Σελίδες

Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ

Σινεμά:

 Λύκος της Wall Street Η πραγματική ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορντ, χρηματιστή των δεκαετιών του ’80 και του ’90, ο οποίος έγινε πολυεκατομμυριούχος στα 26 του, προτού καταλήξει στη φυλακή για μια σειρά από οικονομικές απάτες. Οι σκορσεζικοί γκάνγκστερ ντύνονται golden boys σε μια ξέφρενων ρυθμών μαύρη σάτιρα του καπιταλιστικού ονείρου που μετατρέπεται σε αμερικανικό εφιάλτη. Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε με τους: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Μάθιου ΜακΚόναχι, Τζον Φαβρό

Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι (The Secret Life of Walter Mitty) Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπεν Στίλερ με τους: Μπεν Στίλερ, Κρίστεν Γουίγκ, Άνταμ Σκοτ, Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Ο ονειροπόλος υπάλληλος του περιοδικού «Life» Γουόλτερ Μίτι χάνει το αρνητικό της φωτογραφίας που θα κοσμούσε το τελευταίο εξώφυλλο της έντυπης έκδοσής του. Αυτό θα αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι με σκοπό να βρει το πολύτιμο κομμάτι φιλμ αλλά και τον πραγματικό εαυτό του. Ταυτόχρονα, ο ντροπαλός Μίτι προσπαθεί να βρει τρόπο για να προσεγγίσει τη συνάδελφό του Σέριλ Μέλχοφ, ενώ η «μεταβατική» περίοδος στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού είναι γεμάτη κλεισίματα τμημάτων και απολύσεις.

Βαμπίρ (Vampyr). Γερμανική ταινία του 1932, σκηνοθεσία Καρλ Ντράγιερ με τους: Τζούλιαν Γουέστ, Μορίς Σουτζ, Ρένα Μάντελ. Ένας ταξιδιώτης καταφθάνει στο πανδοχείο ενός χωριού και γίνεται μάρτυρας της επίθεσης ενός βαμπίρ σε μια νεαρή γυναίκα.

Θέατρο:

 Ένας εχθρός του λαού
Κοινωνικό του Χένρικ Ίψεν
Σκηνοθ.-διασκ.: Στ. Ληναίος
Ερμηνεύουν: Στ. Ληναίος, Έλ. Φωτίου, Στ. Σαμαρτζής, Χρ. Κελαντώνης. Σκην.-κοστ.: Ερρ. Τσεκούρα.

Ένας ιδεολόγος γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με το κατεστημένο και τους υποταγμένους στα ψεύδη συμπολίτες του

Άλφα (Πατησίων 37, Πολυτεχνείο,Εξάρχεια)
Τηλ : 2105238742
Πληροφορίες : Κυρ. 7 μ.μ. Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 20, 15, φοιτ.: € 10.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ:
Μουσείο Μπενάκη 

 Γιάννης Τσαρούχης
Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Πρώτο Μέρος (1910-1940)

Η έκθεση παρουσιάζει την ιστορία της ζωγραφικής του Γιάννη Τσαρούχη μέσα από χρονολογικές ενότητες, αναπλάθοντας το περιβάλλον που έζησε και τις επιρροές που δέχθηκε από αυτό σε όλη του την καλλιτεχνική πορεία.

Η θεματική «Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας» θα παρουσιαστεί σε δύο μέρη, το καθένα από τα οποία θα διαρκέσει ένα χρόνο. Ο επισκέπτης ξεκινώντας από τα χρόνια της παιδικής ηλικίας του Γιάννη Τσαρούχη στον Πειραιά, την Αθήνα και την Κηφισιά θα περιδιαβεί μέσα από τα έργα του, την εποχή του, τα ακούσματα του, τις γνωριμίες του, τις συναναστροφές του, τους συνεργάτες του, τους δασκάλους του. Θα συναντήσει πρόσωπα όπως ο Φώτης Κόντογλου, ο Κωνσταντίνος Παρθένης ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Νίκος Βέλμος, η Αγγελική Χατζημιχάλη, η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, η Έλλη Παπαδημητρίου, ο Teriade και πολλούς άλλους σε μία περιήγηση που θα συμπληρώνεται με φωτογραφικό υλικό, κείμενα και συνεντεύξεις του ιδίου, καθώς και με οπτικοακουστικό υλικό από το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου «Σπουδή για ένα πορτρέτο» και του Φώτow Λαμπρινού «Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη». Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των θεματικών παρουσιάσεων του υλικού της συλλογής του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο φιλοξενείται από το Μουσείο Μπενάκη από τον Νοέμβριο του 2012 στο κτήριο της οδού Πειραιώς.


Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς)


Ένα φωτογραφικό ταξίδι μέσα στο χρόνο


Στο πέρασμα των αιώνων η ελληνική θάλασσα άρρηκτα δεμένη με την ιστορία του τόπου και με τη ζωή των κατοίκων του δεν έπαψε να εμπνέει ποιητές και καλλιτέχνες. Μετά την εφεύρεση της φωτογραφίας στα μισά περίπου του 19ου αιώνα και ως σήμερα, στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις του ελληνικού θαλασσινού τοπίου προστέθηκαν αναρίθμητες φωτογραφικές εικόνες του ίδιου θέματος.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 350 περίπου φωτογραφίες χωρισμένες σε 5 χρονολογικές ενότητες: δεύτερο μισό του 19ου αιώνα - οι πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μεσοπόλεμος - μεταπολεμική περίοδος - εποχή της μεταπολίτευσης έως σήμερα.  Η επιλογή τους πραγματοποιήθηκε από την Φανή Κωνσταντίνου και την Αλίκη Τσίργιαλου (επιμελήτριες του Φωτογραφικού Αρχείου Μουσείου Μπενάκη), καθώς και από τον Κωστή Αντωνιάδη (καθηγητή φωτογραφίας στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του T.E.I. Aθήνας) μετά από συστηματική αναδίφηση σε αρχεία και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κριτήριο αξιολόγησης κάθε επιλεγμένου θέματος υπήρξε αφενός το καθαρά φωτογραφικό του ενδιαφέρον σε σχέση με την εξέλιξη του μέσου και τη διαδοχή των καλλιτεχνικών ρευμάτων στην πορεία της φωτογραφίας, αφετέρου η αντιπροσωπευτική του θέση μέσα στο ιστορικό, ιδεολογικό και αισθητικό πνεύμα της εποχής του. Αν και η θεματογραφία των εικόνων δεν καθόρισε από μόνη της την επιλογή τους, εντούτοις μέσα από το πλούσιο οπτικό θησαυρό που συγκεντρώθηκε ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη σχέση των ανθρώπων με τη θάλασσα, τον τρόπο ζωής στις παραθαλάσσιες και νησιωτικές περιοχές, την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας καθώς και τον περίπλου των ελληνικών νησιών από τους πρώτους περιηγητές έως τον μαζικό τουρισμό.

Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς)





ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

 Martin Kippenberger: A Cry For Freedom
10 Οκτωβρίου 2013 – 26 Ιανουαρίου 2014

Ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, στο πλαίσιο του προγράμματος του ΝΕΟΝ Διαδρομές, παρουσιάζει την έκθεση του γερμανού καλλιτέχνη Martin Kippenberger, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ. Η έκθεση με τίτλο “A Cry For Freedom” περιλαμβάνει έργα του γερμανού καλλιτέχνη από τις συλλογές Δ. Δασκαλόπουλου και του Estate Kippenberger, υπό την επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Δημήτρη Παλαιοκρασσά. Η Ιστορία της Τέχνης μπορεί να ερμηνευθεί ως μια διαρκής διεύρυνση των συνόρων του ορισμού του έργου τέχνης, προς την κατεύθυνση πιο απελευθερωμένης καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Ο Martin Kippenberger κατέστρωσε μια ιδιαίτερα αιχμηρή επίθεση εναντίον αυτών των ορίων. Η δύναμή της μεγεθύνθηκε από τη μεθοδική και εσωτερικά εγγενή ανάγκη του να εκφράσει τον πόθο του για προσωπική ελευθερία μέσα στην καλλιτεχνική του δημιουργία, συγκεράζοντας έτσι την ζωή του και το καλλιτεχνικό του έργο σ’ ένα συνεπές και συνεχές Gezamkunstwerk (Καθολικό Έργο Τέχνης). Σε προσωπικό επίπεδο, ο Kippenberger ήταν ικανός για ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο. Ακολούθησε μόνο Έναν Κανόνα: Πάντα παραβίαζε τους Κανόνες! Με γενναιότητα πλοηγήθηκε σ’ αχαρτογράφητα νερά ανεξερεύνητων πεδίων ελευθερίας, μια επικίνδυνη αποστολή η οποία του κόστισε τον πρώιμο θάνατό του στην ηλικία των 44 ετών. Εξήντα χρόνια μετά την γέννησή του, η παρούσα έκθεση έχει ως στόχο να ακολουθήσει το ταξίδι του αυτό και να φωτίσει την πολύπλευρη τακτική του με την οποία πάντα ρηξικέλευθα παραβίαζε τους Κανόνες. Με άλλα λόγια, ο Κόσμος του Kippenberger ολοκληρωμένος και συμπαγής. Η έκθεση θα παρουσιάσει περισσότερα από 60 έργα, μεταξύ των οποίων πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες. Είναι η πρώτη φορά που η δουλειά του Kippenberger παρουσιάζεται σε χώρο Μουσείου στην Ελλάδα.

ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ
(με το εισιτήριο του Μουσείου)
κάθε Πέμπτη, 18.00
κάθε Σαβ/κο, 12.00
                          
«Ιδανικές 'μορφές' κι αγαπημένες…». Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη
από 27/11/2013 έως 30/3/2014

Ποιος δεν έχει διαβάσει ή ακούσει στίχους ή ποιήματα του Καβάφη;
Όμως πόσοι έχουμε δει τις εικόνες και τα πρόσωπα της γραφής και του μυαλού του;
Αγάλματα και πορτραίτα του Αλέξανδρου, του Δημητρίου του Πολιορκητή, του Ιούλιου Καίσαρα ή του Νέρωνα, παρατάσσονται μαζί με τα ποιήματα φέρνοντας πίσω τη λεπτή αίσθηση της ελληνιστικής εποχής με την οποία επιθυμούσε συνήθως να συνδιαλέγεται ο Αλεξανδρινός ποιητής. Και φυσικά, μαζί με αυτά, την παραβολή, την ειρωνεία, και ‘διδαχή’ του.
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε συνεργασία με το Αρχείο Καβάφη/Ίδρυμα Ωνάση και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, παρουσιάζει στο Μέγαρο Σταθάτου την έκθεση «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες – Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη».
Στην έκθεση παρουσιάζονται 67 αρχαία αντικείμενα, τα οποία πλαισιώνουν 27 επιλεγμένα ποιήματα, μυθολογικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην έκθεση περιλαμβάνονται γλυπτά (κυρίως μαρμάρινες κεφαλές, προτομές, αγαλματίδια ή συμπλέγματα μορφών), χάλκινα σκεύη, πήλινα ειδώλια και αγγεία, σκεύη μικροτεχνίας από φαγεντιανή, νομίσματα, νεκρικά πορτρέτα, επιτύμβιες στήλες, καθώς και εικόνες και εκκλησιαστικά σκεύη της μεταβυζαντινής περιόδου. Τα αντικείμενα προέρχονται από 14 ελληνικά Μουσεία, Εφορείες Αρχαιοτήτων και ιδιωτικές συλλογές.
Με αφορμή τον στίχο «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες» από το ποίημα «Φωνές», στον οποίο παραπέμπει ο τίτλος της έκθεσης «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες…», επιχειρείται η εικονογράφηση των ποιημάτων μέσα από τα αρχαιολογικά αντικείμενα. Παρουσιάζοντας παράλληλα τα καβαφικά κείμενα με τα αρχαία αντικείμενα, γίνεται προσπάθεια υπαινικτικής παρουσίασης του πραγματικού νοήματος των ποιημάτων, στην οποία σημαντικό ρόλο παίζουν η μουσειογραφική μελέτη και η σκηνογραφική επιμέλεια της έκθεσης.
Με τον τρόπο αυτόν οσμώνεται το νόημα των ποιημάτων με τα αρχαία έργα και ο χρόνος της σύνθεσης και της συγγραφής του ποιήματος μεταφέρεται στην καρδιά του χρόνου δράσης των καβαφικών πρωταγωνιστών, προσφέροντας μιαν άλλη ‘μέθεξη’ στον σημερινό αναγνώστη-επισκέπτη της έκθεσης.

 Ξεναγήσεις
κάθε Πέμπτη στις 19.00
κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 13.00

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Το πεντάστερο Westin Grand αγόρασε προ ετών ένα κομμάτι από το Τείχος του Βερολίνου σε σχήμα πόρτας και το τοποθέτησε δίπλα στην είσοδό του. Η υπεύθυνη του ξενοδοχείου φέρνει σφυριά, καλέμια και πλαστικά γυαλιά, για να προστατεύσουμε τα μάτια μας στην προσπάθειά μας να αποσπάσουμε ένα μικρό πετραδάκι από τον ογκόλιθο. «Δοκιμάστε, μη φοβάστε, βάλτε δύναμη και θα βγει...» Δεν είναι πολύ δύσκολο. Με έξι-εφτά σφυριές ξεκολλάνε μικρά κομματάκια και πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Μαζεύω τα δικά μου και τα βάζω μέσα σε ένα από τα ωραία κουτάκια που μας δίνουν - μοιάζει λίγο με θήκη για καρφίτσα.

Το ήξερα ότι σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση, πωλούνται κομματάκια Τείχους σαν βερολινέζικος Τίμιος Σταυρός σε μικρομάγαζα με σουβενίρ. Τούτο εδώ, όμως, είναι άλλο πράγμα... Εχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον: αφενός δεν σου πουλάνε τίποτα, το μικρό ή μεγαλύτερο κομματάκι ιστορίας σε βάζουν να το κερδίσεις με το σπαθί σου. Αφετέρου η νίκη απέναντι στην -ανύπαρκτη πλέον- ΕΣΣΔ αναπαράγεται συμβολικά μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου με έναν μοναδικό τρόπο: το Τείχος (ή καλύτερα κομμάτι αυτού), έμβλημα άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, που δεν χώριζε απλώς το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο, αλλά χτίστηκε περιμετρικά του Δυτικού σαν ασφυκτικός κλοιός, είναι πλέον ιδιοκτησία ενός πολυτελούς ξενοδοχείου της Δύσης. Το οποίο βάζει τους πελάτες του να το σπάσουν, σαν να θέλει να εξαφανίσει το φάντασμα της DDR με τον πιο απτό τρόπο.

Πέρα από αυτή την, ομολογουμένως, πολύ παράξενη πτυχή του, το Βερολίνο είναι μια θαυμάσια πόλη. Λάμπει. Σαν τον Henrik. Εχει ξανθά μαλλιά και απαλά, διάφανα φρύδια, φοράει μαύρο σακάκι, ριγέ πολύχρωμο κασκόλ και κάνει μια φοβερή δουλειά. «Είμαι cool hunter». Ο Henrik είναι Σουηδός, ήρθε στο Βερολίνο πριν από πολλά χρόνια, το έμαθε «όσο κανείς» και πλέον βιοπορίζεται με το να πουλάει τις γνώσεις του σχετικά με τα πιο in (ή out, ανάλογα με τις προτιμήσεις του πελάτη) στέκια: καφέ, εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ, περιοχές ολόκληρες που είναι σήμερα ή θα είναι αύριο της μόδας... Αυτό θα πει cool hunter.

Αναλαμβάνει να μας κάνει μια οινογαστρονομική ξενάγηση: ζεστό κρασί σε χριστουγεννιάτικη αγορά, δείπνο και γλυκό. To WeihnachtsZauber Gendarmenmarkt είναι μία από τις δεκάδες χριστουγεννιάτικες αγορές της γερμανικής πρωτεύουσας. Πίνουμε glühwein (6 ευρώ, από τα οποία σου επιστρέφονται τα 3 αν γυρίσεις πίσω το μπλε κουπάκι) και τρώμε μια μακρόστενη σφολιάτα, σαν μικρό πεϊνιρλί, με sour cream και φρέσκο κρεμμύδι, που βγαίνει κατευθείαν από το φούρνο. Το κρύο τσιμπάει λίγο τα αυτιά και τη μύτη, αλλά τόσο όσο... Μπορείς να σταθείς σε μια ουρά και να αγοράσεις μία μεγάλη σακούλα με αποξηραμένες φέτες μήλου ή ζεστά κάστανα. «Πάρε ένα να δοκιμάσεις», λέει η Ιταλίδα πωλήτρια και μου δίνει ένα καυτό κάστανο στο χέρι. Δεν προλαβαίνω να το δαγκώσω, πέφτει από τα χέρια, πάει το κάστανο. Και ήταν και δώρο... Δείπνο στο ανατολίτικο Soya Cosplay και γλυκάκι στο Gendarmerie Restaurant, ένα μέρος «πολύ τρέντι. Μπείτε μέσα και μη μιλήσετε σε κανέναν, κάντε τους αδιάφορους...» μας λέει ο Henrik. Γελάει. Το μαγαζί είναι μεγάλο και ζεστό, με ωραία γλυκά και έναν Χιλιανό σερβιτόρο-Λατίνο εραστή, στον οποίο παραγγέλνεις crème brûlée και, αντί να το σημειώσει, σε κοιτάζει με πάθος και ισιώνει τη μελαχρινή φράντζα. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στο καλοβαλμένο Βερολίνο.

Λίγο παραέξω, αλλάζουν οι παραστάσεις. Το τοπίο χαλαρώνει, οι γειτονιές δεν έχουν τόσα μαγαζιά, είναι πιο ήρεμες, κατοικήσιμες, αλλά με περισσότερα άσχημα, ξεχειλωμένα σημεία, όπως οι ράγες τρένου κάτω από μια μεγάλη γέφυρα που είναι γεμάτες σκουπίδια. Παρά τις κατά τόπους ασχήμιες, πάντως, το περπάτημα αποκαλύπτει μια πόλη μεγάλη, απλωτή, με δασάκια, πάρκα και νερά. Η Κατερίνα, συνταξιδιώτισσα, εντυπωσιάζεται από την ομίχλη που ρουφάει τα ψηλά κτίρια, όπως τον Πύργο της Τηλεόρασης, ο οποίος μοιάζει να τρυπάει την καταχνιά με τη μύτη του. Οι περαστικοί, έτσι όπως διασταυρώνονται τα βλέμματά μας όταν περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλο, φαίνονται συμπαθητικοί και πράοι, αν εξαιρέσουμε κάποιες αναπάντεχες αγκωνιές αγνώστων σε συνθήκες συνωστισμού.

Ψάχνουμε την East Side Gallery, ένα κομμάτι του Τείχους στο οποίο διεθνείς καλλιτέχνες αποτύπωσαν το 1990 τις ιδέες τους για το Βερολίνο που έφευγε και το Βερολίνο που ερχόταν - μια υπαίθρια γκαλερί που θεωρείται «μνημείο ελευθερίας». «Ελευθερίαααα...» ακούω καθώς περπατώ δίπλα. Η μικρή εξαδέλφη από την Ελλάδα φωνάζει το όνομά μου. Συγγενικές αγκαλιές και πεταχτά φιλιά κοντά στην τοιχογραφία-φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ. Ξαφνική συνάντηση. Τι ωραία πόλη!

Η Ilka, 25 ετών, με αγορίστικο ντύσιμο και δύο σκουλαρίκια, ένα στη μύτη και ένα πάνω από το λοβό του αυτιού, δουλεύει στη Φρανκφούρτη για το τμήμα επικοινωνίας της Lufthansa. Τη ρωτάω αν θα ήθελε να μείνει μόνιμα στο Βερολίνο. Θα ήθελε. Το πρόβλημα είναι «ότι πλέον όλοι θέλουν να έρθουν εδώ και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος». Θυμάμαι τι μας είπε ο Henrik όταν τον πρωτογνωρίσαμε. «Το Βερολίνο είναι μια πόλη που εκτιμά περισσότερο αυτόν που ψάχνει δουλειά από αυτόν που έχει. Σ’ έναν άνεργο οι άνθρωποι βλέπουν κάποιον που πρέπει να εφεύρει λύσεις και τον θαυμάζουν γι’ αυτό». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία είναι θετική, ώριμη, κάτι που μισοφαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν εμάς όσοι Βερολινέζοι γνωρίζουμε: βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στη δίνη του κυκλώνα, αλλά δεν ακούμε ούτε έναν υπαινιγμό, ούτε μία μπηχτή εν είδει πλακίτσας για «τεμπέληδες Ελληνες». Κάθε κουβέντα τους σχετικά με την ελληνική κρίση είναι μετρημένη, φιλική και αχρωμάτιστη.

Οι δύο μέρες περνούν μονορούφι! Η βόλτα στο Βερολίνο φτάνει στο τέλος της. Ερχεται η ώρα της επιστροφής στα γνώριμα. Γυρίζω πίσω γεμάτη χάρτες και φυλλάδια, μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από ένα λευκό ζωγραφιστό πτηνό στην East Side Gallery, την επαγγελματική κάρτα ενός cool hunter και το κουτάκι με τα ιστορικά πετραδάκια, που μοιάζει με θήκη καρφίτσας, σε απόχρωση θολού χρυσού.

Μίνι οδηγός τέχνης
Τα σταντ ενός μεγάλου ξενοδοχείου είναι ίσως η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για το τι συμβαίνει, ανά πάσα στιγμή, στο Βερολίνο. Σταχυολογήσαμε προτάσεις κατάλληλες για επισκέπτες -που δεν μιλάνε απαραιτήτως Γερμανικά- μέσα από οδηγούς και ταξιδιωτικά περιοδικά (όπως το πολύ ενδιαφέρον Merian, που πρωτοεκδόθηκε το 1948).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ

> Η 64η Μπερλινάλε (www.berlinale.de/en), ένα από τα διασημότερα διεθνή φεστιβάλ με εκατοντάδες προβολές ταινιών και μαζική συμμετοχή, θα λάβει χώρα στη γερμανική πρωτεύουσα 6 έως 16 Φεβρουαρίου.

> To Unknown Pleasures (www.unknownpleasures.de) είναι ένα φεστιβάλ που παρουσιάζει ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο και πραγματοποιείται 1 έως 15 Ιανουαρίου, με ταινίες όπως το «All is Lost» με τον Ρ. Ρέντφορντ, το «Ι Hate Myself» της Joanna Arnow κ.ά.

> Βρετανικές ταινίες μικρού μήκους -δράμα, κωμωδία, θρίλερ, animation, ντοκιμαντέρ, sci-fi, μουσικά κ.ά.- θα δείτε στο φεστιβάλ British Shorts, 17 - 20 Ιανουαρίου (www.britishshorts.de).

> Tο σινεμά Hackesche Höfe (Rosenthaler Straße 40, Mitte) παρουσιάζει αρκετές ταινίες κατάλληλες για μη ομιλούντες τη Γερμανική. Προσέξτε μόνο η ταινία που θα επιλέξετε να μην έχει μεταγλωττιστεί (εισιτήρια 8 ευρώ, Δευτέρα - Τρίτη 6,50 ευρώ).

> Ο κινηματογράφος Sputnik (Hasenheide 54, Kreuzberg, www.sputnik-kino.com) προβάλλει indie ταινίες, εκ των οποίων αρκετές στα Αγγλικά, ενώ τα τούβλα αποτελούν μέρος της επίπλωσης (εισιτήρια 5 - 6,5 ευρώ).

> Επιλογές του διεθνούς κινηματογραφικού ρεπερτορίου θα βρείτε στο arty σινεμαδάκι Arsenal (Potsdamer Straße 2, Kreuzberg, www.arsenal-berlin.de, εισιτήρια 6,50 ευρώ).

> Στο Babylon Mitte (Rosa-Luxembourg-Straße 30, Mitte, www.babylonberlin.de) μπορείτε να δείτε βωβό κινηματογράφο με μουσική υπόκρουση από το αυθεντικό Phillips organ της δεκαετίας του ’20 (εισιτήρια 7 ευρώ).

> Το Cine-Star IMAX & Original (Potsdamer Straße 4, Tiergarten, www.cinestar.de) έχει καλή ποιότητα εικόνας και ήχου και προβάλλει αγγλικές ταινίες στην αυθεντική τους βερσιόν (εισιτήρια 6 - 11 ευρώ).

ΜΟΥΣΙΚΗ

> Η σπουδαία Φιλαρμονική του Βερολίνου με τον Κινέζο πιανίστα Lang Lang παρουσιάζουν έργα Μπραμς, Προκόφιεφ κ.ά. (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße 1, www.berliner-philharmoniker.de, 29-31 Δεκεμβρίου), ενώ η παλαίμαχη, ιστορική ορχήστρα Staatskapelle Berlin έργα Μπαχ (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße, 1, 6 Ιανουαρίου).

> Κατά τ’ άλλα, ο τζαζίστας Michael Bublé παίζει στις 21 Ιανουαρίου στο O2 World (Mühlenstraße 12-30, www.o2world.de) και οι Babyshambles του άτακτου Pete Doherty στις 28 Ιανουαρίου στο Huxley’s Neue Welt (Hasenheide 108-114).



ΕΚΘΕΣΕΙΣ

> «Dali - The Exhibition at Potsdamer Platz»: Το Βερολίνο αποκτά μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Νταλί, με παραπάνω από 400 εκθέματα, όπως σχέδια, λιθογραφίες, εικονογραφημένα βιβλία, κείμενα, τρισδιάστατα έργα, γλυπτά κ.ά. (Leipziger Platz 7, Mitte, www.daliberlin.de, είσοδος 11 ευρώ, μειωμένη 9 ευρώ).

> Το Βερολίνο τιμά τη Γερμανίδα φωτογράφο Barbara Klemm με μια ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη στο έργο της (Martin-Gropius-Bau, Niederkirchnerstraße 7, www.gropiusbau.de, έως 9 Μαρτίου).

> Η εξέλιξη του προτεσταντικού πρεσβυτερίου από την εποχή της Μεταρρύθμισης μέχρι σήμερα (πορτρέτα που φιλοτεχνήθηκαν πέντε αιώνες πριν, μέχρι ιερατικά ενδύματα που φορούσαν γυναίκες πάστορες τη δεκαετία του ’60) παρουσιάζεται στην έκθεση «Life after Luther. A cultural history of the Evangelical parsonage» (Deutsches Historisches Museum, Unter den Linden 2, Mitte, www.dhm.de, έως 2 Μαρτίου).

LOW PROFILE ΜΟΥΣΕΙΑ

Τα φώτα πέφτουν συνήθως στο Νησί των Μουσείων, το complex με τα πέντε διάσημα μουσεία. Και όμως, το Βερολίνο διαθέτει πάνω από 170 μουσεία, δηλαδή πάρα πολλούς θησαυρούς, όπως:

> To Μουσείο Ασιατικής Τέχνης (Museum für Asiatische Kunst, Lansstraße 8), που διαθέτει αντικείμενα από την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Αφγανιστάν, από κεραμικά και τοιχογραφίες μέχρι γιαπωνέζικο δωμάτιο τσαγιού (στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μέρος στο ανάλογο τελετουργικό).

> Τη Villa Liebermann στη λίμνη Wannsee (Colomierstraße 3, www.liebermann-villa.de), που προσφέρει κάτι πολύ ξεχωριστό: μέσα στην έπαυλη εκτίθενται ζωγραφικά έργα του Γερμανού ιμπρεσιονιστή Max Liebermann, ενώ έξω, στον κήπο, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να χαζέψει την πηγή έμπνευσής τους. Μια σπάνια περίπτωση όπου τέχνη και ζωή απέχουν μόλις λίγα μέτρα...

> Τη συλλογή Scharf-Gerstenberg (ο Dieter Scharf είναι ο εγγονός που ακολούθησε τα χνάρια του παππού του Otto Gerstenberg, ο οποίος ξεκίνησε τη συλλογή στις αρχές του 20ού αι.) που περιλαμβάνει έργα των Giovanni Battista Piranesi, Francisco Goya, Alfred Kubin, James Ensor, René Magritte και πολλών ακόμη (Schloßstraße 70).

> Tην Berlinische Galerie (Alte Jakobstraße 124-128, www.berlinische-galerie.de), μια γκαλερί που προωθεί την τέχνη καλλιτεχνών του Βερολίνου, όπως είναι ο Michael Sailstorfer, που το 2012 παρουσίασε πέντε δέντρα να χορεύουν μπαλέτο με τη βοήθεια κρυμμένων κινητήρων.

 Το Βερολίνο είναι γεμάτο ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ κι έτσι κάθε επισκέπτης μπορεί να βρει αμέτρητα ενδιαφέροντα πράγματα. Οι παρακάτω προτάσεις αποτελούν μια μικρή, πρώτη γεύση. Αλλωστε, ο καλύτερος τρόπος για να ευχαριστηθείτε το Βερολίνο είναι να ψάξετε μόνοι σας τον τόπο διαμονής και τα στέκια που πραγματικά σας ταιριάζουν. Επίσης, στην αγγλική έκδοση του www.visitberlin.de θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να οργανώσετε το ταξίδι σας.
Το πεντάστερο Westin Grand αγόρασε προ ετών ένα κομμάτι από το Τείχος του Βερολίνου σε σχήμα πόρτας και το τοποθέτησε δίπλα στην είσοδό του. Η υπεύθυνη του ξενοδοχείου φέρνει σφυριά, καλέμια και πλαστικά γυαλιά, για να προστατεύσουμε τα μάτια μας στην προσπάθειά μας να αποσπάσουμε ένα μικρό πετραδάκι από τον ογκόλιθο. «Δοκιμάστε, μη φοβάστε, βάλτε δύναμη και θα βγει...» Δεν είναι πολύ δύσκολο. Με έξι-εφτά σφυριές ξεκολλάνε μικρά κομματάκια και πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Μαζεύω τα δικά μου και τα βάζω μέσα σε ένα από τα ωραία κουτάκια που μας δίνουν - μοιάζει λίγο με θήκη για καρφίτσα.

Το ήξερα ότι σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση, πωλούνται κομματάκια Τείχους σαν βερολινέζικος Τίμιος Σταυρός σε μικρομάγαζα με σουβενίρ. Τούτο εδώ, όμως, είναι άλλο πράγμα... Εχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον: αφενός δεν σου πουλάνε τίποτα, το μικρό ή μεγαλύτερο κομματάκι ιστορίας σε βάζουν να το κερδίσεις με το σπαθί σου. Αφετέρου η νίκη απέναντι στην -ανύπαρκτη πλέον- ΕΣΣΔ αναπαράγεται συμβολικά μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου με έναν μοναδικό τρόπο: το Τείχος (ή καλύτερα κομμάτι αυτού), έμβλημα άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, που δεν χώριζε απλώς το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο, αλλά χτίστηκε περιμετρικά του Δυτικού σαν ασφυκτικός κλοιός, είναι πλέον ιδιοκτησία ενός πολυτελούς ξενοδοχείου της Δύσης. Το οποίο βάζει τους πελάτες του να το σπάσουν, σαν να θέλει να εξαφανίσει το φάντασμα της DDR με τον πιο απτό τρόπο.

Πέρα από αυτή την, ομολογουμένως, πολύ παράξενη πτυχή του, το Βερολίνο είναι μια θαυμάσια πόλη. Λάμπει. Σαν τον Henrik. Εχει ξανθά μαλλιά και απαλά, διάφανα φρύδια, φοράει μαύρο σακάκι, ριγέ πολύχρωμο κασκόλ και κάνει μια φοβερή δουλειά. «Είμαι cool hunter». Ο Henrik είναι Σουηδός, ήρθε στο Βερολίνο πριν από πολλά χρόνια, το έμαθε «όσο κανείς» και πλέον βιοπορίζεται με το να πουλάει τις γνώσεις του σχετικά με τα πιο in (ή out, ανάλογα με τις προτιμήσεις του πελάτη) στέκια: καφέ, εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ, περιοχές ολόκληρες που είναι σήμερα ή θα είναι αύριο της μόδας... Αυτό θα πει cool hunter.

Αναλαμβάνει να μας κάνει μια οινογαστρονομική ξενάγηση: ζεστό κρασί σε χριστουγεννιάτικη αγορά, δείπνο και γλυκό. To WeihnachtsZauber Gendarmenmarkt είναι μία από τις δεκάδες χριστουγεννιάτικες αγορές της γερμανικής πρωτεύουσας. Πίνουμε glühwein (6 ευρώ, από τα οποία σου επιστρέφονται τα 3 αν γυρίσεις πίσω το μπλε κουπάκι) και τρώμε μια μακρόστενη σφολιάτα, σαν μικρό πεϊνιρλί, με sour cream και φρέσκο κρεμμύδι, που βγαίνει κατευθείαν από το φούρνο. Το κρύο τσιμπάει λίγο τα αυτιά και τη μύτη, αλλά τόσο όσο... Μπορείς να σταθείς σε μια ουρά και να αγοράσεις μία μεγάλη σακούλα με αποξηραμένες φέτες μήλου ή ζεστά κάστανα. «Πάρε ένα να δοκιμάσεις», λέει η Ιταλίδα πωλήτρια και μου δίνει ένα καυτό κάστανο στο χέρι. Δεν προλαβαίνω να το δαγκώσω, πέφτει από τα χέρια, πάει το κάστανο. Και ήταν και δώρο... Δείπνο στο ανατολίτικο Soya Cosplay και γλυκάκι στο Gendarmerie Restaurant, ένα μέρος «πολύ τρέντι. Μπείτε μέσα και μη μιλήσετε σε κανέναν, κάντε τους αδιάφορους...» μας λέει ο Henrik. Γελάει. Το μαγαζί είναι μεγάλο και ζεστό, με ωραία γλυκά και έναν Χιλιανό σερβιτόρο-Λατίνο εραστή, στον οποίο παραγγέλνεις crème brûlée και, αντί να το σημειώσει, σε κοιτάζει με πάθος και ισιώνει τη μελαχρινή φράντζα. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στο καλοβαλμένο Βερολίνο.

Λίγο παραέξω, αλλάζουν οι παραστάσεις. Το τοπίο χαλαρώνει, οι γειτονιές δεν έχουν τόσα μαγαζιά, είναι πιο ήρεμες, κατοικήσιμες, αλλά με περισσότερα άσχημα, ξεχειλωμένα σημεία, όπως οι ράγες τρένου κάτω από μια μεγάλη γέφυρα που είναι γεμάτες σκουπίδια. Παρά τις κατά τόπους ασχήμιες, πάντως, το περπάτημα αποκαλύπτει μια πόλη μεγάλη, απλωτή, με δασάκια, πάρκα και νερά. Η Κατερίνα, συνταξιδιώτισσα, εντυπωσιάζεται από την ομίχλη που ρουφάει τα ψηλά κτίρια, όπως τον Πύργο της Τηλεόρασης, ο οποίος μοιάζει να τρυπάει την καταχνιά με τη μύτη του. Οι περαστικοί, έτσι όπως διασταυρώνονται τα βλέμματά μας όταν περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλο, φαίνονται συμπαθητικοί και πράοι, αν εξαιρέσουμε κάποιες αναπάντεχες αγκωνιές αγνώστων σε συνθήκες συνωστισμού.

Ψάχνουμε την East Side Gallery, ένα κομμάτι του Τείχους στο οποίο διεθνείς καλλιτέχνες αποτύπωσαν το 1990 τις ιδέες τους για το Βερολίνο που έφευγε και το Βερολίνο που ερχόταν - μια υπαίθρια γκαλερί που θεωρείται «μνημείο ελευθερίας». «Ελευθερίαααα...» ακούω καθώς περπατώ δίπλα. Η μικρή εξαδέλφη από την Ελλάδα φωνάζει το όνομά μου. Συγγενικές αγκαλιές και πεταχτά φιλιά κοντά στην τοιχογραφία-φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ. Ξαφνική συνάντηση. Τι ωραία πόλη!

Η Ilka, 25 ετών, με αγορίστικο ντύσιμο και δύο σκουλαρίκια, ένα στη μύτη και ένα πάνω από το λοβό του αυτιού, δουλεύει στη Φρανκφούρτη για το τμήμα επικοινωνίας της Lufthansa. Τη ρωτάω αν θα ήθελε να μείνει μόνιμα στο Βερολίνο. Θα ήθελε. Το πρόβλημα είναι «ότι πλέον όλοι θέλουν να έρθουν εδώ και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος». Θυμάμαι τι μας είπε ο Henrik όταν τον πρωτογνωρίσαμε. «Το Βερολίνο είναι μια πόλη που εκτιμά περισσότερο αυτόν που ψάχνει δουλειά από αυτόν που έχει. Σ’ έναν άνεργο οι άνθρωποι βλέπουν κάποιον που πρέπει να εφεύρει λύσεις και τον θαυμάζουν γι’ αυτό». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία είναι θετική, ώριμη, κάτι που μισοφαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν εμάς όσοι Βερολινέζοι γνωρίζουμε: βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στη δίνη του κυκλώνα, αλλά δεν ακούμε ούτε έναν υπαινιγμό, ούτε μία μπηχτή εν είδει πλακίτσας για «τεμπέληδες Ελληνες». Κάθε κουβέντα τους σχετικά με την ελληνική κρίση είναι μετρημένη, φιλική και αχρωμάτιστη.

Οι δύο μέρες περνούν μονορούφι! Η βόλτα στο Βερολίνο φτάνει στο τέλος της. Ερχεται η ώρα της επιστροφής στα γνώριμα. Γυρίζω πίσω γεμάτη χάρτες και φυλλάδια, μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από ένα λευκό ζωγραφιστό πτηνό στην East Side Gallery, την επαγγελματική κάρτα ενός cool hunter και το κουτάκι με τα ιστορικά πετραδάκια, που μοιάζει με θήκη καρφίτσας, σε απόχρωση θολού χρυσού.

Μίνι οδηγός τέχνης

Τα σταντ ενός μεγάλου ξενοδοχείου είναι ίσως η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για το τι συμβαίνει, ανά πάσα στιγμή, στο Βερολίνο. Σταχυολογήσαμε προτάσεις κατάλληλες για επισκέπτες -που δεν μιλάνε απαραιτήτως Γερμανικά- μέσα από οδηγούς και ταξιδιωτικά περιοδικά (όπως το πολύ ενδιαφέρον Merian, που πρωτοεκδόθηκε το 1948).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ

> Η 64η Μπερλινάλε (www.berlinale.de/en), ένα από τα διασημότερα διεθνή φεστιβάλ με εκατοντάδες προβολές ταινιών και μαζική συμμετοχή, θα λάβει χώρα στη γερμανική πρωτεύουσα 6 έως 16 Φεβρουαρίου.

> To Unknown Pleasures (www.unknownpleasures.de) είναι ένα φεστιβάλ που παρουσιάζει ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο και πραγματοποιείται 1 έως 15 Ιανουαρίου, με ταινίες όπως το «All is Lost» με τον Ρ. Ρέντφορντ, το «Ι Hate Myself» της Joanna Arnow κ.ά.

> Βρετανικές ταινίες μικρού μήκους -δράμα, κωμωδία, θρίλερ, animation, ντοκιμαντέρ, sci-fi, μουσικά κ.ά.- θα δείτε στο φεστιβάλ British Shorts, 17 - 20 Ιανουαρίου (www.britishshorts.de).

> Tο σινεμά Hackesche Höfe (Rosenthaler Straße 40, Mitte) παρουσιάζει αρκετές ταινίες κατάλληλες για μη ομιλούντες τη Γερμανική. Προσέξτε μόνο η ταινία που θα επιλέξετε να μην έχει μεταγλωττιστεί (εισιτήρια 8 ευρώ, Δευτέρα - Τρίτη 6,50 ευρώ).

> Ο κινηματογράφος Sputnik (Hasenheide 54, Kreuzberg, www.sputnik-kino.com) προβάλλει indie ταινίες, εκ των οποίων αρκετές στα Αγγλικά, ενώ τα τούβλα αποτελούν μέρος της επίπλωσης (εισιτήρια 5 - 6,5 ευρώ).

> Επιλογές του διεθνούς κινηματογραφικού ρεπερτορίου θα βρείτε στο arty σινεμαδάκι Arsenal (Potsdamer Straße 2, Kreuzberg, www.arsenal-berlin.de, εισιτήρια 6,50 ευρώ).

> Στο Babylon Mitte (Rosa-Luxembourg-Straße 30, Mitte, www.babylonberlin.de) μπορείτε να δείτε βωβό κινηματογράφο με μουσική υπόκρουση από το αυθεντικό Phillips organ της δεκαετίας του ’20 (εισιτήρια 7 ευρώ).

> Το Cine-Star IMAX & Original (Potsdamer Straße 4, Tiergarten, www.cinestar.de) έχει καλή ποιότητα εικόνας και ήχου και προβάλλει αγγλικές ταινίες στην αυθεντική τους βερσιόν (εισιτήρια 6 - 11 ευρώ).

ΜΟΥΣΙΚΗ

> Η σπουδαία Φιλαρμονική του Βερολίνου με τον Κινέζο πιανίστα Lang Lang παρουσιάζουν έργα Μπραμς, Προκόφιεφ κ.ά. (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße 1, www.berliner-philharmoniker.de, 29-31 Δεκεμβρίου), ενώ η παλαίμαχη, ιστορική ορχήστρα Staatskapelle Berlin έργα Μπαχ (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße, 1, 6 Ιανουαρίου).

> Κατά τ’ άλλα, ο τζαζίστας Michael Bublé παίζει στις 21 Ιανουαρίου στο O2 World (Mühlenstraße 12-30, www.o2world.de) και οι Babyshambles του άτακτου Pete Doherty στις 28 Ιανουαρίου στο Huxley’s Neue Welt (Hasenheide 108-114).

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

> «Dali - The Exhibition at Potsdamer Platz»: Το Βερολίνο αποκτά μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Νταλί, με παραπάνω από 400 εκθέματα, όπως σχέδια, λιθογραφίες, εικονογραφημένα βιβλία, κείμενα, τρισδιάστατα έργα, γλυπτά κ.ά. (Leipziger Platz 7, Mitte, www.daliberlin.de, είσοδος 11 ευρώ, μειωμένη 9 ευρώ).

> Το Βερολίνο τιμά τη Γερμανίδα φωτογράφο Barbara Klemm με μια ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη στο έργο της (Martin-Gropius-Bau, Niederkirchnerstraße 7, www.gropiusbau.de, έως 9 Μαρτίου).

> Η εξέλιξη του προτεσταντικού πρεσβυτερίου από την εποχή της Μεταρρύθμισης μέχρι σήμερα (πορτρέτα που φιλοτεχνήθηκαν πέντε αιώνες πριν, μέχρι ιερατικά ενδύματα που φορούσαν γυναίκες πάστορες τη δεκαετία του ’60) παρουσιάζεται στην έκθεση «Life after Luther. A cultural history of the Evangelical parsonage» (Deutsches Historisches Museum, Unter den Linden 2, Mitte, www.dhm.de, έως 2 Μαρτίου).

LOW PROFILE ΜΟΥΣΕΙΑ

Τα φώτα πέφτουν συνήθως στο Νησί των Μουσείων, το complex με τα πέντε διάσημα μουσεία. Και όμως, το Βερολίνο διαθέτει πάνω από 170 μουσεία, δηλαδή πάρα πολλούς θησαυρούς, όπως:

> To Μουσείο Ασιατικής Τέχνης (Museum für Asiatische Kunst, Lansstraße 8), που διαθέτει αντικείμενα από την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Αφγανιστάν, από κεραμικά και τοιχογραφίες μέχρι γιαπωνέζικο δωμάτιο τσαγιού (στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μέρος στο ανάλογο τελετουργικό).

> Τη Villa Liebermann στη λίμνη Wannsee (Colomierstraße 3, www.liebermann-villa.de), που προσφέρει κάτι πολύ ξεχωριστό: μέσα στην έπαυλη εκτίθενται ζωγραφικά έργα του Γερμανού ιμπρεσιονιστή Max Liebermann, ενώ έξω, στον κήπο, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να χαζέψει την πηγή έμπνευσής τους. Μια σπάνια περίπτωση όπου τέχνη και ζωή απέχουν μόλις λίγα μέτρα...

> Τη συλλογή Scharf-Gerstenberg (ο Dieter Scharf είναι ο εγγονός που ακολούθησε τα χνάρια του παππού του Otto Gerstenberg, ο οποίος ξεκίνησε τη συλλογή στις αρχές του 20ού αι.) που περιλαμβάνει έργα των Giovanni Battista Piranesi, Francisco Goya, Alfred Kubin, James Ensor, René Magritte και πολλών ακόμη (Schloßstraße 70).

> Tην Berlinische Galerie (Alte Jakobstraße 124-128, www.berlinische-galerie.de), μια γκαλερί που προωθεί την τέχνη καλλιτεχνών του Βερολίνου, όπως είναι ο Michael Sailstorfer, που το 2012 παρουσίασε πέντε δέντρα να χορεύουν μπαλέτο με τη βοήθεια κρυμμένων κινητήρων.



Το Βερολίνο είναι γεμάτο ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ κι έτσι κάθε επισκέπτης μπορεί να βρει αμέτρητα ενδιαφέροντα πράγματα. Οι παρακάτω προτάσεις αποτελούν μια μικρή, πρώτη γεύση. Αλλωστε, ο καλύτερος τρόπος για να ευχαριστηθείτε το Βερολίνο είναι να ψάξετε μόνοι σας τον τόπο διαμονής και τα στέκια που πραγματικά σας ταιριάζουν. Επίσης, στην αγγλική έκδοση του www.visitberlin.de θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να οργανώσετε το ταξίδι σας.

ΔΙΑΜΟΝΗ
To Westin Grand Berlin (Friedrichstrasse 158-164, Mitte, www.westingrandberlin.com) είναι μεγάλο, πολυτελές και σερβίρει, μεταξύ άλλων, currywurst (το κλασικό street-food με λουκάνικο και curry-ketchup) συνοδεία σαμπάνιας (από 136 ευρώ).
Το Scandic Potsdamer Platz (Gabriele-Tergit-Promenade 19, Mitte, www.scandichotels.com) διαθέτει σκανδιναβικό στυλ και οικόσιτες μέλισσες που βγάζουν φρέσκο μέλι. Κατάλληλο και για ΑμεΑ (από 85 ευρώ).   
Το SensCity Hotel Albergo (Hohenzollerndamm 33, Charlottenburg-Wilmersdorf) είναι γωνιακό, με... μαξιμαλιστική διακόσμηση και βολεύει αν θέλετε να κινηθείτε περισσότερο προς το Δυτικό Βερολίνο (από 70 ευρώ).
To Best Western Hotel am Spittelmarkt (Neue Grünstraße 28, Mitte, www.bestwestern.com) βγάζει μέσο όρο 8,1 από 2.081 κριτικές του booking.com. Ξενοδοχείο τριών αστέρων, προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ και επιτρέπει επισκέπτες με ζωάκια (55 - 65 ευρώ / 10 ευρώ για κάθε pet).
To Plus Berlin (Warschauer Platz 6 - 8, www.plushostels.com/plusberlin) προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ, σάουνα, χρήση πισίνας, μαθήματα γιόγκα… Πρόκειται για ένα πολυτελές hostel, κατάλληλο για όσους δεν έχουν πρόβλημα να μοιράζονται το χώρο τους (από 11 ευρώ).    

Tip: Εκτός από τα ξενοδοχεία και τα hostels, συμφέρουσα λύση διαμονής στο Βερολίνο είναι η ενοικίαση διαμερίσματος (στο tripadvisor.com θα βρείτε μεγάλη ποικιλία).

ΚΑΦΕΣ - ΦΑΓΗΤΟ
Στο Keyser Soze (Tucholskystr. 33, www.keyser-soze.de) μπορείτε να καθίσετε από το πρωί για vegetarian breakfast, τηγανίτες και λουκάνικα με γλυκιά μουστάρδα.
To Alpenstueck (Gartenstraße 9, Mitte) σερβίρει γερμανικές και αυστριακές γεύσεις, σε τιμές όχι φθηνές, αλλά ούτε και ακριβές.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από την πεπατημένη, στο Manngo (Mulackstr. 29, www.manngo.de) θα βρείτε βιετναμέζικες νοστιμιές και καλές τιμές.
Το Unsicht-Bar (Gormannstr. 14, www.unsicht-bar.de) είναι για τους τολμηρούς... Mε μότο «taste, smell, feel, hear», το συγκεκριμένο μαγαζί προσφέρει μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία: δείπνο στο σκοτάδι.
Είναι λίγο τσιμπημένο το Katz Orange (Bergstrasse 22, www.katzorange.com), αν όμως δεν έχετε πρόβλημα να ξοδευτείτε, θα σας αποζημιώσουν τα περιποιημένα πιάτα του.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ
To ταξίδι ήταν μια προσφορά της Lufthansa. Στο Βερολίνο μπορείτε να ταξιδέψετε με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης και Μονάχου. Ψάξαμε εισιτήρια για τις αρχές Ιανουαρίου: στις 10 Ιανουαρίου, αν πάρετε την πρωινή πτήση των 06.25, φτάνετε στο Βερολίνο (μέσω Μονάχου) στις 10.15, με τιμή εισιτηρίου 178 ευρώ. Ενώ αν επιστρέψετε στις 15/1 με την πτήση των 10.45, φτάνετε στην Αθήνα (μέσω Φρανκφούρτης) στις 17.15 και το εισιτήριο κοστίζει 131 ευρώ.

* Οι τιμές των ξενοδοχείων και των πτήσεων είναι ενδεικτικές. Για πιο οικονομικές διακοπές, κλείστε από νωρίς δωμάτια και αεροπορικά εισιτήρια.
ΔΙΑΜΟΝΗ
To Westin Grand Berlin (Friedrichstrasse 158-164, Mitte, www.westingrandberlin.com) είναι μεγάλο, πολυτελές και σερβίρει, μεταξύ άλλων, currywurst (το κλασικό street-food με λουκάνικο και curry-ketchup) συνοδεία σαμπάνιας (από 136 ευρώ).
Το Scandic Potsdamer Platz (Gabriele-Tergit-Promenade 19, Mitte, www.scandichotels.com) διαθέτει σκανδιναβικό στυλ και οικόσιτες μέλισσες που βγάζουν φρέσκο μέλι. Κατάλληλο και για ΑμεΑ (από 85 ευρώ).   
Το SensCity Hotel Albergo (Hohenzollerndamm 33, Charlottenburg-Wilmersdorf) είναι γωνιακό, με... μαξιμαλιστική διακόσμηση και βολεύει αν θέλετε να κινηθείτε περισσότερο προς το Δυτικό Βερολίνο (από 70 ευρώ).
To Best Western Hotel am Spittelmarkt (Neue Grünstraße 28, Mitte, www.bestwestern.com) βγάζει μέσο όρο 8,1 από 2.081 κριτικές του booking.com. Ξενοδοχείο τριών αστέρων, προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ και επιτρέπει επισκέπτες με ζωάκια (55 - 65 ευρώ / 10 ευρώ για κάθε pet).
To Plus Berlin (Warschauer Platz 6 - 8, www.plushostels.com/plusberlin) προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ, σάουνα, χρήση πισίνας, μαθήματα γιόγκα… Πρόκειται για ένα πολυτελές hostel, κατάλληλο για όσους δεν έχουν πρόβλημα να μοιράζονται το χώρο τους (από 11 ευρώ).    

Tip: Εκτός από τα ξενοδοχεία και τα hostels, συμφέρουσα λύση διαμονής στο Βερολίνο είναι η ενοικίαση διαμερίσματος (στο tripadvisor.com θα βρείτε μεγάλη ποικιλία).

ΚΑΦΕΣ - ΦΑΓΗΤΟ
Στο Keyser Soze (Tucholskystr. 33, www.keyser-soze.de) μπορείτε να καθίσετε από το πρωί για vegetarian breakfast, τηγανίτες και λουκάνικα με γλυκιά μουστάρδα.
To Alpenstueck (Gartenstraße 9, Mitte) σερβίρει γερμανικές και αυστριακές γεύσεις, σε τιμές όχι φθηνές, αλλά ούτε και ακριβές.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από την πεπατημένη, στο Manngo (Mulackstr. 29, www.manngo.de) θα βρείτε βιετναμέζικες νοστιμιές και καλές τιμές.
Το Unsicht-Bar (Gormannstr. 14, www.unsicht-bar.de) είναι για τους τολμηρούς... Mε μότο «taste, smell, feel, hear», το συγκεκριμένο μαγαζί προσφέρει μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία: δείπνο στο σκοτάδι.
Είναι λίγο τσιμπημένο το Katz Orange (Bergstrasse 22, www.katzorange.com), αν όμως δεν έχετε πρόβλημα να ξοδευτείτε, θα σας αποζημιώσουν τα περιποιημένα πιάτα του.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ
To ταξίδι ήταν μια προσφορά της Lufthansa. Στο Βερολίνο μπορείτε να ταξιδέψετε με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης και Μονάχου. Ψάξαμε εισιτήρια για τις αρχές Ιανουαρίου: στις 10 Ιανουαρίου, αν πάρετε την πρωινή πτήση των 06.25, φτάνετε στο Βερολίνο (μέσω Μονάχου) στις 10.15, με τιμή εισιτηρίου 178 ευρώ. Ενώ αν επιστρέψετε στις 15/1 με την πτήση των 10.45, φτάνετε στην Αθήνα (μέσω Φρανκφούρτης) στις 17.15 και το εισιτήριο κοστίζει 131 ευρώ.

* Οι τιμές των ξενοδοχείων και των πτήσεων είναι ενδεικτικές. Για πιο οικονομικές διακοπές, κλείστε από νωρίς δωμάτια και αεροπορικά εισιτήρια.

πηγή καθημερινή
 http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_30/12/2013_533550

super man vs Hulks

Δευτέρα 30 Δεκεμβρίου 2013

LA VIE D'ADÈLE, CHAPITRES 1 & 2 (2013), του Abdellatif Kechiche

Ο Τυνήσιος Abdellatif Kechiche προκάλεσε συζητήσεις γύρω από το όνομά του ήδη από το 2003, με τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του, L'Esquive. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το La Graine et le Mulet (φιλμ-αποκάλυψη της προηγούμενης δεκαετίας για τον υπογράφοντα) ανακοίνωσε με εμφατικό τρόπο το προσωπικό στυλ του μοναδικού ίσως auteur του γαλλικού κινηματογράφου του 21ου αιώνα: ταξικές συγκρούσεις με ξεκάθαρη θέση υπέρ του προλεταριάτου στη σύγχρονη του μορφή (βλέπε μετανάστες), οι οποίες αναδεικνύονται μέσα από τη θε(α)ματοποίηση του γυναικείου κορμιού και του φαγητού αλλά και την εμμονή με το γκρο πλαν. Έξι χρόνια αργότερα, περνώντας από το αμφιλεγόμενο Vénus Noire, ο Kechiche επιστρέφει με μία απρόσμενη κορύφωση του έργου του για να επιβάλλει οριστικά τη γραφή του ως κινηματογραφικό σημείο αναφοράς στη φτωχή από αληθινούς δημιουργούς εποχή μας.
Όλα τα προαναφερόμενα στοιχεία διατηρούνται και σε ένα βαθμό εντείνονται στο La Vie d'Adèle. Κι όμως η εκκίνηση δεν προμήνυε μια τέτοια εξέλιξη. Η πρώτη ύλη ήρθε από το graphic novel της Julie Maroh, Le Bleu est une couleur chaude, επικεντρωμένο στην ερωτική ιστορία δύο νεαρών γυναικών στη Γαλλία της δεκαετίας του 90. Ο Kechiche κράτησε το βασικό κορμό, αποποιήθηκε σοφά των τραβηγμένων δραματικά επεισοδίων (η σύγκρουση της ηρωίδας με τους γονείς της, ο εθισμός της στα φάρμακα κι ο τελικός της θάνατος), παρείσφρησε τον ταξικό προβληματισμό και κατόρθωσε κάτι διόλου προφανές ή εύκολο: να αποβάλει κάθε υπόνοια κόμικ αισθητικής, κρατώντας όμως τη νεανική αίσθηση του κατεπείγοντος και του επίκαιρου που εγγράφεται στο συγκεκριμένο μέσο έκφρασης. Η Ζωή της Αντέλ είναι πάνω από όλα μία ταινία του 21ου αιώνα, σε βαθμό που ελάχιστες κινηματογραφικές δημιουργίες του σήμερα μπορούν να αξιώσουν. Αλλά ταυτόχρονα είναι διαχρονική, όχι χάρη στο στοιχειώδες του θέματος (ο έρωτας), αλλά στο ανεπανάληπτα αυθεντικό του αποτελέσματος.
Ασφαλώς και τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ο Kechiche έφτασε εκεί χάρη σε μερικές ξεκάθαρες αποφάσεις που συντρίβουν μονομιάς τα κλισέ, τις προσδοκίες και τους άτυπους κανόνες που καλλιτέχνες και κοινό (έχουν μάθει να) επιβάλλουν στο σινεμά. Η πρώτη έχει να κάνει με την έννοια της διάρκειας. Μία τρίωρη ταινία σχέσεων μοιάζει από μόνη της ένα σιωπηρό ταμπού σε μια βιομηχανία που έχει αποφασίσει πριν από εμάς για εμάς ποια κομμάτια μιας τόσο προσωπικής ιστορίας είναι "άξια θεάματος". Το La Vie d'Adèle πετάει στα σκουπίδια τέτοια προαπαιτούμενα και βασίζει το μεγαλύτερο μέρος της συναισθηματικής του δύναμης στην έκταση και την ένταση του χρόνου. Με την εξαίρεση του Rivette (αλλά κι αυτός ποτέ σε μία θεματική τόσο οικεία), ποτέ άλλοτε στο σινεμά δεν κληθήκαμε να βιώσουμε τη ψυχολογική διάρκεια που αρμόζει σε μερικά αισθήματα προκειμένου να γεννηθούν, να κορυφωθούν και να σβήσουν. Για τα πρώτα σαράντα λεπτά θα ζήσουμε με την Adèle την καθημερινότητά της, τις συνθήκες που ευνοούν τη γέννηση ενός μεγάλου έρωτα. Οι πρώτες συζητήσεις με την Emma, στο μπαρ και στο πάρκο (σε δύο εξαιρετικά φωτογραφημένες σκηνές, το φως και το χρώμα συμβάλλουν τα μέγιστα στο αποτέλεσμα), θα κρατήσουν όσο ακριβώς απαιτείται για να ξεδιπλωθούν οι πρώτες, αμήχανες προσπάθειές τους να αφεθούν. Οι σκηνές του σεξ, με τις κραυγές πόθου να θρυμματίζουν την απαγορευμένη σε τέτοιες κινηματογραφικές στιγμές σιωπή, διαρκούν τόσο ώστε το πάθος να κατακτήσει κάθε εκατοστό του κορμιού τους, ώστε η ένωση της Adèle με την Emma να αγγίξει τα μεταφυσικά εκείνα επίπεδα που όλοι αναζητήσαμε και όλοι εκ των υστέρων κυνικά απαρνηθήκαμε. Το ίδιο ισχύει στην οδυνηρή σκηνή του χωρισμού, στην αδυναμία συμβιβασμού με το τέλος και στη σπαραχτική δοκιμασία της αποδοχής.
Φυσικά, η έννοια της διάρκειας αποκτά μία άλλη διάσταση χάρη και στην εξαιρετική δουλειά στα κοντινά πλάνα. Με τη σοφή επιλογή του σινεμασκόπ κάδρου που επιτρέπει τη συγκατοίκηση εντός του δύο προσώπων, το La Vie d'Adèle μοιάζει με εξερεύνηση στη φύση και τη λειτουργία του γκρο πλαν. Ψηλαφεί τα όρια ενός κινηματογραφικού πειράματος που στην ακραία του μορφή θα έμοιαζε με με ένα φιλμ κατασκευασμένο εξολοκλήρου από κοντινά στο πρόσωπο του ήρωα κι όπου το σενάριο θα ξεδιπλωνόταν αποκλειστικά μέσα από τις εκφράσεις και τις πλέον ανεπαίσθητες αντιδράσεις του. Ο Kechiche  θα πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής σε χείλη που δαγκώνονται πριν φιλήσουν, σε στόματα που τρώνε με όρεξη ενδεικτική μιας ολόκληρης στάσης ζωής, σε δέρματα που κολλάνε σε σημείο έκστασης, σε μάτια και μύτες που τρέχουν ανεξέλεγκτα και σε αφήνουν μόνο με το κενό που απροειδοποίητα κατέλαβε την μέχρι πρότινος γεμάτη από έρωτα καρδιά.
Αλλά ακόμα περισσότερο, το φιλμ κατακτά τον τίτλο της πιο ειλικρινούς ιστορίας αγάπης που είδαμε ποτέ στην μεγάλη οθόνη χάρη στη θαρραλέα επιλογή σκηνών του δημιουργού της. Βλέπετε, εν έτη 2013, οι καθωσπρέπει κοινωνίες μας μπορούν ανενόχλητα να βροντοφωνάζουν ότι το σεξ χωρίς έρωτα είναι μια κενή εμπειρία, αλλά σφυρίζουν αδιάφορα όταν κάποιος επισημαίνει το ακριβώς αντίστροφο σαν μια εξίσου μεγάλη αλήθεια. Αμφιβάλλει κανείς ότι ο πόνος που νιώθουμε στο τέλος με την Adèle αγγίζει τέτοια επίπεδα συμμετοχής, ακριβώς επειδή γίναμε κοινωνοί μιας τόσο αληθινής σαρκικής ένωσης; Ο πραγματικός έρωτας δεν κατοικεί σε ροζ σύννεφα, αλλά σε χειρονομίες απτές, στις στιγμές που το ένα κορμί κατακτάει το άλλο και παλεύει να ξεφύγει από την ανεπάρκεια της μονάδας του. Για αυτό και θα χρειαστεί μια καρδιά από πέτρα για να μη λυγίσεις στη σκηνή στην καφετέρια, λίγο λεπτά πριν τους τίτλους τέλους. Σε μια συνάντηση που έρχεται μετά από ατελείωτες ημέρες πόνου και που φτάνεις με την άσβεστη ελπίδα της επανένωσης. Για να συνειδητοποιήσεις στη διάρκειά της πως ό,τι υπήρξε λατρευτικά αμοιβαίο, τώρα είναι επίπονα μονόπλευρο. Το μόνο που μένει είναι να ελπίζεις ότι αυτή η στιγμή θα κρατήσει για πάντα. Και σε μια ύστατη προσπάθεια, επιζητάς βίαια το ερωτικό άγγιγμα του ανθρώπου που αγάπησες, ίσως για να τον μεταπείσεις θυμίζοντάς του τι αφήνει πίσω, ίσως γιατί ξέρεις ότι ποτέ ξανά δε θα τον νιώσεις με τον ίδιο τρόπο. Αλήθεια, πόσο ψεύτικα και κενά μοιάζουν τα χιλιάδες love story που είδαμε μέχρι σήμερα, με τα δακρύβρεχτα λογύδρια, τα λυτρωτικά cut του μοντάζ και την πουριτανική άρνηση της σωματικής αλήθειας του έρωτα;
Δυστυχώς, όπως τόσα και τόσα αριστουργήματα στο παρελθόν, το La Vie d'Adèle θα συγκρουστεί αναπόφευκτα με τις προστατευτικές άμυνες και τα ταμπού της εποχής του, και θα συζητηθεί για τους λάθους λόγους. Κάποιοι θα σταθούν στην ομοφυλοφιλία, κλείνοντας τα μάτια στην ιστορία δύο νεαρών ανθρώπων στις πιο αφοπλισμένες κι ευάλωτες στιγμές της ύπαρξής τους. Άλλοι θα επισημάνουν με ύφος αυθεντίας το "ανδρικό", ηδονοβλεπτικό γύρισμα του Kechiche και θα παραλληλίσουν το φιλμ με τσόντα. Κι ας είναι γνωστό πως στην εποχή του ίντερνετ δεν υπάρχει κανένας λόγος να κουβαληθείς έξω από το σπίτι σου για να βιώσεις το πορνογραφικό ερεθισμό. Αυτός ο συγκεκαλυμμένος συντηρητισμός το μόνο που καταφέρνει είναι να κρατάει σε απόσταση ασφαλείας το σινεμά από την αληθινή ζωή. Το αριστούργημα του Kechiche, όμως, θα στέκει πάντα εκεί, οδηγός για έναν καινούριο, ελεύθερο κινηματογράφο όπου η ωμή, επώδυνη ειλικρίνεια συνυπάρχει με στιγμές αιθέριου λυρισμού. Άλλωστε, το ότι ένας Άραβας σκηνοθέτης γυρίζει τόσο αληθινές ερωτικές σκηνές, δεν είναι από μόνη της μία πολυσήμαντη πολιτική δήλωση;
Για το τέλος, μια ξεχωριστή αναφορά στις δύο ατρόμητες πρωταγωνίστριες του Kechiche. Η αφοσίωσή τους και η εκπληκτική από κάθε άποψη συνεργασία τους χαρίζει δύο ηρωίδες που θα σημαδέψουν την κινηματογραφική ιστορία. Η ακατέργαστη, αγνή ομορφιά της Adèle Exarchopoulos απέναντι σε εκείνη, εκθαμβωτική και γεμάτη αυτοπεποίθηση, της Léa Seydoux, γίνονται τα σημεία αφετηρίας ενός έρωτα δυνατού, ικανού να ενώσει ανθρώπους διαφορετικών κόσμων και τάξεων, έστω για όσο χρονικό διάστημα μπορεί μια φλόγα να κρατηθεί λαμπερή. Γιατί μετά, έρχεται αμείλικτη η κοινωνία, με τις προσδοκίες που μας μαθαίνει, το χαρακτήρα που μας χτίζει, τα δεσμά που μας φορά - αόρατα γι'αυτό ανίκητα. Ο έρωτας είναι πρωτίστως υπόθεση πολιτική.      


πηγή http://www.filmgaze.blogspot.gr/2013/10/la-vie-dadele-chapitres-1-2-2013.html

trailer
http://www.youtube.com/watch?v=Xcqk_h83iwE

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2013

ΝΕΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

 Oh Boy (2012)

Σκηνοθεσία: Γιαν Όλε Γκέρστερ
Πρωταγωνιστούν: Τομ Σίλινγκ, Μαρκ Χόζεμαν

Ασπρόμαυρο art-house φιλμ από τη Γερμανία που καταγράφει μία συνήθη μέρα ενός νεαρού που αρνείται να δεχτεί πως μεγαλώνει και αυτό τον οδηγεί σε πάσης φύσεως αδιέξοδα και απογοητεύσεις. Σε πρώτο πλάνο, η επιθυμία του να ανακαλύψει τον εαυτό του και να βρει τη θέση του στην κοινωνία. Μετά από αρκετές αναποδιές φαίνεται να μη χωρά πουθενά.

Μελαγχολική, γλυκόπικρη και ειλικρινής ταινία (που σίγουρα θα βρει ανθρώπους ανά την Ευρώπη να αναγνωρίζουν καταστάσεις και να ταυτίζονται συναισθηματικά με το Νίκο), με ευδιάκριτη την ευαισθησία του δημιουργού της, φωτογραφίζει ένα πλούσιο σε εικόνες Βερολίνο (ιδανική πόλη, άλλωστε, για μια τέτοια περιπλάνηση), αλλά δεν παίρνει κάποια θέση απέναντι στα πράγματα και την ανωριμότητα του ήρωά της, αφήνοντας μετέωρους τους προβληματισμούς που καλλιεργεί. Έτσι, ενώ καλών προθέσεων, δεν καταφέρνει να κάνει τη διαφορά από ανάλογες ταινίες.

http://www.youtube.com/watch?v=OHrZtRt5EKc

 Ψυχρά Και Ανάποδα (2013)
Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Μπακ, Τζένιφερ Λι

Το νέο animated παραμύθι της Disney, που πατά στη «Βασίλισσα του Χιονιού» του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, ακολουθεί το παλιομοδίτικο και στερεοτυπικό μοτίβο της πριγκίπισσας που σε συνεργασία με έναν άξεστο αλλά καλόκαρδο χωρικό φέρνουν σε πέρας το διακύβευμα. Εν προκειμένω, θα λύσουν τα παγομάγια της αδελφής και θα χαρίσουν ειρήνη στο βασίλειο.
Το “Frozen” σε επίδεδο σχεδιαστικής δουλειάς και αφήγησης είναι αψεγάδιαστα καλλιτεχνημένο. Συνδυάζοντας αρκετό από το μεγαλοπρεπές και κλασάτο ύφος της Disney με τις δυνατότητες που προσφέρει η τεχνολογική εξέλιξη, το οπτικό αποτέλεσμα καθίσταται ως ένα από τα πιο συναρπαστικά της πρόσφατης σοδειάς.

http://www.youtube.com/watch?v=cSuZae8S_xU

 12 Χρόνια Σκλάβος (2013)
Σκηνοθεσία: Στιβ ΜακΚουίν
Πρωταγωνιστούν: Τσιούιτελ Ιτζιοφόρ, Μάικλ Φασμπέντερ, Λιουπίτα Νιόνγκο, Μπραντ Πιτ, Μπένεντικτ Κάμπερμπατς, Πολ Ντάνο, Πολ Τζιαμάτι


Ταινίες που αμέσως ή εμμέσως καταπιάνονται με τη δουλεία στην Αμερική -τοποθετούμενες χρονικά, συνήθως, πριν ή στην καρδιά του Εμφυλίου- αρκετές.
Σε επίπεδο πλοκής, μια σημαντική διαφοροποίηση της ταινίας του Στιβ ΜακΚουίν («Hunger», «Shame») είναι πως -βασιζόμενη στη βιογραφία του ίδιου του Σόλομον Νόρθαπ- αναφέρεται σε έναν ελεύθερο και μορφωμένο έγχρωμο που μετατρέπεται εν μία νυκτί σε σκλάβο των Νοτίων, ύστερα από απαγωγή. Έτσι, πέρα από την οικουμενική σημασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (ισότητα των λαών, σεβασμός και αξία της ανθρώπινης ύπαρξης, προσωπική ελευθερία), αυτή η ιστορία επιβίωσης άπτεται –δευτερευόντως- και ζητημάτων κρίσης ταυτότητας.
Με ακαδημαϊκή στιβαρότητα, πνευματική διαύγεια και ευλαβική προσήλωση στη σπουδαιότητα της θεματικής του, ο ΜακΚουίν γυρίζει το φιλμ του με ιδιαίτερη ιδεολογική προσοχή -συμπεριλαμβανομένης και της πολιτικής ορθότητας, καμωμένης περισσότερο από ευσυνειδησία

http://www.youtube.com/watch?v=iiw1cYXQw4g

 Μικρά Αγγλία (2013)
Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης, Πρωταγωνιστούν: Πηνελόπη Τσιλίκα, Σοφία Κόκκαλη, Ανδρέας Κωνσταντίνου, Μάξιμος Μουμούρης, Αννέζα Παπαδοπούλου


Στα μισά του Μεσοπολέμου η Άνδρος είναι μπαρκότοπος, μια νησίδα γης που οι άνδρες μπαρκάρουν κι οι γυναίκες υπομένουν μια άνανδρη καθημερινότητα λαμβάνοντας αποφάσεις που μπορεί να διασφαλίζουν την συνέχεια της κοινωνίας της Άνδρου αλλά όχι και την ψυχική ισορροπία των ανθρώπων της.
Η ταινία του Παντελή Βούλγαρη, βασισμένη στο μοσχοπουλημένο βιβλίο της συζύγου του Ιωάννας Καρυστιάνη, είναι κατασκευαστικά άρτια – όπως κάθε δουλειά του σκηνοθέτη – είναι βαθιά ελληνική στην παρουσίαση του τόπου και του αισθήματός της, διαθέτει μια συγκλονιστική στιγμή που περιέχει κάτι τόσο ανθρώπινο κι ελληνικά αναγνωρίσιμο που λίγοι θα προσπεράσουν (και είναι λόγος να την δεις) και στηρίζεται σε άξιες ερμηνείες και μια σχεδόν εντυπωσιακή (της Σοφίας Κόκκαλη).
Το πρόβλημα είναι πως είναι ένα σινεμά παλαιϊκό, μια σχολή που αντιλαμβάνεται το ψυχογράφημα μανιακά μέσα απ’ το κοντινό πλάνο, ένα σινεμά που συνειδητά αρνείται να προσαρμόσει την λογοτεχνικότητα σε κινηματογραφική γλώσσα, χάνοντας όχι σε ρεαλισμό αλλά σε φυσικότητα (σε αυτό, προσωπικά, ψέγω την επιλογή της συγγραφέως ως σεναριογράφου, μπορούσε να παραμείνει η υψηλή επιβλέπουσα).
Δραματουργικών ανισοτήτων εξαιρουμένων, η Μικρά Αγγλία εστιάζει προοδευτικά στην σημαδιακή ερωτική ιστορία, εκτοπίζει προσεκτικά την ντοπιολαλιά και την κοινωνική καταγραφή του βιβλίου και παραδίδει μια ακαδημαϊκή μεν, αλλά ολοφάνερα καίρια για τους δημιουργούς της, ταινία.

http://www.youtube.com/watch?v=ofejpCEs7I4


πηγή
 http://nostromopresents.blogspot.gr/search/label/%CE%9D%CE%AD%CE%B5%CF%82%20%CE%A4%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%AF%CE%B5%CF%82


Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

ΔΙΑΣΤΗΜΑ

Ένα εντυπωσιακό βίντεο, το οποίο αποκαλύπτει πώς θα έμοιαζε η πανσέληνος αν η Σελήνη… μετακόμιζε δίπλα στη Γη δημιούργησε η χρήστης του YouTube, Yeptic1.
Στο διάρκειας δύο λεπτών οπτικό υλικό, ο Yeptic1 εξηγεί ότι η Σελήνη θα ήταν κάπως έτσι αν από την απόσταση των 384,400 χλμ., πλησίαζε τη Γη στα 420 χλμ. Σύμφωνα με τον ερασιτέχνη αστρονόμο πρόκειται για την απόσταση στην οποία «ταξιδεύει» ο Διεθνής Διαστημικός Σταθμός γύρω από τον πλανήτη μας.
Στο βίντεο, η Σελήνη ξεπροβάλλει γιγάντια πίσω από τα βουνά στην περιοχή του Χάντσβιλ στην Αλαμπάμα. Σταδιακά ανεβαίνει στον ουρανό, όπου μπλοκάρει το φως του ήλιου, σκορπώντας σκοτάδι στη Γη, ενώ σύντομα βυθίζεται στα δυτικά αποκαλύπτοντας και πάλι το φως της ημέρας.

video
http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=535820

 Τέσσερα δισ. έτη ζωής σε 112... δευτερόλεπτα

Λίγα 24ωρα πριν ξεκινήσει η αποστολή MAVEN για τον Αρη, η NASA έδωσε στη δημοσιότητα ένα εκπληκτικό βίντεο στο οποίο παρουσιάζεται η εξέλιξη του Κόκκινου Πλανήτη τα τελευταία 4 δισ. έτη. Το βίντεο δημιουργήθηκε με βάση όλα τα τελευταία στοιχεία που έχει συλλέξει ο στόλος των δορυφόρων που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον Αρη και τον μελετούν, τα ευρήματα των ρομπότ που βρίσκονται στην επιφάνειά του και τον εξερευνούν αλλά και τις παρατηρήσεις με τα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια.

Το βίντεο δημιούργησαν ειδικοί του Goddard Conceptual Image Lab της NASA και δείχνει ότι κάποτε ο Αρης ήταν ένας πολύ διαφορετικός τόπος από αυτόν που γνωρίζουμε σήμερα. Ενας πλανήτης όπου υπήρχαν λίμνες και ποτάμια και έτσι πιθανώς να υπήρχαν και κάποιες μορφές ζωής.

Ο νέος εξερευνητής

Η αποστολή MAVEN, σύμφωνα με τον προγραμματισμό της αμερικανικής υπηρεσίας, θα ξεκινήσει στις 18 Νοεμβρίου. Το ερευνητικό σκάφος της αποστολής θα προσπαθήσει να βρει στοιχεία που να συνθέτουν την ατμοσφαιρική ιστορία του Αρη. Στοιχεία που πιθανώς θα φωτίσουν ορισμένες πτυχές της γεωλογικής εξέλιξης του κόκκινου πλανήτη όπως π.χ αυτή που αφορά την ύπαρξη νερού (και πιθανώς ζωής) στην επιφάνειά του.

video
http://www.tovima.gr/science/physics-space/article/?aid=539653


πηγή
tovima.gr

Gravity: Ο βαθμός μηδέν της βαρύτητας

Ο Αλφόνσο Κουαρόν στη σκηνοθεσία και η Σάντρα Μπούλοκ με τον Τζορτζ Κλούνεϊ στους δύο μοναδικούς ρόλους κρατούν για 90 ακριβώς λεπτά τον θεατή με ανοιχτό το στόμα σε μια τρισδιάστατη εντυπωσιακή προβολή με την προβληματική περιπλάνηση των ηρώων στο Διάστημα. Για όσους θα ήθελαν να διαβάσουν κάτι παραπάνω πριν ή μετά την παρακολούθηση του έργου «Gravity» έχουν εδώ συγκεντρωθεί σε δύο ολόκληρες σελίδες και παρουσιάζονται διάφορα αξιοπρόσεκτα και πολύ εντυπωσιακά σημεία. Αξιοπρόσεκτα σε σχέση με την επιστήμη και τις σημερινές γνώσεις μας για τα ταξίδια του ανθρώπου σε ένα κοντινό ως προς τη Γη Διάστημα και εντυπωσιακά διότι σε συνθήκες έλλειψης βαρύτητας όλοι και όλα συμπεριφέρονται διαφορετικά από ό,τι εδώ στη Γη: από τη φωτιά ως τα δάκρυά μας. Είδαμε την ταινία και καταγράψαμε όσα αξίζει να προσέξει κάποιος λίγο παραπάνω, είτε γιατί παρουσιάζονται με αυθεντικό τρόπο στο έργο είτε γιατί παρουσιάζονται με μια πιο ελεύθερη προσέγγιση.

Ενα βιβλίο Φυσικής έχει υλικό για πολλά έργα επιστημονικής φαντασίας. Στην άλλη άκρη, ένα έργο επιστημονικής φαντασίας μπορεί κάποια φορά να έχει υλικό για να γεμίσεις ένα βιβλίο Φυσικής. Φαίνεται ότι κάτι τέτοιο  καταφέρνει και το θεαματικότατο σε 3D προβολή «Gravity» του Αλφόνσο Κουαρόν, με τους Σάντρα Μπούλοκ και Τζορτζ Κλούνεϊ χαμένους κυριολεκτικά στο Διάστημα και στους νόμους της Φυσικής.

Αρχίζοντας από τον τίτλο θα έλεγα ότι του λείπει ένα μηδενικό. Διότι η όλη «μαγκιά» του έργου, της πλοκής, της παραγωγής, των ηθοποιών και του σκηνοθέτη είναι πως αναφέρονται σε συνθήκες μηδενικής βαρύτητας.

Χαμηλές πτήσεις
Οσο υπάκουος και αν είναι ο θεατής στις επιταγές του σκηνοθέτη, δεν μπορεί να αγνοήσει ότι η έλλειψη βαρύτητας στο Διάστημα δεν επιτρέπει να πηγαίνουμε όπου θέλουμε, όπως θέλουμε και με μηδενική σχεδόν δαπάνη ενέργειας. Στα ύψη όπου βρίσκονται οι τροχιές του διαστημικού τηλεσκοπίου και των δύο σταθμών υπάρχει ακόμη η έλξη της Γης. Το ότι οι αστροναύτες μέσα και έξω από το διαστημόπλοιο (φαίνεται να) κινούνται έτσι άνετα οφείλεται στο ότι βρίσκονται πάντα σε ελεύθερη πτώση, ως προς τον πλανήτη μας κυρίως που τους έλκει. Οχι γιατί δεν φθάνει ως εκεί η έλξη του. Κινούνται με ταχύτητες τεράστιες, εκατοντάδες χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο, αλλά πολύ διαφορετικές, ανάλογα με την απόσταση από τη Γη.

Το διαστημικό τηλεσκόπιο βρίσκεται σε τροχιά με ύψος περίπου 559 χιλιόμετρα κοντά στον ισημερινό, ακτίνα κατά 140 χιλιόμετρα περίπου μεγαλύτερη από αυτήν του διαστημικού σταθμού ISS, που είναι σε ύψος 420 χιλιομέτρων, καλύπτοντας περισσότερο τη Ρωσία, ενώ έχει ταχύτητα μικρότερη περίπου κατά 110 μέτρα το δευτερόλεπτο από αυτήν του σταθμού, άρα οι αστροναύτες θα έπρεπε να αυξήσουν κατά περίπου 400 χιλιόμετρα την ώρα την ταχύτητά τους για να συναντήσουν πιο κάτω τον διαστημικό σταθμό. Αλλά αυτό απαιτεί τεράστια ποσότητα καυσίμου όπως βγαίνει από έναν σχετικά απλό τύπο και δεν φθάνει με το λίγο άζωτο υπό πίεση που κινεί τον Τζορτζ Κλούνεϊ γύρω από το διαστημικό λεωφορείο.

Αφήνουμε δε στην άκρη το γεγονός ότι πρόκειται για τροχιές με διαφορετικές κλίσεις: του τηλεσκοπίου έχει κλίση 28,5 μοίρες, του διεθνούς σταθμού 51,6 μοίρες και του κινεζικού, που μπαίνει και αυτός κάποια στιγμή στην ίδια ακτίνα με τον διεθνή σταθμό, έχει διαφορά 10 μοίρες (αυτές είναι κλίσεις της τροχιάς του καθενός με τον επίπεδο του κύκλου στον ισημερινό). Που σημαίνει ότι, αν ήταν αυτοκίνητα και μπορούσαν να συναντηθούν, θα είχαν διαφορά ταχύτητας 400 χιλιόμετρα την ώρα και το ένα θα ήταν γερμένο ας πούμε στις δύο ρόδες του και κάποιος από τη στέγη του ενός θα έπρεπε να πηδήξει στη στέγη του άλλου (ούτε ο... Τομ Κρουζ, δηλαδή, δεν θα το έκανε αυτό).

Οποιος σπέρνει συντρίμμια θερίζει θύελλες
Βασικό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας παίζει το ότι οι δύο αστροναύτες χάνουν την επαφή με τον επίγειο σταθμό παρακολούθησης και συνομιλίας διότι καταστρέφονται (με αρχική αιτία τα συντρίμμια που δημιουργούν οι κακοί Ρώσοι) και οι δορυφόροι επικοινωνίας. Αυτό όμως ευτυχώς έχουν φροντίσει να μη συμβεί στην πραγματικότητα. Υπάρχουν οι TDRS (Tracking and Data Relay Satellites) σε γεωστατική τροχιά, δηλαδή σε ύψος περίπου 35.786 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της θάλασσας, με χρόνο περιστροφής 23 ώρες και 56 λεπτά, όσο μία ημέρα σχεδόν, και μέσω αυτών επικοινωνούν όσοι βρίσκονται στο Διάστημα. Σε αυτό το ύψος θα ήταν αδύνατον να φθάσουν τα συντρίμμια, που επιπλέον κινούνται κοντά στον ισημερινό και μάλιστα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Επίσης με βάση μια συνθήκη που έχει υπογραφεί απαγορεύεται να χτυπήσεις και να καταστρέψεις περιφερόμενο σώμα στο Διάστημα απροειδοποίητα και ξαφνικά. Εστω και αν είναι πολύ μεγάλη ανάγκη ακριβώς για να μη δημιουργηθεί θέμα.

Πώς χάνεσαι στο Διάστημα
Μετά την καταστροφή ο σκηνοθέτης μας  δείχνει κάποιους συναδέλφους αστροναύτες των δύο που επέζησαν με τα πρόσωπά τους να έχουν εκραγεί και να έχουν παγώσει λίγα δευτερόλεπτα ή έστω λεπτά μετά την καταστροφή. Ισως διότι αυτό έχει στο μυαλό του και ο θεατής να γίνεται. Αν και στην πραγματικότητα, όταν βρεθείς χωρίς την προστασία της στολής στο κενό του Διαστήματος, χάνεις τις αισθήσεις σου στα 14 δευτερόλεπτα και λίγο αργότερα τη ζωή σου από την έλλειψη οξυγόνου, αλλά δεν εκρήγνυται το σώμα σου (το δέρμα κρατάει αρκετά καλά, το ήξερε και ο Ιούλιος Βερν και στο έργο του «Από τη Γη στη Σελήνη» ο σκύλος έξω από τη ρουκέτα στην εικόνα ακολουθεί χωρίς να εκραγεί), δεν καταψύχεσαι αμέσως αλλά μετά από ώρα, διότι δεν υπάρχει αέρας και η θερμότητα απάγεται πιο αργά με ακτινοβολία και όχι με τη μεσολάβηση άλλου σώματος.

Επίσης βλέπουμε το (διάφανο;!)προστατευτικό κάλυμμα του προσώπου στο κράνος να θολώνει από την εκπνοή των αστροναυτών. Οπως παραδέχθηκε ακόμη και ο υπεύθυνος για τα ειδικά τεχνικά εφέ της ταινίας, αυτό δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα διότι ειδικό σύστημα φροντίζει ο αέρας να είναι πάντα ξηρός. Αλλά το έκαναν για να αποτυπώνεται πιο καθαρά η ένταση στην ψυχολογική κατάσταση των ηρώων. Οπως και οι ήχοι που άφησαν.




Εκπαιδεύοντας τη… Σάντρα
Παρά τα όσα έχουν αναφερθεί ως εδώ σε σχέση με τη Φυσική και την τεχνολογία, κατά τη γνώμη μου η μεγαλύτερη αδυναμία του έργου σε σχέση με την πραγματικότητα δεν βρίσκεται εκεί αλλά στις σχέσεις και στον χαρακτήρα των δύο αστροναυτών. Σύμφωνα με το έργο, ο Τζορτζ Κλούνεϊ μαθαίνει για το παρελθόν και την προσωπική ιστορία της συναδέλφου του πότε; Στο Διάστημα πια, ακριβώς έξω από το διαστημικό λεωφορείο, την ώρα της επισκευής!

Βρέθηκα κι εγώ εκείνη τη στιγμή σε βαρύτητα μηδέν, δηλαδή έπεσα από το κάθισμα. Διότι αυτό είναι κάτι που αποκλείεται να συμβεί. Ενα από τα πιο βασικά σημεία της εκπαίδευσης είναι οι μελλοντικοί αστροναύτες να γνωρίζουν όσο γίνεται περισσότερες λεπτομέρειες από τη ζωή και τον χαρακτήρα των άλλων που μαζί θα ταξιδέψουν και θα μοιραστούν τα απρόβλεπτα της πτήσης. Μέσα στα άλλα υποχρεωτικά είναι να πηγαίνουν αρκετές φορές και σε κατασκήνωση μαζί για να εξοικειωθούν με τον τρόπο αντίδρασης του άλλου σε διάφορες, ακόμη και τις πιο ασήμαντες, καταστάσεις (σκεφθείτε ότι ακόμη και οι δικοί μας εύζωνοι της προεδρικής φρουράς συγκροτούν μόνιμα ζευγάρια που δεν αλλάζουν σε όλη τη διάρκεια της θητείας τους για να είναι σε πλήρη ταύτιση κινήσεων και σκέψης). Επίσης αποκλείεται να είχε περάσει τις εξετάσεις της NASA η ηρωίδα που ενσαρκώνει η Σάντρα Μπούλοκ όταν βρίσκεται σε μια τόσο ασταθή ψυχολογική κατάσταση. Τέλος, θα είχε ήδη κοπεί από τη στιγμή που, όπως ομολογεί, στον προσομοιωτή πτήσης δεν είχε πετύχει ποτέ να προσγειωθεί σωστά.

Βγαίνοντας από τα ρούχα της
Οταν η Σάντρα βγάζει τη διαστημική στολή ο θεατής απολαμβάνει αυτό που περίμενε. Μένει με ένα φανελάκι, ένα μποξεράκι και ξυπόλυτη, χωρίς σταγόνα ιδρώτα. Περιβολή ολόιδια με της (πολύ πιο αδύνατης από τη μέση και κάτω και κομψότατης τότε) Σιγκούρνι Γουίβερ στις ταινίες «Αλιεν» (όπου όμως εκείνη ήταν σε μακροχρόνιο ταξίδι μέσα στο διαστημόπλοιο). Αστροναυτικά όμως η Σάντρα είναι εντελώς λάθος. Διότι κάτω από τη στολή όταν βγαίνει από το σκάφος στο Διάστημα ο αστροναύτης φοράει οπωσδήποτε πάνα όπως αυτές των μωρών ή της ακράτειας, από επάνω εσώρουχο μακρύ, που αγκαλιάζει το σώμα ως και τις γάμπες, και πιο επάνω άλλη φορεσιά, την πιο κρίσιμη, με ένα κύκλωμα από σωληνάκια (συνολικό μήκος: 91 μέτρα) όπου κυκλοφορεί νερό για να κρατιέται το σώμα στη σωστή θερμοκρασία. Η διαδικασία του γδυσίματος αποτελείται από περίπου 26 σημεία και μόνο η αποσυμπίεση κρατάει μισή ώρα.

Δάκρυα και φλόγες
Οταν κλαίει θα έπρεπε τα δάκρυά της να μην κυλούν πρώτα στα μάγουλα και μετά να γίνονται δύο σφαιρικές σταγόνες αιωρούμενες σε έλλειψη βαρύτητας αλλά να μένουν στα μάτια της λόγω της επιφανειακής τάσης και των ελκτικών δυνάμεων συνάφειας ανάμεσα σε ένα υγρό και στο δέρμα.

Το πόσο ανεκπαίδευτη φαίνεται η πρωταγωνίστρια το τόνισε και μια γυναίκα αστροναύτης που πήγε ως εκεί επάνω, διότι μπαίνοντας στον διαστημικό σταθμό αφήνει να σιγοκαίνε κάποιες μικρές στρογγυλές φωτιές (είναι το σωστό σχήμα σε έλλειψη βαρύτητας αλλά όχι το σωστό χρώμα που θα έπρεπε να είναι γαλάζιο διότι σε συνθήκες μικροβαρύτητας δεν έχουμε άνοδο του αέρα προς τα επάνω, έχουμε καλύτερη οξείδωση, άρα υψηλότερη θερμοκρασία που οπτικά εκφράζεται με το γαλάζιο χρώμα). Ο κανονισμός, είπε, αναφέρει ότι πέφτουμε και εξαφανίζουμε κάθε φλόγα μόλις εμφανιστεί.

Τελειώνοντας, πέρα από το αναγνωρισμένο δικαίωμα ενός δημιουργού να φανταστεί την ιστορία του όπως τη θέλει και εσύ αποφασίζεις αν θα την αγοράσεις, θα πρέπει ίσως να προσθέσουμε κάποιο ακόμη ελαφρυντικό για τα όσα διαδραματίζονται. Η NASA απέφυγε να δώσει 100% την υποστήριξή της και όλες τις γνώσεις της στο σχέδιο επειδή βρήκε ότι το σενάριο υπερτονίζει τους κινδύνους ενός διαστημικού ταξιδιού και μάλιστα σε μικρό ύψος. Δεν θεωρώ πάντως ως ελαφρυντικό αυτό που τονίζει ο σκηνοθέτης ακόμη και στους τίτλους, ότι έγραψε εκείνος το σενάριο με τη βοήθεια μόνο του γιου του. Και ο γάτος μου θέλει να φτιάξουμε ένα τραγούδι μαζί αλλά αφού και οι δυο δεν το κατέχουμε το θέμα...



Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Σύμφωνα με την υπόθεση, το πλήρωμα ενός διαστημικού λεωφορείου, καθώς εκτελεί κάποιες επισκευές σε διαστημικό τηλεσκόπιο που είναι εκείνη τη στιγμή σε τροχιά, βρίσκεται ξαφνικά μέσα σε μια καταιγίδα από συντρίμμια άλλων παλαιότερων και άχρηστων ιπτάμενων μεταλλικών αντικειμένων. Καταστρέφεται το «λεωφορείο» και οι δύο μοναδικοί επιζήσαντες θα προσπαθήσουν να σωθούν φθάνοντας με κάποιον τρόπο ως τον διαστημικό σταθμό που φαίνεται στο βάθος του Διαστήματος σαν μια φωτεινή κουκκίδα, διότι εκεί (μόνο) υπάρχει κατά πάσα πιθανότητα έτοιμο σκάφος επαναφοράς στη Γη.



Μικρά αλλά ενδιαφέροντα

    Ο κινεζικός σταθμός χάνει ύψος αλλά κανονικά χαμηλώνει ανεπαίσθητα εξαιτίας μιας πολύ ασθενούς τριβής με τα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, σε χρόνια, όχι ημέρες (ούτε η σύγκρουση με τα συντρίμμια δικαιολογεί κάτι τέτοιο).

    Η εικόνα της Γης από ψηλά είναι πολύ πιο καθαρή στην ταινία - ως και τα φώτα φαίνονται - από την πραγματική, όπως είπαν οι αστροναύτες που είδαν ήδη το «Gravity».

    Τα εργαλεία που χρησιμοποιεί η Σάντρα Μπούλοκ είναι πολύ σωστά αντίγραφα των πραγματικών.

    Τα γάντια των αστροναυτών είναι πολύ σκληρά και άβολα (είναι στο εσωτερικό τους υπό πίεση) και δεν μπορούν να πιάνονται τόσο καλά από τις λαβές σε περίπτωση ανάγκης όπως στο έργο.

    Είναι τερατώδες να δοκιμάζεται κάποιο κύκλωμα για πρώτη φορά επί τόπου σε κάποιο σκάφος στο Διάστημα.

    Δεν πιάνουν ποτέ με τα χέρια τα φωτοβολταϊκά και με τα εργαλεία φροντίζουν να είναι πάντα «γειωμένα» για να μη δημιουργούνται σπινθήρες.

    Τα μαλλιά της πρωταγωνίστριας πραγματικά μέσα στον διαστημικό σταθμό έπρεπε να είναι και αυτά σε κατάσταση έλλειψης βαρύτητας αλλά θα έπρεπε να γίνει μετά το γύρισμα ηλεκτρονική επεξεργασία σε κάθε τρίχα! Ετσι προτίμησαν να της κόψουν αρκετά τα μαλλιά (η Σιγκούρνι Γουίβερ είχε ξυρίσει το κεφάλι της) και τους έκραξαν στο Twitter.

    Το εσωτερικό των διαστημικών σταθμών είναι εξαιρετικά πιστό στην πραγματικότητα.

    Οι ρωσικοί δορυφόροι βρίσκονται σε διαφορετική κλίση από ό,τι το τηλεσκόπιο (που θέλουν να περνάει μέγιστο χρόνο επάνω από τις Ηνωμένες Πολιτείες) και έτσι είναι σχετικά απίθανο να γίνεται σύγκρουση με τα συντρίμμια και μάλιστα κάθε 90 λεπτά.

    Οι δορυφόροι κινούνται από δυτικά προς τα ανατολικά, εδώ τα συντρίμμια φάνηκε να κινούνται ανάποδα.

    Η αλυσιδωτή καταστροφή και συσσώρευση των συντριμμιών είναι γνωστή από το 1978 ως Kessler Syndrome. Η ταχύτητά τους είναι ασύλληπτη (το 2009 στη σύγκρουση ενός δορυφόρου Iridium και ενός Cosmos-2251 σε ύψος 790 χιλιομέτρων η ταχύτητα ήταν 18.000 χιλιόμετρα). Οπως έχει πει αργότερα ο ίδιος ο Kessler, το φαινόμενο συμβαίνει με πιο μεγάλη πιθανότητα σε ύψη από 800 ως 1.000 χιλιόμετρα.

πηγή το βήμα

ΕΠΙΣΤΗΜΗ



Τέλος εποχής για τα password

Το τέλος στην παντοκρατορία των password υπόσχεται να φέρει μια κοινοπραξία η οποία αποτελείται από ιντερνετικούς κολοσσούς, επιχειρήσεις που πρωταγωνιστούν διεθνώς στο διαδικτυακό εμπόριο και μερικούς από τους μεγαλύτερους κατασκευαστές ηλεκτρονικών στον κόσμο. Η κοινοπραξία ονομάζεται FIDO (Fast IDentity Online) Alliance και έχει στόχο να αναπτύξει μια πλατφόρμα τεχνολογιών με το ίδιο όνομα, χάρις στην οποία οι κωδικοί θα αρχίσουν να αντικαθίστανται από νέα αξεσουάρ και βιομετρικά δεδομένα. Ετσι, ο χρήστης δεν θα χρειάζεται να καταχωρίσει το password για να αποκτήσει πρόσβαση σε μια online υπηρεσία, όπως συμβαίνει σήμερα. Αντίθετα, θα πιστοποιεί την ταυτότητά του, τοποθετώντας π.χ. στον υπολογιστή μια συσκευή σαν USB στικ ή αφήνοντας το smartphone και το tablet του να αναγνωρίσουν το δακτυλικό αποτύπωμα, τη φωνή ή την ίριδα του ματιού του. Η FIDO Alliance ιδρύθηκε τον περασμένο Φεβρουάριο, από τις PayPal και Lenovo, ενώ τα μέλη της πολλαπλασιάστηκαν μέσα στους επόμενους μήνες – με αποτέλεσμα σήμερα να συμμετέχουν σε αυτήν «ηχηρά» ονόματα όπως η MasterCard, η BlackBerry, η Google και, από την προηγούμενη εβδομάδα, η Microsoft. Ολες αυτές οι επιχειρήσεις υποστηρίζουν πως η ταυτοποίηση του χρήστη θα πρέπει να αρχίσει να γίνεται μέσω κατάλληλου hardware από την ίδια τη συσκευή του, και όχι απευθείας στο Ιντερνετ, πληκτρολογώντας απλώς τον μυστικό κωδικό που αυτός επέλεξε όταν εγγράφηκε σε κάποιο σάιτ. Οι βασικοί λόγοι που επικαλούνται είναι πως τα password δεν εξασφαλίζουν ικανοποιητική ασφάλεια, ενώ επίσης είναι εξαιρετικά δύσχρηστα. Αλλωστε, καθώς ο αριθμός των online λογαριασμών που έχει κανείς αυξάνεται συνεχώς, φτάνοντας ήδη τους 26 για τον μέσο Βρετανό, γίνεται όλο και πιο απίθανο να θυμάται τους κωδικούς του. Κωδικοί που παράλληλα βρίσκονται συνεχώς στο στόχαστρο κυβερνοεγκληματιών, οι οποίοι προσπαθούν να τους κλέψουν είτε με κακόβουλο λογισμικό που καταγράφει ό,τι πληκτρολογείται στο «μολυσμένο» μηχάνημα, είτε με «ηλεκτρονικό ψάρεμα». Για όλα τα παραπάνω, η κοινοπραξία υποστηρίζει πως σε λίγα χρόνια η πλατφόρμα FIDO θα έχει διαδοθεί σχεδόν όσο σήμερα και το Wi-Fi. Τα πρωτόκολλα της πλατφόρμας είναι ανοικτά, με την έννοια ότι μπορεί να τα ενσωματώσει κάθε εταιρεία διαδικτυακού εμπορίου, online banking, ακόμη και παροχής e-mail. Ετσι, ο κάτοχος μιας ηλεκτρονικής συσκευής, που θα είναι συμβατή με τη FIDO, θα μπορεί πλέον να χρησιμοποιήσει την αντίστοιχη υπηρεσία χωρίς να χρειάζεται να θυμηθεί κάποιο password. Οπως φαίνεται, ορισμένες από τις συμβατές ηλεκτρονικές συσκευές είναι πιθανό να ταυτοποιούν τον ιδιοκτήτη τους από το ειδικό token που θα έχει αυτός μαζί του, αφού η Google δοκιμάζει ένα τέτοιο αξεσουάρ. Κατασκευασμένο από την εταιρεία Yubico, το περιφερειακό παράγει μοναδικούς τυχαίους κωδικούς. Με τη διαφορά ότι, σε αντίθεση με τα συμβατικά token που χορηγούν σήμερα οι τράπεζες, ο χρήστης δεν θα χρειάζεται να τον πληκτρολογήσει ο ίδιος. Κι αυτό γιατί η συσκευή θα μεταβιβάζει αυτόματα το password, είτε μέσω της θύρας USB στην περίπτωση των PC, είτε ασύρματα στην περίπτωση των smartphone και tablet.Ωστόσο, το μεγαλύτερο βάρος από τα μέλη της FIDO Alliance δίνεται στα βιομετρικά δεδομένα. Ετσι, η Google πειραματίζεται παράλληλα με την αναγνώριση προσώπου, καταθέτοντας μάλιστα το περασμένο καλοκαίρι μια πατέντα για μια τεχνολογία πιστοποίησης που βασίζεται σε συγκεκριμένες γκριμάτσες, ώστε να μην μπορεί να «ξεγελασθεί» από φωτογραφίες. Αλλες εταιρείες από την κοινοπραξία προκρίνουν την αναγνώριση φωνής, η οποία γίνεται πολύ γρήγορα και μπορεί να «καταλάβει» τον χρήστη ανεξάρτητα από τη γλώσσα που μιλάει. Μία από αυτές, η Agnitio, υποστηρίζει πως η συγκεκριμένη τεχνολογία είναι εξαιρετικά δημοφιλής, επικαλούμενη έρευνα στις ΗΠΑ σύμφωνα με την οποία το 90% των κατόχων smartphone θα ήταν διατεθειμένοι να τη χρησιμοποιήσουν για να… απαλλαγούν από τα password.
Η αναγνώριση φωνής γίνεται να ενσωματωθεί σε οποιαδήποτε συσκευή, ανεξαρτήτως μεγέθους, κάτι που ισχύει και με τα συστήματα σάρωσης της ίριδας του ματιού. Οσον αφορά αυτά τα συστήματα, ένα ακόμη πλεονέκτημά τους είναι το μικρό κόστος, κυρίως επειδή από το 2005 έληξε η πατέντα του βασικού αλγόριθμου που χρησιμοποιείται για την ταυτοποίησή τους. Ετσι, η αμερικανική EyeLock, η οποία κι αυτή συμμετέχει στη FIDO Alliance, υποστηρίζει πως η αξιοποίηση της τεχνολογίας πρακτικά δεν θα αυξήσει την τιμή των ηλεκτρονικών προϊόντων.

πηγή καθημερινή 


Τα επιστημονικά επιτεύγματα του 2013

Η ανοσοθεραπεία κατά του καρκίνου, δηλαδή η στρατολόγηση του ανοσοποιητικού συστήματος για την εξουδετέρωση των όγκων, ανακηρύχθηκε από την επιθεώρηση «Science» τo σημαντικότερο επίτευγμα του 2013, «έτος καμπής» στον πόλεμο κατά του καρκίνου. Το κορυφαίο περιοδικό εξηγεί το σκεπτικό του και παρουσιάζει μια λίστα εννέα ακόμα σημαντικών εξελίξεων, από την κατανόηση της χρησιμότητας του ύπνου μέχρι τον διάφανο εγκέφαλο.

Νέα στρατηγική

«Η ανοσοθεραπεία κατά του καρκίνου κέρδισε την πρώτη θέση επειδή αλλάζει τον τρόπο σκέψης των ερευνητών για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί ο καρκίνος» αναφέρει η επιθεώρηση στο αφιέρωμα Breakthrough of the Year.

Εφέτος, τρεις προσεγγίσεις κατά του καρκίνου, οι οποίες βασίστηκαν σε ανακαλύψεις τη δεκαετία του 1980 και 1990, απέδειξαν την αποτελεσματικότητά τους σε ένα σημαντικό ποσοστό των ασθενών στους οποίους δοκιμάστηκαν.

Η πρώτη αφορά την CTLA-4, μια πρωτεΐνη που υπάρχει στην επιφάνεια των T-κυττάρων του ανοσοποιητικού συστήματος και ουσιαστικά φρενάρει τη δράση τους. Το 1996, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ένα αντίσωμα που μπλοκάρει τη CTLA-4 επιτρέπει στα Τ-κύτταρα να επιτίθενται σε όγκους.  Το 2012, η εταιρεία Bristol-Myers Squibb, στην οποία πέρασαν τα δικαιώματα του αντισώματος, ανέφερε ότι η θεραπεία είναι η πρώτη που προσφέρει μια έστω και μικρή παράταση ζωής σε ασθενείς με μεταστατικό μελάνωμα.

Η δεύτερη ανοσοθεραπεία στην οποία αναφέρεται η επιθεώρηση αφορά το PD-1, ένα ακόμα μόριο που πιστεύεται ότι φρενάρει τη δράση των Τ-κυττάρων. Κλινική μελέτη που ξεκίνησε το 2006 έχει ήδη δείξει ότι ένα αντίσωμα του PD-1 συρρικνώνει τους όγκους σε διάφορες μορφές καρκίνου.

Μια τρίτη τακτική ανοσοθεραπείας, ελαφρώς διαφορετική από τις δύο προηγούμενες, αφορά την απομόνωση Τ-κυττάρων από τον οργανισμό του ασθενούς, την προσθήκη στα κύτταρα αυτά επιπλέον γονιδίων, και την μεταφορά τους πίσω στον ασθενή. Προκαταρκτικά αποτελέσματα κλινικών δοκιμών δείχνουν ότι προσέγγιση εξαφανίζει τη λευχαιμία σε σημαντικό ποσοστό των ασθενών.

Οι δοκιμές τώρα συνεχίζονται, και οι επιστήμονες θα προσπαθήσουν τα επόμενα χρόνια να κατανοήσουν γιατί οι ανοσοθεραπείες δείχνουν να είναι αποτελεσματικές σε ένα μέρος μόνο των ασθενών. Αυτό θα μπορούσε τελικά να βοηθήσει και τους υπόλοιπους.

Καθαρτήριος ύπνος

Εφέτος είχαμε τις πρώτες ενδείξεις για το πώς ο ύπνος βοηθά στον καθαρισμό του εγκεφάλου. Όταν ο εγκέφαλος πέφτει σε ύπνο, μικρά κανάλια που υπάρχουν ανάμεσα στα κύτταρα αρχίζουν να διευρύνονται. Το εγκεφαλονωτιαίο υγρό μπορεί έτσι να εισχωρήσει βαθιά μέσα στον ιστό και να απομακρύνει τοξίνες που συσσωρεύονται στη διάρκεια της ημέρας -ίσως και τις τοξίνες που συνδέονται με τη νόσο του Αλτσχάιμερ.

Νυστέρι για DNA

Οι γενετιστές που χειρουργούν το DNA έχουν στη διάθεσή τους ένα νέο νυστέρι ακριβείας. Είναι το CRISP, ένα σύμπλοκο πρωτεϊνών που κανονικά βοηθά κάποια βακτήρια να κόβουν κομματάκια το DNA των ιών που τους επιτίθενται. Δεκάδες ερευνητικές ομάδες χρησιμοποίησαν εφέτος το CRISP για να πραγματοποιήσουν μικροχειρουργικές επεμβάσεις σε γονίδια και να κατανοήσουν τη λειτουργία τους.

Θεραπευτική κλωνοποίηση

Το 2013 οι επιστήμονες κατάφεραν για πρώτη φορά να απομονώσουν πολύτιμα βλαστικά κύτταρα δημιουργώντας ανθρώπινα έμβρυα μέσω κλωνοποίησης. Αυτό είχε ήδη γίνει σε πολλά είδη πειραματόζωων, οι άνθρωποι όμως είναι λίγο πιο ιδιότροποι. Για την κλωνοποίησή τους, όπως φαίνεται, απαιτείται μια δόση καφεΐνης.

Περισσότερο ρεύμα από τη λιακάδα

Μια νέα κλάση υλικών, οι «περοβσκίτες»,  υπόσχονται αποδοτικότερα, φθηνότερα φωτοβολταϊκά. Μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια, η αποδοτικότητά τους έφτασε το 15%, ποσοστό μικρότερο από ότι στις σημερινές τεχνολογίες, το οποίο όμως μπορεί να αυξηθεί. Οι ημέρες των πάνελ πυριτίου ίσως είναι μετρημένες.

Εμβόλια στα μέτρα μας

Ερευνητές ανέπτυξαν εφέτος ένα εμβόλιο για τον συγκυτιακό αναπνευστικό ιό (RSV), ο οποίος προσβάλλει συχνά τα παιδιά, χρησιμοποιώντας τεχνικές δομικής βιολογίας. Το εμβόλιο περιέχει μεταλλαγμένες μορφές μιας πρωτεΐνης του ιού, σχεδιασμένες έτσι ώστε να αυξάνουν την πιθανότητα παραγωγής αντισωμάτων από το ανοσοποιητικό σύστημα. Τέτοιου είδους σχεδιασμένα αντιγόνα θα μπορούσαν στο μέλλον να χρησιμοποιηθούν και κατά του HIV.

Διάφανος εγκέφαλος

Μια νέα τεχνική χημικής κατεργασίας ιστών, με την ταιριαστή ονομασία Clarity («Καθαρότητα») αντικαθιστά τα αδιαφανή λιπίδια του εγκεφάλου με μόρια διαφανούς τζελ. Η νέα μέθοδος για διαυγείς εγκεφάλους αφήνει ανέπαφη τόσο τη μικροσκοπική όσο και τη μακροσκοπική δομή, επιτρέποντας έτσι στους ερευνητές να βλέπουν ταυτόχρονα και το δέντρο και το δάσος.

Καλλιεργημένα όργανα

Οι τεχνολογίες καλλιέργειας ιστών είναι τα τελευταία χρόνια ένα από τα πιο καυτά ερευνητικά πεδία. Βλαστικά κύτταρα που αφέθηκαν να αναπτυχθούν πάνω σε τρισδιάστατες σκαλωσιές χρησιμοποιήθηκαν εφέτος για την καλλιέργεια μίνι νεφρών ή ακόμα και μίνι ανθρώπινων εγκεφάλων. Προς το παρόν, αυτά τα «οργανοειδή» δεν διαθέτουν νεύρα και αιμοφόρα αγγεία, είναι όμως χρήσιμα στην κατανόηση της ανάπτυξης και της φυσιολογίας του ανθρώπου.

Η προέλευση των κοσμικών ακτίνων

Η Γη βομβαρδίζεται συνεχώς από σωματίδια υψηλής ενέργειας που διαπερνούν το Ηλιακό Σύστημα. Οι πορείες τους όμως επηρεάζονται από τυχόν μαγνητικά πεδία που συναντούν στον δρόμο τους, οπότε είναι δύσκολο να προσδιορίσει κανείς την προέλευσή τους. Φέτος, οι αστρονόμοι έδωσαν απάντηση σε ένα ερώτημα 100 ετών: οι κοσμικές ακτίνες προέρχονται από γηρασμένα άστρα που εκρήγνυνται σε σουπερνόβα.

Τα μικρόβια μέσα μας

Μια νέα μελέτη για τα τρισεκατομμύρια μικρόβια που φιλοξενεί το ανθρώπινο έντερο εμφανιζόταν σχεδόν κάθε εβδομάδα σε όλη τη διάρκεια του 2013. Οι φιλοξενούμενοι μέσα μας διαπιστώνεται ότι συνδέονται με την παχυσαρκία, με τον καρκίνο, ακόμα και με την ανθρώπινη συμπεριφορά. Για την καταπολέμηση μιας ποικιλίας ασθενειών, θα πρέπει τώρα να μάθουμε πώς να χειραγωγούμε την πολύτιμα μικροχλωρίδα.

πηγή το βήμα


ΒΑΡΣΟΒΙΑ Το αύριο των ευρωπαϊκών προορισμών

Εάν υπάρχει ένα μέρος στη Γηραιά Ηπειρο που «φιλοξενεί» οικονομική ανάπτυξη, νεανικά όνειρα και αισιοδοξία για το μέλλον, αυτό σίγουρα είναι η Βαρσοβία. Μια δυναμική πρωτεύουσα που συνεχώς αναπτύσσεται, χάρη στους δραστήριους κατοίκους της (αλλά και στα πλουσιοπάροχα κοινοτικά κονδύλια), και έχει κατά γενική ομολογία μεταμορφωθεί από γκρίζα πόλη του ανατολικού μπλοκ σε μια μητρόπολη που κοχλάζει από δημιουργικότητα: εικαστικές εκθέσεις, κινηματογραφικά φεστιβάλ, βιβλιοπαραγωγή και... αμέτρητα γοητευτικά καφέ, μπιστρό και εστιατόρια. Από την εκλεπτυσμένη Παλιά Πόλη και τη διακριτική πολυτέλεια της Nowy Swiat μέχρι την underground καλλιτεχνική ζωή της Praga και τα στέκια της Saska Kepa και από τα μοντέρνα μουσεία μέχρι τη νυχτερινή ζωή της, τη Βαρσοβία θα την πρότεινα σε όλους. Σε αριστοκράτες για να απολαύσουν το τσάι τους στο ατμοσφαιρικό μπιστρό του πάλαι ποτέ ξενοδοχείου Bristol, σε πιτσιρίκια για να κάνουν απίστευτα επιστημονικά πειράματα στο μοναδικό Μουσείο Κοπέρνικου, σε εκλεκτικά ζευγάρια για να γευτούν μοντέρνα πολωνική κουζίνα στο βραβευμένο με αστέρι Michelin «Atelier Amarο» και σε hipster παρέες για να αδειάσουν τα ράφια των νέων Πολωνών σχεδιαστών και να ξημερωθούν στην πλατεία Zbawiciela.

Η ΟΛΙΚΗ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Η βιτρίνα μιας πόλης είναι το ιστορικό της κέντρο - και της Βαρσοβίας είναι εξαιρετικά καλόγουστη. Η κλασική περαντζάδα από την πλατεία της Παλιάς Πόλης (Stare Miasto) με τα ανάκτορα (Zamek Krolewski) μέχρι τη Nέα Πόλη (Nowe Miasto) είναι αφορμή για έναν ανέμελο πολύωρο περίπατο, σαν αυτούς που υπόσχεται κάθε βορειοευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Η Krakowskie Prezedmiescie, η αποκαλούμενη βασιλική οδός, και στη συνέχεια ο εμπορικός δρόμος Nowy Swiat είναι για εμάς τους Ελληνες η επιτομή της ταξιδιωτικής απόλαυσης. Δεν χρειάζεται να οργανώσεις σχέδιο διέλευσης ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, μπορείς να περπατάς χέρι-χέρι με τον/την αγαπημένο/-η σου σε φαρδιά πεζοδρόμια (μάλιστα στο ιστορικό κέντρο επιτρέπονται αποκλειστικά ταξί και λεωφορεία) και να απολαμβάνεις τις μικρές χαρές της «Δύσης»: καθαριότητα και τάξη, καλοβαλμένοι και ευγενικοί περαστικοί, κομψές μπουτίκ, περιποιημένα καφέ, νεωτεριστικά μπιστρό, μπαρόκ ύφους ναοί, περιποιημένα αρχοντικά κτίρια, όπως το Προεδρικό Μέγαρο, το Πανεπιστήμιο και η Ακαδημία Στάσιτς με το άγαλμα του Κοπέρνικου.

Ο δικός μου περίπατος όμως δεν είναι καθόλου ανέμελος. Με το βιβλίο «Κατεστραμμένη - Ξαναχτισμένη»* στο χέρι, παρακολουθώ καρέ-καρέ την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης, που την κατάπιε κυριολεκτικά η πολεμική μηχανή των ναζί. Δεν το χωράει ο νους ότι μόλις πριν από 60 χρόνια η καρδιά αυτής της μητρόπολης των 1,3 εκατομμυρίων ανθρώπων στο κέντρο της Ευρώπης σταμάτησε να χτυπά, πως η πόλη απλώς εξαφανίστηκε από το χάρτη και ιστορία έξι αιώνων συνετρίβη κάτω από τη ναζιστική μπότα. Ηταν ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ που διέταξε όλοι οι κάτοικοι να εκτελεστούν και η πόλη να ισοπεδωθεί. Ετσι και έγινε. Στις 17 Ιανουαρίου 1945 η Βαρσοβία βυθιζόταν κάτω από 20 εκατομμύρια κυβικά μέτρα χαλάσματα, η Παλιά Πόλη ήταν ισοπεδωμένη και 650.000 Πολωνοί και Εβραίοι είχαν αφανιστεί. Η καταστροφή ήταν τέτοιου μεγέθους, που μετά τον πόλεμο διατυπώθηκαν απόψεις ακόμη και για τη μετεγκατάσταση της πρωτεύουσας, οι οποίες τελικά απορρίφθηκαν. Μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι κάτοικοι της Βαρσοβίας αποδύθηκαν σε αγώνα δρόμου για να αποκαταστήσουν τη χαμένη πολιτιστική κληρονομιά της. Τα πιο σημαντικά μνημεία αποκαταστάθηκαν με βάση σχέδια και φωτογραφίες του 18ου αιώνα. Η Παλιά Πόλη, αν και στην πραγματικότητα «έφηβη», μοιάζει σήμερα τουλάχιστον 200 ετών! Μάλιστα η πληρότητα και η ποιότητα της αποκατάστασης επιβραβεύτηκαν από την UNESCO με την ένταξή της στον Κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς.

Στο τέλος της οδού Nowy Swiat ο προπολεμικός ρομαντισμός (έστω και ανακατασκευασμένος) τελειώνει και ξεκινά ο ρεαλισμός. Η καινούργια πόλη «παραχωρήθηκε» στην αρχιτεκτονική εφαρμογή του σοβιετικού ρεαλισμού με αποκορύφωμα το Παλάτι της Κουλτούρας και της Επιστήμης, δώρο φιλίας στους κατοίκους της Βαρσοβίας από τον Στάλιν (τι κι αν οι κάτοικοι του είχαν ζητήσει ένα μετρό;). Σήμα κατατεθέν της πόλης θα μπορούσε να αποτελεί ένα σύμβολο αντίστοιχο με τον Πύργο του Αϊφελ, το Μπιγκ Μπεν του Λονδίνου ή την Πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο, αν η ιστορική του φόρτιση δεν το είχε μετατρέψει σε αντικείμενο αγάπης και μίσους. Αξίζει, πάντως, να καταλήξετε το δειλινό στον τριακοστό και τελευταίο όροφο, για να απολαύσετε τη θέα.

Μόνο αδιάφορo δεν είναι το σύγχρονο κέντρο της. Ενα ενδιαφέρον μείγμα παράδοσης και avant-garde, όπου η σοσιαλιστική αρχιτεκτονική κληρονομιά συνυπάρχει με τους μοντέρνους ουρανοξύστες και τα εμβληματικά brand names του καπιταλισμού (Burberries, Ralph Lauren κ.ά.) στην οδό Mokotowska μοιράζονται το αστικό τοπίο με τολμηρές τοιχογραφίες. Οπως το γκράφιτι με τους «στρατιώτες-μαριονέτες» (γωνία των οδών Sieena και Zlota), που απεικονίζει στρατιώτες των οποίων τα νήματα κινεί μια άγνωστη μορφή που είναι κρυμμένη στην κορυφή του κτιρίου. Ο Ιταλός καλλιτέχνης Blu (www.blu.org) που το φιλοτέχνησε ένιωθε ότι η πόλη ακόμα δονείται από τις δυνατές μνήμες του πολέμου.


Η UNDERGROUND ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Στην ανατολική όχθη του ποταμού Βιστούλα, η πόλη γίνεται πιο underground, ίσως και πιο αληθινή. Η Praga, μια περιοχή με υψηλή εγκληματικότητα, γεμάτη από σοβιετικά μπλοκ κατοικιών και εργοστάσια, γνωστή για το παζάρι όπου επί κομμουνισμού μπορούσες να αγοράσεις από Coca-Cοla μέχρι και... όπλα, σήμερα μεταμορφώνεται με αργά βήματα σε μια γειτονιά για τους λάτρεις της εναλλακτικής αισθητικής.

Ο Filip Sztuki, ιδιοκτήτης του καταπληκτικού «Caffee & Bistro Galeria Sztuki» και μιας από τις καλύτερες αντικερί, της «Galeria Stara Praga», είναι από τους πρώτους που εγκαταστάθηκαν, ήδη από το 1981, όταν εδώ έμεναν αποκλειστικά άνθρωποι φτωχοί και κατατρεγμένοι - οι πλούσιοι από την άλλη πλευρά του ποταμού έρχονταν μόνο για να κάνουν τις αγορές τους. Με την πτώση του Τείχους, η τοπική αυτοδιοίκηση προσέφερε διευκολύνσεις σε νέους καλλιτέχνες για να στεγάσουν τα εργαστήριά τους στην περιοχή, ενώ τα χαμηλά ενοίκια μαζί με την υπόσχεση ενός σταθμού μετρό προσείλκυσαν και απλούς ανθρώπους με εναλλακτική αισθητική. Η γειτονιά περιλαμβάνει μικρά διαμάντια: το εστιατόριο «Porto Praga» με διεθνή κουζίνα, το παλιό εργοστάσιο παρασκευής βότκα Koneser σε ένα υπό διαμόρφωση συγκρότημα με σοφίτες, μπουτίκ, πάρκα και πολιτιστικούς χώρους, τo ιδιαίτερο ξενοδοχείο «Stalowa 52» και το «11 Lipostada 22», το οποίο στην αυλή του φιλοξενεί μπαρ, κλαμπ και πρόχειρο φαγητό. Το να περπατάς μόνος στα στενά της Praga δεν προσφέρει το ίδιο αίσθημα ασφάλειας όπως συμβαίνει στο κέντρο της πόλης, όμως όλοι με διαβεβαιώνουν ότι δεν υπάρχει κίνδυνος. «Μπορεί να συγκρίνεται με το Νότινγκ Χιλ του Λονδίνου, τη Μονμάρτρη του Παρισιού, ακόμη και με το Σόχο της Νέας Υόρκης, όμως η Praga έχει έναν τεράστιο ακατέργαστο πλούτο που δεν θα τον δεις σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη», μου λέει ο Βρετανός δημοσιογράφος Jo Harper, που ζει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια.

ΦΟΒΟΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΕΣ

Η νύχτα με βρίσκει σε ένα από τα πιο trendy σημεία της πόλης, το εστιατόριο «Charlotte» στην πλατεία Zbawiciela. Μπορείς να πεις πως το παρελθόν και το μέλλον, οι αντιθέσεις και οι αντιφάσεις της Βαρσοβίας συμπυκνώνονται σε αυτήν εδώ την πλατεία. Κάποτε γκρίζα με εμβληματικά προπολεμικά κτίρια, πρόσφατα μετατράπηκε σε ένα από τα πιο ζωντανά σημεία της πόλης, απ’ όπου περνάει το τραμ και βρίσκεται μια δημοφιλής εκκλησία, καθώς και μερικά από τα πιο γνωστά μπαρ, καφέ και εστιατόρια, στα οποία συχνάζουν ταξιδιώτες, φοιτητές και η εργαζόμενη νεολαία. Στο κέντρο της στέκεται ένα επιβλητικό αλλά μισοκαμένο γλυπτό: ένα ουράνιο τόξο ύψους εννέα μέτρων από ψεύτικα χρωματιστά λουλούδια. Το έργο τέχνης, που δεν έχει κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό μήνυμα, πέρα από τη χαρά της ζωής, σύμφωνα με τη δημιουργό του Julita Wojcik, εξελίχθηκε σε μέρος ενός «πολιτιστικού πολέμου» ενάντια στην ομοφυλοφιλία, που κρατάει εδώ και μήνες, με συνέπεια να γίνει στόχος εμπρησμού τέσσερις φορές!

Η πόλη χρειάζεται καινούργια σύμβολα, λένε οι πιο ανοιχτόμυαλοι, όμως η πλειονότητα είναι βαθιά θρησκευόμενη. Οσο κι αν η δυναμική οικονομία φέρνει κοινωνική ειρήνη, δεν παύει να δημιουργεί διαχωρισμούς ανάμεσα σε αυτούς που επωφελούνται και σε αυτούς που αισθάνονται ότι μένουν πίσω σε σχέση με τις ραγδαίες αλλαγές.

*«Warsaw: destroyed and rebuild», 22 PLN. Κυκλοφορεί σε αρκετές γλώσσες (όχι στα Ελληνικά) και θα το βρείτε στο Μουσείο της Εξέγερσης.


H ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΒΑΡΣΟΒΙΑ

Η μόδα των βιβλιοπωλείων-καφέ

Tomasz Brzozowski, εκδότης

Τα βιβλιοπωλεία-καφέ γύρω από το πανεπιστήμιο είναι μία από τις πλέον ενδιαφέρουσες τάσεις στη Βαρσοβία. Οικείο περιβάλλον, όπου τα ράφια με βιβλία, τα τραπεζάκια καφέ και οι αναγνώστες μοιράζονται ζωτικά τον ίδιο χώρο. Απλώνεις το χέρι σου και πιάνεις ένα βιβλίο, παρακολουθείς διαλέξεις, εκθέσεις, συναυλίες, προβολές και συναντάς την ελίτ της πολωνικής διανόησης. Η αρχή έγινε με το βιβλιοπωλείο Czuly Barbarzynca («ευγενής βάρβαρος» στα Ελληνικά), από τον γνωστό Πολωνό εκδότη Thomasz Brzozowski. Θεωρείται το πλέον ενημερωμένο σε βιβλία fiction και διαθέτει ένα ράφι με αγγλικές μεταφράσεις Πολωνών και μη συγγραφέων (μπήκα στον πειρασμό και αγόρασα το «The mighty angel» του Jerzy Pilch, αποκαλυπτικό της πολωνικής κουλτούρας και του... αλκοολισμού). O Thomasz μού λέει ότι οι Πολωνοί δεν διαβάζουν ιδιαίτερα, όμως οι σπουδαστές και οι καθηγητές πανεπιστημίου που συχνάζουν στην περιοχή είναι οι πλέον βιβλιόφιλοι. Από συγγραφικής απόψεως, η νέα γενιά ασχολείται ιδιαίτερα με την παραγωγή παιδικών βιβλίων, ενώ ανθεί και η σύγχρονη ποίηση. Κατά τον ίδιο, η πόλη του πάσχει από βαριά λύπη. «Ξέρεις τι είναι η εξέγερση των επαναστατημένων κατοίκων της Βαρσοβίας; Μια ανοησία! Αποφάσισαν μία χούφτα άνθρωποι να τα βάλουν με την πολεμική μηχανή των ναζί, με ποιο τίμημα; Να χάσουμε όλη μας την ιστορία. Καταστράφηκε η πολιτιστική μας κληρονομιά. Τι κερδίσαμε; Απολύτως τίποτα. Ο πόλεμος σε λίγο τελείωνε ούτως ή άλλως». Η σημερινή Βαρσοβία είναι γι’ αυτόν μια πόλη αντιφατική: μικρή αλλά μεγάλη, μοντέρνα αλλά παραδοσιακή. «Το δικό μας στοίχημα  είναι να κερδίσουμε την κοινωνική συμμετοχικότητα στην κατάρτιση του προϋπολογισμού της πόλης. Δεν μπορεί να κατασκευάζουμε τεράστια κτίρια στο κέντρο, που είναι αμφίβολο εάν θα γεμίσουν ποτέ με επιχειρήσεις ή με την πρώτη ύφεση θα γεμίσουμε κουφάρια».

> Czulu Barbarzynca, Dobra 31, www.czuly.pl

Πολωνικός οδηγός ελληνικής έμπνευσης

«The subjective guide of the city» από την ομάδα Ogarnij Miasto

Τυχαία έπεσε στα χέρια μου ο ολοκαίνουργιος οδηγός της Βαρσοβίας (στα Αγγλικά και τα Πολωνικά) με φωτογραφίες και προτάσεις που ξεπερνούν τα προφανή, με μικρές έξυπνες ιστορίες (από αυτές που δεν βρίσκεις σε έναν τυπικό ταξιδιωτικό οδηγό) και γνήσιες συμβουλές από ντόπιους. Η έκπληξη ήταν όμως ακόμη μεγαλύτερη όταν συναντήθηκα με τους δημιουργούς του, δύο εκ των οποίων είναι ελληνικής καταγωγής (ο πατέρας τους υπήρξε πρόσφυγας του Εμφυλίου). «Δέκα εστιατόρια είχε όλα κι όλα η πόλη. Ομως, μετά την πτώση του Τείχους και την ένταξή μας στην Ε.Ε., πολλοί επέστρεψαν και άλλοι τόσοι ταξίδεψαν και γύρισαν για να δημιουργήσουν ένα κυριολεκτικά πολυεθνικό περιβάλλον από εστιατόρια, μπαρ και μπιστρό. Οι Πολωνοί άρχισαν να βγαίνουν έξω και να διασκεδάζουν. Μέσα σε αυτόν τον αναβρασμό, με νέες αφίξεις σε χώρους διασκέδασης, παρατηρήσαμε ότι οι οδηγοί της πόλης επαναλάμβαναν τα προφανή μέρη. Εμείς αναζητήσαμε τα μικρά, τα λιγότερο γνωστά, τα ενδιαφέροντα που θα επισκεφτεί ένας ξένος σαν να ήταν ντόπιος, ενώ ο ντόπιος θα ανακαλύψει πράγματα που δεν γνωρίζει», μου λέει ο Dorota Szopowska. Σε τρεις μήνες κατόρθωσαν να εκδώσουν τον οδηγό. «Το δύσκολο δεν ήταν να συγκεντρώσουμε τα μέρη που αγαπάμε, αλλά να παραμείνουμε επίκαιροι. Η πόλη αλλάζει τόσο γρήγορα, ώστε οι ταξιδιωτικοί οδηγοί καθίστανται σύντομα παρωχημένοι. Είναι εκπληκτικό το πόσα εστιατόρια και καφέ κλείνουν ή ανοίγουν». Από την άλλη, δεν είναι κι εύκολο να πετύχουν οι νέες επιχειρήσεις με τόσο μεγάλο ανταγωνισμό. «Βάζουν τρεις καρέκλες και ένα μπαρ, και αυτό γίνεται μόδα. Το κακό όμως είναι ότι οι τάσεις διαρκούν λίγο. Τώρα ζούμε στον αστερισμό των μπέργκερ: “βρώμικα”, υγιεινά, ακόμη και “slow food” σάντουιτς έχουν ανακαλυφθεί. Οταν ξανάρθεις, μπορεί να μην υπάρχουν στο χάρτη».

«Εγγονή» του Ολοκαυτώματος

Sylwia Chutnik, συγγραφέας και ακτιβίστρια

Η 37χρονη Sylwia ανήκει στη γενιά των εγγονιών του Ολοκαυτώματος, αλλά και στη γενιά που ένιωσε μόλις στην επιδερμίδα της τα δεινά του κομμουνιστικού καθεστώτος. «Μεγαλώσαμε με το περιοδικό Bravo και το μουσικό τηλεοπτικό δίκτυο MTV, μπορούσαμε να ταξιδεύουμε ελεύθερα, ήμασταν ελεύθεροι. Ομως, είναι πολύ σημαντικό να μάθουμε την ιστορία μας. Γιατί, ακόμη κι αν θέλουμε να ξεχάσουμε, δεν μπορούμε. Η πόλη είναι γεμάτη από ταφικές πλάκες. Εδώ πέθανε ο τάδε, εκεί πέθαναν τόσοι... Οι γονείς μας μισούν το παρελθόν και ο πόλεμος είναι θέμα ταμπού στις οικογενειακές συζητήσεις, όμως για εμάς είναι η τελευταία ευκαιρία να ακούσουμε από τους επιζώντες την ιστορία μας και, ακριβώς επειδή δεν φέρουμε τραύματα, να φέρουμε τον άνεμο της αλλαγής», λέει. H ίδια άρχισε από νωρίς να ασχολείται με τα κοινά. Πήρε διδακτορικό στη Μελέτη των Φύλων (Gender Studies), έγραψε τρία μυθιστορήματα με επίκεντρο τη γυναίκα και σήμερα διοργανώνει θεματικές ξεναγήσεις στην πόλη, ακολουθώντας τη ζωή σπουδαίων γυναικών στην ιστορία. «Η δεύτερη μεγαλύτερη μεταμόρφωση της πόλης μετά την ισοπέδωσή της έγινε με την πτώση του Τείχους. Καινούργια κτίρια κατασκευάστηκαν, παλιά κατεδαφίστηκαν, γύρω από τη νέα υπό κατασκευή γραμμή μετρό ξεκίνησε ένας οικοδομικός πυρετός και η Βαρσοβία άρχισε να γίνεται, τουλάχιστον κατ’ όψιν, μια δυτική μητρόπολη. Σήμερα ζούμε την τρίτη της μεταμόρφωση και αυτήν τη φορά είναι και κοινωνική. Ζητάμε πίσω την πόλη από τους κατασκευαστές. Δεν μπορεί να ανοίγουν μόνο τράπεζες στο σημείο όπου κλείνουν μικρά τοπικά μαγαζιά. Οι ακτιβιστές σε όλη την πόλη με διαφορετικούς τρόπους στηρίζουν την ελεύθερη έκφραση». Η ίδια έχει δημιουργήσει το ίδρυμα «Mama», προκειμένου να καταδείξει τον νέο ρόλο της Πολωνέζας μητέρας. «Ιστορικά, η οικογένεια στην Πολωνία είναι ιερός θεσμός και σύμβολο της μάνας είναι η γυναίκα που κρατάει το σπίτι και τα παιδιά όταν ο άντρας λείπει στον πόλεμο. Σήμερα πάλι κατακλυζόμαστε από εικόνες γυναικών υπέροχες σε όλους τους ρόλους: σέξι μαμάδες - εργαζόμενες - νοικοκυρές».



...ΚΑΙ H ΔΙΚΗ ΜΑΣ

ΜΗ ΧΑΣΕΤΕ
Μουσείο Εξέγερσης της Βαρσοβίας (Museum Powstania Warszawskiego, Pryokopowej 28). Ενα ταξίδι στην ιστορία της πόλης κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στεγάζεται σε έναν παλιό σταθμό τραμ.
Μουσείο Σοπέν (Okolnik 1, http://chopin.museum). Θα μάθετε τα πάντα για τη ζωή του και θα ακούσετε τις συνθέσεις του.
Κέντρο Επιστήμης «Κοπέρνικος» (Wybrzeze Kosciuszkowskie 20, www.kopernik.org.pl).Ενδιαφέρον κτίριο, στο οποίο θα αφιερώσετε τουλάχιστον ένα γεμάτο πρωινό. Τα διαδραστικά εκθέματα ενθουσιάζουν.
Fotoplastikon (Al. Jerozolimskie 51, www.fotoplastikonwarszawski.pl). Κατασκευασμένο στις αρχές του 20ού αιώνα, είναι ένας από τους λιγοστούς εναπομείναντες προβολείς τρισδιάστατων φωτογραφιών.
Πάρκο Lazienski (Argykola 1, www.lazienski-krolewskie.pl). Το μεγαλύτερο πάρκο της πόλης, με παλάτια, λίμνες και ένα αμφιθέατρο· αξίζει να σταματήσετε για βάφλες στην καντίνα, να δείτε πολλά σκιουράκια και να ρουφήξετε... παγωνιά. Αναζητήστε το γλυπτό-αντίγραφο του Ομφαλού από τους Δελφούς, έργο της Ελληνίδας Χριστίνας Παπαγεωργίου. 
Τip: Aρχές του 2014 ανοίγει το πολυαναμενόμενο Μουσείο Ιστορίας των Εβραίων της Πολωνίας (www.jewishmuseum.org.pl).

ΠΩΣ ΠΑΜΕ
Αεροπορικώς με την Aegean (www.aegeanair.com, T/801. 11.20000) . Η εταιρεία πετάει απευθείας από την Αθήνα κάθε Τρίτη, Πέμπτη, Σάββατο και Κυριακή. Επίσης η πολωνική LOT, που αντιπροσωπεύεται στην Ελλάδα από την Goldair (ww.goldair.gr), συνδέει απευθείας την Αθήνα με τη Βαρσοβία κάθε Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο τη χειμερινή σεζόν (έως τις 29 Μαρτίου 2014), ενώ στη συνέχεια προστίθενται η Παρασκευή και η Κυριακή και το καλοκαίρι, από 10 Ιουνίου έως 15 Σεπτεμβρίου 2014 οι πτήσεις γίνονται καθημερινές.

ΔΙΑΜΟΝΗ
Hotel Bristol (Krakowskie Przedmiescie 42-44, Παλιά Πόλη, www.hotelbristolwarsaw.pl, Τ/225511000). Το καλύτερο της πόλης, από το 1899, με αρ νουβό στοιχεία, πλούσιο πρωινό, μπιστρό, εστιατόρια και πισίνα με σπα. Από 110 ευρώ.
Castle Inn (Swietojanska 2, Παλιά Πόλη, Τ/224250100, www.castleinn.pl). Δωμάτια με θέα στην κεντρική πλατεία της Παλιάς Πόλης, με διαφορετική αισθητική και... όνομα (π.χ. Chopin, Magritte). Από 70 ευρώ.
MaMaison (Koscielna 12, Παλιά Πόλη, Τ/225316000, www.leregina.com). Ενα παλάτι του 18ου αιώνα με σύγχρονη διακόσμηση σε σοκολατένιες αποχρώσεις. Από 80 ευρώ.
H15 Boutique Αpartments (Poznanska 15, Παλιά Πόλη, Τ/225538700, www.h15boutiqueapartments.com). Διαμερίσματα με μοντέρνα έργα τέχνης. Από 90 ευρώ.
Stalowa 52 (Stalowa 52, Praga, Τ/226182732, stalowa52.pl). Επιλογή διαμονής για τους λάτρεις εναλλακτικής αισθητικής σε ένα βιομηχανικό κτίριο με διακόσμηση τύπου ΙΚΕΑ και vintage αντικείμενα. Από 60 ευρώ.

ΦΑΓΗΤΟ
Atelier Amaro (Agrykola 1, Παλιά Πόλη, Τ/607970000, www.atelieramaro.pl). Το μοναδικό εστιατόριο με αστέρι Michelin, με εξαιρετική τοπική κουζίνα, βασισμένη σε εποχικά προϊόντα, και μενού που αλλάζει κάθε εβδομάδα.
U Fukiera (Rynek Starego Miasta 27, Τ/228311013). Η καλύτερη επιλογή στην Παλιά Πόλη. Αν και ελαφρώς υπερτιμημένο, έχει όμορφη ατμόσφαιρα, εξαιρετική λίστα κρασιών και αξιοπρεπή πολωνική κουζίνα. Από εδώ περνούν όλοι οι διάσημοι επισκέπτες.
Czarno Na Bialym (Nowy Swiat 35, Παλιά Πόλη, T/228262512). Το ασπρόμαυρο (όπως δηλώνει το όνομά του) wine bar προσφέρει πρωτότυπα πιάτα και λίστα με ευρωπαϊκές και αμερικανικές ετικέτες.
Rozana (Ulica Chocimska 7, Παλιά Πόλη). Η επιτομή της παραδοσιακής κουζίνας, σαν να τρως στο σπίτι σου, με ατμόσφαιρα Μεσοπολέμου. Δοκιμάστε zurek, pierogis και γλυκά από το τρόλεϊ.
Charlotte (Plac Zbawiciela, Παλιά Πόλη, www.bistrocharlotte.com). Το διασημότερο all day στέκι, με καταπληκτικά γαλλικά κρουασάν για το πρωί, νοστιμότατες σαλάτες και εξαιρετικό κρασί.
Ganesh (Wilza 50-52, Παλιά Πόλη, www.ganesh.pl). Ενα από τα καλύτερα ινδικά της πόλης, με σπεσιαλιτέ το κοτόπουλο ταντούρι.
Why Thai Food & Wine (Wiejska 13, Παλιά Πόλη, Τ/226257698). Εξαιρετικό ταϊλανδέζικο. Δοκιμάστε πάπια με ανανά και spring rolls.
Porto Praga (Stefana Okrzei 23, Praga,  T/226985010, www.portopraga.pl). Δοκιμάστε διεθνή κουζίνα στο όμορφο περιβάλλον ενός μύλου του 18ου αιώνα με στοιχεία αρ ντεκό, σε ιδιαίτερα καλές τιμές.
Πολυχώρος Soho Factory (Minska 25, Praga, Τ/223231900, 223231910, www.sohofactory.pl). Επισκεφτείτε το «Gemo» (Τ/224681876), με γνήσια γεωργιανή κουζίνα και καλές τιμές, και το «Gessler Warszawa Wschodnia» (Τ/695532915), για μαγειρική μπροστά στα μάτια σας και σέρβις από τον ιδιοκτήτη.
Τip Ι: Τα «μπαρ με γάλα» (μετάφραση του bar mleczny) είναι της μόδας. Παλιομοδίτικα εργατικά εστιατόρια της κομμουνιστικής εποχής, σήμερα προσφέρονται για ένα αξιοπρεπές, ιδιαίτερα φθηνό γεύμα. Tο Mleczny Familijny στην Παλιά Πόλη είναι από τα πιο γνωστά.
Τip ΙΙ: Δοκιμάστε πολωνικές μπίρες: Zywiek και Warka είναι οι διασημότερες, αξίζει όμως να αναζητήσετε τις πιο μικρές παραγωγές: Ciechan, Lomza, Miloslaw Marcowe, Artezan, Kormoran.

ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΑ-ΚΑΦΕ
Wrzenie Swiata (Konstantego Ildefonsa Galczynskiego 7). Σημαίνει «o κόσμος εν βρασμώ». Αποκλειστικά για non fiction εκδόσεις.
Kafka (Obozna 3, www.kawiarnia-kafka.pl). Παραχωρείς βιβλία, αγοράζεις και ανταλλάσσεις με το κιλό. Νεανικό κοινό και εξαιρετικές κρέπες με 18 διαφορετικά είδη γέμισης. 
Tarabuk (Brovarna 6, www.tarabuk.pl). Χάρη στα κονσέρτα, τις διαλέξεις, τη σταθερή παρουσία πνευματικών ανθρώπων της πόλης, αλλά και τη διάθεση αλκοόλ, ο χώρος ασφυκτιά από κόσμο τα απογεύματα.

ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ
Teatr Wielki - Opera Narodowa (Teatralny Square 1, Τ/226920200, www.teatrwielki.pl). H Εθνική Λυρική Σκηνή, με συναυλίες και παραστάσεις χορού.
Fabryka Trzciny (Otwocka 14, Τ/226190513, www.fabrykatrzciny.pl). Συναυλίες, συναντήσεις, events· δείτε το πρόγραμμα και επιλέξτε (ζητήστε βοήθεια για τη μετάφραση της ιστοσελίδας).
Club Barometr (Smolna 40, Τ/513735333, barometr.waw.pl). Funk, jazz, rock συναυλίες με γνωστά ονόματα της διεθνούς μουσικής σκηνής, αλλά και Πολωνούς καλλιτέχνες (ζητήστε βοήθεια για τη μετάφραση της ιστοσελίδας).

ΑΓΟΡΕΣ
Jan Kielman & Sons (ul. Chmielna 6, Τ/228284630, www.kielman.pl). Φτιάχνουν χειροποίητα παπούτσια από το 1883. Τα γυναικεία παπούτσια αρχίζουν από 2.700 ζλότι και τα αντρικά από 3.100. Περίπου ενάμισης μήνας χρειάζεται για να σας αποσταλούν τα παπούτσια.
Blikle (Nowy Swiat 35, Τ/228264568). Εξαιρετικά γλυκά με παράδοση από το 1869. Δοκιμάστε ντόνατς και szarlotka μήλου.
Wedel. Η τοπική σοκολατοβιομηχανία διαθέτει εξαιρετικής ποιότητας σοκολάτες σε παλιομοδίτικα μεταλλικά κουτιά - θα τα βρείτε ακόμη και στα καταστήματα του αεροδρομίου.

ΧΡΗΣΙΜΑ
Ο κωδικός της Πολωνίας είναι +48. / Το εθνικό νόμισμα είναι το ζλότι (PLN). / Το ταξί είναι οικονομική επιλογή: η σημαία ξεκινά από τα 6 - 8 PLN και η χρέωση φτάνει τα 2,40 - 3,60 PLN το χιλιόμετρο. (Προσοχή στα ταξί-μαφία, που δεν έχουν ταξίμετρο και δεν αναγράφουν τηλεφωνικό αριθμό στο αμάξωμα.) / Η φινέτσα των καφέ, εστιατορίων, μπαρ μπορεί να ξεγελάσει σε σχέση με την προσφερόμενη ποιότητα. Τα στάνταρ τηρούνται, αλλά μην απογοητευτείτε εάν ο χώρος δεν ανταποκριθεί πλήρως στις υψηλότερες γαστριμαργικές προσδοκίες. Πάντως, ακόμη και η πλέον ακριβή επιλογή είναι σχετικά οικονομική - με 30 ευρώ μπορείτε να δειπνήσετε σε ένα εξαιρετικό εστιατόριο.

πηγή kathimerini.gr