Σελίδες

Τετάρτη 31 Οκτωβρίου 2012

Η Sony Pictures έχει οικονομικά προβλήματα;

«Η Sony δεν έχει πια χρήματα» είναι η φράση που ακούγεται συχνά τον τελευταίο καιρό στους διαδρόμους των γραφείων της Αμερικάνικης κινηματογραφικής βιομηχανίας, με αφορμή μια σειρά από αλλαγές και μειώσεις εξόδων που κάνει το στούντιο εδώ και καιρό.
Ανάμεσα στις πιο σημαντικές είναι η μείωση του αριθμού των ταινιών που παράγει κάθε χρόνο, αλλά και το γεγονός ότι αφήνει σημαντικούς συνεργάτες της όπως ο Ανταμ Σάντλερ του οποίου τις τελευταίες 15 ταινίες χρηματοδότησε να αλλάξουν στέγη.
Το κλείσιμο των θυγατρικών της σε χώρες του υπόλοιπου κόσμου και η παραχώρηση της εκμετάλλευσης των ταινιών της σε ντόπιες εταιρίες, κάτι που έγινε πρόσφατα και στην Ελλάδα, είναι ένα ακόμη σημάδι της εικαζόμενης οικονομικής δυστοκίας της εταιρίας.

«Δεν κάνουμε ριζικές αλλαγές, απλά κάποιες προσαρμογές» λέει ο πρόεδρος της Columbia Pictures, της μεγαλύτερης κινηματογραφικής εταιρίας που ανήκει στο στούντιο, όμως τα κέρδη από το σινεμά ήταν το τελευταίο οικονομικό έτος μειωμένα κατά 12% και η οικονομική συγκυρία μάλλον δεν δίνει πολλούς λόγους αισιοδοξίας και για φέτος.

Ετσι, αν και παραδοσιακά η Sony ήταν μια από τις πιο παραγωγικές εταιρίες του Χόλιγουντ, με 20, έως 22 ταινίες κάθε χρόνο, στο άμεσο μέλλον θα μειώσει τις ταινίες που κάνει κάθε χρόνο κατά 2, κόβοντας έτσι όχι μόνο από τα κόστη της παραγωγής αλλά και του publicity.

Ανάμεσα στις αποφάσεις της είναι επίσης να αναλαμβάνει περισσότερα ολοκληρωμένα σενάρια κι όχι ιδέες για τις οποίες χρειάζεται να ξοδέψει μερικά εκατομμύρια για να τις φέρει στην τελική σεναριακή μορφή τους, ενώ για πρώτη φορά, στο επερχόμενο American Film Market μια ταινία του στούντιο, το θρίλερ «Kitchen Sink» θα πουληθεί τα δικαιώματά της εκτός της αμερικάνικης αγοράς, απευθείας σε διανομείς, κάτι εξαιρετικά σπάνιο για μια studio ταινία.

Η Sony βεβαίως εξακολουθεί να κάνει big budget ταινίες και ήδη έχει δώσει το πράσινο φως στη συνέχεια του «The Amazing Spiderman», ή για θεαματικές περιπέτειες όπως το «White House Down» του Ρόλαντ Εμεριχ, όμως δεν διστάζει να μοιραστεί το κόστος μιας ακριβής (αλλά και επίφοβης εμπορικά) ταινίας με κάποιον άλλο, όπως συμφώνησε πρόσφατα για το «Monuments Men» του Τζορτζ Κλούνεϊ, του οποίου το κόστος μοιράζεται με την 20th Century Fox.

Κι αν στην πραγματικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο τα εσοδά της είναι εντυπωσιακά, το κόστος των παραγωγών της και μερικές επιλογές όπως η «Ολική Επαναφορά», το «That's My Boy» (ναι του Ανταμ Σάντλερ) το «Hotel Transylvania», ή ακόμη και το «Οι Ανδρες με τα Μαύρα 3», δεν κατόρθωσαν να αποφέρουν όσα θα έπρεπε για να κάνουν το στούντιο να χαρεί όσο ήλπιζε.

Η Sony βεβαίως δεν είναι η μόνη εταιρία που αντιμετωπίζει μια δύσκολη πραγματικότητα. Η Paramount Pictures και η Walt Disney έχουν κάνει ήδη μειώσεις στον αριθμό των ταινιών που παράγουν κάθε χρόνο, ενώ άλλοι κάποτε εντυπωσιακοί παίκτες όπως η Metro-Goldwyn-Mayer αποτελούν πλέον σκιές του παλιού εαυτού τους.

Εν τούτοις ακόμη κι αν τα προβλήματα που φέρνει η παγκόσμια οικονομική συγκυρία ήταν μοιραίο να αγγίξουν κάποτε και το Χόλιγουντ, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε ότι θα πάψουμε να βλέπουμε θεαματικές ταινίες στις αίθουσες ή ότι το star system του Χόλιγουντ είναι στα τελευταία του. Το σινεμά, δεν είναι απλά μια από τις βαριές αμερικάνικες βιομηχανίες, αλλά και μια ουσιαστική ανάγκη (όχι μόνο των Αμερικάνων) και ως τέτοια θα συνεχίσει να λειτουργεί για πολύ, πολύ καιρό ακόμη. Εστω κι αν στην πορεία χρειαστεί να κάνει μερικές «προσαρμογές».

53o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Διεθνές Διαγωνιστικό

Το διαγωνιστικό τμήμα κάθε φεστιβάλ είναι πάντα, αυτό στο οποίο στρέφονται τα περισσότερα βλέματα. Αυτό που δηλώνει την ταυτότητά του και ορίζει το ύφος του. Το διαγωνιστικό της Θεσσαλονίκης, μπορεί για μερικά χρόνια να στράφηκε σε ένα λανθασμένο κυνήγι ταινιών που θα έκαναν εκεί την παγκόσμια πρεμιέρα τους, αλλά πλέον μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για αυτό που έχει σημασία: τις πρώτες ή δεύτερες ταινίες ανερχόμενων δημιουργών που έχουν κάτι ουσιαστικό να πουν. Μπορεί τα βραβεία να μην συνοδεύονται από οικονομικά έπαθλα φέτος, αφού τα χρήματα δεν περισσεύουν στο φεστιβάλ, αυτό όμως δεν μειώνει καθόλου την ποιότητα και την ποικιλία του προγράμματος. Αυτές είναι η ταινίες που θα διεκδικήσουν τις επόμενες μέρες τον Χρυσό Αλέξανδρο και τα υπόλοιπα βραβεία...

Aquí y Allá / Εδώ Κι Εκεί του Αντόνιο Μέντεθ Εσπάρθα
Εδώ. Κι εκεί. Εδώ, ο Πέδρο επιστρέφει στο χωριό του στο Μεξικό κι επανασυνδέεται με τη γυναίκα και τις δυο κόρες του, οι οποίες έχουν τόσα χρόνια να τον δουν που ουσιαστικά πρέπει να τον γνωρίσουν από την αρχή. Η εξοικείωση με πρόσωπα και περιβάλλον δεν αργεί να έρθει, όπως κι ένα τρίτο παιδί, το οποίο προσθέτει περισσότερες οικονομικές έγνοιες στο κεφάλι του Πέδρο. Εκεί, είναι η Αμερική, απ’ όπου έχει έρθει και όπου υπάρχει πάντα ο φόβος να ξαναγυρίσει. Βραβευμένη με το μεγάλο βραβείο της εβδομάδας κριτικής στις Κάννες, η ταινία του Ισπανού σκηνοθέτη που ζει και δουλεύει στο Μεξικό αποτελεί άτυπη «συνέχεια» της επίσης βραβευμένης μικρού του μήκους «Una y Otra Vez».

Die Feinen Unterschiede/ Our Little Differences / Οι Μικρές Μας Διαφορές της Σιλβί Μισέλ
Ο κατακερματισμός της παραδοσιακής μορφής πυρηνικής οικογένειας στον δυτικό κόσμο, αλλά και ζητήματα κουλτούρας, μετανάστευσης και φιλοσοφίας ζωής αναδύονται στο πρώτο φιλμ της Σιλβί Mισέλ. Η διαμάχη που ξεσπά ανάμεσα στον Γερμανό διαζευγμένο μεγαλογιατρό Σεμπάστιαν και την οικιακή του βοηθό, την βουλγαρικής καταγωγής Γιάνα, με αφορμή την εξαφάνιση του έφηβου γιου του και της 18χρονης κόρης της, κλονίζει την επίπλαστη ισορροπία των σχέσεων. Γαλλίδα στην καταγωγή με προυπηρεσία σε διάφορες ιδιότητες στο πλευρό σημαντικών δημιουργών, η Μισέλ ζει κι εργάζεται στη Γερμανία, είναι σύζυγος του Ελληνικής καταγωγής παραγωγού Θανάση Καραθάνου. Η ταινία προβλήθηκε για πρώτη φορά στο φεστιβάλ του Τορόντο και κάνει στη Θεσσαλονίκη την Ευρωπαϊκή πρεμιέρα της.

Epilogue / Επίλογος του Αμίρ Μανόρ
Η Χαγιούτα και ο Μπερλ είναι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Ισραηλινών, ρομαντικών μιας άλλης εποχής, οι οποίοι αδυνατούν να προσαρμοστούν στο σήμερα. Ζουν σ’ ένα μικρό διαμέρισμα τριγυρισμένοι από ενθύμια – απομεινάρια μιας ολόκληρης ζωής. Εκπροσωπούν μια γενιά διανοούμενων που οραματίστηκαν ένα καλύτερο αύριο. Γύρω τους, η κοινωνία φθίνει, όπως φθίνει και το ίδιο τους το σώμα. Αποξενωμένοι και εξαθλιωμένοι, νιώθουν αποκομμένοι από έναν κόσμο που διαρκώς μεταβάλλεται. Πρώτη ταινία μεγάλου μήκους για έναν σκηνοθέτη με έντονη κοινωνική ματιά, που προέρχεται προφανώς από το δημοσιογραφικό παρελθόν του και την έντονα πολιτική δράση του.

Χαρά του Ηλία Γιαννακάκη
Η μία από τις δυο ελληνικές ταινίες που συμμετέχουν φέτος στο διεθνές διαγωνιστικό, αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που απαγάγει ένα μωρό από ένα μαιευτήριο της Αθήνας.

I Am Not A Hipster / Δεν Είμαι Χίπστερ του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον
Ευρωπαϊκή πρεμιέρα για μια ταινία που κεντρίζει το ενδιαφέρον και μόνο από τον τίτλο της, μετά την πρώτη της προβολή στο φεστιβάλ του Sundance. Ηρωάς του ο Μπρουκ Χάιντ είναι ένας ταλαντούχος indie μουσικός που προσπαθεί να κάνει καριέρα στο Σαν Ντιέγκο, όπου έχει και μερικούς πιστούς θαυμαστές. Οργισμένος με τον κόσμο, με ελαφριά κατάθλιψη και μπλοκαρισμένος δημιουργικά, ο Μπρουκ φαίνεται να είναι ο παροιμιώδης προβληματικός και νάρκισσος καλλιτέχνης που αδιαφορεί για τους γύρω του. Όταν ο πατέρας του και οι τρεις αδελφές του τον επισκέπτονται για να σκορπίσουν τις στάχτες της νεκρής μητέρας τους στον ωκεανό, το ότι βρίσκεται με την οικογένειά του ξεκλειδώνει και απελευθερώνει βαθύτερα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά του.

Kapringen / A Hijacking / Μια Πειρατεία του Τομπίας Λίντχολμ
Η πρώτη «σόλο» σκηνοθετική δουλειά από τον σεναριοργάφο του «Κυνηγιού» του Τόμας Βίντερμπεργκ, είναι ένα τεταμένο θρίλερ για μια πειρατεία ενός δανέζικου φορτηγού πλοίου. Διαβάστε περισσότερα για το φιλμ και δείτε το τρέιλερ.

Küf / Mold / Μούχλα του Αλί Αϊντίν
Ο 55χρονος Μπασρί δουλεύει ως φύλακας σ’ έναν επαρχιακό σταθμό τρένου. Δεκαοχτώ χρόνια πριν, ο γιος του εξαφανίστηκε μετά από τη σύλληψή του για αντικαθεστωτική δράση κι από τότε η μόνη σκέψη του πατέρα είναι να μάθει νέα για την τύχη του γιου του, να βρει ό,τι απομένει απ’ το πτώμα, να τον θάψει όπως του αξίζει. Η κάμερα του Αλί Αϊντίν τον ακολουθεί στη μοναχική πορεία του στο υποβλητικό τοπίο της Ανατολίας, αλλά και στην ψυχολογική διαδρομή του σε ένα φιλμ που κερδισε το βραβείο Λιοντάρι του Μέλλοντος: Λουΐτζι ντε Λαουρέντις» Καλύτερης Πρώτης Ταινίας, στο Φεστιβάλ Βενετίας φέτος.

Kinshasa Kids / Τα Παιδιά Της Κινσάσα του Μαρκ-Ανρί Βαϊνμπέργκ
Στην πρωτεύουσα του Κονγκό, ο Μαρκ-Ανρί Βαϊνμπέργκ στήνει ένα συναρπαστικό χρονικό της ζωής των άστεγων παιδιών, που ζουν εξοστρακισμένα απ’ την οικογένειά τους, με την κατηγορία της μαγείας. Η κάμερα ακολουθεί μια ομάδα απόκληρων παιδιών σε μια διαδρομή που καταλήγει στη βαθύτερη ψυχή της Κινσάσα: στις προκαταλήψεις, στον αναλφαβητισμό, σε μια κοινωνία εξαντλημένη απ’ τη φτώχεια και την άγνοια. Με προϋπηρεσία στο ντοκιμαντέρ, ο Βέλγος σκηνοθέτης δοκιμάζει νακάνει μια ταινία μυθοπλασίας που να κουβαλά την αλήθεια της πραγματικής ζωής σε αυτή τη δεύτερη μεγαλου μήκους δουλειά του.

Miłość / Loving / Αγάπη του Σλάβομιρ Φαμπίτσκι

Η Μαρία και ο Τόμεκ, ένα σύγχρονο ζευγάρι που φαινομενικά βιώνει μια ιδανική κατάσταση. Η επαγγελματική τους επιτυχία θα συμπληρωθεί πολύ σύντομα και από την προσωπική, με την αναμονή της άφιξης του πρώτου τους παιδιού. Ωστόσο, μια πράξη ασύλληπτης βίας (ο βιασμός της εγκυμονούσας ηρωίδας απ’ τον δήμαρχο της πόλης – προϊστάμενο της Μαρίας και παράφορα ερωτευμένο μαζί της) διαρρηγνύει τον οικογενειακό ιστό. Δεύτερη ταινία του Πολωνού σκηνοθέτη του οποίου η διπλωματική του εργασία, «Męska Sprawa», ήταν υποψήφια για Όσκαρ καλύτερης μικρού μήκους ταινίας το 2002 , ενώ η πρώτη του μεγάλου μήκους, «Z Odzysku», κέρδισε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών.

O Luna In Thailanda / A Month in Thailand / Ένας Μήνας Στην Ταϊλάνδη του Πάουλ Νεγκοέσκου
Ένα νέο ζευγάρι, ο Ράντου και η Αντίνα, ετοιμάζονται να βγουν, παραμονή Πρωτοχρονιάς. Είναι προφανές ότι εκείνη είναι ερωτευμένη, ενώ εκείνος δεν είναι σίγουρος για τη σχέση τους και το πόσο αφοσιωμένος είναι σ’ αυτήν. Ο Ράντου χωρίζει με την Αντίνα στη διάρκεια της βραδιάς, και πηγαίνει από πάρτι σε πάρτι ψάχνοντας για την πρώην κοπέλα του, τη Νάντια, πεπεισμένος ότι μόνο εκείνη τον έκανε ευτυχισμένο. Ο ίδιος ο Ράντου δεν είναι μόνο αβέβαιος για τις γυναίκες, αλλά και για τις επιθυμίες του, και για τη ζωή γενικότερα. Πρώτη μεγάλου μήκους για έναν Ρουμάνο σκηνοθέτη που έρχεται με πολλες δάφνες: Οι μικρού του μήκους έχουν προβήθεί στις Κάννες και το Βερολίνο και έχουν βρεθεί υποψήφιες στα βραβεία της Ευρωπαϊκης Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Sudoeste / Southwest / Nοτιοδυτικά του Εντουάρντο Νούνες
Σ’ ένα πανδοχείο, μια κοπέλα πεθαίνει στη γέννα. Μια μάγισσα μαία παίρνει το μωρό στην καλύβα της στη μέση μιας λίμνης. Ένα κοριτσάκι το σκάει από την καλύβα ακολουθώντας ένα αγόρι που την έχει ανακαλύψει. Φτάνει στην όχθη, αλλά δεν έχει λέξεις για να συνεννοηθεί με τους άντρες που τη ρωτάνε από πού έρχεται. Ο δρόμος τη βγάζει στο σπίτι μιας οικογένειας που μόλις έχει χάσει τη μεγάλη της κόρη το προηγούμενο βράδυ. Η ασπρόμαυρη ταινία του Εντουάρντο Νούνες δεν περιγράφεται εύκολα, αλλά χτίζει ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό σύμπαν που ξεχώρισε και βραβεύτηκε σε μια σειρά από φεστιβάλ της Λατινικής Αμερικής.

Taboor / Ταμπούρ του Βαχίντ Βακιλιφάρ
Ένας άντρας ξυπνά σ’ ένα δωμάτιο καλυμμένο από άκρη σε άκρη με αλουμινόχαρτο. Ένα κρεβάτι, ένα γραφείο κι ένας καλόγερος είναι τα μόνα διακοσμητικά στοιχεία του σπιτικού του. Ο άντρας σηκώνεται, φοράει μια στολή –επίσης από αλουμινόχαρτο–, βάζει από πάνω τα ρούχα του και βγαίνει από την πόρτα. Τι είναι αυτό το δωμάτιο; Γιατί φοράει ο πρωταγωνιστής αυτή τη στολή; Πού πηγαίνει με τη μηχανή του; Σε ποια πόλη βρίσκεται; Σε ποιο έτος; Μια αληθινά διαφορετική, λυντσική ταινία από το Ιράν που κάνει στη Θεσσαλονική την Ευρωπαϊκη πρεμιέρα της.

Το Αγόρι Τρώει Το Φαγητό Του Πουλιού του Εκτορα Λυγίζου
Η πρώτη μεγάλου μήκους του Εκτορα Λυγίζου, που βραβεύτηκε στο Κάρλοβι Βάρι, στο Μόντρεαλ και προβλήθηκε εκτός των άλλων και στο φεστιβάλ του Τορόντο, ακολουθεί έναν νεαρό που προσπαθεί να επιβιώσει αξιοπρεπώς μαζί με το καναρίνι του, στην Αθήνα του σήμερα. Διαβάστε περισσότερα για το φιλμ και δείτε το τρέιλερ.

Tsvetat Na Hameleona / The Color Of The Chameleon / Το Χρώμα Του Χαμαιλέοντα του Εμίλ Χρίστοφ
Ο Μπάτκο, ένας ευφυής, γοητευτικός νεαρός, προσλαμβάνεται από τη μυστική αστυνομία στην κομμουνιστική Βουλγαρία ως πληροφοριοδότης. Εξαιτίας ενός λάθους απολύεται, αλλά, πεπεισμένος πως έχει ταλέντο στην κατασκοπία, σκαρφίζεται ένα πονηρό σχέδιο: παραπλανεί μια ομάδα νέων και οργισμένων διανοούμενων και δημιουργεί το δικό του εναλλακτικό δίκτυο κατασκόπων, το οποίο αργότερα θα χρησιμοποιήσει για να αναστατώσει το νέο καθεστώς. Πρώτη ταινία από έναν πετυχημένο διευθυντή φωτογραφίας, σε ευρωπαϊκη πρεμιέρα μετά την προβολή του στο φεστιβάλ του Τορόντο.

Zhit / Living / Zωή του Βασίλι Σιγκάρεφ
H ταινία έχει να κάνει τόσο με τη ζωή, όσο και με το θάνατο. Ένα χαρούμενο ζευγάρι παντρεύεται, αλλά η ευτυχία τους αμαυρώνεται από τη βία. Ένα μικρό αγόρι που ζει σ’ ένα σκληρό περιβάλλον, λαχταρά τον απόντα πατέρα του. Μια αλκοολική μητέρα περιμένει με αγωνία να της επιστραφούν οι δίδυμες κόρες της, οι οποίες βρίσκονται υπό την κηδεμονία της Πρόνοιας. Οι χαρακτήρες αυτοί ζουν στην κόψη της ανθρώπινης αντοχής – τις ζωές τους αγγίζει συνεχώς η θλίψη και η εγγύτητα του θανάτου. Συγγραφέας 18 θεατρικών έργων, ο Ρώσος Βασίλι Σιγκάρεφ, έχει κερδίσει διεθνή λογοτεχνικά και θεατρικά βραβεία, ανάμεσά τους και το London Evening Standard Theater Award το 2002. Η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Wolfy, απέσπασε το βασικό βραβείο στο Φεστιβάλ Κινοτάβρ το 2009.



πηγή flix.gr

Σάββατο 20 Οκτωβρίου 2012

Ο Εξαιρετικός Κύριος Lazhar

Καναδέζικη ταινία, σκηνοθεσία Φιλίπ Φαραλντό με τους: Μοχάμεντ Φελάγκ, Σοφί Νελίς, Εμιλέν Νερόν

Ένας Αλγερινός που ζητάει πολιτικό άσυλο στον Καναδά προσλαμβάνεται ως δάσκαλος σε ένα δημοτικό σχολείο, αντικαθιστώντας μια δασκάλα η οποία αυτοκτόνησε μέσα στην τάξη.

δειτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xtnent_monsieur-lazhar-y-yyyyyyyyyyy-yyyyyy-lazhar-trailer_creation#from=embed

ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Πολλά βιβλία στα 4, γερό μυαλό στα 18

Θέλετε το παιδί σας όταν μεγαλώσει να γίνει εξυπνότερο και να μπορεί να χειρίζεται καλύτερα τις καταστάσεις και τον κόσμο γύρω του; Αν ναι, δώστε του φυσικά αγάπη και στοργή αλλά κυρίως… διαβάστε του βιβλία, από τα πρώτα του κιόλας χρόνια, Μελέτη διαπίστωσε ότι όσο περισσότερα πνευματικά ερεθίσματα έχει ένα παιδί στην ηλικία των 4 ετών τόσο καλύτερα ανεπτυγμένος είναι ο εγκέφαλός του στα 18, χαρίζοντάς του υψηλότερη νοημοσύνη και καλύτερες γνωσιακές λειτουργίες.
Τα ευρήματα έρχονται να υπογραμμίσουν, σφραγίζοντας με τη «βούλα» της εγκεφαλικής τομογραφίας, την τεράστια σημασία που έχουν οι εμπειρίες της πρώτης παιδικής ηλικίας αργότερα στη ζωή. Η επικεφαλής της μελέτης, Μάρθα Φάρα, διευθύντρια του Κέντρου Νευροεπιστημών και Κοινωνίας του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, θεωρεί ότι υποδηλώνουν την ύπαρξη μιας περιόδου, στα πρώτα στάδια της ζωής μας, η οποία καθορίζει τη βέλτιστη ανάπτυξη του εγκεφάλου μας. «Πραγματικά υποστηρίζουν την ιδέα ότι αυτά τα πρώτα χρόνια έχουν ιδιαίτερη επιρροή» τόνισε.

Μελέτη σε βάθος χρόνου

Η μελέτη παρακολούθησε 64 παιδιά από την ηλικία των τεσσάρων ετών ως την ηλικία των περίπου 20 ετών. Στην αρχή της οι επιστήμονες επισκέφθηκαν τα σπίτια των τετράχρονων καταγράφοντας μια σειρά από λεπτομέρειες ώστε να μετρήσουν τα πνευματικά ερεθίσματα που δέχονταν – π.χ. πόσα παιδιά βιβλία είχαν, αν είχαν εκπαιδευτικά παιχνίδια που τους μάθαιναν τα χρώματα, τους αριθμούς και τα γράμματα ή αν έπαιζαν με μουσικά όργανα, αληθινά ή παιχνίδια.

Επίσης αξιολόγησαν τη «γονική γαλούχηση» – πόση ζεστασιά, φροντίδα και υποστήριξη είχαν τα παιδιά από τους γονείς. Οι ίδιοι έλεγχοι επαναλήφθηκαν όταν τα παιδιά ήταν οκτώ ετών. Υστερα από περίπου μια δεκαετία, όταν οι συμμετέχοντες ήταν μεταξύ 17 και 19 ετών, οι ειδικοί εξέτασαν τον εγκέφαλό τους στον τομογράφο.

Η ανάλυση των δεδομένων έδειξε ότι ο εγκέφαλος των παιδιών που είχαν περισσότερα γνωσιακά ερεθίσματα στην ηλικία των τεσσάρων ετών ήταν καλύτερα ανεπτυγμένος. Ολοι οι άλλοι παράγοντες που εξέτασαν οι επιστήμονες – μεταξύ των οποίων ο δείκτης νοημοσύνης των γονιών, η γονική γαλούχηση σε όλες τις ηλικίες ή η ενίσχυση των γνωσιακών ερεθισμάτων στην ηλικία των οκτώ ετών – δεν φάνηκαν να έχουν καμία επιρροή.

Λεπτότερος φλοιός, υψηλότερο IQ

Συγκεκριμένα οι ειδικοί είδαν ότι ο εγκέφαλος των παιδιών που είχαν περισσότερα πνευματικά ερεθίσματα στα τέσσερα είχε λεπτότερο φλοιό – χαρακτηριστικό το οποίο αποτελεί δείγμα μεγαλύτερης ανάπτυξης. Όταν γεννιόμαστε ο φλοιός του εγκεφάλου μας – το εξωτερικό του στρώμα δηλαδή – είναι πιο χονδρός, Καθώς όμως αναπτυσσόμαστε, περνώντας στην παιδική ηλικία και στην εφηβεία, σιγά σιγά αρχίζουμε να αποβάλλουμε τα κύτταρα που μας είναι άχρηστα, «εξειδικεύοντας» περισσότερο αυτά που απομένουν, με αποτέλεσμα ο φλοιός να λεπταίνει.

«Πρέπει πραγματικά να λεπτύνει και να εκπαιδευθεί για να ανταποκριθεί στο περιβάλλον στο οποίο μεγαλώνουμε» εξήγησε ο Μπράιαν Αβαντς, επίκουρος καθηγητής Ακτινολογίας στο Πανεπιστήμιο της Πενσιλβάνια και κύριος συγγραφέας της μελέτης. «Οσο περισσότερο διεγείρονται κάποια τμήματα του εγκεφάλου τόσο πιο λεπτά γίνονται, Χρησιμοποιούνται περισσότερο και εξειδικεύονται σε συγκεκριμένα καθήκοντα» υπογράμμισε ο ερευνητής, προσθέτοντας ότι τα άτομα με λεπτότερο φλοιό τείνουν να έχουν υψηλότερο δείκτη IQ.

«Φαίνεται σχεδόν, όποια και αν είναι η φυσιολογική αναπτυξιακή διαδικασία, σαν αυτή να επιταχύνθηκε ή να προχώρησε στα παιδιά με τα περισσότερα γνωσιακά ερεθίσματα» σχολίασε από την πλευρά της η κυρία Φάρα. Η περιοχή που φάνηκε να έχει επηρεαστεί περισσότερο, όπως ανέφεραν οι ερευνητές παρουσιάζοντας τη μελέτη τους στο ετήσιο συνέδριο της Εταιρείας Νευροεπιστημών στη Νέα Ορλεάνη, ήταν ο αριστερός έξω κροταφικός φλοιός. Η περιοχή αυτή, η οποία βρίσκεται περίπου πίσω από το αφτί, σχετίζεται με την εννοιολογική μνήμη, την επεξεργασία του νοήματος των λέξεων και τη γενική γνώση μας για τον κόσμο.

«Ταΐζοντας» το… τέρας της Google

http://www.google.com/about/datacenters/gallery/#/

http://www.tovima.gr/science/technology-planet/article/?aid=480113

πηγή το βημα

Marvel εναντίον DC


Το 2015, η ανθρωπότητα θα ζήσει τη μεγαλύτερη χολιγουντιανή μονομαχία όλων των εποχών! Στο box-office

Επιχειρώντας την πλέον ανομολόγητη κόντρα και το ολοκληρωτικό χτύπημα στα απομεινάρια του εγκεφάλου της geek-εριάς παγκοσμίως, η Warner Bros. Ανακοίνωσε πως σκοπεύει να διανέμει στις αίθουσες, το καλοκαίρι του 2005, μια live action μεταφορά της «Justice League», με ένα μάτσο από τους superheroes των comics της DC, τη στιγμή που η Marvel έχει επισημοποιήσει την έξοδο του sequel των «Avengers» για την πρώτη του Μάη της ίδιας χρονιάς
Η «Justice League» περιλαμβάνει κάθε ήρωα που πλάσαρε η DC Comics στο χαρτί και πολλοί από αυτούς δεν έχουν δει ακόμη το όνομά τους στις μαρκίζες των κινηματογράφων, όπως έγινε, για παράδειγμα με τις ταινίες των ηρώων της Marvel, που επί σειρά ετών έστρωναν το δρόμο για την τρομακτική επιτυχία των «Avengers». Ο Superman, ο Batman, η Wonder Woman, ο Green Lantern, ο Flash και… όποιος άλλος χωρέσει στο «party» θα συγκριθούν με το παρεάκι του ανταγωνιστή Σταν Λι και της εταιρείας του
Ο σεναριογράφος Γουίλ Μπιλ (του έτοιμου «Gangster Squad» και των μελλοντικών «Logan’s Run» και «Lethal Weapon 5»), προστατευόμενος της Warner, έχει αναλάβει τη συγγραφή του φιλμ, που το studio ελπίζει να βάλει στο στάδιο της παραγωγής από του χρόνου, κάνοντας, πλέον, focus στην αναζήτηση του σκηνοθέτη και του καστ. Κάποιες καθυστερήσεις οφείλονταν στα δικαιώματα που αφορούν στον Κλαρκ Κεντ ( Superman), αλλά ξεκαθαρίστηκαν νομικά και το όλο project προχωρά ταχέως.
Παρά τις προσπάθειες της Warner να τον εμπλέξει στην παραγωγή, έστω, ο Κρίστοφερ Νόλαν έχει δηλώσει πως δεν θα εμπλακεί με την «Justice League», παρά μονάχα με την προώθηση του επερχόμενου «Man of Steel» (σε σκηνοθεσία του Ζακ Σνάιντερ). Το studio υπόσχεται πως, με εξαίρεση αυτή την ταινία του Superman, δεν θα υπάρξουν άλλα φιλμ με superheroes της DC μέχρι το 2015.

http://freecinema.gr/justice-league-vs-the-avengers-2/

ΣΦΗΚΕΣ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ


Σφήκες (422 π.Χ.)

ΥΠΟΘΕΣΗ

Το έργο είναι μια διακωμώδηση των οχλοκρατικών αθηναϊκών δικαστηρίων και των δικαστών τους που δίκαζαν σύμφωνα με τα συμφέροντα και τα πάθη τους, καθώς επίσης και της ξιπασιάς και του φανατισμού των ενόρκων. Οι σφήκες με το μακρύ τους κεντρί ενσαρκώνουν το σώμα των δικαστών. Η κωμωδία αυτή, γραμμένη κάτω απ’ την επήρεια σοβαρών πολιτικών γεγονότων εκφράζει συγχρόνως κι ένα προσωπικό καημό του ποιητή για την αποτυχία του με τις Νεφέλες ένα χρόνο πριν στο θέατρο του Διονύσου (423 π.Χ.). Αυτή τη φορά η συμπάθεια του Αριστοφάνη είναι με το μέρος του γιου που θέλει ν’ απομακρύνει τον πατέρα του απ’ τη δικομανία. Η προσπάθειά του όμως δεν πετυχαίνει, γιατί ο πατέρας, αντί για χρηστός πολίτης μεταβάλλεται απροσδόκητα σ’ έναν ζωηρό και κεφάτο καλοζωιστή γλεντζέ που οργανώνει μια θορυβώδη γιορτή που μ’ αυτήν τελειώνει το έργο. Η κωμωδία αυτή έγινε το πρότυπο του Ρακίνα στους Δικομανείς.

περισσότερες πληροφορίες
http://el.wikipedia.org/wiki/Σφήκες_(κωμωδία)

Σφηκες στο comics
http://it.scribd.com/doc/41550652/Ο-Αριστοφάνης-σε-κόμικς-Σφήκες-–-http-www-projethomere-com

Αριστοφάνης
http://www.scribd.com/doc/43375859/ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗΣ-ΑΠΑΝΤΑ-ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ


Η πιο επιτυχημένη ταινία όλων των εποχών στην Ισπανία

Τα τελευταία πέντε χρόνια μόνο έξι ισπανικές ταινίες κατάφεραν να ξεπεράσουν τα 10 εκατομμύρια ευρώ σε εισπράξεις στις ισπανικές αίθουσες. Ανάμεσα τους το «Agora», το «Planet 51» το «Torrente», το «I Want You», το «Tad, The Lost Explorer» και το «Ορφανοτροφείο» του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα που το 2007 είδαν συνολικά 4.42 εκατομμύρια θεατές με συνολικές εισπράξεις 25 εκατομμύρια ευρώ.
Πέντε χρόνια μετά, η επιλογή του Χουάν Αντόνιο Μπαγιόνα να κάνει μια ταινία για το φονικό τσουνάμι του 2004 στην Ταϊλάνδη απεδείχθη σαρωτική, αφού η ταινία μόλις σε τέσσερις ημέρες προβολής έχει ξεπεράσει τα 10 εκατομμύρια ευρώ σε εισπράξεις, προσδοκώντας συνολικές εισπράξεις 40 εκατομμύριων ευρώ και έχει καταχωρηθεί ήδη ως η πιο επιτυχημένη ισπανική ταινία στην ιστορία των ταμείων της χώρας. Ακριβώς τη στιγμή που η ισπανική βιομηχανία χρειαζόταν ένα δυνατό χτύπημα προκειμένου να σταθεί στα πόδια της εν μέσω οικονομικής κρίσης και των μέτρων λιτότητας που έχουν επηρεάσει βαθιά την προσέλευση των Ισπανών στο σινεμά.
Το «The Impossible», στο οποίο πρωταγωνιστούν η Ναόμι Γουοτς και ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας που κάνει διακοπές σε ξενοδοχείο της Ταϊλάνδης το 2004. Οταν έρχεται το τσουνάμι, η μητέρα με τον ένα γιο παγιδεύονται και ο πατέρας με τους υπόλοιπους επιζώντες προσπαθούν να τους βρουν.
Η ταινία γυρίστηκε στην μεγαλύτερη δεξαμενή νερού της Ισπανίας, αλλά και στην Ταϊλάνδη σε νοσοκομεία και ξενοδοχεία που πραγματικά αντιμετώπισαν τον εφιάλτη οκτώ χρόνια πριν. Επιζώντες βοήθησαν ως σύμβουλοι στο σενάριο και το γύρισμα, ενώ ο τίτλος, σύμφωνα με τον ίδιο τον Μπαγιονά, «λέει αυτό που σκεφτόμασταν όλοι όταν διαβάσαμε εκείνο το πρωί τις εφημερίδες, η πρώτη λέξη που σου ερχόταν στο μυαλό είναι "αδύνατον!"».

δειτε το trailer
http://www.dailymotion.com/video/xt7pqf_the-impossible-trailer-2_shortfilms#from=embediframe

πηγή
flix.gr

Παρασκευή 12 Οκτωβρίου 2012

ΝΕΕΣ ΤΑΝΙΕΣ



Ο Θεός Αγαπάει το Χαβιάρι 
 Δραματική | 2012 | Έγχρ. | Διάρκεια: 101'

Eλληνική ταινία, σκηνοθεσία Γιάννης. Σμαραγδής με τους: Σεμπάστιαν Κοχ, Κατρίν Ντενέβ, Τζον Κλιζ, Χουάν Ντιέγκο Μπότο, Λάκη Λαζόπουλο

Η ιστορία του πειρατή, πλούσιου εμπόρου κι εθνικού ευεργέτη Ιωάννη Βαρβάκη, έτσι όπως τη διηγούνται το 1825 ένας πιστός σύντροφός του σε μια παρέα παιδιών κι ένας διπλωμάτης στον διευθυντή του λοιμοκαθαρτηρίου Ζακύνθου.

δειτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=yvtAIbfGdew

The General
Κωμωδία | 1926 | Ασπρόμ. | Διάρκεια: 86' | επανέκδοση

Αμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπάστερ Κίτον, Κλάιντ Μπρούκμαν με τους: Μπάστερ Κίτον, Μάριαν Μακ, Γκλεν Κάβεντερ

Ο Τζόνι Γκρέι, μηχανικός τρένων στον αμερικανικό Νότο, αναγκάζεται να καταδιώξει σε εχθρικό έδαφος έναν κατάσκοπο των Γιάνκηδων, όταν ο τελευταίος κλέβει το τρένο στο οποίο επιβαίνει και η αγαπημένη του πρώτου Άναμπελ.

δειτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9krRt4m7E20

Πυροτεχνήματα 

Fireworks Wednesday / Chaharshanbe-soori
Κοινωνική | 2006 | Έγχρ. | Διάρκεια: 102'

Ιρανική ταινία, σκηνοθεσία Ασγκάρ Φαραντί με τους: Ταρανέ Αλιντουστί, Χεντιέ Τεχρανί, Χαμίντ Φαροκνεζάντ

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς η νεαρή Ρούχι πηγαίνει να δουλέψει ως οικιακή βοηθός για ένα ζευγάρι, μπλέκει όμως στα οικογενειακά τους προβλήματα.

δειτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=rW93zMKsS7I

ΕΠΙΣΤΗΜΗ

Αν και φαίνεται πως το DNA διαρκεί περισσότερο από ό,τι πίστευαν ως τώρα οι επιστήμονες, θα είναι μάλλον αδύνατο να αναγεννηθεί το γενετικό υλικό των δεινοσαύρων, όπως κάποιοι ονειρεύονται. Μια νέα έρευνα κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το «μόριο της ζωής» έχει ημι-ζωή τουλάχιστον 521 ετών. Η ημι-ζωή είναι ένας όρος που χρησιμοποιείται για τη διάρκεια των ραδιενεργών στοιχείων στη φύση και τώρα επεκτείνεται και στη διάσημη διπλή έλικα του DNA.
Αυτό σημαίνει ότι μετά από 521 χρόνια, οι μισοί από τους χημικούς δεσμούς που συγκρατούν μεταξύ τους τα συστατικά (νουκλεοτίδια) σε ένα δείγμα μορίου DNA, θα έχουν πια καταστραφεί, μετά από άλλα 521 χρόνια θα έχουν διαλυθεί πάλι οι μισοί από τους επαναπομείναντες χημικούς δεσμούς
Οι επιστήμονες υπολόγισαν ότι σε δείγμα DNA που έχει ληφθεί από ένα οστό, που διατηρήθηκε στην ιδανική θερμοκρασία των μείον πέντε βαθμών Κελσίου, θα έχουν καταστραφεί όλοι οι χημικοί δεσμοί μετά από 6,8 εκατομμύρια χρόνια το πολύ κι έτσι το DNA πια δεν θα υπάρχει. Όμως ήδη μετά από περίπου 1,5 εκατ. χρόνια, το DNA δεν θα διαβάζεται εξαιτίας των καταστροφών στο εσωτερικό του μορίου και της απώλειας των σχετικών γενετικών πληροφοριών.
Οι σχετικές εκτιμήσεις -που βασίστηκαν σε ανάλυση απολιθωμάτων από τη Νέα Ζηλανδία- έγιναν από παλαιογενετιστές με επικεφαλής τον Μόρτεν Άλεντοφτ του πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης στη Δανία και τον Μάικλ Μπουνς του πανεπιστημίου Μέρντοχ του Περθ της Αυστραλίας, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό βιολογίας της Βασιλικής Εταιρίας της Βρετανίας «Proceedings of Royal Society B», σύμφωνα με το «Nature» και το «New Scientist».
Μέχρι τώρα ουσιαστικά κανείς δεν ήξερε με βεβαιότητα για πόσο καιρό μπορούσε να διατηρηθεί ένα παλαιό γενετικό υλικό και να είναι αξιοποιήσιμο. Μετά τον θάνατο των κυττάρων, μια σειρά από ένζυμα αρχίζουν να αποσυνθέτουν τους χημικούς δεσμούς ανάμεσα στις βάσεις (νουκλεοτίδια) που αποτελούν τη «ραχοκοκαλιά» του μορίου του DNA, ενώ στη συνέχεια οι μικροοργανισμοί επιταχύνουν αυτή τη διαδικασία αποσύνθεσης. Μακροπρόθεσμα, οι αντιδράσεις του μορίου με το νερό ευθύνονται επίσης για την διάλυση του γενετικού υλικού.
Ο προσδιορισμός του ρυθμού με τον οποίο αποσυντίθεται το μόριο του DNA έχει αποδειχτεί ιδιαίτερα δύσκολος, επειδή είναι πολύ σπάνιο να βρεθούν μεγάλα διαχρονικά δείγματα απολιθωμάτων με ίχνη DNA, από όπου να προκύψουν οι αναγκαίες συγκρίσεις και να εξαχθούν συμπεράσματα για την ταχύτητα της αποσύνθεσης. Ο υπολογισμός περιπλέκεται επίσης από τις μεταβαλλόμενες συνθήκες του περιβάλλοντος, καθώς π.χ. οι διαφορετικές θερμοκρασίες, οι διαφορετικές ποσότητες μικροβίων σε μια περιοχή ή το διαφορετικό επίπεδο του οξυγόνου επηρεάζουν το ρυθμό της αποσύνθεσης.
Αυτή τη φορά, οι επιστήμονες εξέτασαν 158 απολιθώματα οστών, που περιείχαν DNA, από τρία εξαφανισμένων γιγάντιων πουλιών, των μόα. Τα οστά, ηλικίας 600 έως 8.000 ετών, είχαν βρεθεί σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες σε απόσταση πέντε χιλιομέτρων μεταξύ τους. Έτσι, οι ερευνητές ήσαν σε θέση να κάνουν διαχρονικές συγκρίσεις και υπό διαφορετικές περιβαλλοντικές συνθήκες, καταλήγοντας σε μια εκτίμηση για την ημι-ζωή του DNA της τάξης των 521 ετών (αφορά θερμοκρασία διατήρησης στους 13 βαθμούς Κελσίου). Για θερμοκρασίες κάτω από το μηδέν, η ημι-ζωή του DNA, σύμφωνα με τους ερευνητές, μπορεί να φθάσει και τα 158.000 έτη, από όπου προκύπτει και η μέγιστη δυνατή διάρκεια ζωής των 6,8 εκατ. ετών για το μόριο της ζωής.
«Τα ευρήματά μας επιβεβαιώνουν την ευρέως διαδεδομένη υποψία ότι οι ισχυρισμοί για την ανακάλυψη DNA δεινοσαύρων και αρχαίων εντόμων παγιδευμένων σε κεχριμπάρι, είναι ανακριβείς», δήλωσε ο εξελικτικός βιολόγος Σίμον Χου του πανεπιστημίου του Σίδνεϊ. Υπενθυμίζεται ότι οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν πριν από 65 εκατ. χρόνια, δηλαδή πολύ πριν το μέγιστο όριο ζωής των 6,8 εκατ. ετών για το DNA.
Προς το παρόν, το ρεκόρ ανάλυσης του αρχαιότερου αυθεντικού δείγματος DNA, από φυτά και έντομα, έχει ηλικία περίπου μισού εκατομμυρίου ετών. Πάντως άλλοι ερευνητές, όπως η Έβα-Μαρία Γκάιγκλ του Ινστιτούτου Ζακ Μονό του Παρισιού, εμφανίστηκαν επιφυλακτικοί κατά πόσο είναι σωστή η νέα εκτίμηση για την ημι-ζωή του DNA.

Χαλαρώστε και μετράτε προβατάκια για να κοιμηθείτε

Η έλλειψη ύπνου αποτελεί σοβαρό πρόβλημα. Συχνά οι άνθρωποι δεν αντιλαμβάνονται, παρά μόνο στη διάρκεια της ημέρας, ότι ο ύπνος τους κατά τη νύχτα δεν ήταν ποιοτικός.
"Το πρόβλημα συχνά είναι το να αντιμετωπίζουμε την αϋπνία με λανθασμένο τρόπο», λέει ο Γιούργκεν Τσούλεϊ, ερευνητής ύπνου στο Ρέγκενσμπουργκ της Γερμανίας. Πολλοί από αυτούς που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα μπορούν να βοηθηθούν βελτιώνοντας τον τρόπο ζωής τους.
"Η αλλαγή συμπεριφοράς δεν είναι εύκολη», λέει ο ίδιος ο οποίος ασχολείται με το θέμα εδώ και περισσότερα από 35 χρόνια και αυτή την εποχή είναι πρόεδρος της Γερμανικής Ακαδημίας για την Υγεία και τον Ύπνο.
Η αϋπνία δεν διαγιγνώσκεται μέχρι να αρχίσουν να επηρεάζονται οι καθημερινές δραστηριότητες του ατόμου εξαιτίας των προβλημάτων του ύπνου κάθε μέρα για περισσότερο από έναν μήνα. Τότε είναι που πρέπει με βεβαιότητα να λάβει μέτρα.
Πολλοί άνθρωποι που πάσχουν από το ίδιο πρόβλημα ζητούν βοήθεια από ομοιοπαθείς τους. «Φυσικά δεν μπορώ να προσφέρω ιατρική συμβουλή. Ο οικογενειακός γιατρός είναι υπεύθυνος γι αυτό. Όμως πολλοί άνθρωποι παρηγορούνται μιλώντας σε άλλους και παίρνοντας συμβουλές», λέει ο Χάρτμουτ Ρέντμάϊστερ, ο οποίος είναι υπεύθυνος ομάδας αυτοβοήθειας στη Γερμανία.
Ο ειδικός σε θέματα ύπνου Τσούλεϊ προτείνει οποιαδήποτε βοήθεια μπορεί να βρεθεί μέσα στο σπίτι αρκεί να μην είναι αλκοόλ. «Ένα ποτηράκι το βράδυ δεν βοηθάει, περισσότερο δυσκολεύει τα πράγματα για έναν καλό ύπνο και για την υγεία συνολικά. Το ζεστό γάλα με μέλι ή η βαλεριάνα μπορεί να βοηθήσουν. Επίσης η ήρεμη μουσική βοηθάει. Ακόμη το να «μετράς προβατάκια» μπορεί να βοηθήσει καθώς πρόκειται για μια μονότονη διεγερτική διαδικασία που μπορεί να σε κοιμήσει. Η χαλάρωση είναι ο ευκολότερος τρόπος για να κοιμηθεί κάποιος», τονίζει ο Τσούλεϊ.
Η τήρηση συγκεκριμένων βασικών κανόνων είναι απαραίτητη για έναν καλό ύπνο, όπως το να μην πηγαίνεις στο κρεβάτι αν δεν είσαι πολύ κουρασμένος. Μια άνετη κρεβατοκάμαρα --περιλαμβανομένου του κατάλληλου κρεβατιού και της κατάλληλης θερμοκρασίας δωματίου--είναι απαραίτητα.
Αν οι συμβουλές δεν βοηθήσουν τότε ο πάσχων θα πρέπει να επισκεφθεί τον γιατρό. «Ο οικογενειακός γιατρός πρέπει πρώτα να αποκλείσει ότι δεν υπάρχει κάποια ασθένεια που να προκαλεί την αϋπνία», τονίζει η Μαρί-Λουϊζ Χάνσεν, επικεφαλής της πανεπιστημιακής κλινικής Charite του Βερολίνου.
Αν δεν υπάρχει ασθένεια, προτείνεται η λήψη υπνωτικών χαπιών, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά όχι για περισσότερο από έναν μήνα. Αν αυτό δεν βοηθήσει, το άτομο θα πρέπει να επισκεφθεί έναν γιατρό, ειδικό στις διαταραχές ύπνου. «Η αϋπνία είναι πολύ σύνθετο (πρόβλημα). Δεν υπάρχει συγκεκριμένη θεραπεία», λέει η Χάνσεν.
"Η φύση μάς λέει να κοιμηθούμε με το σκοτάδι και να ξυπνήσουμε με το φως. Επομένως μαθαίνουμε τους εαυτούς μας να ξυπνούν τα χαράματα και να είναι δραστήριοι. Η ώρα που ξυπνάμε είναι η σημαντικότερη της ημέρας», προσθέτει η ίδια.

πηγή καθημερινή

ΑΝΤΙΓΟΝΗ ΤΟΥ ΣΟΦΟΚΛΗ

Αντιγόνη (442 π.Χ.)

Η Αντιγόνη θεωρείται η πιο παλιά απ’ τις σωζόμενες τραγωδίες του Σοφοκλή παρ’ όλο που πολλοί θεωρούν τον Αίαντα προγενέστερο. Είναι από πλευράς υποκριτικής το αριστούργημά του. Κύρια έννοια του έργου είναι η σύγκρουση του θεϊκού και του ανθρωπίνου νόμου κι η επικράτηση του θεϊκού. Τον μεν θεϊκό νόμο εκπροσωπεί η Αντιγόνη τον δε ανθρώπινο ο Κρέοντας. Η Αντιγόνη θάβει τον νεκρό του Πολυνείκη παραβαίνοντας τη διαταγή του τυράννου Κρέοντα κι αυτός την καταδικάζει να θαφτεί ζωντανή. Τέτοια είναι η πλάνη κι η τύφλωση του Κρέοντα που δεν τον συγκινεί ούτε το ιερό της καθήκoν ούτε κι η προθυμία της αδερφής της Ισμήνης να πεθάνει μαζί με την αδερφή της συμμετέχοντας έτσι στην τιμή για την ταφή του νεκρού, ούτε ακόμα η παράκληση του γιου του Αίμωνα κι ο έρωτάς του γι’ αυτήν, ούτε η συμπάθεια του Χορού κι ούτε οι συμβουλές του μάντη Τειρεσία. Όμως κάποια στιγμή συνέρχεται και τρέχει να θάψει τον νεκρό Πολυνείκη και να σώσει την Αντιγόνη αλλά είναι πια αργά. Η Αντιγόνη έχει απαγχονιστεί και στον τάφο στο πλευρό της έχει

περισσότερες πληροφορίες

http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7_%28%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%29

 http://el.scribd.com/doc/35831391/%CE%A3%CE%BF%CF%86%CE%BF%CE%BA%CE%BB%CE%AE%CF%82-%CE%91%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B3%CF%8C%CE%BD%CE%B7-%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%CF%86%CF%81%CE%B1%CF%83%CE%B7

«Partysaurus Rex»: Δείτε τη νέα μικρού μήκους με τους ήρωες του «Τoy Story»

Οσκαρ 2013: Τα στοιχήματα ξεκίνησαν...

Με τις μεγαλύτερες ταινίες της χρονιάς να μην έχουν ακόμη προβληθεί (ανάμεσα τους τα «Lincoln» και το «Django Unchained»), οι προβλέψεις για τα φετινά Οσκαρ έχουν ξεκινήσει σε μια πιο αληθοφανή βάση. Τουλάχιστον σε σχέση με αυτές που εδώ και ένα χρόνο προσπαθούν να μαντέψουν ποιοι θα είναι οι φετινοί διεκδικητές των βραβείων, ποντάροντας περισσότερο στο ένστικτο παρά στα γεγονότα
Και τα γεγονότα μιλούν ήδη για σαρωτική παρουσία του «Life of Pi» του Ανγκ Λι, για εισβολή του «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε στις μεγάλες κατηγορίες (ενώ αποτελεί ήδη την πρόταση της Αυστρίας για το ξενόγλωσσο Οσκαρ) και για περισσότερα από ένα αμερικανικά ανεξάρτητα φιλμ στις μεγάλες κατηγορίες.

Καλύτερη Ταινία

Αν και ακόμη δεν γνωρίζει κανείς πόσες θα είναι οι υποψηφιότητες στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας (αυτό θα προκύψει από το πόσες ταινίες θα είναι η πρώτη επιλογή των ψηφοφόρων), η λογική μιλάει ήδη για περίπου επτά σίγουρες θέσεις τις οποίες καλύπτουν εύκολα το «Life of Pi» του Ανγκ Λι, το «Argo» του Μπεν Αφλεκ, το «Lincoln» του Στίβεν Σπίλμπεργκ, το «Les Miserables» του Τομ Χούπερ, το «The Master» του Πολ Τομας Αντερσον, το «Beasts of the Southern Wild» του Μπεν Ζάιτλιν και το «Sliver Linings Playbook» του Ντέιβιντ Ο' Ράσελ.
Από κοντά κοιτούν την μεγάλη κατηγορία των Οσκαρ το «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε, το «Moonrise Kingdom» του Γουες Αντερσον, η «Αννα Καρένινα» του Τζο Ράιτ, το «Django Unchained» του Κουέντιν Ταραντίνο, το «The Sessions» του Μπεν Λιούιν και το «Promised Land» του Γκας Βαν Σαντ.

Καλύτερη Σκηνοθεσία

Εδώ τα ονόματα που φιγουράρουν μέχρι στιγμής ταυτίζονται με αυτά της καλύτερης ταινίας, αλλά κρατήστε οπωσδήποτε μια θέση για τον Πολ Τόμας Αντερσον (ακόμη κι αν το «Τhe Master» αποδειχθεί πολύ σκοτεινό για την καλύτερη ταινία) και μην απορήσετε αν δείτε τον Μίκαελ Χάνεκε να κλέβει μια θέση από κάποιον Αμερικάνο.
Η πεντάδα των σκηνοθετών διαμορφώνεται μέχρι αυτή τη στιγμή ως εξής: Ανγκ Λι για το «Life of Pi», Στίβεν Σπίλμπεργκ για το «Lincoln», Μπεν Αφλεκ για το «Argo», Πολ Τόμας Αντερσον για το «The Master» και Ντέιβιντ Ο' Ράσελ για το «Silver Linings Playbook». Από κοντά ακολουθούν οι Μίκαελ Χάνεκε για το «Amour», Μπεν Ζάιτλιν για το «Beasts of the Southern Wild», ο Κουέντιν Ταραντίνο για το «Django Unchained» και ο Τομ Χούπερ για το «Les Miserables».

Α' Ανδρικός Ρόλος

Κάθε χρόνο, η κατηγορία του Α' Ανδρικού Ρόλου παραμένει αυτή με τα πιο πολλά φαβορί. Ετσι και φέτος - με την εξαίρεση του υπερφαβορί Χοακίν Φίνιξ - οι τέσσερις κύριοι που μπορούν να διεκδικήσουν μια θέση στην πεντάδα θα μπορούσαν άνετα να φύγουν και με το βραβείο.
Και αυτοί είναι ο Χοακίν Φίνιξ για το «The Master», ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις για το «Lincoln», ο Τζον Χοκς για το «The Sessions», o Ντένζελ Γουάσινγκτον για το «Flight» του Ρόμπερτ Ζεμέκις και ο Μπράντλεϊ Κούπερ για το «SIlver Linings Playbook». Κρατήστε όμως θέσεις ανοιχτές για τους Σουράι Σαρμά από το «Life of Pi», για τον Ρίτσαρντ Γκιρ στο «Arbitrage», για τον Αντονι Χόπκινς στο «Hitchcock», τον Χιου Τζάκμαν στο «Les Miserables», τον Κλιντ Ιστγουντ στο «Trouble With the Curve» και τον Ζαν-Λουί Τρεντινιάν στο «Amour».

Α' Γυναικείος Ρόλος

Παραδοσιακά πιο δύσκολη κατηγορία - λόγω έλλειψης μεγάλων γυναικείων ρόλων, ο Α' Γυναικείος Ρόλος μπορεί φέτος να κάνει την έκπληξη με την πιο πολυσυλλεκτική πεντάδα των βραβείων.

Τα ονόματα που αυτή τη στιγμή κλείνουν ήδη θέση στην πεντάδα είναι η Τζένιφερ Λόρενς για το «Silver Linings Playbook», η Κουβενζάνε Γουάλις για το «Beasts of the Southern Wild», η Μαριόν Κοτιγιάρ για το «Σώμα με Σώμα», η Κίρα Νάιτλι για το «Anna Karenina» και η Εμανουέλ Ριβά για το «Amour». Κανείς φυσικά δεν υποτιμά την Μέριλ Στριπ στο «Hope Springs», την Ναόμι Γουότς στο «The Impossible», την Εϊμι Ανταμς στο «Trouble with the Curve» και την Τζούντι Ντεντς στο οσκαρικό «The Best Exotic Marigold Hotel».

πηγή flix.gr

Πέμπτη 11 Οκτωβρίου 2012

666 park aveneu

Με δυο λόγια: Ένα νεαρό ζευγάρι μόλις μετακόμισε σε ακριβό διαμέρισμα του Μανχάταν, δίχως όμως να γνωρίζει πως το κτίριο είναι δαιμονισμένο, καθώς μια μυστηριώδης δύναμη ελέγχει αυτό και τη μοίρα των ενοίκων του.

Ξέρουμε τους: Ο μεγάλος πόλος έλξης εδώ είναι ξεκάθαρα ο Τέρι Ο’Κουίν, που επιστρέφει στις οθόνες μας μετά το «Lost» στο ρόλο του ιδιοκτήτη του κτιρίου. Τη σύζυγό του παίζει η Βανέσα Γουίλιαμς (των «Ugly Betty» και «Desperate Housewives» πιο πρόσφατα). Το πρωταγωνιστικό ζευγαράκι όμως δεν είναι αυτοί, αλλά οι Ρέιτσελ Τέιλορ και Ντέιβ Αναμπλ που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε άλλες σαπουνόπερες του ίδιου δικτύου, όπως «Grey’s Anatomy» και «Brothers and Sisters», αντίστοιχα.

Είχαμε γράψει: «Εξαιρετικά πράγματα. Το ABC έχει πολύ καλό παρελθόν όταν μιλάμε για ποιοτικές ένοχες απολαύσεις.»

Tελικά: Έχει σίγουρα κάτι το γοητευτικό, αλλά υποψιαζόμαστε πως αυτό αφορά περισσότερο το ζευγάρι των κακών, παρά οτιδήποτε άλλο. Η ιδέα του αθώου νεαρού ζευγαριού που μετακομίζει στη μεγάλη πόλη είναι ασφαλής ώστε να βάλεις τον θεατή μέσα σε μια νέα ιστορία, όμως χρειάζεται να έχουν και λίγη προσωπικότητα. Τα νεαρά πρόσωπα των Τέιλορ και Άναμπλ μας ταξιδεύουν ως το κτίριο, αλλά όταν φτάσουμε εκεί αναλαμβάνει το κακό. Αν την επόμενη βδομάδα οι δυο τους έλειπαν και ασχολούμασταν με νέα ‘θύματα’ του κακού, ουδόλως θα μας πείραζε.

Ο Ο’Κουίν σε έναν ρόλο τύπου εκπροσώπου του κακού είναι αυτό ακριβώς που θες να είναι. Απειλητικός, γοητευτικός, creepy. Το σκηνικό είναι τέλειο για εβδομαδιαίες ιστορίες της λογικής ανθολογιών τρόμου σαν τις «Ιστορίες από την Κρύπτη», με τον άτυχο ένοικο της βδομάδας που χάνει την ψυχή του και τον Τέρι Ο’Κουίν σε έναν μεγαλωμένο ρόλο του Gate Keeper. Η υποψία ευρύτερης μυθολογίας είναι υποσχόμενη και ελκυστική. Τα πάντα είναι σχεδιασμένα και αρκετά φροντισμένα ώστε να περνάς καλά και να θες να παρακολουθείς. Όμως δεν υπάρχει τίποτα στο κέντρο.

Αν το «666 Park Avenue» είναι ένα εντυπωσιακό, λουσάτο κτίριο, έχουμε αυτή την υποψία πως όλα τα διαμερίσματα είναι άδεια.

πηγή flix.gr

γνώμη μας, μας άρεσε το πρώτο επεισόδιο, εχει ατμόσφαιρα, φαίνετε να εχει υπόθεση και πλοκή

Η Ακαδημία δημιουργεί site αναζητώντας χαμένες ταινίες

Η Ακαδημία είχε μια ιδέα: να απευθυνθεί δημόσια και παγκόσμια μέσω μίας νέας ιστοσελίδας για να βρει χαμένες κόπιες ταινιών που έχουν κερδίσει ή ήταν υποψήφιες για Οσκαρ.

Μέσω λοιπόν του site «Oscar's Most Wanted» η Ακαδημία ζητά τη βοήθεια του κοινού: συλλέκτες μπορεί να μην γνωρίζουν ότι έχουν στα χέρια τους κάποιους χαμένους κινηματογραφικούς θησαυρούς. Αλλωστε κόπιες ταινιών που έχουν εδώ και δεκαετίες εξαφανιστεί, βρίσκονται στα πιο απίθανα μέρη: σοφίτες, αποθήκες, γκαράζ, λαϊκές αγορές, αχυρώνες! Δύο χρόνια πριν, ένα κιβώτιο με χαμένες αμερικανικές ταινίες της βωβής περιόδου ανακαλύφθηκε στην Νέα Ζηλανδία και παραδόθηκε στην ταινιοθήκη της Ακαδημίας.
Η ιστοσελίδα όμως απευθύνει και συγκεκριμένες αιτήσεις για έρευνα: μία ταινία που αναζητά απεγνωσμένα είναι «Ο Πατριώτης» (1928) του Ερνστ Λιούμπιτς, που είχε αποσπάσει αρκετές υποψηφιότητες για Οσκαρ (και στην κατηγορία Καλύτερης Ταινίας) και είχε τελικά κερδίσει στην κατηγορία του σεναρίου. Το trailer της ταινίας βρέθηκε και αποκαταστάθηκε ψηφιακά, ενώ τμήμα της ταινίας (μία μπομπίνα μόνο) ανακαλύφθηκε στην ταινιοθήκη της Πορτογαλίας.
Στόχος της Ακαδημίας είναι να βρει όλες τις χαμένες ταινίες, να τις μετατρέψει σε ψηφιακή μορφή και να δημιουργήσει περισσότερες κόπιες (φιλμ και ψηφιακές) για το αρχείο της, ώστε να εξασφαλίσει την αιωνιότητά τους.

Περισσότερες πληροφορίες στην επίσημη ιστοσελίδα
www.oscars.org/mostwanted

Οσκαρ Καλύτερης Ξένης Ταινίας 2013: 71 χώρες για πέντε υποψηφιότητες!


Αυτο το οσκαρ ποιος θα το παρει;
προβλέπουμε τις 4 απο τις 5 ταινίες, και προβλέπουμε επίσης οτι φετος θα γινει μεγάλη μάχη
«Αθικτοι» των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό (Γαλλία), 
«Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει» των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι (Ιταλία)
 «Η Αδελφή Μου» της Ουρσουλά Μεγιέρ (Ελβετία)
 «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε (Αυστρία)

Αυτές είναι οι 71 ταινίες που διεκδικούν μια θέση στην τελική πεντάδα του ξενόγλωσσου Οσκαρ:

    «Αδικος Κόσμος» του Φίλιππου Τσίτου (Ελλάδα)
    «The Patience Stone» του Ατίκ Ραχιμί (Αφγανιστάν)
    «Pharmakon» του Τζόνι Σανάζ (Αλβανία)
    «In the Shadows» του Ντέιβιντ Οντριτσεκ (Τσεχία)
    «Gulf Stream Under the Iceberg» του Γιεβγένι Πάσκεβιτς (Λευκορωσία)
    «Ramin» του Οντριους Στόνις (Λιθουανία)
    «Despues de Lucia» του Μισέλ Φράνκο (Μεξικό)
    «Check Mate» του Χοσέ Μαρία Καμπράλ (Δομινικανή Δημοκρατία)
    «Mushrooming» του Τούμας Χούσαρ (Εσθονία)
    «Purge» του Αντι Γιόκινεν (Φινλανδία)
    «Αθικτοι» των Ολιβιέ Νακάς και Ερίκ Τολεντανό (Γαλλία)
    «Myn Bala» του Ακάν Σατάγιεφ (Καζακστάν)
    «Nairobi Half Life» του Ντέιβιντ Τος Τζιτόνγκα (Κένυα)
    «Α Royal Affair» του Νικολάι Αρσέλ (Δανία)
    «Keep Smiling» της Ρουσουντάν Τσκόνια (Γεωργία)
    «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει» των Πάολο και Βιτόριο Ταβιάνι (Ιταλία)
    «Zabana» του Σαίντ Ουλντ Κελιφά (Αλγερία)
    «Where the Fire Burns» του Ισμαήλ Γκιουνές (Τουρκία)
    «Η Αδελφή Μου» της Ουρσουλά Μεγιέρ (Ελβετία)
    «Ηeadshot» του Πεν-Εκ Ραταναρουάνγκ (Ταϊλάνδη)
    «Blancanieves» του Πάμπλο Μπέργκερ (Ισπανία)
    «Little One» του Ντάρελ Ρουντ (Νότιος Αφρική)
    «Touch of the Light» του Τσανγκ Ρονγκ - τζι (Ταϊβάν)
    «The Scent of Burning Glass» του Νγκούγιεν Χουού Μουόι (Βιετνάμ)
    «Τhe Delay» του Ροντρίγκο Πλα (Ουρουγουάη)
    «Firecrosser» του Μικαίλο Ιλιένκο (Ουκρανία)
    «A Trip» του Νετζκ Γκαζβόντα (Σλοβενία)
    «Clandestine Childhood» του Μπέντζαμιν Αβίλα (Αργεντινή)
    «Sneakers» των Ιβάν Βλαντιμίροφ και Βαλερί Γιορντάνοφ (Βουλγαρία)
    «Amour» του Μίκαελ Χάνεκε (Αυστρία)
    «Barbara» του Κριστιάν Πετσόλντ (Γερμανία)
    «Lore» της Κέιτ Σόρτλαντ (Αυστραλία)
    «Inuk» του Μάικ Μάτζιντσον (Γροιλανδία)
    «The Deep» του Μπαλταζάρ Κορμακούρ (Ισλανδία)
    «Barfi!» του Ανουράγκ Μπασού (Ινδία)
    «Fill the Void» της Ραμά Μπουρστάιν (Ισραήλ)
    «The Dancer» του Ιφα Ισφανσγιά (Ινδονησία)
    «If Only Everyone» της Ναταλίγια Μπελιαουσκένε (Αρμενία)
    «Children of Sarajevo» της Αϊντα Μπέτζικ (Βοσνία - Ερζεγοβίνη)
    «Pieta» του Κιμ Κι Ντουκ (Νότια Κορέα)
    «Buta» του Ιλγκάρ Ναζάφ (Αζερμπάιτζαν)
    «War Witch» του Κιμ Νγκούγιεν (Καναδάς)
    «El Cartel de los Sapos» του Κάρλος Μορένο (Κολομβία)
    «Cannibal Vegeterian» του Μπάρνκο Σμιντ (Κροατία)
    «Caught in the Web» του Τσεν Κάιγκε (Κίνα)
    «Lost Loves» του Τσάι Μπόρα (Καμπότζη)
    «Νο» του Πάμπλο Λαρέν (Χιλή)
    «Rock, Paper, Scissors» του Χέρμαν Χάμπες (Βενεζουέλα)
    «Firecrosser» του Μικάιλο Ιλιένκο (Ουκρανία)
    «Pleasure Boy Komola» του Χουμαγιούν Αχμέντ (Μπανγκλαντές)
    «À perdre la Raison» του Χοακίμ Λαφός (Βέλγιο)
    «The Clown» του Σέλτον Μέλο (Βραζιλία)
    «The Hypnotist» του Λάσε Χάλστρομ (Σουηδία)
    «When Day Breaks» του Γκόραν Πασκάλιεβιτς (Σερβία)
    «Death for Sale» του Φαουζί Μπενσαϊντί (Μαρόκο)
    «Blood of My Blood» του Ζοάο Κανίζο (Πορτογαλία)
    «Made in Ash» της Ιβέτα Γκρόφοβα (Σλοβακία)
    «80 Million» του Βαλντεμάρ Κρίζτεκ (Πολωνία)
    «White Tiger» του Κάρεν Σακναζάροφ (Ρωσία)
    «Τhe Bad Intentions» της Ροζάριο Γκαρσία Μοντέρο (Περού)
    «Bwakaw» του Χουν Λάνα (Φιλιππίνες)
    «Beyond the Hills» του Κριστιάν Μουντζίου (Ρουμανία)
    «When I Saw You» της Ανμαρί Γιαχίρ (Παλαιστίνη)
    «Life Without Principle» του Τζόνι Το (Χονγκ Κονγκ)
    «The Empty Home» του Νουρμπέκ Εγκέν (Κιρζιστάν)
    «Bunohan» του Νταίν Ισκαντάρ Σαίντ (Μαλαισία)
    «Kon-Tiki» των Γιοακίμ Ρένινγκ και Εσπεν Σάντμπεργκ (Νορβηγία)
    «Kauwboy» του Μπουντεβτζίν Κούλε (Ολλανδία)
    «The Third Half» του Ντάρκο Μιτρέφσκι (Σκόπια)
    «Our Homeland» του Γιονγκ - χι Γιανγκ (Ιαπωνία)
    «Just the Wind» του Μπενετέκ Φλιγκόφ (Ουγγαρία)

We Need to Talk About Kevin (2011)

Μπορείς να φανταστείς εκείνους τους ανθρώπους; Εκείνους που με το βλέμμα χαμένο κινούνται σπασμωδικά από τη μία άκρη στην άλλη και εκείνους που μένουν ακίνητοι σε ένα μοναδικό σημείο παρατηρώντας τον περίγυρο; Εκείνους που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μείνουν για πάντα μόνοι και εκείνους που παλεύουν μια ολόκληρη ζωή να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι μιας (δυσ)λειτουργικής  οικογένειας; Εκείνους που βάφουν τα νύχια τους με τα πιο έντονα χρώματα και εμπορεύονται την ελπίδα με μοναδικό πελάτη τον ίδιο τους τον εαυτό; Μπορείς να φανταστείς όλους αυτούς τους ανθρώπους μαζί; Ίσως μπορέσεις να τους δεις να στέκονται συγκεντρωμένοι όλοι, σαν σε συναυλία, λουσμένοι στα χρώματα της πιο ανομολόγητής τους αμαρτίας. Ίσως αν κοιτάξεις λίγο καλύτερα, καταφέρεις να τους αντικρίσεις όπως πραγματικά είναι, όπως πραγματικά αισθάνονται και όπως πραγματικά θα ήθελαν να ζούνε, ανέμελοι και ελεύθεροι χωρίς κανένας να τους κρίνει. Όπως ακριβώς τους παρουσιάζει η σκηνοθέτις στο άνοιγμα της ταινίας της.
Ίσως θα ήταν πιο σωστό να αναφέρω ότι, εκτός από τον Kevin, θα έπρεπε να μιλήσουμε και για όλους αυτούς τους ανθρώπους που ζούνε κι αναπνέουνε ανάμεσά μας. Η Ramsay ψυχανεμίζεται ετούτη την ανάγκη και χτίζει την ταινία της επάνω στον κεντρικό χαρακτήρα της Eva και τους ανθρώπους από τους οποίους περιτριγυρίζεται. Ανθρώπους όπως και η ίδια, δεν έχουν τίποτα το ιδιαίτερο να επιδείξουν (what do you mean special?”) και τίποτα ιδιαίτερο να ελπίζουν. Ανθρώπους υποκριτικά εγκλωβισμένους σε μια αέναη λήθη, που κάποιοι τους λυπούνται και κάποιοι τους χαστουκίζουν χωρίς υπομονή και κυρίως χωρίς οίκτο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα έπαιρναν όρκο ότι προσπαθούνε να αλλάξουν τον κόσμο αλλά το μόνο που κάνουν είναι να περιμένουν με σταυρωμένα τα χέρια μια επικείμενη αλλαγή που ποτέ δεν έρχεται. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θέλουν να αγαπήσουν αλλά το πιο ειλικρινές πράγμα που μπορούν να κάνουν είναι να σε πληγώσουν. Κάθε μέρα και πιο γρήγορα.  
Ο Kevin ήρθε σε αυτό τον κόσμο αλλά από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του έδειξε την ανομοιότητά του. Σαν χαρακτήρας μοιάζει ο πιο συγκροτημένος, έτοιμος να καταστρέψει με το χαμόγελο στα χείλη. Έτοιμος να δημιουργήσει το χάος, χωρίς να νοιάζεται για το προσωπικό του κόστος. Να επιτεθεί σε εκείνους που πιστεύουν στα ισοδύναμα, στα προσδόκιμα, στα αναντίρρητα δεδομένα του κοσμικού μας χωροχρόνου. Έτοιμος να τεμαχίσει την ανθρώπινη αδράνεια και να τιμωρήσει εκείνους που θεωρεί υπαίτιους για την λάθος εξέλιξη. Να τιμωρήσει εκείνους που θα αγόραζαν μια δωδεκάδα σπασμένα αυγά γιατί δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, εκείνους που θα σε κοιτάξουν στα μάτια για να σε κρίνουν, που θα (σε) φοβίσουν αντί να φοβηθούν, θα (σε) αγαπήσουν, θα (σε) μισήσουν και τελικά, θα (σε) γαμήσουν, κάθε μέρα και πιο γρήγορα.
Φυσικά μια ταινία δεν γίνεται να είναι αφιερωμένη σε έναν χαρακτήρα σαν του Kevin. Μπορεί να είναι όμως στους αποδέκτες της ψυχωτικής του οργής, ή ακόμα και στην εύθραυστη σχέση μητέρας-γιου και τα αναπάντητα ερωτήματα που αναδύονται ευλαβικά. Έτσι η σκηνοθέτις θα αντλήσει από το βιβλίο της Lionel Shriver τις σιωπές των λεπτομερειών και τον εκκωφαντικό κρότο των επιπτώσεων για να δημιουργήσει ενδογενετικά μια τεμαχισμένη - και καμουφλαρισμένη με το soundtrack της ζωής μας - διερεύνηση των ανθρώπων μιας εποχής που μοιάζει να νοσεί. Της εποχής των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν χωρίς να το έχουμε ζητήσει, των ανθρώπων που ψάχνουν ένα χαμένο νόημα εκεί που δεν υπάρχει και, τελικά, των ανθρώπων που δεν γνωρίζουν το γιατί, ενώ κάποτε πίστευαν ότι οι ίδιοι ήταν η αιτία.
Κάπου εκεί, τα αρχικά ερωτήματα επανέρχονται, ακόμα πιο κωδικοποιημένα, ακόμα πιο σφοδρά. Πες μου όμως, ακόμα κι έτσι, μπορείς να φανταστείς όλους αυτούς τους ανθρώπους να σε κοιτάνε; Μπορείς να τους κοιτάξεις στα μάτια και να τους αναγνωρίσεις; Μπορείς να τους νιώσεις, έστω και αν είναι για μια μόνο στιγμή;
Τώρα σκέψου, πόσες φορές μπορείς να πεις την λέξη «ελέφαντας»; 
πηγή

FRAU IM MOND / LA FEMME SUR LA LUNE (1929), του Fritz Lang

Εν έτη 1929 ο βωβός κινηματογράφος διένυε τα τελευταία βήματα της καριέρας του. Το πέρασμα στον ομιλούντα έμοιαζε οριστικό και τα στούντιο, προκειμένου να αντλήσουν τα μέγιστα από το καινοτόμο και …κερδοφόρο αξιοπερίεργο της εμφάνισης του διεγετικού ήχου, έσπευσαν να προσθέσουν ηχογραφημένους διαλόγους και διάφορα άλλα εφέ σε ταινίες που είχαν μεν ήδη γυριστεί ως βωβές αλλά δεν είχαν ακόμα κυκλοφορήσει στις αίθουσες. Η περίφημη UFA, κυρίαρχος της γερμανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, άσκησε φοβερές πιέσεις στον Fritz Lang προκειμένου να προσθέσει ήχο στο φιλμ που μόλις είχε ολοκληρώσει, ένα πολυδάπανο διαστημικό έπος που δεδομένων των εξελίξεων θα μπορούσε να επιφέρει μεγάλη οικονομική ζημία στο στούντιο. Μετά από πολύμηνο αγώνα, η επιμονή του σκηνοθέτη δικαιώθηκε, χαρίζοντας έτσι στην ιστορία του βωβού το τελευταίο αριστούργημά του.
Βασισμένο σε μυθιστόρημα της Thea von Harbou, συζύγου και τακτικής συνεργάτιδάς του Lang  στο σενάριο (μέχρι το 1933 οπότε κι εκείνη εντάχθηκε στο ναζιστικό κόμμα), η Γυναίκα στο Φεγγάρι παραμένει σήμερα στη σκιά του διάσημου Metropolis (1927). Αδίκως, διότι στη σχεδόν τρίωρη διάρκειά του όχι μόνο αποφεύγει τους εξόφθαλμους σεναριακούς συντηρητισμούς του προκατόχου του, αλλά αποτελεί κι ένα από τα σπουδαιότερα δείγματα αφηγηματικού σινεμά ανεξαρτήτως εποχής, θέτοντας ένα μοντέλο το οποίο ακολουθούν ακόμα και τα σημερινά blockbuster έναν αιώνα μετά. Η ιστορία ενός ταξιδιού στο φεγγάρι, μύθος διαχρονικός στην ανθρωπότητα, είχε ήδη εγγυημένη την απήχηση σε ένα κοινό που άρχιζε να παρακολουθεί από κοντά την αλματώδη ανάπτυξη της διαστημικής τεχνολογίας. Γνωρίζοντας ότι ξεκινάει από γερή βάση, ο Lang θα προσθέσει στο μείγμα μια εντυπωσιακή και πολυσχιδή ίντριγκα που περιλαμβάνει μυστήριο, έρωτα, υπόκοσμο, πολιτική και προδοσία. Οι πολυαναμενόμενες σκηνές του ταξιδιού δε θα έρθουν παρά στο δεύτερο μισό του φιλμ. Θα προηγηθεί μια καλά φροντισμένη χαρακτηρολογική και δραματουργική προετοιμασία με απώτερο σκοπό την αύξηση της ανυπομονησίας του θεατή για το μεγάλο θέαμα που θα ακολουθήσει, αν θέλετε ένα είδος αφηγηματικού μα εξωφιλμικού σασπένς – αλήθεια, ξέρετε κάποια υπερπαραγωγή του Hollywood στις μέρες μας που δεν υιοθετεί αυτήν τη συνταγή;
Ο Lang θα επιστρατεύσει και πάλι το σήμα κατατεθέν του low key φωτισμό, θα γυρίσει σκηνές δράσης απαράμιλλης αγωνίας με την ευφυέστατη χρήση του cross cutting και θα βάλει στο επίκεντρο της ιστορίας του έναν καταραμένο έρωτα με happy ending. Θα ερευνήσει ακόμα την επίδραση, ατομική και συλλογική, των ακραίων συνθηκών σε μια μονωμένη ομάδα ανθρώπων (το πλήρωμα του διαστημικού σκάφους) με αποκορύφωμα την απληστία εν όψει του χρυσού – μοτίβο που θα ακολουθήσει ο John Huston στο Θησαυρό της Σιέρα Μάδρε και ο Howard Hawks σχεδόν σε όλη την καριέρα του. Παράλληλα, σε μια λανθάνουσα αυτοαναφορική στιγμή του ίδιου του κινηματογραφικού μέσου, ο Lang θα υπογραμμίσει τη συμβολή του σινεμά (αλλά και της φωτογραφίας) στις επιστήμες και ειδικότερα στη διαστημική τεχνολογία, χρόνια πριν τα ρομπότ της NASA προσγειωθούν στον Άρη με κάμερες ενσωματωμένες. Προχωρώντας παραπέρα, θα  μπορούσε κανείς να διακρίνει στη σύγκρουση ανάμεσα στους ιδεαλιστές επιστήμονες και τους διεφθαρμένους επιχειρηματίες που επιβάλλουν τους κανόνες τους στους πρώτους, μια σύνδεση με την αντίστοιχη σχέση σκηνοθέτη-παραγωγών. Τέλος, ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιλογή του τίτλου που υπογραμμίζει τη γυναικεία παρουσία στο πλήρωμα που προσεληνώθηκε, αμφίσημη επιλογή που δεν μειώνει την πρωτοποριακή συμμετοχή μιας δυναμικής γυναίκας στην εντυπωσιακή περιπέτεια. 

πηγή

Cosmopolis (2012) του David Cronenberg

 Η κινηματογραφική μεταφορά ενός κειμένου του Don DeLillo αντιμετωπίζει πάντα ιδιαίτερες δυσκολίες, τόσο από άποψη μορφής (απουσία εμφανούς πλοκής, εσωτερικοί μονόλογοι γραμμένοι σε τρίτο πρόσωπο), όσο και από άποψη περιεχομένου (πιντερικοί διάλογοι που φαντάζουν αφύσικοι κατά την εκφορά τους). Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που το Cosmopolis αποτελεί την πρώτη κινηματογραφική μεταφορά έργου του DeLillo.

Ο David Cronenberg, χωρίς να αποκλίνει από το ύφος και το πνεύμα του κειμένου, κατάφερε να το ενσωματώσει στην δική του αισθητική, αντιμετωπίζοντας  με επιτυχία όλες τις προκλήσεις του. Παράλληλα οι τροποποιήσεις του σκηνοθέτη (όπως στο φινάλε) βρίσκονται σε αρμονία με την δεσπόζουσα νοηματική γραμμή της ταινίας του, η οποία διατηρεί την πολυσημία του λογοτεχνικού της προκατόχου.

Η πολυσημία αυτή καθιστά ανέφικτη μια μονοσήμαντη ερμηνεία της ταινίας διότι  η ίδια η  εξέλιξή της την αποκλείει. Μπορούμε ωστόσο να διακρίνουμε το πορτρέτο του σύγχρονου ηδονοθήρα των 00s, ενός ατόμου που κινείται δίχως καμία ηθική και κοινωνική αξία πέρα αυτής του εκλεπτυσμένου ηδονισμού, ο οποίος καθίσταται δυνατός εξαιτίας μιας αυξανόμενης οικονομικής ισχύος. Ο ήρωας μπορεί να αποκτήσει τα πάντα (όπως το παρεκκλήσι του Rothko), ελάχιστα πράγματα μπορεί όμως να βιώσει πραγματικά και η συνειδητοποίηση αυτού του χάσματος θα τον οδηγήσει ραγδαία στην αυτοκαταστροφή του. Μια αυτοκαταστροφή που μπορεί να ειδωθεί και ως μια αντεστραμμένη ηδονή, καθότι το πλήρως ελεγχόμενο και αποστειρωμένο, κυριολεκτικά, περιβάλλον, στο οποίο βρίσκεται αυτοβούλως εσώκλειστος ο ήρωας, επιτάσσει την κατάργησή του. Έναυσμα για την χειραφέτησή του δίνεται από την σκηνή της αυτοπυρπόλησης ενός διαδηλωτή, μιας ασύλληπτης ενέργειας για την μέχρι τότε κοσμοεικόνα του βαθύπλουτου χρηματιστή.

Η καθοδική πορεία διέπεται από μια εσωτερική λογική με τα όρια συνειδητού και ασυνειδήτου να συγχέονται διαρκώς και καταλήγει σε μια εκπληκτική εικοσάλεπτη αντιπαράθεση του ήρωα με ένα αποτυχημένο alter-ego του (ένας καταπληκτικός Paul Giamatti).  Μια μπεκετικής έμπνευσης σκηνή που αξίζει πολλαπλές θεάσεις,  ένα απολύτως ταιριαστό αποκορύφωμα σε μια μοναδική κινηματογραφική δημιουργία.

πηγή
http://www.filmgaze.blogspot.gr/

δειτε το trailer
http://www.youtube.com/watch?v=PvYyKTZtUG0

Τα κορίτσια του ζιγκολό Γούντι Άλεν

    Ο Γούντι Άλεν έκλεισε τους λογαριασμούς του με τη Ρώμη και επέστρεψε στην Αμερική για την επόμενη ταινία του, την οποία θα συνδυάσει και με τη συμμετοχή του στο «Fading Gigolo» του Τζον Τορτούρο. Η τελευταία προσθήκη στο καστ που ήδη έχει εκτός από το πρωταγωνιστικό δίδυμο Άλεν-Τορτούρο τη Σάρον Στόουν και τη Σοφία Βεργκάρα για να ανεβάζουν τις θερμοκρασίες, είναι η πρώην κυρία Ντεπ, Βανέσα Παραντί που μπορεί να μην είχε την τύχη να συναντήσει το Γούντι στο Παρίσι μετά τα μεσάνυχτα, αλλά ορίστε που οι δρόμοι τους θα διασταυρωθούν στη Νέα Υόρκη.

Αν και ο Γούντι έχει πάνω από 20 χρόνια να εμφανιστεί σε ταινία που δε γράφει και δε σκηνοθετεί ο ίδιος ακούστε λίγο τι συμβαίνει σε αυτό το σενάριο και νομίζουμε ότι θα συμφωνήσετε ότι -ναι- αυτήν την ιστορία θα μπορούσε να την είχε σκαρφιστεί αυτός. Δυο παλιοί φίλοι που μένουν άφραγκοι δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στους κύκλους μοναχικών κυριών της εβραϊκής κοινότητας προκαλώντας αντιδράσεις. Ο Τορτούρο αναλαμβάνει να εργαστεί ως ζιγκολό και ο Γούντι Άλεν γίνεται μάνατζέρ του προωθώντας τον στις υποψήφιες πελάτισσες, αλλά και αναλαμβάνοντας προσωπικά κάποιες ιδιαίτερες περιπτώσεις. Η Σάρον Στόουν θα εμφανίζεται ως γιατρός του Άλεν που ενδιαφέρεται για τις υπηρεσίες του Τορτούρο , ενώ η Κολομβιανή καλλονή του Modern Family είναι μια απογοητευμένη νοικοκυρά που ζητεί να της κανονίσουν ένα τρίο με τη γιατρό και τον ζιγκολό!

Δεν ξέρουμε τι ρόλος προορίζεται για τη Βανέσα Παραντί, αλλά φανταστείτε τι θεότρελες σκηνές και τι απίθανα σεξουαλικά μπερδέματα έχουμε να δούμε στην ταινία που μοιάζει τόσο γουντιαλενική, ώστε να περνάει από το μυαλό μας ότι ο αγαπημένος auteur έδωσε μια δυο καλές ιδέες στο σενάριο, κάνοντας διάλειμμα από τη δική του ατιτλοφόρητη καινούργια ιστορία που θα μετατρέψει σε εικόνες με τη βοήθεια των Σάλι Χόκινς, Άλεκ Μπάλντουιν και Κέιτ Μπλάνσετ στο Σαν Φρανσίσκο.

πηγή περιοδικο σινεμα