοποιός που παίζει να σκηνοθετεί κιόλας, ή μια παράσταση να έχει δύο σκηνοθέτες. Αυτό, όμως, (να παίζουν τρεις και να αυτοσκηνοθετούνται συγχρόνως) μόνο στην περσινή παράσταση των: Καταλειφού, Οικονομίδου Κοκκίνου το είδαμε, αλλά εκεί υπήρχε και ένας (τέταρτος) αμιγώς σκηνοθέτης (Π.Παπαδόπουλος).
Εδώ, λοιπόν, τρία νέα παιδιά καταφέρουν να σκηνοθετήσουν μια πολύ καλή παράσταση και να υποδυθούν τρεις διαφορετικούς τύπους, έγκλειστους σε μια περίεργη συνθήκη. Ο κύριος, η εξουσία δηλαδή, ζητά από τους δύο άνεργους φίλους να υπηρετούν και να λατρεύουν με την ψυχή τους κάτι το οποίο είναι πεθαμένο, αλλά αυτοί θα πρέπει να το αγαπήσουν με πάθος αληθινό, να θυσιαστούν για μια πεθαμένη ιδέα-ιδεολογία
και να αφιερώσουν την ίδια την ζωή και την ελευθερία τους! Ο Σκούρτης έχει πάρει ιδέες από το “1984” του ‘Οργουελ κι έφτιαξε ένα καθαρά Ελληνικό έργο με αρκετές δόσεις χιούμορ, παρόλη την τραγική ειρωνεία που το διαπερνά!
Όσοι, λοιπόν, θέλετε να δείτε ένα καλό ελληνικό έργο να γελάσετε αλλά και να προβληματιστείτε, ο «κύριος» θα σας περιμένει σπίτι του,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 9.30, μέχρι τις 6 Δεκέμβρη....

“Στούντιο της οδού Πλαταιών”

Πλαταιών 4 και Πειραιώς, Κεραμεικός (7’ από το Metro Kεραμεικός)
Τηλ.: 213-0058407, 6984-036147
Εισιτήρια: 10 , 5 Ε

πηγή  free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"                               
 από την Ηρώ Μητρούτσικου




Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Οδηγός Ιδεολογίας για Διεστραμμένους

The Pervert's Guide to Ideology
Ντοκιμαντέρ, Διάρκεια: 134'Aγγλική ταινία, σκηνοθεσία Σόφι Φάινς

Ο Σλοβένος μαρξιστής και λακανικός φιλόσοφος Σλαβόι Ζίζεκ αναλύει με κινηματογραφικά παραδείγματα τη δομή και τη λειτουργία τόσο διαχρονικών όσο και απόλυτα σύγχρονων ιδεολογιών.


δείτε το video
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=8sFqfbrsZbw

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2012

ΤΑΙΝΙΕΣ

"Το κυνήγι"
 The Hunt
Δραματική Διάρκεια: 115'

Δανέζικη ταινία, σκηνοθεσία Τόμας Βίντερμπεργκ με τους: Μαντς Μίκελσεν, Λάσε Φόγκελστρομ, Σούσε Βολντ

Ένας μοναχικός δάσκαλος που προσπαθεί να αποκτήσει την κηδεμονία του γιου του βλέπει τη ζωή του να αλλάζει αιφνίδια και δραματικά όταν κατηγορείται για άσεμνη συμπεριφορά σε ένα μικρό κοριτσάκι.


δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=TSRdPmFrjPc

"J.A.C.E."
Δραματική Διάρκεια: 142'

Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Μενέλαος Καραμαγγιώλης με τους: Αλμπάν Ουκάι, Στεφανία Γουλιώτη, Ιερώνυμο Καλετσάνο, Αργύρη Ξάφη, Κόρα Καρβούνη

Ένας επτάχρονος Αλβανός, ο οποίος βλέπει να σκοτώνουν τη θετή οικογένειά του μπροστά στα μάτια του, πέφτει στα χέρια της μαφίας και καταλήγει στην Αθήνα. Έχοντας πάρει όρκο σιωπής, προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο βίας και διαφθοράς.





δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=mOqDVLZzanc

"Αγάπη"
Amour
Δραματική Διάρκεια: 127'

Αυστριακή ταινία, σκηνοθεσία Μίκαελ Χάνεκε με τους: Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, Εμανουέλ Ριβά, Ιζαμπέλ Ιπέρ

Οι ογδοντάχρονοι Ζορζ και Αν, συνταξιούχοι δάσκαλοι μουσικής, έρχονται ξαφνικά αντιμέτωποι με το τέλος τής για δεκαετίες κοινής τους διαδρομής.


δείτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=zac6sV1WkGU

"Skyfall" 3
Περιπέτεια  Διάρκεια: 143'

Αγγλοαμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Σαμ Μέντες με τους: Ντάνιελ Κρεγκ, Χαβιέρ Μπαρδέμ, Τζούντι Ντεντς, Ναόμι Χάρις, Ρέιφ Φάινς

Στην αποτυχημένη προσπάθειά του να ανακτήσει μια λίστα Βρετανών μυστικών πρακτόρων, ο Τζέιμς Μποντ τραυματίζεται και θεωρείται νεκρός. Όταν όμως το αρχηγείο της ΜΙ6 ανατινάζεται και οι ευθύνες πέφτουν στην Μ., επιστρέφει στην υπηρεσία και αναλαμβάνει να βρει τον τρομοκράτη ο οποίος τα έχει σχεδιάσει όλα.




δείτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xqzmjb_skyfall-trailer-hd-1080p_shortfilms#from=embed

Περιμένοντας τον Γκοντό

Δράμα του Σάμιουελ Μπέκετ
Σκηνοθεσία: Κ. Καπελώνης
Ερμηνεύουν: Κ. Γέρου, Δ. Χατούπη, Μ. Αλικάκη, Λ. Πιστιόλα. Μετάφρ.: Σ. Χούλια. Κοστ.: Κ. Σωτηρίου.

Τέχνης «Κάρολος Κουν»
Φρυνίχου 14, Πλάκα
Τηλ.: 2103222464
Παραστάσεις: Βραδ: Δευτ., Τρ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 15, φοιτ. και νέοι μέχρι 25 ετών: € 10.
Διάρκεια: 110'



 Το θεατρικό έργο του Ιρλανδού Νομπελίστα συγγραφέα Σάμιουελ Μπέκετ (1906-1989) με τίτλο «Περιμένοντας τον Γκοντό» («En attendant Godot»), έχει θεωρηθεί από την πλειονότητα των θεατρολόγων, ορόσημο στην Ιστορία του θεάτρου. Πράγματι, πρόκειται για θεατρικό κείμενο με άπειρες, θα λέγαμε, σημασιακές σημάνσεις, που επιτρέπουν την ένταξή του σε αυτό που αποκαλούμε γενικότερα «κλασικό».
     Το «Περιμένοντας τον Γκοντό» είναι, από πολλές απόψεις, έργο «κλασικό», όχι μόνο επειδή τηρεί κάποιες μορφικές και δομικές κυρίως συνιστώσες της κλασικής δραματουργίας, αλλά και επειδή η αναμονή του Γκοντό επανέρχεται στο διηνεκές. Με άλλα λόγια, το έργο ανεβαίνει πολύ τακτικά σε όλο τον πλανήτη, μέσα από ποικίλες σκηνοθετικές αναγνώσεις, γεγονός ξεχωριστό για το είδος του θεάτρου του παραλόγου, και είναι, όπως λέμε συχνά, παντός καιρού. Η επικαιροποίηση του έργου αναιρεί, στην ουσία, την επικαιροποίηση διότι δεν την χρειάζεται. Κινείται στο πλαίσιο της ουσίας του θεάτρου, που είναι το τριαδικό σχήμα: πραγματικό, φαντασιακό, συμβολικό.
     Το πραγματικό εστιάζει στην γενική ιδέα που γίνεται ειδική για την θέαση των πραγμάτων, το φαντασιακό δίνει τα περιθώρια που δικαιούται το εκάστοτε «εδώ και τώρα» και το συμβολικό ταυτίζεται με την ανάγκη διερμηνείας προσώπων και μη προσώπων, την ίδια στιγμή που η δράση υπογραμμίζει την μη δράση. Εν ολίγοις, το έργο του Μπέκετ, στο σύνολό του, περιλαμβάνεται συμβολικά και άκρως περιεκτικά και ευσύνοπτα στο «Περιμένοντας τον Γκοντό». Κατά την αναμονή δεν συμβαίνει τίποτα το εξελικτικό της δράσεως, η οποία εξοβελίζει την οριζόντια δυναμική της για να αποδώσει το εξέχον τραγικό της υπάρξεως.
     Στο Θέατρο Τέχνης, τέσσερις γυναίκες ηθοποιοί, καθ’ υπέρβασιν της ονοματολογίας, Βλαντιμίρ, Εστραγκόν, Πότζο, Λάκυ, κατορθώνουν να οδηγήσουν τον θεατή στον εκ πρώτης όψεως παράλογο κόσμο των συμβόλων, χάρη στην δεινότητα και στην ευελιξία που τους παρέχει η άνεση του μοναδικού τους ταλέντου.
     Ως Εστραγκόν, η Κάτια Γέρου υποδύεται την αντιφατικότητα ενός απόντος προσώπου της αναφοράς, μέσα από χαρακτηριστικές γκριμάτσες και χειρονομίες που καταλήγουν στην α-πορία. Στον αντίποδα του Εστραγκόν, ο Βλαντιμίρ της Δήμητρας Χατούπη απαντά στη στατικότητα που αναδίδει η κατάσταση των δύο προσώπων, με θορυβώδεις κινήσεις στον χώρο, δρασκελίζοντας τη σκηνή από το ένα σημείο στο άλλο.
     Το άρρωστο τοπίο της εγκατάλειψης δίνει καθώς φαίνεται, τη δυνατότητα εισβολής ενός εξ ίσου άρρωστου ζεύγους, του Πότζο και του Λάκυ, που υποδύονται αντιστοίχως η Λουκία Πιστιόλα και η Μυρτώ Αλικάκη. Το εν λόγω ζεύγος εκφράζει την σχέση εξουσιαστή-εξουσιαζόμενου στον έσχατο βαθμό, προβάλλοντας μάλιστα και καταγγέλλοντας τη χυδαιότητα και την ωμή βία της εξουσίας.
     Σημειωτέον ότι οι τέσσερις γυναικείες φιγούρες απεκδύονται στους ρόλους τους το χαρακτηριστικό κάποιου ορισμένου φύλου, για να αποδώσουν το απόλυτο άφυλο. Άφυλα, άλλωστε, είναι τα πρόσωπα του Μπέκετ. Εξάλλου ως αγόρι, η Εύα Οικονόμου-Βαμβακά, αν και εξαιρετικά χαριτωμένη ως φυσιογνωμία, εντάσσεται με μεγάλη άνεση στο άφυλο περιβάλλον των προσώπων του έργου, μετατρέποντας έντεχνα την ελαφρότητα της παιδιάστικης αφέλειας σε παραμέτρους της ευθύνης, χαρακτηριστικού στοιχείου ενός άνωθεν εντολοδόχου.
     Κατά ένα μεγάλο μέρος, οι εξαιρετικές ερμηνείες από τις τέσσερις πρωταγωνίστριες, σε συνδυασμό με το σκηνικό του Κωστή Καπελώνη, τα κοστούμια της Κατερίνας Σωτηρίου και τις χορογραφίες της Πωλίνας Κρεμαστά, εμπεριέχουν, όπως είναι φυσικό, την κοσμοθεωρία του σκηνοθέτη Κωστή Καπελώνη, ο οποίος ακολουθεί μια «κλασική» συνταγή στο ανέβασμα του έργου του Μπέκετ.
      Η μετάφραση της Σουζάνας Χούλια και του Κωστή Καπελώνη αποτελεί εργαλείο επικοινωνίας μεταξύ των ηθοποιών-ρόλων και διευκολύνει στην άριστη κατανόηση του έργου από τον ακροατή/θεωρό.
Στο πρόγραμμα της παράστασης περιέχονται αποσπάσματα της μετάφρασης. Και τίποτε άλλο…

κριτική απο
http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/

Δείτε το υπέροχο μικρού μήκους της Pixar «La Luna»

Το «La Luna» του 2011, μια ταινιούλα από τον Ενρίκο Καζαρόζα , το οποίο μπορείτε να δείτε ολόκληρο στο βίντεο, είναι μια γλυκιά όσο και συγκινητική ιστορία με ήρωα ένα νεαρό αγόρι που έρχεται σε επαφή με την ασυνήθιστη επαγγελματική παράδοση της οικογένειάς του: τόσο ο πατέρας του όσο και ο παππούς του, καθώς και οι πρόγονοί τους ήταν φύλακες του φεγγαριού!

Με επιρροές από το Μικρό Πρίγκιπα ως τις ταινίες του «Γουόλτ Ντίσνεϊ της Απω Ανατολής» , Χαγιάο Μιγιαζάκι και το «Distance to the Moon» του Ίταλο Καλβίνο

δείτε την ταινια μικρού μήκους
http://www.e-go.gr/cinemag/article.asp?catid=10167&subid=2&pubid=129203509

007: Επιχείρηση χρυσάφι

Μετά από μια επιθετική διαφημιστική καμπάνια και ένα πολύ εντυπωσιακό άνοιγμα στο διεθνές μποξ όφις, η 23η περιπέτεια του 007 κατέρριψε το προηγούμενο ρεκόρ του «Quantum of solace», που είχε ανοίξει το 2008 στην Αμερική με 67,5 εκατομμύρια δολάρια. Η δυναμική πορεία της ταινίας φάνηκε από το ντεμπούτο της σε ευρωπαϊκές και άλλες χώρες του κόσμου, με τις συνολικές εισπράξεις της να ξεπερνούν τώρα τα 500 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως μέσα σε 2 εβδομάδες
Ακόμη και στην πολύπαθη ελληνική αγορά, το φιλμ αντανακλά τη μεγάλη ανταπόκριση του κοινού. Από την 1η Νοέμβρη ως σήμερα, το «Skyfall» μετράει περίπου 350.000 εισιτήρια πανελλαδικά, ενώ όλα δείχνουν ότι θα είναι το μεγαλύτερο εισπρακτικό χιτ της χρονιάς. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η συνολική περφόρμανς της ταινίας στα αμερικανικά ταμεία ξεπέρασε τις προσδοκίες των παραγωγών σφραγίζοντας έτσι και το στάτους του Ντάνιελ Κρεγκ, όχι μόνο ως πρωταγωνιστή της σειράς αλλά και ως εμπορικού σταρ μεγάλου βεληνεκούς.
Αρκεί και μόνο να λάβουμε υπόψη μας ότι το «Skyfall» διπλασίασε το εισπρακτικό ντεμπούτο του «Casino royale», με τον Κρεγκ στην πρώτη εμφάνισή του ως Μποντ, το 2006 (είχε ανοίξει στις ΗΠΑ με 40,8 εκατομμύρια δολάρια).
Η πρεμιέρα του «Skyfall» στις Ηνωμένες Πολιτείες «έσπρωξε» τα συνολικά έσοδα του αμερικανικού μποξ όφις το περασμένο τριήμερο στα 172 εκατ. δολάρια

πηγή περιοδικό σινεμά

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Τεχνολογικά νέα


Πρωτοποριακή μέθοδος παραγωγής βενζίνης από… φρέσκο αέρα.

Βρετανοί ερευνητές κατάφεραν να μετατρέψουν τον αέρα σε βενζίνη. Το επίτευγμα ίσως μελλοντικά αποδειχτεί ορόσημο για την μαζική παραγωγή καθαρής ενέργειας και αποτελέσει απάντηση τόσο στην ενεργειακή κρίση όσο και στην επιβάρυνση του περιβάλλοντος με «αέρια του θερμοκηπίου», εφόσον όμως στην πορεία ξεπεραστούν διάφορα εμπόδια. Η μικρή βρετανική εταιρεία με την εύγλωττη ονομασία Air Fuel Synthesis (δηλαδή «σύνθεση καυσίμων από αέρα»), σύμφωνα με τη βρετανική «Ιντιπέντεντ», χρησιμοποιεί μια επαναστατική τεχνολογία και έχει καταφέρει να παράγει πέντε λίτρα βενζίνης από τον Αύγουστο, όταν έθεσε σε λειτουργία μια μικρή μονάδα που παράγει καύσιμα από διοξείδιο του άνθρακα και υδρατμούς του αέρα. Η εταιρεία ελπίζει ότι μέσα στην επόμενη διετία θα δημιουργήσει ένα μεγαλύτερο, μαζικής παραγωγής, εργοστάσιο που θα παράγει ένα τόνο «αερο-βενζίνης» την ημέρα. Επίσης, σχεδιάζει να παράγει «πράσινα» καύσιμα για τις αεροπορικές εταιρίες, ώστε τα αεροπορικά ταξίδια να εκλύουν λιγότερο διοξείδιο του άνθρακα στην ατμόσφαιρα. Ο Τιμ Φοξ, επικεφαλής για θέματα ενέργειας και περιβάλλοντος του Ινστιτούτου Μηχανολόγων Μηχανικών του Λονδίνου, δήλωσε ότι «ακούγεται υπερβολικά καλό για να είναι αληθινό και όμως είναι αληθινό. Το κάνουν πράγματι και το έχω δει με τα μάτια μου».
Αν και η όλη διαδικασία βρίσκεται ακόμα σε πιλοτικό στάδιο, ήδη έχει αποδειχτεί πως δουλεύει. Όπως είπε ο επικεφαλής της εταιρίας Air Fuel Synthesis Πίτερ Χάρισον, «παίρνουμε διοξείδιο του άνθρακα από τον αέρα και υδρογόνο από το νερό και τα μετατρέπουμε σε βενζίνη. Κανείς άλλος δεν κάνει κάτι τέτοιο πουθενά στον κόσμο, από όσο ξέρουμε. Το προϊόν μοιάζει και μυρίζει σαν βενζίνη, αλλά είναι πολύ πιο καθαρό από τη βενζίνη που προέρχεται από πετρέλαιο. Επιπλέον, δεν περιέχει κανένα από τα πρόσθετα που υπάρχουν στη συμβατική βενζίνη. Παρόλα αυτά, το προϊόν μας μπορεί να χρησιμοποιηθεί στις υπάρχουσες μηχανές». Ο Χάρισον τόνισε ότι το πλεονέκτημα της νέου τύπου βενζίνης είναι πως δεν απαιτεί καμία αλλαγή στις υφιστάμενες υποδομές των μεταφορών, ενώ δεν είναι αναγκαία καμία μετατροπή στα αυτοκίνητα, όπως τοποθέτηση έξτρα μπαταριών, προσθήκη ειδικών κυψελών καυσίμου ή ντεπόζιτου υδρογόνου, κάτι που απαιτούν οι εναλλακτικές τεχνολογίες (ηλεκτρικά οχήματα, υβριδικά, υδρογόνου κ.α.).Όπως είπε, «έως το τέλος του 2014, αν εξασφαλίσουμε την κατάλληλη χρηματοδότηση, θα μπορούμε να παράγουμε βενζίνη χρησιμοποιώντας ανανεώσιμη ενέργεια και θα το κάνουμε σε εμπορική βάση». Ο Χάρισον εξέφρασε την αισιοδοξία του ότι το πολύ σε 15 χρόνια θα λειτουργεί το πρώτο εργοστάσιο μεγέθους διυλιστηρίου. «Αν παράγουμε τα δικά μας καύσιμα, έχουμε τη δυνατότητα να αλλάξουμε την οικονομία μιας χώρας», υπογράμμισε. Σε πρώτη φάση, η Air Fuel Synthesis σχεδιάζει να παράγει «αερο-βενζίνη» που θα είναι δυνατό να αναμιχθεί με συμβατική βενζίνη. Προς το παρόν, πάντως, η τεχνολογία δεν έχει αναπτυχθεί επαρκώς και δεν είναι αποδοτική για να αξιοποιηθεί εμπορικά. Επειδή η απόσπαση του διοξειδίου του άνθρακα από τον αέρα δεν έχει ωριμάσει αρκετά, η εταιρία αναγκάζεται να χρησιμοποιεί πρόσθετο διοξείδιο που προμηθεύεται από άλλες βιομηχανικές πηγές.
Διάφορες εταιρείες σε όλο τον κόσμο προσπαθούν να βελτιώσουν την τεχνολογία απόσπασης διοξειδίου από τον αέρα, μια διαδικασία που κοστίζει περίπου 500 ευρώ ανά τόνο διοξειδίου. Φυσικά, όπως και με άλλες πρωτοεμφανιζόμενες τεχνολογίες, το κόστος τους στην πορεία υποχώρησε θεαματικά, κάτι που μπορεί να συμβεί και σε αυτή την περίπτωση.

πηγή καθημερινή


ΟΡΝΙΘΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ

Όρνιθες (414 π.Χ.)

ΥΠΟΘΕΣΗ

Στους Όρνιθες (πουλιά) πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν το φανταστικό κι η ουτοπική επιθυμία. Θέμα του είναι η φυγή του βασανισμένου κι ειρηνόφιλου ανθρώπου για μια χώρα που επικρατεί μια παραμυθένια ειρήνη. Δυο καλοί πολίτες φεύγουν απ’ τον τόπο τους και φτιάχνουν ανάμεσα στον ουρανό και τη γη τη Νεφελοκοκκυγία (κατοικία κούκων στα σύννεφα), όπου βασιλεύουν τα πουλιά. Το κακό είναι ότι σε λίγο βρίσκονται εκεί κι άλλοι άνθρωποι, οι φαύλοι της Αθήνας που θέλουν να πάρουν μέρος στην ίδρυση της νέας πόλης. Έτσι ο Αριστοφάνης έχει την ευκαιρία να φέρει πάνω στη σκηνή μιαν ολόκληρη σειρά από εκπληκτικούς τύπους που ο καλύτερος εκπρόσωπός τους είναι ένας ποιητής που θα ήθελε να μεταμορφωθεί σε αηδόνι. Σε λίγο αναγγέλλεται και μια πρεσβεία των θεών. Με την κωμωδία αυτή ο Αριστοφάνης διακωμωδεί τους συκοφάντες και τους δημοκόλακες ακόμα και τις θεωρίες για νέα πολιτεύματα.

περισσότερες πληροφορίες
http://el.scribd.com/doc/5384244/Αριστοφάνης-Όρνιθες

http://el.wikipedia.org/wiki/Όρνιθες_(κωμωδία)

«Ορέστης» του Ευριπίδη από το Θέατρο των Vivi, στο θέατρο «Έναστρον»

Με τον «Ορέστη» του Ευριπίδη, που ανεβάζει το Θέατρο των Vivi, ο Τηλέμαχος Μουδατσάκις συνεχίζει την έρευνα πάνω στο αρχαίο δράμα, μετά την πολύ πετυχημένη πρόταση της «Άλκηστης». Με τον «Ορέστη», καρπό μιας τεχνικής που διαρκώς ωριμάζει, ο Τηλέμαχος Μουδατσάκις έχει εντελώς αποσκιρτήσει από ένα παρελθόν όπου τον πρώτο λόγο στις παραστάσεις του είχε η περιγραφή, το λαϊκό αυθόρμητο στοιχείο και το παλινωδικό χρώμα.
Με την «Άλκηστη» και τον «Ορέστη», που παρουσιάστηκαν και στο Φεστιβάλ της Αβινιόν, ο σκηνοθέτης πετυχαίνει ένα εντελώς προσωπικό ύφος, που έγκειται στα παρακάτω στοιχεία: το σώμα έρχεται σε πρώτο πλάνο, ένα σώμα ημίγυμνο που πάσχει, που κόπτεται επιτυγχάνοντας μια οδυνηρή σκηνική καλλιγραφία. Ούτε ένα χιλιοστό του κάθιδρου σώματος δεν μένει αμέτοχο στο πάθος, φαίνεται μάλιστα ότι το πάθος αυτό βγαίνει από τα οστά. Για τις αφετηρίες έμπνευσης του σκηνοθέτη και την τεχνική του ας ανατρέξουμε στα βιβλικά κείμενα και στον Ιώβ («Απ’ τους στεναγμούς μου, τα οστά μου κόλλησαν στη σάρκα μου») αλλά και στην ελληνική μυθολογία όπου πρωτεύει το σώμα του ήρωα που πάσχει.
Έτσι, ο λόγος στον «Ορέστη», η άρθρωση είναι τεθλασμένη: μία φωνή με εναλλαγές, με ήχους που μεταβάλλονται (ο κάθε ρόλος μια παρτιτούρα), ενώ το ίδιο το σώμα προβαίνει σε αδόκητες κάμψεις, υπακούοντας σε μια εσωτερική γεωμετρία.
Είναι άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι τα ενεχόμενα σύμβολα, όπως τα επάργυρα τρίγωνα που χειρίζεται ο Χορός, συνάδουν απολύτως με την εν γένει τεχνική του σκηνοθέτη, ως οφθαλμοφανές δείγμα-εξεικόνιση αυτής της τεχνικής. Το ίδιο το τρίγωνο, ως σχήμα, παραπέμπει σημειολογικά στις αφετηρίες του δράματος των Ατρειδών, αφού η τραγωδία έχει την αφετηρία της στους παρα-συζυγικούς τριγωνισμούς των βασιλέων (η Αερόπη, σύζυγος του Ατρέως, έχει σχέσεις και με τον αδελφό του, τον Θυέστη, και η Κλυταιμνήστρα με τον Αίγισθο).
Οι ηθοποιοί ακολουθούν τις προτροπές του σκηνοθέτη και τις αναδείχνουν σε σκηνικό επίτευγμα. Στον απαιτητικό ρόλο του Ορέστη, ο Κωνσταντίνος Φερεντούρος διαγράφει με κινήσεις ακρίβειας την εξελικτική πορεία του ήρωα. Οι παραισθήσεις από τις διώξεις των Ερινυών, φαίνεται να επιδρούν στο σώμα του έτσι ώστε να αλλάζουν το μέγεθός του, ακόμη και να υπαγορεύουν την αναπνοή του. Ο Λεωνίδας Αργυρόπουλος, ως Τυνδάρεως και Εξάγγελος, αποδύεται σε μια διαρκή σκηνική πάλη με ερμηνευτικό οίστρο. Ο Γιώργος Κυριάκου, ως Πυλάδης και Φρύγας, δίνει δύο διαφορετικές εύγλωττες ερμηνείες με αρρενωπό σφρίγος. Ο Χρήστος Βελιάνο στήνει ένα δυνατό Μενέλαο, με έμφαση στις αντιξοότητες του ρόλου του, ενώ η Βάσια Βασιλείου επιμένει στην εσωτερική δύναμη της Ηλέκτρας, αναδείχνοντας σε σκηνική αρετή το τίμημα της συνενοχής στον φόνο.
Η μετάφραση του Τηλέμαχου Μουδατσάκι έχει επιτύχει να συνδυάσει την υψηλή ποίηση με τον ευρηματικό λόγο, οριακό ζητούμενο στο αρχαίο θέατρο, ενώ η μουσική του Βασίλη Πανόπουλου δίνει το έναυσμα για τη σκηνική απογείωση της ερμηνείας και του χοροβηματισμού στην παράσταση. Τα κοστούμια, τέλος, του ίδιου του σκηνοθέτη, έχουν τη δική τους εναρμονισμένη πρόταση, τζην παντελόνια με οριζόντια γεωμετρικά κεντήματα και μαύρες φόρμες για τα χορικά, που αφήνουν το σώμα να εκφραστεί γυμνό.

πηγή
http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/

«Naran Ja»: πειραματική μικρού μήκους ταινία του Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου!

Μπορεί εμείς να τον περιμένουμε να επιλέξει το επόμενό του project, όμως ο Αλεχάντρο Γκονζάλες Ινιαρίτου έκανε ένα διάλειμμα από τις μεγάλου μήκους ταινίες και γύρισε ένα πειραματικό φιλμάκι - μία κινηματογραφική άσκηση που ακολουθεί μία αβάν γκαρντ χορογραφία κι ένα στιλ χορού που του σύστησε ο τώρα φίλος του Μπεντζαμίν Μιλπιέ.

Καλεσμένος του Μιλπιέ σε μία πρόβα της ομάδας L.A Dance Project, ο Μεξικανός σκηνοθέτης γοητεύτηκε από την παραδοξότητα της χορευτικής έκφρασης και εμπνεύστηκε στο να γυρίσει αυτή την μικρού μήκους που στην ουσία καταγράφει τον χορό και την ίδια την κίνηση μ' ένα εξίσου πειραματικό κινηματογραφικό τρόπο. Με μία συνειδησιακή, παρά κυριολεκτική αφήγηση.

Το αποτέλεσμα θα το κρίνετε μόνοι σας. Τίτλος της ταινίας «Naran Ja» (με υπότιτλο «One Act Orange Dance»). Το φιλμάκι γυρίστηκε σε μία ερημική περιοχή έξω από το Λος Αντζελες και έχει ως κεντρικό άξονα τη χορεύτρια του L.A Dance Project Τζούλια Αϊχτεν, η οποία διηγείται με το χορό της την προσωπική της ιστορία αναζήτησης ταυτότητας.

Η χορογραφία ανήκει φυσικά στον Μπεντζαμίν Μιλπιέ.

δειτε την ταινία
http://www.dailymotion.com/video/xuny9o_naran-ja-short-film-by-alejandro-gonzales-inarritu_shortfilms#from=embediframe

«Stoker»

Ο Ολιβιέ Τρεϊνέ λέει πως ήθελε να κάνει ένα φιλμ με μια «χιτσκοκική ιδέα, για την περιπέτεια ενός ήρωα που ξεκινά από κάτι εντελώς καθημερινό».
Ο Γκρεγκουάρ Λεπρίνς-Ρινγκέ είναι ένας ταλαντούχος μουσικός του πιάνο που όταν αποτυγχάνει στην δοκιμασία που θα κρίνει την καριέρα του, γίνεται χορδιστής. Μόνο που θέλει να γίνει ο πιο πετυχημένος χορδιστής που υπάρχει και γι αυτό σκέφτεται μια απλή μα ιδιοφυή ιδέα: να παραστήσει τον τυφλό, κάτι που του δίνει στα μάτια των όσων βλέπουν ένα μαγικό άγγιγμα και εκτοξεύει την ζήτησή του στα ύψη. Μόνο που ως συνήθως συμβαίνει, ένα ψέμα ακόμη και φαινομενικά αθώο, δεν έρχεται ποτέ χωρίς ένα κάποιο τίμημα.
Ναι, το φιλμ του Τρεϊνέ, έχει όπως πολλές μικρού μήκους ταινίες μια έξυπνη ιδέα που σε κερδίζει από την αρχή, όμως ξέρει επίσης τον τρόπο να την οδηγήσει σε ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα. Μέσα στα λίγα λεπτά που διαρκεί, κατορθώνει να χωρέσει τόσο υλικό που θα μπορούσε να δώσει άνετα μια μεγάλου μήκους και να χτίσει μια ατμόσφαιρα που ξεκινά χαριτωμένη για να καταλήξει στα τελευταία λεπτά του φιλμ κλειστοφοβικά αγωνιώδης.

Δείτε πιο κάτω ολόκληρη την μικρού μήκους και στη συνέχεια μια συνέντευξη του σκηνοθέτη και του πρωταγωνιστή από το myfrenchfilmfestival όπου επίσης προβλήθηκε το φιλμ.

δείτε την ταινια
http://flix.gr/news/in-short-laccordeur-toy-olibie-treine.html

συνέντευξη
http://www.youtube.com/watch?v=T5nK49zNKvE&feature=player_embedded

Η Lucasfilm ανήκει, πια, στην Disney!

Η Walt Disney Co. αγόρασε την Lucasfilm, έναντι 4.05 δισεκατομμυρίων δολαρίων σε μετρητά και μετοχές και συγχρόνως ανακοίνωσε ότι βάζει μπρος το «Star Wars VII», με σκοπό να είναι έτοιμο για τους fans το 2015
Η Κάθλιν Κένεντι θα είναι η Πρόεδρος της νέας Lucasfilm – που διατηρεί τον τίτλο της – και θ’ αναφέρεται, βεβαίως, στον επικεφαλής της Walt Disney Co., Αλαν Χορν. Το σχέδιο του νέου στούντιο είναι να παράγει μία συνέχεια του «Star Wars» κάθε δύο ή τρία χρόνια, με τον Τζορτζ Λούκας ως καλλιτεχνικό σύμβουλο πια.
Εχοντας στην κατοχή της τα brand names των Muppets, της Pixar, της Marvel και, τώρα, της Lucasfilm (μαζί με την Industrial Light & Magic), η Disney αποκτά σαφώς το μεγαλύτερο μέγεθος στην αγορά του entertainment οικογενειακής ψυχαγωγίας και φαντασίας, μαζί φυσικά και με τα παρελκόμενα προϊόντα. Αλλωστε, η επιχείρηση του merchandise του «Star Wars» έχει αξία γύρω στα 20 δισεκατομμύρια δολάρια
Η αγορά αυτή πιθανότατα σημαίνει ότι η τελευταία συνεργασία του «Πολέμου των Αστρων» με την 20th Century Fox που παραδοσιακά ήταν ο διανομέας της σειράς, θα είναι οι προσεχείς προβολές του «Star Wars» σε 3D.
Στο δελτίο τύπου που έστειλαν μαζί οι δύο εταιρείες, ο Μπομπ Αϊγκερ, CEO της Disney, αναγνωρίζει την τεράστια σημασία της αγοράς αυτής για την επιχείρηση: «Η Lucasfilm αντανακλά το μοναδικό πάθος, το όραμα και τη φαντασία του ιδρυτή της, Τζορτζ Λούκας. Η συναλλαγή μεταξύ μας συνδυάζει έναν παγκόσμιου βεληνεκούς κατάλογο που συμπεριλαμβάνει τον Πόλεμο των Αστρων, ένα από τα σπουδαιότερα franchises στη οικογενειακή ψυχαγωγία στην ιστορία του σινεμά, με τη μοναδική και ασύγκριτη δημιουργικότητα της Disney σε πολλαπλές πλατφόρμες και αγορές, για να εξασφαλίσει μακροχρόνια ανάπτυξη και εξάπλωση.»
Ο Τζορτζ Λούκας, παραγωγός με τη Lucasfilm όχι μόνο των «Star Wars», αλλά και των μεγαλύτερων επιτυχιών του Στίβεν Σπίλμπεργκ (στον «Ε.Τ.», τον «Ιντιάνα Τζόουνς», το «Back to the Future», το «Jurassic Park», τη «Λίστα του Σίντλερ», αλλά και του επερχόμενου «Lincoln») και υποψήφιος 7 φορές για Οσκαρ, εξηγεί στην ίδια ανακοίνωση τις δικές του προθέσεις: «Τα τελευταία 35 χρόνια ήταν για μένα μεγάλη ευτυχία να βλέπω τον Πόλεμο των Αστρων να περνά από τη μια γενιά στην άλλη. Τώρα ήρθε η σειρά μου να παραδώσω τον Πόλεμο των Αστρων σε μια νέα γενιά κινηματογραφιστών. Ανέκαθεν πίστευα ότι αυτές οι ταινίες θα ζήσουν περισσότερο από μένα και θεώρησα σωστό να φροντίσω για την εξασφάλισή τους όσο ζω.»
Οπως, βέβαια, μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο – μια κοινή ανακοίνωση που έκαναν on camera ο Αϊγκερ και ο Λούκας – ο δημιουργός σκοπεύει τώρα ν’ ασχοληθεί (αλά Μπιλ Γκέιτς) με τη φιλανθρωπία και το πειραματικό σινεμά! Επίσης, όμως, βλέπει αυτήν την αγοραπωλησία σαν έναν τρόπο να εξασφαλίσει τα έσοδά του για τα μη παραγωγικά χρόνια της ζωής του: «Είμαι βέβαιος ότι η Disney θα φροντίσει το franchise που έχτισα εγώ ο ίδιος. Ταυτόχρονα, για μένα, είναι σα να επενδύω στην Disney, γιατί αυτή εδώ είναι η αποταμίευσή μου για όταν αποσυρθώ.»

πηγή flix.gr