«Ακρότητες»
Στο θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζεται το ψυχολογικό θρίλερ «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε (1978), σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη. Ένα αγωνιώδες έργο δωματίου, όπου ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και αντιστρόφως. Μια γυναίκα μόνη, σε ένα απομονωμένο σπίτι, δέχεται επίθεση από έναν, μάλλον ψυχοπαθή, εισβολέα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο εισβολέας-βιαστής αναχαιτισθεί, ακινητοποιηθεί και αρχίζει να παρακαλάει και να εκβιάζει το –μόλις λίγο πιο πριν- θύμα του; Ποιός θα είναι, στο τέλος, ο νικητής; Αυτός που ηττήθηκε; Και ποιός πραγματικά είναι ο ηττημένος; Ποιόν θα πιστέψει η αστυνομία; Ποιόν πιστεύουν οι δύο συγκάτοικοι της κοπέλας; Τα όρια ανάμεσα στην αυτοάμυνα, την αυτοδικία και την εκδίκηση είναι δυσδιάκριτα. Μπορεί η αλήθεια να είναι άλλη από αυτή που φαίνεται; Δύσκολο είδος θεάτρου για να παρουσιαστεί πάνω στην σκηνή, αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το αγωνιώδες και γεμάτο ανατροπές κείμενο. Η Έφη Μουρίκη είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεμάτη νεύρο και ένταση, ρόλο που έπαιξε και η Φάρα Φόσετ, στη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης πολύ καλός ως ο διαταραγμένος επίδοξος βιαστής με τα δύο (τουλάχιστον) πρόσωπα. Δύο ρόλοι που εναλλάσσονται συνέχεια. Πότε έχει ο ένας το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Είναι αδύνατον να προβλέψεις το τέλος του έργου. Κι όταν έρχονται και οι δύο συγκάτοικοι, τα πράγματα, αντί να διευκολυνθούν, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο! Θα υπάρξει κάθαρση ή θα οδηγηθούμε σε τραγωδία;
Όσοι αντέχετε, μπορείτε να βρεθείτε στο θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8 & Στουρνάρη, Πολυτεχνείο, ΕξάρχειαΤηλ.: 2108252242-3 ), κάθε Δευτέρα και τρίτη για να παρακολουθήσετε ένα θρίλερ δωματίου!
«Μια γιορτή στου Νουριάν»
Νομίζω ότι έχω ξαναπεί ότι εάν μια παιδική παράσταση είναι καλή, τότε συγκρίνεται με τις καλές παραστάσεις για μεγάλους. Τί γίνεται όμως όταν μια παιδική παράσταση είναι εξαιρετική; Όταν, όχι απλά βλέπεται ευχάριστα από τους μεγάλους, αλλά θα μπορούσε άνετα να παίζεται και βράδυ!!
Ο γερμανός συγγραφέας Volker Ludwig (δημιουργός και του υπέροχου «Μορμόλη»), έγραψε το 1973 το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους με ζεστή καρδιά και χιούμορ! Η οικογένεια των μεταναστών ήταν Έλληνες! Είναι ένα έργο που διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία και το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία του δημοτικού! Τότε οι Γερμανοί ένιωθαν πραγματικά, πως απειλούνται από Έλληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Έλληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι και θα είναι, το ίδιο σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία – και αυτό δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Έτσι, ο Ελληνοιρανός Βασίλης Κουκαλάνι μετέφρασε και διασκεύασε το έργο, μεταφέροντάς το στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα: Κάθε Σαββατοκύριακο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης και τα παιδιά του πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτή τη φορά, όμως, του έχει πάρει την αγαπημένη τους θέση για την σκηνή τους, ο κ. Νουριάν (Β.Κουκαλάνι) με τον γιο του. Μεγάλο πρόβλημα!! Μπορούν οι δυο μπαμπάδες να περάσουν καλά μαζί; Μπορούν τα παιδιά τους να παίξουν και να διασκεδάσουν παρέα; Και πώς θα μάθουν στην ανήλικη Πακιστανή που καθαρίζει το κάμπινγκ, να ονειρεύεται στα Ελληνικά; Μα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.. Πώς θα συνεννοηθούν; Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ εκμεταλλεύεται τους μετανάστες; Θα καταφέρουν να αλλάξουν γνώμη στον ρατσιστή μπαμπά που επαναλαμβάνει ατάκες που ακούει στην τηλεόραση;
Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Τόσο σκηνοθετικά (Παντελής Δεντάκης-Β.Κουκαλάνι) και καλλιτεχνικά (υπέροχα σκηνικά), όσο και από παιδαγωγική άποψη. Μια ρεαλιστική ιστορία καθημερινότητας με την οποία τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν άμεσα και να αναγνωρίσουν στο οικείο τους περιβάλλον. Ο ευφυής και κωμικός τρόπος που παρουσιάζει τα ζητήματα ρατσισμού και προκαταλήψεων, κάνει πέρα τον διδακτισμό. Όλο το θέατρο σειέται από τα γέλια κι ο Γιώργος Δάμπασης κλέβει την παράσταση ως ο Ελληνάρας Παπαδάκης!
Μια ανατρεπτική κωμωδία για όλες τις ηλικίες, με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση. Για να μην ξεχνάμε πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Μια εκπληκτική καλλιτεχνικά παράσταση, που όμως δίνει και τροφή για σκέψη στα παιδιά και παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. ΒικτωρίαςΤηλ.: 2108210991 ).κάθε Κυριακή και το εισιτήριο κοστίζει 8€
Οι «Νταντάδες» του Σκούρτη μας μιλούν για την κρίση (;)
Ο Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίζεται με το έργο του “Οι νταντάδες” στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ένα έργο-σταθμό στη σύγχρονη δραματουργίας μας. Ακολούθησαν τα έργα: “Οι μουσικοί”, “Οι εκτελεστές”, “Οι ηθοποιοί” και “Οι παγιδευτές” (2005, άπαιχτο ακόμη). Επίσης το “Θρίλερ του έρωτα” και η μεγάλη επιτυχία του “Κομμάτια και θρύψαλα”, που παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, κι από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. Έχει γράψει μυθιστορήματα, καθώς και μια σειρά έργων με ήρωα τον κακόμοιρο Καραγκιόζη. Κάνει ένα καθαρά Ελληνικό θέατρο με τύπους που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα...
"Οι νταντάδες" ανέβηκαν για πρώτη φορά επί δικτατορίας, από το Θέατρο Τέχνης, την άνοιξη του 1970. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (κύριος Σταύρος). Δύο χρόνια μετά, το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, στην Ν.Υόρκη!
Το έργο μιλά για τα αποτελέσματα της εξουσίας που οδηγεί σε εξαθλίωση εσωτερική και ανισορροπία κοινωνική, χωρίς να προσδιορίζει για ποιά εξουσία μιλά. Οι πολλές μορφές εξουσίας (που παραλλάσσονται ανάλογα με τις καταστάσεις ή τις εποχές) περιγράφονται αλληγορικά, καθώς και το τί μπορεί να πάθει από αυτές ο άνθρωπος. Ωστόσο, η γραφή του Σκούρτη είναι πάντα ρεαλιστική. Τα έργα του αποτελούν μορφή κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας και ο ίδιος δηλώνει ότι η οργή τον έκανε συγγραφέα! Σήμερα, η οικονομική κρίση είναι μια μορφή εξουσίας κάτω από την οποία συνθλίβεται το άτομο, όπως το ’70 συνθλιβόταν από την δικτατορία. Οι "Νταντάδες" είναι ένα μεγάλο έργο, γιατί κάθε εποχή μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά. Πάντα, θα σημαίνει κάτι. Όπως σημαίνουν και τα ονόματα και των τριών ηρώων...
Ο Πέτρος και ο Παύλος, αποφυλακισμένοι πρόσφατα, τριγυρίζουν άστεγοι , πεινασμένοι, άνεργοι. Επάνω στην απελπισία τους, εμφανίζεται ένας κύριος, και τους προτείνει μια εύκολη δουλειά με υψηλές απολαβές, ευχάριστη διαμονή και πλούσια υλικά αγαθά. Αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Στην πορεία προκύπτουν όροι και απαιτήσεις, που δοκιμάζουν τους ίδιους αλλά και την φιλία τους. Οι συγκρούσεις με τους εαυτούς τους, αλλά και μεταξύ τους είναι αναπόφευκτες.
Το έργο γράφτηκε το 1970, μέσα στην χούντα και με νωπές ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Μεταφερμένο στο σήμερα, εξακολουθεί να πραγματεύεται τα ίδια ζητήματα: τί είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει, να ανεχθεί και να πιστέψει, στο όνομα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος. Ο απλός άνθρωπος με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Ανυπεράσπιστος μπροστά της δέχεται ως αλήθεια, ηθική και ζωή, το ψέμα, την ανηθικότητα και τέλος τον θάνατο. «Κάποιοι» από την εξουσία, πάντα θα κλέβουν τη ζωή των απλών ανθρώπων μέσα σε μια φθαρμένη κοινωνία, η οποία κλονίζεται ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα;)
Η φετινή παράσταση των Νταντάδων παρουσιάζεται από τρία νέα παιδιά, σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Όλο, σχεδόν, το έργο εκτυλίσσεται στο πολυτελές, αλλά κλειστοφοβικό, σπίτι του εργοδότη Σταύρου, κι έτσι η παράσταση παίζεται σε ένα διαμέρισμα στον Κεραμεικό! Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε παράσταση σε διαμέρισμα (μέχρι και σε γκαρσονιέρα έχουμε δει), αλλά το «Studio της Οδού Πλαταιών» εκτός από θεατράκι είναι και χώρος μαθημάτων.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο αυτής της παράστασης είναι ότι οι τρεις ηθοποιοί (Ανδ.Αντωνιάδης, Μ.Βαζαίος, Μ.Καβίδας) συνσκηνοθετούν! Είναι συχνό το φαινόμενο ένας ηθοποιός που παίζει να σκηνοθετεί κιόλας, ή μια παράσταση να έχει δύο σκηνοθέτες. Αυτό, όμως, (να παίζουν τρεις και να αυτοσκηνοθετούνται συγχρόνως) μόνο στην περσινή παράσταση των: Καταλειφού, Οικονομίδου Κοκκίνου το είδαμε, αλλά εκεί υπήρχε και ένας (τέταρτος) αμιγώς σκηνοθέτης (Π.Παπαδόπουλος).
Εδώ, λοιπόν, τρία νέα παιδιά καταφέρουν να σκηνοθετήσουν μια πολύ καλή παράσταση και να υποδυθούν τρεις διαφορετικούς τύπους, έγκλειστους σε μια περίεργη συνθήκη. Ο κύριος, η εξουσία δηλαδή, ζητά από τους δύο άνεργους φίλους να υπηρετούν και να λατρεύουν με την ψυχή τους κάτι το οποίο είναι πεθαμένο, αλλά αυτοί θα πρέπει να το αγαπήσουν με πάθος αληθινό, να θυσιαστούν για μια πεθαμένη ιδέα-ιδεολογία
και να αφιερώσουν την ίδια την ζωή και την ελευθερία τους! Ο Σκούρτης έχει πάρει ιδέες από το “1984” του ‘Οργουελ κι έφτιαξε ένα καθαρά Ελληνικό έργο με αρκετές δόσεις χιούμορ, παρόλη την τραγική ειρωνεία που το διαπερνά!
Όσοι, λοιπόν, θέλετε να δείτε ένα καλό ελληνικό έργο να γελάσετε αλλά και να προβληματιστείτε, ο «κύριος» θα σας περιμένει σπίτι του,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 9.30, μέχρι τις 6 Δεκέμβρη....
“Στούντιο της οδού Πλαταιών”
Πλαταιών 4 και Πειραιώς, Κεραμεικός (7’ από το Metro Kεραμεικός)
Τηλ.: 213-0058407, 6984-036147
Εισιτήρια: 10 , 5 Ε
πηγή free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"
από την Ηρώ Μητρούτσικου
Στο θέατρο Προσκήνιο παρουσιάζεται το ψυχολογικό θρίλερ «ΑΚΡΟΤΗΤΕΣ» του Γουίλιαμ Μαστροσιμόνε (1978), σε σκηνοθεσία Έφης Μουρίκη. Ένα αγωνιώδες έργο δωματίου, όπου ο θύτης μετατρέπεται σε θύμα και αντιστρόφως. Μια γυναίκα μόνη, σε ένα απομονωμένο σπίτι, δέχεται επίθεση από έναν, μάλλον ψυχοπαθή, εισβολέα. Τι γίνεται, όμως, όταν ο εισβολέας-βιαστής αναχαιτισθεί, ακινητοποιηθεί και αρχίζει να παρακαλάει και να εκβιάζει το –μόλις λίγο πιο πριν- θύμα του; Ποιός θα είναι, στο τέλος, ο νικητής; Αυτός που ηττήθηκε; Και ποιός πραγματικά είναι ο ηττημένος; Ποιόν θα πιστέψει η αστυνομία; Ποιόν πιστεύουν οι δύο συγκάτοικοι της κοπέλας; Τα όρια ανάμεσα στην αυτοάμυνα, την αυτοδικία και την εκδίκηση είναι δυσδιάκριτα. Μπορεί η αλήθεια να είναι άλλη από αυτή που φαίνεται; Δύσκολο είδος θεάτρου για να παρουσιαστεί πάνω στην σκηνή, αλλά και οι δύο πρωταγωνιστές καταφέρνουν να βγάλουν εις πέρας αυτό το αγωνιώδες και γεμάτο ανατροπές κείμενο. Η Έφη Μουρίκη είναι εξαιρετική στον πρωταγωνιστικό ρόλο, γεμάτη νεύρο και ένταση, ρόλο που έπαιξε και η Φάρα Φόσετ, στη μεταφορά του έργου στον κινηματογράφο. Ο Βασίλης Μπισμπίκης πολύ καλός ως ο διαταραγμένος επίδοξος βιαστής με τα δύο (τουλάχιστον) πρόσωπα. Δύο ρόλοι που εναλλάσσονται συνέχεια. Πότε έχει ο ένας το πάνω χέρι, πότε ο άλλος. Είναι αδύνατον να προβλέψεις το τέλος του έργου. Κι όταν έρχονται και οι δύο συγκάτοικοι, τα πράγματα, αντί να διευκολυνθούν, περιπλέκονται ακόμα περισσότερο! Θα υπάρξει κάθαρση ή θα οδηγηθούμε σε τραγωδία;
Όσοι αντέχετε, μπορείτε να βρεθείτε στο θέατρο Προσκήνιο (Καπνοκοπτηρίου 8 & Στουρνάρη, Πολυτεχνείο, ΕξάρχειαΤηλ.: 2108252242-3 ), κάθε Δευτέρα και τρίτη για να παρακολουθήσετε ένα θρίλερ δωματίου!
«Μια γιορτή στου Νουριάν»
Νομίζω ότι έχω ξαναπεί ότι εάν μια παιδική παράσταση είναι καλή, τότε συγκρίνεται με τις καλές παραστάσεις για μεγάλους. Τί γίνεται όμως όταν μια παιδική παράσταση είναι εξαιρετική; Όταν, όχι απλά βλέπεται ευχάριστα από τους μεγάλους, αλλά θα μπορούσε άνετα να παίζεται και βράδυ!!
Ο γερμανός συγγραφέας Volker Ludwig (δημιουργός και του υπέροχου «Μορμόλη»), έγραψε το 1973 το έργο «Μια γιορτή στου Παπαδάκη», το πρώτο παιδικό έργο που μιλούσε για τη σύγκρουση μεταξύ ντόπιων και αλλοδαπών, για φόβους, προκαταλήψεις, για τη βλακεία αλλά και για τη δυνατότητα καταπολέμησής τους με ζεστή καρδιά και χιούμορ! Η οικογένεια των μεταναστών ήταν Έλληνες! Είναι ένα έργο που διαπαιδαγώγησε γενιές και γενιές παιδιών στη Γερμανία και το τραγούδι της παράστασης υπήρχε στα σχολικά βιβλία του δημοτικού! Τότε οι Γερμανοί ένιωθαν πραγματικά, πως απειλούνται από Έλληνες, Τούρκους και Ιταλούς μετανάστες. Σήμερα είναι οι Έλληνες αυτοί που αισθάνονται να απειλούνται από τους πρόσφυγες και έχουν πάρει τον ρόλο των Γερμανών σ’ αυτό το έργο. Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι και θα είναι, το ίδιο σε όλα τα πλάτη και μήκη της γης. Το φυλετικό μίσος και οι προκαταλήψεις, μοιάζει να κερδίζουν έδαφος παντού, παράλληλα, όμως, φαίνεται πως υπάρχουν άνθρωποι που τα καταπολεμούν με πολυμήχανα μέσα και με φαντασία – και αυτό δίνει κουράγιο και ελπίδα.
Έτσι, ο Ελληνοιρανός Βασίλης Κουκαλάνι μετέφρασε και διασκεύασε το έργο, μεταφέροντάς το στην σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα: Κάθε Σαββατοκύριακο ο εργαζόμενος πατέρας Μπάμπης Παπαδάκης και τα παιδιά του πηγαίνουν για κάμπινγκ. Αυτή τη φορά, όμως, του έχει πάρει την αγαπημένη τους θέση για την σκηνή τους, ο κ. Νουριάν (Β.Κουκαλάνι) με τον γιο του. Μεγάλο πρόβλημα!! Μπορούν οι δυο μπαμπάδες να περάσουν καλά μαζί; Μπορούν τα παιδιά τους να παίξουν και να διασκεδάσουν παρέα; Και πώς θα μάθουν στην ανήλικη Πακιστανή που καθαρίζει το κάμπινγκ, να ονειρεύεται στα Ελληνικά; Μα δεν μιλούν την ίδια γλώσσα.. Πώς θα συνεννοηθούν; Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ εκμεταλλεύεται τους μετανάστες; Θα καταφέρουν να αλλάξουν γνώμη στον ρατσιστή μπαμπά που επαναλαμβάνει ατάκες που ακούει στην τηλεόραση;
Πρόκειται για μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραστάσεις. Τόσο σκηνοθετικά (Παντελής Δεντάκης-Β.Κουκαλάνι) και καλλιτεχνικά (υπέροχα σκηνικά), όσο και από παιδαγωγική άποψη. Μια ρεαλιστική ιστορία καθημερινότητας με την οποία τα παιδιά μπορούν να ταυτιστούν άμεσα και να αναγνωρίσουν στο οικείο τους περιβάλλον. Ο ευφυής και κωμικός τρόπος που παρουσιάζει τα ζητήματα ρατσισμού και προκαταλήψεων, κάνει πέρα τον διδακτισμό. Όλο το θέατρο σειέται από τα γέλια κι ο Γιώργος Δάμπασης κλέβει την παράσταση ως ο Ελληνάρας Παπαδάκης!
Μια ανατρεπτική κωμωδία για όλες τις ηλικίες, με θέμα τις σχέσεις μεταξύ Ελλήνων και μεταναστών και την πολιτισμική συμφιλίωση. Για να μην ξεχνάμε πως πάνω από όλα είμαστε άνθρωποι.
Μια εκπληκτική καλλιτεχνικά παράσταση, που όμως δίνει και τροφή για σκέψη στα παιδιά και παρουσιάζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Πορεία (Τρικόρφων 3-5 & 3ης Σεπτεμβρίου 69, Πλ. ΒικτωρίαςΤηλ.: 2108210991 ).κάθε Κυριακή και το εισιτήριο κοστίζει 8€
Οι «Νταντάδες» του Σκούρτη μας μιλούν για την κρίση (;)
Ο Γιώργος Σκούρτης πρωτοεμφανίζεται με το έργο του “Οι νταντάδες” στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, ένα έργο-σταθμό στη σύγχρονη δραματουργίας μας. Ακολούθησαν τα έργα: “Οι μουσικοί”, “Οι εκτελεστές”, “Οι ηθοποιοί” και “Οι παγιδευτές” (2005, άπαιχτο ακόμη). Επίσης το “Θρίλερ του έρωτα” και η μεγάλη επιτυχία του “Κομμάτια και θρύψαλα”, που παίχτηκε το 1976 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν, κι από τότε παίζεται σχεδόν κάθε χρόνο από επαγγελματικούς και ερασιτεχνικούς θιάσους. Έχει γράψει μυθιστορήματα, καθώς και μια σειρά έργων με ήρωα τον κακόμοιρο Καραγκιόζη. Κάνει ένα καθαρά Ελληνικό θέατρο με τύπους που φέρουν όλα τα χαρακτηριστικά του Έλληνα...
"Οι νταντάδες" ανέβηκαν για πρώτη φορά επί δικτατορίας, από το Θέατρο Τέχνης, την άνοιξη του 1970. Το σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λαζάνης και τα σκηνικά φιλοτέχνησε ο Γιώργος Βακαλό. Έπαιξαν οι ηθοποιοί Θύμιος Καρακατσάνης (Πέτρος), Γιάννης Μόρτζος (Παύλος) και Νίκος Μπουσδούκος (κύριος Σταύρος). Δύο χρόνια μετά, το έργο ανέβηκε στο Οφ-Οφ Μπρόντγουεϊ, στην Ν.Υόρκη!
Το έργο μιλά για τα αποτελέσματα της εξουσίας που οδηγεί σε εξαθλίωση εσωτερική και ανισορροπία κοινωνική, χωρίς να προσδιορίζει για ποιά εξουσία μιλά. Οι πολλές μορφές εξουσίας (που παραλλάσσονται ανάλογα με τις καταστάσεις ή τις εποχές) περιγράφονται αλληγορικά, καθώς και το τί μπορεί να πάθει από αυτές ο άνθρωπος. Ωστόσο, η γραφή του Σκούρτη είναι πάντα ρεαλιστική. Τα έργα του αποτελούν μορφή κοινωνικοπολιτικής καταγγελίας και ο ίδιος δηλώνει ότι η οργή τον έκανε συγγραφέα! Σήμερα, η οικονομική κρίση είναι μια μορφή εξουσίας κάτω από την οποία συνθλίβεται το άτομο, όπως το ’70 συνθλιβόταν από την δικτατορία. Οι "Νταντάδες" είναι ένα μεγάλο έργο, γιατί κάθε εποχή μπορεί να το διαβάσει διαφορετικά. Πάντα, θα σημαίνει κάτι. Όπως σημαίνουν και τα ονόματα και των τριών ηρώων...
Ο Πέτρος και ο Παύλος, αποφυλακισμένοι πρόσφατα, τριγυρίζουν άστεγοι , πεινασμένοι, άνεργοι. Επάνω στην απελπισία τους, εμφανίζεται ένας κύριος, και τους προτείνει μια εύκολη δουλειά με υψηλές απολαβές, ευχάριστη διαμονή και πλούσια υλικά αγαθά. Αποφασίζουν να τον ακολουθήσουν. Στην πορεία προκύπτουν όροι και απαιτήσεις, που δοκιμάζουν τους ίδιους αλλά και την φιλία τους. Οι συγκρούσεις με τους εαυτούς τους, αλλά και μεταξύ τους είναι αναπόφευκτες.
Το έργο γράφτηκε το 1970, μέσα στην χούντα και με νωπές ακόμα τις μνήμες του εμφυλίου. Μεταφερμένο στο σήμερα, εξακολουθεί να πραγματεύεται τα ίδια ζητήματα: τί είναι πρόθυμος κανείς να θυσιάσει, να ανεχθεί και να πιστέψει, στο όνομα του εύκολου πλουτισμού και του βολέματος. Ο απλός άνθρωπος με πίκρες, όνειρα, με επιθυμίες, με πίστη στη ζωή, έρχεται αντιμέτωπος με τη βία και τον εξαναγκασμό της εξουσίας. Ανυπεράσπιστος μπροστά της δέχεται ως αλήθεια, ηθική και ζωή, το ψέμα, την ανηθικότητα και τέλος τον θάνατο. «Κάποιοι» από την εξουσία, πάντα θα κλέβουν τη ζωή των απλών ανθρώπων μέσα σε μια φθαρμένη κοινωνία, η οποία κλονίζεται ηθικά, πολιτικά και κοινωνικά. (Οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα και καταστάσεις είναι συμπτωματική και ουδεμία σχέση έχει με την πραγματικότητα;)
Η φετινή παράσταση των Νταντάδων παρουσιάζεται από τρία νέα παιδιά, σε έναν πολύ ιδιαίτερο χώρο. Όλο, σχεδόν, το έργο εκτυλίσσεται στο πολυτελές, αλλά κλειστοφοβικό, σπίτι του εργοδότη Σταύρου, κι έτσι η παράσταση παίζεται σε ένα διαμέρισμα στον Κεραμεικό! Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε παράσταση σε διαμέρισμα (μέχρι και σε γκαρσονιέρα έχουμε δει), αλλά το «Studio της Οδού Πλαταιών» εκτός από θεατράκι είναι και χώρος μαθημάτων.
Το δεύτερο αξιοπρόσεκτο αυτής της παράστασης είναι ότι οι τρεις ηθοποιοί (Ανδ.Αντωνιάδης, Μ.Βαζαίος, Μ.Καβίδας) συνσκηνοθετούν! Είναι συχνό το φαινόμενο ένας ηθοποιός που παίζει να σκηνοθετεί κιόλας, ή μια παράσταση να έχει δύο σκηνοθέτες. Αυτό, όμως, (να παίζουν τρεις και να αυτοσκηνοθετούνται συγχρόνως) μόνο στην περσινή παράσταση των: Καταλειφού, Οικονομίδου Κοκκίνου το είδαμε, αλλά εκεί υπήρχε και ένας (τέταρτος) αμιγώς σκηνοθέτης (Π.Παπαδόπουλος).
Εδώ, λοιπόν, τρία νέα παιδιά καταφέρουν να σκηνοθετήσουν μια πολύ καλή παράσταση και να υποδυθούν τρεις διαφορετικούς τύπους, έγκλειστους σε μια περίεργη συνθήκη. Ο κύριος, η εξουσία δηλαδή, ζητά από τους δύο άνεργους φίλους να υπηρετούν και να λατρεύουν με την ψυχή τους κάτι το οποίο είναι πεθαμένο, αλλά αυτοί θα πρέπει να το αγαπήσουν με πάθος αληθινό, να θυσιαστούν για μια πεθαμένη ιδέα-ιδεολογία
και να αφιερώσουν την ίδια την ζωή και την ελευθερία τους! Ο Σκούρτης έχει πάρει ιδέες από το “1984” του ‘Οργουελ κι έφτιαξε ένα καθαρά Ελληνικό έργο με αρκετές δόσεις χιούμορ, παρόλη την τραγική ειρωνεία που το διαπερνά!
Όσοι, λοιπόν, θέλετε να δείτε ένα καλό ελληνικό έργο να γελάσετε αλλά και να προβληματιστείτε, ο «κύριος» θα σας περιμένει σπίτι του,
κάθε Τετάρτη και Πέμπτη, στις 9.30, μέχρι τις 6 Δεκέμβρη....
“Στούντιο της οδού Πλαταιών”
Πλαταιών 4 και Πειραιώς, Κεραμεικός (7’ από το Metro Kεραμεικός)
Τηλ.: 213-0058407, 6984-036147
Εισιτήρια: 10 , 5 Ε
πηγή free press "ATTIKH ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑ"
από την Ηρώ Μητρούτσικου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου