Το θεατρικό έργο του Άλμπερτ Όστερμαγιερ, που βασίζεται στην πολυβραβευμένη αριστουργηματική γερμανική ταινία του Φλόριαν Χένκελ Φον Ντόνερσμαρκ, «Οι Ζωές των Άλλων» (όπου ερμήνευε εκπληκτικά τον πρωταγωνιστικό ρόλο ο Ούλριχ Μίχε), παίζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο θέατρο Θησείον. Ένας γερμανός θεατρικός συγγραφέας, πιστός στο καθεστώς, αλλά φίλος με καλλιτέχνες που είναι στη μαύρη λίστα, είναι σχεδόν παντρεμένος με μια διάσημη ηθοποιό, την οποία, όμως, έχει ερωτευτεί και ένας υπουργός του καθεστώτος! Για να τον βγάλει ο τελευταίος από την μέση, αναθέτει την παρακολούθηση του συγγραφέα σε έναν πράκτορα, πολύ αποτελεσματικό και πολύ πιστό στο σύστημα. Ο πράκτορας, όμως, μάρτυρας της ζωής των άλλων, κατά τη διάρκεια των παρακολουθήσεων, αρχίζει να τρέφει αισθήματα συμπάθειας για το ζευγάρι, το οποίο δεν γνωρίζει τίποτα και τέλος αναθεωρεί και καλύπτει τον συγγραφέα. Στο επίκεντρο του έργου είναι αυτή η μεταστροφή και οι λόγοι για τους οποίους βάζει την ανθρωπιά του πάνω από την πίστη στο καθεστώς, καθώς και η εισβολή στον ιδιωτικό χώρο και τη ζωή των ανθρώπων. Βλέπουμε την παρανοϊκή κατάσταση που επικρατούσε στην Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας με την Στάζι να παραμονεύει κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο ατόπημα, για να τιμωρήσει... Παρακολουθήσεις, κοριοί, καταδότες, ανακρίσεις, φυλακίσεις και βασανιστήρια, αποτελούσαν κοινό τόπο και οι άνθρωποι ζούσαν κάτω από το καθεστώς μιας αόρατης τρομοκρατίας.
Το συγκεκριμένο έργο δεν θεατροποιείται εύκολα. Πρόκειται για κατασκοπευτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται από το 1987 ή ‘88 έως τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 (πτώση του τείχους του Βερολίνου: 9/11/89). Η ταινία είχε ισχυρά μελοδραματικά στοιχεία και δεν στηριζόταν στον διάλογο, αλλά στα πλάνα! Θεωρώ οτι η μεταφορά ήταν πολύ καλή, και σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή παράσταση, η οποία, όμως, δεν απογειώθηκε.... Της έλειπε ο ρυθμός της ταινίας και φοβάμαι ότι αν δεν είχα δει την ταινία θα μπερδευόμουν σε αρκετές εναλλαγές σκηνών. Αν, ωστόσο, εσείς σκοπεύετε να δείτε την παράσταση μην δείτε ή μην ξαναδείτε την ταινία! Έκανα το λάθος να ξαναδώ την ταινία πρόσφατα και αυτό μου στέρησε πολύ από την μαγεία που θα μπορούσε να μου προσφέρει η παράσταση! Δείτε το κινηματογραφικό έργο αφού έχετε δει πρώτα το θεατρικό, και κάντε τότε τις συγκρίσεις σας...
Το πρώτο που σου τραβάει την προσοχή μπαίνοντας στην αίθουσα του Θησείου, είναι το αριστουργηματικό σκηνικό (Κική Πίττα). Η σκηνή είναι πασαρέλα (δηλ. οι θεατές κάθονται αντικριστά, δεξιά και αριστερά και στην μέση είναι η μακρόστενη σκηνή) και είναι γεμάτη φακέλους, χαρτιά, καθώς και τα απαραίτητα έπιπλα εποχής του έργου. Έτσι, μέσα σε μερικά μέτρα παρουσιάζεται κρεβατοκάμαρα, σαλόνι, ανακριτικό γραφείο-βιβλιοπωλείο καθώς και η σοφίτα παρακολούθησης πάνω από το διαμέρισμα των καλλιτεχνών!
Τα κρυμμένα μικρόφωνα που χρησιμοποιούνταν μόνο κατά την διάρκεια της παρακολούθησης, έδιναν αυτή την αίσθηση του μη ιδιωτικού. Επίσης, δυνατή ήταν η σκηνή αυτοκτονίας, όπου η Μάσχα βγαίνει κανονικά στον δρόμο.
Οι ρόλοι τέσσερις: ο Κώστας Μπερικόπουλος παίζει εκπληκτικά τον γλοιώδη υπουργό που όμως έχει και αδυναμίες και συναισθήματα. Ο Γιώργος Συμεωνίδης αλλάζει τέσσερις, τουλάχιστον(!), διαφορετικούς ρόλους και είναι πολύ καλός σε όλους. Ωστόσο, φοβάμαι ότι πολλοί θεατές συχνά θα μπερδεύονταν με τις εναλλαγές των ρόλων, γιατί τα στοιχεία των ρούχων του που χρησιμοποιούσε για να δηλώσει τον κάθε ρόλο (εκτός από το εμφανές εργατικό καπέλο του βοηθού του πράκτορα) δεν ήταν πολύ διαφορετικά!
Η Άννα Μάσχα παίζει την διάσημη, αλλά αδύναμη και εξαρτημένη από ναρκωτικά ηθοποιό. Αν και καλή, όπως πάντα, δεν ξέρω αν φταίει η ίδια η Μάσχα, η σκηνοθεσία ή το καθόλου σέξυ κουστούμι της (Άγγελος Μέντης) που δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο υπουργός είναι ξετρελαμένος μαζί της.
Ο, πάντα εκπληκτικός και αγαπημένος, Μανώλης Μαυροματάκης, ως πράκτορας, δεν κατάφερε να με πείσει για το πόσο σκληρός και στρατευμένος ήταν αυτός ο άνθρωπος στην αρχή του έργου ώστε να φανεί έντονα η αλλαγή του μετά. Στον επίλογο, όσο άνευρη και στημένη λάθος είναι η σκηνή, ο Μαυροματάκης είναι απλά καλός ως αλλαγμένος πια άνθρωπος στο νέο καθεστώς της Γερμανίας! Αυτή η σκηνή είναι πολύ σημαντική και η τελευταία φράση του πράκτορα πολύ σημαντική και η σκηνοθέτης την τοποθέτησε (λόγω σκηνογραφίας) στην άκρη της αίθουσας και έτσι έχασε πολύ... Θεωρώ οτι στο τέλος του έργου πρέπει να έχεις συμπαθήσει και τον συγγραφέα και τον πράκτορα (άντε και την ηθοποιό), κάτι όμως που δεν συνέβη στην παράσταση για τον πράκτορα.....
Ο Φάνης Μουρατίδης, δεν κατάφερε να με πείσει ότι είχε μπει στη σάρκα του σημαντικού αυτού συγγραφέα και δεν διέκρινα ποτέ την αγωνία που περνάει αυτός ο ρόλος.
Η σκηνοθεσία είναι της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν (Knutsen) και νομίζω ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτές τις μη ολοκληρωμένες ερμηνείες των καλών αυτών ηθοποιών. Προφανώς, δεν υπήρξε η απαιτούμενη εμβάθυνση, αλλά στάθηκε κυρίως στο πως θα κινήσει τους ηθοποιούς και θα στήσει αυτό το, ομολογουμένως, δύσκολο έργο σε αυτή την δύσκολη, αλλά ευρηματική, σκηνική λύση που της έδωσε η σκηνογράφος Κ.Πίττα. Αυτό το κατάφερε πολύ καλά, ομολογουμένως.
Θέατρο Θησείον: (Τετάρτη ως Κυριακή) Τουρναβίτου 7, Ψυρρή-Θησείο
Τηλ.: 2103255444
Οι ζωές των άλλων
Παραστάσεις: Απόγ: Σάβ., Κυρ. 6.30 μ.μ. Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 18, φοιτ.-ανέργ.: € 14.
http://www.attikipress.gr/40412/oi-zwes-twn-allwn
Το συγκεκριμένο έργο δεν θεατροποιείται εύκολα. Πρόκειται για κατασκοπευτικό θρίλερ που εκτυλίσσεται από το 1987 ή ‘88 έως τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 (πτώση του τείχους του Βερολίνου: 9/11/89). Η ταινία είχε ισχυρά μελοδραματικά στοιχεία και δεν στηριζόταν στον διάλογο, αλλά στα πλάνα! Θεωρώ οτι η μεταφορά ήταν πολύ καλή, και σε γενικές γραμμές ήταν μια καλή παράσταση, η οποία, όμως, δεν απογειώθηκε.... Της έλειπε ο ρυθμός της ταινίας και φοβάμαι ότι αν δεν είχα δει την ταινία θα μπερδευόμουν σε αρκετές εναλλαγές σκηνών. Αν, ωστόσο, εσείς σκοπεύετε να δείτε την παράσταση μην δείτε ή μην ξαναδείτε την ταινία! Έκανα το λάθος να ξαναδώ την ταινία πρόσφατα και αυτό μου στέρησε πολύ από την μαγεία που θα μπορούσε να μου προσφέρει η παράσταση! Δείτε το κινηματογραφικό έργο αφού έχετε δει πρώτα το θεατρικό, και κάντε τότε τις συγκρίσεις σας...
Το πρώτο που σου τραβάει την προσοχή μπαίνοντας στην αίθουσα του Θησείου, είναι το αριστουργηματικό σκηνικό (Κική Πίττα). Η σκηνή είναι πασαρέλα (δηλ. οι θεατές κάθονται αντικριστά, δεξιά και αριστερά και στην μέση είναι η μακρόστενη σκηνή) και είναι γεμάτη φακέλους, χαρτιά, καθώς και τα απαραίτητα έπιπλα εποχής του έργου. Έτσι, μέσα σε μερικά μέτρα παρουσιάζεται κρεβατοκάμαρα, σαλόνι, ανακριτικό γραφείο-βιβλιοπωλείο καθώς και η σοφίτα παρακολούθησης πάνω από το διαμέρισμα των καλλιτεχνών!
Τα κρυμμένα μικρόφωνα που χρησιμοποιούνταν μόνο κατά την διάρκεια της παρακολούθησης, έδιναν αυτή την αίσθηση του μη ιδιωτικού. Επίσης, δυνατή ήταν η σκηνή αυτοκτονίας, όπου η Μάσχα βγαίνει κανονικά στον δρόμο.
Οι ρόλοι τέσσερις: ο Κώστας Μπερικόπουλος παίζει εκπληκτικά τον γλοιώδη υπουργό που όμως έχει και αδυναμίες και συναισθήματα. Ο Γιώργος Συμεωνίδης αλλάζει τέσσερις, τουλάχιστον(!), διαφορετικούς ρόλους και είναι πολύ καλός σε όλους. Ωστόσο, φοβάμαι ότι πολλοί θεατές συχνά θα μπερδεύονταν με τις εναλλαγές των ρόλων, γιατί τα στοιχεία των ρούχων του που χρησιμοποιούσε για να δηλώσει τον κάθε ρόλο (εκτός από το εμφανές εργατικό καπέλο του βοηθού του πράκτορα) δεν ήταν πολύ διαφορετικά!
Η Άννα Μάσχα παίζει την διάσημη, αλλά αδύναμη και εξαρτημένη από ναρκωτικά ηθοποιό. Αν και καλή, όπως πάντα, δεν ξέρω αν φταίει η ίδια η Μάσχα, η σκηνοθεσία ή το καθόλου σέξυ κουστούμι της (Άγγελος Μέντης) που δεν καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ο υπουργός είναι ξετρελαμένος μαζί της.
Ο, πάντα εκπληκτικός και αγαπημένος, Μανώλης Μαυροματάκης, ως πράκτορας, δεν κατάφερε να με πείσει για το πόσο σκληρός και στρατευμένος ήταν αυτός ο άνθρωπος στην αρχή του έργου ώστε να φανεί έντονα η αλλαγή του μετά. Στον επίλογο, όσο άνευρη και στημένη λάθος είναι η σκηνή, ο Μαυροματάκης είναι απλά καλός ως αλλαγμένος πια άνθρωπος στο νέο καθεστώς της Γερμανίας! Αυτή η σκηνή είναι πολύ σημαντική και η τελευταία φράση του πράκτορα πολύ σημαντική και η σκηνοθέτης την τοποθέτησε (λόγω σκηνογραφίας) στην άκρη της αίθουσας και έτσι έχασε πολύ... Θεωρώ οτι στο τέλος του έργου πρέπει να έχεις συμπαθήσει και τον συγγραφέα και τον πράκτορα (άντε και την ηθοποιό), κάτι όμως που δεν συνέβη στην παράσταση για τον πράκτορα.....
Ο Φάνης Μουρατίδης, δεν κατάφερε να με πείσει ότι είχε μπει στη σάρκα του σημαντικού αυτού συγγραφέα και δεν διέκρινα ποτέ την αγωνία που περνάει αυτός ο ρόλος.
Η σκηνοθεσία είναι της Αλίκης Δανέζη-Κνούτσεν (Knutsen) και νομίζω ότι ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για αυτές τις μη ολοκληρωμένες ερμηνείες των καλών αυτών ηθοποιών. Προφανώς, δεν υπήρξε η απαιτούμενη εμβάθυνση, αλλά στάθηκε κυρίως στο πως θα κινήσει τους ηθοποιούς και θα στήσει αυτό το, ομολογουμένως, δύσκολο έργο σε αυτή την δύσκολη, αλλά ευρηματική, σκηνική λύση που της έδωσε η σκηνογράφος Κ.Πίττα. Αυτό το κατάφερε πολύ καλά, ομολογουμένως.
Θέατρο Θησείον: (Τετάρτη ως Κυριακή) Τουρναβίτου 7, Ψυρρή-Θησείο
Τηλ.: 2103255444
Οι ζωές των άλλων
Παραστάσεις: Απόγ: Σάβ., Κυρ. 6.30 μ.μ. Βραδ: Τετ.-Σάβ. 9 μ.μ.
Εισ.: € 18, φοιτ.-ανέργ.: € 14.
http://www.attikipress.gr/40412/oi-zwes-twn-allwn
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου