Φέτος, ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος αποφάσισε να επαναλάβει την παλιά του επιτυχία. Πριν από δώδεκα χρόνια, είχε σκηνοθετήσει και πρωταγωνιστήσει στο εν λόγω έργο και είχε σαρώσει τα βραβεία (σκηνοθεσίας, ερμηνείας, έργου, σκηνικού), με συμπρωταγωνιστή τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση! Έτσι, αυτή την χρονιά, αλλάζει εκτός από θέατρο και παρτενέρ, μια και η ηλικία του δεύτερου ρόλου πρέπει να είναι σχετικά νεαρή. Από την άλλη, ο Μιχαλακόπουλος πια, είναι πολύ πιο κοντά στην πραγματική ηλικία του κυρίου Γκριν.
Το έργο είναι κοινωνικό με κωμικά και δραματικά στοιχεία. Θεωρώ ότι ο όρος κωμωδία σε αυτό το θεατρικό κείμενο έχει μπει για εμπορικούς λόγους, μια και δεν πρόκειται για κωμωδία. Υπάρχουν αρκετές κωμικές ατάκες, αλλά τα ζητήματα που θέτει, δεν τα θέτει μέσα από το κωμικό πρίσμα και, επίσης, στο τέλος, καταλήγεις με χαρτομάντιλα κι όχι με γέλια... Θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα με ένα τρόπο σχετικά εύκολο, αλλά σίγουρα όχι κωμικό.
Η μοναξιά, το χάσμα γενεών, η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός και η διαχείριση της επικοινωνίας είναι τα θέματα που τίθενται σε αυτό το έργο, καθώς και η μοναδική χρυσή τομή για αυτά, η ανθρωπιά.
Ένας απομονωμένος και πολύ ιδιότροπος 86χρονος γέρος, δέχεται κάθε Πέμπτη την αναγκαστική επίσκεψη ενός τριαντάρη άνδρα. Ο νεαρός άνδρας, απόφοιτος του Χάρβαρντ και σημαντικό στέλεχος επιχείρησης, χτύπησε, κατά λάθος, ελαφρά, με το αυτοκίνητο του τον κύριο Γκριν. Η δικαστική ποινή που του επιβάλλεται είναι να επισκέπτεται εβδομαδιαίως και να βοηθάει το θύμα για έξι μήνες. Μέσα από τις τακτικές επισκέψεις, αναδεικνύονται οι συγκρούσεις και οι χαρακτήρες των δύο ανδρών. Κοινός τους παρονομαστής, εκτός από το ότι ανακαλύπτουν ότι είναι και οι δύο Εβραίοι, είναι η μοναξιά και η απόρριψη που ο καθένας τους βιώνει, διαφορετικά μεν, αλλά το ίδιο επώδυνα.
Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί, με διαφορετικά βιώματα, ηλικίες και απόψεις, μιλούν, τσακώνονται, δένονται, βοηθά ο ένας τον άλλον και εξελίσσονται. Ρατσιστής ο ένας και θύμα ρατσισμού ο άλλος, αναγκάζονται να βρουν μια ισορροπία. Ο ξεροκέφαλος γέρος έχει μόλις χάσει τη γυναίκα του, και την μοναχοκόρη του την έχει διώξει γιατί παντρεύτηκε αλλόθρησκο. Ο νεαρός έχει δηλώσει την ομοφυλοφιλία του στους γονείς του, οι οποίοι αρνούνται να το αποδεχτούν και το κοροϊδεύουν. Αυτό είναι κάτι το οποίο αρνείται να αποδεχτεί και ο κύριος Γκριν, ο οποίος πιστεύει οτι δεν υπάρχει Εβραίος ομοφυλόφιλος όπως κι οτι οι Εβραίοι πρέπει να παντρεύονται μόνο Εβραίες. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δύσκολη, που τους δένει, κυρίως, μέσα από τα προβλήματα που μοιράζονται.
Το έργο, λοιπόν, μιλά για κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, αλλά δυστυχώς αυτά τα στοιχεία, ειδικά η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του νέου, καθώς και η εξιστόρηση του πώς ερωτεύτηκε, μπαίνουν πολύ άγαρμπα στο έργο. Κάποιος που δεν έχει αποδεχτεί απόλυτα την φύση του, που αποζητά την αποδοχή, όπως ο ήρωας ,δεν μιλά τόσο εύκολα και με τόση επιμονή σε κάποιον που όχι μόνο δεν καταλαβαίνει και δεν συμφωνεί, αλλά και δεν θέλει να ακούσει..... Ο χαρακτήρας του νέου από την μία φαίνεται κατασταλαγμένος, κι από την άλλη είναι έρμαιο των κοροϊδιών του πατέρα του, τον οποίο εκλιπαρεί για την αποδοχή του! Είναι έκδηλη η προσπάθεια του συγγραφέα να κάνει ένα αντιρατσιστικό, μη διδακτικό, πολιτικά ορθό έργο. Το κατορθώνει μεν, αλλά λίγο ξύλινα δε. Στο τέλος οι κωμικές ατάκες αντικαθίστανται από δακρύβρεχτες σκληρές αλήθειες, σε ένα έργο που βιάζεται να φτάσει στην ηθική αποκατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά, το έργο είναι συμπαθητικό, κατάλληλο για μεγαλύτερες ηλικίες, οι οποίες, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, δεν έχουν αποδεχτεί, ακόμα ,την ομοφυλοφιλία ως κάτι φυσικό που θα μπορούσε να συμβαίνει και στο παιδί του. Έτσι κι αλλιώς ο ρατσισμός προς τους Εβραίους περνά πολύ ελαφρά από το έργο και δύσκολα κάποιος κάνει αναγωγή σε σύγχρονες φυλετικές μειονότητες.
Όπως και το έργο, έτσι και η παράσταση ήταν συμπαθητική. Οι ερμηνείες ήταν καλές, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Πρόκειται για παλαιάς κοπής θέατρο, ευτυχώς όμως, όχι κραυγαλέας. Συχνά ο Μιχαλακόπουλος μονολογούσε μπροστά-μπροστά στην σκηνή, χωρίς να κοιτά τον συνομιλητή του και καταλάβαινες ότι είναι κάτι που έτσι έχει μάθει να το κάνει και το κάνει καλά..... Αυτό, όμως στερεί το βάθος από τον ρόλο και, δυστυχώς, χτυπά και άσχημα σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει σε άλλο είδους θέατρο, πιο ρεαλιστικό, λιγότερο εμπορικό, χωρίς μεγάλες χειρονομίες και χωρίς πρωταγωνιστές.... Όπως, επίσης, χτύπησε και ο παραπάνω, από όσο έπρεπε, μελοδραματισμός των τελευταίων σκηνών.
Ο Τάσος Ιορδανίδης, ο οποίος από φέτος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου «Άνεσις», μας δίνει μια καλή ερμηνεία στον ρόλο του νέου, δίπλα στην, κατά τ’ άλλα, καλή ερμηνεία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου.
Πρόκειται για μια καλή παράσταση, που θίγει σύγχρονα θέματα ηθικής, σχέσεων και όχι μόνο, αλλά όχι για ένα αριστούργημα όπως πολλοί παρουσιάζουν και αυτή, αλλά και κυρίως την παράσταση του 2000!
Ηρώ Μητρούτσικου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Κωμωδία του Τζεφ Μπάρον
Σκηνοθεσία: Γ. Μιχαλακόπουλος
Ερμηνεύουν: Γ. Μιχαλακόπουλος, Τ. Ιορδανίδης.
Μετάφρ.: Ερρ. Μπελιές.
Σκην.-κοστ.: Απ. Βέττας.
Φωτ.: Ν. Καβουκίδης.
Άνεσις
Λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι
Τηλ.: 2107488881 2107488882
Παραστάσεις: Απόγ: Τετ., Κυρ. 7.30 μ.μ. Βραδ: Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 16, 12.
Το έργο είναι κοινωνικό με κωμικά και δραματικά στοιχεία. Θεωρώ ότι ο όρος κωμωδία σε αυτό το θεατρικό κείμενο έχει μπει για εμπορικούς λόγους, μια και δεν πρόκειται για κωμωδία. Υπάρχουν αρκετές κωμικές ατάκες, αλλά τα ζητήματα που θέτει, δεν τα θέτει μέσα από το κωμικό πρίσμα και, επίσης, στο τέλος, καταλήγεις με χαρτομάντιλα κι όχι με γέλια... Θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα με ένα τρόπο σχετικά εύκολο, αλλά σίγουρα όχι κωμικό.
Η μοναξιά, το χάσμα γενεών, η ομοφυλοφιλία, ο ρατσισμός και η διαχείριση της επικοινωνίας είναι τα θέματα που τίθενται σε αυτό το έργο, καθώς και η μοναδική χρυσή τομή για αυτά, η ανθρωπιά.
Ένας απομονωμένος και πολύ ιδιότροπος 86χρονος γέρος, δέχεται κάθε Πέμπτη την αναγκαστική επίσκεψη ενός τριαντάρη άνδρα. Ο νεαρός άνδρας, απόφοιτος του Χάρβαρντ και σημαντικό στέλεχος επιχείρησης, χτύπησε, κατά λάθος, ελαφρά, με το αυτοκίνητο του τον κύριο Γκριν. Η δικαστική ποινή που του επιβάλλεται είναι να επισκέπτεται εβδομαδιαίως και να βοηθάει το θύμα για έξι μήνες. Μέσα από τις τακτικές επισκέψεις, αναδεικνύονται οι συγκρούσεις και οι χαρακτήρες των δύο ανδρών. Κοινός τους παρονομαστής, εκτός από το ότι ανακαλύπτουν ότι είναι και οι δύο Εβραίοι, είναι η μοναξιά και η απόρριψη που ο καθένας τους βιώνει, διαφορετικά μεν, αλλά το ίδιο επώδυνα.
Δύο άνθρωποι εντελώς διαφορετικοί, με διαφορετικά βιώματα, ηλικίες και απόψεις, μιλούν, τσακώνονται, δένονται, βοηθά ο ένας τον άλλον και εξελίσσονται. Ρατσιστής ο ένας και θύμα ρατσισμού ο άλλος, αναγκάζονται να βρουν μια ισορροπία. Ο ξεροκέφαλος γέρος έχει μόλις χάσει τη γυναίκα του, και την μοναχοκόρη του την έχει διώξει γιατί παντρεύτηκε αλλόθρησκο. Ο νεαρός έχει δηλώσει την ομοφυλοφιλία του στους γονείς του, οι οποίοι αρνούνται να το αποδεχτούν και το κοροϊδεύουν. Αυτό είναι κάτι το οποίο αρνείται να αποδεχτεί και ο κύριος Γκριν, ο οποίος πιστεύει οτι δεν υπάρχει Εβραίος ομοφυλόφιλος όπως κι οτι οι Εβραίοι πρέπει να παντρεύονται μόνο Εβραίες. Μεταξύ τους αναπτύσσεται μια σχέση δύσκολη, που τους δένει, κυρίως, μέσα από τα προβλήματα που μοιράζονται.
Το έργο, λοιπόν, μιλά για κοινωνικό και φυλετικό ρατσισμό, αλλά δυστυχώς αυτά τα στοιχεία, ειδικά η αποκάλυψη της ομοφυλοφιλίας του νέου, καθώς και η εξιστόρηση του πώς ερωτεύτηκε, μπαίνουν πολύ άγαρμπα στο έργο. Κάποιος που δεν έχει αποδεχτεί απόλυτα την φύση του, που αποζητά την αποδοχή, όπως ο ήρωας ,δεν μιλά τόσο εύκολα και με τόση επιμονή σε κάποιον που όχι μόνο δεν καταλαβαίνει και δεν συμφωνεί, αλλά και δεν θέλει να ακούσει..... Ο χαρακτήρας του νέου από την μία φαίνεται κατασταλαγμένος, κι από την άλλη είναι έρμαιο των κοροϊδιών του πατέρα του, τον οποίο εκλιπαρεί για την αποδοχή του! Είναι έκδηλη η προσπάθεια του συγγραφέα να κάνει ένα αντιρατσιστικό, μη διδακτικό, πολιτικά ορθό έργο. Το κατορθώνει μεν, αλλά λίγο ξύλινα δε. Στο τέλος οι κωμικές ατάκες αντικαθίστανται από δακρύβρεχτες σκληρές αλήθειες, σε ένα έργο που βιάζεται να φτάσει στην ηθική αποκατάσταση.
Παρ’ όλα αυτά, το έργο είναι συμπαθητικό, κατάλληλο για μεγαλύτερες ηλικίες, οι οποίες, ειδικά εδώ στην Ελλάδα, δεν έχουν αποδεχτεί, ακόμα ,την ομοφυλοφιλία ως κάτι φυσικό που θα μπορούσε να συμβαίνει και στο παιδί του. Έτσι κι αλλιώς ο ρατσισμός προς τους Εβραίους περνά πολύ ελαφρά από το έργο και δύσκολα κάποιος κάνει αναγωγή σε σύγχρονες φυλετικές μειονότητες.
Όπως και το έργο, έτσι και η παράσταση ήταν συμπαθητική. Οι ερμηνείες ήταν καλές, αλλά χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Πρόκειται για παλαιάς κοπής θέατρο, ευτυχώς όμως, όχι κραυγαλέας. Συχνά ο Μιχαλακόπουλος μονολογούσε μπροστά-μπροστά στην σκηνή, χωρίς να κοιτά τον συνομιλητή του και καταλάβαινες ότι είναι κάτι που έτσι έχει μάθει να το κάνει και το κάνει καλά..... Αυτό, όμως στερεί το βάθος από τον ρόλο και, δυστυχώς, χτυπά και άσχημα σε ανθρώπους που έχουν συνηθίσει σε άλλο είδους θέατρο, πιο ρεαλιστικό, λιγότερο εμπορικό, χωρίς μεγάλες χειρονομίες και χωρίς πρωταγωνιστές.... Όπως, επίσης, χτύπησε και ο παραπάνω, από όσο έπρεπε, μελοδραματισμός των τελευταίων σκηνών.
Ο Τάσος Ιορδανίδης, ο οποίος από φέτος έχει την καλλιτεχνική διεύθυνση του θεάτρου «Άνεσις», μας δίνει μια καλή ερμηνεία στον ρόλο του νέου, δίπλα στην, κατά τ’ άλλα, καλή ερμηνεία του Γιώργου Μιχαλακόπουλου.
Πρόκειται για μια καλή παράσταση, που θίγει σύγχρονα θέματα ηθικής, σχέσεων και όχι μόνο, αλλά όχι για ένα αριστούργημα όπως πολλοί παρουσιάζουν και αυτή, αλλά και κυρίως την παράσταση του 2000!
Ηρώ Μητρούτσικου
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Κωμωδία του Τζεφ Μπάρον
Σκηνοθεσία: Γ. Μιχαλακόπουλος
Ερμηνεύουν: Γ. Μιχαλακόπουλος, Τ. Ιορδανίδης.
Μετάφρ.: Ερρ. Μπελιές.
Σκην.-κοστ.: Απ. Βέττας.
Φωτ.: Ν. Καβουκίδης.
Άνεσις
Λεωφ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι
Τηλ.: 2107488881 2107488882
Παραστάσεις: Απόγ: Τετ., Κυρ. 7.30 μ.μ. Βραδ: Πέμ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 16, 12.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου