Revolution
Με δυο λόγια: Κάποιος έριξε το γενικό του ηλεκτρικού για ολόκληρο τον πλανήτη. 15 χρόνια μετά, μια οικογένεια κρατά στα χέρια της (κυριολεκτικά όμως) τη λύση του μυστηρίου.
Ξέρουμε τους: Ανθρώπους πίσω από την κάμερα, κατά κύριο λόγο. Η σειρά προέρχεται από το ‘Εργοστάσιο Τζέι Τζέι Εϊμπραμς’, σκηνοθεσία πιλότου έχει αναλάβει ο Τζον Φαβρό του «Iron Man» , ενώ δημιουργός είναι ο Ερικ Κρίπκε του «Supernatural», κάτι που είναι και το πιο σημαντικό από όλα τα παραπάνω καθώς θα είναι ο μόνος από όλους αυτούς που θα έχει όντως ουσιαστική σχέση με τη σειρά στην πορεία της. Μπροστά στην κάμερα υπάρχει ο Μπίλι Μπερκ του «Twilight», η Ελίζαμπεθ Μίτσελ (υποθέτουμε σε περιστασιακές εμφανίσεις) να εξαργυρώνει το «Lost» credit της, αλλά πάνω απ’όλα υπάρχει ο φοβερός Τζανκάρλο Εσπόζιτο στο ρόλο του κακού, δηλαδή βασικά ο Γκας Φρινγκ του «Breaking Bad» σαν παράνομος καβαλάρης σε μετα-αποκαλυπτικό κόσμο.
είδαμε το πρώτο επεισόδιο και μας άρεσε, θυμίζει λίγο lost αλλά ελπίζουμε να μην έχει την ίδια κατάληξη
GO ON
με δυο λόγια: Ραδιοφωνικός σπορτκάστερ χάνει τη γυναίκα του και πρέπει να περάσει από γκρουπ ψυχολογικής υποστήριξης πριν επιστρέψει στη δουλειά του.
Ξέρουμε τους: Μάθιου Πέρι στον ρόλο του Ράιαν Κινγκ, o βραβευμένος με 3 Έμμυ Τοντ Χόλαντ σκηνοθετεί (έχει κάνει από «Wonderfalls» και «30 Rock» μέχρι «Shameless» και «Twin Peaks»), δημιουργός ο Σκοτ Σιλβέρι («Friends», αλλά και «Joey»), ενώ στο καστ συναντάμε μεταξύ άλλων τον Τζον Τσο και τον πολύ μεγαλωμένο Τάιλερ Τζέιμς Γουίλιαμς, που είχαμε πρωτοδεί ως νεαρό ‘Κρις Ροκ’ στο «Everybody Hates Chris».
είδαμε τα πρώτα δυο επεισόδια και γελάσαμε, δεν ξέρουμε την συνέχεια ελπίζουμε να γίνει καλύτερο
και κάτι απο πέρυσι
HOMELAND
Είναι μερικές σειρές που καθώς τις παρακολουθείς να εξελίσσονται σε πιάνουν τόσο απροετοίμαστο και αβέβαιο για το τι ακριβώς είναι αυτό που βλέπεις, που σου παίρνει αρκετό καιρό, ώστε να μπορέσεις να εκτιμήσεις πλήρως αυτό που είδες. 8 μήνες λοιπόν μετά το φινάλε της πρώτης του σεζόν, και με εκείνο το σύνολο επεισοδίων τώρα ολοκληρωμένο, νομίζω πως μπορούμε να αποφανθούμε πως: To «Homeland» είναι η καλύτερη σειρά που έχει κάνει πρεμιέρα τα τελευταία 2 χρόνια.
Οι ρίζες της φτάνουν στο Ισραήλ, καθώς αποτελεί μεταφορά ενός ντόπιου (βραβευμένου) θρίλερ, όμως πρόκειται για το είδος των διασκευών που αν δε στο πουν, δε θα το υπέθετες. Είναι, κοινώς, μια πολύ πετυχημένη μεταφορά - και άκρως αμερικάνικη, μιλώντας για την τοποθέτηση της ιστορίας στο χώρο και το χρόνο. Το «Homeland» ξεκινά την αφήγησή του βαθιά στην καρδιά της 11ης Σεπτεμβρίου διαγράφοντας την πορεία του όμως στο σήμερα. Και αυτό το σήμερα είναι, θέλοντας και μη, οικουμενικό. Η δράση αφορά δύο ισοβαρώς κεντρικούς χαρακτήρες: Την Κάρι Μάθισον (Κλερ Ντέινς), πράκτορα της CIA που κάποτε άφησε να συμβεί στη σκοπιά της η μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση και τώρα είναι αποφασισμένη να μην αφήσει την ιστορία να επαναληφθεί. Και τον Νίκολας Μπρόντι (Ντέιμιεν Λούις), πεζοναύτη που εθεωρείτο νεκρός στο πεδίο της μάχης μέχρι που ανασύρεται ζωντανός στη διάρκεια μιας επιχείρησης του στρατού, χρόνια αργότερα, επιστρέφοντας στην πατρίδα με τιμές ήρωα. Η Κάρι (νομίζει ότι) γνωρίζει στοιχεία που δείχνουν προς μια νέα επίθεση. Πως υπάρχει κάπου ένας διπλός πράκτορας της Αλ Κάιντα. Και πως αυτός ο πράκτορας είναι ο Μπρόντι.
Αυτό που κάνει το «Homeland» να ξεχωρίζει άμεσα είναι αυτό το σκηνικό. Η σειρά δε σου κρύβει ακριβώς κάτι, αλλά ούτε και στα λέει όλα - μεμιάς. Σε αφήνει να γνωρίσεις τους πρωταγωνιστές της, δίχως να σε υποχρεώνει να δεις τα γεγονόταν μέσα από τα μάτια ενός από τους δύο. Πάντα στις σειρές υπάρχει ο χαρακτήρας-άβαταρ του κοινού. Στο «Homeland» όχι, γιατί ο Νίκολας και η Κάρι είναι ισότιμοι απέναντί μας. Οχι επειδή οι σεναριογράφοι θέλουν να μας βασανίσουν με αναπάντητα ερωτήματα αλλά επειδή έτσι πρέπει να γίνεται. «Αυτοί είναι οι ήρωές σου», σα να μας προκαλεί. «Νιώσε αυτά που νιώθουν.»
Αυτό φυσικά δε θα λειτουργούσε αν οι δύο πρωταγωνιστές δεν παρέδιδαν τόσο μεγάλες ερμηνείες. Μπορώ να σκεφτώ στα γρήγορα τουλάχιστον μισή ντουζίνα απολύτως ανατριχιαστικών στιγμών (κυριολεκτώ τώρα, πράγματι η τρίχα να σηκώνεται) για τον κάθε έναν εκ των Λούις και Ντέινς. Ο μεν Αγγλος ηθοποιός δίνει στον γρίφο Νικ Μπρόντι μια τέτοια ενέργεια σιωπηλής οργής που θες να είσαι εκεί για την παραμικρή σύσπαση του προσώπου του, για την πιο ανεπαίσθητη κίνησή του - κι όχι μόνο επειδή η Κάρι είναι που ζει με την εμμονή. Οσο για την πάλαι ποτέ Ιουλιέτα του Μπαζ Λούρμαν, δεν υπάρχουν λόγια.
Η Κλερ Ντέινς, ακροβατώντας θαυματουργά ανάμεσα στην παράνοια, την εμμονή, την ελπίδα, την αγνή, ανόθευτη πίστη σε κάτι, παραδίδει την κορυφαία γυνακεία ερμηνεία στην τηλεόραση. Εδώ και χρόνια. (Υπάρχει ένα επεισόδιο που ένιωσα πως ξέφευγε από τα όρια, γλιστρώντας σε ερμηνευτικές συμβάσεις κατώτερές της. Αφενός, το ξεπέρασα. Αφετέρου, 9 μήνες μετά, δεν είμαι ακόμα τόσο σίγουρος.)
Η Ντέινς βραβεύτηκε με Χρυσή Σφαίρα Α’ Γυναικείου Ρόλου για τη μεγάλη ερμηνεία της, όπως και η σειρά με το Μεγάλο βραβείο. (Ο Λούις ήταν επίσης υποψήφιος.) Ολο το τιμ βρίσκεται στις υποψηφιότητες των Εμμυ.
Το δράμα στήνεται ανάμεσά τους καθώς οι διαδρομές τους μπλέκονται σε ένα αρρωστημένα τεταμένο κλίμα όχι ψυχρού, αλλά ξεκάθαρα καυτού, πολέμου. Είναι σα να βλέπεις κάποιο παλαιάς κοπής πολιτικό θρίλερ, από «Τρεις Μέρες του Κόνδορα» μέχρι «Αδιέξοδο». Με εμμονικούς πράκτορες που αναζητούν την αλήθεια κι εκείνη τους κοροϊδεύει μπροστά στα μάτια τους. Με σκιώδεις χαρακτήρες που δεν ξέρεις τι συμφέρον εξυπηρετούν ή τι θεό πιστεύουν αλλά τους βρίσκεις καθηλωτικούς όπως και νά’χει.
Γύρω τους πλέκεται ένας ολόκληρος ιστός διαπροσωπικών σχέσεων (η σύζυγος του Νικ, ο παλιός του φίλος, τα παιδιά του, το αφεντικό της Κάρι, μια οικογένεια κάπου στο background) που τους ενώνουν με ένα παρελθόν και με ένα πιθανό μέλλον, με το οποίο όμως δε μοιάζουν να έχουν διάθεση να συνδεθούν. Είναι σα να ζουν κι οι δύο, αέναα, αποκομμένοι από τα πάντα, στις πράξεις πολέμου και φρίκης που καθόρισαν την τωρινή ύπαρξή τους. Ολα φυσικά επιστρέφουν πίσω, σε εκείνη τη μέρα.
Πίσω από τη σειρά βρίσκονται δύο βετεράνοι του είδους, ο Χάουαρντ Γκόρντον κι ο Αλεξ Γκάνσα, δύο από τους ανθρώπους-κλειδιά πίσω από το «24», μια σειρά που έχει γράψει τη δική της ιστορία στο συγκεκριμένο είδος. (Ενας ακόμα παραγωγός του «24», ο Ντέιβιντ Νέβινς, παρήγγειλε τη σειρά όταν ανέλαβε τη θέση του προέδρου στο καλωδιακό Showtime.) Ομως η έκπληξη έρχεται όταν διαπιστώνεις πως το «Homeland» μπορεί να διατηρεί όλο το σασπένς του «24» δίχως να θυσιάζει αληθοφάνεια, συναίσθημα ή την αίσθηση πως παρακολουθείς -μέσα από ένα απολαυστικά παλιομοδίτικο κατασκοπικό θρίλερ- παγκόσμιες αλήθειες για το δικό μας σήμερα.
Ετσι, η σειρά είναι ικανή να μας δώσει διαφορετικών ειδών αριστουργηματικά επεισόδια. Ενα επεισόδιο σαν το «The Weekend», πρακτικά ένα μονόπρακτο δύο προσώπων, με τους Ντέινς και Λούις να δίνουν ρεσιτάλ. Αλλά και ένα σαν το απίστευτο φινάλε «Marine One», όπου δε θα σου μείνει νύχι από την αγωνία. Υπάρχει αυτή η αίσθηση που λέγαμε παραπάνω, του αγνώστου. Πως καθόλη τη διάρκεια της σεζόν δεν είσαι απόλυτα σίγουρος ακριβώς τι είδους σειρά παρακολουθείς: Και σε ένα τέτοιο φινάλε μπορείς να δεχτείς ως πιθανότητα απολύτως τα πάντα.
Το «Homeland» θα έκανε οπωσδήποτε μια σπουδαία μίνι σειρά 12 επεισοδίων, δίχως το παραμικρό ψεγάδι. (ΟΚ, 1-2 ίσως, σε μερικές στιγμές που ο νηφάλιος τόνος πάει να δώσει τη θέση του σε υπερηρωικά τύπου «24».) Ομως ο τρόπος με τον οποίον το ανατριχιαστικό φινάλε -ένα αγνό σασπένς θρίλερ, αν έχουμε δει ποτέ ένα τέτοιο στη μικρή οθόνη- δίνει πάσα για 2η σεζόν, μας κάνει να ανυπομονούμε για τη δούμε.
πηγή flix.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου