«Το φιλί της γυναίκας αράχνης»

Ο Αλέξης Ρίγλης καταθέτει τη δική του θεατρική εκδοχή πάνω στο μυθιστόρημα του Αργεντινού Μανουέλ Πουίγκ (1932 – 1990), «Το φιλί της γυναίκας αράχνης» (1976) δίνοντας έμφαση στη συναισθηματική διαπλοκή των προσώπων και απαλύνοντας τις «πληγές» τους μέσα από διακριτικές κωμικές αποχρώσεις. Τα πρόσωπα – φορείς ιδεών, ξεκάθαρα ως προς τη σύλληψή τους, διεκδικούν και υποστηρίζουν με σθένος τα «θέλω» τους χωρίς να κινούνται απειλητικά το ένα απέναντι στο άλλο. Όσο φυσικά το επιτρέπουν οι συνθήκες που τους ωθούν στην αλληλεξουδετέρωση. Εκείνοι όμως αντιστέκονται. Γιατί αυτά που τους ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που τους «χωρίζουν». Το κελί της φυλακής, που μοιράζονται ο αριστερός Βαλεντίν και ο ομοφυλόφιλος Μολίνα, καθίσταται περιβάλλον-μετωνυμία ενός αφιλόξενου κόσμου που κατηγοριοποιεί, κατατάσσει και εν τέλει περιθωριοποιεί ό, τι δεν ευθυγραμμίζεται με τις προδιαγραφές του. Στον κλειστό αυτό χώρο της τιμωρίας πρέπει να συνυπάρξουν αρμονικά δύο διαφορετικοί άνθρωποι. Φαινομενικά τουλάχιστον. Γιατί οι ήρωες του Πουίγκ, αν και ασύμβατοι μεταξύ τους εκ πρώτης όψεως, ανήκουν στους «διψώντες τη δικαιοσύνη», αναζητώντας την ψυχική και την ηθική δικαίωση μέσα στην αποδοχή, στην αγάπη και στην τρυφερότητα. Με διαφορετικά βέβαια μέσα ο καθένας, με τους δικούς του όρους και τον προσωπικό του τρόπο σκέψης.
     Ο Αλέξης Ρίγλης συνθέτει μια εξέχουσα από όλες τις απόψεις θεατρική ατμόσφαιρα, έτσι ώστε, φεύγοντας από το Θέατρο «104», να νιώθεις για πολλή ώρα τη συγκίνηση της αλήθειας αγκυροβολημένη μέσα σου. Με λιτά μέσα στήνει έναν κόσμο θεατρικής συμβάσεως, η οποία βαθμιαία αναιρείται ως ψευδαίσθηση. Ο θεατής αισθάνεται πως μοιράζεται το κελί του Βαλεντίν και του Μολίνα, γεγονός που εξασφαλίζει και η διαμόρφωση του χώρου. Άλλωστε, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Δήμητρας Λιάκουρα δεν φορτώνονται με τίποτα περιττό. Μόνο τα απαραίτητα. Έτσι, τα πρόσωπα βιώνουν τα παθήματα της πεπρωμένης διαδικασίας αναλώσεώς τους σε έναν αφαιρετικό χώρο, που πριμοδοτεί τη δυναμική του λόγου.
     Ως Μολίνα, ο Μιλτιάδης Φιορέντζης παίζει με την ιδιάζουσα λεπτομέρεια ενός δύσκολου ρόλου τον οποίο κατορθώνει να δώσει ανάγλυφο στο κοινό, γλαφυρό στην κίνηση και εύγλωττο στις σιωπές του. Ο κύριος Φιορέντζης ελέγχει με κινήσεις ακρίβειας το μέτρο και τον ακροβατισμό του χαρακτήρα που υποστηρίζει βγαίνοντας «σώος και αβλαβής» από τις παγίδες μιας εύκολης σχηματοποίησης.
     Ως Βαλεντίν, ο Αποστόλης Τότσικας δημιουργεί μια ευεργετική αντίστιξη στο πλαίσιο της διαπλοκής με τον άμεσο παρτενέρ του. Η συνολική ερμηνευτική εμφάνιση του κυρίου Τότσικα αναδίδει ειλικρίνεια εκφράσεως, ξεκινώντας από την απλοϊκότητα της επίπεδης συλλήψεως του χαρακτήρα που υποδύεται, μέχρι τα αλλεπάλληλα «κρεσέντο» των καταστάσεων.
     Οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου και το ηχητικό «περιβάλλον» της Βικτώριας Νταρίλα συμβάλλουν στην επισήμανση της διαδικασίας μεταβάσεως από το σχηματικό της δράσεως στο πολύπλοκο της σκηνικής εκθέσεως των συλλογισμών, που εκφράζουν οι ήρωες.

http://kritikestheatrikwnparastasewn.blogspot.gr/

Θέατρο "104"
Ευμολπιδών 41, Γκάζι,Γκάζι
Τηλ : 2103455020
Παραστάσεις : Mέχρι : 13/4/2014
Πληροφορίες : Παρ.-Κυρ. 9.15 μ.μ.
Τιμη : € 12, 8.

Ναύπλιο

Η αργολική πρωτεύουσα έχει πετύχει να είναι τόπος φιλόξενος τόσο για τους κατοίκους όσο και για τους επισκέπτες της. Νέα μυαλά και άξιοι οικοδεσπότες έχουν διαμορφώσει και προσφέρουν ένα υποδειγματικό τουριστικό προϊόν, που αξίζει να γνωρίσουμε.

Η Δήμητρα, η Λαμπρινή και ο Κώστας είναι τρεις νέοι άνθρωποι που, ανεξάρτητα από τις σπουδές και τον πρότερο επαγγελματικό τους βίο, επέλεξαν να ασχοληθούν με τον τουρισμό. Αναπλιώτες όλοι τους, όπως λέγονται οι κάτοικοι της πρώτης πρωτεύουσας της Ελλάδας, είτε επέστρεψαν είτε απλώς είδαν κάποια στιγμή τον τόπο τους αλλιώς. Οραματίστηκαν πώς θα ήθελαν να είναι η πόλη όπου θα μεγαλώσουν τα παιδιά τους, αλλά και η εικόνα που αξίζει να γνωρίζουν οι επισκέπτες της, και επιδόθηκαν στο έργο. Ενα μπουτίκ ξενοδοχείο με αυθεντικά έργα τέχνης και υποδειγματικό πρωινό, ένα ζαχαροπλαστείο με τις πιο εκλεκτές σοκολάτες και ένα εναλλακτικό καφέ με βιβλιοθήκη, που κάθε καλοκαίρι διοργανώνει ένα μικρό φεστιβάλ με μεγάλα ονόματα (!), είναι μονάχα η δική τους συμβολή -και των φίλων, συγγενών και συνεργατών τους ασφαλώς- στην αναγέννηση του Ναυπλίου. Γιατί αυτοί δεν είναι οι μόνοι Αναπλιώτες που αφουγκράστηκαν τις δυνατότητες της διαχρονικά όμορφης και ελκυστικής αργολικής πρωτεύουσας. Υπάρχει μια ολόκληρη γενιά νέων επιχειρηματιών, που ολοένα και μεγαλώνει τα τελευταία χρόνια της κρίσης, και οι οποίοι έχουν βαλθεί να κάνουν την ιστορική Παλιά Πόλη του Ναυπλίου αγνώριστη. Και το σημαντικότερο, χωρίς να επαναπαύονται στο γεγονός ότι ούτως ή άλλως το Ναύπλιο αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες τουρίστες, και πρωτίστως Αθηναίους, που το επιλέγουν για μια κοντινή απόδραση, μιάμιση ώρα μακριά από το κλεινόν άστυ.

Ξενώνες και μικρά ξενοδοχεία, εστιατόρια, μοντέρνα καφενεία-μεζεδοπωλεία, μπαρ-θέατρα, μπιστρό, deli και φούρνοι νέας γενιάς δίνουν το στίγμα μιας συνολικής προσπάθειας για παροχή υπηρεσιών υψηλής ποιότητας και αισθητικής σε μια μικρή πολιτεία που δείχνει να κατανοεί ότι δεν αρκεί να είσαι ωραία και εύκολα προσβάσιμη για να δουλεύεις όλο το χρόνο. Πλάι σε όλα αυτά, ολοκληρώνεται σιγά-σιγά η πεζοδρόμηση του ιστορικού κέντρου (το έργο υπολογίζεται να τελειώσει σε δύο χρόνια), ενώ δεν μπορούμε να παραλείψουμε το νέο ακόμα «Φουγάρο», το χώρο πολιτισμού που άνοιξε πριν από περίπου ενάμιση χρόνο στις πρώην εγκαταστάσεις της κονσερβοποιίας «Ανθός», αλλά και δράσεις και εκδηλώσεις, όπως ο πρώτος Μαραθώνιος της πόλης, που διοργανώθηκε την Κυριακή 23 Μαρτίου (www.nafpliomarathon.gr), ή το 1ο Mediterranean Yacht Show, που θα πραγματοποιηθεί από 3 έως 7 Μαΐου (www.mediterraneanyachtshow.gr), οι οποίες μας δίνουν νέες αφορμές για να επισκεφτούμε την πόλη.

Μουσεία, περατζάδες και θέα

Τα αξιοθέατα του Ναυπλίου είναι πολλά και γνωστά. Είναι στην πραγματικότητα ολόκληρη η Παλιά Πόλη, η οποία εκτείνεται βόρεια του Κάστρου της Ακροναυπλίας, από τον Παλαιό Σιδηροδρομικό Σταθμό έως τον προμαχώνα των Πέντε Αδελφών. Μόλις την προσεγγίσετε, μπορείτε να παρκάρετε το αυτοκίνητο στο πάρκινγκ της παραλίας και, αν αγαπάτε το περπάτημα, να κινηθείτε καθ’ όλη τη διάρκεια της παραμονής σας στην πόλη πεζή. Να βολτάρετε στους δρόμους και στις πλατείες ανάμεσα σε καλοδιατηρημένα, ενετικά και νεοκλασικά, κτίρια και να επισκεφτείτε οπωσδήποτε το βραβευμένο από την Ακαδημία Αθηνών Πελοποννησιακό Λαογραφικό Iδρυμα - Μουσείο «Βασίλειος Παπαντωνίου» (Βασ. Αλεξάνδρου 1, Τ/27520-28.947, www.pli.gr) ή, εναλλακτικά, το Αρχαιολογικό Μουσείο (Πλ. Συντάγματος, Τ/27520-27.502) και το παράρτημα της Εθνικής Πινακοθήκης (Σιδηράς Μεραρχίας 23, Τ/27520-21.915-35). Ο Μεγάλος Δρόμος -η σημερινή οδός Bασιλέως Kωνσταντίνου- είναι η πιο γνωστή περατζάδα του Ναυπλίου, όπου εκεί τριγύρω συγκεντρώνονται ένα σωρό επιλογές για φαγητό, καφέ ή ποτό. Οταν σουρουπώνει, όμως, αξίζει και η βόλτα στην παραλία, με τον ήλιο που δύει να ντύνει με όλες τις αποχρώσεις του κίτρινου και του κόκκινου το Μπούρτζι. Το τελευταίο μπορείτε να το επισκεφτείτε με λάντζα από το λιμάνι και κόστος γύρω στα 4 ευρώ το άτομο, αν και η πιο χαρακτηριστική εικόνα που έχουμε από το επιθαλάσσιο φρούριο-σήμα κατατεθέν της πόλης είναι από το κάστρο της Ακροναυπλίας. Η βραχώδης χερσονησίδα, που αποτελούσε στην αρχαιότητα την ακρόπολη του Ναυπλίου, προσεγγίζεται από το Βορρά, και εδώ θα έρθετε τόσο για να φωτογραφίσετε το Μπούρτζι όσο και για μια βόλτα στην Αρβανιτιά, όπως ονομάζεται η ιστορική τοποθεσία μεταξύ του βράχου του Παλαμηδίου και των νότιων υπωρειών της Ακροναυπλίας. Ο κλασικός αυτός ρομαντικός περίπατος έχει μήκος ένα χιλιόμετρο, αν σας αρέσει όμως η πεζοπορία και ο καιρός σηκώνει θάλασσα, μπορείτε να συνεχίσετε το περπάτημα για άλλα 2,5 χιλιόμετρα έως την παραλία Καραθώνα. Η άνοιξη είναι ιδανική εποχή.

Στο Παλαμήδι, τέλος, θα φτάσετε με το αυτοκίνητό σας οι πιο πολλοί ή ανεβαίνοντας τα 999 σκαλοπάτια του οι πιο τολμηροί. Και στις δύο περιπτώσεις θα πληρώσετε είσοδο (4 ευρώ), ενώ για τις ώρες λειτουργίας καλό είναι να καλέσετε πρώτα στο Τ/27520-28.036. Περιηγηθείτε το περίφημο ενετικό φρούριο, αλλά και το μέρος όπου φυλακίστηκε ο Κολοκοτρώνης, και έπειτα χαθείτε για ώρα στην πανοραμική θέα της παλιάς και της νέας πόλης του Ναυπλίου, του εύφορου αργολικού κάμπου στο βάθος και της πόλης του Αργους απέναντι. Τόσο ψηλά και τόσο ωραία...

«Μαθήματα» ακουστικής στην Επίδαυρο

Η άνοιξη είναι η ωραιότερη εποχή για να επισκεφτείς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου - ειδικά αν έχεις έρθει έως το Ναύπλιο. Είναι μοναδική ευκαιρία, καθώς δεν θα μπεις στο χώρο μαζί με άλλες δεκατέσσερις χιλιάδες θεατές, όπως το καλοκαίρι. Αντε να πετύχεις δυο-τρία σχολεία που έχουν έρθει εκδρομή και να καθίσεις μαζί με τους μαθητές στα εδώλια για να παρακολουθήσεις την ξενάγηση. Και να θυμηθείς τα δικά σου. Το νόμισμα που ρίχνει η ξεναγός στην ορχήστρα και πώς ακούγεται καμπάνα και στον τελευταίο θεατή εκεί πάνω, ο ήχος του χαρτιού που ανεμίζει ή σκίζεται, η ομιλία χωρίς μικρόφωνα... Σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ήσουν κι εσύ στο σχολείο και άκουγες ακριβώς την ίδια ξενάγηση.

«Απαραίτητη προϋπόθεση η απόλυτη ησυχία από το κοινό και η φωνή των ηθοποιών διαχέεται σε ολόκληρο το χώρο», λέει η ξεναγός, «πιο βαθύς ο τόνος στο κέντρο της ορχήστρας, πιο λεπτός όσο απομακρύνονται από το κέντρο, εντελώς αποδυναμωμένος έξω από τον κύκλο». Φανταστικό, όπως φανταστικές είναι και οι μυρωδιές της άνοιξης. Τα αγριολούλουδα, τα πεύκα. Και οι ήχοι της. Το κελάηδισμα των πουλιών.

Η περιήγηση συνεχίζεται στον αρχαιολογικό χώρο του Ιερού του Ασκληπιού, στον τόπο που επέλεξαν πριν από τόσους αιώνες να ιδρύσουν το πιο λαμπρό θεραπευτήριο του αρχαίου κόσμου. Αξιόλογο το μικρό αρχαιολογικό μουσείο και ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα η βόλτα που ολοκληρώνεται στο Θόλο, στο χώρο του Ναού της Αρτέμιδος και στο εντυπωσιακό Στάδιο.

Πως πάμε
Απέχει 148 χιλιόμετρα από την Αθήνα (μιάμιση ώρα περίπου με το αυτοκίνητο, 2 ώρες και ένα τέταρτο με το ΚΤΕΛ από τον Κηφισό (Τ/210-51.34.588, 27520-27.323 www.ktel-argolidas.gr). Εισιτήριο μετ’ επιστροφής 23 ευρώ.

Γυρίστε την πόλη με ποδήλατο
Γράφεστε συνδρομητής σε έναν από τους τέσσερις σταθμούς (Δημαρχείο, πλ. Κολοκοτρώνη, πλ. Εθνοσυνέλευσης και οδ. Αργους) με κόστος 1 ευρώ/μέρα ή 3 ευρώ/εβδομάδα.
Απαραίτητη προϋπόθεση κάθε βόλτα να μην ξεπερνά τη μισή ώρα.

Διαμονή
Amymone (Οθωνος 39, Τ/27520-99.477, 6972-084.554, www.amymone.gr) και Αδιάντη (Οθωνος 31, Τ/27520-22.073, www.hotel-adiandi.com). Δύο αδελφά ξενοδοχεία, πρότυπο καλού γούστου και θερμής φιλοξενίας. Με 8 δωμάτια και σουίτες η Αμυμώνη και 7 η Αδιάντη, θα ευχαριστηθείτε ύπνο στα διπλά οικολογικά κρεβάτια. Το πρωινό περιλαμβάνει πίτες ημέρας, ζυμωτό ψωμί, φρέσκα αυγά, πορτοκαλόπιτα και δικά τους τυριά. Από 65 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Ιππολύτη (Αριστείδου 9 και Ηλία Μινιάτη, Τ/27520-96.088, ippoliti.gr). Πολυτελής διαμονή σε νεοκλασικό μέγαρο του 19ου αιώνα, το οποίο διαθέτει άνετα δωμάτια και σουίτες διακοσμημένα με αυθεντικά έπιπλα Τοσκάνης. Γυμναστήριο και πισίνα υδρομασάζ στον κήπο. Πρωινό σε μπουφέ και ασύρματο ίντερνετ δωρεάν. Από 95 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Kyveli Suites (Βασ. Αλέξανδρου 18-20, Τ/27520-96.230, www.kyveli.com). Εννέα σουίτες στην Παλιά Πόλη, πλήρως εξοπλισμένες. Πρωινό, με χειροποίητα κέικ και πίτες με λαχανικά και φρεσκοστυμμένο χυμό πορτοκαλιού. Από 55 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Harmony (Παραλία Ναυπλίου, Τ/27520-24.590, www.harmonyrooms.gr). Δώδεκα πολυτελή ενοικιαζόμενα δωμάτια. Ολα διαθέτουν μπαλκόνι με θέα.  Κάθε πρωί πλούσιο πρωινό σε μπουφέ με continental και παραδοσιακές συνταγές. Από 75 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Latini (Οθωνος 47, Τ/27520-96.470, 6981-190.999, www.latinihotel.gr). Περιποιημένα και πλήρως εξοπλισμένα δωμάτια με θέα στο λιμάνι της Παλιάς Πόλης ή στο κάστρο του Παλαμηδίου. Από 60 ευρώ το δίκλινο με πρωινό.
Ομορφη Πόλη (Σοφρώνη 5, Τ/27520-21.565, omorfipoli-pension.com). Απέναντι από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Μουσείο σε ανακαινισμένο νεοκλασικό κτίριο. Διαθέτει 7 ευρύχωρα δωμάτια, αλλά και ένα ωραιότατο μπιστρό (μπορείτε να το επισκεφτείτε και αν δεν μένετε στο ξενοδοχείο). Από 50 ευρώ το δίκλινο τον Απρίλιο συν 6 ευρώ/άτομο για το πρωινό. Επίσης, σε απόσταση 3 χλμ. από το κέντρο (οδός Αγίου Βλασίου), υπάρχει ένα μικρό διαμέρισμα, που μπορεί να φιλοξενήσει έως 8 άτομα. Από 100 ευρώ τη μέρα.
Περιβόλι (Πυργιώτικα, περιοχή Αγίου Νικολάου, Τ/27520-47.905, www.hotelperivoli.com). Μια επιλογή εκτός πόλης - 8,5 χλμ. από το Ναύπλιο. Είναι χτισμένο μέσα σε έναν παλαιό πορτοκαλεώνα, ιδανικό για χαλάρωση. 95 - 105 ευρώ το απλό δίκλινο με πρωινό μέχρι τα τέλη Μαΐου και 120 - 125 ευρώ το τρίκλινο. Το Πάσχα και τα εορταστικά τριήμερα οι τιμές διαφοροποιούνται.
Tip: Για περισσότερες επιλογές διαμονής επισκεφτείτε την ιστοσελίδα του Συλλόγου Μικρών Ξενοδοχείων Ναυπλίου, www.allaboutnafplio.com.

 Για κρατήσεις που αφορούν τη διαμονή σας επισκεφθείτε τo:
www.booking.com




Φαγητό
Νούλης (Μουτζουρίδου 22, Ναύπλιο, Τ/27520-25.541). Θα δοκιμάσετε φάβα και σαγανάκι, φρέσκες τηγανητές πατάτες και εξαιρετικό μπιφτεκι. Must το γλυκό του κουταλιού που θα σας κεράσουν, εκτός και αν πετύχετε κάνα... μπακλαβά.
Αίολος (Βασ. Ολγας 30, Τ/27520-26.828). Εκλεισε και ξανάνοιξε πρόσφατα από τους τέσσερις πρώην εργαζομένους του. Εχει αλλάξει μενού, μερίδες, στυλ και τιμές. Αναζητήστε τα πιάτα ημέρας, φτιάχνονται με λαχανικά που μαζεύει από το κτήμα του ο Χρήστος. Δοκιμάστε και το αρνάκι στη λαδόκολλα, το οσομπούκο και το φιλέτο κοτόπουλο με κρέμα γάλακτος (μαρσάλα). 
Alaloum (Παπανικολάου 10, Ναύπλιο, Τ/27520-29.883). Ελληνική παραδοσιακή κουζίνα ολίγον... πειραγμένη. Ενδιαφέρουσες σαλάτες, χειροποίητο τυρόψωμο και σπανακόπιτα με δικό τους φύλλο, αλλά και πιάτα ημέρας, όπως δαμάλι στην κατσαρόλα με πουρέ πατάτας. Κατάλογος μεγάλος, μερίδες νόστιμες και κυρίως τεράστιες.
Popeye Bistro (Σταικοπούλου 32, Ναύπλιο, Τ/27520-26.005). Πίτσα, πάστα και το καλύτερο μπέργκερ της πόλης.
San Rocco (Μπουμπουλίνας 75, Τ/27520-21.276). Αυθεντική ιταλική πίτσα σε ένα ζεστό περιβαλλον με προσιτές τιμές. Η κυρία Τζουλιάνα φτιάχνει και δύο ειδών καρμπονάρες: την ελληνική και την ιταλική. Δοκιμάστε τη δεύτερη!
Πηδάλιο (25ης Μαρτίου 5) και Δίκυκλο (Μπουμπουλίνας και Αιγίου, Τ/27520-22.555). Μοντέρνα και φθηνά καφενεία. Θα απολαύσετε νοστιμότατους μεζέδες, με το Δίκυκλο να οργανώνει συχνά βραδιές με ρεμπέτικα live.

Καφέ - Ποτό - Διασκέδαση
Το Circulo (Β. Κωνσταντίνου 6 και Κοκκίνου 17, Τ/27520-47.090, www.circulo.gr) σερβίρει εξαιρετικής ποιότητας καφέδες και τσάγια, αλλά και μπίρες και ποτά, έχει βιβλιοθήκη, διοργανώνει εκθέσεις και πάρτι. Αλλά και ο Μαύρος Γάτος (Σωφρόνη 1 και Μπουμπουλίνας, Τ/6936-943.156) συνεισφέρει τα μέγιστα στην πολιτιστική ανάταση της πόλης με συναυλίες και θεατρικά στη μικρή σκηνή του. Τον υπόλοιπο καιρό αποτελεί στέκι των νέων για καφέ, ποτό και επιτραπέζια.
Στην ίδια γειτονιά, το Αλλοτινό (Βασ. Κωνσταντίνου 19, Τ/27520-96.150) είναι και καφέ, και ξενώνας με 5 δωμάτια και 2 σουίτες. Γεμάτο μέσα και έξω, μέρα και νύχτα.
Το Σοκάκι (Εθν. Αντίστασης 8, Τ/27520-26.032), εκτός από τα γνωστά, έχει και δική του συνταγή για κρέπα. Αν αγαπάτε τα πιο... κοσμικά, επισκεφτείτε το 3sixty (Παπανικολάου 26, Τ/27520-28.068).


Γλυκό, ψωμί και ντελικατέσεν
Mediterraneo Delicatessen (Σοφρώνη 10, Ναύπλιο, Τ/27520-97.704, www.mediterraneodeli.gr). Αλλαντικά από Ισπανία, τυριά από Ιταλία, κρασιά από Νεμέα. Και πολλά άλλα ελληνικά προϊόντα, όπως το δικό τους συσκευασμένο γλυκό του κουταλιού γκότζι μπέρι. «Ενα κουταλάκι την ημέρα είναι αρκετό», η συμβουλή της Φωτεινής. Σύντομα θα έχει και e-shop.
Μελίρρυτον (Σοφρώνη 15, Ναύπλιο, Τ/27520-21.445). Πάστες με σοκολάτα Valrhona (2,5 ευρώ το τεμάχιο), παγωτό με άπαχο γάλα, αλλά και σιροπιαστά, σοκολατάκια και τα κλασικά ταρτάκια, κοκάκια και εκλεράκια, σε έναν πολύ ωραίο, νέο χώρο της Παλιάς Πόλης, που έχουν επιμεληθεί οι αδελφές Λαμπρινή και Εφη Μουστακοπούλου. Σκοπεύουν να φέρουν προϊόντα για διαβητικούς, αλλά και βιολογικά μέλια και μαρμελάδες. Αξιος ζαχαροπλάστης ο Στέφανος Νταλαγιώργος, ο σύζυγος της Λαμπρινής, ο οποίος διατηρεί και δικό του ζαχαροπλαστείο στη Νέα Πόλη του Ναυπλίου, την «Τουλίπα».
Μεσάλι (Μπουμπουλίνας 43, Ναύπλιο, Τ/27520-27.300). Νεο-φούρνος στον παραλιακό δρόμο. Φρέσκο ψωμί, σάντουιτς και καφέ. Δοκιμάστε καρβελάκι χωριάτικο, αλλά και λαδόψωμο, προζυμένιο λευκό ή μαύρο και οπωσδήποτε το ψωμί με σίκαλη και καρύδι. Είναι το καλύτερό τους. Πίτες και κουλουράκια, με must το τραγανό μουστοκούκουλουρο με σταφίδα και σουσάμι, αλλά και χορταστικές μπάρες με φιστίκι Αιγίνης και αμύγδαλα συμπληρώνουν τη λίστα με τα αρτοποιήματα.

Το «Φουγάρο» καπνίζει και πάλι
Χώρος πολιτισμού, με εργαστήρια, βιβλιοθήκη, εκθεσιακούς και συναυλιακούς χώρους, καφέ και πωλητήριο, εκεί όπου στεγαζόταν κάποτε η κονσερβοποιία «Ανθός», περίπου 3 χλμ. από την πόλη. Δευτέρα και Τρίτη παραμένει κλειστό. Τις υπόλοιπες ημέρες όμως έχει ένα πλούσιο πρόγραμμα με εργαστήρια για παιδιά και μεγάλους, αναγνώσεις και μουσικές παραστάσεις που θα βρείτε στην πάντοτε ενημερωμένη ιστοσελίδα του.
> www.fougaro.gr


πηγή εφημερίδα Καθημερινή 

Frozen η πιο πετυχημένη ταινια κινουμένων σχεδίων ολων των εποχών

o βραβευμένο με δυο Όσκαρ «Ψυχρά κι Ανάποδα» της Ντίσνεϊ αναδείχθηκε από τους αριθμούς στην πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία κινουμένων σχεδίων όλων των εποχών, ξεπερνώντας το ένα δισεκατομμύριο δολάρια σε εισπράξεις παγκοσμίως και αφήνοντας πίσω το προηγούμενο ρεκόρ της τρίτης ταινίας «Toy Story».

Με 398,4 εκατομμύρια εισπράξεις στο αμερικανικό και καναδέζικο μποξ όφις και περίπου 674 στο διεθνές, η ταινία συγκεντρώνει το εντυπωσιακό νούμερο των 1, 072 δις, όπως ανακοίνωσε το στούντιο και εκθρονίζει την παρέα των παιχνιδιών από την κορυφή, όπου μέχρι τώρα βρισκόταν με 1,063 εκατομύρια δολάρια στο ταμείο της.

Η «παγωμένη» περιπέτεια της Ντίσνεϊ ξεφεύγει από την κατηγορία των κινουμένων σχεδίων και καταλαμβάνει την τελευταία θέση της δεκάδας με τις πιο εμπορικές ταινίες όλων των εποχών

Η ιστορία της Βασίλισσας του Χιονιού έχει καταφέρει να διατηρηθεί στο top ten του αμερικανικού μποξ όφις για περισσότερους από τρεις μήνες, ενώ ρεκόρ σημειώνουν και οι πωλήσεις του σάουντρακ με το οσκαρικό τραγούδι «Let it Go» να έχει ξεπεράσει το ενάμισι εκατομμύριο αντίτυπα, ενώ το ίδιο το τραγούδι στο YouTube μετράει πάνω από 160 εκατομμύρια χτυπήματα!

πηγή περιοδικό σινεμά

Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου 2014: Οι υποψηφιότητες

ΟΙ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ 5ΩΝ ΒΡΑΒΕΙΩΝ Ε.Α.Κ:

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ταινίας Μυθοπλασίας

    «Οι Αισθηματίες» – Μαρίνα Δανέζη, Νίκος Τριανταφυλλίδης
    «Ο Εχθρός μου» – Ελένη Κοσσυφίδου
    «Μικρά Αγγλία» – Κατερίνα Χελιώτη, Γιάννης Ιακωβίδης
    «Miss Violence» – Χρήστος Β. Κωνσταντακόπουλος, Βασίλης Χρυσανθόπουλος, Αλέξανδρος Αβρανάς
    «September» – Πέννυ Παναγιωτοπούλου, Θανάσης Καραθάνος
    «Wild Duck» – Νίκος Φράγκος, Βένια Βέργου, Γιάννης Σακαρίδης

Βραβείο Μεγάλου Μήκους Ντοκιμαντέρ

    «Λάμπουν στο Σκοτάδι» – Παναγιώτης Ευαγγελίδης, Αμάντα Λιβανού
    «Ο Μανάβης» – Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
    «Μήδεια» – Νίκος Γραμματικός, Βαγγέλης Μουρίκης, Ρένα Βουγιούκαλου

Βραβείο Ταινίας Μικρού Μήκους

    «Ο Ελβις Είναι Νεκρός» – Στέργιος Πάσχος
    «Νικολέτα» – Λίζα Κέντερμαν
    «Προαύλιο» – Ρηνιώ Δραγασάκη
    «Travel Express» – Νατάσα Ξύδη
    «Washingtonia» – Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη

Βραβείο Σκηνοθεσίας

    Γιώργος Τσεμπερόπουλος («Ο Εχθρός μου»)
    Αλέξανδρος Αβρανάς («Miss Violence»)
    Πέννυ Παναγιωτοπούλου («September»)

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη

    Ελίνα Ψύκου («Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά»)
    Μαρία Ντούζα («Το Δέντρο και η Κούνια»)
    Γιάννης Σακαρίδης («Wild Duck»)

Βραβείο Σεναρίου

    «Ο Εχθρός μου» (Γιάννης Τσίρος)
    «Μικρά Αγγλία» (Ιωάννα Καρυστιάνη)
    «Miss Violence» (Αλέξανδρος Αβρανάς, Κώστας Περούλης)

Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου

    Χρήστος Στέργιογλου («Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά»)
    Μανώλης Μαυροματάκης («Ο Εχθρός μου »)
    Θέμης Πάνου («Miss Violence»)

Βραβείο Α’ Γυναικείου Ρόλου

    Πηνελόπη Τσιλίκα («Μικρά Αγγλία»)
    Σοφία Κόκκαλη («Μικρά Αγγλία»)
    Κόρα Καρβούνη («September»)

Βραβείο Β’ Ανδρικού Ρόλου

    Γιώργος Γάλλος («Ο Εχθρός μου»)
    Χρήστος Καλαβρούζος («Μικρά Αγγλία»)
    Νίκος Γεωργάκης («Να Κάθεσαι και να Κοιτάς»)

Βραβείο Β’ Γυναικείου Ρόλου

    Μιριάννα Καράνοβιτς («Το Δέντρο και η Κούνια»)
    Ρένη Πιττακή («Miss Violence»)
    Μαρία Σκουλά («September»)

Βραβείο Φωτογραφίας

    «Μικρά Αγγλία» (Σίμος Σαρκετζής)
    «Miss Violence» (Ολυμπία Μυτιληναίου)
    «September» (Γιώργος Μιχελής)

Βραβείο Μοντάζ

    «Ο Εχθρός μου» (Γιώργος Μαυροψαρίδης)
    «Μικρά Αγγλία» (Τάκης Γιαννόπουλος)
    «Miss Violence» (Νίκος Χελιδονίδης)

Βραβείο Πρωτότυπης Μουσικής

    «Οι Αισθηματίες» (Αλέξανδρος Βούλγαρης)
    «Ο Εχθρός μου» (Ακης Δαούτης)
    «Μικρά Αγγλία» (Κατερίνα Πολέμη)

Βραβείο Σκηνογραφίας

    «Η Αιώνια Επιστροφή του Αντώνη Παρασκευά» (Πηνελόπη Βαλτή)
    «Μικρά Αγγλία» (Αντώνης Δαγκλίδης)
    «Χειμώνας» (Ελίζαμπεθ Σίουκ)

Βραβείο Ενδυματολογίας

    «Ο Εχθρός μου» (Χριστίνα Χαντζαρίδου)
    «Μικρά Αγγλία» (Γιούλα Ζωιοπούλου)
    «Miss Violence» (Δέσποινα Χειμώνα)

Βραβείο Ηχου

    «Ο Εχθρός μου» (Στέφανος Ευθυμίου, Τσε Πανουσόπουλος, Γιώργος Μικρογιαννάκης)
    «Μικρά Αγγλία» (Στέφανος Ευθυμίου, Κώστας Βαρυμποπιώτης, Τάκης Γιαννόπουλος)
    «September» (Ντίνος Κίττου, Γιώργος Μικρογιαννάκης)

Βραβείο Μακιγιάζ

    «Ο Εχθρός μου» (Δήμητρα Γιατράκου)
    «Μικρά Αγγλία» (Εύη Ζαφειροπούλου)
    «Miss Violence» (Ιωάννα Συμεωνίδη, Μαίρη Σταυρακάκη)

Βραβείο Ειδικών Εφέ και Κινηματογραφικής Καινοτομίας

    «Από τη Γη στη Σελήνη» (Αγγελος Σπάρταλης)
    «Μικρά Αγγλία» (Αντώνης Κοτζιάς, Αντώνης Νικολάου)
    «Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα: Αδάμαστος» (Κωστής Αντωνίνης, Βαγγέλης Παπαευαγγελίου)

Βραβείο «Λουκία Ρικάκη» 2014

Θα ανακοινωθεί απευθείας στην τελετή. Η οικογένεια της Λουκίας Ρικάκη, εξέφρασε το 2013 την πρόθεση να θεσπίσει ένα κινηματογραφικό βραβείο στη μνήμη της και εμπιστεύτηκε για την πραγμάτωσή του την ΕΑΚ. Το Βραβείο «Λουκία Ρικάκη», απονέμεται κάθε χρόνο στον/στην σκηνοθέτη μιας ταινίας τεκμηρίωσης (ντοκιμαντέρ) μικρού ή μεγάλου μήκους, που προάγει τον κοινωνικό διάλογο και συνοδεύεται από το χρηματικό ποσό των 3.000 ευρώ, δωρεά της οικογένειας.

    «Αθηνά εκ του Μηδενός» – Φοίβος Κοντογιάννης
    «Ο Βυζαντινός Καβάφης» – Πάνος Κυπαρίσσης, Φάνης Δούσκος
    «Η Γέννηση μιας Ιδέας» – Χρήστος Ν. Καρακάσης
    «Δημήτρης Παπαδούλης: Το Πολλαπλό Δώρο» – Στέλλα Αλισάνογλου
    «Θεσσαλονίκη μέσα από την Ποίηση» – Γιώργος Κεραμιδιώτης
    «Λάμπουν στο Σκοτάδι» – Παναγιώτης Ευαγγελίδης
    «Ο Μανάβης» – Δημήτρης Κουτσιαμπασάκος
    «Μήδεια» – Νίκος Γραμματικός
    «Μποξέρ» – Γιώργος Παντελεάκης
    «Στο Λύκο» – Aραν Χιουζ & Χριστίνα Κουτσοσπύρου
    «Ταξίδι στη Χώρα των Λοκρών» – Iρις Ζαχμανίδη
    «Φωνές από το Υπόγειο» – Γιάννης Χαριτίδης
    «Χαραγμένες Ζωές» – Σπύρος Τέσκος
    «Roughcut» – Ελιάνα Αμπραβανέλ

πηγή
www.flix.gr

22 Μαρτίου 1895: Η πρώτη φορά που ο κόσμος είδε σινεμά

Η «Εξοδος των Εργατών από το Εργοστάσιο Λιμιέρ στη Λιόν» διαρκούσε μόνο 46 δευτερόλεπτα και ήταν αυτό που περιέγραφε: ασπρόμαυρες εικόνες (στην πραγματικότητα μόνο μία) χωρίς ήχο από εργάτες που αποχωρούσαν από το εργοστάσιο Lumiere στη Λιόν της Γαλλίας, μετά από μια μέρα εργασίας.

Είχε γυριστεί στη Λιόν από τον Λουίς Λιμιέρ με τη χρήση του «Cinématographe» (αν και υπάρχει διαφωνία στους μελετητές αν το «Cinématographe» είχε τελειοποιηθεί κατά τα γυρίσματα), της κάμερας που οι Λιμιέρ χρησιμοποιούσαν και για την εμφάνιση αλλά και για την προβολή της ταινίας, σε φιλμ 33mm και ταχύτητα 16 καρέ το δευτερόλεπτο.

Η πρώτη προβολή της, πριν από τη διάσημη στο Grand Cafe στις 28 Δεκεμβρίου του 1895 μαζί με άλλες εννέα ταινίες που θεωρείται και η επίσημη πρώτη του σινεμά, έγινε στις 22 Μαρτίου της ίδιας χρονιάς για λογαριασμό των μελών της Société d' Εncouragement pour l' Ιndustrie Νationale, ένα κλειστό σωματείο που είχε ιδρυθεί το 1801, αποτέλεσμα της βιομηχανικής επανάστασης.

Αυτά τα 800 καρέ αποτελούν την πρώτη ταινία της (όχι και τόσο) μεγάλης ιστορίας του κινηματογράφου, αν και επτά χρόνια, πριν το 1888, ο Γάλλος εφευρέτης Λουίς Λα Πρινς, είχε γυρίσει το «Roundhay Garden Scene», ένα φιλμ 2.11 δευτερολέπτων που θεωρείται και η αρχαιότερη ταινία που υπάρχει σύμφωνα με μελετητές αλλά και το βιβλίο των βραβείων Γκίνες.
Δείτε με τα μάτια του σήμερα το «La Sortie des Usines Lumière à Lyon». Είναι αποκαλύπτικό:

https://www.youtube.com/watch?v=HI63PUXnVMw

πηγή
www.flix.gr

Ο γαλλικός κινηματογράφος τη δεκαετία του ΄20: οι αβάντ-γκαρντ στη θεωρία και την πρακτική

Κατά τη δεύτερη δεκαετία του 20ου αιώνα, η ανθρωπότητα γνώρισε μια σειρά από ριζικές μεταλλάξεις σε επίπεδο πολιτικό (Α' Παγκόσμιος πόλεμος, Οκτωβριανή επανάσταση) και καλλιτεχνικό (εμφάνιση ή εδραίωση των διάφορων αβάντ-γκαρντ ρευμάτων, όπως ο φουτουρισμός, ο κυβισμός, ο εξπρεσιονισμός). Με τη σειρά του, ο κινηματογράφος δεν έμεινε στάσιμος. Η πορεία προς την αστικοποίηση ολοκληρώνεται, η διάρκεια των ταινιών αυξάνει απότομα και το παγκόσμιο επίκεντρο της βιομηχανίας μεταφέρεται στις ΗΠΑ. Κι αν στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τίθενται οι βάσεις για τη δημιουργία των στούντιο και του star-system, στην Ευρώπη - και πιο συγκεκριμένα στη Γαλλία - λαμβάνει χώρα η επίσημη γέννηση της κινηματογραφικής κριτικής. Ήδη από το 1908, βρίσκουμε τις πρώτες παρουσιάσεις-αναλύσεις ταινιών στον καθημερινό τύπο, αλλά θα πρέπει να περιμένουμε τα μέσα της δεκαετίας του ΄10 ώστε συγγραφείς όπως ο Emile Vuillermoz, ο (ιταλικής καταγωγής) Ricciotto Canudo και ο Léon Moussinac να αποκτήσουν τη δική τους, αυστηρά κινηματογραφική στήλη στις εφημερίδες. Η νεοσύστατη κριτική κοινότητα θέτει εξαρχής δύο στόχους παράλληλους: τη διευκόλυνση της "ανάγνωσης" των ταινιών από το ευρύ κοινό και την αναγνώριση του κινηματογράφου ως τέχνη αυτόνομη και ισάξια των υπολοίπων.

Την ίδια στιγμή, ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της πνευματικής ζωής της Γαλλίας στρέφει την προσοχή της στο σινεμά, ξεδιπλώνοντας προβληματικές συχνά αντικρουόμενες: Jean Cocteau, Louis Aragon, Philippe Soupault, Blaise Cendrars. Η πλέον εμβληματική φιγούρα, όμως, είναι ο Guillaume Apollinaire, ο οποίος θα δει στον κινηματογράφο την τέχνη του μοντερνισμού. Οι εκπρόσωποι της καλλιτεχνικής πρωτοπορίας βρίσκονται σε αδυσώπητο πόλεμο με τις καθιερωμένες, ακαδημαϊκές τέχνες και αναγνωρίζουν στο σινεμά μία ευκαιρία δημιουργικής άρνησής τους. Οι αντιφατικές αυτές τάσεις θα έχουν θεμελιώδη επιρροή στη γέννηση δύο ξεχωριστών αβάντ-γκαρντ κινημάτων που θα σημαδέψουν το γαλλικό κινηματογράφο τη δεκαετία του ΄20. Το πρώτο αναφέρεται σε μια σειρά από στοχευμένες παρεμβάσεις επί της μεγάλης οθόνης δημιουργών ευρύτερων πρωτοποριακών ρευμάτων (σουρεαλιστές, ντανταϊστές, κ.α.), ενώ το δεύτερο, γνωστό ως "αφηγηματική αβάντ-γκαρντ" ή "ιμπρεσιονιστική σχολή", χαρακτηρίζει τις φορμαλιστικές αναζητήσεις μιας ομάδας νεαρών σκηνοθετών που εργάζεται στο εσωτερικό του κυρίαρχου συστήματος παραγωγής και διανομής ταινιών. Αν και τα δύο ρεύματα είναι ουσιωδώς διακριτά, οι συνεργασίες των εκπροσώπων τους είναι συνεχείς και παραγωγικές. Ωστόσο, αξίζει να σημειωθεί πως η ίδια η έννοια της "αβάντ-γκαρντ" τίθεται υπό διαφορετικούς όρους στο σινεμά σε σχέση με τις υπόλοιπες τέχνες με μακρά ιστορία κι εδραιωμένους "κανόνες".

Η σκληροπυρηνική αβάντ-γκαρντ

Στο πρώτο μισό της δεκαετίας, μια ομάδα δημιουργών με έφεση στις προβοκατόρικες πρωτοβουλίες, αποφασίζει να αφήσει κατά μέρους την ενασχόλησή της με τη ζωγραφική, τη γλυπτική, την ποίηση ή τη φωτογραφία, και να πειραματιστεί με τα όρια και τις δυνατότητες του κινηματογραφικού μέσου. Τα αποτελέσματα θα μείνουν διάσημα: Le Retour à la raison (1923, Man Ray), Entr'acte (1924, René Clair & Francis Picabia), Le Ballet Mécanique (1924, Fernand Léger), Anémic Cinéma (1925, Marcel Duchamp). Πρόκειται για έργα με εμφανή στόχο την πρόκληση και το σκάνδαλο. Το φιλμ του Ray είναι ενδεικτικό παράδειγμα, με φασαρίες και συμπλοκές να συνοδεύουν την προβολή του και την παρέμβαση της αστυνομίας να κρίνεται αναγκαία. Το Le Retour à la raison συνοψίζει την νεωτεριστική αναζήτηση ενός πλαστικού καλλιτέχνη που ενδιαφέρεται για τη διέγερση των αισθητήριων ενστίκτων, μακριά από κάθε αφηγηματική ή σημειολογική προσδοκία. Κατά ένα μεγάλο κομμάτι του, το φιλμ αρνείται το ρόλο και την εμπλοκή της κάμερας: ό,τι εμφανίζεται στην οθόνη είναι απευθείας αποτυπώματα διαφόρων αντικειμένων (καρφιά, ελατήρια, κ.α.) πάνω στο φιλμ. Ο ίδιος ο Ray θα ονομάσει αυτήν την τεχνική "rayogrammes", λογοπαίγνιο πάνω στον όρο "photogrammes" (δηλαδή τα φωτογραφικά καρέ από τα οποία συντίθεται μια ταινία στην καθιερωμένη της μορφή). Επιφανής εκπρόσωπος του ντανταϊστικού κινήματος που διακήρυττε ως στόχο του την καταστροφή της τέχνης, ο ήδη διάσημος φωτογράφος θα αντιμετωπίσει το σινεμά ως μία μηχανική οντότητα της οποίας η χρησιμότητα έμενε ανεξερεύνητη από το κυρίαρχο σύστημα παραγωγής.

Το πιο διάσημο φιλμ, όμως, της σκληροπυρηνικής αβάντ-γκαρντ παραμένει ως τις μέρες μας το Entr'acte, κυρίως διότι έμελε να είναι το σκηνοθετικό ντεμπούτο ενός από τους μεγαλύτερους δημιουργούς του γαλλικού κινηματογράφου. Στον René Clair αποδίδεται ουσιαστικά το δεύτερο μέρος της ταινίας, όπου σε μια σειρά από ξεκαρδιστικά, βλάσφημα γκαγκ, συλλαμβάνονται και υπογραμμίζονται τα εγγενή χαρακτηριστικά της νεόκοπης κινηματογραφικής τέχνης: η αξιοποίηση της κίνησης, με μια θαυμάσια ρυθμική οργάνωση, και η δυνατότητα δημιουργικής επέμβασης στο παγιωμένο καθεστώς της χωροχρονικής αιτιότητας. Το πρώτο μισό του Entr'acte είναι αφιερωμένο σε μια σειρά από ονειρικές εικόνες, παρατεταγμένες με μια αναρχική συνειρμική ακολουθία, και σε ξεκαρδιστικά inside jokes αυτής της αλλόκοτης καλλιτεχνικής κάστας του πρώτου μισού του 20ου αιώνα (με τη συμμετοχή των Francis Picabia, Marcel Duchamp και Eric Satie).

 Σε αντίθεση με τους ντανταϊστές, οι σκηνοθέτες της "ιμπρεσιονιστικής σχολής" αγωνίζονται καθόλη τη διάρκεια της δεκαετίας του '20 για την αναγνώριση του σινεμά ως ισοδύναμο των υπόλοιπων τεχνών. Πέρα από τη δημιουργία ταινιών, καταπιάνονται με σοβαρότητα και επιμέλεια στη συγγραφή θεωρητικών και κριτικών κειμένων. Η θεματολογία τους συνοψίζεται στην αναζήτηση του "αυθεντικού", "αγνού" κινηματογράφου, δηλαδή στην ανάδειξη και την εξύψωση των ιδιαίτερων εκείνων χαρακτηριστικών του μέσου που του χαρίζουν την ανεξαρτησία του. Ειδικότερα, συζητούν για το σινεμά ως τη σύνθεση όλων των τεχνών, για την έννοια της "φωτογένειας" που μόνο με τη συνδρομή της κάμερας και της μεγάλης οθόνης είναι εφικτή και για τον παραλληλισμό του μοντάζ με τη κατασκευή ενός μουσικού ρυθμού. Ταυτόχρονα, θα συμβάλλουν στη γέννηση της σινεφιλικής κοινότητας με τη δημιουργία των πρώτων ciné-club με στόχο την προβολή ταινιών, παρακάμπτοντας τα κεντρικά δίκτυα διανομής.

Οι σπουδαιότεροι εκπρόσωποι της αφηγηματικής αβάντ-γκαρντ ήταν οι Abel Gance, Marcel L'Herbier, Louis Delluc, Germain Dulac και Jean Epstein. Οι περισσότεροι εξ’ αυτών θα διαδραματίσουν σπουδαίο ρόλο στην εδραίωση και την αναγνώριση του σινεμά στις επόμενες δεκαετίες. Ο L'Herbier θα συμβάλλει τα μέγιστα στη γέννηση των ακαδημαϊκών κινηματογραφικών σπουδών ως διευθυντής της Idhec (Institut des Hautes Etudes Cinématographiques) από το 1944 ως το 1969, σχολής που θα στεγάσει στις αίθουσές της μερικούς από τους κορυφαίους auteurs του 20ου αιώνα (Alain Resnais, Θόδωρος Αγγελόπουλος, Louis Malle, Claude Sautet, Claire Denis), ενώ ο Epstein εξακολουθεί μέχρι τις μέρες μας να προκαλεί συζητήσεις κι έρευνες με βάση τα άκρως πρωτοποριακά θεωρητικά του συγγράμματα. Ωστόσο, ως σκηνοθέτες δε θα καταφέρουν ποτέ να ξεπεράσουν τα αριστουργήματα που έδωσαν τη δεκαετία του ΄20: La Roue (1923, Abel Gance), Coeur Fidèle (1923, Jean Epstein), L'Inhumaine (1924, Marcel L'Herbier), La coquille et le clergyman (1927, Germaine Dulac), La Glace à trois faces (1927, Jean Epstein), Napoléon (1927, Abel Gance), La Chute de la Maison Usher (1928, Jean Epstein).

Αναμφισβήτητες κορωνίδες της γαλλικής κινηματογραφικής δεκαετίας, όμως, παραμένουν το Finis Terrae (1929, Jean Epstein), παραγνωρισμένος πρόδρομος του νεορεαλιστικού κινήματος, και το άκρως εμπνευσμένο στιλιστικά και θεματικά L'Argent (1929, Marcel L'Herbier), δυο φιλμ που έναν αιώνα μετά ξαφνιάζουν με τη φρεσκάδα και την επινοητικότητά τους.

πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/03/20_25.html#more

Η Ταινία Lego (2014)

Ξεκινώντας ως μια έξυπνη και δριμεία κριτική απέναντι στον επιβαλλόμενο σύγχρονο τρόπο ζωής – των δέκα απλών βημάτων για μια ευχάριστη επιβίωση, του προκάτ τραγουδιού που πρέπει να σου αρέσει, της προκάτ τηλεοπτικής σειράς που σου σερβίρεται, της αλυσίδας fast food όπου πρέπει να τρως- και την «κοινωνική ομογενοποίηση» που καθρεφτίζεται στο πρόσωπο του βασικού ήρωα (τον οποίο το οικονομικό σύστημα κάνει να νιώθει «Εκλεκτός»), μετατρέπεται σταδιακά σε μια πιο ασφαλή ιστορία γεφύρωσης όχι μόνο των συγκεκριμένων γενεών που εμπλέκει αλλά και των διαφορετικών επιταγών κάθε ηλικίας. Οι μεγάλοι επιζητούν την τάξη, την ακολούθηση συγκεκριμένων κανόνων και αρέσκονται στο να χτίζουν για να επιδεικνύουν τη δύναμή τους, σε αντίθεση με τα παιδιά που προτιμούν να δημιουργούν με μια αξιολάτρευτη αναρχία και αυθεντικότητα. Μια αυθεντικότητα που έκανε την τουβλοκατάσταση των Lego να μεγαλώσει γενιές και γενιές.
Στην φαντασμαγορική κινηματογραφική τους εκδοχή επιστρατεύεται μια συστάδα από γνωστούς ήρωες (Μπάτμαν, Γκάνταλφ, Σούπερμαν, Ντάμπλντορ, Green Lantern), γνώριμες σκηνογραφίες (Άγρια Δύση, Μέση Γη) για να στηθούν αυτοαναφορικές καταστάσεις και διάλογοι που κυμαίνονται από το σλάπλστικ χιούμορ ως το ακραία συνειρμικό και στις περισσότερες των περιπτώσεων δουλεύουν ρολόι. Μαζί και οι γενναιόδωρες σκηνές δράσης – που, αν είσαι συνοδός βέβαια, ίσως σου προκαλέσουν κορεσμό από ένα σημείο κι έπειτα.
Χωρίς να διαθέτει τη συναισθηματική θέρμη του «Wall-e» ή του «Up», η ταινία των Lego έχει σαν όπλο της το γεγονός πως είναι αξιοσημείωτα περισσότερο πνευματώδης από το μέσο κινούμενο, άκρως απολαυστική στους τρόπους της και εκμεταλλεύεται πολυεπίπεδα την κεντρική έννοια του πλαστικού που κυριαρχεί εντός και εκτός. Ίσως και να την υπηρετεί όταν τη συμφέρει

πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/03/lego-2014.html

trailer
https://www.youtube.com/watch?v=fZ_JOBCLF-I

Her (2013)

 (…και να μείνετε μαζί, απ’ τη στιγμή που θα πιαστείτε χέρι-χέρι, έως το τέλος του κόσμου.)

Αν δεις το Her στην επιφάνειά του θα το αναγνωρίσεις ως μία ταινία που θέλει να μοιραστεί μαζί σου σκέψεις και πραγματικότητες τις οποίες μέσω ενός διαφορετικού και αλλόκοτου(;) κόσμου, χαρακτηρίζουν τους ανθρώπους της δικής μας εποχής. Από τη μοναξιά που κάνει παρέα στις περισσότερες στιγμές μας μέχρι τις προσπάθειες που κάνουμε για να βρεθούμε κοντά με κάποιον άλλο, το Her χρησιμοποιεί τον ηρωικό Theodore, που ως αντιπροσωπευτικό δείγμα των ανθρώπων της μεγαλούπολης, δονείται από την ανάγκη της ερωτικής επιθυμίας, γι’ αυτό και την επιζητά. Αν όμως κοιτάξεις λίγο βαθύτερα θα αντικρίσεις τη γλυκόπικρη αλήθεια που κατοικεί μέσα σε όλους μας. Διότι μέσα από τις επιθυμίες, τις ανασφάλειες και το πάθος για έναν έρωτα που θέλει να εκδηλωθεί, το Her καταφέρνει να μιλήσει για όλα όσα παλεύουμε να ερωτευτούμε, αλλά δεν έχουμε το θάρρος να τα πλησιάσουμε. Για όσα ως άνθρωποι θέλουμε να μας αγγίξουν, μάθαμε όμως να κοιτάζουμε καχύποπτα και διστακτικά, ακόμα και όταν οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα μας αξίζουν κάτι παραπάνω.
Η ταινία του Jonze μοιάζει με ένα ρομαντικό γράμμα το οποίο περνά μπροστά από τα μάτια σου χωρίς να έχει την απαίτηση να το διαβάσεις. Ξέρει όμως, πως αν το κάνεις, θα ξεκινήσετε ένα διάλογο χωρίς επιστροφή, αφού θα σου μιλήσει για τον εαυτό σου με έναν υπέροχα ευγενικό τρόπο. Θα σου μιλήσει για τον χρόνο που είναι πολύ περιορισμένος για να τον σπαταλάμε σε ό,τι μας τυχαίνει, για εκείνα που μας ενώνουν και όλα αυτά που μας κρατάνε χώρια, ανάμεσα σε δεκάδες ανώνυμα κτήρια και μερικές χιλιάδες ανθρώπων που δεν θα γνωρίσουμε ποτέ (διότι μεταξύ μας, δεν τους αντέχουμε και όλους). Θα σου μιλήσει για την ακατόρθωτη αποκωδικοποίηση του έρωτα και θα χτίσει κάθε του καρέ επάνω στην αναζήτηση ενός συναισθήματος που δεν μπορεί να εγκλωβιστεί μέσα στα στενά όρια ενός ανθρώπινου σώματος. Μπορεί όμως να γίνει αιώνιο αφού όταν ερωτεύεσαι πραγματικά οι στιγμές είναι αδυσώπητες και σε χτυπάνε με τρόπο που μένει ανεξίτηλος. Κάπου εκεί, στο ενδιάμεσο των χτύπων της καρδιάς, θα μάθεις ότι το μόνο άτομο που χρειάζεσαι στη ζωή σου είναι αυτό που σε χρειάζεται μέσα στη δική του και όταν ο άλλος σου λείψει πραγματικά, θα συνειδητοποιήσεις ότι κάποτε ήταν κομμάτι του εαυτού σου (συνέχισε όμως να μου χαμογελάς και όλα θα πάνε καλά).
Όμως το Her, μέσα από την ακατάβλητη ανάγκη να έρθει κοντά σου, μοιάζει να έχει τη δική του επιθυμία, χαρακτηριστικό μιας τεράστιας ταινίας που έρχεται να σου κάνει παρέα, μια στο τόσο πλέον. Γνωρίζει ότι θα απομακρυνθεί και θα φύγει όταν δεν το έχεις πια ανάγκη, όμως δεν θα σε αφήσει μονάχο, ούτε για μια στιγμή. Διότι μέσα από την παρέα και τις συνομιλίες (ίσως και τις διαφωνίες), θα έχεις κοιτάξει ένα σπάνιο κομμάτι του εαυτού σου, θα θυμηθείς και πάλι εκείνα που σε κάνουν να νιώθεις ζωντανός, σα να μη πέρασε μια μέρα από τότε, με την ελπίδα να ξεκινήσεις μια καινούρια αναζήτηση για κάτι που ζει όχι μονάχα μέσα στις ταινίες. Την επιθυμία να βρεις το θάρρος  να αναζητήσεις ένα αληθινό πρόσωπο, να κοιτάξεις ακριβώς δίπλα και να ερωτευτείς κάποιον που νοιάζεται, όπως ας πούμε, ένα καλό σου φίλο.



πηγή
 http://cinenoxoi.blogspot.gr/

trailer
https://www.youtube.com/watch?v=WzV6mXIOVl4

οσκαρ 2014

Τα βραβεία "καλύτερης ταινίας" και "σκηνοθεσίας" μοιράστηκαν σε 12χρόνια σκλάβος(καλύτερης ταινίας) και Gravity (σκηνοθεσιας) με τον Αλφόνσο Κουαρόν να παίρνει το σκηνοθεσίας απο τον Στιβ Μακουιν(12 χρόνια σκλάβος).
Το πρώτο αντρικού ρόλου πήγε στον Μάθιου Μακ Κοναχί για την ταινία Dallas Buyers Club και το πρώτο γυναικείο στην εξαιρετική ηθοποιό Κέιτ Μπλανσετ για την ταινία του Woody Allen blue Jasmine.
Το Β αντρικού ρόλου πήγε στον Τζάρεντ Λέτο (Dallas Buyers Club) και το β γυναικείο ρόλο το πήρε η Λουπίτα Νιόγκο για την ταινία 12χρόνια σκλάβος
Συνοπτικά τα μεγάλα βραβεία το 12 χρόνια σκλάβος πήρε της καλύτερης ταινίας και το β γυναικείο ρόλο κερδίζοντας τα 2 απο τα 5 βραβεία στα οποία ήταν υποψήφιο. To Gravity πήρε ένα απο τα τρία βραβεία στις κατηγορίες που ήταν υποψήφιο. To Dallas Buyers Club πήρε τα 2 απο τα 3 βραβεία στα οποία ήταν υποψήφια κερδίζοντας α και β αντρικού ρόλου και έχασε μόνο το καλύτερης ταινίας.
Μεγάλος χαμένος στις μεγάλες κατηγορίες ο οδηγός διαπλοκής που ήταν υποψήφιο και στις 6 κατηγορίες και δεν κέρδισε τίποτα. Οπως και οι ταινίες Νεμπράσκα υποψήφια σε 4 κατηγορίες (καλύτερη ταινία, σκηνοθεσίας, αντρικό ρολο και β γυναικείο ρόλο) και ο λύκος της wall Street που ήταν υπόψηφιο σε 4 κατηγορίες (Καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, α και β αντρικό ρόλο)

Στα υπόλοιπα βραβεία, το μουσικής, μοντάζ, φωτογραφίας, ηχητικου μοντάζ, οπτικά εφέ και ήχου πήγαν στο Gravity φτάνωντας τα 7 συνολικά όσκαρ.

το όσκαρ σεναρίου πήγε στο Her και στον Σπαικ Τζόνσι και διασκευασμένο σενάριο στο 12 χρόνια σκλάβος που έφτασε τα 3 όσκαρ. 

το Dallas Buyers Club πήρε το βραβείο μακιγιάζ και το The Great Gatsby έφυγε με δυο μικρά όσκαρ των σκηνικών και των κουστουμιών με την Κάθριν Μάρτιν






το βραβείο καλύτερου τραγουδιού πήγε σε ταινία κινουμένων σχεδίων, το Frozen που κέρδισε και των κινουμένων σχεδίων


Τέλος το όσκαρ καλύτερης ξένης ταινίας πήγε στον Ιταλό Σορεντίνο με το the great Beauty

Συνολικά


To Gravity πήρε το σκηνοθεσίας και τα τεχνικά όσκαρ και έφτασε τα 7 σαρώνοντας τα τεχνικά βραβεία και έχασε 3 όσκαρ. 7/10


το δώδεκα χρόνια σκλάβος πήρε 2 μεγάλα βραβεία(καλύτερης ταινίας και β γυνακειου ρόλου) και του διασκευασμένου σεναρίου. Συνολικά πήρε 3 βραβεία σε 9 κατηγορίες

Μεγάλος χαμένος στις μεγάλες κατηγορίες ο οδηγός διαπλοκής που ήταν υποψήφιο και στις 10 κατηγορίες και δεν κέρδισε τίποτα. Οπως και οι ταινίες Νεμπράσκα υποψήφια σε 5 κατηγορίες  και ο λύκος της wall Street που ήταν υπόψηφιο σε 6 κατηγορίες και τελικά δεν κέρδισαν κανένα βραβείο


Εκπληξη προκάλεσε το χαμηλόφωνο Dallas Buyers Club πήρε 3 όσκαρ στις 6 κατηγορίες

Philomena (2013)

 Σκηνοθεσία: Στίβεν Φρίαρς
Πρωταγωνιστούν: Τζούντι Ντεντς, Στίβ Κούγκαν

Ο Στίβεν Φρίαρς στη "Philomena" του συνεχίζει με τη σκιαγράφηση γυναικείων πορτρέτων -ύστερα από τη βασίλισσα Ελισάβετ, τη Λη, την Ταμάρα Ντρου και την Μπεθ (με μοναδική εξαίρεση στο σερί, το φιλμ για την άρνηση του Μοχάμεντ Άλι να καταταγεί στον πόλεμο του Βιετνάμ)- και τοποθετεί απέναντι στον μοδάτο κυνισμό ενός αστού δημοσιογράφου, μια «ταπεινής» καταγωγής, λιγοστά μορφωμένη, συχνά φλύαρη, αυθεντική όμως γυναίκα που αναζητά τον γιο που της στέρησαν ως αμαρτωλό καρπό οι καλόγριες, όταν ήταν έφηβη.

Με το χάρισμα του να ενσωματώνει γλυκόπιοτα τη συγκίνηση μες στο βρετανικό φλέγμα και vice versa και διατηρώντας πάντα απαλό το αφηγηματικό του άγγιγμα, ο Φρίαρς μιλά για ανθρώπους που κατατρώγονται χρόνια μέσα τους για ένοχα μυστικά (δεκατετράχρονη καλόγρια με εξώγαμο, ένας πολιτευόμενος ρεπουμπλικάνος με ομοφυλοφιλικές σχέσεις), για μια γυναίκα που αρνείται να εκμοντερνιστεί για να ταιριάξει στην σημερινή εποχή, που συνεχίζει να μιλά για πατρίδα γνήσια φορτισμένη συναισθηματικά και που συμπυκνώνει τη χριστιανική ηθική που (μπορεί να) εδράζει στην ψυχή ενός πιστού. Περί Ταπεινότητας και Συγχώρεσης ο λόγος.

Αρετές για τις οποίες καθόλου δε διακρίνεται η, απάνθρωπα δογματική, εκκλησιαστική εξουσία -που εδώ προσωποποιείται στην Ηγουμένη του μοναστηριού. Αλλά όσο υπάρχουν άνθρωποι με τόση καθαρότητα στα συναισθήματα και ακατάβλητη ακεραιότητα, τόσο θα εμπνέονται τύποι σαν το δημοσιογράφο της ιστορίας να αλλάξουν λίγο τη ρότα τους και να στραφούν στον άνθρωπο κι έτσι, κάποιοι από μας θα νιώθουμε, δικαιολογημένα, λίγο πιο αισιόδοξοι.

πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/02/philomena-2013.html

Game Review: Thief

Μετά από 10 χρόνια αναμονής το reboot του Thief  επιτέλους κυκλοφόρησε

Ο παίχτης αναλαμβάνει ξανά το ρόλο του Garrett, του καλύτερου κλέφτη στον κόσμο. Όταν στη διάρκεια μίας μεγάλης ληστείας διακόπτει μία αρχαία σκοτεινή τελετή στο μέγαρο του κυβερνήτη, η συνεργάτης του είναι φαινομενικά νεκρή, κι εσύ πέφτεις σε κόμμα για έναν ολόκληρο χρόνο.

Ξυπνώντας βρίσκει την πόλη σε παρακμή, με εξαθλιωμένους πολίτες, αστυνομικό κράτος και μία ανεξήγητη ασθένεια να θερίζει τον πληθυσμό. Τώρα πρέπει να ανακαλύψει τι έγινε εκείνη τη μοιραία νύχτα, αλλά και να μπορέσει να πάρει μαζί του οτι βρεθεί στο δρόμο του.

Το παιχνίδι παίζεται σε πρώτο πρόσωπο και λέγεται «Thief», όχι «Assassin». Αυτό σημαίνει ότι ο σκοπός σου είναι να περνάς απαρατήρητος, να βουτάς όσα κλεψιμαίικα μπορείς, και να την κάνεις με ελαφρά βηματάκια. Μάλιστα ενθαρρύνεσαι να μη σκοτώσεις κανέναν! Φυσικά το stealth είναι ο χρυσός κανόνας, με τις σκιές να είναι ο καλύτερος φίλος σου.

Γι’αυτό το σκοπό μπορείς να σβήνεις κεριά ή ακόμα και φωτιές με water arrows, δηλαδή αμβλεία βέλη βουτηγμένα σε νερό! Χρήσιμη είναι και η κίνηση slide, με την οποία κυλάς γρήγορα για λίγα μέτρα, π.χ. από σκιά σε σκιά.

Ως όπλα έχεις ένα κλομπ, ένα τόξο με διάφορα βέλη, όπως fire (για πιο φασαριόζικη προσέγγιση), blunt (για να ρίχνεις ξερούς τους φύλακες) και φυσικά τα μυτερά (ως θανάσιμη λύση), αλλά και χειροβομβίδες καπνού και κρότου λάμψης. Διάφορα εργαλεία θα σε βοηθήσουν στην «καριέρα» σου, όπως ο λοστός, οι βελόνες παραβίασης κλειδαριών, το κατσαβίδι, το νυστέρι, ο κόπτης καλωδίων, κ.ά.

Το focus είναι μία ειδική ικανότητα που απέκτησες ως παρενέργεια του ατυχήματος σου, η οποία θα σου επιτρέψει να κάνεις highlight σημαντικά αντικείμενα και παγίδες, να επιβραδύνεις το χρόνο, να στοχεύεις καλύτερα, κτλ. Με χρήματα μπορείς να αναβαθμίζεις τον εξοπλισμό και τις βασικές ιδιότητες σου, ενώ με ειδικούς πόντους τις focus ικανότητες σου.

Εκτός από τις βασικές αποστολές, μπορείς να αναλάβεις αρκετές δευτερεύουσες ληστείες από διάφορους «πελάτες», αν έχεις πρόβλημα ρευστότητας. Επίσης επιτρέπεται να ξαναπαίζεις τις προηγούμενες αποστολές όσες φορές θέλεις, διατηρώντας τα νέα σου upgrades.

Η εποχή είναι κατά βάση βικτοριανή, με διακριτικές επιρροές από steampunk. Το παιχνίδι φυσικά εξελίσσεται μόνο τη νύχτα, με τα εφέ φωτισμού να έχουν διακυμάνσεις σε χρώματα και ένταση, και τα πάντα να φαίνονται καθαρότατα ακόμα και στο απόλυτο σκοτάδι. Κυρίως όμως εντυπωσιάζουν τα μοντέλα των χαρακτήρων.

Οι άπειρες διακριτές λεπτομέρειες, αλλά και ο μεγάλος φωτορεαλισμός, στις ενδυμασίες, στα πρόσωπα, ακόμα και στα χέρια, κάνουν τα γραφικά να μοιάζουν με φωτογραφίες πραγματικών ανθρώπων!

 https://www.youtube.com/watch?v=hKgWA3F2-ak

πηγή newsit.gr 

3D ΕΚΤΥΠΩΣΗ

Μια ολλανδική αρχιτεκτονική εταιρεία άρχισε την προσπάθειά της να κατασκευάσει στο 'Αμστερνταμ ένα ολόκληρο σπίτι τα μέρη του οποίου θα έχουν όλα εκτυπωθεί από έναν τρισδιάστατο εκτυπωτή.
Αν το καταφέρει, θα πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτιά. Το σπίτι ανεγείρεται δίπλα σε ένα κανάλι της πόλης από την τοπική εταιρία DUS Architects, η οποία, σύμφωνα με το New Scientist, χρησιμοποιεί τον 3D-εκτυπωτή «The KamerMaker" («κατασκευαστής δωματίων» στα ολλανδικά), ο οποίος είναι τοποθετημένος μέσα σε ένα εγκαταλειμένο ναυτιλιακό εμπορευματοκιβώτιο ύψους έξι μέτρων.
Το μηχάνημα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως ένας επιτραπέζιος τρισδιάστατος εκτυπωτής, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα, εκτυπώνοντας με διαδοχικά στρώματα τα μέρη που έχουν προηγουμένως σχεδιαστεί σε έναν υπολογιστή. Ήδη οι περίεργοι περαστικοί μπορούν να πληρώσουν εισιτήριο δυόμισι ευρώ για να παρακολουθήσουν από κοντά το «χτίσιμο» - και παράλληλα να βοηθήσουν στην χρηματοδότησή του. Κάθε δωμάτιο θα εκτυπωθεί ξεχωριστά και μετά το ένα δωμάτιο θα τοποθετηθεί πάνω ή δίπλα στο άλλο - όπως γίνεται με τα τουβλάκια «λέγκο». Το σπίτι, όταν -και αν- ολοκληρωθεί, εντός τριετίας με βάση τον αρχικό προγραμματισμό, θα μοιάζει εξωτερικά με ένα τυπικό παραδοσιακό ολλανδικό σπίτι των καναλιών. Το κτίριο θα είναι ανοικτό για επισκέψεις στο κοινό ως μουσείο σχεδιασμού και τα 12 δωμάτιά του θα είναι αφιερωμένα σε διαφορετικά είδη τρισδιάστατης οικοδομικής εκτύπωσης. Μέχρι τότε όμως, όπως δήλωσε ο Στέφεν Έρβιν του Εργαστηρίου Κατασκευών του Χάρβαρντ, θα πρέπει να αποδειχτεί ότι όλα θα πάνε καλά στην πορεία. «Πράγματα που δουλεύουν θαυμάσια στον υπολογιστή ή στο εργαστήριο, ξαφνικά δεν δουλεύουν καθόλου καλά όταν γίνονται σε μεγαλύτερη κλίμακα» όπως είπε.

πηγή newsit.gr 

Oscars 2014: 18 υποψηφιότητες, 3 Οσκαρ

Φτάνοντας αισίως στην 18η υποψηφιότητα της (στην κατηγορία του Α' Γυναικείου Ρόλου για τον «Αύγουστο»), η Μέριλ Στριπ είναι ο ζωντανός θρύλος των Οσκαρ

Τρεις φορές κάτοχος του Οσκαρ (Β' Γυναικείος το 1980 για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ», Α' Γυναικείος το 1983 για την «Εκλογή της Σόφι», Α' Γυναικείος το 2012 για τη «Σιδηρά Κυρία»), η Μέριλ Στρίπ περπάτησε ως υποψήφια το κόκκινο χαλί των Οσκαρ 16 φορές μέχρι σήμερα

1979, Υποψηφιότητα Β' Γυναικείου Ρόλου για τον «Ελαφοκυνηγό»

1980, Οσκαρ Β' Γυναικείου Ρόλου για το «Κράμερ εναντίον Κράμερ»

1982, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για την «Ερωμένη του Γάλλου Υπολοχαγού»

1983, Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για την «Εκλογή της Σόφι»

1984, Υποψηφιότητα Β' Γυναικείου Ρόλου για το «Silkwood»

1986, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Πέρα από την Αφρική»

1988, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Ironweed»

1989, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Α Cry in the Dark»

1996, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για τις «Γέφυρες του Μάντισον»

1999, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «One True Thing»

2000, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Music of the Heart»

2003, Υποψηφιότητα Β΄ Γυναικείου Ρόλου για το «Adaptation»

2007, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «O Διάβολος Φοράει Prada»

2009, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Doubt»

2010, Υποψηφιότητα Α' Γυναικείου Ρόλου για το «Julie & Julia»

2012, Οσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου για τη «Σιδηρά Κυρία»

πηγή www.flix.gr

Η ζωή μετά τη «Ζωή του Πι

 Στην περσινή απονομή των Όσκαρ, η σκληρή δουλειά τους για τη «Ζωή του Πι» του Ανγκ Λι ανταμείφθηκε με το Όσκαρ Καλύτερων Ψηφιακών Εφέ. Η ταινία συγκέντρωσε 600 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις και προχώρησε τα ψηφιακά εφέ αρκετά βήματα μπροστά.

Δύο εβδομάδες πριν τα Όσκαρ, όμως, η εταιρεία πίσω από τις πανέμορφες οπτικά δημιουργίες, είχε κηρύξει πτώχευση λόγω χρεών που έφταναν τα πολλά εκατομμύρια δολάρια, τρανταχτή απόδειξη των τεράστιων προβλημάτων που αντιμετωπίζει το κομμάτι αυτό της κινηματογραφικής βιομηχανίας.

Ο Μπιλ Γουεστενχόφερ, που ήταν ένας από τους νικητές του Όσκαρ Οπτικών Εφέ, διακόπτεται από την ορχήστρα όταν αρχίζει να μιλά για τα προβλήματα της εταιρείας Rhythm & Hues

Η κατάρρευση της εταιρείας Rhythm & Hues προκάλεσε αίσθηση στο Χόλιγουντ (400 άτομα συγκεντρώθηκαν στην διαμαρτυρία έξω από την αίθουσα που φιλοξένησε τα Όσκαρ) και άνοιξε την συζήτηση για την προβληματική αντιμετώπιση των ψηφιακών εφέ από μια βιομηχανία, που βασίζεται σε αυτά ολοένα και περισσότερο, δεδομένων των διευρυμένων ικανοτήτων τους.

Πολλοί σχολίασαν αρνητικά το γεγονός ότι ο Ανγκ Λι δεν ευχαρίστησε τους καλλιτέχνες ψηφιακών εφέ όταν κέρδισε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας

Οι εταιρείες ψηφιακών εφέ συχνά αναγκάζονται να διορθώσουν λάθη ή να προσθέσουν όγκο δουλειάς κατόπιν των διαπραγματεύσεων για την ανάληψη της δουλειάς, κάτι που σημαίνει ότι οι υποχρεώσεις απέναντι στους συνεργάτες και το δικό τους κόστος αυξάνονται, αλλά οι πληρωμές του στούντιο παραμένουν ίδιες.

Έτσι όχι μόνο οι καλλιτέχνες δουλεύουν 18ωρες μέρες και πληρώνονται ελάχιστα χρήματα για τον κόπο τους, αλλά οι αμερικανικές εταιρείες φλερτάρουν με την πτώχευση ανεξάρτητα από την μετέπειτα επιτυχία της ταινίας, και βλέπουν τον ανταγωνισμό από εταιρείες στον Καναδά ή τη Βρετανία να κερδίζει δουλειές.

Αποτέλεσμα; Πάνω από 20 εταιρείες ψηφιακών εφέ με έδρα την Καλιφόρνια έχουν κλείσει την τελευταία δεκαετία, παρόλο που η ανάγκη για τα ψηφιακά εφέ έχει γιγαντωθεί τα τελευταία χρόνια.
Το 30λεπτο ντοκιμαντέρ «Life of Pi» του Σκοτ Λέμπερεχτ είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα ματιά σε αυτήν την αφανή πλευρά της κινηματογραφικής βιομηχανίας, το πρώτο κεφάλαιο του επερχόμενου ντοκιμαντέρ «Hollywood Ending» που θα εξετάσει το ζήτημα σε βάθος.

«Ήταν ένας τρόπος να το αντιμετωπίσω», εξήγησε ο Λέμπερεχτ. «Ήθελα να τα καταγράψω όλα, γιατί τότε ήμασταν τραυματισμένοι και αυτό το συναίσθημα μπορεί να σε κάνει να ξεχάσεις τις λεπτομέρειες, και δεν θέλω να ξεχαστούν αυτά τα πράγματα. Ήθελα να δημιουργήσω έναν τρόπο να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στην βιομηχανία.»

Ντοκιμαντέρ

https://www.youtube.com/watch?v=9lcB9u-9mVE#t=689

πηγή
περιοδικό σινεμά

«Νώε»: Κατακλυσμός αντιδράσεων

Δέκα χρόνια μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία και τη θύελλα αντιδράσεων που ξεσήκωσαν τα «Πάθη του Χριστού» διά χειρός Μελ Γκίμπσον, η κινηματογραφική Μέκκα υποδέχεται φέτος μετά βαΐων και κλάδων το βιβλικό έπος «Νώε» του Ντάρεν Αρονόφσκι. Ο ιερός πόλεμος του Χόλιγουντ δεν έχει ημερομηνία λήξης, όσο δυνατές κι αν είναι οι φωνές διαμαρτυρίας από τις θρησκευτικές οργανώσεις που αμφισβητούν την πιστότητα του καλλιτεχνικού προϊόντος στις Γραφές.

Εν όψει της εξόδου της ταινίας στις αμερικανικές αίθουσες στις 27 του μήνα, οι όποιες παρασκηνιακές αντιδράσεις ήταν αρκετές για να βαλθούν σκηνοθέτης και στούντιο να βρουν τη βέλτιστη τελική εκδοχή της ανάμεσα σε πέντε διαφορετικές. Η φημολογούμενη κόντρα ανάμεσα στον Αρονόφσκι και την Paramount υποτίθεται πως έχει πια διευθετηθεί, ενώ και οι δύο πλευρές επιβεβαιώνουν πως ό,τι δούμε στην οθόνη είναι το όραμα του σκηνοθέτη.

Με τον προϋπολογισμό της να αγγίζει τα 125 εκατομμύρια δολάρια, τούτη η παραγωγή είναι και η μεγαλύτερη που έχει αναλάβει ποτέ ο δημιουργός του «Μαύρου κύκνου» και του «Παλαιστή». Ο Νώε που οραματίστηκε είναι ένας άνθρωπος με σάρκα και οστά, βασανισμένος από τις αμφιβολίες και τις ενοχές του. Τρωτός αλλά και αρκετά δυνατός ώστε να πείθει ως ήρωας χολιγουντιανού μπλοκμπάστερ. Ποιος άλλος, λοιπόν, θα μπορούσε να τον υποδυθεί καλύτερα από τον Ράσελ Κρόου, που σήκωσε με απόλυτη επιτυχία στους ώμους του το ιστορικό έπος του «Μονομάχου»

Το περασμένο φθινόπωρο, ο συγγραφέας Μπράιαν Γκοντάβα κατηγόρησε τον Αρονόφσκι και τον συν-σεναριογράφο Αρι Χέιντελ ότι μετέτρεψαν τον Νώε σε «παράφρονα οικολόγο». Ακόμα πιο πρόσφατα, το περιοδικό Variety δημοσίευσε έρευνα από θρησκευτική οργάνωση της Βόρειας Καρολίνας η οποία εμφάνιζε το συντριπτικό ποσοστό του 98% των ερωτηθέντων να μην είναι ικανοποιημένοι, θεωρώντας ότι η ταινία αντικαθιστά το βασικό μήνυμα της Βίβλου με ένα άλλο που δημιουργεί το Χόλιγουντ. Ωστόσο, οι συμμετέχοντες δεν είχαν δει το φιλμ. «Ο Νώε ήταν κάτι σαν φύλακας άγγελος στη ζωή μου. Κάναμε ό,τι ήταν δυνατό για να διασφαλίσουμε πως το φιλμ θα σεβόταν τον γραπτό λόγο», δήλωσε ο σκηνοθέτης, μεγαλωμένος κι αυτός κατά την εβραϊκή παράδοση. Με την ευχή ότι η ταινία θα αρέσει σε πιστούς και άπιστους, οι συντελεστές μετρούν αντίστροφα για τη μεγάλη έξοδο στα τέλη του μήνα.

Απαγόρευση
Στο μεταξύ, νέα προβλήματα αντιμετωπίζει η παραγωγή και εκτός αμερικανικής αγοράς, αφού, όπως έγινε γνωστό αναμένεται να απαγορευθεί σε χώρες της Μέσης Ανατολής. Το Κατάρ, το Μπαχρέιν και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (πιθανόν ν' ακολουθήσει και η Αίγυπτος) δεν θέλουν να προβάλλουν το φιλμ, γιατί θεωρούν ότι απεικονίζει «τον Αλλάχ ή τους προφήτες του ή τους συντρόφους του προφήτη Μωάμεθ».

«Ο υιός του Θεού»
Επιβεβαιώνοντας την απήχηση που εξακολουθούν να έχουν οι θρησκευτικές ταινίες στο αμερικανικό κοινό, το θρησκευτικό δράμα «Ο υιός του Θεού», βασισμένο στην περσινή επιτυχημένη μίνι σειρά «Η Βίβλος», έκανε πρεμιέρα στις ΗΠΑ στις 28 Φεβρουαρίου συγκεντρώνοντας 25,6 εκατομμύρια δολάρια, εισπράξεις που ξεπέρασαν τις αρχικές προσδοκίες του στούντιο της Fox. Πίσω από τη δημιουργία του είναι ο βασιλιάς των τηλεοπτικών ριάλιτι Μαρκ Μπένετ που, προκειμένου να προωθήσει το φιλμ, γύρισε με τη σύζυγό του 40 αμερικανικές πόλεις για την πραγματοποίηση εκκλησιαστικών προβολών.

Έξοδος
Το 2014 δεν θα δούμε μόνο τον Ράσελ Κρόου σαν βιβλικό ήρωα, αλλά και τον Κρίστιαν Μπέιλ που ενσαρκώνει τον Μωυσή στην υπερπαραγωγή «Exodus» του Ρίντλεϊ Σκοτ. Η ταινία θα βγει στις αίθουσες στις 12 Δεκεμβρίου, για να μας παρουσιάσει έναν ηλιοκαμένο πνευματικό ηγέτη που με τα χαρίσματα ενός ήρωα δράσης οδηγεί τους Ισραηλίτες έξω από την Αίγυπτο χωρίζοντας την Ερυθρά Θάλασσα στα δύο. Χάριν εντυπωσιασμού και ευρύτερης απήχησης, το φιλμ γυρίστηκε σε 3D.

πηγή
περιοδικο σινεμά

Tα παραμύθια «θρέφουν» τα παιδιά

Μακροπρόθεσμα οφέλη φαίνεται πως έχει η συχνή ομιλία των γονιών στα «βλαστάρια» τους όπως επίσης και η σύντομη αλλά συχνή ανάγνωση παραμυθιών, υποστηρίζουν αμερικανοί επιστήμονες.

Ερευνητές από το Πανεπιστημίο Στάνφορντ, στην Καλιφόρνια, αναφέρουν ότι, πέραν της συχνής ομιλίας,  η 10λεπτη ανάγνωση μιας ιστοριούλας πριν από τον ύπνο, θα μπορούσε να ενισχύσει τις μαθησιακές ικανότητες των παιδιών, οδηγώντας σε καλύτερους βαθμούς στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο και μακροπρόθεσμα σε μια καλή θέση εργασίας και σε έναν ευτυχισμένο γάμο.

Οι ειδικοί  υποστηρίζουν ότι η παρακολούθηση τηλεόρασης δεν προσφέρει κάτι στα μικρά παιδιά, ως προς την καλλιέργεια και την κατανόηση της γλώσσας. Αντίθετα, τα βιβλία χάρη στην πλούσια γλώσσα που περιέχουν φαίνεται να εξάπτουν την φαντασία των παιδιών, ενώ παράλληλα ενεργοποιούν τη μνήμη τους με τρόπο ώστε να είναι σε θέση να ακολουθούν την πλοκή της ιστορίας.

«Η επίδραση της ομιλίας στα μικρά παιδιά είναι τόσο σημαντική που θα πρέπει να θεωρείται ισάξια με εκείνη της διατροφής» αναφέρει χαρακτηριστικά η ψυχολόγος δρ Αν Φέρναλντ.

«Οι γονείς που επιθυμούν λοιπόν το παιδί τους να πάει καλά στο σχολείο, καλά θα κάνουν να του μιλάνε πολύ όταν είναι μικρό. Η ευθύνη μας απέναντι στο παιδί μας είναι να το ταΐζουμε και να φροντίζουμε να είναι καθαρό και ασφαλές. Νομίζω ότι πλέον υπάρχουν αρκετές επιστημονικές αποδείξεις που υποδεικνύουν ότι στη λίστα θα πρέπει να προστεθεί ακόμα κάτι: η εκμάθηση από τη βρεφική ηλικία. Πολύ προτού το παιδί αρχίσει να μιλάει, “ρουφάει” πληροφορίες σχετικές με τη γλώσσα» τονίζει η ειδικός.

Προφορικά ερεθίσματα «χτίζουν» αστραπιαία αντίληψη

Μέσα από μια σειρά μελετών σε μωρά, οι αμερικανοί επιστήμονες εντόπισαν μεγάλη διαφορά ως προς την ταχύτητα επεξεργασίας της γλώσσας ανάμεσα σε παιδιά των οποίων οι γονείς τούς μιλούσαν πολύ από νωρίς και σε άλλα που δεν είχαν τα ίδια προφορικά ερεθίσματα από τόσο μικρή ηλικία.

Η ταχύτητα ως προς την επεξεργασία της γλώσσας, κατά τους επιστήμονες, είναι πολύ σημαντική καθώς ενισχύει την αντίληψη και επιτρέπει στον εγκέφαλο να περνάει στην επόμενη λέξη ή στα επόμενα ερεθίσματα που ακολουθούν.

«Ουσιαστικά είναι σαν να χτίζει κανείς έναν εγκέφαλο ο οποίος δημιουργεί έννοιες, εικόνες και σκέψεις οι οποίες έχουν παρέλθει αλλά και άλλες που πρόκειται να ακολουθήσουν» λέει η δρ Φέρναλντ.

πηγή το βήμα

O Μάρτιν Σκορσέζε γράφει για το μέλλον του κινηματογράφου

Αγαπητή Φρανσέσκα,

σου γράφω αυτό το γράμμα για το μέλλον. Το κοιτάζω μέσα από τον φακό του κόσμου μου. Μέσα από τον φακό του κινηματογράφου, που έχει υπάρξει το κέντρο αυτού του κόσμου.

Τα τελευταία χρόνια, έχω συνειδητοποιήσει ότι η ιδέα του σινεμά με την οποία μεγάλωσα, που υπάρχει στις ταινίες που σου έδειχνα από τότε που ήσουν παιδί, και που ήκμαζε όταν ξεκίνησα να κάνω ταινίες, τελειώνει. Δεν αναφέρομαι στις ταινίες που έχουν ήδη γίνει. Αναφέρομαι σε αυτές που έρχονται.

Δεν θέλω να φαίνομαι απεγνωσμένος. Δεν γράφω αυτές τις λέξεις σε πνεύμα ήττας. Αντίθετα, νομίζω πως το μέλλον είναι λαμπρό.

Ξέραμε πάντα ότι οι ταινίες είναι μια βιομηχανία, και ότι η τέχνη του κινηματογράφου υπήρχε επειδή ευθυγραμμιζόταν με τις προϋποθέσεις της βιομηχανίας. Κανένας από εμάς που ξεκινήσαμε τις δεκατίες του ’60 και του ’70 δεν είχαμε αυταπάτες γι” αυτό. Ξέραμε ότι έπρεπε να δουλέψουμε σκληρά για να προστατέψουμε αυτό που αγαπούσαμε. Επίσης ξέραμε ότι θα μπορεί να περνούσαμε και δόσκολες περιόδους. Και φαντάζομαι πως καταλάβαμε, σε κάποιο επίπεδο, ότι μπορεί να αντικρίζαμε ένα σημείο στο χρόνο, όπου κάθε απρόσφορο ή απρόβλεπτο στοιχείο στην κινηματογραφική διαδικασία θα ελαχιστοποιούνταν, ακόμα και θα απαλοιφόταν. Το πιο απρόβλεπτο στοιχείο από όλα; Το σινεμά. Και οι άνθρωποι που το δημιουργούν.

Δεν θέλω να επαναλάβω αυτά που έχουν ειπωθεί και γραφτεί από τόσους πολλούς πριν από εμένα, σχετικά με όλες τις αλλαγές στη βιομηχανία, και παίρνω θάρρος από τις εξαιρέσεις στην γενική τάση στον κινηματογράφο – ο Ουές Άντερσον, o Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ, ο Ντέιβιντ Φίντσερ, ο Αλεξάντερ Πέιν, οι Αδερφοί Κοέν, ο Τζέιμς Γκρέι και ο Πολ Τόμας Άντερσον, όλοι καταφέρνουν να τελειώσουν τις ταινίες τους, και ο Πολ όχι μόνο γύρισε το The Master σε φιλμ 70mm, αλλά και το πρόβαλε έτσι σε μερικές πόλεις. Όποιος νοιάζεται το σινεμά πρέπει να είναι ευγνώμων.

Και συγκινούμαι, επίσης, από τους καλλιτέχνες που συνεχίζουν να φτιάχνουν τις ταινίες τους σε όλο τον κόσμο, στη Γαλλία, τη Νότιο Κορέα, την Αγγλία, την Ιαπωνία, την Αφρική. Γίνεται συνεχώς δυσκολότερο, αλλά καταφέρνουν να τελειώνουν τις ταινίες.

Αλλά δεν νομίζω πως είμαι απαισιόδοξος όταν λέω πως η τέχνη του σινεμά και η κινηματογραφική βιομηχανία τώρα διαχωρίζονται. Η οπτικοακουστική ψυχαγωγία και αυτό που ξέρουμε ως κινηματογράφο – κινούμενες εικόνες που δημιουργούνται από άτομα – φαίνεται πως οδηγούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Στο μέλλον, πιθανόν θα βλέπεις όλο και λιγότερο αυτό που αναγνωρίζουμε ως σινεμά σε μεγάλες multiplex οθόνες, και όλο και περισσότερο σε μικρούς κινηματογράφους, στο Ίντερνετ, και φαντάζομαι, σε μέρη και καταστάσεις που δεν μπορώ να προβλέψω.

Άρα γιατί είναι το μέλλον τόσο φωτεινό; Επειδή για πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της μορφής τέχνης, οι ταινίες μπορούν να γίνουν με πολύ λίγα χρήματα. Αυτό ήταν ανήκουστο όταν εγώ μεγάλωνα, και οι ταινίες υπερβολικά χαμηλού προϋπολογισμού ήταν πάντα η εξαίρεση αντί ο κανόνας. Τώρα γίνεται το ανάποδο. Μπορείς να έχεις όμορφες εικόνες με οικονομικές κάμερες. Μπορείς να γράψεις ήχο. Μπορείς να μοντάρεις, να μιξάρεις και να κάνεις color correction στο σπίτι σου. Όλο αυτό συμβαίνει.

Αλλά με την προσοχή που δίνεται στα μηχανήματα του κινηματογράφου και στην πρόοδο της τεχνολογίας που έχουν οδηγήσει σε αυτή την επανάσταση στην κινηματογραφική δημιουργία, υπάρχει ένα σημαντικό πράγμα να θυμάσαι: τα εργαλεία δεν κάνουν την ταινία, εσύ την κάνεις. Σε απελευθερώνει το να παίρνεις μια κάμερα και να αρχίζεις να τραβάς, και μετά να συνδέεις τα πλάνα σου στο Final Cut Pro. Το να κάνεις μια ταινία – αυτή που έχεις ανάγκη να κάνεις – είναι κάτι άλλο. Δεν υπάρχουν συντομεύσεις.

Αν ο Τζον Κασσαβέτης, ο φίλος και μέντοράς μου, ζούσε σήμερα, θα χρησιμοποιούσε σίγουρα όλο τον εξοπλισμό που υπάρχει. Αλλά θα έλεγε τα ίδια πράγματα που πάντα έλεγε – πρέπει να είσαι απόλυτα προσηλωμένος στο έργο, πρέπει να δίνεις όλο σου τον εαυτό, και πρέπει να προστατεύεις την αρχική σπίθα που σε οδήγησε να κάνεις την ταινία. Πρέπει να την προστατέψεις με τη ζωή σου. Στο παρελθόν, επειδή η παραγωγή μιας ταινίας στοίχιζε τόσο πολύ, έπρεπε να προστατευθούμε ενάντια στην εξουθένωση και στον συμβιβασμό. Στο μέλλον, θα πρέπει να προστατεύεις τον εαυτό σου από κάτι άλλο: τον πειρασμό να πας με το ρεύμα, και να αφήσεις την ταινία να ξεφύγει και να παρασυρθεί από αυτό.

Δεν είναι κάτι που απασχολεί μόνο το σινεμά. Δεν υπάρχουν συντομεύσεις για τίποτα. Δεν λέω ότι όλα πρέπει να είναι δύσκολα. Λέω ότι η φωνή που σε κινεί είναι η δική σου φωνή – αυτό είναι το εσωτερικό φως, όπως το εννοούν οι Κουάκεροι.

Αυτό είσαι εσύ. Αυτό είναι η αλήθεια.

Με όλη μου την αγάπη,

ο Μπαμπάς

πηγή
http://fps.com.gr/martin-scorsese-on-future-of-cinema/

Οι Αρχές της Κινηματογραφικής "Εκμετάλλευσης"

Αντί εισαγωγής, μια τεχνική διευκρίνηση αναφορικά με τον τίτλο του παρόντος κειμένου. Η ζωή μιας κινηματογραφικής ταινίας διανύει, σε ευθύγραμμη πορεία, τρία στάδια: παραγωγή-διανομή-εκμετάλλευση. Με απλά λόγια, μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία της δημιουργίας της, φεύγει από τα χέρια των παραγωγών για να πάει σε εκείνα των διανομέων. Αυτοί με τη σειρά τους αναλαμβάνουν να την προωθήσουν στους αιθουσάρχες προκειμένου να φτάσει στον αρχικό της προορισμό, δηλαδή το κοινό. Στην πράξη, η διαδρομή αποδεικνύεται λιγότερο ευθεία μιας και οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες ανάμεσα στα εμπλεκόμενα μέρη προηγούνται, τις περισσότερες φορές, ακόμα και της έναρξης των γυρισμάτων. Το παραπάνω σχήμα, με μικρές ή μεγάλες διαφοροποιήσεις, είναι σε ισχύ τα τελευταία εκατό χρόνια και σε παγκόσμια κλίμακα. Ωστόσο, στα πρώτα του βήματα, το κινηματογραφικό θέαμα ακολουθούσε άλλες ατραπούς για να δώσει το παρόν στο ραντεβού του με τους θεατές.
Από τα τέλη του 1895, οι κινηματογραφικές παραστάσεις γίνονται αναπόσπαστο μέρος της πολιτιστικής καθημερινότητας - τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις και, ειδικότερα, στο Παρίσι. Όμως, ο Cinématographe της εποχής ενσωματώθηκε ευθύς εξαρχής στα ήδη υπάρχοντα θεάματα. Για παράδειγμα, από το 1898 έως το 1914, τα διάσημα Folies Bergères συμπεριλαμβάνουν στο πρόγραμμά τους ολιγόλεπτες προβολές φιλμ. Στο Théâtre Robert Houdin, ο Georges Méliès παρουσιάζει τις ταινίες του ως διάλειμμα ανάμεσα στις διάσημες ταχυδακτυλουργικές του παραστάσεις. Το σινεμά δεν προκάλεσε καμία ριζική μεταστροφή με την εμφάνισή του, απλώς εμπλούτισε το, έτσι κι αλλιώς, ετερόκλιτο μενού της "φθηνής" ψυχαγωγίας για τα λαϊκά, εργατικά στρώματα. Η μεγάλη αλλαγή αρχίζει να διαφαίνεται γύρω στα 1908-1910, οπότε κι ο κινηματογράφος αστικοποιείται κι αποκτά σταδιακά μια ξεχωριστή, αυτόνομη πολιτιστική οντότητα.
Κατά τη διάρκεια, λοιπόν, αυτής της πρώτης περιόδου, οι ταινίες δεν είναι τίποτα περισσότερο από εντυπωσιακές "ατραξιόν" και λογίζονται ως η νεότερη εξέλιξη στην παράδοση των music hall, του βαριετέ και των παραστάσεων "μαγείας". Εγκαταλείποντας τις τελεολογικές αναγνώσεις που ταλανίζουν εδώ και δεκαετίες την Ιστορία, προσδίδοντας χαρακτήρα προορισμού και μονιμότητας στη σημερινή μορφή του κινηματογραφικού θεάματος, καλούμαστε να συνειδητοποιήσουμε πως οι ιδιαιτερότητες του σινεμά στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα δεν συνιστούν συμπτώματα παιδικής ηλικίας μιας εν δυνάμει τέχνης που ακόμα δεν είχε λάβει την "αρμόζουσα" εξέλιξή της. Αντιθέτως, ένας προβληματισμός διακειμενικότητας (ή ορθότερα, κατά το γαλλικό όρο, μιας intermédialité) είναι επιτακτικός προκειμένου να κατανοήσουμε την ιστορική θέση του σινεμά εκείνα τα χρόνια. Με αυτόν τον τρόπο, διαπιστώνουμε πως μία συγκεκριμένη μορφή εκμετάλλευσης επιβάλλει το δικό της τύπο "θεατή" που με τη σειρά του δίνει συγκεκριμένη κατεύθυνση στην παραγωγή, δηλαδή στο είδος, το στυλ και το περιεχόμενο των ταινιών που γυρίζονται. Έτσι, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως ο βασικός παράγοντας για την κατανόηση του επονομαζόμενου "πρώιμου" κινηματογράφου, είναι οι περιοδεύουσες εκθέσεις, δηλαδή τα πανηγύρια.
 Έως το 1908, η έννοια της κινηματογραφικής αίθουσας, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα, δεν υφίσταται. Ο βασικός φορέας εκμετάλλευσης των κινηματογραφικών προϊόντων είναι τα πανηγύρια που αγοράζουν ταινίες προκειμένου να τις προβάλλουν, ανάμεσα σε άλλες ατραξιόν, κατά τις ετήσιες περιοδείες τους. Πρόκειται για ένα πολυσύνθετο θέαμα: θεατρικά δρώμενα στήνονται στους δρόμους και τις πλατείες ώστε να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των κατοίκων της πόλης ή του χωριού και να τους οδηγήσουν μέσα στις αυτοσχέδιες αίθουσες όπου έναντι εισιτηρίου θα παρακολουθήσουν μια σειρά από φιλμ. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της προβολής, όμως, είμαστε πολύ μακριά από τις σημερινές συνθήκες θέασης ταινιών. Δεν υπάρχει ο κανόνας της σιωπής, αντιθέτως βρισκόμαστε σε ένα θέαμα πληθωρικό, εξωστρεφές, με έναν κράχτη να συνοδεύει ηχητικά την επί της οθόνης αφήγηση και το κοινό να φωνάζει και να συζητάει ελεύθερα.
Απαραίτητη επισήμανση: τα πανηγύρια ακολουθούσαν τη λογική του περιοδεύοντος θιάσου. Γυρνούσαν τη χώρα (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, κι αλλού) και το ταξίδι τους κρατούσε τουλάχιστον ένα χρόνο. Κατά συνέπεια, δεν είχαν καμία απολύτως ανάγκη να ανανεώνουν το πρόγραμμά τους. Προέβαλλαν τις ίδιες ακριβώς ταινίες, πολλές φορές επί χρόνια, αφού οι συνθήκες της κοινωνικής δικτύωσης στις αρχές του 20ου αιώνα απείχαν παρασάγγας από τη σημερινή κατάσταση, κι έτσι μια ταινία παρέμενε "νέα" για τους κατοίκους απομακρυσμένων περιοχών ακόμα και χρόνια μετά τη δημιουργία της. Επιπρόσθετα, οι υπεύθυνοι των πανηγυριών γύριζαν και οι ίδιοι ταινίες: σε κάθε πόλη, έστηναν κατά τη διάρκεια της μέρας την κάμερα σε διαφορετικά μέρη (κεντρικές πλατείες, αγορές, κτλ), κινηματογραφούσαν τους περαστικούς και τους καλούσαν να έρθουν το βράδυ στο πανηγύρι, αν θέλουν να δουν τον εαυτό τους στη μεγάλη οθόνη (με το αζημίωτο προφανώς). Προσφάτως, βρέθηκε ένας μεγάλος αριθμός από παρόμοιες ταινίες στα Βρετανικά Αρχεία και τους δόθηκε η ονομασία "τοπικά φιλμ". Η παρακολούθησή τους μας δίνει αρκετές πληροφορίες πάνω στην καινοτομία της κινούμενης εικόνας στην ανθρώπινη Ιστορία: είναι χαρακτηριστικό πως άντρες, γυναίκες και παιδιά στέκονται και ποζάρουν ακίνητοι, συνηθισμένοι στο στήσιμο μιας φωτογραφίας αλλά όχι στο γύρισμα μιας ταινίας.
Προκειμένου να χτίσει το πορτρέτο του πρώιμου κινηματογράφου, η θεωρία προχώρησε στα τέλη της δεκαετίας του ΄70 σε μία βασική μεταστροφή: αντικείμενο μελέτης δε θα ήταν πλέον οι "ταινίες", αλλά η "παράσταση" στο ετερογενές σύνολό της όπου ο χρόνος που αναλογούσε στο σινεμά δεν ήταν παρά λίγα μόλις λεπτά ολόκληρης της βραδιάς. Έτσι, για παράδειγμα, εκτός από την ιδιαιτερότητα του χώρου προβολής, μπορέσαμε να εκτιμήσουμε για πρώτη φορά το ρόλο του "κράχτη". Η παρουσία του ήταν σχεδόν αδιάλειπτη μέχρι τα μέσα της πρώτης δεκαετίας του 20ου αιώνα. Ο βωβός κινηματογράφος δεν ήταν ποτέ πραγματικά σιωπηρός και το σινεμά ήταν εξαρχής ένα θέαμα οπτικοακουστικό. Επιπλέον, οι ταινίες δεν ήταν αυτόνομες, κλειστές δημιουργίες. Οι σκηνοθέτες/παραγωγοί ήξεραν και λάμβαναν υπόψη πως η αφήγησή τους θα είχε ως συμπλήρωμα το κείμενο του κράχτη κι έτσι οι θεατές θα ήταν σε θέση να ακολουθήσουν με σαφήνεια την ιστορία. Το συμπέρασμα, σε κάθε περίπτωση, είναι πως δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την ιστορία του σινεμά εάν δεν καταλάβουμε τις αληθινές πρακτικές θέασης των ταινιών.
Από το 1907 κι έπειτα, μπαίνουμε σε μια περίοδο μετάβασης. Η κινηματογραφική βιομηχανία συνειδητοποίησε πως τα λαϊκά στρώματα δεν συνιστούσαν ένα κοινό κερδοφόρο κι αποφάσισε να στραφεί προς την εύπορη μπουρζουαζία. Η αλλαγή στην εμπορική στρατηγική των μεγάλων εταιρειών θα επιφέρει μια ριζική μετάλλαξη του κινηματογραφικού θεάματος και θα στρώσει το δρόμο προς τη σημερινή του, γνωστή σε όλους μας μορφή. Σιγά-σιγά χτίζονται οι πρώτες σκοτεινές αίθουσες, εξειδικευμένες για την προβολή ταινιών (στις ΗΠΑ αποκτούν την ονομασία nickelodeon από την τιμή του εισιτηρίου). Όμως, η εξέλιξη με τις μεγαλύτερες συνέπειες ήταν η τροποποίηση του συστήματος διανομής κι εκμετάλλευσης. Η Pathé, ο απόλυτος κυρίαρχος στην παγκόσμια αγορά του σινεμά (ακόμα και στην Αμερική, έως και το 1914 και την έναρξη του πολέμου), αποφασίζει να εγκαταλείψει το σύστημα πώλησης των ταινιών της και να περάσει σε αυτό της ενοικίασης. Τα πάντα αλλάζουν εν μια νυκτί! Πλέον, όσοι επιθυμούν να προβάλουν ταινίες, οφείλουν να αλλάζουν το πρόγραμμά τους συχνά για λόγους οικονομικούς, γεγονός που επιδρά άμεσα στην παραγωγή: ο ρυθμός δημιουργίας αυξάνεται δραματικά. Επιπλέον, με το παλαιό σύστημα της αγοράς, οι "εκμεταλλευτές" απολάμβαναν μεγάλης ελευθερίας, αφού μπορούσαν ακόμα και να μοντάρουν εκ νέου τις ταινίες της ιδιοκτησίας τους. Τώρα, η έννοια του τελικού ελέγχου επί του φιλμ περνάει στους παραγωγούς.
Τα πανηγύρια θα μπουν σε ένα μεγάλο αγώνα προκειμένου να προστατεύσουν την ατραξιόν που θεωρούσαν ολότελα δική τους. Όμως, ήταν αδύνατο να συναγωνιστούν οικονομικούς κολοσσούς σαν τη Pathé και τη Gaumont. Ο κινηματογράφος μπαίνει κι επίσημα στα μεγαλοαστικά σαλόνια κι αποκτά την αυτονομία του ως θέαμα. Από το 1908, εμφανίζονται οι λεγόμενες "ταινίες τέχνης", ιστορικά δράματα με κουστούμια που απευθύνονταν σε ένα κοινό καλλιεργημένο, αντιγράφοντας ουσιαστικά τις συμβάσεις του θεάτρου. (Σταδιακά, η διάρκεια των ταινιών θα μεγαλώσει κι από τη μία μόλις μπομπίνα (10-15 λεπτά), φτάνουμε στα μέσα της δεκαετίας του ΄10 σε έναν μέσο όρο κοντά στις δύο ώρες, σύμβαση που ισχύει μέχρι και σήμερα (και που επίσης οφείλεται στην επιρροή της θεατρικής παράστασης). Με την έναρξη του Α' Παγκοσμίου πολέμου, το επίκεντρο της βιομηχανίας θα μεταφερθεί στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπου τα μεγάλα στούντιο αρχίζουν να ιδρύονται το ένα μετά το άλλο. Κι αν η συνέχεια είναι μια ιστορία γνωστή σε όλους, ας κρατήσουμε τη βαρύνουσα σημασία της αλληλεπίδρασης ανάμεσα σε στρατηγικές κέρδους, στο πολιτιστικό κύρος του σινεμά και στο είδος των ταινιών που γυρίζονται, ως οδηγό για την κατανόηση του μέλλοντος που μας επιφυλάσσει η αγαπημένη μας τέχνη.



πηγή
http://nostromopresents.blogspot.gr/2014/02/blog-post_11.html

Το «12 Χρόνια Σκλάβος»

 το «12 Χρόνια Σκλάβος» κερδίσει το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας (και τα προγνωστικά είναι υπέρ του), τότε θα είναι η πρώτη ταινία μαύρου δημιουργού που κερδίζει την ανώτατη τιμή στα σημαντικότερα βραβεία της αμερικανικής βιομηχανίας, και αυτή η εξέλιξη μπορεί να σταθεί συμβολική για όλους εκείνους που βιώνουν ακόμη την διάκριση.
Αυτό τουλάχιστον πιστεύει η Σέριλ Μπουν Άιζακς, η πρόεδρος της Ακαδημίας, η οποία σε δηλώσεις αποκάλεσε την ταινία ως κάτι που μπορεί να αλλάξει τα πράγματα. «Θα έλεγα ότι μια μεγάλη πόρτα έχει πλέον ανοίξει. Πιστεύω ότι η κινηματογραφική βιομηχανία θα είναι πιο ανοιχτή και ενήμερη για τις διαφορετικές φωνές.»
Η αισιοδοξία της, βέβαια, μοιάζει περισσότερο προσωπική ευχή, παρά ρεαλιστική παρατήρηση - στην πραγματικότητα λίγα πράγματα έχουν αλλάξει μετά τις νίκες μαύρων ηθοποιών και κινηματογραφιστών, και η νίκη του «12 Χρόνια Σκλάβος» μπορεί μεν να βοηθήσει αλλά σε ανεπαίσθητο, ουσιαστικά, βαθμό σε μια βιομηχανία που αποφεύγει με πείσμα οποιοδήποτε είδους μεγάλο ρίσκο σε όλες τις μορφές του, και ιδιαίτερα όσον αφορά το σε ποιον δίνει θέσεις με δύναμη.

«Το "Django Unchained" ήταν καλύτερη ταινία»

Εν τω μεταξύ, και ενώ το «12 Χρόνια Σκλάβος» έχει αναμενόμενα ανοίξει και πάλι την συζήτηση σχετικά με την απεικόνιση της σκλαβιάς στο σινεμά, ο παραγωγός Χάρβεϊ Γουάινστιν δήλωσε ότι θεωρεί το «Django Unchained» του Κουέντιν Ταραντίνο ανώτερη ταινία. «Για μένα ο "Django" είναι ένα πολιτικό αριστούργημα. Μου άρεσε το "12 Χρόνια Σκλάβος" αλλά ο Κουέντιν κάλυψε πολύ από αυτό το έδαφος πρώτος, και χειρίστηκε την βία, την σκλαβιά και την καταπίεση, ρίχνοντας φως στο Αμερικανικό Ολοκαύτωμα, όπως το αποκαλούσε.»

πηγή περιοδικό σινεμά

«Game of Thrones»

Tέταρτη σεζόν του «Game of Thrones» είναι περίπου επτά εβδομάδες μακριά (6 Απριλίου, δηλαδή) και το HBO κυκλοφόρησε ένα 15λεπτο featurette με άφθονες εικόνες από τα νέα επεισόδια, υλικό από τα γυρίσματα και συνεντεύξεις με τους βασικούς συντελεστές. Νέοι χαρακτήρες, καινούριες εξωτικές τοποθεσίες και άφθονη δόση ίντριγκας και συγκρούσεων προμηνύει το βίντεο «Ice and Fire: A Foreshadowing» για την νέα, και φυσικά πολυαναμενόμενη, σοδειά επεισοδίων, η οποία θα βασιστεί στο δεύτερο μισό του τρίτου βιβλίου. Μερικοί από τους βασικούς ηθοποιούς της σειράς απαντούν, επίσης, σε ερωτήσεις των φαν της σειράς, ενώ προειδοποιούν ότι η τέταρτη σεζόν θα ξεπεράσει την τρίτη όσον αφορά την κλίμακα του θεάματος αλλά και τις συγκλονιστικές εξελίξεις – και αν θυμάστε ακόμη τον Red Wedding (που σιγά μην τον ξεχάσατε), θα καταλάβετε ότι αυτό σημαίνει πολλά.

http://www.youtube.com/watch?v=J5iS3tULXMQ

Ενας εχθρός του λαού

Κοινωνικό του Χένρικ Ίψεν Διαρκεια : 120 '
Σκηνοθ.-διασκ.: Στ. Ληναίος
Ερμηνεύουν: Στ. Ληναίος, Έλ. Φωτίου, Στ. Σαμαρτζής, Χρ. Κελαντώνης. Σκην.-κοστ.: Ερρ. Τσεκούρα.

Ένας ιδεολόγος γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με το κατεστημένο και τους υποταγμένους στα ψεύδη συμπολίτες του

Άλφα
Πατησίων 37, Πολυτεχνείο,Εξάρχεια
Τηλ : 2105238742
Πληροφορίες : Κυρ. 7 μ.μ. Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 20, 15, φοιτ.: € 10.     

κριτική: Ο Στέφανος Ληναίος έκανε ελεύθερη μετάφραση του έργου "ένας εχθρος του λαού" και προσάρμοσε (με μεγάλη επιτυχία) στην σημερινή εποχή. Στην παράσταση που παρακολούθησα στο πρώτο μέρος είχα ανάμικτα συναισθήματα και πολλά αρνητικά και θετικά στο μυαλό μου. Αλλά το δεύτερο μέρος είχε ρυθμό, δύναμη, δυνατό κείμενο και ερμηνείες (σαν να περιμένουν το δεύτερο μέρος να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό). Στο τέλος της παράστασης ο Ληναίος κάνει κάτι σπάνιο, μιλά με το κοινό για τα νοήματα του έργου. Τέλος απόλαυσα τον εξαιρετικό Σαμαρτζή στο ρόλο-γάντι (του δημάρχου) και τον θεατρικό αέρα που διαθέτει, επίσης ξεχωρίζει και ο Χρήστος Κελαντώνης στο ρόλο του μικρομεσαίου-υποτακτικού ανθρωπάκου 

Γιώργος Χαλεπλής

ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΞΟΔΟ

Σινεμά:

 Λύκος της Wall Street Η πραγματική ιστορία του Τζόρνταν Μπέλφορντ, χρηματιστή των δεκαετιών του ’80 και του ’90, ο οποίος έγινε πολυεκατομμυριούχος στα 26 του, προτού καταλήξει στη φυλακή για μια σειρά από οικονομικές απάτες. Οι σκορσεζικοί γκάνγκστερ ντύνονται golden boys σε μια ξέφρενων ρυθμών μαύρη σάτιρα του καπιταλιστικού ονείρου που μετατρέπεται σε αμερικανικό εφιάλτη. Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μάρτιν Σκορσέζε με τους: Λεονάρντο ντι Κάπριο, Τζόνα Χιλ, Μάθιου ΜακΚόναχι, Τζον Φαβρό

Η Κρυφή Ζωή του Γουόλτερ Μίτι (The Secret Life of Walter Mitty) Aμερικανική ταινία, σκηνοθεσία Μπεν Στίλερ με τους: Μπεν Στίλερ, Κρίστεν Γουίγκ, Άνταμ Σκοτ, Σίρλεϊ ΜακΛέιν. Ο ονειροπόλος υπάλληλος του περιοδικού «Life» Γουόλτερ Μίτι χάνει το αρνητικό της φωτογραφίας που θα κοσμούσε το τελευταίο εξώφυλλο της έντυπης έκδοσής του. Αυτό θα αποτελέσει την αφορμή για να ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι με σκοπό να βρει το πολύτιμο κομμάτι φιλμ αλλά και τον πραγματικό εαυτό του. Ταυτόχρονα, ο ντροπαλός Μίτι προσπαθεί να βρει τρόπο για να προσεγγίσει τη συνάδελφό του Σέριλ Μέλχοφ, ενώ η «μεταβατική» περίοδος στην ηλεκτρονική έκδοση του περιοδικού είναι γεμάτη κλεισίματα τμημάτων και απολύσεις.

Βαμπίρ (Vampyr). Γερμανική ταινία του 1932, σκηνοθεσία Καρλ Ντράγιερ με τους: Τζούλιαν Γουέστ, Μορίς Σουτζ, Ρένα Μάντελ. Ένας ταξιδιώτης καταφθάνει στο πανδοχείο ενός χωριού και γίνεται μάρτυρας της επίθεσης ενός βαμπίρ σε μια νεαρή γυναίκα.

Θέατρο:

 Ένας εχθρός του λαού
Κοινωνικό του Χένρικ Ίψεν
Σκηνοθ.-διασκ.: Στ. Ληναίος
Ερμηνεύουν: Στ. Ληναίος, Έλ. Φωτίου, Στ. Σαμαρτζής, Χρ. Κελαντώνης. Σκην.-κοστ.: Ερρ. Τσεκούρα.

Ένας ιδεολόγος γιατρός βρίσκεται αντιμέτωπος με το κατεστημένο και τους υποταγμένους στα ψεύδη συμπολίτες του

Άλφα (Πατησίων 37, Πολυτεχνείο,Εξάρχεια)
Τηλ : 2105238742
Πληροφορίες : Κυρ. 7 μ.μ. Παρ., Σάβ. 9 μ.μ.
Τιμη : € 20, 15, φοιτ.: € 10.

ΕΚΘΕΣΕΙΣ:
Μουσείο Μπενάκη 

 Γιάννης Τσαρούχης
Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας. Πρώτο Μέρος (1910-1940)

Η έκθεση παρουσιάζει την ιστορία της ζωγραφικής του Γιάννη Τσαρούχη μέσα από χρονολογικές ενότητες, αναπλάθοντας το περιβάλλον που έζησε και τις επιρροές που δέχθηκε από αυτό σε όλη του την καλλιτεχνική πορεία.

Η θεματική «Εικονογράφηση μιας αυτοβιογραφίας» θα παρουσιαστεί σε δύο μέρη, το καθένα από τα οποία θα διαρκέσει ένα χρόνο. Ο επισκέπτης ξεκινώντας από τα χρόνια της παιδικής ηλικίας του Γιάννη Τσαρούχη στον Πειραιά, την Αθήνα και την Κηφισιά θα περιδιαβεί μέσα από τα έργα του, την εποχή του, τα ακούσματα του, τις γνωριμίες του, τις συναναστροφές του, τους συνεργάτες του, τους δασκάλους του. Θα συναντήσει πρόσωπα όπως ο Φώτης Κόντογλου, ο Κωνσταντίνος Παρθένης ο Δημήτρης Πικιώνης, ο Νίκος Βέλμος, η Αγγελική Χατζημιχάλη, η Εύα Πάλμερ-Σικελιανού, η Έλλη Παπαδημητρίου, ο Teriade και πολλούς άλλους σε μία περιήγηση που θα συμπληρώνεται με φωτογραφικό υλικό, κείμενα και συνεντεύξεις του ιδίου, καθώς και με οπτικοακουστικό υλικό από το ντοκιμαντέρ του Δημήτρη Βερνίκου «Σπουδή για ένα πορτρέτο» και του Φώτow Λαμπρινού «Ο Πειραιάς του Γιάννη Τσαρούχη». Η έκθεση πραγματοποιείται στο πλαίσιο των θεματικών παρουσιάσεων του υλικού της συλλογής του Ιδρύματος Γιάννη Τσαρούχη, το οποίο φιλοξενείται από το Μουσείο Μπενάκη από τον Νοέμβριο του 2012 στο κτήριο της οδού Πειραιώς.


Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς)


Ένα φωτογραφικό ταξίδι μέσα στο χρόνο

Στο πέρασμα των αιώνων η ελληνική θάλασσα άρρηκτα δεμένη με την ιστορία του τόπου και με τη ζωή των κατοίκων του δεν έπαψε να εμπνέει ποιητές και καλλιτέχνες. Μετά την εφεύρεση της φωτογραφίας στα μισά περίπου του 19ου αιώνα και ως σήμερα, στις ζωγραφικές αναπαραστάσεις του ελληνικού θαλασσινού τοπίου προστέθηκαν αναρίθμητες φωτογραφικές εικόνες του ίδιου θέματος.
Στην έκθεση παρουσιάζονται 350 περίπου φωτογραφίες χωρισμένες σε 5 χρονολογικές ενότητες: δεύτερο μισό του 19ου αιώνα - οι πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα, μεσοπόλεμος - μεταπολεμική περίοδος - εποχή της μεταπολίτευσης έως σήμερα.  Η επιλογή τους πραγματοποιήθηκε από την Φανή Κωνσταντίνου και την Αλίκη Τσίργιαλου (επιμελήτριες του Φωτογραφικού Αρχείου Μουσείου Μπενάκη), καθώς και από τον Κωστή Αντωνιάδη (καθηγητή φωτογραφίας στο Τμήμα Φωτογραφίας και Οπτικοακουστικών Τεχνών του T.E.I. Aθήνας) μετά από συστηματική αναδίφηση σε αρχεία και ιδιωτικές συλλογές της Ελλάδας και του εξωτερικού. Κριτήριο αξιολόγησης κάθε επιλεγμένου θέματος υπήρξε αφενός το καθαρά φωτογραφικό του ενδιαφέρον σε σχέση με την εξέλιξη του μέσου και τη διαδοχή των καλλιτεχνικών ρευμάτων στην πορεία της φωτογραφίας, αφετέρου η αντιπροσωπευτική του θέση μέσα στο ιστορικό, ιδεολογικό και αισθητικό πνεύμα της εποχής του. Αν και η θεματογραφία των εικόνων δεν καθόρισε από μόνη της την επιλογή τους, εντούτοις μέσα από το πλούσιο οπτικό θησαυρό που συγκεντρώθηκε ο επισκέπτης θα έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει τη σχέση των ανθρώπων με τη θάλασσα, τον τρόπο ζωής στις παραθαλάσσιες και νησιωτικές περιοχές, την ανάπτυξη της ναυσιπλοΐας καθώς και τον περίπλου των ελληνικών νησιών από τους πρώτους περιηγητές έως τον μαζικό τουρισμό.

Μουσείο Μπενάκη (Κτήριο Οδού Πειραιώς)





ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΥΚΛΑΔΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ

 Martin Kippenberger: A Cry For Freedom
10 Οκτωβρίου 2013 – 26 Ιανουαρίου 2014

Ο Οργανισμός Πολιτισμού και Ανάπτυξης ΝΕΟΝ, στο πλαίσιο του προγράμματος του ΝΕΟΝ Διαδρομές, παρουσιάζει την έκθεση του γερμανού καλλιτέχνη Martin Kippenberger, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Πρόκειται για την πρώτη συνεργασία του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης με τον Οργανισμό ΝΕΟΝ. Η έκθεση με τίτλο “A Cry For Freedom” περιλαμβάνει έργα του γερμανού καλλιτέχνη από τις συλλογές Δ. Δασκαλόπουλου και του Estate Kippenberger, υπό την επιμέλεια του ιστορικού τέχνης Δημήτρη Παλαιοκρασσά. Η Ιστορία της Τέχνης μπορεί να ερμηνευθεί ως μια διαρκής διεύρυνση των συνόρων του ορισμού του έργου τέχνης, προς την κατεύθυνση πιο απελευθερωμένης καλλιτεχνικής δημιουργικότητας. Ο Martin Kippenberger κατέστρωσε μια ιδιαίτερα αιχμηρή επίθεση εναντίον αυτών των ορίων. Η δύναμή της μεγεθύνθηκε από τη μεθοδική και εσωτερικά εγγενή ανάγκη του να εκφράσει τον πόθο του για προσωπική ελευθερία μέσα στην καλλιτεχνική του δημιουργία, συγκεράζοντας έτσι την ζωή του και το καλλιτεχνικό του έργο σ’ ένα συνεπές και συνεχές Gezamkunstwerk (Καθολικό Έργο Τέχνης). Σε προσωπικό επίπεδο, ο Kippenberger ήταν ικανός για ό,τι καλύτερο και ό,τι χειρότερο. Ακολούθησε μόνο Έναν Κανόνα: Πάντα παραβίαζε τους Κανόνες! Με γενναιότητα πλοηγήθηκε σ’ αχαρτογράφητα νερά ανεξερεύνητων πεδίων ελευθερίας, μια επικίνδυνη αποστολή η οποία του κόστισε τον πρώιμο θάνατό του στην ηλικία των 44 ετών. Εξήντα χρόνια μετά την γέννησή του, η παρούσα έκθεση έχει ως στόχο να ακολουθήσει το ταξίδι του αυτό και να φωτίσει την πολύπλευρη τακτική του με την οποία πάντα ρηξικέλευθα παραβίαζε τους Κανόνες. Με άλλα λόγια, ο Κόσμος του Kippenberger ολοκληρωμένος και συμπαγής. Η έκθεση θα παρουσιάσει περισσότερα από 60 έργα, μεταξύ των οποίων πίνακες, γλυπτά, φωτογραφίες. Είναι η πρώτη φορά που η δουλειά του Kippenberger παρουσιάζεται σε χώρο Μουσείου στην Ελλάδα.

ΞΕΝΑΓΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ
(με το εισιτήριο του Μουσείου)
κάθε Πέμπτη, 18.00
κάθε Σαβ/κο, 12.00
                          
«Ιδανικές 'μορφές' κι αγαπημένες…». Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη
από 27/11/2013 έως 30/3/2014

Ποιος δεν έχει διαβάσει ή ακούσει στίχους ή ποιήματα του Καβάφη;
Όμως πόσοι έχουμε δει τις εικόνες και τα πρόσωπα της γραφής και του μυαλού του;
Αγάλματα και πορτραίτα του Αλέξανδρου, του Δημητρίου του Πολιορκητή, του Ιούλιου Καίσαρα ή του Νέρωνα, παρατάσσονται μαζί με τα ποιήματα φέρνοντας πίσω τη λεπτή αίσθηση της ελληνιστικής εποχής με την οποία επιθυμούσε συνήθως να συνδιαλέγεται ο Αλεξανδρινός ποιητής. Και φυσικά, μαζί με αυτά, την παραβολή, την ειρωνεία, και ‘διδαχή’ του.
Το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης σε συνεργασία με το Αρχείο Καβάφη/Ίδρυμα Ωνάση και το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, παρουσιάζει στο Μέγαρο Σταθάτου την έκθεση «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες – Εικονογραφώντας ποιήματα του Καβάφη».
Στην έκθεση παρουσιάζονται 67 αρχαία αντικείμενα, τα οποία πλαισιώνουν 27 επιλεγμένα ποιήματα, μυθολογικού και ιστορικού περιεχομένου. Στην έκθεση περιλαμβάνονται γλυπτά (κυρίως μαρμάρινες κεφαλές, προτομές, αγαλματίδια ή συμπλέγματα μορφών), χάλκινα σκεύη, πήλινα ειδώλια και αγγεία, σκεύη μικροτεχνίας από φαγεντιανή, νομίσματα, νεκρικά πορτρέτα, επιτύμβιες στήλες, καθώς και εικόνες και εκκλησιαστικά σκεύη της μεταβυζαντινής περιόδου. Τα αντικείμενα προέρχονται από 14 ελληνικά Μουσεία, Εφορείες Αρχαιοτήτων και ιδιωτικές συλλογές.
Με αφορμή τον στίχο «Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες» από το ποίημα «Φωνές», στον οποίο παραπέμπει ο τίτλος της έκθεσης «Ιδανικές ‘μορφές’ κι αγαπημένες…», επιχειρείται η εικονογράφηση των ποιημάτων μέσα από τα αρχαιολογικά αντικείμενα. Παρουσιάζοντας παράλληλα τα καβαφικά κείμενα με τα αρχαία αντικείμενα, γίνεται προσπάθεια υπαινικτικής παρουσίασης του πραγματικού νοήματος των ποιημάτων, στην οποία σημαντικό ρόλο παίζουν η μουσειογραφική μελέτη και η σκηνογραφική επιμέλεια της έκθεσης.
Με τον τρόπο αυτόν οσμώνεται το νόημα των ποιημάτων με τα αρχαία έργα και ο χρόνος της σύνθεσης και της συγγραφής του ποιήματος μεταφέρεται στην καρδιά του χρόνου δράσης των καβαφικών πρωταγωνιστών, προσφέροντας μιαν άλλη ‘μέθεξη’ στον σημερινό αναγνώστη-επισκέπτη της έκθεσης.

 Ξεναγήσεις
κάθε Πέμπτη στις 19.00
κάθε Σάββατο & Κυριακή στις 13.00

ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Το πεντάστερο Westin Grand αγόρασε προ ετών ένα κομμάτι από το Τείχος του Βερολίνου σε σχήμα πόρτας και το τοποθέτησε δίπλα στην είσοδό του. Η υπεύθυνη του ξενοδοχείου φέρνει σφυριά, καλέμια και πλαστικά γυαλιά, για να προστατεύσουμε τα μάτια μας στην προσπάθειά μας να αποσπάσουμε ένα μικρό πετραδάκι από τον ογκόλιθο. «Δοκιμάστε, μη φοβάστε, βάλτε δύναμη και θα βγει...» Δεν είναι πολύ δύσκολο. Με έξι-εφτά σφυριές ξεκολλάνε μικρά κομματάκια και πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Μαζεύω τα δικά μου και τα βάζω μέσα σε ένα από τα ωραία κουτάκια που μας δίνουν - μοιάζει λίγο με θήκη για καρφίτσα.

Το ήξερα ότι σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση, πωλούνται κομματάκια Τείχους σαν βερολινέζικος Τίμιος Σταυρός σε μικρομάγαζα με σουβενίρ. Τούτο εδώ, όμως, είναι άλλο πράγμα... Εχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον: αφενός δεν σου πουλάνε τίποτα, το μικρό ή μεγαλύτερο κομματάκι ιστορίας σε βάζουν να το κερδίσεις με το σπαθί σου. Αφετέρου η νίκη απέναντι στην -ανύπαρκτη πλέον- ΕΣΣΔ αναπαράγεται συμβολικά μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου με έναν μοναδικό τρόπο: το Τείχος (ή καλύτερα κομμάτι αυτού), έμβλημα άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, που δεν χώριζε απλώς το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο, αλλά χτίστηκε περιμετρικά του Δυτικού σαν ασφυκτικός κλοιός, είναι πλέον ιδιοκτησία ενός πολυτελούς ξενοδοχείου της Δύσης. Το οποίο βάζει τους πελάτες του να το σπάσουν, σαν να θέλει να εξαφανίσει το φάντασμα της DDR με τον πιο απτό τρόπο.

Πέρα από αυτή την, ομολογουμένως, πολύ παράξενη πτυχή του, το Βερολίνο είναι μια θαυμάσια πόλη. Λάμπει. Σαν τον Henrik. Εχει ξανθά μαλλιά και απαλά, διάφανα φρύδια, φοράει μαύρο σακάκι, ριγέ πολύχρωμο κασκόλ και κάνει μια φοβερή δουλειά. «Είμαι cool hunter». Ο Henrik είναι Σουηδός, ήρθε στο Βερολίνο πριν από πολλά χρόνια, το έμαθε «όσο κανείς» και πλέον βιοπορίζεται με το να πουλάει τις γνώσεις του σχετικά με τα πιο in (ή out, ανάλογα με τις προτιμήσεις του πελάτη) στέκια: καφέ, εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ, περιοχές ολόκληρες που είναι σήμερα ή θα είναι αύριο της μόδας... Αυτό θα πει cool hunter.

Αναλαμβάνει να μας κάνει μια οινογαστρονομική ξενάγηση: ζεστό κρασί σε χριστουγεννιάτικη αγορά, δείπνο και γλυκό. To WeihnachtsZauber Gendarmenmarkt είναι μία από τις δεκάδες χριστουγεννιάτικες αγορές της γερμανικής πρωτεύουσας. Πίνουμε glühwein (6 ευρώ, από τα οποία σου επιστρέφονται τα 3 αν γυρίσεις πίσω το μπλε κουπάκι) και τρώμε μια μακρόστενη σφολιάτα, σαν μικρό πεϊνιρλί, με sour cream και φρέσκο κρεμμύδι, που βγαίνει κατευθείαν από το φούρνο. Το κρύο τσιμπάει λίγο τα αυτιά και τη μύτη, αλλά τόσο όσο... Μπορείς να σταθείς σε μια ουρά και να αγοράσεις μία μεγάλη σακούλα με αποξηραμένες φέτες μήλου ή ζεστά κάστανα. «Πάρε ένα να δοκιμάσεις», λέει η Ιταλίδα πωλήτρια και μου δίνει ένα καυτό κάστανο στο χέρι. Δεν προλαβαίνω να το δαγκώσω, πέφτει από τα χέρια, πάει το κάστανο. Και ήταν και δώρο... Δείπνο στο ανατολίτικο Soya Cosplay και γλυκάκι στο Gendarmerie Restaurant, ένα μέρος «πολύ τρέντι. Μπείτε μέσα και μη μιλήσετε σε κανέναν, κάντε τους αδιάφορους...» μας λέει ο Henrik. Γελάει. Το μαγαζί είναι μεγάλο και ζεστό, με ωραία γλυκά και έναν Χιλιανό σερβιτόρο-Λατίνο εραστή, στον οποίο παραγγέλνεις crème brûlée και, αντί να το σημειώσει, σε κοιτάζει με πάθος και ισιώνει τη μελαχρινή φράντζα. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στο καλοβαλμένο Βερολίνο.

Λίγο παραέξω, αλλάζουν οι παραστάσεις. Το τοπίο χαλαρώνει, οι γειτονιές δεν έχουν τόσα μαγαζιά, είναι πιο ήρεμες, κατοικήσιμες, αλλά με περισσότερα άσχημα, ξεχειλωμένα σημεία, όπως οι ράγες τρένου κάτω από μια μεγάλη γέφυρα που είναι γεμάτες σκουπίδια. Παρά τις κατά τόπους ασχήμιες, πάντως, το περπάτημα αποκαλύπτει μια πόλη μεγάλη, απλωτή, με δασάκια, πάρκα και νερά. Η Κατερίνα, συνταξιδιώτισσα, εντυπωσιάζεται από την ομίχλη που ρουφάει τα ψηλά κτίρια, όπως τον Πύργο της Τηλεόρασης, ο οποίος μοιάζει να τρυπάει την καταχνιά με τη μύτη του. Οι περαστικοί, έτσι όπως διασταυρώνονται τα βλέμματά μας όταν περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλο, φαίνονται συμπαθητικοί και πράοι, αν εξαιρέσουμε κάποιες αναπάντεχες αγκωνιές αγνώστων σε συνθήκες συνωστισμού.

Ψάχνουμε την East Side Gallery, ένα κομμάτι του Τείχους στο οποίο διεθνείς καλλιτέχνες αποτύπωσαν το 1990 τις ιδέες τους για το Βερολίνο που έφευγε και το Βερολίνο που ερχόταν - μια υπαίθρια γκαλερί που θεωρείται «μνημείο ελευθερίας». «Ελευθερίαααα...» ακούω καθώς περπατώ δίπλα. Η μικρή εξαδέλφη από την Ελλάδα φωνάζει το όνομά μου. Συγγενικές αγκαλιές και πεταχτά φιλιά κοντά στην τοιχογραφία-φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ. Ξαφνική συνάντηση. Τι ωραία πόλη!

Η Ilka, 25 ετών, με αγορίστικο ντύσιμο και δύο σκουλαρίκια, ένα στη μύτη και ένα πάνω από το λοβό του αυτιού, δουλεύει στη Φρανκφούρτη για το τμήμα επικοινωνίας της Lufthansa. Τη ρωτάω αν θα ήθελε να μείνει μόνιμα στο Βερολίνο. Θα ήθελε. Το πρόβλημα είναι «ότι πλέον όλοι θέλουν να έρθουν εδώ και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος». Θυμάμαι τι μας είπε ο Henrik όταν τον πρωτογνωρίσαμε. «Το Βερολίνο είναι μια πόλη που εκτιμά περισσότερο αυτόν που ψάχνει δουλειά από αυτόν που έχει. Σ’ έναν άνεργο οι άνθρωποι βλέπουν κάποιον που πρέπει να εφεύρει λύσεις και τον θαυμάζουν γι’ αυτό». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία είναι θετική, ώριμη, κάτι που μισοφαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν εμάς όσοι Βερολινέζοι γνωρίζουμε: βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στη δίνη του κυκλώνα, αλλά δεν ακούμε ούτε έναν υπαινιγμό, ούτε μία μπηχτή εν είδει πλακίτσας για «τεμπέληδες Ελληνες». Κάθε κουβέντα τους σχετικά με την ελληνική κρίση είναι μετρημένη, φιλική και αχρωμάτιστη.

Οι δύο μέρες περνούν μονορούφι! Η βόλτα στο Βερολίνο φτάνει στο τέλος της. Ερχεται η ώρα της επιστροφής στα γνώριμα. Γυρίζω πίσω γεμάτη χάρτες και φυλλάδια, μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από ένα λευκό ζωγραφιστό πτηνό στην East Side Gallery, την επαγγελματική κάρτα ενός cool hunter και το κουτάκι με τα ιστορικά πετραδάκια, που μοιάζει με θήκη καρφίτσας, σε απόχρωση θολού χρυσού.

Μίνι οδηγός τέχνης
Τα σταντ ενός μεγάλου ξενοδοχείου είναι ίσως η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για το τι συμβαίνει, ανά πάσα στιγμή, στο Βερολίνο. Σταχυολογήσαμε προτάσεις κατάλληλες για επισκέπτες -που δεν μιλάνε απαραιτήτως Γερμανικά- μέσα από οδηγούς και ταξιδιωτικά περιοδικά (όπως το πολύ ενδιαφέρον Merian, που πρωτοεκδόθηκε το 1948).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ

> Η 64η Μπερλινάλε (www.berlinale.de/en), ένα από τα διασημότερα διεθνή φεστιβάλ με εκατοντάδες προβολές ταινιών και μαζική συμμετοχή, θα λάβει χώρα στη γερμανική πρωτεύουσα 6 έως 16 Φεβρουαρίου.

> To Unknown Pleasures (www.unknownpleasures.de) είναι ένα φεστιβάλ που παρουσιάζει ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο και πραγματοποιείται 1 έως 15 Ιανουαρίου, με ταινίες όπως το «All is Lost» με τον Ρ. Ρέντφορντ, το «Ι Hate Myself» της Joanna Arnow κ.ά.

> Βρετανικές ταινίες μικρού μήκους -δράμα, κωμωδία, θρίλερ, animation, ντοκιμαντέρ, sci-fi, μουσικά κ.ά.- θα δείτε στο φεστιβάλ British Shorts, 17 - 20 Ιανουαρίου (www.britishshorts.de).

> Tο σινεμά Hackesche Höfe (Rosenthaler Straße 40, Mitte) παρουσιάζει αρκετές ταινίες κατάλληλες για μη ομιλούντες τη Γερμανική. Προσέξτε μόνο η ταινία που θα επιλέξετε να μην έχει μεταγλωττιστεί (εισιτήρια 8 ευρώ, Δευτέρα - Τρίτη 6,50 ευρώ).

> Ο κινηματογράφος Sputnik (Hasenheide 54, Kreuzberg, www.sputnik-kino.com) προβάλλει indie ταινίες, εκ των οποίων αρκετές στα Αγγλικά, ενώ τα τούβλα αποτελούν μέρος της επίπλωσης (εισιτήρια 5 - 6,5 ευρώ).

> Επιλογές του διεθνούς κινηματογραφικού ρεπερτορίου θα βρείτε στο arty σινεμαδάκι Arsenal (Potsdamer Straße 2, Kreuzberg, www.arsenal-berlin.de, εισιτήρια 6,50 ευρώ).

> Στο Babylon Mitte (Rosa-Luxembourg-Straße 30, Mitte, www.babylonberlin.de) μπορείτε να δείτε βωβό κινηματογράφο με μουσική υπόκρουση από το αυθεντικό Phillips organ της δεκαετίας του ’20 (εισιτήρια 7 ευρώ).

> Το Cine-Star IMAX & Original (Potsdamer Straße 4, Tiergarten, www.cinestar.de) έχει καλή ποιότητα εικόνας και ήχου και προβάλλει αγγλικές ταινίες στην αυθεντική τους βερσιόν (εισιτήρια 6 - 11 ευρώ).

ΜΟΥΣΙΚΗ

> Η σπουδαία Φιλαρμονική του Βερολίνου με τον Κινέζο πιανίστα Lang Lang παρουσιάζουν έργα Μπραμς, Προκόφιεφ κ.ά. (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße 1, www.berliner-philharmoniker.de, 29-31 Δεκεμβρίου), ενώ η παλαίμαχη, ιστορική ορχήστρα Staatskapelle Berlin έργα Μπαχ (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße, 1, 6 Ιανουαρίου).

> Κατά τ’ άλλα, ο τζαζίστας Michael Bublé παίζει στις 21 Ιανουαρίου στο O2 World (Mühlenstraße 12-30, www.o2world.de) και οι Babyshambles του άτακτου Pete Doherty στις 28 Ιανουαρίου στο Huxley’s Neue Welt (Hasenheide 108-114).

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

> «Dali - The Exhibition at Potsdamer Platz»: Το Βερολίνο αποκτά μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Νταλί, με παραπάνω από 400 εκθέματα, όπως σχέδια, λιθογραφίες, εικονογραφημένα βιβλία, κείμενα, τρισδιάστατα έργα, γλυπτά κ.ά. (Leipziger Platz 7, Mitte, www.daliberlin.de, είσοδος 11 ευρώ, μειωμένη 9 ευρώ).

> Το Βερολίνο τιμά τη Γερμανίδα φωτογράφο Barbara Klemm με μια ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη στο έργο της (Martin-Gropius-Bau, Niederkirchnerstraße 7, www.gropiusbau.de, έως 9 Μαρτίου).

> Η εξέλιξη του προτεσταντικού πρεσβυτερίου από την εποχή της Μεταρρύθμισης μέχρι σήμερα (πορτρέτα που φιλοτεχνήθηκαν πέντε αιώνες πριν, μέχρι ιερατικά ενδύματα που φορούσαν γυναίκες πάστορες τη δεκαετία του ’60) παρουσιάζεται στην έκθεση «Life after Luther. A cultural history of the Evangelical parsonage» (Deutsches Historisches Museum, Unter den Linden 2, Mitte, www.dhm.de, έως 2 Μαρτίου).

LOW PROFILE ΜΟΥΣΕΙΑ

Τα φώτα πέφτουν συνήθως στο Νησί των Μουσείων, το complex με τα πέντε διάσημα μουσεία. Και όμως, το Βερολίνο διαθέτει πάνω από 170 μουσεία, δηλαδή πάρα πολλούς θησαυρούς, όπως:

> To Μουσείο Ασιατικής Τέχνης (Museum für Asiatische Kunst, Lansstraße 8), που διαθέτει αντικείμενα από την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Αφγανιστάν, από κεραμικά και τοιχογραφίες μέχρι γιαπωνέζικο δωμάτιο τσαγιού (στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μέρος στο ανάλογο τελετουργικό).

> Τη Villa Liebermann στη λίμνη Wannsee (Colomierstraße 3, www.liebermann-villa.de), που προσφέρει κάτι πολύ ξεχωριστό: μέσα στην έπαυλη εκτίθενται ζωγραφικά έργα του Γερμανού ιμπρεσιονιστή Max Liebermann, ενώ έξω, στον κήπο, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να χαζέψει την πηγή έμπνευσής τους. Μια σπάνια περίπτωση όπου τέχνη και ζωή απέχουν μόλις λίγα μέτρα...

> Τη συλλογή Scharf-Gerstenberg (ο Dieter Scharf είναι ο εγγονός που ακολούθησε τα χνάρια του παππού του Otto Gerstenberg, ο οποίος ξεκίνησε τη συλλογή στις αρχές του 20ού αι.) που περιλαμβάνει έργα των Giovanni Battista Piranesi, Francisco Goya, Alfred Kubin, James Ensor, René Magritte και πολλών ακόμη (Schloßstraße 70).

> Tην Berlinische Galerie (Alte Jakobstraße 124-128, www.berlinische-galerie.de), μια γκαλερί που προωθεί την τέχνη καλλιτεχνών του Βερολίνου, όπως είναι ο Michael Sailstorfer, που το 2012 παρουσίασε πέντε δέντρα να χορεύουν μπαλέτο με τη βοήθεια κρυμμένων κινητήρων.

 Το Βερολίνο είναι γεμάτο ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ κι έτσι κάθε επισκέπτης μπορεί να βρει αμέτρητα ενδιαφέροντα πράγματα. Οι παρακάτω προτάσεις αποτελούν μια μικρή, πρώτη γεύση. Αλλωστε, ο καλύτερος τρόπος για να ευχαριστηθείτε το Βερολίνο είναι να ψάξετε μόνοι σας τον τόπο διαμονής και τα στέκια που πραγματικά σας ταιριάζουν. Επίσης, στην αγγλική έκδοση του www.visitberlin.de θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να οργανώσετε το ταξίδι σας.
Το πεντάστερο Westin Grand αγόρασε προ ετών ένα κομμάτι από το Τείχος του Βερολίνου σε σχήμα πόρτας και το τοποθέτησε δίπλα στην είσοδό του. Η υπεύθυνη του ξενοδοχείου φέρνει σφυριά, καλέμια και πλαστικά γυαλιά, για να προστατεύσουμε τα μάτια μας στην προσπάθειά μας να αποσπάσουμε ένα μικρό πετραδάκι από τον ογκόλιθο. «Δοκιμάστε, μη φοβάστε, βάλτε δύναμη και θα βγει...» Δεν είναι πολύ δύσκολο. Με έξι-εφτά σφυριές ξεκολλάνε μικρά κομματάκια και πέφτουν στο πεζοδρόμιο. Μαζεύω τα δικά μου και τα βάζω μέσα σε ένα από τα ωραία κουτάκια που μας δίνουν - μοιάζει λίγο με θήκη για καρφίτσα.

Το ήξερα ότι σήμερα, 24 χρόνια μετά την πτώση, πωλούνται κομματάκια Τείχους σαν βερολινέζικος Τίμιος Σταυρός σε μικρομάγαζα με σουβενίρ. Τούτο εδώ, όμως, είναι άλλο πράγμα... Εχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον: αφενός δεν σου πουλάνε τίποτα, το μικρό ή μεγαλύτερο κομματάκι ιστορίας σε βάζουν να το κερδίσεις με το σπαθί σου. Αφετέρου η νίκη απέναντι στην -ανύπαρκτη πλέον- ΕΣΣΔ αναπαράγεται συμβολικά μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου με έναν μοναδικό τρόπο: το Τείχος (ή καλύτερα κομμάτι αυτού), έμβλημα άμυνας της Ανατολικής Γερμανίας, που δεν χώριζε απλώς το Ανατολικό από το Δυτικό Βερολίνο, αλλά χτίστηκε περιμετρικά του Δυτικού σαν ασφυκτικός κλοιός, είναι πλέον ιδιοκτησία ενός πολυτελούς ξενοδοχείου της Δύσης. Το οποίο βάζει τους πελάτες του να το σπάσουν, σαν να θέλει να εξαφανίσει το φάντασμα της DDR με τον πιο απτό τρόπο.

Πέρα από αυτή την, ομολογουμένως, πολύ παράξενη πτυχή του, το Βερολίνο είναι μια θαυμάσια πόλη. Λάμπει. Σαν τον Henrik. Εχει ξανθά μαλλιά και απαλά, διάφανα φρύδια, φοράει μαύρο σακάκι, ριγέ πολύχρωμο κασκόλ και κάνει μια φοβερή δουλειά. «Είμαι cool hunter». Ο Henrik είναι Σουηδός, ήρθε στο Βερολίνο πριν από πολλά χρόνια, το έμαθε «όσο κανείς» και πλέον βιοπορίζεται με το να πουλάει τις γνώσεις του σχετικά με τα πιο in (ή out, ανάλογα με τις προτιμήσεις του πελάτη) στέκια: καφέ, εστιατόρια, μπαρ, κλαμπ, περιοχές ολόκληρες που είναι σήμερα ή θα είναι αύριο της μόδας... Αυτό θα πει cool hunter.

Αναλαμβάνει να μας κάνει μια οινογαστρονομική ξενάγηση: ζεστό κρασί σε χριστουγεννιάτικη αγορά, δείπνο και γλυκό. To WeihnachtsZauber Gendarmenmarkt είναι μία από τις δεκάδες χριστουγεννιάτικες αγορές της γερμανικής πρωτεύουσας. Πίνουμε glühwein (6 ευρώ, από τα οποία σου επιστρέφονται τα 3 αν γυρίσεις πίσω το μπλε κουπάκι) και τρώμε μια μακρόστενη σφολιάτα, σαν μικρό πεϊνιρλί, με sour cream και φρέσκο κρεμμύδι, που βγαίνει κατευθείαν από το φούρνο. Το κρύο τσιμπάει λίγο τα αυτιά και τη μύτη, αλλά τόσο όσο... Μπορείς να σταθείς σε μια ουρά και να αγοράσεις μία μεγάλη σακούλα με αποξηραμένες φέτες μήλου ή ζεστά κάστανα. «Πάρε ένα να δοκιμάσεις», λέει η Ιταλίδα πωλήτρια και μου δίνει ένα καυτό κάστανο στο χέρι. Δεν προλαβαίνω να το δαγκώσω, πέφτει από τα χέρια, πάει το κάστανο. Και ήταν και δώρο... Δείπνο στο ανατολίτικο Soya Cosplay και γλυκάκι στο Gendarmerie Restaurant, ένα μέρος «πολύ τρέντι. Μπείτε μέσα και μη μιλήσετε σε κανέναν, κάντε τους αδιάφορους...» μας λέει ο Henrik. Γελάει. Το μαγαζί είναι μεγάλο και ζεστό, με ωραία γλυκά και έναν Χιλιανό σερβιτόρο-Λατίνο εραστή, στον οποίο παραγγέλνεις crème brûlée και, αντί να το σημειώσει, σε κοιτάζει με πάθος και ισιώνει τη μελαχρινή φράντζα. Τέτοια πράγματα συμβαίνουν στο καλοβαλμένο Βερολίνο.

Λίγο παραέξω, αλλάζουν οι παραστάσεις. Το τοπίο χαλαρώνει, οι γειτονιές δεν έχουν τόσα μαγαζιά, είναι πιο ήρεμες, κατοικήσιμες, αλλά με περισσότερα άσχημα, ξεχειλωμένα σημεία, όπως οι ράγες τρένου κάτω από μια μεγάλη γέφυρα που είναι γεμάτες σκουπίδια. Παρά τις κατά τόπους ασχήμιες, πάντως, το περπάτημα αποκαλύπτει μια πόλη μεγάλη, απλωτή, με δασάκια, πάρκα και νερά. Η Κατερίνα, συνταξιδιώτισσα, εντυπωσιάζεται από την ομίχλη που ρουφάει τα ψηλά κτίρια, όπως τον Πύργο της Τηλεόρασης, ο οποίος μοιάζει να τρυπάει την καταχνιά με τη μύτη του. Οι περαστικοί, έτσι όπως διασταυρώνονται τα βλέμματά μας όταν περνάμε ο ένας δίπλα στον άλλο, φαίνονται συμπαθητικοί και πράοι, αν εξαιρέσουμε κάποιες αναπάντεχες αγκωνιές αγνώστων σε συνθήκες συνωστισμού.

Ψάχνουμε την East Side Gallery, ένα κομμάτι του Τείχους στο οποίο διεθνείς καλλιτέχνες αποτύπωσαν το 1990 τις ιδέες τους για το Βερολίνο που έφευγε και το Βερολίνο που ερχόταν - μια υπαίθρια γκαλερί που θεωρείται «μνημείο ελευθερίας». «Ελευθερίαααα...» ακούω καθώς περπατώ δίπλα. Η μικρή εξαδέλφη από την Ελλάδα φωνάζει το όνομά μου. Συγγενικές αγκαλιές και πεταχτά φιλιά κοντά στην τοιχογραφία-φιλί του Μπρέζνιεφ με τον Χόνεκερ. Ξαφνική συνάντηση. Τι ωραία πόλη!

Η Ilka, 25 ετών, με αγορίστικο ντύσιμο και δύο σκουλαρίκια, ένα στη μύτη και ένα πάνω από το λοβό του αυτιού, δουλεύει στη Φρανκφούρτη για το τμήμα επικοινωνίας της Lufthansa. Τη ρωτάω αν θα ήθελε να μείνει μόνιμα στο Βερολίνο. Θα ήθελε. Το πρόβλημα είναι «ότι πλέον όλοι θέλουν να έρθουν εδώ και αυτό κάνει τα πράγματα δύσκολα, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος». Θυμάμαι τι μας είπε ο Henrik όταν τον πρωτογνωρίσαμε. «Το Βερολίνο είναι μια πόλη που εκτιμά περισσότερο αυτόν που ψάχνει δουλειά από αυτόν που έχει. Σ’ έναν άνεργο οι άνθρωποι βλέπουν κάποιον που πρέπει να εφεύρει λύσεις και τον θαυμάζουν γι’ αυτό». Αν ισχύει κάτι τέτοιο, σημαίνει ότι η τοπική κοινωνία είναι θετική, ώριμη, κάτι που μισοφαίνεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζουν εμάς όσοι Βερολινέζοι γνωρίζουμε: βρισκόμαστε στην πρωτεύουσα της Γερμανίας, στη δίνη του κυκλώνα, αλλά δεν ακούμε ούτε έναν υπαινιγμό, ούτε μία μπηχτή εν είδει πλακίτσας για «τεμπέληδες Ελληνες». Κάθε κουβέντα τους σχετικά με την ελληνική κρίση είναι μετρημένη, φιλική και αχρωμάτιστη.

Οι δύο μέρες περνούν μονορούφι! Η βόλτα στο Βερολίνο φτάνει στο τέλος της. Ερχεται η ώρα της επιστροφής στα γνώριμα. Γυρίζω πίσω γεμάτη χάρτες και φυλλάδια, μια αναμνηστική φωτογραφία μπροστά από ένα λευκό ζωγραφιστό πτηνό στην East Side Gallery, την επαγγελματική κάρτα ενός cool hunter και το κουτάκι με τα ιστορικά πετραδάκια, που μοιάζει με θήκη καρφίτσας, σε απόχρωση θολού χρυσού.

Μίνι οδηγός τέχνης

Τα σταντ ενός μεγάλου ξενοδοχείου είναι ίσως η καλύτερη πηγή πληροφόρησης για το τι συμβαίνει, ανά πάσα στιγμή, στο Βερολίνο. Σταχυολογήσαμε προτάσεις κατάλληλες για επισκέπτες -που δεν μιλάνε απαραιτήτως Γερμανικά- μέσα από οδηγούς και ταξιδιωτικά περιοδικά (όπως το πολύ ενδιαφέρον Merian, που πρωτοεκδόθηκε το 1948).

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΑΙ ΣΙΝΕΜΑ

> Η 64η Μπερλινάλε (www.berlinale.de/en), ένα από τα διασημότερα διεθνή φεστιβάλ με εκατοντάδες προβολές ταινιών και μαζική συμμετοχή, θα λάβει χώρα στη γερμανική πρωτεύουσα 6 έως 16 Φεβρουαρίου.

> To Unknown Pleasures (www.unknownpleasures.de) είναι ένα φεστιβάλ που παρουσιάζει ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο και πραγματοποιείται 1 έως 15 Ιανουαρίου, με ταινίες όπως το «All is Lost» με τον Ρ. Ρέντφορντ, το «Ι Hate Myself» της Joanna Arnow κ.ά.

> Βρετανικές ταινίες μικρού μήκους -δράμα, κωμωδία, θρίλερ, animation, ντοκιμαντέρ, sci-fi, μουσικά κ.ά.- θα δείτε στο φεστιβάλ British Shorts, 17 - 20 Ιανουαρίου (www.britishshorts.de).

> Tο σινεμά Hackesche Höfe (Rosenthaler Straße 40, Mitte) παρουσιάζει αρκετές ταινίες κατάλληλες για μη ομιλούντες τη Γερμανική. Προσέξτε μόνο η ταινία που θα επιλέξετε να μην έχει μεταγλωττιστεί (εισιτήρια 8 ευρώ, Δευτέρα - Τρίτη 6,50 ευρώ).

> Ο κινηματογράφος Sputnik (Hasenheide 54, Kreuzberg, www.sputnik-kino.com) προβάλλει indie ταινίες, εκ των οποίων αρκετές στα Αγγλικά, ενώ τα τούβλα αποτελούν μέρος της επίπλωσης (εισιτήρια 5 - 6,5 ευρώ).

> Επιλογές του διεθνούς κινηματογραφικού ρεπερτορίου θα βρείτε στο arty σινεμαδάκι Arsenal (Potsdamer Straße 2, Kreuzberg, www.arsenal-berlin.de, εισιτήρια 6,50 ευρώ).

> Στο Babylon Mitte (Rosa-Luxembourg-Straße 30, Mitte, www.babylonberlin.de) μπορείτε να δείτε βωβό κινηματογράφο με μουσική υπόκρουση από το αυθεντικό Phillips organ της δεκαετίας του ’20 (εισιτήρια 7 ευρώ).

> Το Cine-Star IMAX & Original (Potsdamer Straße 4, Tiergarten, www.cinestar.de) έχει καλή ποιότητα εικόνας και ήχου και προβάλλει αγγλικές ταινίες στην αυθεντική τους βερσιόν (εισιτήρια 6 - 11 ευρώ).

ΜΟΥΣΙΚΗ

> Η σπουδαία Φιλαρμονική του Βερολίνου με τον Κινέζο πιανίστα Lang Lang παρουσιάζουν έργα Μπραμς, Προκόφιεφ κ.ά. (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße 1, www.berliner-philharmoniker.de, 29-31 Δεκεμβρίου), ενώ η παλαίμαχη, ιστορική ορχήστρα Staatskapelle Berlin έργα Μπαχ (Philharmonie, Herbert-von-Karajan-Straße, 1, 6 Ιανουαρίου).

> Κατά τ’ άλλα, ο τζαζίστας Michael Bublé παίζει στις 21 Ιανουαρίου στο O2 World (Mühlenstraße 12-30, www.o2world.de) και οι Babyshambles του άτακτου Pete Doherty στις 28 Ιανουαρίου στο Huxley’s Neue Welt (Hasenheide 108-114).

ΕΚΘΕΣΕΙΣ

> «Dali - The Exhibition at Potsdamer Platz»: Το Βερολίνο αποκτά μόνιμη έκθεση αφιερωμένη στον Νταλί, με παραπάνω από 400 εκθέματα, όπως σχέδια, λιθογραφίες, εικονογραφημένα βιβλία, κείμενα, τρισδιάστατα έργα, γλυπτά κ.ά. (Leipziger Platz 7, Mitte, www.daliberlin.de, είσοδος 11 ευρώ, μειωμένη 9 ευρώ).

> Το Βερολίνο τιμά τη Γερμανίδα φωτογράφο Barbara Klemm με μια ρετροσπεκτίβα αφιερωμένη στο έργο της (Martin-Gropius-Bau, Niederkirchnerstraße 7, www.gropiusbau.de, έως 9 Μαρτίου).

> Η εξέλιξη του προτεσταντικού πρεσβυτερίου από την εποχή της Μεταρρύθμισης μέχρι σήμερα (πορτρέτα που φιλοτεχνήθηκαν πέντε αιώνες πριν, μέχρι ιερατικά ενδύματα που φορούσαν γυναίκες πάστορες τη δεκαετία του ’60) παρουσιάζεται στην έκθεση «Life after Luther. A cultural history of the Evangelical parsonage» (Deutsches Historisches Museum, Unter den Linden 2, Mitte, www.dhm.de, έως 2 Μαρτίου).

LOW PROFILE ΜΟΥΣΕΙΑ

Τα φώτα πέφτουν συνήθως στο Νησί των Μουσείων, το complex με τα πέντε διάσημα μουσεία. Και όμως, το Βερολίνο διαθέτει πάνω από 170 μουσεία, δηλαδή πάρα πολλούς θησαυρούς, όπως:

> To Μουσείο Ασιατικής Τέχνης (Museum für Asiatische Kunst, Lansstraße 8), που διαθέτει αντικείμενα από την Κίνα, την Ινδία, την Ιαπωνία, το Θιβέτ, το Αφγανιστάν, από κεραμικά και τοιχογραφίες μέχρι γιαπωνέζικο δωμάτιο τσαγιού (στο οποίο οι επισκέπτες μπορούν να πάρουν μέρος στο ανάλογο τελετουργικό).

> Τη Villa Liebermann στη λίμνη Wannsee (Colomierstraße 3, www.liebermann-villa.de), που προσφέρει κάτι πολύ ξεχωριστό: μέσα στην έπαυλη εκτίθενται ζωγραφικά έργα του Γερμανού ιμπρεσιονιστή Max Liebermann, ενώ έξω, στον κήπο, ο επισκέπτης έχει τη δυνατότητα να χαζέψει την πηγή έμπνευσής τους. Μια σπάνια περίπτωση όπου τέχνη και ζωή απέχουν μόλις λίγα μέτρα...

> Τη συλλογή Scharf-Gerstenberg (ο Dieter Scharf είναι ο εγγονός που ακολούθησε τα χνάρια του παππού του Otto Gerstenberg, ο οποίος ξεκίνησε τη συλλογή στις αρχές του 20ού αι.) που περιλαμβάνει έργα των Giovanni Battista Piranesi, Francisco Goya, Alfred Kubin, James Ensor, René Magritte και πολλών ακόμη (Schloßstraße 70).

> Tην Berlinische Galerie (Alte Jakobstraße 124-128, www.berlinische-galerie.de), μια γκαλερί που προωθεί την τέχνη καλλιτεχνών του Βερολίνου, όπως είναι ο Michael Sailstorfer, που το 2012 παρουσίασε πέντε δέντρα να χορεύουν μπαλέτο με τη βοήθεια κρυμμένων κινητήρων.

Το Βερολίνο είναι γεμάτο ξενοδοχεία, εστιατόρια και μπαρ κι έτσι κάθε επισκέπτης μπορεί να βρει αμέτρητα ενδιαφέροντα πράγματα. Οι παρακάτω προτάσεις αποτελούν μια μικρή, πρώτη γεύση. Αλλωστε, ο καλύτερος τρόπος για να ευχαριστηθείτε το Βερολίνο είναι να ψάξετε μόνοι σας τον τόπο διαμονής και τα στέκια που πραγματικά σας ταιριάζουν. Επίσης, στην αγγλική έκδοση του www.visitberlin.de θα βρείτε όλες τις πληροφορίες που χρειάζεστε για να οργανώσετε το ταξίδι σας.

ΔΙΑΜΟΝΗ
To Westin Grand Berlin (Friedrichstrasse 158-164, Mitte, www.westingrandberlin.com) είναι μεγάλο, πολυτελές και σερβίρει, μεταξύ άλλων, currywurst (το κλασικό street-food με λουκάνικο και curry-ketchup) συνοδεία σαμπάνιας (από 136 ευρώ).
Το Scandic Potsdamer Platz (Gabriele-Tergit-Promenade 19, Mitte, www.scandichotels.com) διαθέτει σκανδιναβικό στυλ και οικόσιτες μέλισσες που βγάζουν φρέσκο μέλι. Κατάλληλο και για ΑμεΑ (από 85 ευρώ).   
Το SensCity Hotel Albergo (Hohenzollerndamm 33, Charlottenburg-Wilmersdorf) είναι γωνιακό, με... μαξιμαλιστική διακόσμηση και βολεύει αν θέλετε να κινηθείτε περισσότερο προς το Δυτικό Βερολίνο (από 70 ευρώ).
To Best Western Hotel am Spittelmarkt (Neue Grünstraße 28, Mitte, www.bestwestern.com) βγάζει μέσο όρο 8,1 από 2.081 κριτικές του booking.com. Ξενοδοχείο τριών αστέρων, προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ και επιτρέπει επισκέπτες με ζωάκια (55 - 65 ευρώ / 10 ευρώ για κάθε pet).
To Plus Berlin (Warschauer Platz 6 - 8, www.plushostels.com/plusberlin) προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ, σάουνα, χρήση πισίνας, μαθήματα γιόγκα… Πρόκειται για ένα πολυτελές hostel, κατάλληλο για όσους δεν έχουν πρόβλημα να μοιράζονται το χώρο τους (από 11 ευρώ).    

Tip: Εκτός από τα ξενοδοχεία και τα hostels, συμφέρουσα λύση διαμονής στο Βερολίνο είναι η ενοικίαση διαμερίσματος (στο tripadvisor.com θα βρείτε μεγάλη ποικιλία).

ΚΑΦΕΣ - ΦΑΓΗΤΟ
Στο Keyser Soze (Tucholskystr. 33, www.keyser-soze.de) μπορείτε να καθίσετε από το πρωί για vegetarian breakfast, τηγανίτες και λουκάνικα με γλυκιά μουστάρδα.
To Alpenstueck (Gartenstraße 9, Mitte) σερβίρει γερμανικές και αυστριακές γεύσεις, σε τιμές όχι φθηνές, αλλά ούτε και ακριβές.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από την πεπατημένη, στο Manngo (Mulackstr. 29, www.manngo.de) θα βρείτε βιετναμέζικες νοστιμιές και καλές τιμές.
Το Unsicht-Bar (Gormannstr. 14, www.unsicht-bar.de) είναι για τους τολμηρούς... Mε μότο «taste, smell, feel, hear», το συγκεκριμένο μαγαζί προσφέρει μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία: δείπνο στο σκοτάδι.
Είναι λίγο τσιμπημένο το Katz Orange (Bergstrasse 22, www.katzorange.com), αν όμως δεν έχετε πρόβλημα να ξοδευτείτε, θα σας αποζημιώσουν τα περιποιημένα πιάτα του.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ
To ταξίδι ήταν μια προσφορά της Lufthansa. Στο Βερολίνο μπορείτε να ταξιδέψετε με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης και Μονάχου. Ψάξαμε εισιτήρια για τις αρχές Ιανουαρίου: στις 10 Ιανουαρίου, αν πάρετε την πρωινή πτήση των 06.25, φτάνετε στο Βερολίνο (μέσω Μονάχου) στις 10.15, με τιμή εισιτηρίου 178 ευρώ. Ενώ αν επιστρέψετε στις 15/1 με την πτήση των 10.45, φτάνετε στην Αθήνα (μέσω Φρανκφούρτης) στις 17.15 και το εισιτήριο κοστίζει 131 ευρώ.

* Οι τιμές των ξενοδοχείων και των πτήσεων είναι ενδεικτικές. Για πιο οικονομικές διακοπές, κλείστε από νωρίς δωμάτια και αεροπορικά εισιτήρια.
ΔΙΑΜΟΝΗ
To Westin Grand Berlin (Friedrichstrasse 158-164, Mitte, www.westingrandberlin.com) είναι μεγάλο, πολυτελές και σερβίρει, μεταξύ άλλων, currywurst (το κλασικό street-food με λουκάνικο και curry-ketchup) συνοδεία σαμπάνιας (από 136 ευρώ).
Το Scandic Potsdamer Platz (Gabriele-Tergit-Promenade 19, Mitte, www.scandichotels.com) διαθέτει σκανδιναβικό στυλ και οικόσιτες μέλισσες που βγάζουν φρέσκο μέλι. Κατάλληλο και για ΑμεΑ (από 85 ευρώ).   
Το SensCity Hotel Albergo (Hohenzollerndamm 33, Charlottenburg-Wilmersdorf) είναι γωνιακό, με... μαξιμαλιστική διακόσμηση και βολεύει αν θέλετε να κινηθείτε περισσότερο προς το Δυτικό Βερολίνο (από 70 ευρώ).
To Best Western Hotel am Spittelmarkt (Neue Grünstraße 28, Mitte, www.bestwestern.com) βγάζει μέσο όρο 8,1 από 2.081 κριτικές του booking.com. Ξενοδοχείο τριών αστέρων, προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ και επιτρέπει επισκέπτες με ζωάκια (55 - 65 ευρώ / 10 ευρώ για κάθε pet).
To Plus Berlin (Warschauer Platz 6 - 8, www.plushostels.com/plusberlin) προσφέρει δωρεάν Ιντερνετ, σάουνα, χρήση πισίνας, μαθήματα γιόγκα… Πρόκειται για ένα πολυτελές hostel, κατάλληλο για όσους δεν έχουν πρόβλημα να μοιράζονται το χώρο τους (από 11 ευρώ).    

Tip: Εκτός από τα ξενοδοχεία και τα hostels, συμφέρουσα λύση διαμονής στο Βερολίνο είναι η ενοικίαση διαμερίσματος (στο tripadvisor.com θα βρείτε μεγάλη ποικιλία).

ΚΑΦΕΣ - ΦΑΓΗΤΟ
Στο Keyser Soze (Tucholskystr. 33, www.keyser-soze.de) μπορείτε να καθίσετε από το πρωί για vegetarian breakfast, τηγανίτες και λουκάνικα με γλυκιά μουστάρδα.
To Alpenstueck (Gartenstraße 9, Mitte) σερβίρει γερμανικές και αυστριακές γεύσεις, σε τιμές όχι φθηνές, αλλά ούτε και ακριβές.
Αν θέλετε να ξεφύγετε από την πεπατημένη, στο Manngo (Mulackstr. 29, www.manngo.de) θα βρείτε βιετναμέζικες νοστιμιές και καλές τιμές.
Το Unsicht-Bar (Gormannstr. 14, www.unsicht-bar.de) είναι για τους τολμηρούς... Mε μότο «taste, smell, feel, hear», το συγκεκριμένο μαγαζί προσφέρει μια μοναδική γαστρονομική εμπειρία: δείπνο στο σκοτάδι.
Είναι λίγο τσιμπημένο το Katz Orange (Bergstrasse 22, www.katzorange.com), αν όμως δεν έχετε πρόβλημα να ξοδευτείτε, θα σας αποζημιώσουν τα περιποιημένα πιάτα του.

ΜΕΤΑΒΑΣΗ
To ταξίδι ήταν μια προσφορά της Lufthansa. Στο Βερολίνο μπορείτε να ταξιδέψετε με Lufthansa μέσω Φρανκφούρτης και Μονάχου. Ψάξαμε εισιτήρια για τις αρχές Ιανουαρίου: στις 10 Ιανουαρίου, αν πάρετε την πρωινή πτήση των 06.25, φτάνετε στο Βερολίνο (μέσω Μονάχου) στις 10.15, με τιμή εισιτηρίου 178 ευρώ. Ενώ αν επιστρέψετε στις 15/1 με την πτήση των 10.45, φτάνετε στην Αθήνα (μέσω Φρανκφούρτης) στις 17.15 και το εισιτήριο κοστίζει 131 ευρώ.

* Οι τιμές των ξενοδοχείων και των πτήσεων είναι ενδεικτικές. Για πιο οικονομικές διακοπές, κλείστε από νωρίς δωμάτια και αεροπορικά εισιτήρια.

πηγή καθημερινή
 http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_taxworld_1_30/12/2013_533550